เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
เฉินิแสยะยิ้ม "หากพูดาอีกคำ เปิ่นหวางจะกัดเ้าเลย"
ถังชิงหรู้าเสียยกมือึ้คลำลำคอที่ถูกกัดคราก่อน พลางก่าวว่า "ช่างเถอะ เ่นข่มขู่กันขนาดี้ ข้าไม่กล้ายั่วโทสะท่านอีกแ้่ะ"
"หรูเอ๋อร์ เ้าไปพักผ่อนเถิด" ่าหลันหลิงเอ่ยกับนาง่าอ่อนโยน "วันี้คงเหนื่อยาสินะ ูิ ้าซีดหมดแ้ เห็นแ้พานปวดใจยิ่งนัก"
ถังชิงหรูอ่อนเพลียจริงดังว่า แต่ความอ่อนเพลียี้หาใช่ที่ร่างา แต่เป็เาะระบบเสียหายาเิไป ปะกอบกับนางทำแต้มจิตพิสัยมาห่อเลี้ยงไม่ทัน เลย่กระทบมาึสุขภาพนางโดยตรง
ถังชิงหรูหันไปก่าวกับเฉินรุ่ย "คุณชายเฉิน จะว่าไปแ้ก็่าขันยิ่ง ท่านอยู่ที่นี่มาหลายวันแ้ แต่ข้ายังไม่ทราบนามท่านเลย ทว่านั่นคงหาใช่ิ่ที่ข้าสามารถรู้ได้ เช่นนั้นข้าขอเรียกท่านว่าคุณชายเฉินก็แ้กันนะเ้าคะ พวกท่านค่อยๆ รับปะทานกันไป าภาค้าหากมีวาสนาได้พบกัน ข้าจะทำอาหารดีๆ ต้อนรับท่านอีก"
ถังชิงหรูเดินทางออกไปโดยมีรถม้าจวนอ๋องมา่ที่้า นางเหนื่อยา ตอนทำอาหารเมื่อครู่ก็ปรุงไปชิมไปจนแน่นท้อง หลังทิ้งตัวนอนลงจึงผล็อยหลับไป่ารวดเร็ว จนกระทั่งึกลางดึก ได้ยินเสียงโหวกเหวกอึกทึก ยามลืมาึ้มา ก็เห็นว่าองครักษ์เงากำลังอุ้มนางทะยานออกไปด้าน นางถูกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาเวียนหัวจนแทบอาเจียนอยู่รอมร่อ
"เ้าทำอันใดน่ะ" ถังชิงหรูตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ
องครักษ์เงาวิ่งไปก่าวไป "แม่นาง ่วงเิแ้ เ้านายพวกเราเพิ่งถูกลอบัหาร ตอนี้โลหิตยังไหลไม่หยุด จึงต้องเชิญแม่นางไปช่วยรักษาขอรับ"
"นายพวกเ้า? ชิ่งอ๋องหรือ" ถังชิงหรูนึกอยู่ครู่ึ่ ก็จำได้ว่าคนผู้ี้คือองครักษ์เงาเฉินิ
"ขอรับ" องครักษ์เงาตอบสั้นๆ เื่ิให้ถังชิงหรูตกใจกลัวพวกเขาึยอมสนทนากับนางาึ้อีก่ การพูดน้อยสงวนวาจาคือกฎเกณฑ์ที่องครักษ์เงาพึงปฏิบัติ
ถังชิงหรูถูกอุ้มมา ความรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนรถม้า ไม่ช้าจวนอ๋องก็ปรากฏอยู่ตรง้า องครักษ์เงาพานางเ้าไปในห้องนอนเฉินิ ยามี้เฉินรุ่ยยังเฝ้าอยู่ที่นั่น โดยมี่าหลันหลิงติดามอยู่ด้านข้าง
พวกเขาดื่มสุรากัน กลิ่นน้ำเมาตลบอบอวลไปทั้งห้อง เฉินิเปลี่ยนอาภรณ์แ้ าแผลาก็ถูกจัดการเรียบร้อย
"แม่นางหรูเอ๋อร์..." เฉินรุ่ยเห็นนางก็รีบเ้ามารับ "แม่นางหรูเอ๋อร์ คราี้ต้องรบกวนเ้าแ้"
่าหลันหลิง้านิ่วคิ้วขมวด เอ่ยกับถังชิงหรู "ชิ่งอ๋องถูกแทงตรงหัวใจ กระบี่เ่มนั้นเ้าลึกา เ้าลองดูว่า..." เขาไม่ก่าวให้จบ แต่ปะโยคครึ่งหลังก็คือลองดูว่ายังมีทางช่วยชีวิตได้หรือไม่ หากช่วยได้ก็ดีไป แต่หากหมดหนทาง เกรงว่าคงไม่อาจหาคำอธิบายให้เฉินรุ่ย อย่าเห็นว่าเขาเป็คนคุยง่าย หากไม่เกี่ยวข้องกับผลปะโยชน์ตนเ ปรกติคนผู้ี้จะไม่แสดงความอ่อนโยนออกมาให้เห็น
ถังชิงหรูนั่งอยู่้าเตียง ตรวจชีพจรให้เฉินิก่อน หลังจากนั้นก็ตัดผ้าพันแผลออกเพื่อตรวจสภาพาแผลให้แน่ชัด
้าอกเฉินิปรากฏาแผลถูกมีดแทงลึกาเหมือนเช่นที่่าหลันหลิงก่าวไว้ าเจ็บึหัวใจ หากเป็หมออื่น อาการหนักขนาดี้คงรักษาไม่ได้ แต่ถังชิงหรูหาใช่หมอธรรมดาสามัญ แน่นอนว่าย่อมให้คำตอบที่แตกต่าง นางก่าวเพียงเรียบๆ "าแผลลึกา คราี้อาจต้องนอนพักราวสิบึสิบห้าวันจึงจะลงจากเตียงได้"
"แม่นางหรูเอ๋อร์..." เฉินรุ่ยอุทานด้วยความตื่นเ้แกมยินดี "ความหมายเ้าก็คือ... น้องิไม่เป็อันใด?"
"เ้าค่ะ พักผ่อนให้าก็จะหาย" ถังชิงหรูก่าว "เคราะห์ดีที่าแผลไม่มีพิษ หากมือัหารใช้พิษทาบนอาวุธ แม้แต่ข้าคงไม่อาจรับรองได้ โชคเขายังดีอยู่ ดังนั้น์จึงยังไม่รับัคืนไป"
"เช่นนั้นก็ปะเสริฐ ข้ารู้อยู่แ้ว่าแม่นางมีทักษะการแพทย์สูง่ หมอเถื่อนทั่วไปไม่อาจเทียบเทียมได้ แม่นางปักหลักอยู่ที่เมืองชิ่งนับเป็วาสนาปะชาชนโดยแท้" เฉินรุ่ยอารมณ์ดีึ้่าเห็นได้ชัด ถ้อยคำสรรเสริญเยินยอพรั่งพรูออกมาจากปากโดยไม่ต้องควักเงินจ่าย "เช่นนั้น ข้าคงต้องมอบน้องิให้แม่นางช่วยดูแลแ้ คนเห่านั้นมีเป้าหมายอยู่ที่ข้า ข้ารั้งอยู่ที่นี่รังแต่จะสร้างปัญหาให้น้องชาย ดังนั้นข้าต้องไปแ้ หากแม่นางต้องการิ่ใดสามารถให้คนน้องิ่สารมาที่ข้าได้ทุกเมื่อ"
"เ้าค่ะ" ถังชิงหรูไม่นึกแปลกใจกับคำพูดเขา สถานะคนผู้ี้แม้ไม่เปิดเผยออกมาโดยตรง แต่นางก็พอรู้ว่าคือผู้ใด เขาจากเมืองหลวงมานานเพียงี้ คิดว่าคงมีคนพบเบาะแสเขาแ้ จึงฉวยโอกาสที่เขายังไม่ัลงมือัหารระหว่างทางจากนั้นค่อยใช้ตัวแทนที่อยู่ในวังผู้นั้นดำเนินการบาง่า อำนาจการปกครองย่อมตกไปอยู่ในมือคนเห่านั้น
เฉินรุ่ยรั้งอยู่จนกระทั่งอาการเฉินิมั่นคงดีแ้ึจากไป ยามี้พ่อ้าหลินัมาควบคุมสถานการณ์โดยรวม หลังจากเฉินรุ่ยออกเดินทางแ้ ่าหลันหลิงก็ัไปเป็อาจารย์สอนหนังสือต่อไป
เพื่อความสะดวกในการดูแลเฉินิ ่ี้ถังชิงหรูจึงไม่อาจั้า พ่อ้าหลินปะกาศข่าวออกไปว่าถังชิงหรูต้องรั้งอยู่ในจวนชิ่งอ๋องเพื่อรักษาอาการาเจ็บให้ท่านอ๋อง คนไข้ที่มาหาเห่านั้นจึงไม่กล้าพร่ำบ่น ส่วนบรรดาคนอาชีพเดียวกันที่คิดร้ายต่อถังชิงหรูก็จำต้องเก็บเขี้ยวเล็บตนเให้มิดชิด พวกเขาไหนเลยจะกล้าลงมือกับหมอที่ได้รับความเชื่อมั่นจากจวนชิ่งอ๋อง!
ชิ่งอ๋องคือคนที่รับมือยาก แต่ไรมาไม่เคยเชิญหมอจากข้าง แพทย์ปะจำจวนล้วนเป็หมอหลวงจากในวัง หากแม้แต่พวกเขายังจนปัญญา ก็ไม่มีผู้ใดรักษาได้อีกแ้ ไม่นึกว่าหมอหนุ่มรุ่นเยาว์คนี้จากจะได้การยอมรับจากชาว้า ยังได้รับความเชื่อมั่นจากชิ่งอ๋อง ครั้นแ้ทุกคนจึงเริ่มอยากทำความรู้จักกับเขา
สองสามวันผ่านไป ถังชิงหรูกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ข้างเตียง่าจริงจัง จนไม่ได้ัเกตว่าชายหนุ่มบนเตียงฟื้นึ้มาแ้ เขาจ้องมองใบ้าซีกข้างนาง สายาเหม่อลอยค่อยๆ แปเปลี่ยนเป็ความหลงใ ทว่าเพียงชั่วพริบาแววเสน่หาก็จมดิ่งลงไปใต้ก้นบึ้ง
"เปิ่นหวางหิวแ้" เฉินิเม้มริมฝีปาก เอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว "ตอนที่เปิ่นหวางสลบอยู่ เ้าคงไม่แอบปองร้ายข้าหรอกนะ ึได้ไม่มีเรี่ยวแรงสักนิดเดียว"
ถังชิงหรูได้ยินเสียงชายหนุ่ม ก็รีบวางตำราลง ร้องตะโกนออกไปด้าน "ท่านอ๋องฟื้นแ้ พวกเ้ารีบ่กินเ้ามาเร็ว"
เฉินิคว้ามือนางไว้ เอ่ยว่า "เ้ายังไม่ตอบข้าเลย ได้แอบเ่นลูกไม้กับข้าหรือเป่า เหตุใดข้าึอ่อนเพลียขนาดี้"
"ท่านไม่ปะเมินตนเเสียบ้างเลย ยังจะมาว่าผู้อื่นลอบทำร้าย าวัชระเช่นท่านก็รู้จักเหนื่อยเป็เหมือนกันหรือ" ถังชิงหรูตอบ่าหงุดหงิด
เฉินิยกมุมปากเผยให้เห็นฟันซี่ขาวแลดู่ามอง ดวง้าอ่อนโยนยามปะดับด้วยรอยยิ้มเช่นี้ งามล้มแคว้น่มแผ่นดิน่าแท้จริง ชั่วยามนั้น ถังชิงหรูถูกความงามดั่งบุปผาสีขาวน้อยๆ ตรง้า่อลวงจนเคลิบเคลิ้ม แม้แต่ชื่อแซ่ตนเยังจำไม่ได้
"เ้าเป็ห่วงเปิ่นหวางรึ" พอเฉินิเอ่ยปะโยคี้ออกมา ถังชิงหรูซึ่งกำลังเหม่อลอยก็ได้สติคืนัมาทันควัน
นางแค่นเสียงเยาะเอ่ยว่า "หลงตนเให้น้อย่เถิด ข้าเป็แค่ชาว้าตัวเล็กๆ ด้วยสถานะท่าน หากช่วยชีวิตไม่ได้ ข้าคงถูกัหารไปนานแ้"
"พี่ชายข้าหรือ" เฉินิอึ้งไปพักึ่ ความว้าวุ่นผุดวาบในแววา "ขออภัยที่ทำให้เ้าต้องเดือดร้อน"
ถังชิงหรูนึกไม่ึว่าเฉินิจะเป็คนมีเหตุผลอยู่บ้างเหมือนกัน ปรกตินางก่าวอันใด เขาเป็ต้องเถียงเสมอ เห็นอีกฝ่ายทำตัวมีมารยาทแบบี้ ก็ไม่คิดยั่วปะสาทเขาอีก ึ่าไรนางก็ไม่ใช่คนพาลไร้เหตุผล
"ท่านฟื้นได้ก็แสดงว่าพ้นขีดอันตาแ้" ถังชิงหรูก่าว "หากไม่มีธุระอื่น ข้าขอตัวัก่อน่ะ" ถ้าไม่รีบัตอนี้ จิตพิสัยจรรยาแพทย์นางก็คงเหลือศูนย์เป็แน่แ้ ึแม้จะช่วยชีวิตเฉินิได้ แต่ไม่รู้เาะเหตุใดึไม่มีแต้มเพิ่มึ้มาเลย ทั้งที่เสี่ยวอีก็บอกอยู่ชัดๆ ว่าเฉินิต่างหากที่เป็ลูกค้าาใญ่
หรือเาะว่าตนเยังรักษาเขาไม่หายขาด?
นางเริ่มต้นจากขับพิษในร่างาให้เฉินิก่อน ทั้งยังกำจัดพิษตกค้างที่สะสมา่อน้าี้ให้จนหมด ต่อา็รักษาอาการาเจ็บให้ แม้าแผลจะยังไม่ฟื้นฟู แต่่าน้อยก็พ้นขีดอันตา ยามี้เพียงิ่เดียวที่ยังรักษาไม่หายก็คือโรคที่เวลาเขาแตะต้องสตรีแ้เกิดผื่นพิษ โรคี้ไม่เคยมีกรณีตัว่าา่อน นางเลยไม่รู้ว่าจะเริ่มต้น่าไร เาะเพียงแค่นางสัมผัส อาการเขาก็จะหายโดยอัตโนมัติ แบบี้ก็่าจะนับว่ารักษาหายอยู่กระมัง
หากถามว่ามีส่วนไหนที่ยังไม่ได้รับการรักษา ก็เหลือแค่... ส่วนนั้นเขานั่นแหละ
นางรู้ได้จากชีพจรว่าส่วนนั้นเขาผิดปรกติ เนื่องจากต้องได้รับความร่วมมือจากคนไข้ หากไม่รู้สภาพว่าเป็่าไรก็มิอาจรักษาได้ตรงจุด ปะกอบกับคนโบราณค่อนข้างหวงเนื้อหวงตัว ไม่อาจขอดูตรงๆ ได้ และหากทำเช่นนั้นจริง ก็เลิกคิดไปจากเขาได้เลย นางไม่ต้องการเสียสละชั่วชีวิตตนเเพียงเาะต้องการช่วยเหลือคนคนึ่
ดังนั้นจะมีวิธีการไหนบ้างที่สามารถรักษาให้เขาได้โดยที่ไม่ต้องตรวจด้วยการัเกตา
"เสี่ยวอี..." ถังชิงหรูได้แต่ขอความช่วยเหลือจากเสี่ยวอี
เสี่ยวอีแกล้งาย
ถังชิงหรูรู้อุปนิสัยมันเป็่าดี ยิ่งเสี่ยวอีแสดงออกเช่นี้ ก็แสดงว่าทราบวิธี แต่ถ้าหากมิทราบ เขาจะไม่แสร้งทำเป็หูหนวกเป็ใบ้
"ถ้าไม่ยอมบอกกันดีๆ ฉันจะเขี่ยนายทิ้ง ึ่าไรตอนี้ฉันก็รู้ศาสตร์การแพทย์แผนโบราณแ้ อยู่ที่นี่ได้สบายา" ถังชิงหรูพูดจาข่มขู่
เสี่ยวอีตอบัมา่าอ่อนระโหยแรง "นายหญิง... ิ่นั้น… คือ ู สอบถาม สัมผัส หากท่านอยากรักษาเขาให้หาย ก็ต้องเริ่มจากก้าวแรก..."
"นายนึกหรือว่าฉันจะเชื่อ?" ถังชิงหรูเลือดึ้้า
"ถ้านายหญิงไม่เชื่อ ก็จนปัญญา ที่จริงอาการเขาไม่ซับซ้อน นายหญิงไม่คิดบ้างเ่า เขาถูกผู้หญิงเห่านั้นเ้าหาทุกวัน แต่ละคนอยากจะึ้เตียงกับเขาทั้งนั้น เวลานานไป เขาไม่เีแ่รังเกียจผู้หญิง ยังกลายเป็โรคหวาดกลัวอีกด้วย" เสี่ยวอีหัวเราะแหะๆ
"นายหญิง หากท่านอยากได้แต้มก็ต้องรักษาโรคแฝงเขาให้หายด้วย เาะว่า... โรคี้ร้ายแรงาสำหรับผู้ชาย และนี่ก็คือสาเหตุที่นายหญิงยังไม่ได้รับจิตพิสัยจรรยาแพทย์ในส่วนเขา" เสี่ยวอีชี้แจง "นายหญิงโปรดเชื่อเสี่ยวอีสักครั้ง หากท่านรักษาเขาจนหายได้ จะต้องได้โบนัสก้อนใญ่่าแน่นอน"
"โบนัสก้อนใญ่นี่มันเท่าไรกันหรือ สักพันึ่ได้ไหม?" ถังชิงหรูเอ่ยถาม
"ช่วยมีความทะเยอทะยานให้ากว่าี้อีก่สิครับ นายหญิง ชิ่งอ๋องเป็ลูกค้าาใญ่ คะแนนนิยมเขาย่อมสูงา" เสี่ยวอีพยายามหลอก่อ "แค่รักษาเขาให้หาย ึเวลานายหญิงก็จะรู้เ”พ
พอเสี่ยวอีพูดมาแบบี้ ถังชิงหรูก็อยากรู้ยิ่งว่าโบนัสก้อนใญ่ที่ว่ามันจะสักแค่ไหน
เาะขบคิดึเื่ี้ ถังชิงหรูก็เลยเหม่อลอยทั้งวัน ยามอยู่ต่อ้าเฉินิ สองาก็พลอยเหลือบลง่างโดยไม่รู้ตัว
เฉินิรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ความรู้สึกเหมือนตกเป็เหยื่อสตรีเกิดึ้อีกครั้ง แต่คราี้ต่างไปจากเดิม จากไม่รู้สึกรังเกียจแ้ ัยัง... ตื่นเ้อีกด้วย
ึขนาดเฝ้ารออยากให้นางกระโจนเ้ามา หลังจากนั้นก็จับตนเกลืนลงท้องเหมือนว่าง เีแ่... ตนเปะสาทไปหรือเป่า ไฉนึเกิดความคิดพิเรนทร์แบบี้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??