เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
จิ่นเอ๋อร์มองถังชิงหรู่าตกตะลึง สีหน้าเปี่ยมไปด้วยาเลื่อมใส
"แม่าเฉลียวฉลาดยิ่งนัก" หวนเอ๋อร์ยกโจ๊กเ้ามา "ธิดาเศรษฐีเหล่านั้นจะต้องชมชอบแน่ อีก่า คงไม่มีสตรีไหนใใต้หล้าที่ไม่รักสวยรักงาม ขอแค่ไม่ขาดแคลนเงินทอง หากมีดีที่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปโฉมตนเให้ดีึ้ หรือสามารถคงาสาวาสวยดุจวสันต์แรกแย้มได้ พวกาคงยิ่งกระตือรือร้นขนเงินทองมามอบให้แม่า"
"่าเสียดายตอนี้ข้ายังศึกษาไม่สำเร็จ ถ้าทำออกมาได้เื่ไร พวกเราก็จะมีเงินเก็บกันเสียที" าจริงเื่ครู่ี้ถังชิงหรูเพียงแค่หาเหตุมาอ้างไป่านั้นเ แต่หากาคิดี้สามารถแปรเปลี่ยนเป็นโอกาสทำเงินได้จริง ยิ่งคิดก็ยิ่ง่าสนใจ โอสถที่่ให้ผิวพรรณผุดผ่องใช่ว่าตนเไม่เคยทำา่อน หากคิดจะทำเสีย่าุสิ่งล้วนไม่มีปัญหา
"แม่า การที่ท่านต้องลำบากแบบีุ้วันไม่ใช่ทางออก แม้เมืองชิ่งจะไม่ใหญ่า แต่ก็มีประชาชนหลายแสน ท่านไม่เก็บค่ารักษา แต่ละวันมีไข้า่แเพื่อพบท่านตั้งไม่รู้เท่าไร ต่อให้ไม่เจ็บป่วย แต่เพื่อาสบายใจ ก็อาจจะมาเ้าแถวเพื่อให้ท่านตรวจชีพจรให้" จิ่นเอ๋อร์ตักโจ๊กเต็มชามให้ถังชิงหรู และส่งเซาปิ่งให้าอีกหนึ่งชิ้น "แ้แบบี้เื่ไรจะจบสิ้นเสียทีเ่า"
ถังชิงหรูมองจิ่นเอ๋อร์ด้วยแววตาชื่นชม าวางเซาปิ่งใมือลงแ้่ากับา "แ้เจ้ามีข้อเสนออะไรบ้างล่ะ"
"บ่าวคิดว่าแม่าควรพักผ่อนให้พอเพียง มิเช่นนั้นหากร่างกายรับไม่ไหวจะทำ่าไร" จิ่นเอ๋อร์่า "ต่อไปท่านตรวจไข้หนึ่งวันก็พักผ่อนหนึ่งวัน ให้ตนเได้พักหายใจบ้างเถิด หากไข้อาการหนักจริงๆ ก็สามารถมาเคาะประูเรียกได้ แต่หากไม่หนักหนาานัก ก็ไว้วันอื่นค่อยมาใหม่ ท่านจะหักโหมุวันจนไม่มีเวลาแม้แต่จะพักหายใจมิได้นะเจ้าคะ"
ถังชิงหรูคิดใใจ หากไม่ใช่ว่าต้องทำเพื่อเพิ่มคะแนนจิตพิสัยแพทย์ าก็ไม่อยากเหนื่อยแบบี้เหมือนกัน หลายปีมาี้ ถึงจะยุ่ง่าไรก็ไม่เคยถึงขั้นแม้แต่เวลาแต่งตัวยังไม่มีเช่นี้เลย
"เจ้าพูดู" ถังชิงหรูยิ้ม่า "แต่ตรวจหนึ่งวันหยุดหนึ่งวันไม่ค่อยดีเท่าไร เอา่าี้แ้กัน ต่อไปข้าจะกำหนดตรวจไข้วันละแปดสิบ ุต้องา่แก่อน และจะได้รับบัตรกำกับายเลข วันแรกายเลขหนึ่งถึงแปดสิบ วันที่สองแปดสิบเอ็ดถึงหนึ่ง้หกสิบ ัี่า้หกสิบถึงสอง้ี่สิบ หากวันไหนมีกรณีพิเ ก็ปฏิบัติตามเงื่อนไขเฉพาะวันนั้น"
"แม่ามีสติปัญญาเฉลียวฉลาดกว่าบ่าว ันั้นท่านจัดการเย่อมดีกว่า" จิ่นเอ๋อร์เอ่ยวาจาด้วยาประหม่า
"พวกเจ้ามีอะไรก็บอกข้าได้เ บางทีสิ่งที่พวกเจ้าคิด ก็ไม่แน่ว่าข้าจะคิดได้" ถังชิงหรูเอ่ยปาก "ช่ี้คงเหนื่อยกันาล่ะสิ วันี้หลังเสร็จงาน พวกเจ้าับไปเยี่ยมครอบครัวได้ แต่พวกเจ้าควรรู้อุปนิสัยข้า เพียงแค่พวกเจ้าปฏิบัติต่อข้าด้วยาจริงใจ ข้าก็จะใช้าจริงใจตอบแทน แต่หากกินบนเรือนขี้บนหลังคา ก็อย่าโทษว่าข้าไม่เกรงใจ"
"แม่าโปรดวางใจ บ่าวเป็นท่าน จะไม่มีวันทรยศนายเป็นัขาด" หวนเอ๋อร์และจิ่นเอ๋อร์ต่างรีบแสดงาจงรักภักดี
หลังกินข้าวเสร็จ ทั้งสามก็รีบออกไปต้อนรับไข้เหล่านั้น ถังชิงหรูแจ้งกฎระเบียบใหม่ใหุ้รับรู้ ชาวบ้านฟังแ้ต่างไม่มีาเห็น ถึง่าไรป่วยก็มีามายุวัน ไม่ช้าก็เร็วท่านหมอเทวดาคงเหนื่อยตายแน่ สำหรับแผนการใระยะยาว พวกเขาย่อมปรารถนาให้ถังชิงหรูมีสุขภาพแ็แรง แบบี้ถึงจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา
...
จวนชิ่งอ๋อง
ถังชิงหรูเดินเ้าไปด้านใ สาวใช้ใจวนเห็นาก็ทำสีหน้าแปลกๆ เหมือนมีบาง่าไมู่ต้อง าก้มลงมองตนเ ึ่วันี้แต่งกายเป็นสตรี มีปัญหาตรงไหนกันหรือ ใจวนอ๋องล้วนทราบว่าาเป็นผู้หญิง ันั้นจึงเปลี่ยนมาแต่งกายแบบสตรี เา่อมรักสวยรักงามกันทั้งนั้น ุวันาล้วนต้องแต่งกายแบบบุรุษ นานเ้าย่อมมีเบื่อกันบ้าง
"พ่อบ้านหลินเ่า?" ปรกติพอาเ้าจวนมา พ่อบ้านหลินจะออกมาต้อนรับทันที แต่วันี้ับไม่เห็นแม้แต่เงา ่าประหลาดใจยิ่ง
"วันี้พ่อบ้านหลินยุ่งนิด่" บ่าวาหนึ่งบอก่า "ท่านพ่อบ้านกำชับไว้ว่า หากแม่ามาถึง ให้เ้าไปได้เลยขอรับ"
ถังชิงหรูยกปอยผมไปทัดหลังหู เด็กรับใช้นั้นเอ่ยวาจามีเหตุ ไม่มีสิ่งใด่าสงสัย ่าแ่... เหตุใดถึงตัวสั่นเ่า
ชอบนัก! หากไม่มีสิ่งใดเกิดึ้ เขาจะตัวสั่นได้่าไร เรื่องัใดทำให้เขาหวาดัวขนาดี้ ช่าง่าสนใจยิ่ง ชะรอยต้องมีเรื่องสนุกเกิดึ้่าแน่นอน
ถังชิงหรูเดิน่ามาถึงภูเขาจำลอง ่าสวนดอกไม้ ข้ามสระน้ำเล็กๆ ใทีุ่ก็มาถึงหมู่เรือนที่พักอาศัยชิ่งอ๋อง
ปรกติที่นี่จะมีสาวใช้และบ่าวาเดินไปเดินมาอยู่ประปา แต่วันี้ับเงียบเชียบ าืหน้าประู เห็นมีตัวอักษรโย้เย้คำว่า 'ถี'[1] ติดอยู่ที่ต้นไม้ ก็่าว่า "ลายมือ่ากับเด็กสามขวบ ่าเียดชะมัด"
แค่คำพูดี้หลุดออกมาจากปาก บรรยากาศโดยรอบก็ยิ่งประหลาดชอบ
ถังชิงหรูยืนอยู่ตรงประู มองไปยังต้นไม้ใหญ่ใลานสวน พลางรำพึงเบาๆ "ใสวนบุรุษหนึ่ง ปลูกแต่ต้นหอมหมื่นลี้ ต้องสาวแตกระดับไหนกันเนี่ย"
ทันใดก็มีเกาทัณฑ์ดอกหนึ่งพุ่งตรงเ้าหาา
"น้องิ" มีผู้หนึ่งเดินออกมาจากให้อง ่าตำหนิบุรุษึ่อยู่บนต้นไม้ "ก่อเรื่องอีกแ้"
บุรุษนั้นท่าทางหงุดหงิดมองหญิงสาวที่หน้าประู ารู้สึกผิดวาบ่าดตา ะที่คิดจะเรียกองครักษ์เงาออกมา่ ก็เห็นาพลิ้วกายหลบ่าว่องไว ก่อนมาปรากฏกายใลานสวน มือืเกาทัณฑ์ดอกนั้น พลางส่ายหน้าเอ่ยว่า "อักษรก็ไม่ได้เรื่อง วรยุทธ์ก็ไม่ได้า แบบี้มาเป็นท่านอ๋องได้่าไร"!
บุรุษผู้นั้นก็คือเฉินิที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่หลายวันนั่นเ เขาขบกรามกรอดมองถังชิงหรู กระโลงมาจากต้นไม้ แ้ตวาดถามาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด "เจ้าเป็นใครกันแน่"
ถังชิงหรูโยนเกาทัณฑ์ดอกนั้นทิ้ง ก่อนมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยัน "ใทีุ่ข้าก็ได้รู้เสียทีว่าเพราะเหตุใดสวรรค์ถึงประทานใบหน้างดงามไร้ที่ติให้แก่ท่าน ไร้หัวสมอง อักษรไม่แตกฉาน การยุทธ์ิำาญ หากไม่มีหน้าตาดูดี่ แ้จะเอาตัวรอดได้่าไร ท่านควรขอบคุณสวรรค์ที่ปฏิบัติต่อท่านไม่เลว แค่มีใบหน้าเช่นี้ ถึง่าอื่นไม่่าก็ยังพออภัยกันได้"
"เจ้า!" เฉินิยกคันธนูึ้อีกครา "เชื่อหรือไม่ว่าเปิ่นหวาง[2] สามารถสังหารเจ้าได้"
"เชื่อ" ถังชิงหรูอกตา่าไม่สบอารมณ์ "ท่านเป็นประเภทาป่าเลี้ยงไม่เชื่อง ต่อให้ข้า่ชีวิตท่านเป็น้ครั้ง ท่านก็ไม่สำนึกบุญคุณ อีก่า ข้ารู้าลับท่าน เลยคิดจะฆ่าปิดปา่ะสิ เฮ่... ัที่จริงก็พอเ้าใจได้อยู่หรอกนะ บุรุษที่เป็นโรค่าว่า ย่อมัวผู้อื่นจะรู้าลับ ข้าเ้าใจารู้สึกท่านดี"
"น้องิ โรค่าว่าคือโรคัใด" าที่ออกมาจากด้านหลังเอ่ยถาม
"ท่านี่ ท่านอย่าไปฟังาพูดจาส่งเดช" เฉินิ่า่าหงุดหงิด "ข้าูหญิง่ารังเกียจเหล่านั้นวางยา ยังจะป่วยัใดได้เ่า"
"จริงรึ? ไม่มีโรค่าอื่นอีกแ้?" ถังชิงหรูมองเขาด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม "ท่านเป็นโรค..."
"เฮ้..." เฉินิร้องปรามถังชิงหรู พลางใช้สายตา่าเตือน "หากเจ้ายังพูดเหลวไหลอี่ะก็ เปิ่นหวางจะไม่ละเว้นเจ้าแน่"
"ถึง่าไรท่านก็ไม่คิดไว้ชีวิตข้าอยู่แ้ ันั้นก่อนตาย ไม่ว่า่าไรข้าก็ต้องให้ผู้อื่นได้ทราบสาเหตุที่แท้จริง" ถังชิงหรูคลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม
"แม่าผู้ี้... แลดูคุ้นตานัก มิทราบว่าพวกเราเคยพบกันา่อนหรือไม่" บุรุษผู้นั้นเคยเห็นถังชิงหรูา่อน จึงเอ่ยถามด้วยาสงสัย
"ท่านจะเคยพบาได้่าไร" เฉินิแค่นเสียงหึ "ด้วยสถานะท่าน จะเคยพบผู้หญิงพรรค์ี้ได้่าไร"
ถังชิงหรูมองอีกฝ่าด้วยสายตาเยียบเย็น "ผู้หญิงพรรค์ี้คือผู้หญิงแบบไหน อย่าลืมสิว่าท่านฟื้นึ้มาได้ ก็เพราะ 'ผู้หญิงพรรค์ี้' ่ไว้" าชี้มาที่ตนเ พลางแสดงสีหน้าเหยียดหยัน
"รับเงินจากผู้อื่น ก็ต้อง่ผู้อื่นบรรเทาุข์ เจ้ารับเงินเปิ่นหวางไปแ้ หรือว่าไม่ควร่เปิ่นหวางเป็นการตอบแทน?" เฉินิพูดเสียดสี
"ใทีุ่ก็ยอมรับว่าข้า่ชีวิตท่านแ้สินะ เช่นนั้นข้าแต่ชิ่งอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ มิทราบว่าเื่ครู่ี้ท่านมีปัญหาตรงไหน ผู้อื่นอุตส่าห์ใจดีมา่ตรวจชีพจรให้ แต่ท่านับปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณเช่นี้หรือ อย่าลืมว่าหากไม่มีข้า ป่านี้ท่านคงพบพญายมไปแ้ ต่อให้มิเห็นว่าข้ามีบุญคุณ ่าน้อยก็ควรให้เกียรติใฐานะหมอที่มาดูแลรักษา" ถังชิงหรู่า่าหนักแน่น
"ท่านหมอ... ที่แท้ท่านก็คือหมอที่รักษาโรคให้ชาวบ้านโดยไม่เก็บค่ารักษานี่เ ท่านเป็นสตรีหรอกหรือ" าผู้นั้น หรือก็คือี่าโตเฉินิเอ่ยถาม
"ข้าก็เพิ่งนึกึ้ได้ ที่แท้ท่านคือคุณาใรถม้าคันนั้น เื่ท่านเป็นี่าชิ่งอ๋อง เช่นนั้นก็คงเป็นท่านอ๋องหนึ่งกระมัง?" ถังชิงหรูตระหนักได้ทันที
"สถานะเขา เจ้าถามได้ด้วยหรือ" เฉินิมองถังชิงหรูด้วยสายตาคมปลาบ "เจ้าคิดแผนสกปรกัใดอีกเ่า หรือพอเอาอกเอาใจเปิ่นหวางไม่สำเร็จ ก็เลยคิดจะชนะใจี่าข้าแทน"
"เชอะ!" ถังชิงหรูยิ้มหยัน "หากข้าคิดจะครองหัวใจี่าท่านแ้มันแปลกตรงไหน ไม่ดูสารรูปตัวเเสียเลย ว่ามี่ไหนที่เทียบี่าตนเได้บ้าง ขอแค่เป็นสตรีที่วิสัยทัศน์ยาวไ่ ก็ย่อมรู้ว่าควรเลือก่าไร"
"เจ้า..." เฉินิโมโหจนไม่ไหวแ้
บุรุษอีก หรือก็คือเฉินรุ่ย่าพลางอมยิ้ม "เจ้าหนอเจ้า นึกไม่ถึงว่าจะมีวันที่เจ้าเสียท่าให้ผู้อื่นได้ขนาดี้ ข้าไม่เคยเห็นเจ้าจนตรอกเช่นี้า่อนเลย วันี้ได้เปิดหูเปิดตาแ้"
"ท่านี่ ตงท่านจะ่ใครกันแน่ าร้ายกาจขนาดี้ ท่านยังมาซ้ำเติมข้าอีก" เฉินิตัดพ้อ่าหัวเสีย
เฉินิรูปโฉมงดงามสลักเสลา ใบหน้าหวานคล้ายสตรี แต่แน่นอนว่าเขามิได้กระตุ้งกระติ้งเหมือนผู้หญิง ถังชิงหรูริษยาใบหน้าเขายิ่งนัก จึงจงใจเอ่ยวาจาทิ่มแทง ่เฉินรุ่ย ผู้ี้มีาละม้ายคล้ายคลึงกับเฉินิอยู่หลาย่ เพียงแต่ดหน้าไม่อ่อนหวานเท่าน้องา เครื่องเคราทั้งห้าคมสัน ดเนตรลุ่มลึก รูปร่างสูงใหญ่ คล้ายกับนายแบบลูกครึ่งต่างชาติที่าเคยเห็นสมัยก่อน
"ไม่ว่า่าไรก็ตาม า่ชีวิตเจ้า ก็คือผู้มีพระคุณ อีก่า หมอท่านี้มีจิตใจดีงาม ต้องไม่ใช่ชั่วร้ายเป็นแน่ เพียงแต่... ข้าไม่นึกว่าาจะเป็นสตรี" เฉินรุ่ยมองถังชิงหรูด้วยาเลื่อมใส "เหตุใดแม่าถึงมาเป็นหมอ กวาดสายตามองทั่วหล้า หามีสตรีใด้าหาญชาญชัยเช่นแม่าสัก ท่านเป็นที่่าอัศจรรย์ยิ่ง"
"่าอัศจรรย์ัใด เห็นชัดอยู่ว่าเป็นสตรีไร้ศักดิ์ศรี ไม่รักษาจรรยาสตรี โ่งมจนมิรู้ว่ายางอายคือสิ่งใด" เฉินิพึมพำเสียงเบา ดตาฉายแววเหยียดหยัน
ถังชิงหรูย่างเท้าเ้าหาเฉินิ
"เจ้าจะทำัใด" เฉินิมองา่าหวาดระแ
"อาการป่วยชิ่งอ๋องร้ายแรงนัก หมอเยี่ยงข้าจึงต้องมาฝังเข็มให้ท่านุวัน ยามี้ถึงเวลาฝังเข็มแ้" ถังชิงหรูหัวเราะเบาๆ "ไหนๆ ก็ออกมาข้างนอกแ้ มิสู้ฝังเข็มตรงี้เลยแ้กัน"
"เปิ่นหวางหายดีแ้ ไม่ต้องให้เจ้ามารักษา" เฉินิเอ่ยวาจา่าตระหนก ท่าทางลุี้ลุน "เจ้าอย่าเ้ามานะ"
"เกรงว่าคงไม่ได้ อาการท่านหนักหนาถึงเพียงนั้น คราก่อนหากไม่เพราะข้ามาทันเวลา ชีวิตน้อยๆ ท่านคงรักษาไว้ไม่ได้ แ้จะไม่ยอมให้หมอรักษาได้่าไร" ถังชิงหรูคว้าแขนเขาไว้
เฉินิรู้ทักษะการต่อสู้ เขาสวนหมัดพุ่งเ้าใส่ ายให้ถังชิงหรูป่มือ แต่าับหลบจากการโจมตีเขาได้ โดยที่มือข้างนั้นยังจับแขนเขาไว้ไม่ป่ ไม่ว่าเฉินิจะโจมตีา่าไร าก็มีวิธีหลบหลีกไดุ้กระบวน โดยที่แขนเขาไม่หลุดไปจากมือ าหยิบกระเป๋าใส่เข็มออกมาจากแขนเสื้อ แ้ดึงเข็มในั้นออกมา
"ท่านี่..." เฉินิร้องลั่นด้วยาหวาดัวพ
เฉินรุ่ยนิ่วหน้า่าลำบากใจ ุท้ายก็เอ่ยึ้ว่า "น้องิ เจ้าทนเอา่เถิด วิชาแพทย์แม่าผู้ี้ทั่วเมืองต่างยอมรับ ข้าก็เชื่อว่าาเป็นผู้มีพรสวรรค์่าแท้จริง เื่เจ้ารับการรักษาจากามาโดยตลอด มาได้ครึ่งทางแ้ย่อมมิอาจยอมแ้ ฝังเข็มน่ะไม่เจ็บหรอก ี่เก็เคยฝังอยู่บ่อยไป หลับหูหลับตาไปเสีย ไม่ต้องคิดัใด เดี๋ยวก็่าไปแ้"
"ที่แท้ท่านอ๋องก็ัวเข็มนี่เ ิ๊ๆ ช่างเหมือนเด็กน้อยเสียจริง" ถังชิงหรูฉวยโอกาสหัวเราะเยาะ
--------------------------------------------------------------------------------
[1] อักษร ถี 提 มีาายแปลว่า ยก หิ้ว ื เบิก เสนอ
[2] เป็นคำเรียกแทนตัว ายถึงตัวข้าผู้เป็นอ๋อง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??