เรื่อง ท่านอ๋อง ทรงดุร้ายเกินไปแล้วเพคะ
กงอี่โม่ชมกงเช่อ่าตรงไปตรงมาจนทำให้เขาหน้าแ เขาลอบถอนหายใเล็กน้อยพร้อมดึงกงอี่โม่ให้นั่งลงอยู่ให้อง ่าไปชั่วครู่จึงเอ่ยขึ้น
“เ้าเป็นเด็กผู้หญิงต้องวนกิริยา่ ห้ามไปชมผู้อื่นง่ายดายเช่นนี้ โดยเฉพาะบุรุษ”
วนกิริยา?
คำนี้ทำให้สีหน้ากงอี่โม่เปลี่ยนไปใชั่วิตา ชาติที่แ้นางตามตื๊อกงเช่อราวกับแมลงเม่าบินเ้ากองไฟ ยิ่งไปกว่านั้นนางยังขับไล่หญิงสาวนับไม่ถ้วน ุท้ายนางจึงครอบครองวังัแต่เพียงผู้เดียว
มีจำนวนาแอบด่าทอนางลับัว่าหน้าไม่อาย แต่นางไม่สนใคำพูดเ่านี้ นางเป็นมาจากโลกอนาคต ชอบใครก็แสดง่าชัดเจน นางไม่อาจทำัชักช้าหรือลีลาได้เลย ทว่าอาจเป็นเพราะกงเช่อได้นาง่าง่ายดายเกินไป ชาติที่แ้เขาจึงไม่เห็นคุณค่านาง แต่ัชอบสตรีงดงามแสดงกิริยาสำรวม่าซูเมี่ยวหลันแทน
สีหน้านางพลันเคร่งเครียด นางสรุปข้อผิดพลาดตน เวลานี้กงเช่อพบว่าัเองหลุดปาก่าไม่ดีไป กงอี่โม่อยู่ใตำหนักเย็นตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครช่วยอบรมสั่งสอน เขา่าว่านางไม่วนกิริยา นั่นก็หมายความว่าเขาบอกว่านางไม่ได้รับาอบรมใช่ไหม? เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมนาง กงเช่อรู้สึกสารทันที เขาจึงรีบ่าแก้ไขสถานาณ์
“เ้าพูดกับข้าไม่เป็นไร เ้าเป็นน้องสาวข้า พูดกับข้าได้ แต่ห้ามพูดเช่นนี้กับ”
กงอี่โม่เงยหน้ามองเขา กงเช่อส่งยิ้ม่าอ่อนโยนโดยไม่รู้ั ทำให้สีหน้าเขาอ่อนโยนตามไปด้วย
“ข้าเ้าใแ้” กงอี่โม่รู้แก่ใว่าเขากำลังปลอบนาง เขาเป็นนุ่มนวลละเอียดอ่อนเช่นนี้อยู่เ และปะเภทนี้มักจะเป็นที่สนใสาวน้อยไร้เดียงสาที่ยังรู้จักโลกใบนี้ไม่านัก กงอี่โม่พยักหน้า่าต่อเนื่อง
“เ้าเพิ่งหายจากอาาบาดเ็ ยานี้จะช่วยสร้างผิวและลบรอยแเป็น เ้านำไปใช้เถิด” ท่าทางน่ารักเชื่อฟังนางทำให้กงเช่อรู้สึกพอใ เขาหยิบอวี้หรงส่านที่เขาเตรียมไว้่หน้านี้ให้กับนาง
กงอี่โม่ลูบขวดหยกเย็นใืตน นางจับขวดไว้แน่น ไม่มีทีท่าปฏิเสธเลยสักนิด ใในางเริ่มรู้สึกอ่อนไหว นางรู้ดีว่าอวี้หรงส่านมีค่าขนาดไหน อีกั้ยังรู้อีกว่ากงเช่ออยู่ใตำแหน่งองค์รัชทายาทไม่ได้มีชีวิตราบรื่นานัก แต่นางคาดไม่ึจริงๆ ว่าาพบหน้ากันเพียงเ่านี้ เขาจะมอบมีค่าให้กับนาง
“ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอขอบคุณท่านพี่รัชทายาทแ้” ะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น นางจึงฉีกยิ้มกว้าง
ความตรงไปตรงมาและความจริงใเด็กน้อยทำให้กงเช่อรู้สึกสารยิ่งกว่าเดิม เขาคลำลำัตน น่าเสียดาย จากยาที่เขาเตรียมมาแ้ เขาก็ไม่ได้พกสิ่งใดมาอีก มิฉะนั้นเขายังอยากมอบบาง่าให้กับนาง
เมื่อได้รับเยี่ยมแ้ กงอี่โม่จึงวางัน่ารักน่าเอ็นดูเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกดี จากนั้นนางจึงเริ่มส่งแขก นางคิดว่ายังมีเวลาอีกหลายปีกว่าซูเมี่ยวหลันจะปรากฏั นางสามารถค่อยๆ วางแผนรับื ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนใตอนนี้ กงอี่โม่มองเบื้องักงเช่อ นางคลี่ยิ้มหวานพร้อมคิดไปพลาง
ตอนค่ำพอกงเจวี๋ยัมา เขาจึงรีบถามึเรื่องกงเช่อ กงอี่โม่ยังรู้สึกงุนงงว่าเ้าหนูรู้ข่าวรวดเร็วเสียจริง
“เ้าหมายึท่านพี่รัชทายาทหรือ? เขานำยามาให้ข้า ิัีีเดียว” กงอี่โม่ยิ้มจนตาหยีพร้อมหยิบขวดยามา
“บาดแเสด็จพี่ใช้ยาที่ดีทีุ่จากเสด็จพ่อมานานแ้ ัจากตกสะเก็ดแ้ไม่มีทางมีแเป็นใดๆ ่าแน่” คำชมกงอี่โม่ทำให้กงเจวี๋ยไม่พอใา แต่่เสด็จพี่จะชมเขาเพียงเดียว ยิ่งไปกว่านั้นเสด็จพี่ยังไม่เคยเรียกใคร่าสนิทสนมเช่นนี้า่อน กงเจวี๋ยจ้องขวดยาด้วยสายตาเย็นชา
และนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้สตรีใวังัเ่านั้นรู้สึกริษยาจนแทบคลั่งทีุ่ แต่ละปีอวี้หรงส่านจะูทำขึ้นมาเพียงสามขวด แม้ไม่ได้นำมาใช้รักษาบาดแ ขอแค่ทาลงไปบนผิวหนังก็สามารถทำให้ผิวพรรณผุดผ่องกระจ่างใส ทว่าอวี้หรงส่านขวดใืฮ่องเต้ัูกงอี่โม่ใช้ไปแ้ ความโปรดปรานเช่นนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นา่อน!
กงอี่โม่ย่อมทราบเป็น่าดี นางดึงกงเจวี๋ยเ้าไปให้อง ใะเดียวกันก็่าขึ้น “ข้ารู้อยู่แ้ ดังนั้นข้าจึงให้เ้าเป็นผู้ใช้ยาขวดนี้ไงล่ะ”
เมื่อสิ้นเสียงนาง กงเจวี๋ยที่ตอนแรกแอบโมโหอยู่ใใจึงตะลึงงัน เขาูกงอี่โม่ดึงัเ้าไปให้อง เมื่อเขานั่งลงบนเตียงแ้จึงค่อยได้สติัคืนมา ที่แท้เสด็จพี่ก็ยังเป็นเสด็จพี่เดิม นางยังคงคิดึเขามาตลอด
เวลานี้นางกำนัลให้องต่างถอยไปั้หมดแ้ จึงเหลือพวกเขาเพียง พวกเขาไม่ได้อยู่กันตามลำพังเช่นนี้มานาน กงเจวี๋ยรู้สึกคิดึบรรยากาศเช่นนี้่ายิ่ง
“เอาล่ะ รีบถอดชุด ข้าจะทายาให้เ้า อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ บาดแเ้าไม่ไดู้รักษา่าดี ตอนนี้ยังไม่หายดีเลยด้วยซ้ำ ดูใบหน้าเ้าสิ ขาวซีดา ข้าก็เคยคิดอยู่เหืนกันว่าทำไมจึงขุนเ้าให้อ้วนไม่ได้เสียที” กงอี่โม่ยืนตรงขอบเตียง นางก้มลงมองกงเจวี๋ยด้วยสายตาโมโห
มันช่างน่าโมโหจริงๆ เด็กน้อยัขาวอวบจึงจะแข็งแรงไม่ใช่หรือ? โดยเฉพาะ่ายิ่งหากมีแขนเป็นปล้องๆ เป็ัๆ ย่อมน่ารักน่าเอ็นดูทีุ่
กงเจวี๋ยรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ัจากกงอี่โม่บาดเ็ใครั้งนี้แ้ ราวกับมีบาง่าใใเขาที่เปลี่ยนแปลงไป
แต่่เขาอยากใกล้ชิดกงอี่โม่ให้ายิ่งขึ้น ทว่าตอนนี้เมื่อกงอี่โม่เ้าใกล้เขาแ้ ัรู้สึกตื่นเต้นจนทำัไมู่ หัวใเขาพลันเต้นรัว
“เสด็จพี่ เดี๋ยวข้าัไปแ้ค่อยให้อื่นช่วยทายาให้ข้านะ” ตอนนี้กงอี่โม่อยู่ใกล้เขาา เขาจึงถอยไปด้านัพร้อม่า่าลำบากใ
“ข้าไม่ไว้ใใวังัั้นั้น เ้าต้องฟั้าะ อย่าให้ต้องบังคับเ้าเลย ึตอนนั้นย่อมไม่ดีแน่” กงอี่โม่ขมวดคิ้ว่าหงุดหงิด
แม้ว่าคิดจะบังคับกัน ทว่าตอนนี้นางอาจสู้กงเจวี๋ยไม่ได้แ้ พวกเขาต่างมีวรยุทธ์สายลมและธรรมชาติขั้นสามกันั้คู่ แต่นางเป็นพี่ กงเจวี๋ยจึงต้องยอมลงให้นางต่อไป
เมื่อถอดชุดองค์ชายวางไว้ด้านข้างแ้ ตอนนี้กงเจวี๋ยจึงอยู่ใชุดขนาดกลางสีขาว ดวงตาเย็นชา ปลายคิ้วเชิดขึ้น เขาเริ่มมีเค้าโครงความ่างามรวมั้อำนาจบารมีใอนาคตแ้ ทว่าตอนนี้เขาก้มศีรษะ เมื่อหลับตา ขนตาจึงหลุบต่ำลง ใบหน้าด้านข้างงดงามเหมาะเจาะ่ายิ่ง จนึขั้นหากมีบางสิ่งากว่านี้อีกสักนิดก็จะดูาเกินไป หากน้อยกว่านี้อีกสัก่ก็จะดูน้อยเกินไปเช่นกัน
ัจากมองความงาม่าเต็มตาแ้ กงอี่โม่จึงคลายชุดกงเจวี๋ยต่อไป เีไ่นาน เขาที่หันัให้กงอี่โม่จึงเปลือยเปล่าั้แผ่นั ผ้าพันแที่ซึมด้วยโลหิตยังคงพันอยู่รอบั มันทำลายความงามจนหมดสิ้น
สีหน้ากงอี่โม่ค่อยๆ เคร่งเครียดายิ่งขึ้น นางตัดผ้าพันแ่าช้าๆ จากนั้นบาดแที่ยังไม่หายสนิทจึงปรากฏขึ้นใสายตานาง ปะกายสารสะท้อนขึ้นอยู่ชั่วะ
เด็กนี้คือเด็กที่นางเลี้ยงจนโตาับื แต่ัูอื่นทำร้ายเช่นนี้ เขายังเล็กนัก ไหล่บอบบาง ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาฝ่าแต่ละด่านบุกเ้าเฝ้าฮ่องเต้จนสำเร็จได้่าไร แ้เขาขอร้องฮ่องเต้ให้ช่วยนางได้่าไร
กงอี่โม่รู้อยู่แก่ใ หากตอนนั้นเขามาช้าเกินไป เกรงว่าชีวิตใชาติที่สามที่นางได้มาไม่ง่ายนักคงจะจบลงใตำหนักเย็นเสียแ้
ืกงอี่โม่เย็นเล็กน้อย สัมผัสเบาๆ ตรงบริเวณบ่าัทำให้เขารู้สึกคันยุบยิบ เขาหน้าแโดยไม่อาจควบคุมได้เลย เขารู้เป็น่าดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเสด็จพี่แตกต่างจากที่เสด็จพี่รู้สึกต่อเขา
ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด ใใเสด็จพี่นั้น เขาไม่ใช่น้องชายที่อายุน้อยกว่านางเพียงหนึ่งปี แต่เขาเหืนเป็นเด็กน้อยละวัย ดังนั้น นางจึงไม่เคยใส่ใาสัมผัสผิวกายระหว่างกันเช่นนี้เลย
ทว่าเขารู้สึกใส่ใใจุดนี้ ใใเขามีความรู้สึกบาง่าที่ไม่ชัดเจน ึ่ัเขาเองก็ยังไม่เ้าใ ทว่าสิ่งที่เขารู้ก็คือ มันต้องเกี่ยวข้องกับเสด็จพี่่าแน่ เนื่องจากใโลกเขาสิ่งสำคัญทีุ่ก็คือนาง
ะที่ทายานั้น กงอี่โม่ัไม่ยอมเอ่ยปากใดๆ ถือเป็นความแปลกปะหลาดที่หาพบได้ยาก ดูเหืนนางกำลังไม่พอใ่ายิ่ง บางทีนางอาจรู้สึกโกรธแค้นที่ทำลายเขาเ่านั้น หรือบางทีนางอาจกำลังโกรธัเองที่ไม่ได้ปกป้องเขา่าดี ตรงจุดนี้มีโอกาสเป็นไปได้ากว่า นางยู่ปาก่าไม่พอใ เวลานี้นางจึงมีลักษณะน่ารักน่าชังเหืนเด็กน้อยหนึ่ง
“เสด็จพี่ วันนี้อาจารย์ชมข้าด้วย บอกว่าข้าตีโจทย์และตอบคำถามได้่าดี” กงเจวี๋ยแอบยิ้มอยู่เงียบๆพ
“อ้อ” กงอี่โม่รู้สึกว่าสิ่งนี้คือเรื่องปกติ เด็กที่นางเลี้ยงาับืย่อมไม่ธรรมดาอยู่แ้
เวลานี้เมื่อทายาบริเวณแผ่นัเรียบ้แ้ กงอี่โม่คิดจะทำอะไรอีก?
กลิ่นอายนางพุ่งเ้าใกล้่ารวดเร็ว ะที่กงเจวี๋ยยังคงตั้งัไม่ติดนั้น ก็ูกลิ่นอายพันล้อมเป็นชั้นๆ เขากลั้นหายใ่าอดไม่ได้ สายตาเขาต้องรีบเคลื่อนหนีหันไปมองทางอื่น
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??