เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
แม่หม้ายหลี่เห็นหยกปะดับถูกพบแล้ว ก็รีบกระโจนเข้าไปคว้า หมายแย่งชิงคืนมาจากมือถังชิงหรู ทว่าถังชิงหรูกับถอยัหลบ พลางแค่นเีงเยาะ มองีฝ่ายด้วยสายาเย็นชา "ไหนบอกว่าไม่มี แล้วสิ่งี้จะอธิบาย่าไร"
"นั่นเป็ข้า" แม่บ้านหลี่ร้อง่าตื่นตระหนก "เอาคืนมานะ มิเช่นนั้นเ้ากับข้าไม่จบแค่ี้แน่"
ถังชิงหรูเอาป้ายหยกมาเช็ด พลางเอ่ย่าเดียดฉันท์ "ป้ายหยกดีๆ ี้ถูกเ้าทำสกปรกเีแล้ว ญาติผู้พี่ข้ายังขยะแขยงเลย"
"นั่นเป็ข้า พวกเ้ามันหัวขโมยแย่งชิงผู้อื่นไป" แม่ม่ายหลี่กอดขาถังชิงหรู คิดจะแย่งคืน
ถังชิงหรูเตะนางออกไป พลายเอ่ยปาก่าหงุดหงิด "เคยเห็นหน้าหนามาก็มาก แต่ไร้ยางอายขนาดี้มิเคยเห็นมาก่อน าไ่ปล่อย อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ"
ฉินหวาเห็นท่าไม่ดี จึงย่องหนีออกมาเงียบๆ ี้เาแั ยังต้องไปหาหมอรักษาแขนที่บาดเจ็บ
แม่มายหลี่เีหยกปะดับไปก็ปวดใจยิ่งนัก นางไม่รู้ราคาป้ายหยก แต่ชิ้นนั้นแค่ดูจากสีสันก็รู้ได้ว่าต้องมีมูลค่าไม่น้อย นางกำลังจะเอาไปให้คู่ขาีช่วยเป็ธุระเอาออกไปขายให้ ไม่นึกว่ายังมิทันออกจากบ้านก็ถูกแย่งชิงไปเีแล้ว ยามี้จึงโกรธแค้นถังชิงหรูและน่าหลันหลิงเป็่ายิ่ง
ถังชิงหรูสลัดหญิงม่ายไม่หลุด จึงทำได้แต่เพียงเตะขาสะบัดออกไป แล้วนำหยกปะดับเดินไปหาน่าหลันหลิง
น่าหลันหลิงไม่อยากรั้งอยู่ที่นี่แม้แต่ชั่วขณะจิต เขาจูงถังชิงหรูไปจากที่นั่นทันที
กว่าจะผ่านความอลวนมาได้ก็เย็นมากแล้ว จากที่นี่กว่าจะเดินไปถึงใเมืองเกรงว่าฟ้าจะมืดเีก่อน ถังชิงหรูจ้างรถเทียมโคมาได้คันึ่ ให้พาพวกเขาเข้าเมือง ัจากนั้นก็ไปหาโรงเตี๊ยมพักค้างคืน ระหว่างที่พ่อบ้านิยังหาที่หาทางให้ไม่ได้ ช่ี้พวกเขาก็ต้องอยู่โรงเตี๊ยมไปก่อน
เคราะห์ดีที่วันี้นางพอจะหาเงินมาได้บ้าง มิเช่นนั้นคงต้องข้างถนนกันแล้ว
"บะหมี่มาแล้วเ้าค่ะ" ถังชิงหรูยกชามบะหมี่เข้ามาให้อง
น่าหลันหลิงยืนอยู่ที่หน้าต่าง ไม่รู้กำลังคิดสิ่งใดอยู่ พอได้ยินถังชิงหรู ก็หมุนตัวเดินเข้ามา เอื้อมมือมารับชามบะหมี่จากมือนางพลางกล่าวว่า "ขอบใจนะ ูเ๋์"
"ท่านเป็อะไรไปหรือเปล่า" ถังชิงหรูอึ้งไปชั่วขณะก่อนมองเขาพลางเอ่ยถาม
"ข้ากำลังคิดว่าาไ่มีูเ๋์คอยดูแล ข้าคงจะายไปหลายคราแล้ว" น่าหลันหลิงเอ่ยด้วยความสลดใจ "ข้านี่มันไร้ปะโยชน์จริงๆ"
ถังชิงหรูลากน่าหลันหลิงมาที่โต๊ะ ๆ เก้าอี้ด้านข้าง "นั่งลงคุยกันเถอะเ้าค่ะ ท่านตัวสูงขนาดี้ หากยืนคุยข้าคงเื่ยคอแย่"
น่าหลันหลิงหัวเราะเบาๆ ก่อนหย่อนก้นลงนั่ง หยิบตะเกียบึ้มาคีบบะหมี่เข้าปากเีงดังซู้ดๆ
"นี่เป็ฝีมือูเ๋์นี่" น่าหลันหลิงเอ่ยด้วยความปะหลาดใจ "เ้าเหนื่อยมาั้วัน ให้เสี่ยวเอ้อส่งกินึ้มาก็ได้ ไยต้องยุ่งยากเช่นี้ด้วยเล่า"
"ท่านเป็กินง่ายเีที่ไหน หากสั่งอะไรส่งึ้มามั่วซั่ว เกรงว่าคืนี้ท่านคงต้องหิ้วท้องหิวั้คืนแน่" ถังชิงหรูยิ้มกล่าว "ท่านยังไม่สบายใจเรื่องวันี้ใ่หรือไม่ ไม่จำเป็ต้องคิดมาก พรุ่งี้ข้าจะไปหาพ่อบ้านิ ดูว่าเขาเตรียมร้านค้าไว้ให้แล้วหรือยัง หากเตรียมเสร็จแล้ว พวกเราก็จะย้ายไปที่นั่น"
"ูเ๋์..." น่าหลันหลิงขมวดคิ้ว "ข้าเป็กังวลยิ่งนัก แม้ชิ่งอ๋องจะอยู่แต่ใที่ศักดินาตนเไม่เคยกลับไปเมืองหล แต่ก็ยากรับปะกันได้ว่าเขาไม่มีจากเมืองหลอยู่ข้างา หากข้าปรากฏตัวอยู่ข้างาเ้าตลอดเวลา แล้วถูกพวกเขาจับสังเกตได้ ความลับที่ปกปิดไว้ย่อมรั่วไหล ถึง่าไรข้าก็เป็ทายาทขุนนางต้องโทษที่ถูกตัดสินปะาล้างตระกูล"
"จะกังวลเรื่องเหล่าี้ไปทำไม ท่านยังไม่ได้เป็อันใดเี่" ถังชิงหรูกล่าว "กินข้าวแล้วก็รีบพักผ่อนเร็ว่ เรื่องที่ยังไม่เกิดึ้ก็อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้"
"ูเ๋์..." น่าหลันหลิงหยิบหยกปะดับชิ้นนั้นออกมาส่งให้นาง่าตะขิดตะขใจ "เ้าเก็บรักษามันไว้แทนข้าได้หรือไม่"
ถังชิงหรูเห็นเขาทำสีหน้าแบบนั้น ก็หัวเราะพรืดกล่าวว่า "คงไม่ใ่เาะหญิงม่ายผู้นั้น..."
"ูเ๋์..." น่าหลันหลิงหน้าแดงเถือก ขึงาใส่นาง่าไม่สบอารมณ์ "อย่าทำเป็เล่นไป"
"ก็ได้ ข้าจะช่วยเก็บให้เ" ถังชิงหรูรับมา
"เ้าเปลี่ยนไป" น่าหลันหลิงมองรอยยิ้มนาง "ดาเ้าสุกสกาวดั่งดดาว ดูมีีิชีวานัก เื่ก่อนเ้าเอาแต่้หน้า้า ไม่กล้ามีปากมีเีง"
ถังชิงหรูกินข้าวไปพลางก็นึกค่อนขอดอยู่ใใจ าใช้ส่วนมากที่นี่ก็เป็แบบี้ั้นั้น!
วันรุ่งึ้ น่าหลันหลิงกลับมาจากซื้อเซาปิ่ง[1]จากข้างนอก ยามถังชิงหรูเปิดปะตูออกมา เห็นเขายืนอยู่หน้าปะตู ไม่รู้ว่ามารออยู่าเท่าไรแล้ว พอเห็นเซาปิ่งใมือเขา หัวใจนางพลันเกิดความรู้สึกตื้นตัน
"เื่ครู่ไปซื้อ ได้ยินท่านป้าที่ขายเซาปิ่งบอกว่ามีครอบครัวใญ่ตระกูลึ่ต้องการเชิญาา์ไปสอนที่บ้าน ข้าเลยคิดว่าอยากจะไปลองดู" น่าหลันหลิงกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "จะใหู้เ๋์หาเลี้ยงอยู่ฝ่ายเีไม่ได้ แบบนั้นจะทำให้ข้ารู้สึกแย่"
"ปะเสริฐยิ่ง ด้วยความรู้ความสามารถท่าน ไม่ว่าสิ่งใดล้วนทำได้ั้ิ้" ถังชิงหรูผลิยิ้มน้อยๆ
น่าหลันหลิงได้ยินคำกล่าวนาง ก็ยิ้ม่าเบิกบานใจ นางเชิญเขาเข้ามาให้ห้อง ั้สองกินอาาเช้าด้วยกัน ัจากอิ่มแล้ว ต่างต่างก็ยุ่งกับงานตนเ
วันี้ถังชิงหรูหาได้ไปตั้งแผงริมถนน นางต้องแก้ปัญหาเรื่องร้านตนเก่อน จึงต้องไปปรนนิบัติเ้านายผู้นั้น่าดี่ เช่นี้ถึงจะมีที่อยู่่าปลอดภัย
จวนชิ่งอ๋อง ผู้คุ้มกันที่ปะตูได้รับคำสั่งจากพ่อบ้านิาแล้ว ว่าหากเห็นถังชิงหรูซึ่งเป็สตรีแต่งตัวเป็บุรุษให้ปล่อยเข้ามา
ถังชิงหรูจึงเข้าไปใจวนอ๋องได้โดยไร้อุปสรรค ยามี้พ่อบ้านิได้ข่าวก็ออกมา พอเห็นนางก็เอ่ยปาก่าเร่งร้อน "ท่านหมอเทวดา ใที่สุดท่านก็มาเีที ท่านอ๋องเราอาการแลดูดีึ้มาบ้าง แต่ยังไม่ฟื้นคืนสติ ท่านรีบเข้าไปดู่เถิด"
"เื่มีการเปลี่ยนแปลงใทางที่ดี ก็แสดงว่าเทียบยาข้าไม่มีปัญหา ท่านป้อนยาให้เขาต่อไปเรื่อยๆ ็ เพียงแต่มีอยูุ่ึ่ เื่ท่านอ๋องถูกวางยาพิษบ่อยครั้ง ท่านก็ต้องระมัดระวังเป็พิเศษ ระหว่างี้หากมีไม่สะอาดปะปนเข้ามาใโอสถ ก็อย่ากล่าวหาว่าปัญหามาจากข้า หม้อดำ[2]ใบี้ข้าไม่ขอแบกไว้หรอกนะ" ถังชิงหรูยกวาจาไม่น่าฟังมาพูดถึงก่อนอันดับแรก
"ขอรับๆๆ ท่านหมอโปรดวางใจ บ่าวไพร่ที่พวกเราใช้สอยล้วนมีความจงรักภักดีต่อท่านอ๋อง ไม่กล้าทำเรื่องทรยศนายหรอกขอรับ" พ่อบ้านิกล่าว "เชิญทางี้"
"เรื่องร้านข้าที่ข้าเอ่ยถึงเื่วาน..." ถังชิงหรูมิรีบร้อนเข้าไปข้างใ แค่นางมาตรวจอาการให้ชิ่งอ๋องก็ทำให้พวกเขาเบาใจลงมาก ใจังหวะที่พวกเขายังกระตือรือร้น เรื่องที่ควรทำก็ต้องจัดการให้เรียบร้อย
พ่อบ้านิยิ้มกล่าวาหยี "ท่านหมอโปรดวางใจ ทุก่าจัดการเรียบร้อย นี่คือโฉนดอาคาร ข้าให้ไปเก็บกวาดทำความสะอาดแล้ว ท่านสามารถหิ้วสัมภาระเข้าอยู่ได้เลย"
ถังชิงหรูเห็นที่ตั้งร้านค้า ก็รู้ว่านั่นเป็เขตเจริญรุ่งเรืองที่สุดที่นี่ พ่อบ้านิี้นับได้ว่าเป็ใจป้ำกล้าลงทุนก้อนใญ่หาที่บ้านทำเลดีขนาดี้ให้แก่นาง
"ขอบคุณมาก"ถังชิงหรูกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"เช่นนั้นี้ท่านคงเข้าไปดูอาการท่านอ๋องได้แล้วกระมัง" พ่อบ้านิทำท่าเชื้อเชิญ
ถังชิงหรูเข้าไปให้องชิ่งอ๋อง เห็นชายหนุ่มรูปงามหลับา ใบหน้าดูดีกว่าเื่วานเล็กน้อย ลมหายใจสม่ำเ เพียงแต่ยังแสดงสีหน้าเจ็บปวด และแค่นเีงใลำคออยู่เป็พักๆ
นางจับชีพจรให้ ัยืนยันสภาพ่าาเขาได้แล้วก็เอ่ยว่า "กินยาีสองวัน าไ่เกิดเรื่องนอกเหนือจากความคาดหมายก็จะฟื้นึ้มาเ เพียงแค่ฟื้นึ้มาก็หายห่ได้แล้ว"
"เรื่องนอกเหนือจากความคาดหมาย?" พ่อบ้านิไม่อาจมองข้ามวาจาอันสละสลวยนาง ีิชิ่งอ๋องเกี่ยวพันถึงีิทุกใจวน จะปะมาทเลินเล่อมิได้
"ก็่าเช่นสถานการณ์ที่ข้าเพิ่งกล่าวไปเื่ครู่" ัวินิจฉัยอาการให้ชิ่งอ๋องแล้ว เพื่อให้ตนเดูสมกับเป็หมอที่มีค่าตัวสูงลิบลิ่ว นางจึงป้อนยาลูกกลอนให้ชิ่งอ๋องีเม็ด
พ่อบ้านิเห็นสีหน้าชิ่งอ๋องดูดีึ้ไม่ทรมานแบบนั้นีแล้ว ก็กล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ "ขอบคุณท่านหมอเทวดา"
"าไ่มีเรื่องอื่นแล้วข้าขอตัวกลับไปเก็บข้าวจัดเตรียมที่ร้านก่อนล่ะ ข้าต้องการซื้อสมุนไพรจำนวนมาก ดังนั้นช่สองสามวันี้จึงยังเปิดกิจการไม่ได้ หากท่านมีธุระอันใดก็ไปามข้าที่นั่น แต่ถ้าทุก่าปรกติดี ข้าก็จะยังไม่มา เื่ไรที่เขาฟื้นค่อยไปามข้าก็ได้ ระหว่างี้ที่ยังไม่ฟื้น ให้ใช้เทียบยาเดิมเป็เวลาสามวัน ไม่ต้องเปลี่ยน"
ักำชับพ่อบ้านิเรียบร้อย ถังชิงหรูก็นำโฉนดไปยังร้านค้าพวกเขา ด้านใเก็บกวาดทำความสะอาดแล้วเหมือนเช่นที่พ่อบ้านิบอกไว้ สามารถเข้าพักได้เลย ไม่เีแรงที่เป็จวนชิ่งอ๋อง รวยจะทำสิ่งใดย่อมไม่น่าเกลียด แม้แต่สิ่งพวกผ้าห่มก็จัดเตรียมไว้่าพร้อมสรรพ นอกจากใช้ใีิปะจำวันขั้นพื้นฐานแล้ว แม้แต่ใสวนยังมีวางกระถางดอกไม้ปะดับตกแต่งไว้เป็พิเศษ
แต่น่าเีดายชิ่งอ๋องผู้นั้นช่างน่ารังเกียจยิ่ง ตัวเเป็บุรุษแท้ๆ แต่กลับดูแคลนสตรี หากชิ่งอ๋องไม่มากเรื่องขนาดนั้น นางก็ยินดีคบหาสมาคมด้วย
ถังชิงหรูเริ่มมีทักษะใการจับจ่ายใช้สอย นางไปยังร้านค้าใญ่ๆ ซื้อมาไม่น้อย แล้วให้พวกเขานำมาส่งให้ที่ร้านโดยตรง เพียงคึ่งวันเท่านั้น าใร้านก็จัดวาง่าที่นางคิดไว้
"เตรียมเสร็จแล้วหรือ" น่าหลันหลิงเดินเข้ามา "ที่เถ้าแก่โรงเตี๊ยมนำสารที่เ้าทิ้งไว้มอบให้ข้า ข้าตกใจแทบาย ูเ๋์น้อยไปเรียนรู้วิธีเขียนอักษรตั้งแต่เื่ไร"
ถังชิงหรูตะลึงงัน เ้า่าเดิมไม่รู้หนังสือหรือนี่? จริงสิ นางลืมไปได้่าไร ว่าเ้า่าเดิมเป็เพียงาใช้ ไหนเลยจะมีโอกาสเรียนหนังสือ
"เอ้อ..." ขณะที่ถังชิงหรูหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ น่าหลันหลิงก็ถูกบรรยากาศาใร้านดึงดูดเข้าเีแล้ว
เขามองไปโดยรอบ มุ่นคิ้วขมวดกล่าวว่า "ร้านใญ่ขนาดี้ เกรงว่าเงินไม่กี่ร้อยตำลึงคงซื้อไม่ได้ ูเ๋์ พวกเราเป็ฝ่ายได้เปรียบ่ามาก ต่อไปก็อย่าไปจวนชิ่งอ๋องบ่อยนักดีกว่า"
"คุณชายข้า ต่อให้ข้าไม่อยากไป แต่รับผู้อื่นมาแล้ว เกรงว่าต่อไปคงลงจากเรือพวกเขาไม่ได้เีแล้ว แต่ท่านวางใจเถิด ออกหน้าื้า ไม่เกี่ยวกับท่านสัก่ หากจวนชิ่งอ๋องมาพบข้า ท่านเลี่ยงหลบเอา่ อย่าให้พวกเขาเห็นเข้าเป็พอ"
"เ้านึกว่าข้าเป็รักตัวกลัวายึ ข้าเป็ห่เ้าต่างหาก ชิ่งอ๋องผู้นั้นมีอุปนิสัยปะหลาดมาตั้งแต่เล็ก ที่อยู่เมืองหลได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับตัวเขามาไม่น้อย" น่าหลันหลิงกล่าว "หากเ้าทำสิ่งใดไม่ถูกใจเขา เขาก็จะแกล้งสร้างความลำบากใจให้เ้า ที่นี่เขาเป็เ้าผู้ครองเมือง เขาอยากทำสิ่งใดก็ได้ั้ิ้ สังาใครสักแค่เอ่ยวาจาเพียงปะโยคเีเท่านั้น"
ถังชิงหรูผลักน่าหลันหลิงเข้าไปข้างใ จนมาถึงห้องพักผ่อนใเรือนด้านั ที่นี่ด้านหน้าเป็ร้านค้าขนาดใญ่ ส่วนด้านัก็มีห้องอยู่ไม่น้อย มีห้องรวมั้หมดสี่ห้อง สวนก็กว้างขวาง สามารถปลูกผักหรือทำสวนสมุนไพรได้เลย
"เื่เช้าี้ที่ข้าบอกว่ามีตระกูลใญ่บ้านึ่กำลังหาาา์สอนหนังสือ ข้าไปลองมาแล้ว พรุ่งี้สามารถเริ่มงานได้เลย" น่าหลันหลิงพูดึ้ระหว่างที่ถังชิงหรูกำลังทำความสะอาดลานบ้าน "ดังนั้น ต่อไปข้าอาจจะต้องไปอยู่ที่สกุลหลี่"
"ท่านหมายความว่า... ท่านจะย้ายไป ต่อไปไม่กลับมาีแล้วน่ะหรือ" ถังชิงหรูมองน่าหลันหลิงด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
ใ่ว่านางรู้สึกอาลัยอาวรณ์มากมาย เาะที่แอบมีใจให้เขาคือเ้า่าเดิม แต่แค่คาดไม่ถึงว่าจะต้องจากกันเร็วขนาดี้
"ไม่ใ่ แค่มีเวลากลับมาน้อยลงเท่านั้น ข้าต้องสอนหนังสือให้เด็กสองสาม ท่าทางดื้อรั้นเอาเรื่องทีเี ช่เริ่ม้ ข้าต้องซื้อใจพวกเขาให้ได้ก่อน จึงต้องใช้เวลามาก่" น่าหลันหลิงหัวเราะเบาๆ "เื่ก่อนเพื่อที่จะเอาชนะใจพวกเราพี่้ ช่แรกาา์ข้าก็ต้องมากินอยู่ร่วมกับพวกเราเหมือนกัน ้าที่สุดพอได้การยอมรับ พวกเราถึงเห็นเขาเป็เหมือนญาติึ่ ต่อให้ไม่เชื่อฟังบิดามารดา ก็ยังเชื่อคำาา์ เขามีผลต่อพวกเราพี่้มากทีเี"พ
เื่เอ่ยถึงเรื่องราวสมัยก่อน น่าหลันหลิงพลันรู้สึกหดหู่ ยามนึกถึงเหตุการณ์ใอดีต ความหม่นหมองก็ระบายบนสีหน้า
--------------------------------------------------------------------------------
[1] เซาปิ่ง หรือขนมแป้งอบโบราณจีนด้านนอกเป็แป้งหรือแป้งผสมมันเทศบด มีไส้อยู่ด้านใอาจเป็ใส่ถั่วหรือไส้เผือก
[2] แบกหม้อดำ เป็สำนวนคล้ายกับแพะรับบาป หมายถึงที่ต้องรับผิดใสิ่งที่ตนเไม่ได้ก่อแทนผู้อื่น
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??