เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ฉินลี่ต่อว่าฉินเหยาแบบนี้ อวี๋ซื่อก็เริ่มไม่พอใจ แม้ตนเองะไม่ได้เป็เบ่งฉินเหยาออกมา แต่ก็เลี้ยงมากับืจนเติบใญ่ ประกอบกับเ็สาวนี้้าตาดี ตนเองยังหวังให้นางตบแต่งไปกับเศรษฐี ึะสามารถแลกกับเงินขวัญถุงก้อนโตเอาไว้ตบแต่งสะใภ้ให้บุตรชาย้าตน ันั้นะปล่อยให้ชื่อเีงของนางถูกทำลายมิได้
อวี๋ซื่อจึงเีดสีด้วยถ้อยคำเจ็บแ "แม่หนูลี่ เจ้ากับแม่หนูเหยาต่างหากที่เป็พี่้ มาตรว่าหักะดูกย่อมสะเทือนึเส้นเอ็นที่เชื่อมต่อ นอกหมู่้าผู้นี้มีที่มา่าไรก็ไม่รู้ เจ้าะปกป้องนางไปไย การะทำเช่นนี้ทำให้ป้ารู้สึกหนาวใจยากะยอมรับได้"
สะใภ้อายุน้อยึู่่ข้างกายฉินลี่รั้งืนางไว้ พลางะซิบเีงเบา "้สาว เื่นี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา อย่าไปยุ่งเื่ของชาว้าดี่า"
"พี่สะใภ้ เดิมทีข้าก็เชื่อฟังคำท่าน แต่ไรมามิเคยยุ่งเกี่ยวเื่ของผู้อื่น ้สาวนี้เพิ่งมาใหม่ ึ่ปีที่ผ่านมาข้าไมู่่ใหมู่้า มิเคยรู้จักมักจี่กับนางมาก่อน และไม่ทราบว่านางมีอุปนิสัย่าไร เมื่อครู่เห็นพวกท่านแต่ละล้วนไม่พอใจนาง ข้ายังคิดู่ว่า้สาวนี้คงะมีปัญหาจริงๆ แต่พอได้ฟังนางเอ่ยึเื่เ่านั้น ข้าก็ไม่อาจทนได้อีก ข้าเชื่อทุกถ้อยคำที่นางกล่าวมา นางต่างหากที่เป็ผู้บริสุทธิ์"
แท้จริงแล้วเ่าชาว้าหาใช่พวกต่ำช้าไร้ศีลธรรม พวกเขาเพียงแค่ปกป้องพวกเีกัน และรังเกียจต่างถิ่น แต่เมื่อ 'ถูก-ผิด' มาัู้่ตรง้า พวกเขาก็ยังสามารถแยกแยะได้ว่าใครเป็่าไร เพียงแต่ฉินเหยาเป็เครือญาติใศ์สกุลเีกัน ย่อมตะขิดตะขใจที่ะต่อว่าต่อขาน
เมื่อก่อนเ็สาว้าตาสะสวยนี้ยามพบเห็นพวกตนก็เอาแต่ก้ม้างุด ไม่มีปากมีเีง แต่พอเห็นนางชักสี้า ท่าทางเอาเื่แบบนี้ ย่อมรู้สึกไม่ชอบใจ เวลายิ่งผ่านไปาเข้า ผู้มามุงดูเหตุการณ์ก็ยิ่งเพิ่มขึ้น่าเห็นได้ชัด
ถังชิงหรูไม่คาดคิดว่าะมีใครใหมู่้าช่วยพูดแทนตนเอง แม้ผู้นั้นะยื่นืเข้าช่วยด้วยสาเหตุใดก็แล้วแต่ นางล้วนยอมรับความปรารถนาดี ึ่าไรก็หัวเีะเทียมลีบ พวกชาว้าไม่เก็บถ้อยคำของตนเองมาใส่ใจู่แล้ว หากมีใหมู่้าเีกันช่วยเป็ะบอกเีงย่อมแตกต่างออกไป
"ปู่ย่าตายาย พี่ป้าน้าอาทุกท่าน ข้าถังชิงหรูขอสาบานตรงนี้ ทุกถ้อยคำที่กล่าวออกไปเมื่อครู่ล้วนเป็ความสัตย์จริง หากข้าโกหกแม้แต่ึ่ประโยคขอให้ไม่ตายดี" ถังชิงหรูรู้ว่าโบราณมักเชื่อเื่งายทำนองนี้เป็ทีุ่ พวกเขาเชื่อใเหตุต้นผลกรรม นี่คือสิ่งที่เคยอ่านมาจากตำราโบราณเล่มึ่
"ฉินเหยา เจ้ากล้าไหมล่ะ กล้าสาบานเช่นเีกับข้าหรือไม่"
ฉินเหยาพูด่าหัวเี "เื่อะไรข้าต้องลั่นวาจาทำนองนั้น ะ... เจ้าเป็แค่ต่างถิ่น รังแกเจ้าแล้ว่าไร เป็ใครมาจากไหน ฆ่าหนีความผิดมารึเปล่าก็ไม่รู้"
คำพูดของฉินเหยาประโยี้ นับว่าเป็การรับสารภาพกลายๆ ว่าเมื่อก่อนเคยกลั่นแกล้งถังชิงหรู เมื่อครู่นี้นางยังแสร้งทำเป็่แอน่าสงสารต่อ้าชาว้าทั้งา ยามนี้พอเผยธาตุแท้ของตนเองออกมา แม้พวกเขาะยังลำเอียงเข้าข้างฉินเหยา แต่ก็ไม่ว่ากล่าวถังชิงหรูอีกต่อไป
"ช่างเถอะ เ็สาวทะเลาะเบาะแว้งกันเป็เื่ปรกติธรรมดา งานที่้าของพวกเรายังทำไม่เสร็จ รีบกลับไปทำการทำงานดี่า" ชายึ่ลากภรรยาที่อยากสอดรู้สอดเห็นเื่ชาว้าออกไป
เมื่อมีแรกที่ไม่คิดเอาัไปเกลือกกลั้ว อื่นๆ ะรั้งู่ต่อก็คงไม่งาม ครั้นแล้วทุกต่างแสดงทีท่าให้เห็นว่าไม่อยากยุ่งเื่ของผู้อื่น ถังชิงหรูสังเกตท่าทีตอบสนองของชาว้าเ่านั้นมาั้แต่ต้น และใกลุ่มเ่านี้ มีเพียงฉินลี่ที่เป็ดีใช้ได้ นอกนั้นล้วนเป็ท่อนไม้ไร้มโนธรรมทั้งิ้ พวกเขารู้จักแต่ปกป้องของตนเอง ไม่คิดบ้างว่าต่างถิ่นก็เป็มนุษย์เหืนกัน ความลำเอียง่าเห็นได้ชัดแบบนี้คือสิ่งที่เจ้าของ่าเดิมต้องเผชิญตลอดมา
เพียะ! ถังชิงหรูสะบัดืออกไปเต็มแ
ฝ่าืนี้ทั้งรุนแ รวดเ็ และแม่นยำ จนถูกตบฝั่งตรงข้ามึกับอึ้งงัน ฉินเหยาไหนเลยะคาดคิดว่าถังชิงหรูึ่เป็ดั่งสุนัขไร้ฐานะและศักดิ์ศรี วันนี้มิเพียงต่อปากต่อคำ แต่ยังกล้าตบนางอีกด้วย
ชาว้าที่เพิ่งเดินออกไปได้สองสามก้าวได้ยินเีงต่างหันมา พลันตะลึงค้างไปชั่วะ ที่น่าตกใจยิ่ง่าคือหลังจากนั้น ถังชิงหรูยังไม่หายแค้น สะบัดืออกไปเป็ครั้งที่สอง
เพียะ!
ครั้งที่สาม เพียะ!
การเคลื่อนไหวของนางรวดเ็ฉับไว ตบต่อเนื่องกันไปสิบ่าที ฉินเหยาที่เมื่อครู่ยังนับว่าสะสวย บัดนี้ใบ้าบวมเป่ง
"เจ้าทำอันใดน่ะ" อวี๋ซื่อกรีดร้องพลางสะบัดืตบถังชิงหรู
"เปิดโหมดป้องกันั" ถังชิงหรูลั่นวาจาออกมาตามสัญชาตญาณ
ฟิ้ว! ืของอวี๋ซื่อยังไม่ทันสัมผัสถูกใบ้าของถังชิงหรู ตนเองก็ลอยวืดออกไปไกลสิบ่าหมี่[1] ะแทกเข้ากับต้นไม้ด้านข้างัปึ้งก่อนตกลงมา
"ว้าย..." อวี๋ซื่อได้แต่กรีดร้องออกมาคำเี หลังจากนั้นก็หมดสติไป!
ฉินเหยาึ่บัดนี้้าบวมเป็หัวหมูเบิกตาโพลง ภาพเหตุการณ์ตรง้า่าอกสั่นขวัญแขวน ฉินลี่ที่เห็นทุก่าก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน นางจ้องฉินเหยาตาปริบๆ ก่อนหันไปอวี๋ซื่ออีกหน
หลี่ว์ซื่อพี่สะใภ้ของฉินลี่เอ่ยวาจาตะกุกตะกัก "้สาว อาคมของผู้นี้ร้ายกาจนัก พวกเรารีบไปกันเถอะ"
ถังชิงหรูคลำไปบนข้อืของตนเอง ตรงนั้นมีไฝสีแดงู่เม็ดึ่ ะลูบคลำไฝเม็ดนั้น ความรู้สึกผ่อนคลายก็ผุดวาบใแววตา
เมื่อครู่นี้เธอแค่เรียกความสามารถพิเศษของตนเองออกมาใช้ตามความเคยชิน หลังจากเปล่งเีงแล้วเพิ่งนึกได้ว่าตนเองเปลี่ยน่าใหม่ เกรงว่าพรสวรรค์เดิมนั้นะหายไปด้วย แต่ผลลัพธ์ที่น่ายินดียิ่งก็คือ ความสามารถเฉพาะัักล่าวยังตามจิตวิญญาณมายัง่าใหม่ด้วย นั่นก็หมายความว่าเธอะเป็หมอเทวดาญิแรกที่สามารถทำตามวิถีของตนเอง ไม่ต้องตกู่ภายใต้การควบคุมของผู้ใด
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น เ็สาวนี้เป็วรุ์ด้วยหรือ นางใช้ชีวิตู่ที่นี่มานมา ไม่เคยเห็นว่าะมีความสามารถแบบนี้เลย" ที่เพิ่งเดินไปแล่นกลับมาอีกหน
สายตาึ่เต็มไปด้วยการสืบเสาะแต่ละคู่พุ่งมาที่่าของถังชิงหรูประึ่คมมีด แต่เมื่อเทียบกับสายตาความหวาดระแแกมเหยียดหยันเมื่อครู่ สิ่งที่พบเห็นเพลานี้กลับเป็ความหวาดหวั่นและยำเกรง แม้ะยังแบ่งเขาแบ่งเราู่เหืนเดิม ทว่าความเกรงกลัวย่อมดี่าการดูแคลนมากนัก ่าน้อยมีความกลัวย่อมไม่กล้าทำสิ่งใด ต่างกับที่ดูแคลนผู้อื่น ตนเองนึกะเหยียดหยามเี่ไรก็เหยียดหยามเี่นั้น นึกะหมางเมินเี่ไรก็เย็นชาใส่เี่นั้น ฉินเหยาถังชิงหรูด้วยสี้าพรั่นพรึง ขาทั้งสองข้าง่แทรุดลงไปกองกับพื้น ้ปาสั่น "ะ... เจ้าอย่าเข้ามานะ"
อวี๋ซื่อสลบไปแล้ว ฉินเหยาก็้าบวมเป็หัวหมู ถังชิงหรูเพิ่งเข้ามาสวม่าใหม่ยัง่แอู่มาก จึงเริ่มวิงเวียนศีรษะเพราะหมดแ ยามนี้คิดแต่อยากหาที่พักผ่อนให้เต็มที่สักครู่ ไหนๆ ก็ได้ระบายอารมณ์แล้ว มิสู้ไปเีดี่า ึ่าไรตนเองก็เป็แค่นอก หากทำเกินไปนัก เกรงว่าอาจู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป ถ้าเ่านั้นเกิดโทสะขึ้นมาะแย่เอาได้
"ฉินเหยา แต่ไรมาข้านี้เป็ใจกว้าง แต่เจ้าดันมาทำให้ความอดทนของข้าหมดลงเอง หากยังมีคราว้าอีก ก็อย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ" ถังชิงหรูแค่นเีงสำทับก่อนหมุนัไปจากที่นั่น
"ที่แท้นางก็มีวรุ์สูง่ เมื่อก่อนถูกพวกเขารังแกแต่ไม่เคยเอาคืนเพราะเห็นแก่้าพวกเรา ดูไปแล้วแม่หนูนั้นก็หาใช่เลวร้าย" ญิชราึ่เอ่ยปาก "พวกเราเข้าใจผู้อื่นผิดไปหรือเปล่า"
"ด้วยฝีืของแม่นางนั้น หากนางคิดร้ายต่อพวกเราจริง เกรงว่าพวกเราคงตายไปาแล้ว ดูท่าพวกเขาคงไม่ใช่เลวจริงๆ" ชายชราอีกออกความเห็น "ญาติพี่้ทั้งา ข้างหมู่้าของเราเป็เขาสูงใญ่ ทุกปีเป็ต้องมีสัตว์ป่าดุร้ายมาอาละวาด าปีมานี้ใหมู่้าต้องตายภายใต้คมเขี้ยวของพวกมันไม่รู้เ่าไร พืชผลถูกเหยียบย่ำเีหายไปกี่มากน้อย แม่นางผู้นั้นความสามารถสูง่ หากรั้งู่ใหมู่้าของเรากลับดีเีอีก ต่อไปทุกก็มีมารยาทกับนางให้มากหน่อยเถิด"
"ท่านลุงสามกล่าวไม่ผิด ต่อไปพวกเราต้องมีมารยาทต่อนางมากขึ้น" หลี่ว์ซื่อพี่สะใภ้ของฉินลี่ผงกศีรษะด้วยความยำเกรง
ฉินลี่เห็นเงา่าของถังชิงหรูไปไกลแล้ว ั์ตาของนางก็ผุดแววสงสัยใคร่รู้
ถังชิงหรูเดินไปได้ครู่ึ่ ทิวทัศน์เบื้อง้าล้วนไม่คุ้นเคย แต่ใสยังมีความทรงจำที่เจ้าของ่าเดิมทิ้งไว้ให้ พอหาที่นั่งพักได้ ก็ทอดถอนใจ่าจนปัญญา
"หากมียานอวกาศ ก็ยังสามารถใช้มันไปจากดาวดนี้ แต่นี่ไม่มีอะไรเลย แล้วะไปยังไง หรือว่าฉันต้องู่ที่นี่ระยะยาว ไม่เอาหรอกนะ ดาวเคราะห์ดึกดำบรรพ์ล้าหลังแบบนี้ แม้แต่การใช้ชีวิตขั้นพื้นฐานก็ยังไม่มีอะไรรับประกันความปลอดภัย ปราศจากเทคโนโลยีชั้นสูง ยานอวกาศก็ไม่มี นอกจากกินสามมื้อประทังชีวิตไปวันๆ ยังทำประโยชน์อะไรได้"
ะคิดสก็เริ่ม่เปลี้ยลงทุกะ ถังชิงหรูยกืขึ้นนวด้าผาก ไปยัง้าไม้ผุๆ หลังเล็กฝั่งตรงข้าม
นั่นคือ้าของนางตอนนี้ ใ้ายังมีเ็หนุ่มนอนป่วยู่อีก เ่าที่รู้จากความทรงจำ เ็หนุ่มผู้นั้นเป็เจ้านาย ส่วนนางก็เป็สาวใช้
เดิมทีชายหนุ่มเป็ชนชั้นสูง เนื่องจากครอบครัวถูกประหารล้างะู ด้วยภายใต้การปกป้องจากสนิทจึงหนีรอดออกมาได้ พวกเขาหนีตายกันมาตลอดทางจนะทั่งมาึที่นี่ ุ้าก็เหลือแค่นางที่ยังตามเขาู่
ตอนแรกที่หนีมาึหมู่้าแ่นี้ เพื่อปกปิดสถานะของนายน้อย จึงต้องบอกนอกไปว่าเป็ลูกพี่ลูก้กัน ึ่ปีมานี้ ชายหนุ่มไม่เคยออกจาก้าเลย เพราะ่ากาย่แอู่เป็ทุนเดิม ประกอบกับถูกตามล่าสังหารมาตลอดทางจนได้รับบาดเจ็บสาหัส สุขภาพตอนนี้จึงย่ำแย่ึขั้นติดลบ หากยังปล่อยให้เป็เช่นนี้ต่อไป เกรงว่าอีกสองเดือนคงได้เก็บศพเขาแล้ว
ถังชิงหรูไม่อยากเข้าไป ชายหนุ่มข้างในั้นเป็ัภาระ หากตนเองเข้าไปคลุกคลี ต่อไปต้องเกิดปัญหาตามมาอีกมากมาย แต่เพลานี้นางไม่มีที่ใหู้่ จำต้องกลับมาที่นี่
"ช่างเถอะ ู่ไปก่อนสักสองสามวันก็แล้วกัน" ถังชิงหรูกล่าวจบก็เดินไป้าฝั่งตรงข้าม
้าผุจนเกือบพังู่รอมร่อ ยามฝนตกหลังคาก็ะรั่วทั้งหลังราวกับรังแตน ยามลมพัดมาทีก็เหืนะหอบฝา้าปลิวตามไปด้วย เคราะห์ดีที่ตอนนีู้่ใช่ฤดูใบไม้ผลิ หากึฤดูใบไม้ร่หรือฤดูหนาว เกรงว่าพวกเขาหากไม่หิวตายก็คงต้องแข็งตาย เจ้าของ่าเดิมไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว แต่ละวันดื่มแต่น้ำแกงสมุนไพรป่าชามเีถมะเพาะ แม้แต่ผักสักใบยังไม่ได้กิน ันั้นเมื่อครู่ึได้จมน้ำตายง่ายๆ
ถังชิงหรูเดินเข้าไปให้องนอนึ่มีเพียงห้องเี ้าโกโรโกโสหลังนี้มีแต่ห้องครัวกับห้องนอน่าละห้อง ให้องนอนมีเตียงผุๆ ู่หลังึ่ ข้างเตียงมีไม้ะดานแผ่นวางู่ ึ่ไม้แผ่นนั้นก็คือเตียงของนางเอง
"เฮ่อ..." ถังชิงหรูชายหนุ่มที่นอนู่บนเตียง ึ่วันมียี่สิบสี่ชั่วโ ยี่สิบชั่วโของเขาหมดไปกับการัใหล ปรกติะกินอะไรต้องมีป้อน สี้าของเขาซีดเซียวและหคล้ำ ขอบตาดำปี๋ แท้จริงแล้วถ้าเพ่งพิศให้ดี ้าตาของชายหนุ่มไม่เลวเลย มารดาของเขาเป็ึโฉามอันดับึ่ของเืงหล ส่วนบิดาก็เป็ุชายผู้สง่างาม ต่างฝ่ายต่างโดดเด่นทั้งคู่ะให้กำเนิดบุตรชายขี้ริ้วขี้เหร่ได้่าไร "ใครใช้ให้ฉันมาติดแหง็กู่ใ่าสาวใช้เองเล่า จนะทั่งตายที่นางเป็ห่ทีุ่ก็คือนาย เอาเป็ว่าฉันะช่วยรักษาให้หายก่อนค่อยไปแล้วกัน แบบนี้ฉันเองะได้สบายใจด้วย"
ถังชิงหรูทอดกายลงไปนอนบนไม้ะดาน ก่อนัไป่าง่งุน
ใความฝันถังชิงหรูเห็นภาพตนเองขับยานอวกาศไปเจอหลุมมฤตยู หลังจากนั้นก็ถูกดูดกลืนเข้าไปยังโพรงประหา ่าของเธอะเิเป็เสี่ยงๆ ก่อนะกลายเป็ลำแสงสายึ่ทะยานพุ่งเข้าไปใ่าของญิสาวซูบผอมึ่
นั่นคงเป็จิตวิญญาณของตนเอง
ส่วนวิญญาณของสาวน้อยนั้นก็ลอยขึ้นมา โค้งคำนับนางไม่หยุดกล่าวว่า "ใ้าของบ่าวล้วนตายกันหมด บ่าวไม่อยากมีชีวิตู่ั้าแล้ว ตอนนี้ที่วางใจไม่ลงมีเพียงเื่เีคือุชาย ท่านเซียนเป็ผู้มีความสามารถ โปรดช่วยดูแลุชายแทนบ่าวด้วยเถิด พระุยิ่งใญ่ของท่าน บ่าวขอทดแทนใชาติ้า หากท่านเซียนมิรังเกียจเรือน่าอันเปราะบางของบ่าว ได้โปรดรับ่านี้ไปเถิดเจ้าค่ะ"พ
--------------------------------------------------------------------------------
[1] หมี่ เป็มาตรวัดระยะทางหมายึเมตร
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??