เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ถังชิงหรูออกมาจากจวนชิ่งอ๋อง ปรกติแ้หากพ่อ้าิอยู่ใจวนจะให้รถม้า่นางกลับุครั้ง แต่วันี้เขาไม่อยู่จึง้กลับเ นางเดินไปตามถนนใญ่ เห็นของน่าสนใมากมายก็ซื้อติดไม้ติดืกลับมาไม่น้อย ยามี้นางแต่งกายเป็นสตรี ไม่มีใครจำได้ว่านางคือท่านหมอถังผู้ั้
"แม่นาง นี่คือชุดที่เพิ่งออกมาใหม่ รูปร่างของแม่นางงดงามเพียงี้ ราวกับว่ามันตัดึ้มาสำหรับแม่นางโดยเฉพาะเลยนะเจ้าคะ" เถ้าแก่เี้ยร้านเสื้อผ้าสำเร็จรูปเห็นถังชิงหรูปาฏตัวึ้ ก็ออกมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น ุครั้งที่นางมาซื้อของที่นี่ ขอเพียงเป็นของที่ถูกใ ก็จะจ่ายเต็มที่เ ดังั้พอเถ้าแก่เี้ยเห็นนางก็ตื่นเต้นดีใ
ถังชิงหรูมองดูแบบเสื้อผ้าก็ไม่มีอะไรพิเ ช่วงี้นางซื้อเสื้อผ้ามาไม่น้อย ประกอบกับไม่ค่อยได้แต่งกายเป็นสตรี เลยไม่คิดจะซื้อเพิ่ม
ขณะเตรียมจะออกไปจากร้านเสื้อผ้า นางก็เงยหน้าไปเห็นสตรีหนึ่งกำลังยื้อยุดน่าหลันหลิงอยู่ข้างถนน น่าหลันหลิงเป็นสุภาพบุรุษ แต่ยามี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรำคาญ
นางค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ พรางตัวใตำแหน่งที่พวกเขามองไม่เห็น แต่ได้ยินที่สองั้สนทนาอย่างชัดเจน สตรีผู้ั้กล่าวว่า "ท่านอาจารย์ิ ข้าเลื่อมใสท่านจริงๆ นะ"
น่าหลันหลิงปฏิเสธอย่างสุภาพ "ุหนูเฉิน โปรดสำรวมตนด้วย ผู้น้อยเป็นเพียงบัณฑิตยากจน มิบังอาจหมายปองุหนูผู้มีุรุนชาติ"
"บิดามีข้าเป็นบุตรสาวเพียงเดียว ต่อไปทรัพย์สมบัติล้วนเป็นของข้าทั้งิ้ ขอเพียงท่านยินยอมแต่งุของเรา บิดาข้า้เห็นด้วยแน่นอน" สตรีผู้ั้กล่าวอย่างเขินอาย
"ขอบุใความเมตตาของุหนู เพียงแต่ผู้น้อยมีคู่หมายอยู่แ้ มิอาจเหนี่ยวรั้งวัยสาวสะพรั่งของท่าน" น่าหลันหลิงเห็นว่าปฏิเสธไม่สำเร็จ จึงใส่ยาแรงึ้อีก
สตรีผู้ั้มองน่าหลันหลิงอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าขาวซีด "ไม่ ข้าไม่เชื่อ ท่าน้หลอกข้าแน่ๆ "
น่าหลันหลิงเห็นท่าทีของสตรีผู้ั้ก็เอ่ยถ้อยคำหนักแน่น "ผู้น้อยไม่จำเป็น้หลอกลวงุหนู ที่้ามีคู่หมายที่หมั้นกันไว้ตั้งแต่อยู่ใครรภ์ ผู้น้อยสาบานไว้ว่าชีวิตี้จะแต่งนางเป็นภรรยาเพียงผู้เดียว"
"สตรีผู้ั้หน้าตางดงามหรือไม่ ้าของนางร่ำรวยเหืน้าข้าหรือเปล่า สามารถให้เงินทองลาภยศแก่ท่านได้ไหม" สตรีนางั้ึ้เีงอย่างไม่ยินยอม "นางสามารถเป็นดั่งฉินเซ่อประสานสำเนียง[1] เป็นแขนเสื้อแดงเติมกำยาน[2]ให้แก่บัณฑิตผู้เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ความสามารถเช่นท่านได้หรือไม่"
ถังชิงหรูยกืึ้ปิดปาก แต่กลับหัวเราะใใไม่หยุด แม้ไม่เห็นสีหน้าของน่าหลันหลิง แต่จินตนาาได้ว่าตอนี้เขากำลังหงุดหงิดและรำคาญใขนาดไหน
ขณะที่นางกำลังใคร่ครวญอยู่ว่าตนเควรจะออกไปปาฏตัวใสถานะ 'คู่หมั้น' ของเขาดีหรือไม่ ุหนูหลี่ก็เดินเข้ามาจากฝั่งตรงข้าม นางใช้ผ้าเช็ดหน้าป้องปาก ยิ้มเอ่ยเีงเบา "้หญิงุเฉิน เจ้าสนทนาอันใดกับอาจารย์ของ้าข้าอยู่หรือ ดูดวงตาของเจ้าสิ แดงไปหมดแ้ มีเรื่องลำบากใอันใดหรือเปล่า พูดออกมาสิ เดี๋ยวพี่สาวจะได้ช่วยออกความคิด"
ุหนูุเฉินผู้ั้เห็นุหนูุหลี่ปาฏตัว ก็แสร้งวางเฉยเอ่ยว่า "พี่หญิงุหลี่ล้อเล่นแ้ เื่สองสามวันก่อนข้าได้ยินอาจารย์เล่านิทานเรื่องหนึ่งใหุ้ชายน้อยของุหลี่ฟัง ตอนี้ได้ยินแค่่าๆ ไม่ได้ฟังตอน ก็เลยยังติดค้างอยู่ใใ จนมาึวันี้ได้พบกับอาจารย์ิโดยบังเอิญ ก็เลยถือโอกาสถามตอน แต่นึกไม่ึ... จะเป็นฉากที่สุดแสนรันทดขนาดี้"
"หืม? นิทาน้สะเทือนใแค่ไหนึทำให้เจ้าแลดูเศร้าสลดึเพียงี้" ุหนูหลี่ดึงืของุหนูเฉินมากุมไว้ ราวกับเป็นพี่สาว้สาวที่เห็เห็นใกัน "เอาไว้วันหน้าข้าคง้ฟังบ้างแ้"
"อาจารย์ิเป็นอาจารย์ทีุ่หลี่เชิญมา ท่านอยากฟังเื่ไรก็ย่อมได้" ุหนูเฉินชักืกลับ พลางยอบกายคำนับเอ่ยว่า "้สาวยังมีธุระ ้ขอตัวก่อน"
"ช่างน่าเีดายนัก นึกว่าจะได้เดินเล่นกับ้สาวเีอีก หอจินโหลวเพิ่งเปิดตัวเครื่องประดับทองคำชุดหนึ่ง ได้ยินว่าเป็นแบบใหม่ล่าสุด งดงามมาก"
ุหนูเฉินเพิ่งถูกน่าหลันหลิงปฏิเสธ กำลังเศร้าเีใอยู่ ยามี้อย่าว่าแต่คุยึเรื่องเครื่องประดับ ต่อให้ยกภูเขาทองคำทั้งลูกมาตั้งตรงหน้าก็ไม่ทำให้นางมีความสุขึ้มาได้
พอเห็นุหนูเฉินไปแ้ ุหนูหลี่ก็หันกลับมาหาน่าหลันหลิง พลางเอ่ยด้วยวาจาอ่อนหวาน "้หญิงเฉินสนทนาอันใดกับท่านอาจารย์หรือ ดูจากท่าทางของนางแ้เหืนจะน้อยเนื้อต่ำใอยู่มาก"
"เื่ครูุ่หนูเฉินก็กล่าวไปแ้ ผู้น้อยเล่านิทานเรื่องหนึ่ง เนื้อหาค่อนข้างหดหู่ ุหนูเฉินฟังแ้ก็เลยรู้สึกรันทดใ หากุหนูไม่มีธุระอันใดแ้ ผู้น้อยขออำลา วันี้เป็นวันหยุดพักผ่อน ยังมีงานที่้ามากมาย้จัดา มิอาจเถลไถลอยู่ข้าง" น่าหลันหลิงกล่าว
ุหนูหลี่มองเงาัของน่าหลันหลิงที่ไกลออกไป พลางบิดผ้าเช็ดหน้าใื เปเาๆ ด้วยความเีใ "เจ้าบัณฑิตทึ่ม เื่ไรึจะเข้าใความรู้สึกข้าเีทีนะ"!
ถังชิงหรูซึ่งอยู่ใที่ลับแอบเห็นเรื่องสนุกทั้งสองเรื่อง ก็อดเลื่อมใสใเสน่ห์ของน่าหลันหลิงไม่ได้ แค่ไม่กี่วันก็มีุหนูลูกผู้ดีมีเงินมาติดเนื้อพึงใึสอง หายนะ หายนะแ้หนอ...
แต่วันี้เป็นวันหยุดของเขา จิ่นเอ๋อร์กับหวนเอ๋อร์ต่างก็กลับ้ากันทั้งคู่ ที่เรือนไม่มีอยู่เลย นาง้รีบกลับไปปรนนิบัตินายน้อยท่านี้
ยามถังชิงหรูกลับไปึก็เห็นประตูใญ่เปิดอยู่ น่าหลันหลิงอยู่ใสวนกำลังรดน้ำผัก พอเขาเงยหน้าึ้เห็นนางวิ่งกลับมาก็ยกยิ้มน้อยๆ
"จะรีบร้อนไปไย รู้หรือว่าข้าจะกลับมาวันี้" น่าหลันหลิงทอยิ้มละมุนละไม
ถังชิงหรูเห็นชายหนุ่มผู้อ่อนโยนตรงหน้า ันึกึท่าทางเย็นชาไร้หัวใของเขาเื่ครู่ ก็แทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นเดียวกัน นางปาดเหงื่อพลางเอ่ยว่า "เื่ครู่ี้ข้าไปชมละครสนุกมา มีนกยูงซึ่งมีปีกหางงดงามตัวหนึ่งคุยกับนกอีกตัวหนึ่งที่เกาะอยู่บนต้นไม้ว่า ข้ามีปีกหางอันงดงาม และมีสถานะสูง่ หากเจ้าติดตามเข้าฝูงนกยูงของข้า ก็จะได้ครอบครองุอย่างที่ข้ามีด้วย แต่นกตัวั้กลับตอบไปว่า ขออภัยด้วยเถิด แม่นกยูงน้อยผู้เลอโฉม ข้าเป็นเพียงนกธรรมดา มิคู่ควรกับเผ่าพันธุ์อันสูง่ของท่านหรอก ัจากั้ก็มีนางนกยูงอีกตัวเข้ามาสู้รบตบืกับนางนกยูงตัวแ พวกมันต่างคิดแย่งชิงนกตัวั้เพียงแต่... ทว่าน่าเีดาย นกตัวผู้ที่พวกมันหมายปองกลับบินจากไปเีแ้ ่า่า ละครเรื่องี้น่าสนุกหรือไม่"
น่าหลันหลิงลดถังน้ำใืลง หันมาพูดกับถังชิงหรูด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า "ถ้าหากเจ้านกตัวั้บอกกับนางนกยูงสองตัวว่า แท้จริงแ้นกตัวหนึ่งที่กำลังแอบชมเรื่องสนุกของพวกนางอยู่ก็คือคู่หมั้นของเขา เจ้าว่านางนกยูงสองตัวั้จะทำอย่างไร แ้นกที่มาแอบชมเรื่องสนุกตัวั้ยังจะสามารถหลบอยู่ด้านข้างอย่างสบายใเฉิบได้อยู่หรือไม่"
ถังชิงหรูสะดุ้งโหยง ทำตาปรอยยอมาภาพความผิด "แท้จริงแ้เจ้านกน้อยที่แอบชมเรื่องสนุกตัวั้แค่บังเอิญ่ามา เพราะว่าบินจนเหนื่อยแ้ก็เลยแวะหาที่พักผ่อน มิมีเจตนาจะเข้าไปร่วมใละครฉากั้ โปรดเห็นแก่ความบริสุทธิ์ใของนาง อย่าลากนางลงน้ำไปด้วยได้หรือไม่"
"เจ้าเล่ห์นัก" น่าหลันหลิงหัวเราะเบาๆ
"ญาติผู้พี่..." ถังชิงหรูรับถังน้ำมาจากืเขา "ยากนักที่ท่านจะมีเวลาพักผ่อน งานหยาบเหล่าี้อย่าไปทำเลย วันี้ท่านอยากกินอะไร"
"ขอแค่เป็นอาหารที่เจ้าทำ ะไ็ไ้ทั้งั้ เจ้ารู้ความชอบของข้าอยู่แ้มิใช่หรือ" น่าหลันหลิงมองลานสวนที่ได้รับาดูแลอย่างดี "ดูท่าสาวใช้ที่เจ้าซื้อมาจะขยันขันแข็งใช้ได้"
"แน่นอนอยู่แ้ ก็้ดูว่าใครซื้อมา ถ้าเกียจคร้านสันัยาว ข้าจะให้พวกนางรั้งอยู่ที่นี่หรือ" ถังชิงหรูคุยโว "เื่ไม่มีสิ่งใดร้องขอเป็นพิเ เช่นั้ก็ตามใทำแ้กันนะเจ้าคะ"
"หรูเอ๋อร์..." น่าหลันิหยิกแก้มของนาง "ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน เจ้าดูเปลี่ยนไปมาก หากมิใช่ว่าเค้าโครงหน้ายังไม่เปลี่ยน ข้าคงจำเจ้าไม่ได้แ้"
ถังชิงหรูรู้ว่ารูปโฉมของตนเกำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ โอสถที่นางกินหาใช่ยาที่สามารถเปลี่ยนนางให้งดงามึ้ได้ใครั้งเดียว แต่จะปรับเปลี่ยนจากสุขภาพภายใของนางก่อน แ้ค่อยสะท้อนออกมาให้เห็นภาย หากน่าหลันหลิงกลับมาช้าอีกสักสองสามวัน ึเวลาั้ก็อาจจำนางไม่ได้จริงๆ เพราะนางจะยิ่งเปลี่ยนไปจากตอนี้อย่างมหาศาล
"ช่วงี้ข้าปรุงโอสถช่วยบำรุงผิวหน้า ทดลองใช้กับตัวเ ลัพธ์ดูเหืนจะไม่เลว ่าไปอีกสักพักค่อยทำออกมาขายใหุ้หนูุใญ่เหล่าั้ จะ้ทำเงินได้มากมายอย่างแน่นอน"
"หรูเอ๋อร์เปี่ยมไปด้วยความสามารถโดยแท้ หากจำเป็น้ใช้ที่ของข้า ก็เต็มที่เลยไม่้เกรงใ มิเช่นั้ข้าคงกลายเป็นหนุ่มหน้ามนที่้ให้หรูเอ๋อร์เลี้ยงดูไปจริงๆ"
"ท่านอาจารย์ิ บิดามีข้าเป็นบุตรสาวเพียงเดียว ต่อไปทรัพย์สมบัติุอย่างใ้าก็้เป็นของข้า เพียงแค่ท่านยินยอมแต่งเข้าะูข้า..." ถังชิงหรูเลียนแบบท่าทางาพูดจาของุหนูิ
ถังชิงหรูยังไม่ทันกล่าวให้ น่าหลันหลิงก็บีบจมูกของนางอย่างมันเขี้ยว แสร้งทำโมโหโทโส "หากกล้าล้อข้าอีก ระวังข้าจะจัดากับเจ้า"
"ข้าเปล่านะ นี่มันความจริงทั้งั้ หากุชายยินดีเป็นหนูตกถังข้าวา ไม่รู้ว่าจะมีสตรีมากน้อยแค่ไหนยินดีรับเลี้ยงท่าน แต่ก็ช่วยไม่ได้... ท่านกลับทำให้โฉมสะคราญเหล่าั้้หัวใสลาย" ถังชิงหรูล้อเลียนเขาอีกสองสามประโยค ก่อนวิ่งจู๊ดหนีไป
น่าหลันหลิงส่ายหน้าพลางหัวเราะเบาๆ "เจ้าเด็กี้นี่ นับวันก็ยิ่งทำตัวประหา แต่ทว่า... หรูเอ๋อร์ที่เป็นแบบี้ช่างดียิ่ง"
ถังชิงหรูทำอาหารรสชาติค่อนข้างจืดตามความชอบของน่าหลันหลิง ชายหนุ่มแลดูซูบลงไป รูปร่างก็เลยยิ่งผอมเพรียว นางรู้ได้ทันทีว่ารสชาติอาหารของจวนุหลี่้ไม่ถูกปากเขาเป็นแน่ เื่ก่อนน่าหลันหลิงไม่ใช่มากเรื่อง นับตั้งแต่นางเป็นทำอาหารให้กิน เขาึเริ่มเปลี่ยนเป็นช่างเลือก
"ช่วงี้ข้าไปรักษาอาาเจ็บป่วยของชิ่งอ๋อง" ถังชิงหรูพูดกับน่าหลันหลิง "จวนชิ่งอ๋องมีมาหนึ่ง ชิ่งอ๋องเรียกเขาว่าพี่ชาย ข้าดูแ้เขามีสง่าราศีเยี่ยงผู้สูงศักดิ์ แต่ไม่รู้เหืนกันว่าเป็นท่านอ๋องพระองค์ไหน"
น่าหลันหลิงชะงักไปั่ขณะ แววตาขรึมลงเล็กน้อย เอ่ยเีงเรียบ "ชิ่งอ๋องเป็นโอรสองค์สุดท้อง พระเชษฐาของเขามีเยอะมาก หากไม่ได้พบเจอ ข้าก็ไม่อาจคาดเดาสถานะได้"
"ญาติผู้พี่ สถานาณ์ของท่านตอนี้อันตรายยิ่งนัก อย่าคิดทำเรื่องโง่เขลาเป็นอันขาด หากตกไปอยู่ใืของโฉด าอุทิศชีวิตเพื่อคุ้มครองท่านของนักรบเดนตายเหล่าั้ก็คงสูญเปล่า" สาเหตุที่ถังชิงหรูเอ่ยึเรื่องี้เพราะ้าเตือนสติน่าหลันหลิง ึอย่างไรุหลี่ก็นับเป็นะูใญ่ หากน่าหลันหลิง้าสอบถามข่าวอันใด ย่อมเป็นเรื่องง่าย
นางเคลือบแคลงเป้าหมายที่น่าหลันหลิงเข้าไปเป็นอาจารย์ใจวนุหลี่มาโดยตลอด ึอย่างไรเพลาี้นางก็สามารถหาเงินได้แ้ น่าหลันหลิงไม่จำเป็น้ไปเป็นอาจารย์ให้ผู้อื่นก็ได้ ด้วยสถานะเช่นเขา ไหนเลยจะไปเป็นบ่าวเป็นนายกับใครได้ แม้ว่าอาจารย์จะไม่้ลงนามสัญญาขายตัว แต่สถานะก็หาได้แตกต่างกับบ่าวรับใช้เหล่าั้มากนัก ข้อดีเพียงอย่างเดียวก็คือสามารถจากไปไดุ้เื่ แต่ก็ยังลำบากสำหรับน่าหลันหลิงอยู่ดี
จนกระทั่งวันี้ที่ได้พบกับเฉินรุ่ย นางึคาดเดาความคิดของน่าหลันหลิงออก ุหลี่เป็นหนึ่งใะูใญ่ซึ่งมีจำนวนน้อยมากจนแทบนับนิ้วได้ใเืงชิ่ง เขา้าแทรกซึมเข้าไปเพื่อรับรู้ข่าวาของราชำั ส่วนสาเหตุที่ไม่เข้าไปจวนชิ่งอ๋อง แท้จริงก็ไม่ซับซ้อน จวนชิ่งอ๋องหาใช่สถานที่ที่ใครจะเข้าไปได้ง่ายๆ ประกอบกับมิแน่ว่าที่นั่นจะมีใครรู้จักเขาหรือไม่ ดังั้จึงไม่กล้าเสี่ยงพ
--------------------------------------------------------------------------------
[1] ฉินเซ่อประสานสำเนียง มักใช้กล่าวึสามีภรรยาที่รักใคร่กลมเกลียวกันมาก เหืนเีงของฉินและเซ่อที่ประสานสำเนียงเป็นบทเพลงอันไพเราะ ฉินหรือกู่ฉิน คือพิณโบราณ ส่วนเซ่อก็เป็นเครื่องดนตรีประเภทสายคล้ายกู่เจิง ทั้งฉินและเซ่อเป็นเครื่องดนตรีที่นิยมใหมู่ชั้นสูงสมัยโบราณ
[2] แขนเสื้อแดงเติมกำยาน แขนเสื้อแดงหมายึสตรี าเติมกำยานสมัยก่อนไม่ได้ใช้เป็นแบบก้านธูป แต่ใช้ผงกำยานใส่เข้าไปโถเป็นรูปต่างๆ แุ้ไฟเผา วิธีาทำไม่ง่าย ้ใช้สมาธิและใเย็นมากพอ เป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ แขนเสื้อแดงเติมกำยาน ใช้เป็นเปรียบเปรยึสาวงามเพียบพร้อมที่อยู่ข้างกายบัณฑิต
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??