เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
สีโลหิตแห่งความคับข้องระบายไปทั่วใบหน้าของเฉินิ แต่เ้าตัวก็ไม่ถใจ ยังคงดิ้นรนขัดขืนสุดฤทธิ์ แต่มิว่าจะทำ่าไร ถังชิงหรูก็มีวิธีควบคุมเขาได้ตล
ยามเข็มเงินเล่มยาวกำลังจะฝังลงไป เขาก็ร้องจ๊ากเสียงัลั่น
ถังชิงหรูจ้องปริบๆ ่าไร้พิษ แกว่งเข็มในืไปมากล่าวว่า "จะร้องอันใดนักหนา ทำราวกับถูกขืนใจ่าั้ล่ะ ข้ายังไม่ทันฝังเข้าไปเสียหน่อย"
เฉินิทำสีหน้าประหา เอ่ยด้วยความขุ่นเคือง "เ้าเป็นหญิงจริงหรือเปล่าเนี่ย วาจาแบบนี้ยังกล้าเอ่ยออกจากปาก"
เฉินรุ่ยอยากขำแต่ไม่กล้าหัวเราะ ชิ่งอ๋องผู้ไม่เคยกลัวเกรงฟ้าดิน แม้ะทั่งต่อหน้าเขายังกล้างี่เง่า่าไร้เุผลก็มีที่ตนเหวาดกลัวเหืนกัน ดูเอาเถอะ จะถูกสตรีจับกินอยู่รอมร่อ ยังไม่เห็นจะเอาชนะได้แม้แต่ส่วนเสี้ยว
แต่จะว่าไป... สตรีนางนี้ก็มีพรสวรรค์่าน่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก เห็นอยู่ว่าเป็นหญิงสาวบอบบาง แต่ัมีพลังกร้าวแกร่ง ดูท่าทางของนางสิ ราวกับผู้เยี่ยมยุทธ์ซึ่งเร้นกายไม่เปิดเผยตัวตนก็มิปาน หรือว่านางจะเป็นจอมยุทธ์หญิงไหนสักในยุทธภพ มีเพียงยหญิงในยุทธจักรถึงจะมีท่วงท่าห้าวหาญไม่ะมิดะเมี้ยนเช่นสตรีทั่วไป
ถังชิงหรูยิ้มน้อยๆ เอ่ยว่า "ที่กรีดร้อง่ากับผู้หญิงคือ่า ไ่ใ่้า แล้วมีสิ่งใดที่ข้า้ไม่กล้าพูด ทว่าน้ำเสียงของชิ่งอ๋องช่างรื่นหูยิ่งนัก มิน่าเล่าสตรีมากมายเ่าั้ถึงยินดีโถมเข้าสู่อ้อมอก ่าลองร้องให้ข้าฟังอีกสักสองสามหนสิ ไม่แน่ว่าข้าฟังแล้วอาจอารมณ์ดี ไม่ใช้เข็มยาวเ่านี้กับ่าก็ได้"
"ไร้ยางอาย" เฉินิหน้าแดงก่ำ "เ้าเป็นสตรีหรือไม่กันแน่"
"ข้าจะใช่สตรีหรือไม่ ่าอ๋องอย่าใส่ใจมากเลยหรือ ถ้าหาก่าอยากรู้ ก็คง้..." ถังชิงหรูโน้มตัวเข้าไปะซิบข้างหู "ให้ความสามารถของบางส่วนใช้ได้่"
"จะ...เ้า..." เฉินิดวงตาแข็งกร้าว คว้าตัวถังชิงหรูมาก แล้วกัดไปบนลำคอระหง่าแ "เปิ่นหวางจะกัดสตรีร้ายกาจ่าเ้าให้ตายไปเลย"
ถังชิงหรูนึกไม่ถึงว่าเฉินิจะทำเื่แบบนี้ นางจะไปรู้ได้่าไรว่ายาม่าอ๋องถูกบีบคั้นหนักเข้าจะถึงขั้นกัดผู้อื่น
"โอ๊ย..." นางร้องลั่น พยายามผลักเฉินิออกไป "่ากลายเป็นสุนัขไปแล้วหรือไงเนี่ย"
เฉินรุ่ยยืนพิงต้นไม้ ดูคู่กัดสองฟัดกันนัวอยู่ตรงั้ ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจนใจ
เฉิงิอัดอั้นมาา ในที่สุดก็สบโอกาสเอาคืนบ้าง คิดในใจว่า ที่แท้ผู้หญิงนี้ก็รู้จักกลัวเป็นเหืนกัน หากคราวหน้ายังกล้ายั่วโมโหตนเอีก รับรองโดนกัดอีกแน่ วิธีจัดการกับนางยักษ์ใจทมิฬแบบนี้จะใช้ความอ่อนโยนมิได้เป็นอันขาด เื่นางไม่ไว้หน้าเขา ก็อย่าหวังจะได้อยู่เป็นสุขเลย
"ไหนบอกว่าห้ามสตรีเข้าใ้ ห้ามสตรีปรนนิบัติรับใช้่าไรเล่า ถ้าเป็นจริงัว่า แล้วทำไมถึงยังมากัดข้าอีก สุภาพบุรุษจอมปลอม!" ถังชิงหรูถูกกัด เจ็บจนน้ำตาไหล กล่าวว่า "พ่อบ้านหลินยังบอกว่าแค่สตรีเข้าใ้ ่าก็ล้มป่วยแล้ว แต่ตอนนี้ไหนเล่าโรคที่ว่า โรคพิษสุนัขบ้างั้นรึ"
เฉินิยืนตะลึงอยู่ตรงั้ แววตาทึ่มทื่อแฝงไปด้วยความคาดไม่ถึง เขาลูบริมฝีปากของตนเ จ้องนางพลางถามว่า "ข้ากัดเ้าหรือ"
ถังชิงหรูแค่นเสียงหึ "ตอนนี้จะมาแกล้งโง่อันใดอีกเล่า หรือว่าที่เพิ่งกัดข้าเื่ครู่นี้มิใช่่า เสแสร้งได้เหืนจริงเสียเหลือเกิน"
เฉินิเฉินรุ่ยที่อยู่ด้านข้าง "่าพี่..."
เฉินรุ่ยถังชิงหรู่าพินิจ ทันใดั้ก็หันไปสั่งองครักษ์เงา "พาสาวใช้เข้ามาสอง"
เงาของผู้หนึ่งปรากฏตัวจากที่ลับ ชั่วิตาเีก็หายไปต่อหน้าต่อตา ัจากกะิตาอีกครั้ง เขาก็ัมาปรากฏตัวอีกพร้อมกับหิ้วสาวใช้มาด้วยสอง
สาวใช้สองั้ต่างขวัญหนีดีฝ่อสั่นไปทั้งตัว พวกนางทรุดกายคุกเข่าลงที่พื้น ราวกับสองขาอ่อนแ่าไร่าั้
"่าอ๋อง..." สาวใช้ตัวสั่นงันงก เอ่ยถ้อยคำวิงวอน "โปรดไว้ชีวิตด้วย..."
เฉินิเดินเข้าไปหาสาวใช้สองั้ แล้วเอื้อมืออกไป ะกำลังจะสัมผัสตัวของพวกนาง ืทั้งสองก็สั่นระริก เขาหดืั สั่นศีรษะพลางเอ่ยว่า "ไม่ได้ ข้าทำไม่ได้"
ถังชิงหรูชายหนุ่มด้วยความคลางแคลง กล่าวะทบะเทียบ "จะสำออยอันใดนักหนา"
เฉินรุ่ยซึ่งอยู่ด้านข้างรีบอธิบายให้ฟัง "แม่นางอาจยังไม่ทราบ ้ชายข้านี้ไม่กล้าแตะ้สตรีมาหลายปีแล้ว แค่มีสตรีใดแตะ้ตัวเขา หรือบังเอิญเขาไปสัมผัสถูกสตรีใดโดยมิได้เจตนา เป็น้มีผื่นแดงคันคะเยอไปทั้งตัว"!
ถังชิงหรูมิเคยได้ยินโรคแบบนี้มา่ นางยังอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาไม่ได้
"จริงหรือ?" นางหันมาท่าทางเก้ๆ ัๆ ของเฉินิ "่าลองแตะพวกนางดูสิ"
เฉินิถลึงตาัมา "เปิ่นหวางไม่ได้โง่สักหน่อย"
"เื่ครู่นี้ยังกัดข้าอยู่เลย...." ถังชิงหรูเตือนสติ่าอ๋องขี้ลืมบาง "่ากัดข้าไม่นับว่าเป็นการสัมผัสหรือไร ตอนนี้จะมีปัญหาอันใดเล่า"
เฉินิลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ่เอ่ย่าั่ใ "ใช่ ข้ากัดเ้าเแหละ แล้วจะทำไม"
"นั่นก็หมายความว่าได้ว่าโรคของ่าหายดีแล้ว ัั้ก็ลองดูอีกทีสิ..." ถังชิงหรูกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เฉินิยังรีๆ ๆ ไม่กล้าตัดสินใจ รสชาติของการคันคะเยอแบบั้สุดแสนจะทรมาน เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับมันอีก แต่บางทีอาจจะหายแล้วก็ได้ ถ้าหากหายดีแล้ว ก็ไม่้คอยระแวดระวังบรรดาสตรีอีกต่อไป ที่ตนเ้กลายเป็นแบบนี้ ไม่กล้าแม้ะทั่งออกไปนอกจวน ก็เาะกลัวว่าจะไปสัมผัสถูกสตรีบ้าคลั่งเ่าั้
เฉินิคิดแล้วคิดอีก ่กัดฟันเอื้อมืไปคว้าตัวหนึ่งในสาวใช้สองั้ แค่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสถูกเส้นผมของนาง ืของเขาก็เกิดตุ่มแดงจำนวนมากผุดขึ้นมาทันใด
ถังชิงหรูเห็นภาพฉากนี้ด้วยตาของตนเ ดวงเนตรคู่งามเบิก้า เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น "ไม่นึกว่าจะมีเื่แบบนี้จริงๆ ด้วย"
เฉินิเกาืของตนเ บอกกับองครักษ์เงา "พาพวกนางออกไป"
องครักษ์รีบพาหญิงสาวสองั้ออกไปโดยเร็ว า้ากว่าั้อีก้า ่าอ๋องของพวกตนคงยะดับการคาดโทษรุนแขึ้นไปอีกขั้นเป็นแน่
"้ิ" ิรุ่ย้ชายตนเด้วยสีหน้าเป็นกังวล ตุ่มแดงจำนวนมากเห่อขึ้นเต็มตัวของเฉินิภายในระยะเวลาสั้นๆ ไม่เพียงแต่ที่แขน ยังลามไปดึงใบหน้า
เฉินิคันจนแทบไม่ไหว เขากแขนของตนเไว้ หันไปตะคอกใส่ถังชิงหรู "้โทษหญิง่าเ้าเี หากไม่เาะเ้า เปิ่นหวางก็คงไม่... รีบเอายามาให้ข้าเลยนะ"
เดิมทีถังชิงหรูก็คิดจะรักษาให้อยู่ แต่พอเห็นเขาพูดจาตวาดตะคอกแบบนี้ ก็รู้สึกไม่พอใจ่ามาก แค่นเสียงเอ่ยว่า "ข้ารักษาไม่ได้ ่าไปหาผูู้่่าอื่นเอาเเถอะ" ะที่นางกำลังจะไป เฉินรุ่ยก็เอื้อมืมารั้งนางไว้ พลางเอ่ยกับนางด้วยความจริงใจ
"แม่นาง ้ิค่อนข้างดื้อรั้นเอาแต่ใจ พูดจาไม่น่าฟังนัก หากล่วงเกินสิ่งใดไป ก็ขอแม่นางอย่าถือโทษโกรธเคือง ่าเป็นหมอ ทั้งยังมีจิตเมตตาถึงเพียงนี้ย่อมทราบว่าที่กำลังเจ็บป่วยบางคราก็มิอาจควบคุมอารมณ์ของตนเได้ เ็ๆ ้ชายข้านี้ทั้งน่ารักและเชื่อฟังมาก ต่อมาก็มักล้มป่วยอยู่บ่อยๆ การเจ็บป่วยแต่ละครั้งก็แตกต่างกัน าวันเข้า อารมณ์ก็ยิ่งรุนแขึ้น่าเลี่ยงไม่ได้ บางครั้งเขาควบคุมตนเมิได้ด้วยซ้ำ ัั้แม่นางอย่าได้ถือสาเขาเลยได้หรือไม่"
ถังชิงหรูชอบไม้นวมไม่ชอบไม่แข็ง หากเฉินรุ่ยมีนิสัยเหืนกับเฉินิ วันนี้นางก็คงเชิดหน้าจากไปโดยไม่หวนัมาอีกเลย แม้ผู้นี้จะมีสถานะเป็น่าอ๋องลำดับูสุด ทว่าแต่ไรมานางก็ไม่เคยก้มหน้ายอมจำนนให้แก่ผู้ใด เฉินรุ่ยเอ่ยกับนางด้วยความจริงใจขนาดนี้ หากตนเคิดจะเล่นแง่อีกก็คงไม่งาม
นางหันไปพูดกับเฉินิ "เห็นแก่หน้าพี่ชาย่า วันนี้ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยก็ได้ แต่อาการของ่าค่อนข้างรุนแ พวกเราเข้าไปในห้องจะดีกว่า"
ถังชิงหรูไม่เคยพบเจอกับโรคประหาเช่นนี้มา่ ้ค่อยๆ ตรวจ่าะเี เฉินรุ่ยประคองเฉินิไปนอนบนเตียง ถังเิหรูจับชีพจรให้เขา พลางเอ่ยถาม่านึกกังขา "ดูจากชีพจรแล้ว ่ากายของ่าตอนนี้แข็งแมาก ไม่รู้ว่าเื่พรรค์นี้เกิดขึ้นได้่าไร เื่ครู่ยังกัดข้าอยู่ชัดๆ ไม่เห็นจะมีปัญหา ไฉนแค่แตะถูกเส้นผมของสาวใช้ั้ ักลายเป็นเช่นนี้"
"ตั้งแต่ปีกลายเป็นต้นมา ้ิก็ไม่อาจอยู่ร่วมกับสตรี เพียงแค่แตะ้ถูกผิวของพวกนาง ก็จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ มีครั้งหนึ่งแค่แตะ้ถูกผ้าเช็ดหน้าของ้สาวตนเ ก็เกิดอาการแบบนี้ขึ้นแล้ว บางครั้งอาการรุนแมากถึงขั้นชักเกร็งไปทั้งตัว พวกเราเชิญหมอมามากมาย ก็ไม่มีผู้ใดสามารถรักษาให้หายขาด ัั้จึง้กีดกันสตรีมิให้เข้าใ้ แต่ถึงะั้ ในาตาของสตรีที่ไม่รู้เื่ราวเ่าั้ ้ิคือตัวเลือกสามีที่สมบูรณ์พร้อมในใจของพวกนาง แต่ละจึงทำตัวเหืนหมาป่าหิวะหายคอยไล่ตะครุบเหยื่อ แม้ว่า้ชายข้าจะปฏิเสธนับครั้งไม่ถ้วน ก็ยังไม่อาจขัดขวางสตรีงมงายเ่าั้ได้ ต่อมาเขาก็มักจะถูกสตรีเ่าั้วางยาอยู่บ่อยครั้ง จนพิษสะสมใน่ากายเพิ่มมากขึ้น แม่นางเป็นหมอมีทักษะการแพทย์ู่ คงออกว่าา่ากายของ้ชายข้าไม่ปรกติ"
ะที่เฉินรุ่ยเอ่ยถึงเื่เ่านี้ สีหน้าของเฉินิก็ย่ำแย่่ามาก ถังชิงหรูได้เห็นอีกฝ่ายในาหมดรูปโดยสิ้นเิ กล่าวได้ว่าไม่มีความลับอื่นใดที่ซ่อนเร้นต่อหน้านางอีกแล้ว
ถังชิงหรูหาได้มีความคิดเป็นอื่น เฉินิเป็นไข้ของนาง นางมีสิทธิ์ที่จะรู้สาเุของการเจ็บป่วย อีก่าโรคประหาเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นบนดาวเคราะห์ที่มีเทคโนโลยีชั้นู
"เื่่เขารักษาอาการ่าไร" ถังชิงหรูเฉินรุ่ย พลางเอ่ยถามด้วยความสนใจ
"ปรกติอาการคันจะคงอยู่ราวสามวันสามคืน ัจากั้ก็จะหายไปเ" เฉินรุ่ยตอบ "แม่นางช่วยคิดหายาระงับการคันให้้ิได้หรือไม่ รสชาติของการคันคะเยอไปทั้งตัวสามวันสามคืนคงทรมานไม่น้อยทีเี"
ถังชิงหรูสีหน้าไร้อารมณ์ของเฉินิ าที่เฉินรุ่ยกล่าวมา ตอนนี้เขาคงจะคันมาก แต่ดูจากการแสดงออกของเขาตอนนี้ไม่ออกว่ากำลังทุกข์ทรมานอยู่จริงๆ
"่าไม่คันเลยหรือ" ถังชิงหรูถาม
"คันแล้วยังไง ถึง่าไรเ้าก็ไม่ช่วยข้าอยู่แล้ว จะให้เปิ่นหวางอ้อนวอนขอร้องต่อเ้างั้นหรือ"
ถังชิงหรูเห็นท่าทางปั้นปึ่งของเขาแล้วก็นึกอยากขัน่ายิ่ง ยามนี้เขาดูเหืนเด็กกำลังงอแงเรียกร้องความสนใจ ดูไปก็น่ารักดีเหืนกัน จึงเอ่ยปากว่า "ก็ลองขอร้องข้าดูสิ ไม่แน่ข้าอาจจะมีวิธีช่วยเหลือ่าก็ได้ เราจะเข้าไปใต้ชายคาก็จำ้ก้มศีรษะ หลักเุผลเช่นนี้มีหรือที่่าจะไม่รู้"
"คิดจะให้เปิ่นหวางขอร้องเ้า? หากไม่กลัวตาย เปิ่นหวางจะสนองความ้การของเ้าเ" เฉินิถลึงตาใส่นาง
ถังชิงหรูรู้ว่าไม่อาจบีบคั้นเขาเกินไปนัก มิเช่นั้ที่้เดืร้อนอาจเป็นนางเ ถึง่าไรยามนี้นางก็เป็นแค่สามัญชน ในาตาของผู้มีอำนาจเ่านี้นางไม่ต่างอันใดกับต้นหญ้าไร้ค่า
แต่ทว่านางยังคงแปลกใจยิ่ง เื่ครู่ตอนที่ตนเสัมผัสตัวเฉินิ ก็ไม่เห็นเขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง่าไร เาะเุใดพอเปลี่ยนเป็นสตรีอื่นัไม่ได้เล่า
นางเอื้อมืไปลูบพวงแก้มของชายหนุ่ม ใ้าีๆ ้มาเป็นผื่นเต็มไปหมดเยี่ยงนี้ดูไปก็น่ากลัวอยู่บ้าง แู่ๆ แบบนี้ก็นุ่มมืีเหืนกันพ
"เ้าทำอันใด" เฉินิปัดืของนางออก่ารำคาญ "สตรีเช่นเ้ารู้จักยางอายบ้างหรือไม่ ข้าเป็นบุรุษ เ้าจะมาลูบคลำเช่นนี้ได้่าไร จะยั่วยวนข้าหรือ"
"ข้าเนี่ยนะยั่วยวน่า เชอะ!" ถังชิงหรูย้อนถาม่าไม่สบอารมณ์ "่าหลับอยู่หรือไง ไม่ดูาของตนเบ้าง ผู้หญิงไหนกลืนลงคอ าของ่าตอนนี้ยังสู้ขอทานข้างถนนไม่ได้เลย"
"เ้า..." เฉินิโกรธจนแทบหายใจไม่ออก้ตบหน้าอกแๆ แล้วสูดหายใจเข้าลึก "เ้าถึงกับ... ถึงกับเอาเปิ่นหวางไปเปรียบเทียบกับขอทานเ่าั้เลยรึ"
"แม่นาง..." เฉินรุ่ยเฉินิด้วยความตื่นเต้น "่าดูใบหน้าของเขาสิ..."
เฉินิไม่เห็นใบหน้าของตนเ แต่รับรู้ได้ถึงความตื่นตระหนกจากน้ำเสียงของเฉินรุ่ย "หน้าข้าเป็น่าไร"
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??