เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ถังชิงหรูเป็นห่วงเฉินิ เกรงว่าหากช้าไปหนึ่งก้าวเจ้าหนุ่มนั่นจะายไปเีก่อน แม้ว่าปรกติเขาจะทำตัว่าชัง แต่แท้จริงแ้นางมิได้รังเกียจรังงอนมากมาย
ผู้ยังคงเกาะุ่มเหนียวแน่นไม่ยอมขยับ นางเบียดเข้าไปไม่ได้ พวกเขาล้วนเป็นชาวบ้านธรรมดา เรี่ยวแแค่จะมัดไก่ยังไม่มี นางจึงไม่อาจลงมือกับพวกเขารุนแ หากยามี้แต่งตัวเป็นาก็ยังพอให้ไล่พวกเขาออกไปได้ แต่วันี้เป็นวันหยุดพักผ่อน ก็เลยสวมชุดสตรี ันั้นชาวบ้านเหล่าี้จึงไม่ไว้หน้า
"เขาเป็น... คู่หมั้นของข้าเ" ถังชิงหรูนึกแผนาหนึ่งึ้ได้ "ุท่าน ได้โปรดหลีกทางให้ข้าด้วย เขามีโรคประจำตัว มิอาจรอช้า"
พวกชาวบ้านได้ฟังก็เข้าใ ที่แท้นางก็เป็นคู่หมั้นของที่เป็นลมอยู่ในั้น พวกเขาึรีบเปิทางให้ถังชิงหรูแทรกเข้าไปได้โดยสะดวก
"แม่นางก็่าจะบอกให้เร็วกว่าี้หน่อย" ท่านป้าเดิม่าว "รีบไปดูว่าที่สามีเจ้าเถิด เขาเป็นอะไรกันแน่ ไฉนอยู่ๆ ึเป็นลมไปได้"
ถังชิงหรูเห็นเฉินิล้มอยู่ตรงนั้น ยามี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยผื่นแดง ท่าทางคงจะทรมานมาก ผื่นเหล่านั้นเห่อลามมากึ้เรื่อยๆ แลดู่าสยดสยอง ที่มุงอยู่รอบด้านต่างรีบถอยออกไปด้วยเกรงว่าจะติดโรคจากเขา
ถังชิงหรูจับมือของาหนุ่ม ขานเรียกชื่อเขาเบาๆ "เฉินิ..."
ทันทีที่มือนางสัมผัสผิวของเขา ผื่นแดงเหล่านั้นก็อันตรธานไปทันที เฉินิได้สติฟื้นึ้มาก็พูดกับนางอย่างอ่อนเปลี้ย "ข้าเกือบายเพราะเจ้า"
ท่านป้าที่ยืนอยู่ด้านข้างท้วงึ้ว่า "พ่อหนุ่ม คู่หมั้นของเจ้าเป็นห่วงเจ้ามากเลยนะ ไฉนึพูดจาแบบี้กับนางเ่า"
"จริงด้วย แค่แม่นางเห็นเจ้าเป็นแบบี้ก็ตกใแทบจะร้องไห้อยู่แ้" ชาวบ้านอีกเอ่ยึ้บ้าง "ฟื้นแ้แทนที่จะปลอบในาง ยังมาพูดทำร้ายจิตใกันอีก ช่างแล้งน้ำใยิ่งนัก"
"คู่หมั้น?" เฉินิเลิกคิ้ว ลุกึ้มานั่งหันไปที่ถังชิงหรู "แ้คู่หมั้นของข้าี้ร้องไห้จริงๆ ึเปล่า"
"ทำไมจะไม่ร้องเ่า ดูท่าทางของนางสิ สงสัยคงจะัเจ้ามาก เจ้าช่างมีวาสนาแท้ๆ" สตรีออกเรือนแ้หนึ่งตอบับมา
ถังชิงหรูแทบอยากแทรกแผ่นดินหนีไปเีเดี๋ยวนั้น เหล่าี้ดูจากตรงไหนึบอกว่านาง 'ั' เขามาก และพวกเขาใช้าข้างไหนเห็นตนเร้องไห้?
ที่แท้พลังจินตนาาของโบราณก็ล้นเหลือเช่นี้นี่เ หากเป็นโลกอนาคต ใครที่มีจินตนาาระดับี้ถ้าไม่ไปเขียนนิยายขายก็่าเีดาย
เฉินิอมยิ้มถังชิงหรู สีหน้าะอักะอ่วนแกมหงุดหงิดของนางใสายาเขาับแปลความหมายเป็นอาาขัดเขิน ไม่รู้เพราะเหตุใด ความโขึ้งที่ยังคับแน่นเต็มอกอยู่เื่ครู่ ยามี้ับหวานล้ำ
"เห็นแก่ที่เจ้ายังรู้จักเป็นห่วงข้า เรื่องเื่ครู่ี้จะไม่ถือสาก็ได้" เฉินิยื่นมือให้นาง "ดึงข้าึ้ไปสิ"
ถังชิงหรูรีบฉุดเขาึ้มา แ้หันไปเอ่ยกับชาวบ้านที่มุงล้อมอยู่โดยรอบ "รบกวนุท่านโปรดหลีกทางด้วย อาาของเขาทุเลาแ้ แต่ก็อาจกำเริบึ้มาอีกเื่ไรก็ได้ พวกท่านอย่าไปเข้าใ้เขาเป็นอันขาด"
อื่นๆ พอได้ยินแบบี้ก็รีบถอยไปด้านหลัง เปิช่องเล็กๆ ให้พวกเขาสอง
ถังชิงหรูรีบจูงเฉินิก้าวออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว พอพ้นจากประชาชนุ่มนั้นมาแ้ นางึเอ่ยปากว่า "เื่ครู่ท่านแตะู้ตัวผู้ใด"
"เด็กผู้ญิหนึ่ง" เฉินิตอบอย่างหัวเี "ข้ามัวแต่ระวังญิสาวเหล่านั้น จนลืมไปว่าเด็กผู้ญิตัวเล็กๆ ก็ก่อปัญหาได้เหมือนกัน"
"ขอแสดงความยินดีกับชิ่งอ๋องด้วยเพคะ ท่านเป็นขวัญใของทั้งผู้ใญ่และผู้เยาว์โดยแท้ แม้ะทั่งเด็กญิตัวน้อยก็ไม่เว้น" ถังชิงหรูจงใเอ่ยประชดประชัน
"หากมิได้พูดจาทิ่มแทงข้าสักวัน ก็จะรู้สึกไม่สบายใใช่ืไม่"
"เปล่าเีหน่อย" ถังชิงหรูไปบนฟ้า "ูท่านก่อกวนแบบี้ เีเวลาไปตั้งเยอะ ่าเะ ท่านหาที่รอก่อนก็แ้กัน ข้าจะเข้าไปซื้อผักเ"
"เปิ่นหวางเปลี่ยนใแ้ จะไปกับเจ้าด้วย" เฉินิเอ่ยทันควัน
"ท่านไม่ัวสตรีเหล่านั้นมาจับ้ตัวท่านแ้ื" ถังชิงหรูรู้สึกตกใ "อย่าดีกว่า ข้าคร้านจะ้อธิบายกับผู้อื่นไปตลทางว่าคู่หมั้นของข้าร่างาอ่อนแอมาก เดี๋ยวเดินเดี๋ยวเป็นลม ถ้าหากทำเช่นนั้น เกรงว่าไม่ช้า้มีเข้าใว่าตรงี้มีสตรี่าสงา ที่บ้านบังคับให้แต่งงานไปกับสามีที่อ่อนแอแค่ลมพัดมาก็ปลิวล้มไปแ้"
"เปิ่นหวางจะพิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าเจ้ามีคู่หมั้นที่แข็งแมาก" เฉินิจับมือของนางไว้ "แบบี้ก็ได้แ้"
ถังชิงหรูจ้องหน้าเขาอย่างตะลึงพึงเพริด "ท่านจะให้ข้าจูงไปตลทางเนี่ยนะ?"!
"เจ้าเป็นยุให้เปิ่นหวางออกมาสัมผัสาใช้ีิข้าง แ้จะโยนเปิ่นหวางไว้ข้างทางได้อย่างไร เปิ่นหวางไม่เป็นลมเป็นแล้งไปอีกรอบหรอก่า" เฉินิ่าวเรียบๆ
ถังชิงหรูไปโดยรอบ พวงแก้มร้อนผ่าว ะซิบบอกว่า "ท่านทำแบบี้่าขายหน้าเกินไป ูิ พวกเขาเรากันใญ่แ้"
"ปรกติเห็นเจ้า้าพูด้าทำไปเีุอย่างมิใช่ื ไยวันี้ึใเสาะไปได้เ่า" เฉินิเลิกคิ้วนาง
"แต่พวกเราไม่ได้เป็น... อะไรกันจริงๆ สักหน่อย" ถังชิงหรูบ่นอุบ "เื่ครู่สถานาณ์บังคับ เพราะ้ช่วยีิท่านึคิดวิธีแบบนั้นออกมา ท่านนี่มันได้คืบเอาศอกจริงๆ เลย"
"หากข้าบอกเหล่านั้นไปว่า หมอเทวดาที่พวกเขายกย่องเลื่อมใสเป็นเด็กสาวกะโปโล่ารำคาญหนึ่ง เจ้าว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร" เฉินิเตือนด้วยสายา
ถังชิงหรูเม้มริมฝีปากก่อนเอ่ยวาจาแดกดัน "ท่านมันถ่อย รู้จักแต่วางอำนาจกับบีบบังคับผู้อื่น"
เฉินิเห็นญิสาวข้างายอมลงให้แต่โดยดี ก็นึำพองใยิ่ง หลายวันมาี้เขาและนางประลองทั้งฝีปากและปัญญา แต่ไรมาล้วนเป็นนางชนะเขาแพ้ กว่าวันี้จะเอาคืนได้ไม่ง่ายเลย
สำคัญที่สุดคือยามีุ้ล้วนเห็นนางเป็นสตรีของตน ดูซิว่าต่อไปนางจะหนีไปอย่างไร เอาไว้้หาวันไปขอนางจาก่าหลันหลิงให้เป็นกิจจะลักษณะ ึเวลาค่อยเอาไปปล่อยไว้ใเรือนหลังให้เป็นอนุือะไรทำนองนั้นไปก่อน หากนางเชื่อฟัง ค่อยเลื่อนตำแหน่งเป็นาารอง
ถังชิงหรูไม่รู้ตัวสักนิดว่าตนเูหมาป่าเทาตัวร้ายหมายาไว้แ้ ใสายานางเห็นหมาป่าเทาตัวี้เป็นเพียงลูกสุนัข ถ้าอ่อนโยนด้วยหน่อยก็จะเชื่องยอมเชื่อฟัง แต่สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ ุสิ่งที่เห็นล้วนเป็นภาพลวงา
"นี่คืออันใด" เฉินิไม่ได้ออกจากจวนนานแ้ แมุ้คราที่ออกมาจะมีรถม้ามาส่ง แต่สถานที่เคยไปล้วนเป็นสถานที่ของชนชั้นสูง ไม่เคยมาสถานที่เล็กๆ ที่ชาวบ้านสามัญชนใช้ีิกันเช่นี้ ยิ่งไม่เคยเห็นอาหารที่ยังมิได้ปรุงสุก ยามี้ไม่ว่าจะเห็นสิ่งใดก็รู้สึกตื่นาตื่นใไปเีหมด ราวกับเด็กน้อยอยากรู้อยากเห็นก็มิปาน
ถังชิงหรู้อธิบายให้เขาฟังไปุเรื่อง แต่คำถามของเขาเยอะเกินไป จนนางเริ่มรู้สึกเหลือ เดิมทีที่พาเขาออกมาก็เพื่อสังเกตอาาป่วยของเขา ยามี้ยังไม่มีความคืบหน้า แต่นางับูเขาก่อกวนจนแทบทรุดอยู่แ้
"นายน้อยของข้า นี่คือเต้าหู้เจ้าค่ะ..." ถังชิงหรูอธิบายอย่างอ่อนใ "คราก่อนข้าก็ทำเต้าหู้น้ำแดงให้ท่านกินไปแ้ไม่ใช่ื"
"ที่แท้ก็คือเต้าหู้นี่เ" เฉินิทำท่าตระหนักรู้
"ของก็ซื้อมาพอสมควรแ้ พวกเราับกันเถิด" ถังชิงหรูหิ้วตะกร้าึ้มาพลาง่าวว่า "ที่จริงจวนของท่านมิได้ขาดวัตถุดิบอาหาร แต่ของเหล่านั้นไม่ตรงกับความ้าของข้า ันั้นึออกมาหาเป็นาเฉพาะ หาก้าทำอาหารึ้โต๊ะให้พิถีพิถัน ไม่ว่าจะเป็นาเลือกวัตถุดิบ ทักษะาใช้มีด าควบคุมไฟ รวมึาปรุงรสล้วน้ใส่ใใุๆ อย่าง อาหารุจานที่ึ้โต๊ะ ล้วนั่นกรองออกมาจากความรู้สึกของครัวเช่นพวกเรา"
"ปรกติเจ้าปรนนิบัติ่าหลันหลิงด้วยความใส่ใเช่นี้เสมอเลยื" เฉินิพลันรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เพียงแค่คิดว่า่าหลันหลิงได้กินอาหารที่นางทำอย่างพิถีพิถันุวัน เขาก็รู้สึกว้าวุ่นแกมริษยาอย่างบอกไมู่ ไม่เข้าใเหมือนกันว่าเพราะเหตุใด
"มีปัญหาื" ถังชิงหรูเอ่ยถามอย่างงุนงง
"้มีปัญหาแน่" เฉินิแค่นเีงหึ "เปิ่นหวางกินอาหารมื้อหนึ่งไม่เห็นจะยุ่งยากขนาดี้ เขาช่างรู้สึกเสพสุข"
"ามที่ข้ารู้ ใจวนของท่านมีพ่อครัวใญ่สิบกว่า อาหารแต่ละมื้อมีสิบแปดอย่าง และท่านก็กินได้แค่หนึ่งใสิบ่เท่านั้นเ นั่นก็แสดงว่าท่านกินอาหารอย่างฟุ่มเฟือยุวัน ไม่รู้ว่าที่รู้จักเสพสุขคือผู้ใดกันแน่"
"นั่นคือสิ่งที่เปิ่นหวางสมควรได้รับ" เฉินิเอ่ยอย่างหัวเี "เปิ่นหวางแค่ว่าเขาประโยคหนึ่ง เจ้าก็ไม่พอใขนาดี้เลยื ปรกติคุณาจากตระกูลสูงศักดิ์อายุสิบขวบก็มีสาวใช้ข้างห้องแ้ ืว่าเจ้า..."
ถังชิงหรูได้ยินเช่นนั้น ก็เหยียบเ้าของเขาอย่างแ
เฉินิเจ็บจน้ปล่อยมือนาง มากเ้าของตนเไว้ พลางตะคอกถาม "เจ้าทำอันใดเนี่ย..."
"ท่านไม่สนใเรื่องหน้าา แต่ข้าสน" ถังชิงหรูแค่นเีงหึ "สีหน้าของท่านดูสดใสดีแ้ ข้าไม่อยู่เป็นเพื่อนเดินเล่นดีกว่า เดี๋ยว้ับไปเตรียมงานเลี้ยงมื้อค่ำอีก" พูดจบก็หมุนตัวเดินไปทันที
ยามี้นางกำลังโมโหโทโสจึงไม่อยากสนใที่กำลังร้องเรียกตนเอยู่ สาเหตุที่บันดาลโทสะก็ไม่มีอะไรมาก นางกับ่าหลันหลิงบริสุทธิ์ใต่อกัน ความรู้สึกเหมือนเป็นญาติมิตร แต่ใสายาคุณาสูงศักดิ์จิตใโสมมเหล่านั้น ับว่าเขาและนางมีความสัมพันธ์ทางา แ้จะไม่ให้นางโมโหได้อย่างไร
ใมุมของนาง ตนเกับ่าหลันหลิงเป็นเหมือนพี่้ แน่นอนว่าใสายานาง สถานะของพวกเขาสองย่อมเท่าเทียมกัน ่เขาจะเห็นเป็นเช่นี้เหมือนกันืไม่ ก็้ไปถามดู
ถังชิงหรูหิ้วตะกร้าเข้าไปใโรงครัว เฉินิวิ่งามมาตลทาง กว่าจะามทันไม่ง่ายเลย
เฉินรุ่ยเห็นทั้งสองับมาโดยที่เฉินิเป็นฝ่ายวิ่งามถังชิงหรู รอยยิ้มก็วาบผ่านดวงา "้าของข้าี้... เขากับแม่นางหรูเอ๋อร์เป็นคู่ที่ชอบกัดกันเีจริง"
ภายใใของ่าหลันหลิงรู้สึกอึดอัดคับ้งเล็กน้อย เฉินิดูใส่ใถังชิงหรูมากึุ้วัน สัญญาณเตือนใใของเขาก็ยิ่งรุนแึ้เรื่อยๆ ความรู้สึกเหมือนมีกำลังจะมาช่วงชิงของสำคัญของตนเไปอย่างไรอย่างนั้น
ค่ำคืนนั้น ถังชิงหรูทำอาหารชั้นดีเต็มโต๊ะ เฉินรุ่ยเอ่ยกับนางว่า "แม่นางหรูเอ๋อร์ เจ้าก็นั่งลงกินด้วยกันเถิด"
ถังชิงหรูวางอาหารจานสุดท้ายเสร็จเรียบ้ ก็ส่ายหน้า่าวว่า "ข้าไม่ชอบร่วมวงสนทนากับบุรุษุ่มใญ่ พวกท่านกินกันไปเถิด ข้าขอตัวไปอยู่เงียบๆ เีดีกว่า"
"เจ้าไม่ลองออกไปถามผู้อื่นดูบ้าง มีสตรีสักกี่ที่สามารถร่วมโต๊ะกับพวกเราเหมือนเจ้า หากเปลี่ยนเป็นอื่น เกรงว่าคงดีใจนแทบคลั่งไปแ้ แต่เจ้าับปฏิเสธ" เฉินิเอ่ยวาจาเราะร้าย
ถังชิงหรูหัวเราะเบาๆ ก่อนตอกับไป "เช่นนั้นก็ให้สาวใช้อื่นมากินอาหารเป็นเพื่อนท่านสิ ทางที่ดีมิให้พวกนางป้อนอาหารให้ท่านด้วยเ่า กินให้ผื่นึ้เต็มหน้าไปเลย"
"กาไหนไม่เดืับหิ้วกานั้น[1] สตรีเช่นเจ้าี้ไยไม่่าัเอาเีเลย" เฉินิถลึงาใส่ "หากไม่ได้แขวะเปิ่นหวางสักเรื่องจะไม่มีความสุขใช่ืไม่"
"ท่านอ๋องผู้ยิ่งใญ่ ขออภัยที่ผู้น้อย้ขอเตือนสติท่านสักเรื่อง เื่ครู่ี้ท่านเป็นฝ่ายยั่วยุผู้อื่นก่อน หากท่านอ๋องไม่ทรงเอื้อมมืออันสูงส่งเข้ามา ผู้น้อยย่อมมิ้าล่วงเกินเป็นอันขาด" ถังชิงหรูหันไปแสยะยิ้มอกาก่อนหันับไปยิ้มอย่างงดงามไร้ที่ติกับเฉินรุ่ยพ
"สุราอาหารบนโต๊ะี้ถือเีว่าเป็นาเลี้ยงส่งคุณา ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ"
"ขอบคุณแม่นางมาก" เฉินรุ่ย่าวขอบคุณด้วยความจริงใ "้รบกวนแม่นางช่วยดูแล้าข้าด้วย ท่านก็รู้ร่างาเขาค่อนข้างอ่อนไหว มีเพียงแม่นางที่ช่วยเขาได้"
"เีดายที่ใครบางไม่เข้าใความจริง้ี้ ปรกติก็มักมิใคร่ให้ความเคารพต่อผู้มีพระคุณเช่นข้าสักเท่าไร แต่เห็นแก่คุณา ข้าจะพยายามช่วยเหลือเขาอย่างสุดความสามารถ" ถังชิงหรูปรายาไปที่เฉินิ พลางถามว่า "ชิ่งอ๋อง ท่านกับคุณาเฉินเป็นพี่้กันจริงๆ ื เหตุใดความคิดอ่านของพวกท่านสองึได้ต่างกันมากเช่นี้"
--------------------------------------------------------------------------------
[1] กาไหนไม่เดืับหิ้วกานั้น หมายึ สิ่งใไ่เอ่ยับเอ่ยึสิ่งนั้น เหมือนกับาเลือกกาน้ำชาที่ต้มยังไม่เดืมาใช้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??