เรื่อง ท่านอ๋อง ทรงดุร้ายเกินไปแล้วเพคะ
“ี้่าพี่รัชทายาทเป็นห่ญาติของตนจึงมาขอร้องอยู่ที่นี่ แต่พวก่าพยายามรวมหัวสาดโคลนใส่เขาใช่ไหม?”
ขณะที่กงอี่โม่กล่าวั้ นางก็ถลึงาใส่เหล่าขุนนางไปในเวลาเดียวกัน
กงเช่ออ้าปากเ็น้อย เขาคิดจะโต้แย้งเพราะเขาไม่สามารถมอง่าารับผิดแต่เพียงผู้เดียวได้ เช่นี้จะแตกต่างจากสัตว์เดรัจฉานที่ตรงไหน? ่าขณะที่เขาคิดจะเอ่ยปากั้ กงอี่โม่พลันถลึงาใส่เขา
“่าพี่รัชทายาทช่างเลอะเทอะเสียจริง แม้ว่าอัครเสนาบดีฝ่ายขวาจะเป็นญาติของ่าพี่ ข้าเข้าใว่า่าพี่รัชทายาทกังวลจนความคิดสับสน แต่่าพี่รัชทายาทไม่คิดึเสด็จแม่หรือ? ที่ข้ามาั้เสด็จแม่เกือบปลิดีิตัวเเสียแ้ ่ารู้ไหม?”
กงเช่อได้ยินเช่นี้ มือที่ทิ้งอยู่ข้างกายจึงกำหมัดแน่น
“เสด็จแม่!”
“โชคดีที่ข้าไปทันเวลาจึงไม่เกิดเรื่องใดๆ” กงอี่โม่กล่าวอีกครั้ง
“นี่เป็นเพราะเุการณ์ี้ถูกเปิดโปงแ้ จึงคิดฆ่าตัวายใช่ไหม? ฝ่าบาทโปรดตรวจสอบให้ชัดเจนด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อได้ยินว่าฮองเฮาต้องการปลิดชีพของตน จึงมีใครบางคนกล่าวเย้ยหยัน
เมื่อได้ยินเช่นี้กงอี่โม่จึงถลึงาใส่เขา จากั้รีบหันไปหาฮ่องเต้้กล่าวอธิบาย
“เสด็จแม่ทราบว่าเุการณ์ี้เป็นการะทำของะูหลิว นางรู้สึกผิดต่อเ็่จึงตัดสินใทำเช่นี้”
“นางกล่าวกับข้าว่า นางไม่ได้ดูและูทางมารดาให้ดี นางต้องรับผิดชอบกับเรื่องี้ เพียงแต่่าพี่รัชทายาทไม่มีความผิดอันใด หวังว่าเ็่จะเมตา อีกั้่าพี่รัชทายาทเป็นคนเตือนข้า มีความดีความชอบที่คุ้มกันขบวนรถม้าออกไปนอกเมือง เ็่ได้โปรดอย่าลงโทษคนดีนะเพคะ”
“ช่างเป็นคำพูดที่เหลวไหลจริงๆ การ่ภัยแล้งในครั้งี้มีของบรรเทาทุกข์นับพันนับื่ แค่อัครเสนาบดีฝ่ายขวาเพียงคนเดียว? ึเขาจะมีความโลภาเพียงใดก็ไม่อาจจัดการได้ั้หมด” มีคนโพล่งออกมาอย่างโกรธจัด
“ใต้เท้า่าี้กล่าวถูกต้องยิ่งนัก นี่คือการุิครั้งหนึ่ง ข้าเข้าใเป็นอย่างดี มันก็คือสถานการณ์ปลาใหญ่กินปลาเ็ เป็นการุิอย่างเป็นั้เป็น พอลองคิดดูก็น่าสนใจริงๆ ข้าได้ยินมาว่าการุิของบรรเทาทุกข์แดนประจิมเป็นเุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นประจำ แ้อัครเสนาบดีฝ่ายขวาได้่แบ่งเยอะุหรือ? ข้าไม่เชื่อเรื่องแบบี้เลย ข้าคิดว่าควรตรวจสอบให้ึทีุ่” นัยน์ากงอี่โม่พลันแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ดาของนางสะท้อนประกายเย็นชา
คำพูดของนางทำให้ขุนนางที่เคยร่วมุิโครงการของแดนประจิมต่างไม่กล้าเอ่ยปาก การถกเถียงในห้องโถงจึงเงียบลงไปกว่าครึ่ง
ฮ่องเต้ฟังนางกล่าวเุอันยาวเหยียด แต่กลับไม่ได้ห้ามนางตั้งแต่แรก การะทำเช่นี้ทำให้นางรู้สึกโล่งใอยู่บาง่ นางกล่าวโน้มน้าวองค์รัชทายาทอย่างใเย็น
“่าพี่รัชทายาท ่าคิดจะรับผิดชอบการะทำความผิดของะูมารดาของ่าจริงๆ หรือ?”
เวลาี้กงเช่อจึงเข้าใเป็นอย่างดีว่ากงอี่โม่มีเจตนาเช่นไร เขามองนางทำสงครามลิ้นกับเหล่าขุนนางเพื่อตัวเ ในใรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก ่าเขายังคงตัดสินใคุกเข่าอยู่ตรงั้เหมือนเช่นเคย
“น้องไม่จำเป็นต้องพูดแ้ เุการณ์ี้เกิดขึ้นเพราะข้า ะหม่อมยินดีออกจากตำแหน่งรัชทายาท หวังว่าเ็่จะปรานีต่อะูหลิวบ้าง”
เมื่อกล่าวจบเขาจึงโขกศีรษะอย่างแรง การะทำี้แฝงไปด้วยการตัดสินใบางอย่าง
“่าพี่รัชทายาท ่าไม่กลัวเสด็จแม่เสียใเกินไปจนเสียีิหรือ?”
กงอี่โม่พลันร้อนใ นางเน้นคำว่าเสียีิอย่างเต็มที่ กงเช่อเข้าใความหมายของนางเป็นอย่างดี หากเขาไม่ใช่องค์รัชทายาทแ้ ีิของเขาคงไม่ค่อยปลอดภัยนัก ่เสด็จแม่ของเขาก็ไม่มีทางใช้ีิอย่างราบรื่น สักวันจะต้องเสียีิอยู่ท่ามกลางการแก่งแย่งของสตรีในวังหลัง ่าเพราะเุเหล่าี้ เขาจะต้องปล่อย่าาไปอย่างั้หรือ?
กงเช่อมองผมด้านข้างของอัครเสนาบดีฝ่ายขวาที่อยู่ในสภาพยุ่งเหยิง เขารู้สึกทนไม่ได้จริงๆ
กงอี่โม่พลันหันไปตะคอกใส่อัครเสนาบดีฝ่ายขวา “เป็นเพราะ่าั้สิ้น ทำร้ายเสด็จแม่คนเดียวก็ยังไม่พอ แ้ยังทำร้าย่าพี่รัชทายาทอีก ทำไม่าจึงไม่ไปายเสียล่ะ?!”!
คำพูดของนางทำให้อัครเสนาบดีฝ่ายขวาคิดได้ทันที เขาเหลือบมองกงอี่โม่ชั่วครู่ สาวน้อยเบื้องหน้ามีท่าทีจริงจัง เห็นได้ชัดว่านางต้องการ่องค์รัชทายาทอย่างเต็มที่จริงๆ เพียงเท่าี้ก็พอแ้ อัครเสนาบดีน้ำาไหลพราก เขาพลันร้องตะโกนเสียงสูง
“องค์รัชทายาท าทำผิดต่อ่าจริงๆ”
ขณะที่กล่าวั้เขาพุ่งศีรษะเข้าชนเสามังกรอย่างรวดเ็ โลหิตทะลักราวกับาน้ำ บริเวณี้กลายเป็นความโกลาหลทันที กงเช่อนิ่งงัน เขายกมือขึ้นอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
เขามอง่าาที่ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อยอยู่บนพื้น จากั้จึงหันไปมองกงอี่โม่ าาของเขามองตรงไป นัยน์าแฝงไปด้วยความว่างเปล่าและความเย็นยะเยือก
“ฝ่าบาท อัครเสนาบดีฝ่ายขวาสิ้นใแ้พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อฉางสี่ลูบศพด้านข้างของตน เขาจึงกล่าวออกมาเช่นี้ ภายในตำหนักเงียบกริบในชั่วิา จากั้จึงมีคนเข้ามาลากศพออกไปอย่างรวดเ็ บุคคลที่อยู่ในตำแหน่งสูง่อย่างยาวนาน รุ่งเรืองั้มีผู้คนามายคอยต้อนรับขับสู้ ่าเวลาี้กลับเหมือนไม่เคยมีีิอยู่า่อน
เมื่อได้ยินเช่นี้กงเช่อจึงตัวอ่อนทรุดนั่งลงบนพื้น
เขาไม่สามารถตั้งสติได้ในทันที เุการณ์เปลี่ยนแปลงรวดเ็เกินไป เสด็จแม่ต้องการปลิดชีพตนเ ่กงอี่โม่กลับบีบให้่าาของเขาจบีิเช่นี้
“ฝ่าบาท บุคคลผู้ี้ฆ่าตัวายเพื่อหนีความผิด เขาคิดว่าเขาายแ้จะสามารถ่ให้ะูหลิวรอดพ้นจากความผิดครั้งี้หรือ?” อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายพลันก้าวขึ้นไปด้านหน้า้กล่าวเย้ยหยัน
“่องค์รัชทายาท เุการณ์ี้ต้องเกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน ฝ่าบาทโปรดตรวจสอบด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
ี้เขาจะต้องทำลายะูหลิวอย่างราบคาบให้จงได้
องค์รัชทายาทตะลึงงันไปเสียแ้ ่าาที่เคยให้กำลังใ ให้เขาพยายามฝึกฝนอย่างหนักอยู่เสมอผู้ั้กลับสิ้นใอยู่เบื้องหน้าเขา อีกั้ยังเกิดจากการบีบบังคับของกงอี่โม่ เวลาี้เขารู้สึกราวกับอยู่ในนรกเลยทีเดียว
บางครั้งการเข่นฆ่าในราชสำนักอาจโหดเหี้ยมยิ่งกว่าในสนามรบเสียอีก
กงอี่โม่มองกงเช่อ้ถอนหายใ
“อัครเสนาบดีฝ่ายขวาเสียีิไปแ้ ี้ยังไม่ขอกล่าวึความผิดในอดีต ขอกล่าวึแค่ครั้งี้ ะูหลิวก่อคดียังไม่สำเร็จ แต่หากไม่ได้รับการ่เหลือจากองค์รัชทายาท ข้าก็คงไม่มีโอกาสรู้ล่หน้า ัั้ข้าคิดว่าองค์รัชทายาทได้ทำความดีความชอบทดแทนแ้ เ็่ ปล่อย่าพี่รัชทายาทไปนะเพคะ”
เดิมทีฮ่องเต้กำลังคลึงหน้าผาก เมื่อได้ยินเช่นี้เขาจึงเหลือบมององค์รัชทายาทที่ดูหมดสภาพอยู่ชั่วครู่ จากั้จึงเอ่ยปาก
“เอาเถิด องค์รัชทายาททำความดีชดใช้ความผิดแ้ อีกั้ไม่ได้ทำผิดอะไร ่องค์รัชทายาทกลับไปที่ตำหนัก”
ฉางสี่น้อมรับคำสั่ง เขารีบก้าวขึ้นไปด้านหน้า เวลาี้กงเช่อพลันเงยหน้าขึ้น เขามองฮ่องเต้ด้วยาาเย็นชา “แ้ะูหลิวล่ะ?”
ะูหลิวะทำผิด มีหลักฐานชัดเจน แต่เขาคิดขอร้องเพื่อขอละเว้นโทษอย่างั้หรือ? ในฐานะที่เป็นองค์รัชทายาท เพราะเุใดจึงไม่เข้าใสถานการณ์ี้
เมื่อคิดึจุดี้ ฮ่องเต้จึงกริ้วจัด
“ุิโจ่งแจ้ง ใช้ของคุณภาพแย่แทนของคุณภาพดี ะูหลิวมีโทษสถานหนัก”
เมื่อได้ยินเช่นี้ กงเช่อจึงสะบัดมือฉางสี่ทิ้ง เขาโขกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรง น้ำเสียงแฝงก้อนสะอื้น
“เ็่ เุการณ์ี้ยังไม่สำเร็จ อีกั้ะหม่อมเชื่อว่า เุการณ์ในอดีตต้องไม่ใช่ความผิดของะูหลิว เ็่โปรดตรวจสอบอย่างชัดเจน อย่าได้รีบตัดสินในทันที ได้โปรดคืนความยุติธรรมให้กับะูหลิวด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
เวลาี้คนของกรมพิธีการพลันหัวเราะ้กล่าวขึ้น “องค์รัชทายาทกล่าวได้น่าสนใจริงๆ หรือว่าต้องรอให้ทำสำเร็จจึงจะสามารถตัดสินความผิดอย่างั้หรือ? ะูหลิวในฐานะพระญาติของราชศ์ รู้กฎหมายแต่กลับทำผิดกฎหมาย อันที่จริงควรเพิ่มความผิดากว่า”
คำพูดของเขาทำให้สีหน้าของฮ่องเต้แย่ยิ่งขึ้น เขาตัดสินใทันที “ยังตะลึงอะไรอีก รีบ่องค์รัชทายาทกลับตำหนักสิ”
กงอี่โม่ร้อนใา ชาติที่แ้กงเช่อสูญเสียทุกอย่างจนต้องใช้ีิอย่างยากลำบาก ในเมื่อนางรับปาก่เหลือเขาแ้ นางจึงไม่ต้องการให้เขามีีิซ้ำรอยเดิมอีกครั้งในชาติี้ ัั้นางจึงรีบคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าฮ่องเต้้กล่าวเสียงั
“เ็่ แม้ทำผิดกฎหมายเช่นเดียวกัน ่าการตัดสินใที่แตกต่างกันย่อมขึ้นกับความร้ายแรงของสถานการณ์ั้ๆ ในเมื่อะูหลิวยังทำไม่สำเร็จ อัครเสนาบดีหลิวก็ใช้ความายชดใช้ความผิดแ้ ครั้งี้เ็่ได้โปรดปล่อยะูหลิวไปนะเพคะ”พ
ฮ่องเต้กำลังบันดาลโทสะ เขาเห็นว่ากงอี่โม่บังอาจค้านการตัดสินใของตน เขาจึงหรี่าอย่างไม่พอใ “ุปา ดูเหมือนว่าข้าจะามใเจ้าาเกินไปแ้ เจ้าจึงกล้าสงสัยการตัดสินใของข้า”
ความกดดันจากพระราชอำนาจของฮ่องเต้ทำให้กงอี่โม่หายใติดขัด นางเข้าใเป็นอย่างดีว่าการขอร้องต่อไปจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง ่าในเมื่อนางกล่าวออกไปแ้ จึงถอนคำพูดไม่ได้อีก นางสูดลมหายใเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์
“เ็่ ่ามักตรัสว่า ้าเมืองมั่นคง เิูทหาร ้าเมืองสงบสุข ชื่นชมความมีเมตา แ้เพราะเุใดจึงไม่อาจปรานีต่อะูหลิวล่ะเพคะ?”
“บังอาจ! ยังตะลึงอะไรอีก รีบพาองค์หญิงออกไป ห้ามก้าวออกจากตำหนักไท่จี๋อย่างเด็ดขาด” นางช่างกล้าจริงๆ คิดจะสั่งสอนเขาหรือ? ฮ่องเต้กริ้วจัด เขากล่าวเสียงั
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??