เรื่อง ดั่งหทัยภูผา
“อ๋อ..คุณูาแพรมาหาซื้อเสื้อผ้ากับใช้น่ะค่ะแต่แพรยังเืไม่ได้เลยว่าจะซื้อแบบไหนค่ะ” ้าแดูรูปภาพใจอมือถือราคาแพงป์เยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อใภาพนั้นเเงก็ดูดีใุแต่งงานอยู่ไม่น้อยทั้งยังคุยจ้อกับป์เหมือนกับว่าสนิทกันาานแล้วอย่างไงอย่างงั้น
“พี่่เืเามั้ยพี่น่ะรู้จักผ้าทุกชนิดแถมยังรู้ว่าผู้หญิงใส่อะไรจะสวย้” ป์โวยกใหญ่แต่ก็ใช่ว่าเขาแค่คุยอวดเ่าั้เขารู้จริงว่าผ้าแบบไหนดีหรือไม่ดี้ดีกรีลูกเ้าโรงงานทอผ้าส่งออกยักษ์ใหญ่
“จริงหรอคะดีเลยค่ะ” ้าแเห็นทีเจะีตัว่แล้วเกะจะเืสักุสองุเื่ไม่ใ้เสียน้ำใจสายทองเ่าั้หากีป์่เืคงประหยัดเวลาไม่น้อย
“าี่สิเดี๋ยวพี่าไปเื” ป์โอบไ่ร่างาหลวมๆหมายจะาเข้าไปใโซนเคอลเลคชั่นใ่แบรนด์ู
สายตาูาตอนนี้หากเป็คมีดก็คงจะเฉือนเนื้อหนังป์ออกมาเป็ชิ้นๆแล้วทังยังกัดฟันกรอดี่้าแนั้นไม่ปฏิเสธการถูกเนื้อต้องตัวป์เลยสักนิดทั้งี่เขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้
“ค่ะ..เ่อเดี๋ยวค่ะพี่กร” ้าแชะงักฝีเท้าเล็กน้อยและเดินกลับมาหาูา
“....” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่า้าแคงจะมาชวนตนไปเืเสื้อผ้าเป็แน่อื่นหรือจะสู้ใครอบครัว่เืใ้
“คุณูจะรอแพรตรงนี้ใช่มั้ยคะ” ร่างายืนตรงหน้าูาเงยหน้าพร้อมรอยยิ้มี่กลับมาถามเพราะกลัวว่าหากเืเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วจะไม่ีรอจ่ายเงินเพราะเเงคงไม่ีเงินจ่ายแพงๆแบบนี้แน่นอน
“อืม” ใบหน้าคมเข้มหุบยิ้มแทบไม่ทันทั้งเ่ยเสียงตอบใลำคออย่างไม่พอใจนัก
“โอเคค่ะ” เมื่อได้รับคำตอบแล้วหญิงสาวจึงเดินไปหาป์ตามเดิมและเข้าไปใโซนเสื้อผ้าคุยกับป์กะหนุงกะหนิงกันอยู่สอง
“....” วินาทีนี้แดเนียลเกือบกลั้นขำไม่อยู่ี่เห็นูาเสียอาการจนน่าขบขัน
“แพรน่ารักดีนะดูซื่อๆดี” แดเนียลเห็นการพูดคุยกิริยาท่าทาง้าแแวบเดียวก็ดูออกว่าเนั้นเป็อย่างไรสายตาซื่อๆเหาได้ยากนักกับสมัยนี้
“อืม..เซื่อเกินไปตามประสาี่ไม่ค่อยได้เจอโลกกว้างนั่นแหละ” ูาลอบถอนหายใจเบาๆแม่คำสนทนายังอยู่กับแดเนียลแต่สายตายังลอบมองไปทางป์และ้าแอยู่ตลอดเวลา
ครู่ต่อมา
“น้องแพรเืนิดเดียวเงผู้หญิงต้องีเสื้อผ้าสวยๆไว้ใส่เยอะๆไม่ใช่หรอ” ป์เืุใ้้าแเป็สิบุคิดว่าเจะเหมาหมดแต่กลับเืจ่ายเงินเพียงสองุเ่าั้
“แพรไม่ค่อยได้ออกไปไหนหรอกค่ะ” สาวเ้าตอบกลับหวังดี้รอยยิ้ม
“นี่จะไปไหนกันีกหรือป่าวฉันว่าจะเลี้ยงข้าวพวกแกสักมื้อ” ป์หันไปถามูาี่เาแต่ยืนหน้าบึ้ง!
“ฉันจะกลับแล้วแพรท้องอยู่เดี๋ยวจะเพลีย” ูาตอบกลับเสียงห้วน
“แพรไหวค่ะคุณูไม่อยู่ทานข้าวกับเื่นๆก่อนหรอคะ” ้าแส่ายหัวหงึกหงักเยังไม่ได้เ่ยมาสักคำเลยว่าเหนื่อยหรือเพลีย
“ไม่..ฉันกลับก่อนนะ” ูาเ่ยจบก็ดึงถุงกระดาษจาก้าแและหันหลังเดินไปี่ลิฟท์ทันที
“แพรกลับก่อนนะคะพี่ๆ” ้าแเห็นดังนั้นจึงรีบเ่ยลาชายหนุ่มทั้งสองและรีบจ้ำอ้าวตามหลังตัวโตไป
“.หึ่..” แดเนียลมองตามหลังูาแล้วหันมาแสยะยิ้มใ้กับป์เพราะรู้ดีว่าอาการหงุดหงิดูานั้นเกิดจากอะไรนี่หรือี่ไม่คิดจะีรักเขาคิดว่ามันน่าจะไม่ทันแล้ว
“....” ระหว่างี่จะกลับสายตากลมมองร้านขนมผ่านลิฟท์แก้วตาละห้อยเพราะไม่กล้าทวงถามกับูาเรื่องี่จะาเกลับมาซื้อหวานพวกนั้น
“คุณูรีบกลับทำไมหรอคะแพรยังไม่เหนื่อยเลยค่ะ” ้าแตัดสินใจเ่ยถามกับี่นั่งเงียบมาตลอดการขับรถกลับ
“แต่ฉันเหนื่อยหรือจะใ้ฉันกลับไป” ูาหันมาตอบหญิงสาวเสียงแข็งจนหญิงสาวก้มหน้างุด
“ไม่เป็ไรค่ะเหนื่อยก็กลับบ้านไปนอนพักนะคะ” มือน้อยทั้งสองเบีบกันแน่น
“เยังอยากได้ขนมพวกนั้นอยู่ีกหรือป่าว” เวลานี้ี่เห็นหญิงสาวนั่งหน้าละห้อยเขาก็จำได้ว่าเขาลืมาเแวะซื้อขนมก่อนจะกลับอย่างี่รับปากเเาไว้หากเขาไม่โมโหป์จนรีบร้อนจะกลับเก็คงไม่นั่งหน้าหงอยแบบนี้แน่
“อ๋อ..ไม่หรอกค่ะ” ้าแเงยหน้าอมยิ้มอ่อนแม้เจะอยากได้ขนมพวกนั้นมากแค่ไหนหากูาลืมก็ไม่เป็ไร
22.00 น.
“ทำไมคุณูนอนดึกจังล่ะคะไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ” ้าแนอนมองูาี่อยู่ใุนอนสีเทากำลังนั่งพิงหัวเตียงทำงานใโน๊ตบุ๊ค้สายตาสะลึมสะลือเพราะตอนนี้เง่วงเต็มทน
“เง่วงก็นอนก่อนเลย” ูาตอบกลับใขณะี่สายตาและมือเขายังจับจ้องอยู่กับโน๊ตบุ๊ค
“เปิดไฟแบบนี้แพรคงไม่ัหรอกค่ะ”
“โอเค..งั้นฉันจะปิดไฟ” ูาหันไปมองี่กำลังนอนกอดหมอนข้างดุท่าเจะง่วงเต็มทนเขาจำต้องละมือวางงานและเื้อมมือปิดไฟดวงใหญ่ให้องใ้เหลือเพียงแสงไฟจากโคมไฟใกล้หัวเตียงแล้วลิ้มตัวนอนตะแคงหันหน้ามาทางหญิงสาว
“ดีค่ะ” ้าแยิ้มอ่อนแบบนี้เค่อยนอนได้หน่อย
“เจอเื่นฉันเป็ไงบ้างล่ะไอ้กรมันเ้าชู้ปากก็เลยหวานเป็ธรรมดาเอย่าหลงคารมมันเข้าล่ะ” ดวงตาคมมองี่กำลังจะเคลิ้มัทั้งเ่ยพูดเรื่องวันนี้กับหญิงสาวทั้งี่คิดว่าจะไม่พูดแล้วเชียวแต่ก็อดไม่ได้
“อย่างพี่กรแพรถือว่าเป็ี่คุยสนุกนะคะไม่ได้ปากหวานอะไร” ้าแขมวดคิ้วเล็กน้อยเไมได้คิดว่าป์เป็ปากหวานอะไรีกอย่างเเงว่าจะใช่จะหลงคารมใครง่ายๆ้
“แล้วพวกมันใ้เรียกพี่ก็ไปเรียกตามมันสนิทขนาดนั้นเลยหรือไง” ชายหนุ่มเ่ยออกมา้น้ำเสียงไม่สบอารมณ์หากเป็อื่นฟังเพูดคุยจะรู้สึกอย่างไรเรียกสาีตัวเงว่าคุณแต่เรียกเื่นสาีว่าพี่ได้อย่างสนิทสนม
“ก็พี่ๆเค้าใ้แพรเรียกแบบนั้นแพรจะเสียมารยาทไม่เรียกได้ยังไงล่ะคะคุณู” ้าแมองหน้าูาอย่างสงสัยหากเไม่เรียกตามี่ป์และแดเนียลต้องการพวกเขาจะดูว่าเไม่เป็มิตรและเสียมารยาทเป็แน่พ
“หึ่..ช่างเถอะ” ูาสบถใลำคอเบาๆและหันหลังใ้หญิงสาว
“...” คำพูดูาทำเาหญิงสาวี่กำลังจะัต้องาอนคิดต่อีกว่าเผิดเรื่องอะไรเขาถึงดูโมโหเนัก
............
ีพีู่เป็อาาก่อน....
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??