เรื่อง ใครจะทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายได้ห่วยเท่าข้า! (Yaoi) [แปลจบแล้ว]
ารับรองแบบไม่มีหลักประกันเช่นี้ จิ่งเซียงคิดว่าเป็เพียงแค่คำปลอบใ ใบหน้าจึงยังฉายแววอมทุกข์อยู่เช่นเดิม
อ๋าวหรานเห็นจิ่งเซียงขมวดคิ้ว ่าาน่าสาร ไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขาเด็ดดอกไม้มาึ่ดอก เดินไปหาจิ่งเซียง ก่อนจะนำดอกไม้เสียบไว้ที่ข้างหูนาง แล้ว่าว่า “พอขมวดคิ้ว ก็สวยสู้ดอกไม้ไม่ได้เสียแล้ว”
อยู่ด้วยกันมาึ่เดือน ั้สองสนิทสนมกันาขึ้น มักจะหยอกล้อกันอยู่เป็ประจำ
แม่นาง้เงยหน้าอ๋าวหราน ดวงตากลมโตใสกระจ่าง เปรียบเทียบกันแล้ว กลายเป็ว่างาม งามเสียยิ่งกว่าดอกไม้
จิ่งเซียงกลับหัวเราะ่าชั่ว้า ก่อนจะนำดอกไม้ที่อยู่ใกล้มือเสียบไปบนหัวอ๋าวหรานบ้าง นางหัวเราะเสียงดังพร้อมพูดว่า “อ๋าวหราน เ้างามกว่าดอกไม้เสียอีก”
อ๋าวหรานริมฝีปากกระตุก ่าเิ เ้าเด็ก้ ยอมเ้าก็แล้วกัน
ด้านึ่โอ๋จิ่งเซียง ทว่าอีกด้านึ่อ๋าวหรานกลับเป็ทุกข์ยิ่ง ี้มีปัญหาตั้งเป็กองรุมล้อมเขาอยู่ เื่ตัวเ เื่ชุดำ ยังมีคัมภีร์สวรรค์เล่มนั้นที่ชุดำ้หามันให้เจอ ต่อให้้ฆ่าล้างตระกูลอ๋าวก็ตามนั่นอีก แล้วยังอนาคตตัวเขาเองนี่อีก!
ปัญหาข้างต้นั้หมดนั้นล้วนทำให้เขาสับสน แต่สิ่งที่ให้เขาสับสนาทีุ่ยังคงเป็ปัญหาุท้าย ตลช่วงระยะเวลาที่ได้พักัษาตัวอยู่ี้ เขาคิดอยู่ามายาเื่ และพยายามทำความเข้าในิยายเื่ “ูุในใต้หล้า”ี้ให้ได้
นั้นว่านเฟิงไม่ได้เขียนนิยายเื่ี้จนจบ เขาเขียนไปได้ครึ่งึ่ก็แต่งต่อไม่ได้แล้ว จึงไม่ฝืนยืนหยัดเขียนต่ออีกต่อไป เาะฉะนั้นอ๋าวหรานจึงยังอ่านไม่จบ อีกั้เดิมทีเขาก็ไม่ชอบนิยายประเภที้อยู่แล้ว แรกๆ ก็ยังตั้งใอ่านดีอยู่ แต่ักลับอ่านแบบผ่านๆ ไม่ได้ทำความเข้าใให้ละเอียด แน่นอนว่าเนื้อเื่ช่วงันั้นก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับตัวรับกระสุนแทนเช่นเขา ไม่มีความจำเป็้ไปสนใแม้แต่้ ปัญหาสำคัญี้ก็คือเส้นทางตัวรับกระสุนแทนที่เริ่มเื่ก็เกือบตายเช่นเขาี้ ควรเดินต่อไปเช่นไร?
จริงๆ แล้ว คำตอบก็ค่อนข้างจะชัดเจน มีอยู่สองทางให้อ๋าวหรานเลือก ึ่คือเดินตามเนื้อเื่ สองคือไม่เดินตามเนื้อเื่ แต่ทางเลือกสองทางนี่แหละที่เป็ปัญหาชวนปวดหัวให้อ๋าวหราน้ขบคิด
เ้าระบบที่ไม่น่าเชื่อถือนั่น าึ่เดือนที่แล้วที่ปรากฏตัวออกมา เพื่อช่วยให้อ๋าวหรานครองสติไว้ได้จึงพูดจ้อเื่ากลับชาติมาเกิดและสถาณาณ์ ณ ปัจจุบันเขาไม่หยุด ทว่าัจากนั้นก็ไม่เคยโ่ออกมาอีกเลย ราวกับหายไปเสียเฉยๆ จนอ๋าวหรานเกือบจะสัยอยู่แล้วว่า นั้นเป็เาะบาดเ็สาหัสเกินไปจึงได้อุปโลกน์เ้าระบบนี่ขึ้นมาเอง
หากยึดตามต้นฉบับเดิม หากอ๋าวหรานเลือกเดินตามเนื้อเื่ นั่นก็คือเขา้ทรยศตระกูลจิ่ง ขโมยตำราแพทย์สองเล่มนั้นไป จนุท้ายทำให้ตระกูลจิ่ง้เผชิญกับาล่มา แต่ทว่ายังไม่้พูดึเื่อื่นใด แค่จินตนาาว่าสาว้น่าัที่กำลังพูดไม่หยุดปากี้้ตาย่าทรมานอยู่ตรงหน้า แค่นั้นอ๋าวหรานก็ไม่สามารถเดินตามเนื้อเื่เดิมได้แเล้ว
แต่ถ้าไม่เดิมตามเนื้อเื่เดิม เช่นนั้นจะเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าุท้ายเนื้อเื่ก็จะบีบบังคับให้เขา้เดิมตามเนื้อเื่แบบที่เขาควรทำ ตัวเขาคงกลับไปยังโลกแห่งความจริงไม่ได้แเล้วใช่หรือไม่?
ี้ต่อให้อ๋าวหรานจะเป็ใเย็นแค่ไหนก็ยังไม่ได้ที่จะอยากกลับไปยังศตวรรษที่ 21 เพื่อหยิกเ้าเพื่อนั ว่านเฟิงให้ตายพร้อมกัน ัจากนั้นก็หยิกตัวเองให้ตายตามไปด้วย
นั้นก็แค่นึกสนุก พูดขึ้นมาเล่นๆว่าให้เพื่อนัใส่ชื่อตนเองลงไปในหนังสื้วย
ถ้าหากรู้ว่าแค่ชื่อก็อาจเป็เหตุให้เขา้มายังโลกที่ไม่คุ้นตาใบี้ อีกั้ยัง้มาตัดสินใปัญหายากๆแบบี้ ต่อให้ตีให้ตายอ๋าวหรานก็ไม่มีทางให้ว่านเฟิงใส่ชื่อตนเองลงไปในนิยายเด็ดขาด!
“แนะนำให้โฮสต์เดินตามเนื้อเื่เดิมจะดีทีุ่ครับ เาะว่าเนื้อเื่นั้นเป็ดังกฎโลกใบี้ ากระทำใดใดที่ขัดต่อกฏ ก็อาจจะถูกหยุดยั้งได้”
“ในทีุ่แกก็ออกมาจนได้ ฉันคิดว่าฉันฝันไปแล้วซะอีก! “อ๋าวหรานขบเคี้ยวเขี้ยวฟันขณะพูดประโยคี้ออกมา
“ขออภัยจริงๆ ำังานใหญ่เรียกตัวกลับด่วน โปรดอย่าถือสา”
“ทำไมเปลี่ยนนิสัยแล้วล่ะ? ฉันจำได้นั้นที่ฉันบาดเ็ั แกออกจะร่าเริงนี่”
“นั้นสถานาณ์เร่งด่วน ้คำนึงึีิคุณเป็สำคัญ ้ทำให้คุณสามารถประคองสติไว้ได้ นิ่งๆ ู่เย็นชาึจะเป็นิสัยที่แท้จริงผมครับ”
ระบบก็มีนิสัยเป็ตัวเองด้วย
“่าอื่นน่ะช่างมันเถอะ ตัวเหายไปไหนแล้ว? ถ้าตามต้นฉบับ้กลับมาตั้งแต่เดือนก่อนแล้วไม่ใช่หรือ?”
“ไม่้กังวลไป พรุ่งี้ตัวเก็จะกลับมาครับ แต่เมื่อเดือนที่แล้วเหมือนตัวเจะเกิดปัญหาขึ้นิหน่อย ำังานใหญ่รับรู้ได้ว่าพลังีิตัวเหายไปชั่วขณะึ่ ัฟื้นกลับมาใหม่ ที่จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นนั้นำังานใหญ่เองก็ไม่แน่ใ อาจเป็เาะระบบมีปัญหาก็เป็ได้ครับ”
“ทำไมรู้สึกว่าระบบ่าพวกนายนี่เชื่อถือไม่ได้เอาเสียเลย”
“ำังานใหญ่ต่างหากที่ไม่น่าเชื่อถือ ผมก็ทำอะไรไม่ได้”
“ช่างเถอะ พวกนายจะเป็่าไรก็ช่าง ฉันแค่อยากถามว่า ฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยเหตุใด? ฉัน้ทำ่าไร? เดินตามเนื้อเื่เดิมหรือ? ฉันไม่คิดว่าตัวฉันซึ่งอยู่ในสถานาณ์ที่รู้จุดจบดีอยู่แล้ว จะสามารถเป็เหมือนกับอ๋าวหรานเดิมที่ทำ้าตระกูลจิ่งได้” ปัญหาชวนปวดหัวเช่นี้ให้ระบบช่วยตัดสินใก็แล้วกัน ึแม้ตัวเขาเองก็ไม่แน่ใว่าจะทำตามที่ระบบบอกก็ตาม
“ผมแค่ทำตามคำสั่งองค์กร ดึงคุณมายังโลกใบี้ ุท้ายจะทำเช่นไร ผมจะไม่ช่วยคุณตัดสินใ แรกที่บอกให้คุณเดินตามเนื้อเื่เดิม เป็เพียงแค่คำแนะนำผม ึ่านั้นไม่ใช่ว่าในใคุณเองมีคำตอบอยู่แล้วหรอกหรือ? ุท้ายจะเป็เช่นไร เชื่อว่าคุณคงจะรับผิดชอบมันเอง าี้ ต่อไปาจะมีเื่สำคัญจริงๆ ไม่เช่นนั้นผมจะไม่ออกมาอีก อนาคตอยู่ในมือคุณแล้วครับ”
เฮ้! นี่มันเอาแต่สั่ง แต่ตัวเองไม่ทำอะไรสัก่านี่!
ในเมื่อเป็เช่นี้ ฉันจะทำตามใตัวเองก็แล้วกัน
อ๋าวหรานเป่ากลีบดอกใบที่อยู่บนมือ ดูพวกมันค่อยๆ ลอยห่างออกไป
ชายหนุ่มก้มหน้าพูดกับจิ่งเซียงพร้อมรอยยิ้มว่า “เซียงเซียง เ้าเชื่อหรือไม่ว่าวันรุ่งขึ้นพี่เ้าก็จะกลับมาแล้ว”
“หา เ้ารู้ได้่าไร?”
“เ้าแค่บอกมาว่าถ้าข้าทายถูกจะได้อะไรเป็รางวัล? ”
“ฮึ ีิเ้าก็ยังเป็ข้าที่ช่วยเอาไว้ หากอยากได้รางวัล ก็มอบีิเ้ามาให้ข้าเสียก่อนเถิด! ”
“ฮ่าฮ่า ปากคอเราะ้า”พ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??