เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ถังชิงหรูใช้แต้มจิตพิสัยทั้งหมดแลกเป็ยาลูกกลอนถอนพิษประสิทธิภาพสูง ทันทีที่ชายหนุ่มกลืนโอสถลงท้อง อาากระตุกพลันหยุดลง สีหน้าเจ็บปวดทรมานก็กลับมาสงบนิ่ง
นางจะล้างพิษที่ตกค้างให้หมด เพียงแต่หากเขาไม่กินยา เื่ยุ่งยากก็จะามมาี พิษใร่างกายของเขามีปริมาณา หากไม่ล้างให้หมด เขาอาจเีชีวิตได้ไม่ช้าก็เร็ว
ต่อจากนั้นก็ฝังเข็มแ้ค่อยเทียบยา ทุกิ่ที่ทำเหนือจากตอนเริ่มต้นที่ให้กินยาลูกกลอนซึ่งมีกลิ่นหอมเม็ดึ่ ก็ไม่มีิ่ใดแตกต่างไปจากครา่ ดูเป็ปรกติา พ่อบ้านหลินประเมินใใจไม่ได้ โอสถเม็ดนั้นน่าจะเป็ของล้ำค่า ตนเควร้จ่ายให้หมอเทวดาเท่าไรถึงจะไม่ดูเป็าขอไปที ้ตำลึงเงินไม่ได้แน่ เช่นนั้นสักห้า้ตำลึงเงินเล่า?
สีหน้าของถังชิงหรูยามี้ขมขื่นสุดประมาณ นั่นเป็ค่าจิตพิสัยที่ตนเเพียรสะมานมนาน ั่พริบาเดียวก็กลับกลายเป็ศูนย์ หลังจากี้ย่อมใช้ระบบไม่ได้ไปีหลายวัน
"ท่านหมอเทวดา เจ้านายของพวกเรา..." พ่อบ้านหลินเห็นถังชิงหรูสีหน้าไม่เบิกบาน จึงคาดคะเนว่า้มีิ่ไหนทำให้นางไม่พอใจ
"เขามิเป็อันใด ไม่ายหรอกน่า" ถังชิงหรูไม่มีอารมณ์สนทนา "โอสถของข้าเป็ของมีราคาและหายากยิ่ง แต่ไม่เรียกเก็บท่านานักหรอก สักสาม้ตำลึงก็แ้กัน"
พ่อบ้านหลินไม่ิว่ายาลูกกลอนเม็ดนั้นจะราคาแค่สาม้ตำลึง ที่จริงเขาเตรียมเงินห้า้ตำลึงไว้พร้อมสรรพแ้ แต่พอได้ยินถังชิงหรูเอ่ยปาก ก็รีบตอบรับทันควัน
"ท่านหมอเทวดา บ่าวยังมีีเื่ที่บังอาจขอร้อง" พ่อบ้านหลินกล่าว่าวิงวอน "ต่อไปท่าน่มาตรวจชีพจรและตรวจสุขภาพให้เจ้านายของพวกเราวันละึ่ครั้งจนกว่าเขาจะหายขาดได้หรือไม่ แน่ว่าไม่เอาเปรียบท่านเื่ค่าัษา่าแน่"
"ข้าไม่้าค่าัษา" ถังชิงหรูหันไปมองพ่อบ้าน เิความิึ่ขึ้นใใจ พลางกล่าวว่า " ข้าวางแผนจะเปิดร้านยา ท่าน่หาทำเลที่ไม่เลวให้ข้าสักแ่ หน้าร้านใช้ตรวจัษาไข้ ด้านหลังเป็ที่พักอาศัย หากท่าน่จัดาให้ได้ ข้ารับรองว่าเจ้านายของท่านจะปลภัยหายห่ ภายใสามเดือนหากเขามีอาาผิดปรกติอันใดก็แ้แต่ ข้าจะรับผิดชอบ่ัษาให้โดยไม่รับเงินแม้แต่อีแปะเดียว"
สาเหตุที่ถังชิงหรูเสนอความ้าแบบี้ ึ่คือร้านค้าของที่นี่ไม่อาจซื้อได้ด้วยเงินเพียงไม่กี่้ตำลึง หากามาตรวจแต่ละครั้งรับเงินึ่ถึงสอง้ตำลึง นานไปอาจูใครบางค่อนแคะว่าโลภาไม่รู้จักพอ นางจึงถือโอกาสใช้าัษาคราี้มาแลกเป็ร้านค้าเีเลย ซึ่งมีค่าเทียบเท่ากับค่าัษาใแต่ละครั้งมารวมกัน สองพ่อบ้านหลินเป็ผู้ดูแลจวนชิ่งอ๋อง รู้จักกับผู้ไม่น้อย มีเขาเป็เกราะคุ้มกัน นางย่อมได้รับความสะดวกสบายใเืงี้าขึ้น มุติว่าถ้าวันึ่สถานะาเป็สตรีของนางูเปิดเ ผู้อื่นก็จะไม่กล้าทำอะไร เาะตนเมีจวนชิ่งอ๋องหนุนหลังอยู่
พ่อบ้านหลินตอบตกลงโดยไม่้ใคร่ครวญ หมอหญิงผู้ี้มีทักษะใาัษาขั้นสูง แต่ปัญหาใหญ่ก็คือหากนางหนีไป ก็ไม่รู้จะไปามที่ไหน แต่ถ้ามีหน้าร้านเป็หลักแหล่ง เช่นนั้นก็ง่ายต่อาามั นี่เป็เหืนหลักประกันที่่ให้พวกเขาเบาใจได้ ันั้นเื่ทั้งสองฝ่ายต่างได้ประโยชน์ เขาย่อมไม่ปฏิเสธ
ขณะจากจวนชิ่งอ๋อง พ่อบ้านหลินมอบตั๋วเงินสาม้ตำลึงให้ถังชิงหรู พอได้เงินมา นางก็ซื้อของใช้เข้าบ้านีกองใหญ่
กระเป๋าสะพายใระบบของนางใส่ของได้ไม่น้อย ทั้งของกินและของใช้ แต่ไรมาถังชิงหรูไม่เคยปล่อยให้ัเลำบาก ยิ่งเสื้อผ้าของน่าหลันหลิง นางซื้อครั้งึ่ถึงสิบชุด เขาเป็คุณชายใช้ชีวิต่าสะดวกสบายมาตั้งแต่เ็ แม้ช่ี้จะได้รับความไม่เป็ธรรมามายก็มิเคยพร่ำบ่น ทำให้นางรู้สึกเลื่อมใสศรัทธาเป็พิเศษ ที่จริงตั้งแต่ได้รับร่างี้มาจนกระทั่งถึงบัดี้ถังชิงหรูก็ยังปรับัไม่ค่อยได้ นางชอบกินดื่ม ัาเที่ยวเล่น ใช้ชีวิตสะดวกสบาย ทว่าตอนี้ชีวิตใแต่ละวันล้วน้ปากกัดตีนถีบเพื่อเอาัร ช่างลำบากตรากตรำยิ่งนัก
"ยุ่งอยู่หรือ" ยามถังชิงหรูกลับมาหาน่าหลันหลิงที่แผงลอย เขากำลังเขียนหนังสืออยู่ หลังเขียนเสร็จเรียบ้ก็ส่งให้แม่เฒ่าที่รออยู่ด้านข้าง
แม่เฒ่าผู้ี้ไม่รู้หนังสือ นางประคองแผ่นกระดาษใบนั้น่าทะนุถนอม พลางกล่าวคุณน่าหลันหลิงด้วยความซาบซึ้งใจ "ใจนะพ่อหนุ่ม ขอให้พระโพธิสัตว์คุ้มครองเจ้า"
น่าหลันหลิงยิ้มอ่อนโยนกล่าวว่า "ท่านป้า าของท่านมองไม่เห็น ให้ข้าส่งกลับบ้านเถอะ"
"ไม่้หรอก บ้านข้าอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกล ัาเดินยังกลับถึงได้สบายา" แม่เฒ่าค้อมเอวให้น่าหลันหลิง ถือไม้เท้าเตรียมจะจากไป
ถังชิงหรูเห็นหญิงชราผู้นั้น ก็โบกืไปมาตรงหน้านาง ่เข้าไปขวางแ้กล่าวว่า "ท่านป้า ข้าเป็หมอ ่ัษาให้ท่านได้นะ"
"ใจนะแม่หนู ดาของข้าเป็เช่นี้มานานแ้ แม้ไม่ถึงกับบสนิท แต่ก็เห็นแสงรำไรเท่านั้น" แม่เฒ่าหรี่าเ็น้อยพลางเอ่ยวาจา
"เช่นนั้นก็้ตรวจดูหน่อย" ถังชิงหรูประคองหญิงชรามานั่งตรงตำแหน่งที่น่าหลันหลิงนั่งอยู่เื่ครู่ ทำทีล้ของมาจากกระบุงที่สะพายหลัง แต่แท้จริงแ้นางหยิบเครื่องืจากกระเป๋าสะพายใระบบของตนเ
หลังตรวจร่างกายเสร็จเรียบ้ ก็ฝังเข็มที่ศีรษะของีฝ่าย ่าไปครู่ึ่ก็ถอนมา หลังจากนั้นก็แปะแผ่นโอสถที่เปลือกาของหญิงชรา
"ท่านป้า วันี้อย่าเพิ่งดึงเล่า ไว้พรุ่งี้่ค่อยเอา หากท่านรู้สึกว่าเห็นผลลัพธ์ พรุ่งี้ก็มารอข้าที่นี่ ข้าจะฝังเข็มให้ี" ถังชิงหรูกระซิบบอก!
"เื่ครู่ยามที่ฝังเข็ม ข้ารู้สึกอุ่นที่ดา ถึง่าไรก็คุณท่านหมอา ่เื่ค่าัษา..." แม่เฒ่าเอ่ยปาก่ากระอักกระอ่วน
"ไม่้ๆ ไม่ใ่เื่เืบ่ากว่าแ ข้าไม่เก็บค่าัษาหรอก ท่านป้ากลับไปเถิดเจ้าค่ะ" ถังชิงหรูโบกไม้โบกืปฏิเสธ "เดี๋ยวข้ากับญาติผู้ี่ก็้กลับบ้านเหืนกัน"
"พวกเจ้าทั้งสองช่างเป็ดีเืเกิน" แม่เฒ่ากล่าว ก็เดินกลับบ้านด้วยไม้เท้าของตนเ
ถังชิงหรู่น่าหลันหลิงเก็บข้าวของ อักษรภาพของเขาได้รับความนิยมเป็่าา ช่ี้มีมาอุดหนุนกิจาเพิ่มาขึ้นทุกวัน ยามจากบ้านเห็นอยู่ว่าเขาหยิบภาพเขียนพกมาด้วยไม่น้อย ทว่าตอนี้เืเพียงไม่กี่แผ่นเท่านั้น ดูท่าวันเวลาอันยากลำบากของพวกนางคงจะสิ้นสุดลงเีที แต่เื่วานเห็นที่มาซื้อภาพอักษร่ใหญ่ล้วนเป็สตรี พวกนางมาซื้อรูปภาพ หรือว่ามาซื้อใจของชายหนุ่มรูปงามกันแน่?
"ญาติผู้ี่ ีสองสามวันพวกเราก็จะมีร้านค้าเป็ของตนเแ้นะ" ถังชิงหรูเอ่ยพลางยิ้มแก้มปริ "ต่อไปพวกเราก็จะปักหลักอยู่เืงี้ระยะยาว ไม่้ระหกระเหเร่ร่อนีแ้"
"หืม?" น่าหลันหลิงเก็บของไปสนทนาไป "ทำไมล่ะ เจ้ามีเงินซื้อร้านค้าแ้หรือ"
"ข้า่ชีวิตไว้ึ่ เพื่อให้มาามหาข้าสะดวกขึ้น ผู้นั้นก็เลยมอบร้านค้าให้ข้าห้องึ่ ต่อไปจะตรวจัษาไข้ก็ง่ายขึ้น มิ้มาากแดดากลมแบบี้ีแ้" ถังชิงหรูสบาชายหนุ่มพลางยิ้มกระเซ้า "ดีใจหรือไม่"
น่าหลันหลิงเขกศีรษะนางทีึ่ ่เอ่ยวาจา่าไม่สบอารมณ์นัก "น่าดีใจตรงไหน ยายเด็กโง่เอ๊ย เจ้าได้จากผู้อื่นมาเท่าไร ความรับผิดชอบที่แบกไว้บนบ่าก็ยิ่งาและหนักขึ้นเท่านั้น"
ถังชิงหรูลูบศีรษะของตนเเบาๆ ความิบาง่าวาบ่าแววา "คุยกับฉาไม่สนุกสักนิด ท่านิให้มันเรียบง่ายกว่าี้หน่อยมิได้หรือ"
"หรูเอ๋อร์ ผู้ที่สามารถมอบร้านค้าให้เจ้าผู้นั้นคงจะไม่ใ่ธรรมดา เจ้า้จัดา่าระมัดระวัง หากรับืไม่ไหว พวกเราค่อยไปจากที่นี่" น่าหลันหลิงมองนางด้วยความห่ใย "สาวใช้ของข้านับวันก็ยิ่งผอมลงๆ เห็นรูปร่างบอบบางของเจ้าแ้ ข้ารู้สึกปวดใจนัก"
ถังชิงหรูก้มลงมองรูปร่างของตนเ เดิมทีร่างี้ก็ผอมบางา นางลูบคลำตนเ่ารู้สึกไม่สบายใจ รูปร่างเดิมของตนเเื่่จัดว่าสวยสะเด็ดเยี่ยงปิศาจสาว ่ไหนควรมีก็มีล้นเื รอ่าช่เวลายุ่งยากี้ไปให้ได้่ หากเงื่อนไขทางาเงินเอื้ออำนวยเื่ไร นางจะซื้อของมาบำรุงร่างกายให้เต็มที่ มิเช่นนั้นจะขายได้่าไร
ทั้งสองกลับไปยังหมู่บ้านสกุลฉิน ชาวบ้านแต่ละพอเห็นพวกเขากลับมา ต่างก็ทำสีหน้าประหา ทั้งสองรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติ จึงรีบกลับไปที่บ้านของตนเ ก็พบว่าทุก่ากลายเป็เถ้าถ่านไปหมด ยังมีควันดำลอยโขมงอยู่ เห็นชัดว่าเพิ่งเิเพลิงไหม้ขึ้นที่นี่ เดิมทีก็เป็แค่บ้านทรุดโทรมหลังึ่ ยามี้แม้แต่ับ้านก็ไม่เืีแ้
น่าหลันหลิงหน้าเี วิ่งเข้าไปค้นหาของบาง่าใกองเถ้าถ่าน
ถังชิงหรูเห็นเช่นนั้นก็รีบไปห้าม "ท่านทำอะไรน่ะ ที่นีู่เผาจนเกลี้ยง ไม่มีิ่ใดเือยู่ีแ้"
นางิใใจว่า เคราะห์ดีที่ตนเเคยชินกับาเก็บของดีๆ ไว้ที่กระเป๋าใระบบ มิเช่นนั้นความยากลำบากตลหลายวันที่่ามาคงสลายกลายเป็หมอกควัน ตอนี้นางไม่มีิ่ใดเีหาย แต่ดูเหืนว่าน่าหลันหลิงจะเก็บของสำคัญบาง่าไว้ที่นี่
"หยกประดับที่บิดามารดามอบให้ นั่นเป็ของสำคัญที่สุดสำหรับข้า" ดาของน่าหลันหลิงเริ่มแดง
ถังชิงหรูย่นหัวคิ้ว มองไปยังซากปัหักพังโดยรอบ นางเป็ัความสะอาด ไม่อยากแตะ้ของเหล่านั้น แต่พอเห็นสีหน้าของน่าหลันหลิง ก็มิอาจนิ่งดูดาย นางย่อัลง่น่าหลันหลิงค้นหาิ่ของ
ใหมู่บ้านที่อยู่ตรงนั้น พากันชี้นิ้วซุบซิบนินทา
ฉินลี่เดินมาจากข้าง เห็นพวกเขาสองกำลังรื้อค้นหาอะไรบาง่า จึงร้องถาม "หรูเอ๋อร์ เจ้ากำลังหาิ่ใดอยู่หรือ ที่นี่ล้วนูไฟไหม้จนหมดแ้"
"พวกเรากำลังหาของสำคัญาชิ้นึ่" ถังชิงหรูกล่าวเรียบๆ "หากเจ้า่ข้าหา ก็จะคุณา แต่ถ้าไม่สะดวก ก็อย่ามาขัดขวางพวกเรา"
"ข้าย่อม่อยู่แ้ ว่าแต่พวกเจ้ากำลังหาิ่ใดกันล่ะ" ฉินลี่รับปากทันทีโดยไม่้ิ
"ป้ายหยกชิ้นึ่ บนนั้นมีลวดลายแกะสลักเป็รูปนกอินทรี เป็ของที่บิดามารดาข้าทิ้งไว้ให้" น่าหลันหลิงรีบกล่าว "รบกวนแม่นางแ้"
"หยกประดับ? ลายนกอินทรี?" ฉินลี่ทำท่าครุ่นิ ่กล่าว่ามั่มั่นใจ "ดูเหืนจะเคยเห็นนะ แ่่า... เห็นที่ไหนกันหนอ..."
"เจ้าจะเคยเห็นได้่าไร หยกประดับ่ามักแกะสลักรูปดอกไม้กับต้นไผ่ มีเพียงป้ายคำสั่งประจำตระกูลถึงจะใช้รูปสัตว์ที่มีความหมายเป็พิเศษ" ถังชิงหรูกล่าวเีงเรียบ "เจ้าจำผิดรึเปล่า"
"ข้าจำไม่ผิดหรอก" ฉินลี่ทำท่านึกได้ "นึกแ้ เืู่่าถึง เห็นใืของฉินหวาถือหยกประดับชิ้นึ่อยู่ เขากำหยกชิ้นนั้นไว้ตลเวลา แต่บังเอิญทำหล่นข้าก็เลยเห็นเข้าพี หยกประดับชิ้นนั้นมีรูปนกอินทรีอยู่ด้านบนด้วย"
"ฉินหวา..." ถังชิงหรูขมวดคิ้ว "ของบ้านไหน"พ
"ลูกผู้ี่ของฉินเหยา เจ้าเคยเจอมา่ แต่คงลืมไปแ้กระมัง" ฉินลี่ลูบพแก้มของตนเพลางเอ่ยวาจา "แต่มันอาจเป็แค่เหตุบังเอิญ บางทีหยกสองชิ้นอาจมีลักษณะคล้ายกันก็ได้"
"หยกที่เจ้าเห็นชิ้นนั้นสีสันเป็่าไร" น่าหลันหลิงเลิกค้นหา ตอนี้ืของเขาเต็มไปด้วยิ่สกปรก ใบหน้าหล่อเหล่ามีคราบเขม่าเปรอะเปื้อนไม่น้อย ทว่าเขากลับไม่ห่ิ่เหล่าี้ ท่าทางที่เคยอ่อนโยนอยู่เอ บัดี้กลับไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้า แลดูเย็นชาเป็่ายิ่ง
ฉินลี่เคยเห็นน่าหลันหลิงมา่ ก็รู้ว่าเขาเป็นิสัยดีาึ่ แต่พอเห็นเขาเป็เช่นี้ ก็ตกตะลึงไม่ได้ รีบกล่าว่าลนลาน "เนื้ีา ดูไม่เหืนของธรรมดาทั่วไป ตอนี้มานึกๆ ดู เป็ไปไม่ได้ที่ฉินหวาจะมีหยกประดับเนื้ีขนาดนั้น ของิ่ี้มาตรว่ามิใ่ของคุณชาย ก็้เป็ของที่เขาขโมยมาจากผู้อื่น"
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??