เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
พอกลับมาึบ้าน ถังชิงหรูทิ้งตัวนั่งพลางทอดถอนใ
น่าหลันิเดินเ้ามาจากด้านนอก เห็นสี้าระทมทุกข์ของนาง ความรู้สึกปวดร้าวก็วาบผ่านแววตา
ตั้งแต่กลับมาจากจวนชิ่งอ๋อง นางก็เอาแต่นั่งอยู่ตรงั้ไม่ขยับก้นไปไหน แท้จริงแ้เขาเก็เ้าใความวิตกของนางดี ภายใต้สถานการณ์ที่เิขึ้นเมื่อครู่นี้ หากชิ่งอ๋องมิหมดแรงสลบไปเสีย่ เขากับถังชิงหรูก็คงไม่อาจปลีกตัวหนีกลับมาได้ หากรอจนเขาฟื้นคืนสติ และยังราวีไม่เลิก ต่อไปพวกตนก็อย่าหมายจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขีเลย
โบราณว่าไว้ หญิงาแสนดีมักพ่ายบุรุษจอมตื๊อ ีไม่กี่วันตนเก็้ย้ายไปยังสำนักศึกษา่ตัวีแ่หนึ่ง หากชิ่งอ๋องยังาตอแยอยู่แบบนี้ หัวในางจะไม่สั่นคลอนแน่หรือ
"หรูเอ๋อร์ ้ามาใคร่ครวญดูแ้ เจ้าา้าไปดีกว่า" น่าหลันิเ่กับถังชิงหรู "มีเพียงวิธีนี้ เจ้าึจะหลุดพ้นจากการารังควานของชิ่งอ๋องได้ มิเช่นั้..."
"จะไปอยู่แ้ เพิ่งมารู้จักเป็นห่วง้า? ปัญหาก็คือ้าไปได้ด้วยหรือ หาก้าไป เขา้ามาแน่" ถังชิงหรูมองน่าหลันิด้วยสายตาตัดพ้อ พลางเ่กับเขาอย่างอับจนหนทาง
ใช่ว่าถังชิงหรูมั่นใในเสน่ห์ของตนเนักหนา แต่จนึตอนนี้เฉินิก็ึเนื้อึตัวนางได้เพียงคนเี หากไม่อยากเป็นหนุ่มพรหมจรรย์ไปั่ชีวิต ก็มีแต่้าเกี้ยวพาราสีนางให้สำเร็จ
"เจ้าไม่ิดีติดาเขาจริงๆ หรือ" น่าหลันิสบตานางด้วยอยากจะเห็นความรู้สึกแท้จริงจากใ ยังไม่เคยมีสตรีใดปฏิเสธบุรุษเพียบพร้อมเช่นั้มา่ เฉินิ้าตาหล่อเหลา สถานะูส่ง ที่สำคัญโรคประจำตัวที่เขาเป็นสำหรับผู้อื่นอาจเป็นเื่ร้าย แต่กลับดีสำหรับถังชิงหรู เพราะหมายความว่าั่ชีวิตนี้เฉินิจะไม่มีวันทอดทิ้งนางไปไหน และนางจะเป็นสตรีของเขาแต่เพียงผู้เี
เนื่องจากสถานะของนางต่ำต้อยเกินไป ไม่มีทางได้เป็นาาเอก แต่หากฮ่องเต้ทรงมีพระบรมราชโองการแต่งตั้งให้นางเป็นาาของเฉินิ ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนีมากมายแค่ไหนนึกริษยาในวาสนาของนาง
"้าพูดไปชัดเจนแ้ หาก้าิดีก็คงไม่ปฏิเสธเขาหรอก ลูกไม้แสร้งปล่อยเพื่อจับจะมีความหมายอันใด เมื่อครู่ท่านมิเห็นหรือว่าเขาบันดาลโทสะแค่ไหน" ถังชิงหรูแค่นเสียงเยาะ "แต่ถ้าหากไร้หนทางแ้จริงๆ ก็คง้ติดาท่านไป พวกเราไปกันเงียบๆ อย่าให้เขาค้นพบ พอเวลานานไป เขาก็คงจะลืม้าไปเ"
น่าหลันิไม่อยากพูดทำลายความเชื่อมั่นของนาง ผู้อื่นอาจลืมได้ แต่สำหรับชิ่งอ๋อง ถังชิงหรูคือความทรงจำที่ฝังลึก เกรงว่าั่ชีวิตคงมิอาจลืมเลือน
"แม่นาง..." จิ่นเอ๋อร์เดินเ้ามาจากด้านนอก ในืถือกล่องมาด้วยใบหนึ่ง นางประคองกล่องใบั้ด้วยสองื เ่ว่า "ผู้ดูแลจวนชิ่งอ๋องส่งมาให้เจ้าค่ะ"
ถังชิงหรูมองกล่องใบั้ ท่าทางลังเลอยู่นานแต่ไม่กล้ารับไว้ ุท้ายก็รั้งืกลับ "เจ้าส่งมันคืนไป"
จิ่นเอ๋อร์ทำสี้าลำบากใ "แม่นาง นี่คือของจากจวนชิ่งอ๋อง บ่าวไหนเลยจะกล้า้า"
"นี่คือการตัดสินใของ้า ใครให้เจ้า้ากันเ่า ้าตัดสินใส่งของคืน เจ้าแค่จัดการาคำสั่งก็พอ" ถังชิงหรูปฏิเสธที่จะดูของในั้
น่าหลันิรับกล่องใบั้มาจากจิ่นเอ๋อร์ แ้เปิดดูด้านใน
"เป็นกำไลหยกคู่" น่าหลันิหยิบมาวางไว้ต่อ้าถังชิงหรู "ดูจากสีและเนื้อหยกน่าจะเป็นของเก่าแก่ อาจเป็นกำไลโบราณที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ"
"นี่เป็นกำไลสำหรับมอบให้สะใภ้หรือไม่ก็บุตรีมิใช่หรือ" ถังชิงหรูแค่นเสียงอย่างไม่พอใ "เจ้านั่นสมองเสื่อมไปแ้หรือไง ใครตอบตกลงกับเขากัน"
"หรูเอ๋อร์ การหลบเลี่ยงหาใช่ทางที่ดี เจ้าควรไปพูดคุยกับเขาให้รู้เื่ ผู้อื่นเป็นึชิ่งอ๋อง หากไปท้าทายไม่รู้กาลเทศะ พวกเราสองคนคง้เิปัญหาใหญ่แน่" น่าหลันิความเห็น "เดิมทีคิดว่าแค่พาเจ้าไปก็สิ้นเื่ แต่กำไลคู่นี้เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าชิ่งอ๋องจริงจังกับเจ้ามาก และแสดงให้เห็นว่าเขาใคร่ครวญึความสุขั่ชีวิตของเจ้า หาใช่เพียง้การอนุมาปรนนิบัติ่ตัว ดังั้เจ้าเก็ควรปฏิบัติกลับไปด้วยความจริงใเช่นเีกัน"
"้ารู้แ้" ถังชิงหรูรับกำไลมา่วางกลับเ้าไปในกล่อง "้ากำลังจะไปติดาอาการของเขาอยู่พอดี ของิ่นี้ให้้าเป็นคนเอาไปคืนด้วยตนเเถิด"
ในจวนชิ่งอ๋อง เฉินินั่งอยู่ริม้าต่าง มองหมู่มวลวิหคโบยบินอยู่ด้านนอก าปีมานี้ เขาูขังอยู่ในกรงที่มีชื่อว่าจวนชิ่งอ๋อง ได้แต่มองเวิ้งฟ้ากว้างไกลอยู่ในกรงหรูหราใบนี้ ชีวิตของเขามีท้องนภาอยู่ผืนหนึ่ง แต่สตรีที่ตนเอยากเป็นท้องนภาให้นางกลับดูเหืนจะไม่้การ ตนเไม่ดีตรงไหน? เหตุใดนางจึงิดีใช้ชีวิตลำเค็ญอยู่้างนอกมากกว่าที่จะเป็นผู้หญิงของเขา
"กำไลของท่านล้ำค่าเกินไป" ถังชิงหรูวางกล่องใบั้บนโต๊ะ "้าไม่อาจรับไว้ได้"
เฉินิหันกลับมาเห็นหญิงาที่ตนเกำลังนึกึอยู่ปรากฏตัวตรง้า ยามนางสงวนวาจาก็น่าัดีอยู่ แต่พอเ่ปากทีไรเป็น้ทำให้เดือดดาลทุกทีสิน่า...
"ถังชิงหรู" เฉินิหยิบกล่องมาถือเล่น "เจ้าเคยเห็นการฉุดคร่าหญิงชาวบ้านหรือไม่"
ถังชิงหรูกำลังเตรียมยาให้เขา พอได้ิคำ่าเช่นั้ ืัหยุดชะงัก เงย้าขึ้นมองด้วยสี้าประหลาดใแกมสงสัย
"ภายใต้การปกครองของชิ่งอ๋อง เืงชิ่งนับได้ว่าสงบเรียบร้อยดี จนึตอนนี้้ายังไม่เคยเห็นเื่อย่างว่า เหตุใดจึงถามเช่นนี้เ่า"!
"แ้ถ้าอ๋องของเืงชิ่งเช่นเปิ่นหวางูหญิงชาวบ้านฉุดคร่าเ่า เจ้าว่าจะเป็นอย่างไร" เฉินิมองถังชิงหรูด้วยสี้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม "ยกตัวอย่างเช่นการทำ้าวสารกลายเป็น้าวสุก หรือทำตัวเป็นป้าอ๋องขึ้นสายธนู[1] จำได้ว่าเมื่อครา่มีสตรีคนหนึ่งยั่วยวนเปิ่นหวาง นั่นคงนับว่าเป็นป้าอ๋องขึ้นสายธนูแ้กระมัง"
ถังชิงหรูืสั่นระริก เบือน้าหลบไปีทางพลางหลับตาลง สี้าเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็ยกน้ำชาจากด้าน้างเดินเ้ามาวางต่อ้าเขา แ้่ากับเฉินิด้วยสี้าจริงจัง "พวกเรามาทำข้อตกลงกันเถอะ"
"หืม?" เฉินิเลิกคิ้ว รอฟังต่อจากั้
"หากท่านสามารถทำให้้าัท่านได้ภายในครึ่งปี ้าจะยอมแต่งให้ท่านด้วยความเต็มใ ะาา าาเอก หรือแค่อนุาาก็ดี ขอแค่ใ้าิยอม เื่สถานะมิสำคัญ แต่่้าั้ ท่าน้ามเ่ึเื่นี้เป็นอันขาด ึอย่างไรเวลาครึ่งปีก็สั้นมาก ท่านรอมาได้ตั้งาปี เพียงแค่ครึ่งปีคงมิึกับรอไม่ไหวกระมัง" ถังชิงหรูจ้องตาปริบๆ มองเขาด้วยสี้าเจ้าเล่ห์แสนกล "ท่านลองคิดดู หาก้ฝืนอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่มีความั ไม่ว่าฝ่ายไหนก็คงไม่มีความสุข หรือท่านอยากให้คน้างหมอนกลายเป็นคู่แค้นที่คอยแต่จะชักสี้าใส่อยู่ทุกวันคืนเ่า"
"ใครช่วยเจ้าความคิด?" เฉินิมองนางด้วยสี้าล้ำลึก "เป็นแผนถ่วงเวลาที่ดี ครึ่งปีจะว่าไปก็ไม่นานจริงๆ ั่แะ แต่กลับเปลี่ยนแปลงอะไรได้าอย่าง เจ้าคงคิดว่าบางทีครึ่งปีนี้้าอาจหายป่วยจากโรคประหลาด สามารถแตะ้สตรีอื่นได้ ึเวลาั้้าอาจไม่มาาตอแยกับเจ้าี เจ้าก็จะสามารถสลัด้าทิ้งได้อย่างสมบูรณ์ใช่หรือไม่"
"้าอุตส่าห์ปรึกษากับท่านด้วยความจริงใ ท่านกลับระแวงว่า้ามีความคิดเป็นอื่นเสียนี่ หรือท่านมิปรารถนาให้คน้างหมอนมีหัวใเป็นหนึ่งเีกับท่านเ่า ถ้าอยู่ด้วยกันโดยปราศจากความัจะแตกต่างอันใดกับสัตว์เดรัจฉาน" ถังชิงหรู่า "ท่านตกลงหรือไม่ หากตกลงพวกเราก็ลงนามสัญญาสามฉบับ หากไม่ตกลง ้าก็ไม่มีิ่ใดจะพูด เพราะึอย่างไร้าก็ไม่ยอมเป็นสตรีของท่าน"
"เปิ่นหวางรับปากเจ้าก็ได้ แต่ว่า... ภายในครึ่งปีนี้เจ้า้อยู่กับ้า ไม่ว่าเปิ่นหวางเรียกหาเจ้าเมื่อไร เจ้าก็้ให้ความร่วมื" เฉินิหาใช่คนเบาปัญญา เขาเป็นผู้รอดชีวิตจากในวัง ได้ครอบครองที่ดินศักดินาของตนเ ก็แสดงว่ามีประสบการณ์ชีวิตมากโขอยู่ "หากผิดสัญญา ก็จงมาเป็นสตรีในอ้อมอกของเปิ่นหวางเสียโดยดี เปิ่นหวางมิใช่คนมีปัญหาเยอะเหืนเจ้า จะัก็ดี ไม่ัก็ช่าง ได้คนมา่ค่อยว่ากัน อยู่กันไปนานๆ เดี๋ยวเจ้าก็โอนอ่อนผ่อนาาเปิ่นหวางเ"
"ฮึ! ฝันไปเถอะ สตรีกับบุรุษไม่เหืนกัน บุรุษสามารถขึ้นเตียงกับใครก็ได้ แต่สตรีไม่ใช่ ดังั้ ท่านอย่าฝืนบังคับ้าเป็นดีทีุ่ มิเช่นั้้าจะฝังเข็มท่านจนมอง้าใครไม่ได้ีั่ชีวิตเลย"
"เจ้ายังไม่รับปากเงื่อนไขของเปิ่นหวางเลย" เฉินิไม่ยอมให้นางตีมึนแ้ปล่อยผ่านไป เขา้การได้ิคำสัญญาจากนาง ความคิดอันแยบยลของนางหาได้รอดพ้นไปจากสายตาของเขา
ถังชิงหรูนึกในใแผนการของน่าหลันิล้มเหลวีแ้ เดิมทีเขาคิดจะพานางไปด้วย ซึ่งเฉินิไม่มีทางยอม และหากนางรับปากเงื่อนไขนี้ ก็้รั้งอยู่เืงชิ่งต่อไป
"้าอยากาคุณาไปด้วยนี่นา" ถังชิงหรูยู่ปากบ่นพึมพำ "่นี้ที่นี่มีแต่เื่น่าเบื่อ ้าอยากไปเที่ยวเล่นที่อื่นบ้าง"
"เปิ่นหวางพาเจ้าไปหาเขาได้ แต่ยังมิอาจาไปตอนนี้" เฉินิเชื่อว่าน่าหลันิ้มีความคิดไม่บริสุทธิ์กับถังชิงหรู ดังั้จะให้พวกเขาอยู่ร่วมกันไม่ได้เป็นอันขาด ้ให้แยกกันสัก่เวลาหนึ่ง ่ต่อไปจะให้พบ้ากันหรือไม่ ก็้รอดูอารมณ์ของตนเ่ แต่ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เขาก็ไม่อนุญาต
ถังชิงหรูคาดเดาได้นานแ้ว่า้มาในรูปแบบนี้ นางเป็นดาวช่วยชีวิตของเฉินิ ทั้งยังสามารถยับยั้งอาการป่วยของเขา ดังั้ย่อมไปจากที่นี่ไม่ได้ เมื่อความ้การูจำกัด นางจึงรู้สึกเหืนูจองจำไร้อิสรภาพ
ยามถังชิงหรูกลับมาึบ้าน น่าหลันิกำลังรดน้ำผักอยู่ในสวน พอเห็นนางกลับมาก็ยืนยิ้ม ่ากับนาง "เป็นอย่างไรบ้าง คุยกันรู้เื่หรือไม่"
ถังชิงหรูเดินเ้าไปหา แ้หยุดตรง้างาเขา พลางยกืขึ้นนวดต้นคอ่าว่า "คุยกันรู้เื่แ้ เพียงแต่้าาท่านไปมิได้ หากดึงดันจะไป เขาจะรับ้าเ้าจวนอ๋องเดี๋ยวนี้เลย"
"นึกแ้ว่า้มาเป็นแบบนี้ คนผู้ั้ไม่ให้เจ้าติดา้าไปหรอก แต่ก็มีเหตุผลเ้าใได้ เพราะเจ้าสำคัญสำหรับพวกเขามาก" น่าหลันิมองนางด้วยแววตาอ่อนโยน "เพียงแต่หากพวกเรา้แยกจากกัน หรูเอ๋อร์จะลืม้าหรือไม่"
"พวกท่านทำเหืนว่า้าเป็นโรคความจำเสื่อมอย่างั้แหละ แต่ละคนล้วนเป็นห่วงว่า้าจะลืมเลือน ขอตอบอย่างจริงจังเลย ต่อให้ท่านจากไป้าสิบปี ้าก็ไม่มีวันลืม" ถังชิงหรูทอยิ้มอ่อน "แต่้าจะไปหาท่าน เขารับปากว่าจะพา้าไปหาท่าน ึเวลาก็อย่ารำคาญ้าแ้กัน"
น่าหลันหลินลูบเรือนผมของนาง มองใบ้าที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มดวงั้ด้วยความัใคร่เอ็นดู ใครเ่าจะรู้ว่าหัวใของเขาเพลานี้รู้สึกอาลัยอาวรณ์แค่ไหน
ปัง! มีคนผลักประตูเ้ามา
เงาเล็กสองร่างพุ่งเ้าหาน่าหลันิปานสายฟ้าแลบ ถังชิงหรูเห็นท่าไม่ดี รีบถอยไปยืนหลบด้าน้าง น่าหลันิวางของในื พูดกับสองคนั้ว่า "พวกเจ้ามาได้อย่างไร"
"าา์ เหตุใดท่านึจะไปจากพวกเรา เพราะพวกเราซุกซนเกินไปใช่หรือไม่ ท่านก็เลยโมโหแ้" หลี่จื้อกับหลีหย่วนเกาะน่าหลันิไม่ปล่อย
ถังชิงหรูให้เวลาศิษย์าา์สามคนได้อยู่ร่วมกัน ่นางก็เ้าไปในครัว เตรียมของอร่อยบำรุงสุขภาพให้น่าหลันิ ึอย่างไรเขาก็จะไปแ้ คงไม่ได้กินกับ้าวฝีืนางไปีแสนนาน
สิบวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าพวกเขาต่างรู้สึกอาลัยอาวรณ์ฝ่ายตรง้าม แต่วันเวลาที่้จากกันก็ยังมาึอยู่ดี
ถังชิงหรูเตรียมของกินของใช้ไว้ให้น่าหลันิมากมาย นางตรวจสอบทุกวันจนแน่ใแ้ว่าไม่มีิ่ใดขาดเหลือ
ในลานสวน ถังชิงหรูนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงั้ จิ่นเอ๋อร์กับหวนเอ๋อร์เดินเ้ามา จิ่นเอ๋อร์่าว่า "คุณาจะไปแ้เจ้าค่ะ"
"้ารู้แ้" ถังชิงหรูพยัก้า
"ที่จริงสำนักศึกษาที่คุณาไปร่ำเรียนใช้เวลาเดินทางจากที่นี่ไปเพียงไม่กี่วัน หากแม่นางคิดึก็สามารถไปหาได้ทุกเมื่อ" จิ่นเอ๋อร์เห็นนางดูหมองเศร้า ก็เ้ามาปลอบประโลม
"เจ้าไม่รู้อะไร" ครานี้น่าหลันิหาได้เพียงไปศึกษาธรรมดา แต่เขาทำสัญญากับสองพี่น้องสกุลเฉินเอาไว้ ตอนนี้พวกเขาคงจะเริ่มแผนการบางอย่างกันแ้ น่าหลันิฝังจำกับความแค้นของตระกูลอยู่ทุกวันคืน ต่อไปไม่รู้ว่าจะ้เผชิญ้ากับอันตรายมากน้อยแค่ไหน ศัตรูของเขาแข็งแกร่งและทรงอำนาจ เขาในตอนนี้เพิ่งเริ่มจากศูนย์ การ้ทำสงครามกับผู้มีอำนาจเหนือกว่าคือเื่อันตรายอย่างยิ่ง
"หรูเอ๋อร์..." น่าหลันิหิ้วสัมภาระเดินเ้ามา "้ามีถ้อยคำสองสามประโยคอยากคุยกับเจ้า"
หวนเอ๋อร์กับจิ่นเอ๋อร์ยอบาคำนับให้พวกเขาสองคน ่ถอยไปจากลานสวน
น่าหลันินั่งลง้างา พลางทอดมองใบ้าจิ้มลิ้มซีก้างของนาง "เจ้ากับท่านอ๋องมีเวลาครึ่งปี แ้เจ้าจะให้สัญญากับ้าโดยใช้เวลาครึ่งปีเหืนกันได้หรือไม่"
ถังชิงหรูหันไปมองด้วยสี้างุนงง "้าไม่เ้าใ"พ
น่าหลันิทอยิ้มอย่างจนใ เอื้อมืมาลูบดวง้าน้อยของนาง "เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเแสนดีแค่ไหน ในโลกนี้หาได้มีเพียงแค่เฉินิที่้พิษของเจ้า ยังมี้าีคน ตั้งแต่เมื่อไรมิอาจรู้ได้ ความรู้สึกของ้าที่มีต่อเจ้าหาได้บริสุทธิ์ผุดผ่องเหืนเดิมีต่อไป ้าไม่ชอบที่เจ้าใกล้ชิดกับเฉินิเกินไป ยิ่งไม่อยากให้คนมากมายหมายปองเจ้า หากเป็นไปได้ ้าอยากซ่อนเจ้าไว้ให้มิดชิด มีเพียง้าคนเีที่ได้เห็น ถังชิงหรู ้า... ชอบเจ้า หากไม่พูดมา จากไปครานี้อาจไม่มีโอกาสีแ้ ดังั้แม้ว่าจะูรังเกียจ ้าก็อยากบอกให้เจ้ารับรู้ ดังั้ เจ้าจะรอ้าีครึ่งปีได้หรือไม่ ในครึ่งปีนี้เจ้าจะไม่ัใคร จะรอ้ากลับมา ให้้าได้มีโอกาสต่อสู้อย่างยุติธรรม"
ถังชิงหรูย้อนกลับไปนึกึเหตุการณ์ที่เิขึ้น ใน่าวันมานี้ นางมัวแต่ยุ่งอยู่กับการสะสมจิตพิสัยจรรยาแพทย์ทั้งวัน แต่ไรมามิเคยนึกึเื่ความัาหญิง ดังั้พอได้ิคำ่าของเขา ก็เิความว้าวุ่นเล็กน้อย
"้า... ไม่เคยคิดเื่นี้มา่เลย แต่้ารับปากท่าน ว่าภายในครึ่งปีนี้จะไม่ัใครอื่น" เพราะนางไม่คิดจะหาบุรุษที่นี่ คิดแต่ว่าจะได้กลับบ้านหรือไม่เท่าั้
--------------------------------------------------------------------------------
[1] ป้าอ๋องขึ้นสายธนู หมายึการใช้กำลังหักหาญ ปัจจุบันใช้ในความหมายของการบังคับขืนใ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??