เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
จวนชิ่งอ๋อง
ถังชิงหรูเก็บเข็มเิ หันไป่ากับเฉินหมิง "พิษในร่างกายท่านถูกกำจัดหมดแ้ ต่อไปไม่ต้องกินยาขมเ่าั้อีก และไม่ต้องฝังเข็มแ้ด้วย"
เฉินหมิงอึ้งงันไปั่ขณะ เ่ถาม่าคลางแคลง "ความหมายก็คือ... นับจากนี้เป็ต้นไปเปิ่นหวางไม่ต้องเห็นหน้าหญิงอัปลักษณ์่ารำคาญ่าเจ้าแ้น่ะหรือ"
ถังชิงหรูมองาหนุ่มด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ก่อนแทงเข็มจึ้กเข้าไปที่จุดฝังเข็มึ่เขา
ัจากั้เฉินหมิงก็ผุดขึ้นมานั่ง แ้เกาแขนไม่หยุด ไม่ช้าก็ทิ้งรอยเล็บเลือดซิบๆ สามสี่รอยฝากไว้บนั้ ยิ่งเกาก็ยิ่งคัน สีหน้าาหนุ่มเปลี่ยนเป็ทรมานยากจะทานทน ก่อนโวยวายด้วยโทสะ "นางหญิงอัปลักษณ์ เจ้ารีบหยุดให้เปิ่นหวางเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ถังชิงหรูเก็บเข็มเิ่าใเย็น ริมฝีปากยกยิ้มน้อยๆ เ่กับเฉินหมิง "นี่เป็ขวัญชิ้นใหญ่ขอมอบให้ท่านก่อนจากกัน หวังว่าท่านอ๋องจะโปรดปราน เื่ก่อนท่านก็คันแบบนี้อยู่บ่อยๆ ิใ่ื ต้องคิดถึงความรู้สึกนี้มากแน่ๆ "
เฉินหมิงเห็นนางจะไป ็ใไ่ี รีบคว้าแขนนางไว้ เ่ด้วยสีหน้าดำทะมึน "เจ้าอย่าเพิ่งไป เปิ่นหวางขอถอนคำพูดเื่ครู่ เจ้า... หาใช่หญิงอัปลักษณ์"
"วันนี้ท่านกินยาผิดรึเป่า ถึงได้พูดจาดีขนาดนี้" ถังชิงหรูหันมามองด้วยสีหน้าประหลาดใ
เขารู้จักกาลเทศะแบบนี้ ครั้นจะกลั่นแกล้งต่อไปคงไม่งาม ในที่สุดถังชิงหรูก็ยอมฝังเข็มแก้อาการให้ ไม่ช้าก็หายคันเป็ปลิดทิ้ง
ยามเห็นบาดแผลลึกที่ทิ้งรอยไว้บนแขนเขาแ้ ถังชิงหรูก็รู้สึกปวดใอยู่บ้าง พลางเอาืล้วงเข้าไปในแขนเสื้อหยิบขวดกระเบื้องเคลือบใบึ่ออกมาส่งให้ ้กับ่าว่า "ึ่ร้อยตำลึง"
"ไฉนไม่มาปล้นกันเลยเ่า เห็นเปิ่นหวางเป็คนโง่หลอกง่ายนักหรือ" เฉินหมิงโกรธจนควันออกหู
"หรือว่าไม่ใช่?" ถังชิงหรูยิ้มอ่อน "ที่นี่เป็เขตพื้นที่ศักดินาท่าน และท่านก็เป็เจ้าผู้เืงนี้ เรื่องเิทองหากท่านบอกว่าเป็ที่สอง คงไม่มีผู้ใดกล้าบอกว่าเป็ที่ึ่"
เฉินหมิงได้ฟังถ้อยคำเยินยอนางเข้าไปค่อยรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง จึงหยิบตั๋วเิจากแขนเสื้อออกมาฉบับึ่ส่งให้ ้กับรับโอสถมาจากถังชิงหรู
เฉินหมิงเห็นความใแคบนาง จึงเ่กระทบกระเทียบไปอีกประโยค "พ่อบ้านหลินให้เิแก่เจ้าไม่น้อย ไฉนถึงยังเขี้ยวลากดินขนาดนี้"
"ต้องขออภัย สาวน้อยผู้นี้ชมชอบเิ เพราะมีเิถึงจะไม่อดอยาก ข้าเคยอดมาจนขยาดแ้ ิิ ขอเตือนท่านไว้ก่อน โอสถเ่านี้เื่ซื้อมาราคาแพง ก็ควรใช้่าเห็นคุณค่า หากบาดเจ็บไม่มากก็ใช้ให้น้อยลงหน่อย เก็บเอาไว้ในยามจำเป็ดีกว่า" ถังชิงหรูเห็นเขาใช้เิสุรุ่ยสุร่าย จึง่าเตือนสติ
เฉินหมิงแค่นเีงเยาะ "เปิ่นหวางสถานะูส่ง ดีอันใดมิเคยขาดื หากเป็ยาดี เปิ่นหวางใช้เิซื้อเอาจากเจ้าก็ได้"
"หากข้าไปแ้ ท่านจะไปหาซื้อจากที่ไหน" ถังชิงหรูตอบ่าไม่สบอารมณ์ "ในโลกนี้มีมากมายที่แม้ร้องขอแทบตายก็มิได้มา อย่านึกว่าตนเเป็ท่านอ๋อง สถานะูส่ง ีำาล้นเื อย่าสำคัญว่าุสิ่งในใต้หล้าล้วนเป็ท่าน เกรงว่าแม้แต่ฮ่องเต้พระองค์ปัจจุบันก็ยังไม่กล้าคิดเช่นนี้เลย"
แปะๆ มีเีงปรบืัมาจากด้านัพวกเขา เฉินรุ่ยเดินเข้ามาจากประู ยิ้ม่าว่า "แม่นาง่าได้ดี ้หมิง เจ้าควรเรียนรู้จากแม่นางหรูเอ๋อร์ให้มาก"
เฉินหมิงเก็บสีหน้าหันไปพูดกับเฉินรุ่ย "ท่านพี่ ท่านใกล้จะกลับแ้กระมัง เตรียมการไปถึงไหนแ้"
"บ่าวไพร่เตรียมการเรียบร้อยแ้ล่ะ พรุ่งนี้้ออกเดินทาง ้หมิง จากกันครานี้ ไม่รู้อีกาแค่ไหนพวกเราพี่้ถึงจะได้พบกันอีก เจ้าต้องถนอมตัวด้วย" เฉินรุ่ย่าพลางตบบ่าเฉินหมิงเบาๆ
"หากคุณาไม่รังเกียจ เย็นนี้ข้าจะเข้าครัวทำอาหารเลี้ยงส่งท่านด้วยตนเ" ถังชิงหรูเ่ปาก "ถือเีว่าแทนคำคุณที่ช่วงนี้คุณาช่วยควบคุม้าตนเ หากไม่เพราะคุณา เกรงว่าผู้น้อยคงถูกชิ่งอ๋องโกรธกริ้วสั่งประหารไปแ้ไม่รู้กี่หน ุาไปแ้ ผู้น้อยก็สิ้นคนคุ้ม บอกมิได้เลยว่าจะถูกตัดศีรษะเื่ไรเวลาใด
ถังชิงหรูพูดจบก็แสร้งยกืขึ้นปาดน้ำตาที่แทบไม่มีอยู่
เฉินหมิงซึ่งอยู่ด้านข้างเืบมองด้วยสีหน้าอึมครึม "เจ้าเสแสร้งให้มันเหืนหน่อยได้หรือไม่ จะแงละครตบตาั้ที ก็ควรเล่นให้สมจริงหน่อยสิ"
ถังชิงหรูวางืลง ดวงหน้าพริ้มเพราเงยขึ้น่า่าเีอารมณ์ "ข้ามิได้เสแสร้ง นี่คือความรู้สึกแท้จริงจากส่วนลึกในหัวใดรุณีน้อยเยี่ยงข้าต่างหากเ่า"!
"หากเจ้าวิตกว่าเปิ่นหวางจะตัดศีรษะเจ้าจริง ก็คงไม่วางยาถ่ายในน้ำชา วางยาขับเหงื่อในขนม รวมถึงปักดอกไม้ที่เปิ่นหวางแพ้ในห้องหนังสือเปิ่นหวาง ต้องให้เปิ่นหวางบรรยายวีรกรรมแต่ละ่าที่เจ้าก่อไว้หรือไม่เ่า แค่เปิ่นหวางหยิบขึ้นมาสักเรื่องก็พอจะตัดศีรษะเจ้าได้แ้" เฉินหมิงเอื้อมืไปบีบคอถังชิงหรูพลางตวาดตะคอก
ถังชิงหรูตีืเขา ไอค่อกแค่กไม่หยุด เจ้าหมอนี่กล้าบีบคอนางจริงๆ จนเกือบขาดอากาศหายใ จึงเ่ปาก่าหงุดหงิด "ท่านไม่ยอมจบใช่หรือไม่ เป็ถึงท่านอ๋องผูู้ศักดิ์ มิหนำซ้ำยังเป็บุรุษ ไยถึงใคอคับแคบนัก"
่าหลันหลิงกับเฉินรุ่ยเห็นสองคนนี้ก่อเรื่องทะเลาะกันจนชิน จึงไม่เห็นเป็เรื่องราวใหญ่โต แต่อยู่ๆ เฉินหมิงก็บีบคอถังชิงหรู ทำให้ั้สองตกใ่ามาก ่าหลันหลิงรีบดึงถึงชิงหรูไปไว้ด้านั ลูบคอนางด้วยความเป็ห่วง "ไม่เป็ไรใช่ไหม"
ถังชิงหรูสั่นศีรษะ
"ชิ่งอ๋อง หรูเอ๋อร์เป็เพียงแม่นางน้อยคนึ่ ท่านลงืขนาดนี้ไม่หนักเกินไปหน่อยหรือ" ่าหลันหลิงไม่พอใมาก
เื่ครู่นี้เฉินหมิงไม่ได้ตั้งใทำ้านาง เพียงแต่ลืมประเมินกำลัง ถึง่าไรบุรุษย่อมมีแรงมาก ั้เป็คนฝึกุ์ เลี่ยงไม่ได้ที่จะสูญเีการควบคุมในบางครั้งบางครา ัจากรู้ตัวว่าบีบคอถังชิงหรูไปแ้ เขาก็รู้สึกละอายใอยู่บ้าง เพียงแต่ไม่เคยเ่คำขอขมาต่อผู้ใดมาก่อน ัั้เื่เกิดเุการ์เ่นี้ ก็ไม่คิดจะเ่ปากยอมรับความผิด ถังชิงหรูกลับไม่เก็บมาใส่ใ นางดูออกว่าเฉินหมิงหาได้มีเจตนา้า จึงกระแอมกระไอเบาๆ ่าว่า "ไม่เป็ไร เขาก็มักหยาบคายเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไร ข้าชินแ้"
"ต้องใเจ้าที่ขอร้องแทนเปิ่นหวาง" เฉินหมิงเ่พลางยิ้มเยาะ
"ไม่ต้องคุณ ข้าต้องไปเตรียมอาหารค่ำแ้ ถึง่าไรท่านก็ว่างไม่มีงานทำ มิสู้ไปช่วยข้าเลือกซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารดีกว่า" ถังชิงหรู่า
เฉินหมิงยกนิ้วชี้มาที่จมูกตนเ โทสะระบายเต็มหน้า "เจ้าว่าใครไม่มีงานทำ ข้าว่างมากนักหรือ นี่คือที่ดินศักดินาผู้ใด เจ้านึกว่าข้าไม่ต้องจัดการอะไรเลยรึ"
ถังชิงหรูปัดืเขาลง ยื่นหน้ายิ้มเ่กับเขาว่า "ขอถามท่านอ๋องที่เคารพ ท่านทำอันใดบ้างเ่า ุวันท่านก็มีแต่ออกคำสั่งให้ลูก้ไปจัดการ ัจากั้ก็นั่งเสพสุขอยู่ในจวน สำหรับท่านอ๋องที่แม้แต่สัมผัสสตรีสักคนยังไม่กล้า ท่านยังจะทำอันใดได้บ้าง หลายปีมานี้ ท่านได้ออกจากประูจวนบ้างหรือเป่า ทราบหรือไม่ว่าอาณาเขตภายใต้การปกตนเมีสภาพเป็่าไรบ้าง"
เฉินหมิงกลืนวาจาที่ติดอยู่ริมฝีปากลงท้องไป เขาจำต้องยอมรับว่าถ้อยคำแต่ละประโยคสตรีผู้นี้ล้วนตรงจุดตายตนเั้หมด เขาไม่เคยออกจากจวนเป็เวลาามากแ้ ไม่รู้จริงๆ ว่าเืงชิ่งเปลี่ยนแปลงไป่าไรบ้าง
"ตกลง เปิ่นหวางจะไปกับเจ้า" เฉินหมิง่าจบก็เดินนำออกจากเรือนไปก่อน ถังชิงหรูหันมาโบกืให้เฉินรุ่ยกับ่าหลันหลิงก่อนวิ่งตามไป
"แม่นางหรูเอ๋อร์เป็หญิงสาวที่วิเศษนัก ้หมิงหาใช่คู่ต่อสู้นาง"
"ฝ่าบาทตรัสชมเกินไป แท้จริงแ้ชิ่งอ๋องเพียงแค่แกล้งหยอกนางเท่าั้ มิได้ตั้งใจะถือสาหาความ หากชิ่งอ๋องจะทรงเอาเรื่องจริงๆ หรูเอ๋อร์ไหนเลยจะสามารถต่อกรกับเขา"
่าหลันหลิงเห็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายั้สอง่าแจ่มชัด เฉินหมิงจงใจะสร้างความลำบากให้นางในตอนแ แต่ตอนนี้เขาก็แค่หยอกนางเล่นเท่าั้ ไม่ได้คิดจะสู้เอาแพ้ชนะกับนางจริงๆ
"เจิ้น[1]มิเคยเห็น้หมิงยอมลงให้สตรีคนไหนเท่านี้มาก่อน" เฉินรุ่ยเ่่ามีความนัยเคลือบแฝง "หากวันึ่ เขามาขอแม่นางหรูเอ๋อร์จากเจ้า เจ้าจะยกให้หรือไม่"
่าหลันหลิงมองเฉินรุ่ย่าตกตะลึง หลายวันมานี้เพื่อปกปิดสถานะ บุรุษที่อยู่ข้างกายผู้นี้จึงไม่เรียกตนเว่า 'เจิ้น' แต่เพื่อถังชิงหรู วันนี้เขาถึงขนาดเรียกตนเว่าเจิ้นออกมาต่อหน้า นี่คือการเตือนให้ตนเได้ตระหนัก ถ้าเฉินหมิงหมายตาถังชิงหรูจริงๆ เขาก็ต้องยกนางให้ พอทราบความจริงข้อนี้ สีหน้า่าหลันหลิงพลันบึ้งตึง รู้สึกเีใภายัที่ร่วมืกับเฉินรุ่ย หากไม่พบคนผู้นี้ ความแค้นตระกูลอาจมิได้รับการสะสาง แต่่าน้อยก็ไม่ทำให้หรูเอ๋อร์ต้องเดือดร้อน
เฉินรุ่ยเห็นสีหน้าไม่เต็มใ่าหลันหลิง ็ีำในใแ้ หากวันึ่วันใดสตรีผู้ั้กลายมาเป็ก้อนหินที่ทำการร่วมืพวกเขาต้องสะดุด ตนเก็ไม่รู้จะจัดการ่าไรเหืนกัน ดูา่าาั้สองคน ดูเหืนต่างฝ่ายต่างมีใต่อนาง แม้ว่า 'การมีใ' ทำนองนี้ ยังไม่แน่ว่าจะเป็ความรักแบบาหญิง แต่่าน้อยก็แงให้เห็นว่านางมีความสำคัญในใพวกเขาในรูปแบบที่ต่างกัน
บนถนนเืงชิ่ง ถังชิงหรูืึ่หิ้วตะกร้า อีกืก็ลากเฉินหมิงซึ่งมีสีหน้าไม่เต็มในักออกจากจวน ยามนี้เขาเปลี่ยนชุดใหม่ ปลอมตัวมาเป็สามัญชน แม้ว่าจะแต่งหน้าให้ดูขี้ริ้วกว่าเดิมสองสามส่วน แต่ก็ยังคงสะดุดสายตาผู้คนจำนวนมาก
"เปิ่นหวาง... ข้าไม่อาจสัมผัสสตรีเ่าั้ พอแตะต้องตัวปุ๊บโรคก็จะกำเริบ เจ้ารู้อยู่แก่ใว่าข้าไม่ไหว ก็ยังจงใลากออกมาสถานที่แบบนี้อีก" เฉินหมิงกระซิบต่อว่าต่อขาน
ถังชิงหรูดึงแขนเฉินหมิง ยิ้ม่าว่า "มีหมอเทวดาเยี่ยงข้าอยู่ั้คนิใ่ื พวกนางแตะต้องท่านหากอาการกำเริบ ข้าก็แค่สัมผัสตัวท่าน เดี๋ยวก็รักษาได้แ้นี่นา"
แต่ถึงกระั้เฉินหมิงก็ยังไม่อยากมาสถานที่แบบนี้อยู่ดี ี่ืลาด ั้ยังเป็สถานที่สกปรกที่สุด ท่านอ๋องผูู้ศักดิ์ซึ่งได้รับการประคบประหงมมา่าดีเช่นเขาถึงกับแล่นมาซื้อผักที่ตลาด หากเรื่องแพร่งพรายออกไป ตนเจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"
"ท่านต้องเข้าใหลักสัจธรรมข้อึ่ ใต้หล้านี้มิมีสิ่งไหนที่พวกเราจะฟันฝ่าไปไม่ได้ หากเอาแต่หลบเลี่ยงไม่ยอมเผชิญหน้า ไม่ช้าก็เร็วท่านต้องกลายเป็เนื้อขึ้นเขียงรอให้ศัตรูมาเชือด" ถังชิงหรูกระซิบข้างหู "ฉวยโอกาสที่หมอเทวดาเยี่ยงข้ายังอยู่ หาวิธีรักษาโรคเก่านี้ให้หาย ต่อไปก็จะไม่มีผู้ใดวางอำนาจข่มขู่ท่านได้อีกแ้"
"หมายความว่า่าไรที่บอกว่าฉวยโอกาสที่เจ้ายังอยู่ หรือว่าเจ้าจะไปแ้?" เฉินหมิงรู้สึกบีบหัวใ จับืนางไว้ "เจ้าจะไปไหน เปิ่นหวางไม่อนุญาต"
ถังชิงหรูมองาหนุ่ม่าตกตะลึง ก่อนอมยิ้ม่าว่า "ข้าจะไปที่ใดต้องรอให้ท่านอนุญาตด้วยหรือ ท่านไม่ใช่ญาติข้า และไม่ใช่นายข้าด้วย ชักจะเจ้ากี้เจ้าการเกินไปแ้กระมัง"
เฉินหมิงมองนางด้วยแววตาเย็นชา เ่่าเอาแต่ใ "เจ้าว่าอะไรนะ เปิ่นหวางเจ้ากี้เจ้าการกับเจ้าไม่ได้หรือ เปิ่นหวางจะไปหา่าหลันหลิง ให้เขาขายเจ้าให้เปิ่นหวางตอนนี้เลย"
"ชิ! ถ้า่าหลันหลิงฟังท่าน เขาก็ไม่ใช่่าหลันหลิงแ้ล่ะ" ถังชิงหรูมองตามเงาัเฉินหมิงที่ผละจากไปด้วยสายตาดูแคลน ก่อนหิ้วตะกร้าหันั เดินไปยังทิศทางตรงข้ามกับที่เขาเดินไป แต่พอ้าเท้าไปได้ไม่กี่้า พลันได้ยินเีงคนร้องตะโกนว่ามีคนหมดสติไปแ้
นางชะงักเท้า รีบหิ้วตะกร้าวิ่งไปทางั้ราวกับเหาะ เบื้องหน้ามีผู้คนมุงอยู่มากมาย พวกเขาต่างชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์คนที่อยู่ด้านใน
"เจ้าหนุ่มคนนี้เป็อะไรไป เดินู่ีๆ ก็เป็ลงไปเี่าั้ ใบหน้าก็ขึ้นผื่นเต็มไปหมด ไม่รู้ว่าเป็อะไรไป จะเป็โรคติดต่อหรือเป่า"พ
"ขอทางหน่อยๆ" ถังชิงหรูได้ยินพวกเขาคุยกัน ก็แน่ใว่าต้องเป็เฉินหมิงโดยมิต้องกังขา "พวกท่านช่วยหลีกไปเร็วๆ"
"แม่นางจะเบียดเข้าไปทำไม ใช่ว่าเจ้ารักษาโรคเป็เีหน่อย" หญิงอาวุโสคนึ่เ่ปาก
--------------------------------------------------------------------------------
[1] เจิ้นเป็คำเรียกแทนตัวฮ่องเต้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??