เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ึ่! ถังชิงหรูลุกขึ้นมานั่งเหงื่อกาฬผุดเต็ม้า ดวงตาั้คู่มองไปด้าน้าอย่างสับสน ่าไปครู่หนึ่งจึงนึกึภาพเหตุการณ์ใฝัน ่มองไปยังชายหนุ่มฝั่งตรงข้าม
"เฮ่อ..." ถังชิงหรูมุ่นคิ้วเปรยมา "การเป็กาฝากใร่างคนอื่นนี่ไม่เห็นดีตรงไหน มีแต่้มาพบกับายุ่งยากแบบี้"
นางกดไฝสีแดงบน้มือ พลาง่า "เิ่สแกนร่างกาย"
แต่กลับได้ยินเีงคลื่นแม่เหล็กถ่ายทอดมาจากสมอง "แหล่งพลังงานดาวดวงี้ต่ำเกิน่าจะเิ่ต้นโปรแกรมที่ใช้เทคโนโลยีขั้นู นายหญิงโปรดชาร์จพลังงานให้เต็ม่ค่อยกลับมาใหม่"
"..."
ถังชิงพรูพูดต่ออย่างเข่นเขี้ยว "ฉันสร้างระบบแพทย์ี้ขึ้นมาอายุสิบขวบ จากใช้เป็ที่เก็บ ยังมีประสิทธิภาพขั้นู หากใช้การอะไรไม่ได้สักอย่างแบบี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร"
"นายหญิงโปรดระงับโทสะ ช่วงที่ท่านข้ามมิติมาระบบได้รับาเีหาย ที่เื่่เก็บสะสมไวู้ทำลายไปไม่น้อย หาก้การใช้สิ่งเ่านั้น ด้วยประสิทธิภาพระบบย่อมทำได้ เพียงแต่้การพลังงานครับ"
"แต่ที่นี่เป็ดาวอารยธรรมระดับล่าง ไม่มีแหล่งพลังงานที่เรา้การหรอก" ถังชิงหรู่าเีงเรียบ "นี่นายจงใปั่นหัวฉันใช่ไหม"
"ที่นี่ไม่มีแหล่งพลังงานไฮเทค แต่เสี่ยวอีสามารถหาพลังงานจากแหล่งอื่นมาทดแทนโดยอาศัยาสามารถนายหญิงได้ เสี่ยวอีตั้งชื่อมันว่า 'คะแนนจิตพิสัยจรรยาแพทย์' าหมายก็คือนายหญิง้ใช้วิชาแพทย์ช่วยเหลือผู้อื่น เื่ได้รับาซาบซึ้งใจากผู้อื่น ารู้สึกขอบุเ่านั้นจะแปลงเป็พลังงานที่เรา้การ นายหญิงสามารถใช้พลังงานเ่าี้มาเซ็ตระบบการแพทย์ได้"
"ี้มีฟังก์ชันไหนใช้งานได้บ้าง" ถังชิงหรูถามใใ
"เปิดกระเป๋าเป้ได้ครับ ในั้นมีอุปกรณ์การแพทย์ขั้นพื้นฐานสามารถใช้งานได้ ั้ยังคุ้มครองท่านได้สามครั้ง จากี้ยังมีฟังก์ชันช่วยใการใช้ชีวิต เื่่นายหญิงไม่้กังวลเกี่ยวกับการใช้ชีวิต จึงไม่เคยใช้ฟังก์ชันี้มา่ แต่ครั้งี้นายหญิง้ยืนบนลำแข้งตนเอง สกิลการใช้ชีวิตจึงกลายเป็เรื่องสำคัญมาก ันั้น เพื่อเป็การประหยัดพลังงาน นายหญิงควรหาแหล่งพลังงานใหม่ให้ได้่ ทางที่ดีคืออย่าใช้ฟังก์ชันป้องกันั เพราะเป็ระบบที่ผลาญพลังงานมากที่สุด"
"บ้าไปแล้ว" ถังชิงหรูใช้นิ้วรูดไปบนเรือน พบแต่าแห้งกรอบสากมือราวกับไม้กวาด นิ้วมือก็แสนหยาบกร้านจนพานอยากจิ้มตาตนเองให้รู้แล้วรู้รอด "ให้ฉันเป็กาฝากใร่างสาวสวย่าี้ไม่ได้ื มาอยู่ใร่างสาวใช้เด็กขาดสารอาหารแบบี้ หากพวกแฟนคลับมาเห็นเ้า ราชินีผู้เริ่ดเชิดอย่างฉันจะเอา้าไปไว้ที่ไหน"
ัหยุดตัดพ้อระบายาไม่พอใแล้ว ถังชิงหรูก็ใช้สเต็ทโตสโคป[1] จากกระเป๋าเป้มาฟังเีงหัวใชายหนุ่มบนเตียง จังหวะการเต้นหัวใเขาช้ามาก ูแล้วไม่ค่อยดีนัก นางจึงเทสิ่งมาจากกระเป๋า พบว่าจากอุปกรณ์ปฐมพยาบาลขั้นพื้นฐานแล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดใช้ได้เลย ยาที่เื่่เคยเก็บ รวมึสารพัดยาบำรุงที่รวบรวมมาจากดาวต่างๆ ล้วนูล็อกไว้
'เสี่ยวอี' ระบบนางบอ่าการเดินทางข้ามมิติทำให้มีส่วนที่ได้รับาเีหาย ้ใช้พลังงานึจะปลดล็อกได้ ูท่าตนเองคง้ค่อยๆ สะสม 'คะแนนจิตพิสัยจรรยาแพทย์' ที่ว่านั่นเีแล้ว
ถังชิงหรูมองไปที่เข็มทองซึ่งเรียงกันเป็ตับเ่านั้นพลางเปรยมา "เอ๋? เข็มทองชุดี้เป็รางวัลที่ได้มาจากการรักษาพระอาการชายาอ๋องดาวโลกนี่นา โชคดีที่ไมู่ล็อกไว้ เพื่อเรียนรู้วิธีใช้เข็มทองชุดี้ ฉัน้ยืมตำราสอนฝังเข็มแบบโบราณจากพิพิธภัณฑ์มาเป็กองพะเนิน เื่่ใช้แต่เทคโนโลยีชั้นู ไม่เคยใช้ศาสตร์แพทย์แผนโบราณ ูท่าช่วงี้ฉันคง้พึ่งมันรักษาคนไข้ไป่"
ั่าจบ ก็รั้งสายตาไปที่ชายหนุ่มบนเตียง ยิ้ม่าเีงเรียบ "เื่่ฉันไม่เคยใช้เข็มทองเ่าี้อย่างเป็ทางการสักที ี้ขอทดสอบประสิทธิภาพกับร่างกายนายก็แล้วกันนะ ได้มาเป็คนไข้รายแรกหมอเทวดาอย่างฉัน รู้สึกเป็เกียรติมากเลยใช่ไหมล่ะ"
นางเอื้อมมือไปจับชีพจรชายหนุ่ม ัยืนยันอาการเขาได้แล้ว ก็ฝังเข็มหลายเล่มบนร่างกายและส่วนศีรษะเขา พอฝังเสร็จเรียบร้อย นางก็รู้สึกอ่อนเพลียไปทั่วร่าง จึงมานั่งพักผ่อนข้างเตียงชั่วครู่หนึ่ง พลางลูบท้องที่ว่างเปล่าตนเอง พลัน่าว่า "หิวจังเลย ฉันไม่อยากื่แต่้ำแกงสมุนไพรป่าหรอกนะ เพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป คง้หาอะไรกินสัก่แล้ว"
ถังชิงหรูเดินจาก้าไป ี้ท้องฟ้าเิ่มืดแล้ว นางไม่กล้าขึ้นเขา และไม่มีแจะขึ้นไปด้วย ันั้นจึงไปลองวัดดวงที่ริมแม่้ำ
"ฟังก์ชันการใช้ชีวิต" ถังชิงหรูลั่นวาจาใใ
นางเป็สาวยุคใหม่ใศตวรรษที่สามสิบ จาก้าหากไม่ใช้ยานอวกาศก็ใช้เรือรบหุ้มเกราะ ใ้ามีหุ่นยนต์กับเมดคอยปรนนิบัติรับใช้ เคย้วุ่นวายใเรื่องปากท้องแบบี้เีที่ไหน แต่ี้นางจำเป็้เรียนรู้สกิลการใช้ชีวิต
ัเปิดใช้งานระบบการใช้ชีวิต มือั้สองราวกับได้พลังพิเศษ ั้ตัดไม้ไผ่เอามาผ่าเป็ซีกๆ ัจากนั้นก็สานเป็้งสำหรับใส่ปลา การเคลื่อนไหวตลอดกระบวนการเป็ไปอย่างคล่องแคล่วจนแม้แต่ตนเองยังนึกอัศจรรย์ใ
"ที่แท้ฉันก็หัวไวมือไม้คล่องแคล่วอยู่เหมือนกันนะเนี่ย" ถังชิงหรูมอง้งใส่ปลาใมือ พรูลมหายใส่าย้าพลาง่าว่า "ใโลกี้ไม่มีเรื่องที่ฉันถังชิงหรูทำไม่ได้"
นางสะพาย้งไปลอบดักปลาที่ริมแม่้ำ ั่าไปครึ่งชั่วยาม ปลาห้าัหนักสามชั่งก็เ้ามาอยู่ใ้ง ถังชิงหรูนำรางวัลครามที่เก็บเกี่ยวได้กลับไป้าผุพังัเดิม!
ต่อจากนั้นก็ปิ้งปลา เื่ปราศจากเครื่องปรุงรสใดๆ ก็้อาศัยาเ้าใเกี่ยวกับวัตถุดิบมาใช้ใการย่าง เพื่อดึงรสชาติดั้งเดิมมันมา
ปลาสามัลงท้องไปเรียบร้อย ใที่สุดก็เิ่มีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง นางนั่งลูบพุงพิงอยู่ตรงนั้น สี้าเต็มไปด้วยาอิ่มเอม ัจากพักผ่อนครู่หนึ่งแล้ว ก็เอาปลาสองัที่เหลือมาต้มเป็้ำแกงยกเ้าไปให้องนอน
"นาย..." ถังชิงหรูเ้ามาให้อง เห็นชายหนุ่มื่าหลันิเ้านายเ้าร่างซึ่งเดิมทีนอนอยู่ที่นั่นลุกขึ้นมานั่ง จึงเอ่ยปากอย่างตกตะลึง "ท่านฟื้นแล้ว?"
"อื้ม ้ะไา หอมเชียว" ่าหลันิมองถังชิงหรูที่อยู่ตรงข้าม พลางยกยิ้ม่าเีงเรียบ
ถังชิงหรูรีบยก้ำแกงปลาเ้ามา ชั่วะที่เดินมาึข้างกาย่าหลันิ นางพลันตกตะลึง ่าแปลกิๆ ตนเองไม่ใช่สาวใช้เขาสัก่ ทำไม้ลนลานหวาดกลัวขนาดี้ ไม่ใช่ว่าเ้าร่างเดิมยังทิ้งจิตสำนึกไว้ใร่างี้หรอกนะ
่าหลันหลินรับ้ำแกงปลามาจากมือถังชิงหรู เขาค่อยๆ ื่ สี้าผ่อนา ูท่าเขาคงไม่ได้กินอาหารอย่างเต็มอิ่มเช่นี้มาาแล้ว แม้ปรกติจะป่วยหนักนอนติดเตียง แต่ต่อมรับรสใปากยังแยกแยะกลิ่นหอมกรุ่น้ำแกงปลากับรสชาติขมเฝื่อนยากจะกลืนลงท้องสมุนไพรป่าได้อย่างชัดเจน
"ูเ๋์ ช่วงี้ลำบากเ้าแล้ว ร่างกายข้าย่ำแย่นัก จากจะช่วยอันใดมิได้ ยังเป็ภาระให้เ้า้เหน็ดเหนื่อยเพื่อข้าี" ่าหลันิื่้ำแกงปลาเสร็จ ก็มองถังชิงหรูด้วยารู้สึกสะท้อนใ
ถังชิงหรูรู้ึสถานการณ์ุชายูศักดิ์ผู้ี้ดี จึงมิรู้สึ่าีฝ่ายมีสิ่งใดไมู่้ เขาสูญเีคนใครอบครัว จากุชายูศักดิ์้กลายมาเป็คนตกยากเสื้อผ้าแทบไม่มีปิดกาย แค่จินตนาการูก็รู้ได้ว่าเขาุ้ข์ทรมานใแค่ไหน แค่เขาแสดงสี้าเหมือนไม่มีอะไรเิขึ้นเพื่อปลอบโนาง นางก็นึกเลื่อมใสมากแล้ว ขอเพียงเขาฟื้นฟูสุขภาพจนหายดี แม้ตนเองจะลำบากสัก่ก็คุ้มค่า
สิบวันต่อมา ถังชิงหรูประคอง่าหลันิลงจากเตียง ั่าการฝังเข็มมาสิบวัน ผนวกกับกินยาสมุนไพรที่นางเก็บมาจากบนภูเขา ่าหลันิจึงสามารถเดินลงจากเตียงได้แล้ว
เิ่แรกยัง้ช่วยประคองอยู่ครู่หนึ่ง ต่อจากนั้นเขาก็ขอลองเดินด้วยตนเอง ถังชิงหรูรู้ว่าพวกผู้ชายรักศักดิ์ศรีตนเองยิ่ง่าสิ่งใด พอแน่ใว่าเขาเดินเองได้แล้ว นางก็จาก้าไปจับปลา
อาหารการกินพวกเขาช่วงี้ล้วนเป็ผลไม้ป่า เ็ เ็หูหนูำ และปลาที่จับมาได้จากแม่้ำ จากี้นางยังหากระเทียมป่า[2] กับพริกขี้หนูมาจากบนภูเขาด้วย
จนกระทั่งถังชิงหรูกลับมา ่าหลันิยังเดินอยู่ใลาน้า เขานอนมาาเกินไป ร่างกายจึงแข็งตึงขาดายืดหยุ่น ยิ่งใช้เวลาฝึกฝนาเท่าไร ก็ยิ่งขยับเขยื้อนได้คล่องแคล่วขึ้น
"ค่อยเป็ค่อยไปดี่า อย่าเดินาเกินไปนัก" ถังชิงหรูเห็นเช่นี้ก็รีบเ้ามาเกลี้ยกล่อมให้หยุด
"ข้ารอไม่ไหว" ่าหลันิเหงื่อผุดพรายเต็ม้าผาก ยกมือขาวสะอาดปาดเหงื่อทิ้ง ใบ้าซีดเซียวเผยรอยยิ้มอ่อนโ
"ึอย่างนั้นก็ไม่ควรตรากตรำเช่นี้" ถังชิงหรูท้วงขึ้นทันที แต่ัจาก่ามาึพบว่ามันคลุมเครือขนาดไหน นางจึงได้แต่เฝ้าถามตนเอง ฉันไม่ใช่เ้าร่างเดิม ไม่ใช่สาวใช้ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปเ้ากี้เ้าการเรื่องเขา แต่ทำไมึชอบควบคุมัเองไม่ได้อยู่เรื่อย
"จริงสิ ูเ๋์ เ้าศึกษาวิชาแพทย์ตั้งแต่เื่ไร" ่าหลันิุชายูศักดิ์ผู้ี้พูดจาเนิบเบา แม้ใยามตกต่ำึที่สุด ุอากัปกิริยาก็ยังคงโดดเด่นและงาม่าเช่นุชายจากตระกูลูศักดิ์ ึจะสวมเสื้อผ้าปะชุนเต็มัแล้วอย่างไร า่างามั้เรือนกายเขาไหนเลยจะูบดบังด้วยอาภรณ์เนื้อหยาบเ่าี้
"ช่วงที่ท่านหลับข้าบังเอิญได้พบกันภิกษุรูปหนึ่งเดินทางมาแสวงบุญ พลันเิจิตกุศลจึงถวายป่าที่เหลืออยู่เพียงกระหยิบมือสุด้าให้ไป ท่านก็เลยสอนารู้บางอย่างแก่ข้า ภิกษุรูปนั้นมาอยู่ที่นี่เป็เวลาหนึ่งเดือน่จากไป" ถังชิงหรูเล่าา "แต่ก็แลูลึกลับยิ่ง ุวันท่านจะค่อยๆ สอนข้าทีละน้อย และห้ามมิให้บอกผู้อื่น ันั้นเรื่องี้จึงไม่มีใครรู้"
"เ้ามีโอกาสดีแบบี้ นับเป็บุญวาสนาตนเองแล้ว" ่าหลันินั่งลงบนม้าหิน าใอย่างแ ่เอ่ยถาม "เย็นี้กินปลาื"
ถังชิงหรูหลุบมองตะกร้าสานใมือ ในั้นมีปลาเพียงัเี
้งใบี้นางใช้พลังพิเศษสานขึ้นมา ันั้นจึงมีาวิเศษ่าทั่วไป แรกเิ่ยังมีพลังงานเยอะอยู่ เพียงครู่เีก็จับปลาัใหญ่ได้สามสี่ั แต่ี้พลังงานใระบบเหลือไม่มากแล้ว แม้แต่ฟังก์ชันการใช้ชีวิตก็ยังใช้ไม่ได้ เื่ครู่ดักปลาเป็ชั่วโมง สุด้ายังได้ปลา้ำหนักหนึ่งชั่งมาแค่ัเี หากเป็เช่นี้ต่อไป เกรงว่าแม้แต่ปลาัเล็กก็คงจับไม่ได้
เฮ่อ... เห็นทีคง้รีบสะสมแต้มจรรยาแพทย์เีแล้ว เพราะมันสามารถเปลี่ยนเป็แหล่งพลังงาน เื่มีพลังงานเพียงพอ ตนเองก็จะสามารถเ้าระบบไปซื้อที่ร้านค้า ่าีนัยหนึ่ง คือนาง้ไปช่วยเหลือคนเจ็บป่วยได้แล้ว
"ใช่แล้ว คืนี้กินปลาเ้าค่ะ" ถังชิงหรูเรียกสติคืนมา ่ตอบ่าหลันิ "ุชาย พรุ่งี้ข้าจะเ้าเมือง ท่านอยู่คนเีได้ืไม่"
่าหลันิทำสี้าประหาใ ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า "ได้อยู่แล้ว เ้าเองก็้ระวังั่ แม้จะบอ่าเป้าหมายคนเ่านั้นคือข้า แต่ใฐานะที่เป็สาวใช้ข้างกาย ไม่แน่ว่าอาจมีคนจำเ้าได้"
"ุชายวางใเถิดเ้าค่ะ..." ถังชิงหรูวางแผนไว้แล้ว พรุ่งี้นางจะปลอมัเป็บุรุษไปรักษาคนไข้ ึอย่างไรบนดาวดึกำบรรพ์แบบี้ก็พบเห็นหมอหญิงได้น้อยนัก แต่งเป็ชายค่อนข้างสะดวก่า
"ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกันหรอกื หากผู้อื่นได้ยินเ้าเรียกข้าว่าุชาย สถานะเราสองคนก็ูเปิดเผยกันพอดี" ่าหลันิหัวเราะเบาๆ
"งั้น... ญาติผู้พี่?" ถังชิงหรูลองเรียกูประโยคหนึ่ง พอเห็นชายหนุ่มทอยิ้มอ่อนโ ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกตะขิดตะขวงขึ้นมาเีอย่างนั้น
นางเป็หญิงอายุสามสิบ่าแล้ว แต่้มาเรียกเด็กหนุ่มอายุสิบ่าขวบคนหนึ่งว่าญาติผู้พี่ ฟังู่าอายไหมเล่า แม้ใยุคโบราณเด็กสิบ่าขวบจะนับว่าเป็ผู้ใหญ่ แต่นางมีชีวิตอยู่มาสามสิบ่าปีนั่นเป็เรื่องจริง ไม่อาจใช้าเชื่อและขนบธรรมเนียมที่ต่างกันดาวแต่ละดวงมาหลอกตนเอง
"ประเสริฐ" ่าหลันิอยู่ข้าง้ลมมาา ร่างกายเิ่รู้สึกไม่ไหว เอ่ยวาจาอย่างอ่อนเพลีย "ข้ากลับเ้าห้อง่ ีสักพักค่อยมากินปลา"
ถังชิงหรูมองตามัเขาไป พลางเปรยมาเบาๆ "ลำบากเขาิๆ ุชายผูู้ศักดิ์คุ้นชินแต่อาหารเลิศรสกลับ้มากินป่ากับปลาจืดชืดไร้รสชาติอย่างีุ้วัน ขนาดสาวใช้อย่างฉันยังรู้สึกเอียนเลย"พ
--------------------------------------------------------------------------------
[1] สเต็ทโตสโคป ื หูฟังแพทย์เป็อุปกรณ์สำหรับฟังเีงใร่างกายมนุษย์
[2] กระเทียมป่า เป็พืชตระกูลเีกับหอมกระเทียม มีลักษณะใบยาวเรียว มีดอกสีขาว นำมาประกอบอาหารได้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??