เรื่อง ใครจะทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายได้ห่วยเท่าข้า! (Yaoi) [แปลจบแล้ว]
ตระกูลจิ่งนั้นร่ำรวยและโดยเฉพาะกับบรรดาเสาหลักใอนาคตของตระกูลเหล่านี้ด้วยแล้วยิ่งใส่ใจดูแลเป็พิเศษ
อ๋าวหรานมองดูอาหารเลิศรสที่มีอยู่อย่างอุดมสมบูรณ์ ทถอนใจไม่ได้ว่าอาหารที่เขาทานตอนอยู่มหาวิทยาลัยนั้นมันเปรียบได้กับอาหารหมาชัดๆ
......
กลุ่มหนึ่งนั่งลงหน้าโต๊ะกินข้าวทรงกลม จากพวกอ๋าวหรานทั้งสามแล้ว ยังมีจิ่งจื่อกับจิ่งรุ่ย ความสัมพันธ์ของจิ่งเซียงกับจิ่งรุ่ยดูเหมือนจะไม่เลวทีเดียว าน้อยสองหันศีรษะเข้าหากันพูดคุยกระซิบกระซาบอะไรกันอยู่ตลเวลา บางครั้งก็ยังหัวเราะเสียงดังึ้มาพร้อมกัน แต่ที่ทำให้อ๋าวหรานค่อนข้างตกใจก็คือจิ่งจื่อ หนุ่มน้อยดื้อรั้นหัวแข็งผู้นี้ เื่อยู่กับจิ่งฝานกลับดูเป็เด็กดีเชื่อฟังึ้มา ไม่มีท่าทางยโสโอหังดูู กลับเป็ท่าทางวอนขอความรู้เหมือนคอแห้งกระหายน้ำก็มิปาน
ั้แต่เลิกเรียนจนมาึตอนนี้ เขาเอาแต่ถามจิ่งฝานเกี่ยวกับปัญหาใวิชาเรียน ใตอนแรกอ๋าวหรานยังฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะเิ่แรกพวกเขาเิ่พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่จิ่งฝานพูดไปใวันนี้ แค่จิ่งจื่อถามลงลึกึ้ีสักหน่อย ฟังมาึตอนสุดท้ายอ๋าวหรานก็ึกับสับสนงุนงงไปเลย เรื่องที่ทั้งสองพูดขยายออกไปึเรื่องความรู้ใหม่แล้ว ระดับความยากของเรื่องพวกนี้มันอยู่ใระดับสูงชัดๆ
อ๋าวหรานทถอนใจไม่ได้ชื่ออัจฉริยะนี่ไม่ได้ได้มาอย่างง่ายดายเลย หากไม่มีความขยันและความทุ่มเท ต่อให้เป็ที่ฉา เป็อัจฉริยะสักเพียงใดก็คงจะกลายเป็ธรรมดาที่ไม่ได้รับความสนใจเข้าสักวัน
ทถอนใจเสร็จแล้ว อ๋าวหรานกลับเิ่รู้สึกสงสารตัวเโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าฝั่งไหนก็ไม่สามารถพูดแทรกได้เลย เขาจึงเลือกที่จะทานอาหารเลิศรสของตัวเไปเงียบๆ คงจะดีกว่า
อ๋าวหรานกำลังกินอย่างั้ใจ กลับได้ยินเสียงจิ่งจื่อถามเขาว่า “คุณชายอ๋าว ต่อไปเจ้าก็จะเรียนวิชาแพทย์กับเราหรือ? ไม่รู้ว่าใคาบเรียนวันนี้คุณชายอ๋าวฟังรู้เรื่องสักกี่มากน้อย?”
หันศีรษะไปมองจึงพบว่าจิ่งฝานกับจิ่งจื่อเหมือนจะคุยกันแล้ว ตอนนี้จิ่งจือมือหนึ่งคีบตะเกียบแกว่งไปแกว่งมา ีมือเ้าค้างเอียงคอมองเขา ยกมุมปากึ้ยิ้มโผล่ฟันคมสีขาวสว่างออกมาเล็กน้อย ใตาเต็มไปด้วยแววสัพยอกหยอกล้อ ทั้งดูั่ร้ายและน่ารักอย่างละนิดอย่างละหน่อย
อ๋าวหรานเดาว่าเจ้าหนุ่มน้อยนี่ไขข้อสงสัยของตนเไปจนหมดแล้ว ูทะเลแห่งความรู้หล่อเลี้ยงไว้เรียบร้อยแล้วจึงรู้สึกสุขใจ พออกพอใจแล้วจึงหันมาล้อเขาเล่นเสียหน่อย
อ๋าวหรานที่ตระหนักได้เว่าตัวเอายุปูนนี้แล้วก็คร้านจะไปคิดเล็กคิดน้อยกับหนุ่มน้อยมอสองผู้นี้ จึงทำท่าทางั้อกั้ใจ พูดอย่างตัดตะปูตัดเหล็ก [1] ว่า “ฟังเข้าใจทุกคำเลย”
เขาพูดจิ่งจื่อก็ตกตะลึงอย่างชัดเจน ที่เหลือีสามก็มองอ๋าวหรานด้วยสีหน้าตกใจ โดยเฉพาะจิ่งเซียง นางมีท่าทางตกอกตกใจยิ่ง
กลับเห็นอ๋าวหรานยิ้มน้อยๆ “แต่พอเอาคำพวกนี้มารวมกันก็ฟังไม่เข้าใจแล้ว”
“พรืด~”
“ฮ่าฮ่า~”
อ๋าวหรานพูดาน้อยทั้งสองก็ไม่ไหวหัวเราะพรืดออกมา มุมปากของจิ่งจื่อกระตุกอย่างเห็นได้ชัด ตะเกียบใมือไม่ได้ถือให้มั่นคง ทำให้หล่นลงไปบนพื้น
อ๋าวหรานมองเห็นจิ่งฝานตกตะลึงอยู่ตล จึงไม่ได้ที่จะส่งรอยยิ้มเจิดจ้าสว่างไสวไปให้เขา ใใจกำลังขบคิดว่าหรือว่าตัวเอกอัจฉริยะของเราจะฟังมุกตลกแห้งๆ เื่กี้ไม่เข้าใจ?
าขบคิดนี้ทำให้เขาพามองเห็นสายตาที่ซับซ้อนอย่างยิ่งของจิ่งฝาน!
“เจ้ายังมีหน้าพูดออกมาี” จิ่งจื่อผู้รู้สึกเหมือนูล้อ ไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ
“รู้ก็บอกว่ารู้ ไม่รู้ก็บอกว่าไม่รู้ นั่นแหละคือผู้รู้” อ๋าวหรานเก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยที่จิ่งจื่อยังคงป่วยโรคมอสองต่อไป ีทั้งยังโยกศีรษะไปมาท่องคำโบราณออกมาด้วย
ตลกจนาน้อยทั้งสองหัวเราะอย่างมีความสุขมากยิ่งึ้กว่าเดิม
จิ่งเซียงหัวเราะพอแล้ว ถามอย่างสงบนิ่งว่า “ถ้าอย่างนั้นเจ้ายังจะเรียนอยู่หรือไม่?”
อ๋าวหรานตอบพร้อมรอยยิ้ม “แน่ แต่เกรงว่าต่อไปคงไม่อาจเรียนกับพวกเจ้าได้แล้ว ข้าคงต้องไปเรียนกับเด็กน้อยพวกนั้นแล้ว”
จิ่งจื่อพูดแทรกึ้มาว่า “กลัวแต่ว่าแม้แต่เด็กน้อยพวกนั้นเจ้าก็ยังสู้ไม่ได้”
อ๋าวหรานตอบว่า “ข้าไม่อายที่จะเอ่ยปากถามผู้ที่ด้อยกว่า”
จิ่งจื่อกลอกตามองบน
“ไม่เป็ไร ้าเจ้าเ ค่อยๆ เรียน” จิ่งฝานที่ไม่พูดมานานจู่ๆ ก็พูดึ้
ั่ขณะนั้นอ๋าวหรานรู้สึกยินดีเป็อย่างยิ่ง เขาหัวเราะฮ่าฮ่าเสียงดังก่อนตอบว่า “ถ้าเช่นนั้นก็ดียิ่ง ูศิษย์าะ่าอาจารย์ เชิญดื่มชา”
พูด ก็นำถ้วยชาข้างมือส่งไป เดิมทีก็ทำไปอย่างนั้นเ แต่ไม่คิดว่าจิ่งฝานึกับรับถ้วยนั้นไป ดื่มหมดรวดเดียว
อ๋าวหรานตะลึงแล้ว ถ้วยนี้เขาดื่มไปก่อนอึกหนึ่งแล้ว!
“คุณชายอ๋าว! เจ้านี่ดวงดีเสียจริงนะ” มีเป็สุขมีทุกข์ อ๋าวหรานมีความสุขอยู่ตรงนี้ แต่จิ่งจื่อตรงนั้นกลับขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน
แท้จริงแล้วก็พอเข้าใจได้ไม่ยาก เวลาครึ่งวันที่ได้รู้จักกันนี้ อ๋าวหรานค้นพบว่าหนุ่มน้อยผู้เป็โรคเด็กมอสองผู้นี้เลื่อมใสจิ่งฝานเป็อย่างมาก เขามองไม่เห็นผู้อื่นอยู่ใสายตา แต่นอบน้อมต่อจิ่งฝาน ให้ความเคารพต่อว่าที่ผู้นำต่อไปนี้เป็อย่างมาก ท่าทางเหมือนูศิษย์ผู้คลั่งไคล้อาจารย์
ีทั้งึแม้จิ่งจื่อจะดูเป็พวกเอ้อระเหยลอยไปลอยมา แต่แท้จริงแล้ว เขาเป็ขยัน รักความ้าหน้า จิ่งจื่อเลื่อมใสจิ่งฝาน แน่เป็เพราะว่าอยากศึกษาความรู้จากเขาให้มากึ้ แต่จิ่งฝานใฐานะนายน้อยตระกูลจิ่งก็ไม่ได้ว่างมากขนาดนั้น ไม่มีทางมีกำลังกายกำลังใจใดๆ จะไปสอนผู้ใดผู้หนึ่งโดยเฉพาะ ีทั้งจิ่งจื่อเป็รักศักดิ์ศรีของตนเยิ่ง จึงไม่ยินยอมที่จะไปทำเรื่องสร้างความลำบากให้กับผู้อื่น แค่ได้มีโอกาสบ้างบางเวลาได้คุยกับจิ่งฝานสักเล็กน้อย เขาก็พอใจมากแล้ว
แต่ผลสรุปกลายเป็ว่าูอ๋าวหรานเอาเปรียบไปเปล่าๆ โมโหแทบตาย!
เชิงอรรถพ
[1] ตัดตะปูตัดเหล็ก(斩钉截铁)หมายึ าพูดอย่างเด็ดขาด
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??