เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
่าัหลิงเอื้อมมือมาลูบศีรษะนาง ั์ตาฉายแววเอ็นดู เขาทำท่าคล้อยตามถ้อยคำกำชับนาง แลดูเหมือนให้ความ่มือดียิ่ง แต่ถังชิงหรูับยิ่งวิตกกังวล การแสดงออกเขาเหมือนรับปากนาง แต่ไม่อาจรู้ได้ว่าแท้จริงแ้ฟังเข้าหูหรือไม่
ค่ำแ้ หวนเอ๋อร์กับจิ่นเอ๋อร์มิได้ับมา ถังชิงหรูเตรียมผ้านวมให้่าัหลิง อยู่ปรนนิบัติเขาจนเสร็จเรียบร้อยถึงับห้องไปพักผ่อน นางนอนอยู่บนเตียง แต่นอนไม่หลับพลิกไปพลิกมา ไม่รู้เพราะเหตุใดวันี้ถึงรู้สึกะสับะส่าย นางลุกขึ้นมานั่ง มองไปที่ข้างห้อง
"ไม่ได้" ถังชิงหรูพึมพำกับตัวเ "วันี้สีหน้าเขาไม่ปรกติ"
นางพลิกกายลงจากเตียง สวมเสื้อผ้า่าลวกๆ แ้เิออกไปเกาะขอบหน้าต่างห้องที่อยู่ติดกันพลางชะเง้อมองเตียงด้านใ
"เอ๋?" พอเห็นบนเตียงมีแต่ความ่าเปล่า ดวงหน้าน้อยัถอดสี ก่อนเ่วาจา่าหงุดหงิด "ข้าเดาผิดที่ไหน เ้าบัดซบผู้นั้นไปทำเื่โง่งมจริงๆ ด้วย"
นางรีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนสับขาวิ่ง่าเร็วจี๋ ด้วยค่าจิตพิสัยแพทย์ตนเตอนี้ สามารถใช้วิชาตัวเบาได้ เพียงแต่หากทำเช่นนั้น แต้มวันพรุ่งี้ก็จะหมดเี้ยงายเป็ศูนย์
ขณะที่นางใช้ความเร็วสูงสุดวิ่งไปถึงจวนชิ่งอ๋อง ภายใใจัเกิด้กังขา่าหนึ่ง "่าัหลิงไม่เป็วรุ์ ต่อให้เขาคิดจะบุกเข้าไปทำสิ่งใด เกรงว่าคงไม่มีโอกาส เช่นนั้น... เขาไปไหนกันแน่นะ"
คนผู้หนึ่งมาปรากฏตัวต่อหน้า ่ากับนาง่ามีมารยาท "ุชาย่าับอ่าแม่นางจะต้องมาที่นี่ ดูท่าจะถูกเผง แม่นาง เชิญเข้าไปด้านใเถิด"
"่าัหลิงอยู่ที่นี่จริงรึ" ถังชิงหรูตื่นตระหนก "เขาถูกจับแ้หรือ ตนเถูกจับไม่พอยังขายข้าอีก?"
แค่นึ่าุชายผู้สูงศักดิ์ใสายตาและหัวใจนางอ่อนแอจนยอมสารภาพทุก่าเกี่ยวกับตนเ มิหนำซ้ำก่อนตายยังนำความเดือดร้อนมาให้สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์เช่นนาง ถังชิงหรูก็รู้สึกอยากตายนัก
"โปรดนำทางด้วย" ถังชิงหรู่าด้วยความรู้สึกคับ้งใจ
องครักษ์เงาผายมือเชิญ
ถังชิงหรูรู้มาจากปากเสี่ยวอีว่าตนเเหลือเพียงยี่สิบแต้ม ไม่สามารถใช้วิชาตัวเบาได้อีก ันั้นภายใต้สถานการณ์เช่นี้ นางต้องยอมให้ความ่มือแต่โดยดี บางทีการที่นางช่วยชีวิตเฉินิไว้ อาจทำให้เขายอมผ่อนปรนให้บ้าง เพียงแต่วันี้นางเพิ่งจะหยอกเขาแรงๆ ไปหนึ่ง ไม่รู้ว่าบุรุษใจแคบผู้นั้นจะคิดแค้นหรือไม่
ยามถังชิงหรูตามองครักษ์เงาเข้าไป ก็พบว่าเขาไม่ได้พาไปสถานที่ปะเภทคุกนักโทษปะหาร แต่เป็ห้องหนังสือ
องครักษ์เงาพามาถึงปะู ก็ให้นางเข้าไปด้วยตนเ ยามปะูปิดลง นางก็รู้สึกคล้ายว่าตนเเป็ูแกะน้อยผู้บริสุทธิ์ที่กำลังจะถูกสัตว์ป่าดุร้ายืนลงท้อง
"ดึกดื่นขนาดี้ พาข้ามาห้องหนังสือทำไมเนี่ย" ถังชิงหรูลูบพวงแก้มตนเ "หรือว่า... ที่นี่จะมีเครื่องทรมานรอข้าอยู่"
พรืด! เีงคนผู้หนึ่งหลุดขำออกมาเบาๆ
ถังชิงหรูมองไปตามเีง ก็เห็นบุรุษสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม ยังมีบุรุษที่หน้าตาละม้ายสตรีอีกคนยืนอยู่ข้างกายเฉินรุ่ย เป็คนผู้ี้ที่แอบหัวเราะเยาะนางเื่ครู่
"ญาติผู้พี่ ค่ำมืดดึกดื่นไยไม่หลับไม่นอน แล่นมาทำอันใดถึงที่นี่" ่าัหลิงนั่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าแลดูปรกติดี มิได้ถูงทัณฑ์ทรมานให้ยอมรับสารภาพ่าที่นางคิด เฉินรุ่ยยังรินน้ำชาให้เขาอีกด้วย จึงเ่ถาม่าอดไม่ได้ "นักโทษหลบหนีเช่นท่านได้รับการปฏิบัติ่าดียิ่ง ถึงขนาดมีคนรินน้ำชาให้ด้วย?"
่าัหลิงทำสีหน้าจนใจเ่ว่า "หรูเอ๋อร์ มานี่"
"ยายโง่หลุดมาจากไหนเนี่ย เ้าเคยเห็นนักโทษได้รับการต้อนรับดีขนาดี้หรือ" เฉินิหัวเราะถากถาง
ถังชิงหรูเริ่มรู้สึกถึงความไม่ถูกต้องบาง่า เพียงแต่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เฉินิเป็ชิ่งอ๋อง ่าัหลิงต้องโทษปะหารล้างตระกูล ย่อมเกี่ยว้งกับราชวงศ์ ่าัหลิงควรต้องโกรธแค้นราชวงศ์มิใ่หรือ คนราชวงศ์พบตัวเขาไม่ใ่ว่าควรสังหารทิ้งหรือไร เื่ความสัมพันธ์เป็ปรปักษ์ ไยถึงมานั่งจิบชาสนทนาด้วยกันได้เ่า
นางเิเข้าไปอยู่ข้างกาย่าัหลิง พลางะซิบข้างหู "ค่ำมืดดึกดื่นไยท่านไม่หลับไม่นอน มาเล่นอะไรให้คนใจหายใจคว่ำอยู่ที่นี่ ท่านเกือบทำให้ข้าตกใจแทบตาย"!
"ข้านึกแ้ว่าหลอกเ้าไม่ได้ ด้วยไหวพริบปฏิภาณเ้าต้องรู้แน่ว่าข้าไม่อยู่ ันั้นก็เลยให้คนไปรอที่หน้าปะู" ่าัหลิงเ่วาจา่าอ่อนโยน
"ท่านไม่เป็วรุ์สัก่ ไยมาถึงที่นี่ได้" ถังชิงหรูนึกกังขา
"ข้าส่งคนไปรับเขามาเล่ะ" เฉินรุ่ย่าพลางยกยิ้มน้อยๆ "แท้จริงพวกเราเคยพบกันแ้ที่บ้านสกุลหลี่ เพียงแต่างวันคนมากเกินไป สนทนามิค่อยสะดวก ันั้นจึงนัดหมายมาพบกันยามค่ำคืน"
"เช่นนั้นเหตุใดวันี้ท่านถึงไม่บอกข้า" พอได้ยินว่าไม่มีอันตราย ถังชิงหรูค่อยหย่อนก้นลงนั่งข้างกาย่าัหลิง่าสบายใจ
เฉินิซึ่งอยู่ตรงข้ามจดจ้องนาง ความขุ่นเคืองวาบผ่านแววตา "เ้ารู้จัะอายบ้างหรือไม่ นี่คือสถานที่ที่บุรุษสนทนากัน เ้ามาทำอันใด"
"มิใ่คนท่านเชิญข้าเข้ามาเหรอกหรือ ความจำท่านไม่ค่อยดีนัก ดูท่าพรุ่งี้ข้าคงต้องตรวจสมองให้่แ้" ถังชิงหรูตอกับไป่าไม่สบอารมณ์
"น้องิ" เฉินรุ่ยมองน้องชาย่าไม่พอใจ "วันี้พวกเรามาคุยธุระ เ้าอย่าก่อเื่"
"่าัหลิง นางเป็ญาติผู้น้องเ้าจริงหรือ เปิ่นหวางเห็นนางโผงผางหยาบคาย ไม่มีกิริยามารยาทเยี่ยงุหนูสกุลใหญ่สักิ หรือว่าจะเป็สาวใช้ท่าน?" เฉินิ่าเหน็บแนมด้วยวาจาเชือดเฉือน
ถังชิงหรูดื่มชา ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเฉินิด้วยรอยยิ้ม "ชิ่งอ๋องทรงปรีชา แท้จริงแ้ข้าก็คือสาวใชุ้ชาย แ่่า... หากมิใ่ข้าสาวใช้คนี้ ก็คงมีคนตายไปนานแ้"
"เ้า!" เฉินิถลึงตาใส่ถังชิงหรู
"หรูเอ๋อร์" ่าัหลิงดึงมือนาง พลางตำหนิ่านุ่มนวล "อย่าเีมารยาทกับชิ่งอ๋อง"
ถังชิงหรูเห็นแก่หน้า่าัหลิงจึงไม่ท้าทายเฉินิอีก แต่นางมองออ่าพวกเขามีธุระต้องคุยกัน เื่เป็เช่นี้ นางก็ไม่อยู่รบกวน ถึง่าไรตนเก็ไม่ใ่ถังชิงหรูตัวจริง ช้าเร็วก็ต้องไปจากที่นี่สักวัน ก่อนะึันั้น อย่าไปรู้ความลับพวกเขาให้มากจะดี่า มิเช่นนั้นเื่ถึงเวลาคงมิอาจถอนตัวได้โดยง่าย
"ุชายข้าไปรอท่านดี่า" ถังชิงหรูบอกกับ่าัหลิง
"อย่าเลย ข้างนอกอากาศหนาว เ้าเก็หาใ่คนนอก รออยู่ใี้เถิด ถ้ารู้สึกเบื่อ ตรงนั้นมีหนังสืออ่านได้" ่าัหลิงมองไปยังชั้นหนังสือฝั่งตรงข้าม
ถังชิงหรูเิไปที่ชั้นวางหนังสือ เลือกหนังสือออกมาเล่มหนึ่งก่อนเิไปนั่งที่ห้องด้านข้าง แต่หูก็ยังได้เีงบุรุษสามคนสนทนากัน
"สาวใช้คนี้เ้าช่างขวัญ้ายิ่ง" เฉินิทิ่มแทงถังชิงหรูหนึ่งปะโยค
"หรูเอ๋อร์เป็คนตรงไปตรงมา ใครดีกับนาง นางก็จะดีตอบ ใครมีมารยาทกับนาง นางก็ปฏิบัติกับคนผู้นั้น่ามีมารยาท" ่าัหลิงไม่ยอมอ่อน้
"เอาเถอะ เวลาไม่เช้าแ้ พวกเรามาคุยเื่สกุล่าักันดี่า" เฉินรุ่ยตัดบท "่าัหลิง สกุล่าัถูกทำลาย ใจพวกเราก็รู้สึกแย่เหมือนกัน เื่ี้มีที่มาที่ไป่าไร เื่ครู่ข้าก็อธิบายให้เ้าฟังหมดแ้ ยามี้ขุนนางโฉดกุมอำนาจ บางครั้งแม้แต่ผู้เป็กษัตริย์ก็ยังแทบเอาตัวไม่รอด ใ่ี้ราชวงศ์ติดค้างสกุล่าั"
"หากบอ่าไม่มีความโกรธแค้นต่อราชวงศ์ก็คงเป็การโกหกคำโต ตอนแบิดาข้าทำเช่นนั้น ก็เพราะได้คำสั่งลับจากฝ่าบาท แ่เกิดเื่ขึ้น เพียงถ้อยคำปะโยคเดียวขุนนางโฉด บิดาข้าจึงต้องแบกรับความผิดทั้งหมด ายเป็ขุนนางทรยศ สกุล่าัถูกปะหารล้างตระกูล ข้าูญเีญาติมิตรทั้งหมด แ้จะไม่เคียดแค้นชิงชังได้่าไร เพียงแต่หลายวันที่ผ่านมา ข้าตรึกตรองจนะจ่างใจแ้ ศัตรูที่แท้จริงคือขุนนางโฉดเ่านั้น หาใ่พวกท่าน บิดาข้าตายเพราะความจงรักภักดี ันั้น ข้าจะช่วยพวกท่านกำจัดคนสามานย์เ่านั้น ตราบใดที่ราชสำนักับมาขาวสะอาด ก็จะไม่เกิดคดีที่ผิดพลาดไร้ความเป็ธรรมเช่นี้อีก ข้าจะใช้ความตายขุนนางั่ช้ามาปลอบปะโลมดวงวิญญาณบิดามารดาบนสวรรค์" ่าัหลิงลั่นวาจา ขอบตาแก่ำ
"เ้าคิดได้เช่นี้ พวกเราก็รู้สึกยินดี เพียงแต่ตอนี้เ้ายังคงต้องหลบซ่อนตัวอยู่ อำนาจพวกเรายังอ่อนเกินไป หากเ้าปรากฏตัวเพลาี้ พวกเราคงคุ้มครองเ้าไม่ได้" เฉินรุ่ยเ่ "ความหมายข้า คือให้เ้าเปลี่ยนสถานะ เข้า่การสอบขุนนาง หากเ้าสอบติดสามอันดับแ ย่อมได้หวนคืนสู่ราชสำนักอีกครั้ง"
"ถึงเวลานั้น สถานะข้าคงไม่อาจปิดบังได้แ้ หากขุนนางโฉดเ่านั้นพบข้า าะ่เปิดเ ตามรูปการณ์แ้พวกเขาต้องไม่ปล่อยข้าไปแน่" ่าัหลิงเ่้คลางแคลงใจ
"เ้าไม่ต้องกังวล จากี้เป็ต้นไปจงเตรียมพร้อมเพื่อเข้าสอบขุนนาง รอถึงวันที่เ้าสอบติดก็ต้องใช้เวลาหนึ่งปี ระยะเวลาหนึ่งปีี้เพียงพอที่ข้าจะลอบจัดเตรียมการไว้ ไม่ว่า่าไร ข้าจะไม่ให้พวกเขาสังหารเ้าได้ เพียงแต่คราี้เ้าต้องเชื่อใจข้า ่าัหลิง เ้า้าเสี่ยงไปพร้อมกับข้าหรือไม่"
"้า" ่าัหลิงรับคำหนักแน่น "ขอแค่สังหารขุนนางโฉดได้ ให้ข้าทำสิ่งใด ข้าก็จะไม่พร่ำบ่นสักคำ" ให้องที่อยู่ติดกัน ถังชิงหรูได้ยินวาจา่าัหลิงแ้ก็ถอนหายใจ่าจนปัญญา
ความอาฆาตแค้นสามารถทำให้คนคนหนึ่งตาบอด ่าัหลิงยอมทรมานตนเใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความเียดชังเพื่อแก้แค้นให้คนใครอบครัว ทว่านี่คือสิ่งที่คนใครอบครัวเขาปรารถนาจะเห็นแน่หรือ?
ช่างเถิด ตอนี้ก็เิเคียงข้างเขาไปก่อน ไม่มีใครรู้ได้ว่าต่อไปทุกคนจะต้องแยกย้ายไปตามวิถีตนเหรือไม่ ันั้นเพียงแค่ใช้ชีวิตตรงหน้าให้ดีที่สุดก็พอแ้
ใรถม้า ถังชิงหรูนั่งพิงไหล่่าัหลิง พักผ่อนสายตา
"เ้าตำหนิข้าหรือไม่" ่าัหลิงถามเีงเบา
"อือ" ถังชิงหรูตอบับมาคำหนึ่ง "ไยข้าต้องตำหนิท่านเ่า ท่านมีทางเลือกท่านเ ข้าพอเข้าใจ"พ
"หรูเอ๋อร์ เ้าจะไปจากข้าหรือ" ่าัหลิงฟังเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ใน้ำเีง จึงเ่ปาก่าร้อนรน "เ้าอย่าไปนะ ข้าไม่อยากแยกจากเ้า"
"ทำไมล่ะ" ถังชิงหรูย้อนถาม "เพราะความเคยชิน? ท่านเคยชินกับการมีข้าอยู่เคียงข้าง หากข้าไม่อยู่แ้ ก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไป่า มันก็เหมือนกับที่ท่านเคยชินกับความเคียดแค้นชิงชังนั่นแหละ ตราบใดที่แก้แค้นสำเร็จ ูญสิ้นเป้าหมายสูงสุดใชีวิตไป ท่านก็จะเคว้งคว้าง ไม่รู้ว่าควรจะเิต่อไป่าไร"
"หรูเอ๋อร์ เ้าใตอนี้ราวกับผู้ทรงภูมิก็มิปาน บางครั้งข้าก็อดคลางแคลงมิได้ ว่าเ้าจะใ่สาวใช้ตัวน้อยที่ข้าเคยรู้จักหรือเปล่า หรือว่าเป็ผู้ทรงภูมิคนไหนแปลงโฉมมา" ่าัหลิงถอนใจเบาๆ "แม้ว่าคำพูดเ้าจะมีเหตุ แต่ที่ข้ารู้สึกต่อเ้าหาได้เป็เพียงแค่ความเคยชิน ทว่าหล่อหลอมเป็ความผูกพันไปเีแ้ สำหรับข้า หรูเอ๋อร์ก็คือญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่"
ถังชิงหรูรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด่าัหลิง ใความทรงจำนาง เขาเห็นญาติพี่น้องตนเถูกปะหารต่อหน้าต่อตา โดยที่ทำอะไรไม่ได้สัก่า ั่ขณะนั้นหัวใจเขาสิ้นหวังแค่ไหน มานึกๆ ดูแ้ก็รู้สึกปวดใจแทน ต่อมาเพื่อรักษาชีวิตเขาไว้ ูน้องคนสนิทก็ต้องสละชีวิตไปคนแ้คนเ่า เ้าร่างเดิมพาเขาหลบหนีจากอันตรายมาได้่าลำบากแสนเข็ญ ต้องดูแลนายน้อยเช่นเขาเพียงลำพังมา่าครึ่งปี ่เวลาเ่านั้นแม้ว่า่าัหลิงจะยังนอนซมจากอาการบาดเจ็บสาหัส แต่ย่อมรับรู้ได้ ความรู้สึกที่มีต่อสาวใช้ตัวน้อยคนี้ย่อมจะเข้มข้นและเพิ่มพูนเป็ทวี
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??