เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ในศาลาอันเงียบสงบ าหนุ่มรูปงามและหญิงสาวที่แต่งกายเป็บุรุษต่างสบตากัน ทว่าฝ่ายากลับซ่อนเร้นแววเสน่หาในดวงตาไว้ในส่วนลึกไม่แสดงออกมา ส่วนดรุณีน้อยมีพันคำหมื่นวาจาอยากเอื้อนเ่ แต่สุดท้ายกลับแปรเปลี่ยนเป็เีงทอดใเบาๆ ไม่มีผู้ใดทำลายาเงียบงันชั่วะนี้ ต่างคนต่างเพลิดเพลินไปกับาสงบสุขอันหาได้ยากยิ่ง
ทันใดั้พ่อบ้านสกุลหลี่็วิ่งมาทางนี้ พอคนผู้ั้เห็นั้สองคนอยู่ในศาลา ็ตะโกนร้องเรียกมาแต่ไกล "ท่านหมอถัง... ท่านหมอถัง..."
ถังชิงหรูไม่ค่อยชอบคนในจวนสกุลหลี่เ่าไรนัก แค่เห็น็รู้สึ่าพวกเขา่ารำคาญ นางย่นหัวคิ้ว รอให้พ่อบ้านผู้ั้วิ่งมาถึง ่มองเขา้แววตาเยียบเย็น "มีเื่อันใด"
พ่อบ้านสี้าว้าวุ่น เขาวิ่งมา่าเร่งร้อน จนถึงตอนนี้็ยังหอบไม่หยุด เปล่งวาจาไม่ออกไปชั่วะ ถังชิงหรูอดทนรอให้เขาหายเหนื่อย
"ท่านหมอถัง เมื่อครู่คนจวนชิ่งอ๋องมาแจ้งว่าชิ่งอ๋องโรคเก่ากำเริบ ตอนนี้ใ้จะไม่ไหวแล้วขอรับ" ในที่สุดพ่อบ้าน็เ่ถ้อยคำที่อยากพูดออกมา
ถังชิงหรูอึ้งไปชั่วครู่ ่ถามเขา่าร้อนใ "รถม้าเตรียมพร้อมแล้วหรือยัง"
"เตรียมพร้อมแล้วขอรับ" พ่อบ้านพยัก้าติดๆ กัน
ถังชิงหรูหมุนกายวิ่งไปทันควัน ่าหลันหลิงเ่กับพ่อบ้านว่า "ข้าจะไป้ หากคุณาั้สองถามถึง เจ้า็บอ่าข้ากลับบ้านไปแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาชี้แจงกับพวกเขาอีกที"
พ่อบ้านรู้ว่า่าหลันหลิงมีาสัมพันธ์กับจวนชิ่งอ๋อง ย่อมไม่กล้าขัดขวาง ยามนี้ทุกคนในจวนตั้งแต่เจ้านายถึงบ่าวไพร่ต่างทราบว่าเขาใ้ชิดสนิทสนมกับชิ่งอ๋องมาก จึงไม่มีผู้ใดกล้าล่วงเิ
ยามถังชิงหรูกับ่าหลันหลิงนั่งรถม้าไปถึงจวนชิ่งอ๋อง ็พบกับพ่อบ้านหลินเดินวนเวียนอยู่้าประตู่าร้อนใ พอเห็นถังชิงหรูกระโดดลงจากรถ ็รีบวิ่งเ้ามาต้อนรับ ยามนี้ใบ้าเขาขาวซีด ั์ตาเต็มไป้าตื่นตระหนก แต่ไรมาเขามักจะควบคุมอารมณ์ตนเได้ดีแต่ยามนี้กลับไม่อาจสงบใได้ "แม่นางถัง บรรพบุรุษน้อย ในที่สุดท่าน็มาแล้ว หากท่านไม่มา ข้า็อยากไปตายจริงๆ "
"อย่ามัวแต่พูดไร้สาระ ข้าจะเ้าไปดูคน่" ถังชิงหรูกล่าวกับพ่อบ้านหลิน
"ใช่แล้วๆ รีบเ้าไปเถิด" พ่อบ้านหลินพาพวกเขาไปที่ห้องเฉินหมิง
ยามถังชิงหรูได้พบกับเฉินหมิง ็เห็นว่าใบ้าหล่อเหลาซูบลงไปมาก สี้าดูไม่ดีนัก ะนี้มีผื่นแดงเห่อเต็มไปหมด ริมฝีปาก็เริ่มกลายเป็สีม่วง้ำ
"ไฉนถึงเป็เช่นนี้" ตั้งแต่ั้สองคนมีเื่แตกหักกันครา่ ถังชิงหรู็ไม่ได้พบเขาอีกเลย เฉินหมิงเ็มิเคยมาหานาง
ยามนี้พอได้เห็น ็รู้สึ่าเหมือนเปลี่ยนไปเป็คนละคน
พ่อบ้านหลินมองพังชิงหรู้แววตาเศร้าสลดแฝงไป้การตัดพ้อ ่ใกล่าวว่า "พูดแล้วเื่มันยาว ท่านตรวจอาการให้ท่านอ๋อง่ดี่า ครานี้ท่านอ๋องเอาแต่ใเิไป ถึงขนาด..."
ถึงขนาดอันใด?" ถังชิงหรูขมวดคิ้ว "พูดมาให้หมดอย่าปิดบัง ข้า้การทราบสาเุ มิเช่นั้ จะรักษาให้หายได้่าไร"
"ท่านอ๋องไม่เชื่อว่าตนเจะสัมผัสสตรีอื่นมิได้ เมื่อครู่จึงเรียกสาวใช้คนหนึ่งเ้ามา คิดจะ... ให้นางถวายตัว แต่เพียงแค่สัมผัสเส้น ยังไม่ทันแตะ้มือนาง้ซ้ำ ็กลายเป็เช่นนี้ไปแล้ว" พ่อบ้านหลินอธิบาย้สี้าลำบากใ "หากจะสืบสาวราวเื่ให้ถึงที่สุด แม่นาง็มีส่วน้รับผิดชอบอยู่กึ่งหนึ่ง หากท่านไม่แตกหักกับท่านอ๋องตอนั้ เขา็คงไม่ทำเื่แบบนี้"
"ข้าไม่เ้าใ การที่เจ้านายท่านผลีผลามทำเื่แบบนี้เกี่ยวข้องกับข้าตรงไหน ข้าให้เขาไปแตะ้สตรีรึ? โรคเขายังไม่หาย รีบร้อนจะเสพกามารมณ์เช่นนี้ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไร" เดิมทีถังชิงหรู็รู้สึกตื่นตระหนก แต่พอได้ยินพ่อบ้านหลินเล่าสาเุ เพลิงโทสะขุมหนึ่ง็ผุดขึ้นในใโดยไม่รู้ตัว พลันรู้สึกสมน้ำ้าที่เขากลายเป็แบบนี้
พ่อบ้านหลินทำปากขมุบขมิบพึมพำเีงเบา "มิใช่เพราะท่านเ้ามาให้าหวังแล้วสุดท้าย็ทอดทิ้งหรอกรึ"
่าหลันหลิงมองเฉินหมิงซึ่งนอนอยู่ตรงั้ ยามนี้เขารู้สึกสับสนว้าวุ่น และไม่สบายใ เดิมทีตัดสินใว่าจะทำตามที่ฉินรุ่ยวางแผนไว้ คือให้ถังชิงหรูอยู่ดูแลเฉินหมิง แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนาคิดแล้ว หากปล่อยให้นางอยู่ที่นี่ ตนเคง้เีนางไปจริงๆ
ารู้สึกที่่าหลันหลิงมีต่อถังชิงหรูค่อนข้างซับซ้อน สิ่งที่แน่ใได้คือารู้สึกชื่นชม หากนานไปมิได้พบเจอ เขา็จะคิดว่านางกำลังทำสิ่งใดอยู่ นางเป็คนจิตใดีงาม ชอบ่เหลือคนตกทุกข์ได้ยาก สิ่งที่นางทำเหล่าั้ทำให้เขานึกละอายใ ทำให้คนอีกมากมาย้ละอายใ ยามเห็นนาง่เหลือคนนับครั้งไม่ถ้วน เขาเพียรถามตนเว่า เจ้าไปเ็บเทพธิดาคนนี้มาจากไหน
เขาไม่ชอบที่นางใ้ชิดกับเฉินหมิงเิไป สายตาเร่าร้อนบุรุษผู้ั้ยามจ้องมองนางทำให้เขาทรมานในัก อยากพานางไปจากที่นี่ ให้เฉินหมิงหานางไม่พบอีก บางครา็อดถามตัวเมิได้ หรือว่านี่คือารักาหญิงที่ว่าไว้ในตำรา เมื่อ่เขามิเคยสัมผัส แต่ไรมา็ไม่รู้ว่าารู้สึกเช่นนี้คือารัก แต่บัดนี้เขาแน่ใแล้ว
ถังชิงหรูดึงมือเฉินหมิงขึ้นมาจับชีพจรไป าสังเกตว่ายามสัมผัสตัวนางผื่นบนใบ้าจะหายไปเหมือนครั้ง่หรือไม่
"หายแล้ว" พ่อบ้านหลินหายใ่าโล่งอก!
"อย่าเพิ่งดีใเร็วเิไปนัก ครานี้อาการเขาค่อนข้าง่าเป็ห่วง" ถังชิงหรูกล่าว "ชีพจรอ่อน หัวใเต้นช้ามาก ลมหายใแผ่วและเบาบาง ้ายกับเหลือเพียงลมหายใสุดท้าย"
รอยยิ้มผ่อนายพ่อบ้านหลินพลันชะงัก าาผวาจับเต็มใบ้า ละล่ำละลัก่าตื่นตระหนก "ท่านหมอถัง ท่านหมอเทวดา ท่าน้่ท่านอ๋องให้ได้นะขอรับ อย่าให้เิเื่กับเขาเป็อันขาด"
ถังชิงหรูนั่งลง้าเตียงเ่ว่า "อย่าเีงัเอะอะ ข้าจะพยายาม่าสุดาสามารถ"
่าหลันหลิงเห็นสภาพเฉินหมิงแล้ว ็กล่าวในใ เฉินหมิงจะตายไม่ได้ าเาา ฮ่องเต้้โทษว่าเป็าผิดหรูเอ๋อร์ที่ไม่ดูแลเขาให้ดี แบบนี้หรูเอ๋อร์็จะตกอยู่ในอันตราย
"หญิงอัปลักษณ์ เจ้ามันหญิงอัปลักษณ์ใ้าใดำ..." เฉินหมิงเพ้อออกมาะยังไม่ได้สติ "เจ้ายั่วยวนเปิ่นหวาง แล้ว็หนีไป เจ้าเห็นเปิ่นหวางเป็อันใด" ่าหลันหลิงหันไปมองถังชิงหรูที่อยู่ข้างกาย
ถังชิงหรูนึกถึงเื่ที่เิขึ้นตอนั้ สี้าพลันกระอักกระอ่วน นางรีบฉวยโอกาสเรียกชื่อเฉินหมิงเพื่อตัดบทการละเมอเขาเี
ตอนนี้นางกำลังร้อนตัว่ามาก เฉินหมิงเอาแต่พร่ำถึงเื่ั้ หากเิเขาโพล่งอันใดออกมา นางคงไม่มี้าไปเจอผู้ใดอีกแล้ว
"ถังชิงหรู..." เฉินหมิงละเมอออกมาครั้ง "ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมเป็าารองเปิ่นหวาง เปิ่นหวางไม่ดีตรงไหน"
"าารอง?" ่าหลันหลิงเ่เรียบๆ "ที่แท้ท่านอ๋อง็เห็นาสำคัญเจ้าถึงเพียงนี้ หรูเอ๋อร์..."
ถังชิงหรูหันมาพูดกับพ่อบ้านหลิน "เขาอ่อนแอขนาดนี้ได้่าไร ่นี้เขาไม่ยอมกินข้าวกินปลาเลยหรือ"
"ตั้งแต่ทะเลาะจนแตกหักกับท่าน ท่านอ๋อง็กินอะไรไม่ลง ทุกวันเอาแต่ติดตามฟังข่าวท่าน แต่พอฟังแล้ว็หงุดหงิดอารมณ์เี บางครั้งั้วันกินแค่มื้อเี บางครั้ง็เอาแต่ดื่มสุรา ไม่ยอมแตะ้อะไรเลย เดิมทีข้าอยากไปเชิญท่านมาดูเขาสัก่ แต่ท่านอ๋องไม่อนุญาต ็เป็เี่านี้ แง่งอนเหมือนเด็กๆ" พ่อบ้านหลินกล่าว้ารู้สึกปวดร้าวใ
ถังชิงหรูนึกละอายใอยู่บ้าง นางไม่คิดว่าเขาจะจริงจังขนาดนี้ นึกพร่ำบ่นในใ เสี่ยวอีเอ๊ยเสี่ยวอี คราวนี้นายเล่นแรงเิไปจริงๆ
อย่าเห็นว่าเฉินหมิงดูเหมือนเป็คนแรงๆ แต่แท้จริงแล้วบริสุทธิ์ผุดผ่องมาก เขาไม่เคยแตะ้สตรีใดมา่ นางเป็ผู้หญิงคนแที่สัมผัสเขาแล้วไม่ทำให้เขา้เจ็บปวดทรมาน มิเพียงเ่าั้ ยังเป็ผู้หญิงคนแที่ทำให้เขาเิปฏิกิริยาตอบสนองทาง่ากาย ้เุนี้ เขาจึงเิารู้สึกพึ่งพานางั้ทาง่ากายและจิตใ
ถังชิงหรูฝังเข็มให้เฉินหมิงสองสามตำแหน่ง ่หันไปพูดกับพ่อบ้าน "ท่านให้บ่าวไปทำโจ๊กใส่เนื้อมา่ ตอนนี้เขาอ่อนเพลียมาก สาเุส่วนหนึ่ง็เพราะขาดอาหาร"
"ขอรับ" พ่อบ้านหลินตอบรับ่ารวดเร็ว
่าหลันหลิงคอยอยู่เป็เพื่อนนาง เขาเห็นถังชิงหรูดูแลเฉินหมิง่าพิถีพิถัน
"้การให้่อะไรไหม" ่าหลันหลิงเ่ถาม
"อื้ม ให้เขาดื่มน้ำสัก่" ถังชิงหรูหันไปบอก
่าหลันหลิงยกน้ำชาเ้ามา ถังชิงหรูพยุงเฉินหมิงขึ้นมานั่ง ั้สอง่กันป้อนน้ำให้เขาดื่ม ชั่วะั้เ เฉินหมิง็ลืมตาขึ้น
เขาอ่อนแอเิไป ตอนแยังตาพร่าไม่อาจจับจุดอะไรได้ แต่พอถังชิงหรูเตรียมจะวางเขาลง ็เหมือนเ้าใอะไรขึ้นมา ดวงตาั้สองข้างจดจ้องนางเขม็ง คว้ามือนางไว้ าเ่้น้ำเีงกระฟัดกระเฟียด "หญิงใ้า ใครใช้ให้เจ้ามา เจ้าตัดขาดาสัมพันธ์กับเปิ่นหวางไปแล้วมิใช่หรือ"
ถังชิงหรูถูกเขาต่อว่าราวกับเป็เฉินซื่อเหม่ย[1] ที่ได้ใหม่ลืมเก่าทอดทิ้งลูกเมีย ็นึกโมโหอยู่บ้าง แต่ะเีกัน็รู้สึกขบขัน เขาเป็ถึงท่านอ๋องผู้ยิ่งใญ่ ไยถึงมาตัดพ้อต่อว่านางราวกับสตรีคนหนึ่ง
"ตอนนี้อาการท่านย่ำแย่มาก ใช้แรงให้น้อยลง่ดี่า ค่อยๆ ฟื้ฟูสภาพ่ากาย หากยังใช้อารมณ์แบบนี้ ่ากายจะรับไม่ไหว" ถังชิงหรูกล่าว
"หากข้าตาย ็เพราะถูกเจ้ายั่วโมโหนี่แหละ เจ้าคงกลัวจะถูกพี่ใญ่ข้าลงโทษล่ะสิ" เฉินหมิงพูด่าอ่อนแรง
"ท่านนี่จริงๆ เลย..." ถังชิงหรูกล่าว่าไม่สบอารมณ์ "ตามใ อยากจะคิดอะไร็เชิญ สรุปแล้ว ้ฟื้ฟู่ากายให้หาย่ แล้วค่อยมาคิดบัญชีกับข้าตกลงไหม"
เฉินหมิงมองถังชิงหรู ่คว้าตัวนางไว้แล้วดึงเ้ามา ทันทีที่ริมฝีปากอุ่นร้อนประกบบนริมฝีปากนาง ถังชิงหรู็เิตากว้าง นางอยากจะผลักเขาออกไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะใช้เรี่ยวแรงั้หมดที่มีกอดนางไว้แน่นจนขยับหนีไม่ได้
่าหลันหลิงอยู่ด้านข้างเห็นทุก่าชัดเจน จึงรีบดึงตัวถังชิงหรูออกมา เฉินหมิง่ากายอ่อนแออยู่เป็ทุนเดิม เมื่อครู่็ใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายไปจนหมดสิ้น พอ่าหลันหลิงดึงถังชิงหรูออกไป เขาจึงเีหลักล้มคะมำลงไปั้ตัว
"ท่านอ๋อง ทรงทราบหรือไม่ว่าตนเทำสิ่งใดลงไป" ่าหลันหลิงกล่าว่าโกรธจัด "หรูเอ๋อร์่เหลือท่าน้าหวังดี แต่ท่านกลับเหยียบย่ำศักดิ์ศรีนางเช่นนี้หรือ"
"เปิ่นหวางรู้ว่านางมีเจตนาดี ัั้จึงตอบแทน้วิธีการตนเ เอาไว้เปิ่นหวางจะ่าหนังสือไปถึงพระเชษฐา มอบตำแหน่งาารองให้แก่นาง เปิ่นหวางขอรับรอง หลังจากที่นางติดตามเปิ่นหวางแล้ว จะไม่้รับาน้อยเนื้อต่ำใใดๆ ั้สิ้น และไม่้บาก้าออกไปทำงานงกๆ อยู่ข้าง เปิ่นหวางจะให้ทุกสิ่งที่นาง้การ" เฉินหมิงมองถังชิงหรู่าเผด็จการ
ถังชิงหรูเช็ดริมฝีปาก สายตามีแต่าเฉยเมย นางยิ้มเยาะกล่าวว่า "่าเีดายที่ท่านไม่ทราบว่าสิ่งที่ข้า้การคืออะไร ใครพิสมัยตำแหน่งาารองท่านกันฮึ? ข้าอยากได้แต่อิสรภาพเ่าั้"
พ่อบ้านหลินถือโจ๊กหมูเ้ามา เห็นเฉินหมิงฟื้นแล้ว ็อุทานออกมา้าดีใ "ท่านอ๋อง ในที่สุด็ทรงฟื้นเีที ่าีเหลือเิ บ่าวรู้อยู่แล้วว่าท่านหมอเป็ดาวนำโชคท่าน"
เฉินหมิงมองถังชิงหรู ั์ตาฉายแววกร้าว "เจ้าไม่ยินดีเป็าารองเปิ่นหวาง หรือว่าเจ้าอยากเป็าาเอก? ้สถานะเจ้า นี่คือสิ่งที่เป็ไปไม่ได้"พ
ถังชิงหรูยกมือนวด้าผาก สี้าแสดงถึงาอ่อนเพลียและสิ้นเรี่ยวแรง "ท่านอ๋องที่เคารพ ท่านดูไม่่าจะใช่คนไร้เดียงสาขนาดั้ เุใดคำพูดข้าท่านถึงฟังไม่เ้าใ ข้าจะบอกท่านให้ชัดเจนอีกครั้ง ข้าไม่อยากเป็สตรีท่าน ไม่เคยคิดเลยแม้แต่น้อย"
พ่อบ้านหลินมองเจ้านายตนเ่าเป็กังวล ่หันไปจ้องถังชิงหรูตาปริบๆ าเ่ในใ ท่านอ๋องเพิ่งฟื้นมิใช่หรือ ไึุเื่นี้แล้วเล่า ต่อให้จำเป็้พูด ็่คำนึงถึงสุขภาพคนป่วย่ได้หรือไม่ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันดีๆ ไม่เห็น้ตาต่อตาฟันต่อฟันเช่นนี้เลย
--------------------------------------------------------------------------------
[1] เฉินซื่อเหม่ยเป็ตัวละครในเื่เปาบุ้นจิ้น เขาเป็บัณฑิตยากจน แต่งงานมีบุตรแล้ว ต่อมาเ้าเมืองหลวงสอบได้เป็จอหงวน เป็ที่หมายตาน้องสาวฮ่องเต้ ้าโลภเขาจึงบอ่าตนเยังโสด และได้เสกสมรสกับองค์หญิงกลายเป็ราชบุตรเขยในที่สุด ต่อมาที่บ้านเิเิภัยแล้ง ยาเขาจึงพาบุตราเ้าเมืองหลวงตามหาสามี จนรู้ว่าเขาสอบได้เป็จอหงวน เฉินซื่อเหม่ยไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับ ยังส่งคนมาสังหารยาและบุตรตนเเพื่อปิดปาก เคราะห์ดีที่นักฆ่ามีมโนธรรมจึงชี้ให้นางไปฟ้องร้องเปาบุ้นจิ้น เพื่อทวงถามาเป็ธรรม สุดท้ายเฉินซื่อเหม่ย็ถูกประหารชีวิต
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??