เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
พอถังชิงหรูเห็นน่าหลันิเป็นเช่นี้ ก็รีบเบี่ยงเบนความสนใทันที
"ดีเหมือนกัน ท่านก็ทำงานท่าน" ถังชิงหรูเอ่ย "แต่หากไม่คุ้นชินกับอาาที่นั่น ก็กลับมา ข้าทำให้ท่านกินได้เอ"
น่าหลันิมองดรุณีน้อยผู้แสนอบอุ่นอ่อนโยนตรงหน้า ดวงตานางดั่งสายลมละมุนละไมที่พัดพาเอาความร้อนระอุในอก รวมถึงความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใในโชคชะตาเขาออกไปพร้อมกัน
"ตกลง" น่าหลันิยิ้มน้อยๆ "ข้าคิดว่าอยู่สักสามสี่วันก็คงทนไม่ไหว้ซมซานกลับมาหาเจ้าแล้วล่ะ"
"ปากช่างเลือก่าท่าน เกรงว่าแม้แต่สามวันก็ยังไม่ไหว เดี๋ยวพรุ่งี้ก็กลับมาหาข้าแล้วล่ะ" ถังชิงหรูโอ้อวด่าภาคภูมิใ "อาาการกินในบ้านสกุลใหญ่จะดี่าไร ก็สู้รือข้าไม่ได้หรอก"
น่าหลันิเห็นใบไม้แห้งใบหนึ่งร่วงลงมา บนนั้นมีหนอนเล็กๆ อีกัหนึ่ง ตกไปบนศีรษะถังชิงหรูพี น่าหลันิเห็นเช่นนั้นก็รีบไปหยิบออกมา
ถังชิงหรูมองชายหนุ่มรูปงามในระยะประชิด นึก่าในใ การล่มสลายะูหาได้เปลี่ยนเขาไปในทางมืดมน เขายังคงบริสุทธิ์สดใสดุจแสงตะวันเจิดจรัส แม้แต่นางยังเลื่อมใสศรัทธาในจุดี้ไม่ได้ หากเปลี่ยนเป็นตนเอง คงไม่มีทางเปิดใให้้าแบบเขาได้ หากตอนแรกสาเหตุที่นางรั้งอยูู่แลน่าหลันิเป็นเพราะเจ้า่าเดิม ทว่าหลังจากได้รับอิทธิพลจากัตนที่เขาเป็น บังเกิดความเคารพเลื่อมใส นางจึงยินดีช่วยเืเกื้อกูลเขาด้วยความเต็มใ
"ข้าจะจัดการสัมภาระให้ท่าน" โชคดีที่เขาจัดเตรียมเสื้อผ้าอาภรณ์ไว้าแล้ว ยามี้แค่เข้าไปหยิบก็สามารถไปได้เลย หลัง่น่าหลันิ ถังชิงหรูก็รู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ้าง นางรู้สึ่าการูแลที่นี่เดียวเป็นเื่ลำบากเกินไป จำเป็น้ซื้อบ่าวรับใช้มาช่วยงานสักสอง
ครั้นแล้วนางจึงไปยังตลาดนายหน้า เลือกเด็กาอายุสิบสามสิบสี่กลับมาสอง พวกนางล้วนเป็นเด็กที่มาจากครอบครัวยากจน หนึ่งทางบ้าน้การตบแต่งภรรยาให้บุตรชายโต ไม่มีสินสทองหมั้น จึง้ขายนางเพื่อแลกเิ ส่วนอีกมารดาที่บ้านป่วยหนัก เื้หลังยังมีน้องาน้องชายทีู่้แล บิดาเป็นผีพนัน นอกจากไม่มีความรับผิดชอบแล้วยังสร้างความเดืร้อนทำให้พวกเขาถูกมาตามทวงหี้ เพื่อปกป้องน้องาน้องชาย นางจึง้ขายตนเอง ด้วยเหตุี้ั้สองจึงกลายมาเป็นาใช้ถังชิงหรู
ถังชิงหรูเป็นใ้า ให้ั้ผ้านวม และอาภรณ์่าดีแก่พวกนาง าน้อยั้สองไม่เคยสวมใส่เสื้อผ้าดีๆ เช่นี้มาก่อน ต่างพากันร้องไห้ด้วยความตื้นตันใ
"เมื่อก่อนเสื้อผ้าที่สวมใส่มีแต่เก่าท่านแม่ ัไหนที่ท่านสวมไม่ได้แล้ว และไม่อาจซ่อมแซมได้ ก็จะเอามาแก้ให้เล็กลงก่อนยกให้ข้า" าใช้นามว่าจิ่นเอ๋อร์่า
"พี่จิ่นเอ๋อร์อย่าเศร้าใไปเลย ทุกก็เป็นเช่นี้กันั้นั้น" หวนเอ๋อร์าใช้อีกอ่อน่าจิ่นเอ๋อร์ครึ่งปี
ถังชิงหรูยกอาาออกมา พูดกับาใช้ั้สอง "มากินข้าวกันเถอะ"
หวนเอ๋อร์กับจิ่นเอ๋อร์เห็นถังชิงหรูยกอาาออกมาเอง สีหน้าพลันตื่นตระหนก พวกนางมัวแตู่เสื้อผ้าใหม่ตนเองจนเพลิน แม้แต่การงานล้วนลืมสิ้น
พวกนางรับถ้วยชามมาจากมือถังชิงหรู หวนเอ๋อร์เอ่ยว่า "แม่นาง ต่อไปให้บ่าวทำกับข้าวเถอะเจ้าค่ะ บ่าวทำมาตั้งแต่เล็กจนโต ฝีมือนับว่าพอใช้ได้"
ถังชิงหรูนึก่าในใ ในที่สุดข้าก็สามารถใช้ชีวิตแบบมีกินมีใช้่าสุขสบายเีที
ถังชิงหรูมีนิสัยเกียจคร้านัเป็นขนอันดับหนึ่ง หากสามารถอู้ได้ ย่อมไม่อยากทำอะไรั้สิ้น อย่าเห็นว่านางใช้โหมดสกิลการใช้ชีวิต หยิบจับลงมือทำสิ่งใดได้่าง่ายดาย แต่หากเป็นไปได้ นางยังคงอยากเป็นเถ้าแก่เี้ยคอยชี้นิ้วสั่งงานมาก่า ทว่า่าไรก็ตามหน้าที่เป็นหมอคือการช่วยชีวิตไข้ ต่อให้มิใ่เพื่อทำมาหากิน นางก็ยังคงยึดมั่นอาชีพเดิม ยามเห็นเจ็บป่วยทรมาน นางจะนิ่งูดายไม่ช่วยเืก็ได้ แต่มันก็สุดจะทานทน ตอนี้นางพยายามเร่งหาหนทางเอายาที่ถูกล็อกไว้ในระบบเ่านั้นออกมา ไม่เพียงเพื่อช่วยให้ตนเองสะดวกสบาย สำคัญที่สุดคือเพื่อช่วยเจ็บป่วยได้มากขึ้น
"แม่นาง พวกเราเป็นาใช้ ไม่อาจร่วมโต๊ะกับท่าน" แม้ว่าจิ่นเอ๋อร์จะมาจากครอบครัวชาวนา แต่เคยได้ยินว่าบ้านะูใหญ่มีกฎเกณฑ์มากมาย พอเห็นถังชิงหรูหยิบถ้วยและตะเกียบมาสามชุด ก็รีบเอ่ยปาก "บ่าวกับหวนเอ๋อร์ไปกินในครัวก็ได้เจ้าค่ะ"
"ที่นี่ไม่มีกฎเกณฑ์อันใด มีแค่พวกเราสาม ข้าเดียวนั่งโต๊ะัเบ้อเร่อ แต่เจ้าสองกลับ้ไปเบียดกันกินในครัว แบบี้มันน่าสนุกตรงไหน" ถังชิงหรู่า่าไม่สบอารมณ์ "อีก่า ตอนี้หากไม่เติมท้องให้อิ่ม เดี๋ยวจะมีแรงช่วยงานข้าได้่าไร นั่งกินให้สบายใเถอะ ข้าเลี้ยงพวกเจ้าได้"!
"เจ้าค่ะ" หวนเอ๋อร์ขานรับด้วยความดีใ "พี่จิ่นเอ๋อร์ เนื้อี้อร่อยมากเลย ข้าไม่ได้กินเนื้อมาหลายปีแล้ว หากพวกน้องชายน้องาได้กินด้วยก็คงจะดี"
จิ่นเอ๋อร์ลอบเหยียบเท้าหวนเอ๋อร์ใต้โต๊ะ พลางขึงตาใส่ หวนเอ๋อร์ได้สติคืนมา รีบอธิบาย "แม่นางโปรดวางใ บ่าวแค่คิดถึงน้องๆ ไม่เอาสิ่งใดแม่นางไปให้พวกเขาหรอกเจ้าค่ะ"
ถังชิงหรูมองหวนเอ๋อร์ พลางเช็ดริมฝีปาก ่าเีงเรียบ "พวกเจ้าเหยียบเข้าประตูบ้านข้า ต่อไปก็เป็นข้า ข้าไม่นำพาว่าพวกเจ้าจะห่วงใยในครอบครัวหรือไม่ แต่ถ้าไม่ซื่อสัตย์กินบนเรือนขี้บนหลังคา ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใ รู้กันหรือเปล่าว่าเจ้านายสามารถจัดการกับบ่าว่าไรได้บ้าง จะฆ่าจะแกงเป็นเื่ปรกติ บ่าวตายไปไม่กี่ ทางการไม่มาสนใอยู่แล้ว ันั้นอย่าคิดหาญมาทดสอบความทนข้า ข้าซื้อพวกเจ้ามาก็เพราะไม่อยากให้เด็กาๆ ่าพวกเจ้า้ตกไปอยู่ในสถานที่อโคจร เมื่อครู่ี้ก็น่าจะเห็นแล้ว หากข้าไม่ซื้อพวกเจ้ามา ไม่ช้าก็้ถูกแม่เล้าหอนางโลมมาซื้อัไป"
เมื่อครู่ี้หวนเอ๋อร์เพียงแค่เป็นห่วงในครอบครัว จึงลืมตระหนักถึงสถานะตนเองไปั่ขณะ ันั้นพอถูกถังชิงหรูตำหนิสองสามประโยค ยามี้มานึกทบทวนู ก็นึกเีใแทบตาย
จิ่นเอ๋อร์เฉลียวฉลาด่าหวนเอ๋อร์ รู้ว่าวาจาบาง่าไม่ควรพูด แม่นางถังผู้ี้แมู้เป็นคุยง่าย แต่แท้จริงแล้วเป็นซ่อนเร้นปิดบังัตนพอควร นี่คือสิ่งที่นางรู้สึก แต่ตนเองก็ไม่อาจบอกได้ว่าเพราะเหตุใดถึงคิดเยี่ยงี้ ยามเห็นแม่นางถังครั้งแรก ในางมีเีงหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า อยากจะเปลี่ยนชะตาชีวิตหรือไม่ ผู้ี้คือผูู้่เจ้า ้ติดตามนางให้ได้ ครั้นแล้วจึงทำตามความคิดในใ วางั่าดีขณะที่แม่นางถังกำลังเลือก ั้ยังใช้เื่ราวตนสร้างความประทับใให้นางอีกด้วย ลัพธ์ก็ออกมาดียิ่ง นางได้รับเลือกจริงๆ
หลังกินข้าวเสร็จแล้ว ถังชิงหรูไม่นำพาเืบนโต๊ะอาา การที่นางปฏิบัติต่อาใช้่าดี หาได้หมายความว่าพวกนางมิ้คำนึงถึงสถานะ ถึง่าไรก็้ทำงานเป็นาใช้ที่ดี หากวันๆ รู้แต่ห่วงใยทางบ้าน คิดจะ่นางไปช่วยเื ก็อย่ามาโทษว่าตนเองใ้า นางไม่ได้เปิดโรงทานเพื่อการกุศล
เมื่อครู่ถังชิงหรูยังปฏิบัติต่อาใช้ั้สอง่าปรานีปราศรัย แต่เหตุที่เปลี่ยนสีหน้ากะทันหันเพราะรู้สึ่าหวนเอ๋อร์ี้ซื่อบื้อเกินไป พี่ชายโตจะแต่งงาน ที่บ้านถึงขายนายแลกมาแลกกับเิสินส ไม่นึ่านางยังเป็นห่วงว่าพวกเขาจะอยู่ดีหรือไม่ หากที่บ้านใส่ในางจริง เหตุใดถึงเลือกขายนางมาแลกกับสินสทองหมั้นเล่า บุตรามีค่าสู้สะใภ้มิได้หรือไร หากนาง้เกิดมาในครอบครัวแบบี้ อย่าว่าแต่ใช้ตนเองไปแลกเป็นเิสินส ต่อให้หนีไปเฉยๆ ก็ไม่รู้สึ่าเป็นการเอาเปรียบ ันั้นนางถึงได้เตือนต่อหน้า
หวนเอ๋อร์กับจิ่นเอ๋อร์ช่วยกันเก็บโต๊ะ หลังจากทำความสะอาดเสร็จเรียบ้แล้ว หนึ่งก็รับหน้าที่ไปตัก้ำ อีกก็ซักเสื้อผ้า เมื่อครู่ถังชิงหรูบอ่าที่นี่ยังมีเจ้านายที่เป็นบุรุษอีกหนึ่ง ให้เรีย่าุชาย
หวนเอ๋อร์กับจิ่นเอ๋อร์หน้าตาสะสวยเกลี้ยงเกลา เมื่อก่อนชีวิตำเ็ญ ไม่เคยสวมใส่เสื้อผ้าสวยๆ ยามี้พอเปลี่ยนมาสวมใส่อาภรณ์ที่ถังชิงหรูซื้อมา ไม่เพียงแตู่สดใีชีวิตชีวา ยังแลูงามตาเป็นพิเ เดิมทีหน้าตาก็ช่วยได้สองส่วน ยามี้ยิ่งูดีเพิ่มขึ้นมาอีกเป็นห้าส่วน ดวงหน้าน้อยที่แสนจะธรรมดาตนเองเมื่อมาเทียบกับสองี้ ช่างไม่มีราศีความเป็นุหนูะูใหญ่เอาเีเลย เอาเถิด! เจ้า่าเดิมก็หาใุ่หนูลูกผู้ดีมีเิ ันั้นถึงไม่มีสง่าราศีเยี่ยงนั้นก็ไม่แปลก แต่ปัญหาก็คือ ัจริงนางเป็นุหนูจากะูผู้ดีน่ะสิ!
ในโรงครัว จิ่นเอ๋อร์พูดกับหวนเอ๋อร์ "เจ้าหนอเจ้า... ทำไมถึงพลั้งปากหลุดคำพูด้ห้ามแบบนั้นออกไปได้ สำหรับเป็นเจ้านาย แค่เจ้าเข้าประตูจวน ก็นับว่าเป็นเขาแล้ว ผู้อื่นซื้อัเรามา พวกเราก็ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับครอบครัวอีกต่อไป อย่าลืมว่าตอนี้เราสองลงนามสัญญาขายัไปแล้ว ใ่ว่าัเปล่าไร้พันธะ หากแม่นางอยากให้พวกเราเปลี่ยนแซ่ พวกเราก็ไม่อาจปฏิเสธ องเจ้านี่ก็ทึ่มเีจริง ทำไมถึงยังคิดถึงทางบ้านเ่านั้นอยู่ได้ มิน่าแม่นางถึงบันดาลโทสะ ำไ้ อย่าได้ฝ่าฝืนข้อห้ามเป็นอันขาด มิเช่นนั้นเจ้าเองนั่นแหละที่จะ้ลำบาก"
หวนเอ๋อร์สำนึกได้าแล้ว นางดึงมือจิ่นเอ๋อร์มากุมพลาง่าว่า "พี่จิ่นเอ๋อร์ แม่นางจะไม่ชังข้าใ่หรือไม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจริงๆ"
"คงไม่หรอก แม่นางหาใ่ใแคบ" จิ่นเอ๋อร์คิดก่อนพูด
"ท่านเพิ่งรู้จักนาง ไม่เคยสัมผัสกันมาก่อน รู้ได้่าไรว่าไม่ใ่แบบนั้น" หวนเอ๋อร์แทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
ที่ลานบ้าน ถังชิงหรูตะโกนเรียกาใช้สองที่อยู่ข้างใน "หวนเอ๋อร์ จิ่นเอ๋อร์ พวกเจ้าออกมาช่วยงาน่"
าใช้ั้สองสบตากัน หวนเอ๋อร์รีบวิ่งออกไป เช็ดคราบ้ำบนมือกับผ้าพันคอ พลาง่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "แม่นางมีสิ่งใดรับสั่งหรือเจ้าคะ"
บทสนทนาาใช้สองในห้องครัวนางล้วนได้ยินั้หมด ด้วยความเป็นหูไว ถึงไม่อยากฟังก็ได้ยินอยู่ดี แต่นางแกล้งทำไม่รู้ไม่เห็นได้อยู่
ถังชิงหรูคิดพลาง่าว่า "ข้ามิเคยทำการเกษตรมาก่อน ไม่รู้ว่าจะปลูกเมล็ดพืชเ่าี้่าไร พวกเจ้าเกิดในครอบครัวชาวนาคงช่วยข้าจัดการได้กระมัง"
หวนเอ๋อร์เห็นเมล็ดพืชเ่านั้น ในที่สุดก็เข้าใว่าถังชิงหรูกำลังลำบากใเื่ใด นางย่อัลง รับเมล็ดพืชมาจากถังชิงหรู แล้ว่าว่า "บ่าวจะจัดการเองเจ้าค่ะ"
"ตรงี้มอบให้พวกเจ้าแล้วกัน ข้าจะไปซื้อุนไพร" ถังชิงหรูสั่งงาน "ประเภทุนไพรเ่านั้นมีเยอะไปหมด คงจัดการไม่เสร็จภายในสองสามวัน พวกเจ้าช่วยกันถางหญ้าเตรียมพื้นที่สำหรับสวนุนไพร ข้าจะปลูกุนไพรที่ใช้บ่อยเ่าี้ หลังจากนั้นก็เตรียมพื้นที่ไว้สำหรับปลูกผักอีกแปลง ต่อไปเื่เสบียงบ้านเราก็ขึ้นอยู่กับฝีมือพวกเจ้าแล้ว"
"แม่นางวางใได้ พวกเราสองล้วนเป็นลูกหลานชาวนา เื่ี้ไม่เืบ่า่าแรงเจ้าค่ะ" จิ่นเอ๋อร์่าด้วยรอยยิ้ม "แม่นางไปทำธุระเถิด แล้วค่อยกลับมาูงานพวกเราสอง"
ถังชิงหรู่เมล็ดพันธุ์พืชให้แก่พวกนาง หลังจากมอบหมายงานั้หมดในเรือนให้แก่าใช้ั้สองแล้ว นางก็ไปหาซื้อุนไพรมาเตรียมจัดใส่ตู้ยาเพื่อเปิดกิจการ
เป็นเวลาสามวันต่อเนื่องที่ไม่มีจากจวนชิ่งอ๋องมาตามันาง ในที่สุดถังชิงหรูก็จัดเตรียมร้านค้าเสร็จสิ้น ส่วนน่าหลันิก็ยังอยู่ในจวนสกุลหลี่ได้เป็น่าดี สองสามวันี้มิได้กลับมาเลย
ถังชิงรู้จักสถานะจวนสกุลหลี่ ทั่วั้เมืองี้ มีะูผู้ลากมากดีเช่นสกุลหลี่อยู่ไม่กี่ะู และมีเพียงสกุลหลี่ที่เดียวที่หาอาจารย์ไปสอนหนังสือที่บ้าน นางเป็นห่วงน่าหลันิ จึงนำขนมที่ทำเองไปจวนสกุลหลี่ องครักษ์ประจำประตูจวนเห็นแม่นางน้อยหน้าตาธรรมดา จึงทำหมางเมินไม่รู้ไม่ชี้ จนกระทั่งนางยัดเิใส่มือ พวกเขาถึงยอมเข้าไปเรียกให้ ไม่านัก ก็พาหลันิออกมาพ
"อาจารย์ิ เชิญทางี้ขอรับ" องครักษ์เอ่ยกับน่าหลันิ่าสุภาพ "เมื่อครู่ข้าน้อยล่วงเกินมากไป่ ขอท่านอย่าได้เก็บมาใส่ใ อาจารย์ิเป็นมีความสามารถ เพียงไม่าก็ได้รับความเชื่อถือจากุชายั้สอง ต่อไปพวกเราพี่น้องคง้พึ่งพาท่านแล้ว ิิ นี่คือที่น้องาท่านให้มา ข้าน้อยไหนเลยจะกล้ารับ"
น่าหลันิมององครักษ์เ่านั้นปราดหนึ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย ่าว่า "ช่างเถอะ ข้าหาใ่ใแคบอันใด เพียงแต่ต่อไปหากน้องามาหาข้าอีก รบกวนพี่ชายทุกท่านโปรดเข้ามาแจ้งด้วย"
"แน่นอนอยู่แล้วๆ" องครักษ์รีบรับคำทันควัน
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??