เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ุหนูใญ่สกุลหลี่คิดแผนการแทบตายกว่าจะพาถังชิงหรูมาได้ ไหนเลยจะป่ไปเช่นนี้
พอได้ยินถ้อยคำหลี่จื้อ นางก็เ่ขึ้นมาอย่างไม่พอใจ "พี่าแท้ๆ เจ้าู่ี่ อย่างนางถือว่าเป็นญาติฝ่ายไหนเจ้ากันฮึ!"
หลี่จื้อหันไปมองถังชิงหรู ก่อนตอบกลับไปว่า "ข้าเห็นพี่าคนแ้รู้สึกถูกชะตา ีอย่างอาจารย์ว่านางสำคัญต่อเขามาก"
ถังชิงหรูแทบกุมขมับ ุหนูใญ่สกุลหลี่ชมชอบ่าหลันิ ยามนี้ก็หึงหวงจนแทบจะจับนางกลืนลงท้องั้เป็นอยู่แ้ ถ้อยคำหลี่จื้อประโยคนี้เป็นการสาดน้ำมันเข้ากองเพลิงชัดๆ
"ุหนูหลี่ แม้ท่านจะไม่เจ็บไข้ แต่ตามระเบียบโรงหมอเรา เื่มีการตรวจวินิจฉัยท่านจะต้องจ่ายค่าปรึกษาแพทย์ โปรดชำระเงินด้วยห้าสิบตำลึง" ถังชิงหรูเ่ปากพลางยกยิ้มน้อยๆ
ุหนูใญ่สกุลหลี่มองนางอย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยการดูหมิ่นเหยียดหยัน
"ช่าง่าสนใจยิ่งนัก ข้างนอกล้วนเล่าลือกันว่าโรงหมอพวกท่านตรวจคนไข้ไม่รับค่ารักษา แ้เหตุใดจึงมาเก็บเงินกับุหนูเราล่ะ" จื่อเจวียนซึ่งอยู่ด้านข้างกล่าววาจาถากถาง
"กฎข้าคนยากจนไม่ต้องจ่ายค่ารักษา ทำไม... หรือว่าสกุลหลี่พวกท่านก็ยากไร้ หากเป็นเช่นั้คนยากไร้เช่นพวกท่านก็มีีิความเป็นอยู่ที่แสนวิเศษยิ่ง" ถังชิงหรูกล่าวเสียงเรียบ
หลี่จื้อกับหลีหย่วนต่างสบตากัน หลี่จื้อหันมาจูงืถังชิงหรูเดินออกไปด้านนอกพลางกล่าวว่า "พี่าคน พี่าข้าตามท่านมาตรวจย่อมต้องจ่ายค่ารักษา พวกเราไปหาท่านแม่ข้ากันดีกว่า ให้ท่านแม่จ่ายให้ก็ได้"
ุหนูใญ่สกุลหลี่ลุกขึ้นมาเต้นผาง ถลึงตาใส่น้องาอย่างโมโหโทโส "พวกเจ้าเป็นคนสกุลไหนกันแน่ ึได้เห็นขี้ดีกว่าไส้ จำไม่ได้หรือว่าใครเป็นพี่าพวกเจ้า"
หลี่จื้อซึ่งจับืถังชิงหรูอยู่เอี้ยวศีรษะกลับมา พูดกับพี่าตนเอย่างไม่สบอารมณ์ "ข้าทราบอยู่แ้ว่าท่านคือพี่า มิเช่นั้คงไม่มาเยี่ยมึที่นี่หรอก ท่านพ่อกล่าวไม่ผิด สตรีเช่นพวกท่านชอบก่อแต่เื่ไม่เป็นเื่ ึไม่ให้พวกเราอยู่ในเรือนหลังนานเกินไป ั้ห้ามลอกเลียนแบบวิสัยสตรี ในทีุ่ข้าก็เข้าใจความหมายท่านพ่อเสียที"
ถังชิงหรูลอบชื่นชมหลี่จื้ออยู่เงียบๆ เด็กคนนี้เฉลียวฉลาดยิ่งนัก ไม่เสียแรงที่่าหลันิอบรมสั่งสอน หากไม่เพราะมีพี่า่ารังเกียจเยี่ยงั้ นางก็คงชอบพวกเขาคนมากกว่านี้
ุหนูใญ่สกุลหลี่ถูกน้องาต่อว่าต่อขานจนหน้าแดงก่ำไปึใบหู นายท่านสกุลหลี่ขึ้นชื่อเื่เชิดชูบุรุษดูแนสตรี บุตราฝาแฝดคู่นี้ึจะเป็นแก้วตาดวงใจเขา ุ่หนูใญ่เช่นนางก็เป็นแค่ผู้อาศัย าปีานี้ นางเฝ้าปรารถนาที่จะได้การยอมรับจากนายท่านสกุลหลี่ พยายามทำิ่ต่างๆ เรียก้ความสนใจให้บิดาหันมามองตนเบ้าง แต่เพลานี้เขากลับยิ่งหมางเมินเย็นชาใส่นางมากขึ้นุวัน
ุหนูใญ่สกุลหลี่จ้องพี่น้องซึ่งพาถังชิงหรูออกไปจนตาแทบหลุด นางอาละวาดปัดถ้วยชาตรงหน้าตกลงพื้นแตกกระจาย ืบิดผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น ดวงเนตรแดงก่ำ แค่นึกึดวงหน้าน้อยงามพิลาสถังชิงหรู จินตนาการไปว่านางกับอาจารย์ิได้อยู่ร่วมกันั้ค่ำเช้า รักใคร่กันหวานชื่น นางก็แทบใจไม่ไหวอยากเข้าไปฉีกหน้าญิแพศยาผู้ั้ให้ขาดเป็นชิ้นๆ
"ุหนู..." จื่อเจวียนเข้ามากระซิบข้างหู "ญิผู้ั้แต่งาบุรุษวางัเป็นหมอ ื่ๆ ยังไม่มีใครทราบเื่นี้ หากุคนรู้ว่านางเป็นสตรี ท่านว่าจะมีผู้ใดมาขอ้ให้นางรักษาหรือไม่ แต่ไรมาใต้หล้านี้ยังไม่เคยมีหมอที่เป็นสตรีมาก่อน หากชื่อเสียงนางถูกทำลาย ุาผู้งามสง่าเช่นอาจารย์ิจะตบแต่งสตรีไร้ยางอายเช่นนางมาเป็นภรรยาได้อย่างไร"
นัยน์ตาุหนูหลี่พลันสว่างวาบ ดึงืจื่อเจวียนมากุมพลางกล่าวด้วยความดีใจ "เจ้ากล่าวไม่ผิด สตรีผู้ั้เป็นหมอ ไม่รู้ว่าถูกเนื้อต้องับุรุษมามากน้อยแค่ไหน บัณฑิตให้ความสำคัญกับชื่อเสียงเป็นทีุ่ หากเื่นี้แพร่งพรายออกไป ุคนก็จะเือบแงในความบริสุทธิ์นาง แม้ว่าอาจารย์ิกับนางจะเคยมีอะไรกันมาก่อน ึเวลาั้เขาก็จะไม่ต้องการนางี"
"ใช่เจ้าค่ะ ุหนูอย่าอารมณ์เสียเพียงเพราะญิชั้นต่ำเยี่ยงั้เลย โมโหไปรังแต่จะทำให้เสียสุขภาพเปล่าๆ เวลายังียาวไกลนัก ตราบใดที่พวกเขายังไม่แต่งงานกัน ุหนูก็ยังมีโอกาส" จื่อเจวียนเ่ปากยุแยง
"แต่ใจข้าก็ไม่มีความสุขอยู่ดี" ุหนูหลี่เ่พลางยกืขึ้นกุมอก "กว่าจะเรียกนางมาได้ไม่ง่าย ทำอะไรไม่ได้มิว่า ยังต้องเสียเงินีห้าสิบตำลึง"
"ลองมาคิดดูีมุมหนึ่ง หากนางเกิดเื่ในจวนเรา โดยที่พวกเราเป็นคนตามนางออกมา หากอาจารย์ิทราบาหลัง จะต้องโทษว่าเป็นความผิดพวกเราเป็นแน่ แม้ปากเขาจะไม่พูด แต่ต้องเย็นชาห่างเหินกับุหนู เช่นั้ย่อมไม่เป็นดีต่อท่านเลย ัั้ตอนนี้ป่นางไปก่อน แ้ค่อยๆ หาจัดการกับนางาหลัง" จื่อเจวียนปลอบประโลมอย่าง่โยน
"จื่อเจวียน เจ้ากับเป็นที่ปรึกษาุหนูเยี่ยงข้าโดยแท้ ิ่ที่กล่าวมาล้วนมีเหตุ เอาล่ะ ข้าจะเชื่อเจ้า หากข้าได้แต่งงานกับอาจารย์ิ ข้าจะสนับสนุนให้เจ้าได้เป็นอนุภรรยาุาใญ่ ด้วยรูปโฉมเจ้า หากบุตราบุตราให้พี่ใญ่ข้าได้สักคน ต่อไปก็ได้เป็นนายคนไปแ้ึ่หนึ่ง ุหนูเยี่ยงข้าใจกว้างเอกับบ่าวที่ซื่อสัตย์จงรักภักดี เจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวังก็แ้กัน"!
"เจ้าค่ะ" จื่อเจวียนตอบรับอย่างกระตือรือร้น
ที่ศาลาในสวนดอกไม้ หลี่จื้อจูงถังชิงหรูไปพักผ่อนอยู่ที่นั่นครู่ใญ่ หลี่จื้อชี้ไปที่บ่อปลาฝั่งตรงข้ามพลางกล่าวว่า "อาจารย์โปรดปรานที่นี่เป็นทีุ่ ุครั้งยามสอนบทกวี ก็จะพาพวกเรามานั่งเรียนกันที่นี่ เพียงแต่ระยะหลังพี่ญิใญ่ข้ามักมาที่นี่อยู่บ่อยครั้ง อาจารย์ก็เลยมิค่อยมาแ้"
ถังชิงหรูมองบ่อปลาพลางกล่าวเสียงเรียบ "เื่ก่อนจวนเขาก็มีบ่อปลาแบบนี้ คงจะเห็นแ้รู้สึกสะเทือนใจกระมัง"
"้าอาจารย์มีบ่อปลาใญ่ขนาดนี้เลยหรือ" หลีหย่วนซักถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น "แ้ตอนนี้เล่ายังมีอยู่ไหม"
"หรูเอ๋อร์" ่าหลันิเดินเข้ามาจากฝั่งตรงข้าม พอเห็นถังชิงหรูปรากฏัที่นี่ ดวงตาก็ฉายแววเือบแง เ่ถามว่า "เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร"
ถังชิงหรูปรายตาค้อนควักอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก พลางกล่าวกระทบกระเทียบด้วยน้ำเสียงเอ้อระเหย "าใชุ้หนูใญ่สกุลหลี่ว่านางไม่สบาย ให้ข้ามาตรวจชีพจรให้ แต่เท่าที่ข้าเห็น ร่างานางไม่มีปัญหา แต่ที่มีปัญหาอย่างมากคือหัวใจ อาการป่วยใจต้องใช้ใจรักษา เสียดายนั่นคือิ่ที่ข้าขาดแนเป็นทีุ่ ญาติผู้พี่ ท่านไม่ลองหายารักษาใจมาใหุ้หนูใญ่กินดูเล่า"
่าหลันิได้ยินนางเ่ึุหนูใญ่สกุลหลี่ก็คาดเดาสถานการณ์ได้ ความรู้สึกรำคาญผุดวาบในแววตา ทว่าแต่ไรมาแม้ว่าคนผู้ั้จะ่ารังเกียจเพียงใด เขาก็จะไม่แสดงออกมาให้ผู้อื่นเห็น เขาเอื้อมืไปลูบศีรษะหลี่จื้อและหลีหย่วน เ่ว่า "แอบหนีมาเล่นีแ้ ข้าให้พวกเจ้าฝึกเขียนอักษรมิใช่รึ"
"อ๋า..." หลี่จื้อจับื่าหลันิทำตาปริบๆ "อาจารย์ เดิมทีพวกเราก็อยากเขียนอักษรอยู่นะ แต่เห็นพี่าคนมาที่จวน พวกเราในฐานะเจ้า้า ก็ควรต้อนรับนางอย่างดีมิใช่หรือ พี่ญิใญ่ข้าจิตใจคับแคบ ไม่ชอบสตรีที่งดงามกว่า ัั้พวกเราเลยคิดว่าขอแค่พวกเราอยู่ข้างาพี่าคน นางก็จะไม่ถูกผู้อื่นรังแก พวกเรามาอยู่ที่นี่เพื่อคุ้มครองพี่าคนโดยเฉพาะ อาจารย์ไม่ต้องขอบุพวกเราก็ได้ แต่ว่า... เื่อักษรั้ เอาไว้วันอื่นค่อยคัดได้หรือไม่"
ถังชิงหรูอมยิ้ม มอง่าหลันิด้วยความเห็นใจ หัวเราะเบาๆ กระเซ้าว่า "ลูกศิษย์เฉลียวฉลาดเกินไปมักทำให้อาจารย์ปวดศีรษะ ในทีุ่ข้าก็เข้าใจแ้ล่ะ ว่าเพราะเหตุใดท่านึไม่อาจกลับ้าบ่อยๆ ได้"
่าหลันิเขกศีรษะเด็กาั้คนละที พลางเ่อย่างจนปัญญา "พรุ่งนี้ค่อยคัด วันนี้ให้พวกเจ้าพักผ่อนก็ได้"
"ดีทีุ่เลย" หลี่จื้อกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ "อาหย่วน พวกเราไปเล่นกันเถอะ พี่าคนกับอาจารย์มีธุระคุยกัน พวกเราอย่าอยู่เกะกะขวางทางพวกเขาเลย"
หลีหย่วนมองพวกเขาคนอย่างมีเลศนัย ก่อนตอบรับหลี่จื้อ "ตกลง"
พี่น้องวิ่งไปจากตรงั้ ในศาลาจึงเหลือเพียงถังชิงหรูกับ่าหลันิ
"ุหนูหลี่คงไม่ได้ทำอันใดเจ้าหรอกนะ" ่าหลันิเดินเข้ามา มองสังเกตนางแ้เ่ถาม
"หากลูกศิษย์ท่านไม่ตามไปด้วย ข้าคงไม่มีโอกาสออกมาง่ายดายเช่นนี้ ญาติผู้พี่คนดีข้า ชะตาดอกท้อท่านช่างแรงนัก" ถังชิงหรูมองเขาอย่างปั้นปึ่ง
่าหลันิมุ่นคิ้วเอื้อมืมาดึงปิ่นบนมวยนาง แ้จัดทรงปักปิ่นให้ใหม่ เื่ครู่ตอนนั่งรถม้าส่ายไปส่ายมา จึงเสียทรงเล็กน้อย บัดนี้พอผ่านการจัดแต่งเสียใหม่ ก็ดูงามตาขึ้นเยอะ ถังชิงหรูมองบุรุษตรงหน้า หากเขาแต่งงาน ต่อไปคงเป็นสามีที่แสนประเสริฐเป็นแน่ ความ่โยนต่อสตรีเขา เป็นิ่ที่พบเห็นได้ยากยิ่งในยุคัยนี้
"ีไม่ช้าข้าจะไปจากสกุลหลี่ ึเวลาั้นางก็มาก่อกวนเจ้าไม่ได้ีแ้" ่าหลันิเ่กับถังชิงหรู "ขออภัยด้วย หรูเอ๋อร์..."
"มิเกี่ยวกับท่านเสีย่ ใครใช้ให้ท่านหน้าตาดีขนาดนี้เล่า" ถังชิงหรูมิเคยโกรธเขา
นางหาใช่คนไร้เหตุ เื่แบบนี้ขึ้นอยู่กับความยินยอมแต่ละบุค เขาเก็ตกเป็นผู้รับเคราะห์เหืนกันมิใช่หรือ ่าหลันิอยู่ในจวนสกุลหลี่ั้วัน ต้องทนกับุหนูหลี่ซึ่งโ่มากวนใจไดุ้เื่จนไม่เป็นอันทำการทำงาน เชื่อว่าเขาคงรำคาญใจไม่น้อยไปกว่านาง
"หรูเอ๋อร์ ข้าต้องเตรียมสอบเคอจวี่[1] มีแต่วิธีนี้ึจะเปลี่ยนสถานะตนเได้ ัั้ีไม่ช้าข้าต้องไปจากเืงชิ่ง"
"หืม? ท่านจะไป แ้ข้าเล่า" ถังชิงหรูมุ่นคิ้วขมวด "ท่านไปแ้ ข้าจะอยู่ที่นี่ต่อไปทำไม ไม่มีอะไร่าสนใจสักนิด"
"ตามประสงค์ุาเฉินผู้ั้ เจ้ามิอาจติดตามข้าไปได้ หนึ่งตอนนี้ชื่อเสียงเจ้าโด่งัเกินไป อาจเป็นที่จับตามองคนจำนวนมาก หากเจ้าไปพร้อมกับข้า สถานะข้าคงปิดบังซ่อนเร้นไม่ได้ีต่อไป สุขภาพชิ่งอ๋องยังไม่ฟื้นฟูอย่างบูรณ์ โรคที่เขาเป็นมีแต่เจ้าที่รักษาได้ ัั้ เขาปรารถนาให้เจ้ารั้งอยู่เืงชิ่งต่อไป" นัยน์ตา่าหลันิฉายแววหม่นหมอง
ยามเ่เื่นี้กับถังชิงหรู ในใจเขาทรมานเกินจะรับได้ เขารู้ใจตนเดี ว่าปรารถนาให้นางติดตามไปเพียงใด แต่หากทำเช่นั้ นางคงต้องพลอยเดืร้อนไปด้วย หากคนที่ตามสังหารพบเบาะแสตนเ ก็ไม่มีิ่ใดจะรับประกันความปลนางได้ แต่หากรั้งอยู่เืงชิ่ง นางย่อมได้รับความคุ้มครองจากชิ่งอ๋อง
นี่คือเหตุสำคัญที่่าหลันิจำต้องยอมรับข้อเสนอ หากเป็นไปได้ เขาไม่อยากฝากญิาไว้ในืาอื่น เขาต้องการสตรีผู้นี้ และอยากให้นางอยู่ข้างาตนเตลไป
ถังชิงหรูรู้สึกเคว้ง ่าหลันิกำลังจะจากไป จากนี้นางก็ต้องอยู่คนเี ในสายตานาง ่าหลันิคือญาติคนเีที่ตนเมีอยู่ในโลกใบนี้ เขาและนางต่างมีความลับ่ั และช่วยสนับสนุนซึ่งกันและกันเอมา กว่าีิจะดีขึ้นได้ไม่ใช่เื่ง่าย แตุ่ท้ายกลับต้องพรากจากกัน ไม่มีงานเลี้ยงใดในโลกนี้ที่ไม่มีวันเลิกราสินะ...พ
"ท่านจะไปเื่ไร" ถังชิงหรูหลุบสายตาพลางเ่ถาม "ข้าจะได้เตรียมกินใช้ให้ล่วงหน้า"
"ีสิบวัน" ่าหลันิตอบเสียงเรียบ "เจ้า... จะแต่งงานหรือไม่"
หืม? ถังชิงหรูกำลังเศร้า แต่จู่ๆ ่าหลันิก็เปลี่ยนเื่คุยกะทันหัน ชวนให้ปรับอารมณ์ไม่ทัน นี่นางดูเหืนคนขาดความรักไม่ได้ขนาดั้เชียวหรือ?
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??