เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ฉินหวาไม่เชื่อถ้อยคำข่มขู่ของถังชิงหรู ใสายาของชาว้าเช่นพวกเขา นายอำเภอคือขุนนางที่ยิ่งใญ่มาก าได้รู้จักกับน้องภรรยาของนายอำเภอก็เพียงพอที่พวกตนจะใช้คุยโม้โอ้อวดไปีแสนา หากเป็นคนสามัญทั่วไป คงถูกเขาข่มขู่จนเปิดหนีไปาแล้ว แต่คนที่เขาเผชิญหน้าอยู่หาใ่คนธรรมดาสามัญ แต่เป็นถังชิงหรูซึ่งรู้จักกับชิ่งอ๋อง
ชิ่งอ๋องจะมีชีวิตรอดได้หรือไม่ ึ้อยู่กับืเล็กๆ คู่นี้ของถังชิงหรู เพียงนางเ่ความ้า พ่อ้าจวนชิ่งอ๋องย่อมไม่กล้าและไม่อาจปฏิเสธ ีอย่างเื่นี้เดิมทีก็เป็นความผิดของอันธพาลผู้นี้ พ่อ้าหลินแค่ไปกดดันนายอำเภอให้ดำเนินาไต่สวนอย่างยุติธรรม หาใ่เื่ยากเย็นอันใดสำหรับเขา
ฉินหวาหัวเราะเยาะ ผลักถังชิงหรูไป เดินโซซัดโซเซเข้าไปใ้า
ถังชิงหรูหรี่าเล็กน้อย คว้าแขนของเขาไว้แล้วแบีบเีงักร๊อบ แขนข้างที่ยังยืดได้ข้างั้พลันทิ้งตัวตกลงมา "อ๊าก..." ฉินหวาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
ไหสุราใืตกลงพื้นแตกัเพล้ง สุราชั้นต่ำสาดกระจายไปทั่ว แม้แต่รองเท้าของน่าหลันหลิงก็ยังถูกูหลง ทำให้เขามุ่นคิ้วขมวดด้วยความรังเกียจ
ฉินหวากุมแขนข้างที่หักของตนเไว้ พลางขึงาใส่ถังชิงหรูอย่างโกรธเกรี้ยว "นังแพศยา นี่เ้ากล้า..." ถังชิงหรูหักข้อนิ้วักร๊อบ มองฉินหวาด้วยแววาเยียบเย็น "ยังกล้าปากพล่อยีรึ คอยดูว่าข้าจะจัดากับเ้าอย่างไร"
"ี่หวา" ฉินเหยาปราดเข้ามาขวางด้านหน้าของฉินหวา เ่กับถังชิงหรู "เ้าแค่้าหยกประดับมิใ่หรือ ี่หวาคืนให้ก็จบแล้ว"
ฉินหวาเจ็บจนพูดไม่ พอได้ยินคำกล่าวของฉินเหยา ใที่สุดก็สร่างเมา เ่วาจาเีงอ่อย "หยกประดับมอบให้ผู้อื่นไปแล้ว ที่ข้าไม่มีหรอก"
"เ้าว่าอะไรนะ ให้ผู้อื่นไปแล้ว? ให้ผู้ใด?"
"ย่อมจะมอบให้แก่คู่ขา" ฉินหวายังจะปากดี แต่พอพูดจบพลันนึกได้ว่าสตรีตรงหน้าเป็นแม่เสือดุร้าย เพิ่งจะหักแขนตนเไปหมาดๆ เลยรีบกล่าวเสริมีประโยคอย่างหวาดผวา "แม่ม่ายหลี่ใหมู่้าน่ะ"
พออวี๋ซื่อได้ยินเช่นั้ก็ร้องมาทันที "เ้าบ้าไปแล้วหรือ ญิม่ายแซ่หลี่คนั้แก่่าป้าของเ้าี เ้ายังคว้ามาทำเมียได้ีหรือ แม่นางน้อยใหมู่้ามีถมไป ไยึไปชอบพอญิม่ายสูงวัยผู้ั้ได้"
ฉินหวาถลึงาใส่อวี๋ซื่อ "ก็แค่เล่นๆ เท่าั้ ไยึ้จริงจังขนาดนี้ เ็สาวเ่าั้ถ้าสนุกด้วยแล้ว ข้าจะสลัดทิ้งได้หรือ ดีที่สุดก็คือญิที่สามีายแล้วนี่แหละ ึอย่างไรก็ใ่ว่านางไม่เคยผ่านผู้ชายมา่ เสร็จกิจแล้วก็สวมกางเกงต่างคนต่างไป"
น่าหลันหลิงได้ยินถ้อยคำต่ำช้าเ่านี้ ดาก็ผุดแววเดียดฉันท์ เขาดึงถังชิงหรูไปอยู่ด้านั เ่ปากกับฉินหวา "รีบไปเอาของกลับคืนมาให้พวกเราเดี๋ยวนี้"
ฉินหวาแววาวูบไหวเหลือบมองถังชิงหรู ใที่สุดก็เ่ปากอย่างไม่เต็มในัก "ได้ข้าจะไปเอามา"
"เ้าไปไม่ได้" ถังชิงหรูชี้ไปที่ฉินเหยาซึ่งอยู่ด้านัของน่าหลันหลิง "ให้เ้าไป"
"ของข้าเป็นคนมอบ เหยาเอ๋อร์ไปก็ไร้ประโยชน์ ให้ข้าไปเอาเดี่า" ฉินหวาปฏิเสธทันควัน
เดิมทีถังชิงหรูก็ระแอยู่ว่าฉินเหยาจะ้เล่นูไม้อะไรสักอย่าง พอได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ ก็ยิ่งเชื่อใความคิดของตนเ จึงเ่พลางยิ้มเยาะอย่างรู้ทัน "เ้าก็จะได้หนีไปพอดีน่ะสิ พวกเราคร้านจะามหาเ้าีแล้ว"
"ข้าไม่หนีหรอก ุคนต่างญาติมิตรคนคุ้นเคยกันทั้งั้ ึข้าจะหนีก็เหืนภิกษุที่หนีไม่พ้นวัด" ฉินหวากล่าวพลางทำหน้าสอพลอ "ญิม่ายคนั้ไม่ใ่เกลี้ยกล่อมง่าย ข้าไปึจะเอาของกลับมาได้"
"ตกลง ข้าจะามไปกับเ้า หากกล้าเล่นตุกติก ข้าจะหักแขนเ้าให้หมด" ถังชิงหรูหลบทางให้ "เดินสิ ไปกันเดี๋ยวนี้เลย"
ฉินหวาไม่นึ่าถังชิงหรูจะหลอกยากหลอกเย็นขนาดนี้ แต่ด้วยวรยุทธ์ของนาง หากไปด้วยกัน ตนเไหนเลยจะมีโอกาสหลบหนี ครั้นแล้วจึงยอมพานางไปหาแม่ม่ายคนั้แต่โดยดี
น่าหลันหลิงเห็นฉินหวากับถังชิงหรูไปกันแล้ว จึงามไปด้วย เป้าหมายของเขาคือฉินหวา ไม่เกี่ยวข้องกับคนอื่นๆ ิาไปแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็น้อยู่ที่นี่ต่อ
ฉินเหยามองไปยังทิศทางที่น่าหลันหลิงจากไปด้วยใบหน้าแก่ำ พึมพำเีงเบา "อะไรจะหล่อเหลาขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่านังโสโครกผู้ั้จะได้อยู่้าเดียวกับบุรุษที่หล่อเหลาเช่นนีุ้วันคืน"
คนใหมู่้าคิดว่าน่าหลันหลิงเป็นญาติผู้ี่ของถังชิงหรู ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วพวกเขาสองคนเป็นนายกับบ่าว เื่่น่าหลันหลิงได้รับบาดเจ็บสาหัสนอนซมอยู่บนเตียง พวกชาว้าเลยไม่รู้ว่าเขาหน้าาดีขนาดนี้
ที่อยู่อาศัยของแม่ม่ายหลี่อยู่ไม่ไกลจากเรือนของฉินหวามากนัก แค่ข้ามทุ่งนาไม่กี่ผืนไปฝั่งตรงข้ามก็ึ้าของนางแล้ว
อายุของแม่ม่ายหลี่กับอวี๋ซื่อไม่ต่างกันมาก แต่นางไม่มีบุตร และชอบแต่งเนื้อแต่งตัว ัั้จึงยังดูมีเสน่ห์เย้ายวน ไม่แปที่ฉินหวาจะปีนึ้เตียงของนาง
ยามนี้แม่ม่ายหลี่เปลี่ยนอาภรณ์เป็นลายบุปผา กำลังเตรียมต้อนรับคู่ขาีคน ฉินหวาถูกถังชิงหรูคุมตัวเข้ามา นางเห็นแล้วแววาพลันวูบไหว นึกคาดเดาเจตนาของผู้มาอยู่เงียบๆ
ฉินหวาเพิ่งไปไม่า นี้กลับมาีรอบ ดูจากรูปาณ์แล้วไม่น่าจะเป็นเื่ดีไปได้!
"อ้าว... นี่แม่นางถังมิใ่หรือ ไฉนึมาพร้อมกับฉินหวาได้เล่า หรือว่า..." แม่ม่ายหลี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
น่าหลันหลิงขมวดคิ้ว ญิเรือนแล้วใหมู่้านี้แต่ละคนช่างหยาบคายได้มารยาทโดยแท้ หรูเอ๋อร์พูดถูก พวกเขาไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่าเกินไป ิู่่า ยิ่งพานไม่ชอบบรรยากาศเอาเีเลย
ถังชิงหรูเคยได้ยินวาจาระคายหูยิ่ง่านี้มาแล้ว ก็เลยมีภูมิต้านทานต่อถ้อยคำสองแง่สองง่ามของญิม่ายผู้ั้ นางผลักฉินหวาเข้าไป ให้เขาทป้ายหยกคืนมา
ฉินหวาึ้ขี่ัเสือแล้วลงยาก ต่อให้ไม่เต็มใอย่างไร ก็้เ่ปาก "สะใภ้หลี่ คือว่า... หยกประดับที่ข้ามอบให้เื่ครู่ เ้าจะคืนให้ข้าได้หรือไม่"
แม่ม่ายหลี่ได้ยินถ้อยคำนี้ ก็ใเต้นโครมคราม ว่าแล้วเชียว้ไม่ใ่เื่ดี แต่คาดไม่ึว่าจะเป็นหยกชิ้นั้ นางสะบัดผ้าเช็ดหน้า พลางหัวเราะกล่าวเีงหวาน "โธ่เอ๋ย... พูดึเื่อะไรกันเนี่ย อย่ามาพูดเหลวไหลแถวนี้นะ ข้าเคยรับหยกประดับจากเ้าที่ไหนกัน"
ฉินหวาได้ยินคำกล่าวก็ร้อนใ แม่เสือยืนเฝ้าอยู่ข้างัทั้งคน แม้ตนเจะมีเส้นสายอยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียงชาว้าธรรมดา ไหนเลยจะมีปัญญาต่อกรกับยอดฝีืใยุทธจักร เพลานี้จึงไม่ห่เื่หน้าา ดึงแขนของญิม่ายผู้ั้ไปเจรจา
"สะใภ้หลี่ ข้าเพิ่งให้เ้าไปเื่กี้ เ้าจำไม่ได้หรือ หยกประดับชิ้นั้เป็นของี่ชายผู้นี้ หาใ่ของข้า"
"ข้าไม่รู้ว่าเ้ากำลังพูดอะไรอยู่" แม่มายหลี่เบ้ปาก เ่อย่างไม่พอใ "ฉินหวา ข้ากับเ้าญาติก็ไม่ใ่ เ้าจะมอบหยกประดับให้ข้าได้อย่างไร อย่ามาพูดส่งเดชแถวนี้ ข้ายังมีธุระอื่น ไม่ว่างมาเีเวลากับพวกเ้าหรอกนะ"
ฉินหวาเข้ามาขวางหน้าแม่ม่ายหลี่ ถลึงาใส่พลางตะคอกใส่หน้าอย่างเกรี้ยวกราด "นังญิโสโครก ข้าเพิ่งให้เ้าไปหมาดๆ กลับไม่ยอมรับหน้าาเฉย คิดจะอมป้ายหยกชิ้นั้ใ่ไหมเล่า"
"ข้าไม่ได้รับป้ายหยกอันใดทั้งั้ เ้าอย่ามาพูดจาสามหาวที่นี่ อย่านึ่าสามีข้าายแล้ว จะมาข่มเหงข้าามอำเภอใได้ ้ามารดาข้ายังมีี่ชายีเก้าคนเชียวนะ" แม่ม่ายหลี่ยกืเท้าสะเอว เ่วาจาเอาเื่ "คิดจะกดหัวข้าอย่างั้รึ ไม่มีทาง"
พวกชาว้าได้ยินเีงทะเลาะเบาะแว้งต่างก็เข้ามามุงดู เื่ครู่พวกเขาทราบว่าถังชิงหรูกับน่าหลันหลิงไปทหยกประดับกับฉินหวา นี้ฉินหวาพาพวกเขาสองคนมาหาแม่ม่ายหลี่ ุคนต่างรู้อัธยาศัยของญิม่ายคนนี้ดี นางเป็นพวกชอบหว่านเสน่ห์ใส่บุรุษ คนหนุ่มหลายคนใหมู่้าต้านทานเสน่ห์ของนางไม่ไหว ก็ลอบมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับนางอยู่ เพียงแต่นึกไม่ึว่าแม้กระทั่งฉินหวานางก็ยังทอดสายาให้
ฉินหวาหน้าโทรมดูไม่ได้ขนาดนี้ ทั้งยังผอมกะหร่อง ผู้ชายแบบนี้จะมีน้ำยาอะไร เกรงว่าแค่กระโดดึ้เตียงก็หมดแแล้ว นี่คือความคิดที่คนใหมู่้ามีต่อฉินหวา
ถังชิงหรูเดินตรงไปหาแม่ม่ายหลี่
นางเก็รู้จักกิตติศัพท์ของถังชิงหรูเป็นอย่างดี พอเห็นีฝ่ายเดินเข้ามา แววาก็วูบไหว กรูดไปด้านั
"เ้าคิดจะทำอันใด ข้าไม่เคยมีเื่บาดหมางกับเ้า เ้ากล้าลงืกับข้าหรือ ข้าจะร้องให้ชาว้าช่วยกันตัดสิน" แม่ม่ายหลี่ท้ึ้
ถังชิงหรูไม่ัาข่มขู่ของนาง ืหนึ่งัไว้ ีืก็คลำไปามร่างกายของนาง
แม่ม่ายหลี่ถูกลูบคลำก็รู้สึกจั๊กจี้ หัวเราะคิกคักมา ของใช้ส่วนตัวบางอย่างพลันหล่นมาจากแขนเสื้อ และของใช้ที่ว่า...
ถังชิงหรูเก็บของิ่ั้ึ้มาเ่ถามด้วยความสงสัย "นี่คืออะไร"
ของิ่ั้เป็นแท่งเรียว ดูเหืนจะทำมาจากไม้มีรูปร่างคล้ายดอกเห็ด
น่าหลันหลิงหน้าเปลี่ยนสี จ้ำเข้ามาปัดของที่อยู่ใืนางตกลงพื้น เขาหน้าแเล็กน้อย เ่ปากอย่างประหม่า "ของสกปรก อย่าไปแตะ้มั่วซั่ว"
แม่ม่ายหลี่มองถังชิงหรูด้วยสีหน้าแฝงเลศนัย "ไม่ช้าแม่นางน้อยก็ใช้ได้แล้ว ยามนี้ยังไม่รู้จักความสุขสำราญของเื่พรรค์นี้ เอาไว้วันัให้ญาติผู้ี่สอนเ้าสิ เดี๋ยวเ้าก็รู้เแหละ"
"หุบปาก" น่าหลันหลิงสีหน้าบึ้งตึง "หรูเอ๋อร์เป็นสาวน้อยบริสุทธิ์ผุดผ่อง อย่าใช้ของสกปรกน่ารังเกียจเ่านี้มาทำให้นางแปดเปื้อน หรูเอ๋อร์ ้ัา หากไม่มีก็ค้น้านางด้วย"
ฉินหวาใ่ของดี คนที่ข้องเกี่ยวด้วยย่อมไม่มีทางดี่าไปได้ พวกเขาสองคนไม่อาจเีเวลากับญิผู้นี้ มิเช่นั้ก็ไม่รู้ว่าจะเ่วาจาน่าสะอิดสะเอียนประเภทไหนมาี
ถ้อยคำเ่าั้อย่าว่าแต่ญิสาวที่ยังไม่เรือน แม้แต่บุรุษอย่างเขาฟังแล้วยังหน้าแ สตรีเ่านี้ช่างไร้ยางอายแท้ๆ มิอาจให้หรูเอ๋อร์ถูกพวกนางพาเีหายได้
ถังชิงหรูไม่รู้จักของใโลกใบนี้ แต่หาได้หมายความว่านางเป็นคนเขลา แค่ฟังจากคำพูดของพวกเขา มาเชื่อมโยงกับรูปร่างของเ้าของิ่นี้ นางก็เข้าใแล้ว
ที่แท้ก็เป็นของใช้ให้องหับของผู้ญินี่เ ของเบสิคแบบนี้จะน่าสนใอะไร ที่นางเคยเห็นเื่่ไฮเทค่านี้เยอะ อยากได้ใญ่หรือเล็กจัดได้หมด อยากให้เร็วหรือช้าล้วนสนองได้ามความ้า ทั้งยังมีเีงของผู้ชายีด้วย ยามลูบคลำสัมผัสก็เหืนจริงมาก ขอแค่กระเป๋าหนักพอ จะหิ้วหุ่นยนต์ผู้ชายกลับไปเล่นสนุกอย่างไรก็ได้
สตรีสมัยโบราณช่างน่าสงสารนัก บุรุษายไปแล้ว พวกนางไม่อาจแต่งงานใหม่ ก็้อาศัยของเย็นชืดพรรค์นี้มาคลายความเหงาให้กับตัวเ
น่าหลันหลิงหารู้ไม่ว่าสาวใช้ตัวน้อยผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาของตนเได้เปลี่ยน 'ไส้ใ' ไปแล้ว เพลานี้นางเป็นึหมอเทวดาผู้มี 'ความรู้' กว้างขวาง
"หรูเอ๋อร์..." น่าหลันหลิงเห็นถังชิงหรูไม่ขยับอยู่า ก็นึ่านางตื่นั ความละอายใพลันผุดวาบใแววา
ถังชิงหรูได้สติกลับมา ก็ร้อง 'อื้อ' มาคำหนึ่ง ่เข้าไปค้นตัวของแม่ม่ายหลี่ ผ่านไปครู่หนึ่ง ทั้งของใช้และรูปภาพสกปรกก็ถูกค้นมามากมาย น่าหลันหลิงเห็นความร่านของญิม่ายผู้นี้ ก็อดหน้าแไม่ได้ เขาอยากจะให้ถังชิงหรูหยุดื แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะหยกชิ้นั้สำคัญมากเหลือเกิน
"แม่ม่ายหลี่คนนี้ช่างร่านสวาทยิ่งนัก" คนผู้หนึ่งถากถางด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ "กลางวันแสกๆ ยังพกของเ่านี้จาก้า ยังจะมีเื่ดีประเภทไหนให้ทำีเล่า คิดจะไปหาชายชู้คนไหนก็ไม่รู้"
"เ้าอิจฉานางล่ะสิ" บุรุษคนข้างๆ เ่ปาก "ผู้อื่นอายุแค่ยี่สิบ่า จะมีคู่ขาก็ไม่แป บุรุษของเ้าจาก้าไปกี่ปีแล้วเล่า ไม่เห็นกลับมาเีที เ้าไม่อยากลองกินเนื้อดูบ้างหรือ"
"หุบปาก เ้าไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ" สตรีผู้ั้อับอายจนกลายเป็นโทสะ ด่าทอกลับไป "อย่านึ่าข้าไม่รู้ เ้ากับสตรีผู้ั้ก็เป็นวัวเคยขาม้าเคยขี่กันนั่นแหละ"
เื่มีแต่วาจาโสมมลอยมาเข้าหู น่าหลันหลิงก็เริ่มไม่อยากจะทนีต่อไป ขณะที่เขาเตรียมจะเข้าไปค้นให้อง ถังชิงหรูก็ล้เชือกเส้นหนึ่งมาจากหน้าอกของญิผู้ั้พ
หยกประดับชิ้นหนึ่งถูกล้ามมาด้วย
น่าหลันหลิงแทบอยากจะเข้าไปทุบทำลายป้ายหยกชิ้นั้ทิ้งไปเี หยกประจำตระกูลของตนถูกญิชั้นต่ำซุกซ่อนไว้ใที่แบบั้ ต่อไปเขาจะมีแก่ใหยิบมันึ้มาดูเพื่อรำลึกึบิดามารดาได้อย่างไร
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??