เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
พวกเขาเดินไปที่หน้าเทวรูปกวนอิม มองรูปสลักสูงใญ่เบื้องหน้า
ดเนตรเทวรูปนุ่มนวลอ่อนโยนยิ่ง ประึ่แววามารดาึ่เปี่ยมไปด้วยความเมตา เพียงแต่เทวรูปกวนอิมองค์นี้หาได้ถือแจกันหยก ตรง่ที่ควรจะเป็แจกันกลับเป็โพรงว่าง ึ่เมื่อพิศูก็พบว่ามีลักษณะเป็รูปแจกัน ถังชิงหรูพลันรู้สึกว่าตรงจุดั้ควรจะมีแจกันวางอยู่ หากนำวางกลับไปวางตรงตำแหน่ง จะ้มีสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นแน่นอน
"เผ่าพวกเจ้ามีแจกันรูปทรงแบบนี้หรือไม่" ถังชิงหรูซักถามอิงฉี
อิงฉีัเกตตำแหน่งที่ตั้งแจกันใบั้ พลางยกมือขึ้นกะขนาด พยายามย้อนนึกในความทรงจำ ก่อนอุทานเสียงเบาออกมา "เจ้าอย่าพูดไปนะ มีแจกันแบบนี้จริงๆ"
"เจ้ากล้าลองเอาแจกันกลับมาวางไหมล่ะ" ถังชิงหรูยกยิ้มน้อยๆ มองอิงฉีที่อยู่ด้านข้าง
อิงฉีหน้าาสะสวย เป็คนเปิเผยใกว้าง ถังชิงหรูก็มีอุปนิสัยตรงไปตรงมา พวกนางสองคนจึงได้ถูกชะากัน ถังชิงหรูเอ่ยมาแบบนี้ อิงฉีมิร่ำไรตอบตกลงทันควัน กลับเป็ถังอวี้ซูเสียีที่คิดรอบคอบกว่า เขาดึงแขนอิงฉี่าว่า "แจกันใบั้เป็สมบัติล้ำค่า มีเพียงหัวหน้าเผ่าเ่าั้ึจะแตะ้มันได้ นี้เจ้ายังไม่ใช่หัวหน้าเผ่า หากแจกันใบั้เกิดเสียหาย ผู้นำอาวุโส้ไม่ให้อภัยเจ้าแน่ ช่างมันดีกว่า พวกเรากลับกันเถอะ ที่นี่ไม่เห็นมีอะไรน่าสนุกเลย"
"แค่แจกันใบเี เสียหายก็เสียหายไปสิ ท่านแม่จะัหารข้าทิ้งหรือไร ีอย่าง คืนนี้ข้าก็จะได้เป็หัวหน้าเผ่าแล้ว ต่อไปแจกันใบั้ก็้ตกทอดมาึข้า" อิงฉียกมือขึ้นโบกอย่างไม่นำพา "ข้าจะกลับไปเอาแจกันมา สถานที่แห่งนี้วิเศษนัก แม้แต่ข้ายังรู้สึกสนใเลย ข้า้เข้าไปูให้ได้ว่าในั้มีสิ่งใดซ่อนอยู่"
"ข้าคิดว่าพี่ถังผู้นี้่ามีเุผล ึอย่างไรคืนนี้เจ้าก็้ขึ้นสืบทอดตำแหน่ง ต่อไปแจกันใบนี้ย่อมอยู่ในอำนาจการจัดการเจ้า นี้เวลาไม่เช้าแล้ว พวกเราจะโอ้เอ้อยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ได้ มิเช่นั้อาจส่งผลึงานเลี้ยงเจ้า วันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนเถอะ ีสองสามวันมีเวลาว่าง พวกเราค่อยาันใหม่" เฉินหมิงออกความเห็น
อิงฉีเป็คนใร้อน เมื่อปัญหาตั้งอยู่ตรงหน้า ฆ่าให้ายยังทรมานน้อยกว่าปล่อยให้นางจมอยู่กับปริศนาข้อนี้ีสองสามวัน แต่นางก็ตระัได้ว่าคู่หมั้นตนเอง่ามีเุผล ยามนี้ไม่ควรด่วนใร้อน มิเช่นั้อาจไม่ทันงานเลี้ยงเย็นนี้ ีอย่างึกลับไปเอาแจกันนี้ มารดานาง้ไม่ตกลงแน่นอน
นางถอนหายใอย่าง่ไม่ได้ "เช่นั้ีสองสามวันค่อยา็ได้ ข้าเรียกเจ้าว่าชิงหรูได้ไหม? ชิงหรู เจ้าอยู่ต่อีสักสองสามวัน พวกเราค่อยมาตรวจสอบสถานที่แห่งนี้ด้วยกัน"
ถังชิงหรูย่อมไม่มีความเห็น นางแค่อยากรู้ว่าที่นี่มีอะไร ขุมสมบัติที่ซ่อนอยู่ หรือว่าความลับเผ่าอิงกู
พวกเขาพบกระต่ายตัวึ่บนภูเขา เฉินหมิงรับหน้าที่มือัหาร ่ถังชิงหรูก็นำไปย่างให้เป็อาหารเลิศรส ถังอวี้ซูกับอิงฉีเดิมทีก็ทำใไม่ได้ แต่สุดท้ายคนที่กินาสุดกลับเป็พวกเขาสองคน
"รสชาติอร่อยาจริงๆ เมื่อก่อนหัวหน้าเผ่าห้ามล่าสัตว์ในเขตหห้าม พวกเราก็เลยกินแต่เนื้อแพะกับเนื้อแกะมาิกว่าปีแล้ว ยังนึกว่าเนื้อในโลกนี้ล้วนมีรสชาติเหมือนกันหมด นี้ึเพิ่งรู้ว่าแตกต่าง" ถังอวี้ซูตีพุงอย่างอิ่มหนำสำราญ
อิงฉีเช็ดมุมปาก พูดชมไม่หยุดหย่อน "หอมสุดๆ ไปเลย เนื้อกระต่ายอร่อยแบบนี้นี่เอง น่าเสียดาย คนในเผ่าไม่อาจล่าสัตว์ที่นี่ พวกเราเลยได้แต่พึ่งใบบุญชิงหรูกับคุณชายเฉิน ต่อไปคงไม่มีลาภปากแบบนี้ีแล้วล่ะ"
"เผ่าอิงกูพวกเจ้ากับเมืองชิ่งทำการค้าไปมาหาสู่กัน เมืองชิ่งมีุอย่างที่้การ หากพวกเจ้าชอบ ไปหาซื้อที่นั่นก็ได้" เฉินหมิงเอ่ยเสียงเรียบ
"ท่านอาจไม่ทราบสถานการณ์เผ่าอิงกูเรา" อิงฉีโยนซากกระูกกระต่ายที่กินเหลือเข้ากองไฟด้านหน้า "พวกเราอาศัยโคและแพะเป็หลักในการทำการค้ากับโลกภาย แต่ึอย่างไรเผ่าอิงกูเราก็เป็แค่ชนกลุ่มน้อย มักถูกผู้อื่นูแคลน วัวตัวึ่ในเมืองชิ่งพวกท่านขายได้ิกว่าตำลึง แต่เผ่าเรานำออกไปกลับขายได้เพียงึ่ึสองตำลึงเ่าั้ พวกเราอับจนหนทาง จะมิขายก็ไม่ได้ มิเช่นัุ้คนคงมีีิอยู่ได้ไม่ึฤูหนาว"
"ม้าเผ่าอิงกูหน่วยก้านดีา ไฉนึไม่ขายม้าเ่า" ถังชิงหรูถามข้อกังขา
"ม้าเผ่าอิงกูจะขายให้คนไม่ได้ นี่เป็กฎระเบียบที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ม้าพวกเรามีไว้ใช้เองเ่าั้" อิงฉีตอบพลางทอยิ้มน้อยๆ "อย่าเห็นว่าข้าเป็ึหัวหน้าเผ่า ีิข้ายังสุขสบายสู้ชาวบ้านธรรมดาในเมืองชิ่งพวกท่านไม่ได้ด้วยซ้ำ ภาพลักษณ์ภายเผ่าอิงกูอาจูสวยงาม แต่แท้จริงแล้วการทำมาหากินฝืดเคืองนัก"
ถังชิงหรูหันไปมองเฉินหมิงที่อยู่ข้างา ด้วยสถานะเขา แค่ออกปากประโยคเีก็สามารถแก้ปัญหาความยากลำบากนี้ได้ เพียงแต่ว่าทั้งสองฝ่ายต่างเป็คนแปลกหน้าที่เพิ่งมารู้จักกัน นี้ยังไม่ึจุดที่เขาจะยื่นมือเข้า่ นางเป็แค่คน มิอาจก้าวก่ายาเกินไปนัก
เฉินหมิงเข้าใความคิดถังชิงหรู เผ่าอิงกูเป็ชนเผ่าที่สตรีเป็ใญ่ แม้ประชากรไม่เยอะ อาณาเขตไม่กว้างขวาง แต่ก็ได้รับความสำคัญจากแคว้นข้างเคียง ไม่มีผู้ใดไปสร้างความลำบากให้พวกเขา แต่ก็หาได้สนับสนุน่เหลือเช่นกัน เมื่อแคว้นโดยรอบต่างสงวนท่าที หากแคว้นตนทำลายกฎเกณฑ์นี้ เกรงว่าจะเกิดปัญหาามมา!
เวลาไม่เช้าแล้ว ดตะวันกำลังจะลับเหลี่ยมเขา แสายัณห์สาดส่องมาที่พวกเขา ทุ่งหญ้าทั้งผืนแลูเงียบเหงากว่าปรกติ เสียงขับลำนำหญิงสาวดังทอดมาจากสถานที่ห่างไกล ยังมีบุรุษขับ้โต้ตอบกับพวกนาง เป็ภาพบรรยากาศอันน่ารื่นรมย์ ทว่าเสียดายที่ภายใต้ความงดงามที่ฉาบเคลือบอยู่ภายกลับซ่อนความลำเค็ญและอุปสรรคเอาไว้ามาย
อิงฉีมองบ้านเกิดที่สวยงามตนเอง เอ่ยคำสาบานอยู่เงียบๆ "ข้าจะ้นำพาพวกเขาให้หลุดพ้นจากความยากลำบากนี้ไปให้ได้ และ้มีสักวัน ที่ข้าจะนำความเจริญรุ่งเรืองมาสู่เผ่าอิงกูเรา"
ถังชิงหรูตบๆ บ่านาง ่าด้วยรอยยิ้ม "เจ้าทำได้แน่ แต่ก่อนอื่น พวกเราจะ้กลับไปให้ทันเวลา คืนนี้เจ้าคือนางเอก ามายที่จำเป็้เตรียมเตรียมเสร็จแล้วหรือยัง หากมารดาเจ้าพบว่าเจ้าหายตัวไป เจ้าว่านางจะโกรธและนึกเสียใภายหลังหรือไม่"
"ไม่หรอก นางอยากยกตำแหน่งให้ข้าจะแย่อยู่แล้ว แบบนี้นางึจะมีเวลาใช้ีิอยู่กับคนรักตนเอง" อิงฉีแค่นเสียงหึ "นางน่ะ เฝ้ารอวันที่ข้าเติบโตเป็ผู้ใญ่อยูุ่ลมหายใ"
"แต่เจ้าก็ไม่เหงาหรอก" ถังชิงหรูมองถังอวี้ซูึ่อยู่ด้านข้าง "อย่างน้อยเจ้าก็มีอวี้ซูอยู่เคียงข้าง"
หลังจากั้ครึ่งชั่วยาม อาชาพวกเขาก็กลับมาึเผ่าอิงกู ยามนี้พวกชาวบ้านต่างจุดคบไฟออกมาามอิงฉีกันทั่วุหนแห่ง
กองไฟขนาดใญ่ถูกจุดขึ้นบนพื้นที่กว้างขวาง ผู้คนที่ทำงานักันมาทั้งวันต่างมานั่งกินเนื้อากแห้งอยู่หน้ากองไฟ ใบหน้าพวกเขาอาบรอยยิ้มอิ่มเอม แม้ว่ากินจะทั้งแห้งและไร้รสชาติ ยากจะกลืนลงคอ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว ีิอันแสนสงบยามนี้ก็คือความสุขอย่างแท้จริง
ถังชิงหรูเห็นพวกเขาใช้ีิกันแบบนี้ ก็รู้สึกอดใไม่ไหว ดึงแขนเสื้อเฉินหมิงพลางกระซิบข้างหู "ลูกน้องท่านขี่ม้าเร็ว ให้เขากลับไปเอาเสบียงอาหารจากเมืองชิ่ง แล้วพวกเราทำอร่อยให้พวกเขากันเถอะ"
"เจ้ามีน้ำใงาม แต่ไมู่เวลาเสียเลย ยามนี้ประตูเมืองปิดแล้ว" เฉินหมิงตอบกลับเสียงห้วน "ต่อให้ข้าเป็เจ้าเมืองก็ไม่มีข้อยกเว้น พรุ่งนี้ค่อยว่ากันเถอะ ว่าแต่พวกเขาสองคนจะแต่งงานกันพรุ่งนี้ใช่หรือไม่"
"อื้ม" ถังชิงหรูมานึกๆ ู เช่นนี้ก็เข้าท่า พรุ่งนี้เป็วันแต่งงานอิงฉีกับถังอวี้ซู ให้พวกเขาสองคนได้กินดื่มสุราอาหารดีๆ เป็ขวัญวันมงคลที่ไม่อาจลืมเลือนไปชั่วีิ
"แค่คนแปลกหน้าสองคนที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้เป็วันแ ไย้ดีกับพวกเขาขนาดนี้ด้วย ปรกติไม่เห็นเจ้าจะดีกับข้าอย่างนี้บ้างเลย" เฉินหมิงนึกอิจฉาอยู่บ้าง
"ข้าไม่ดีกับท่านหรือ อย่าลืมสิ ที่ข้า่ีิท่าน ท่านก็เป็คนแปลกหน้าคนึ่เหมือนกัน" ถังชิงหรูตวัดสายาไปที่เขาอย่างไม่สบอารมณ์
"ข้าเป็คนป่วย เจ้าเป็ เจ้าก็ควร่ีิข้าสิ หน้าที่่รักษาคนเจ็บไข้ให้พ้นจากความายไม่ใช่ว่าเป็หน้าที่เจ้าอยู่แล้วหรอกหรือ" เฉินหมิงได้ยินถังชิงหรูเอาตนเองมาเปรียบเทียบกับชาวบ้านสามัญชนที่นี่ ไฟโทสะในใก็ลุกโชนขึ้นมาโดยไม่มีสาเุ
เฉินหมิงรู้สึกเสมอว่าต่อให้นางไม่ชอบเขา แต่ก็ควรมีตำแหน่งพิเศษในหัวในาง จะเป็สหายก็ดี หรือคู่กัดก็ได้ ึอย่างไรก็ยังมีความพิเศษอยู่บ้าง แต่นี้ึเข้าใถ่องแท้ เป็ตนเองที่คิดไปฝ่ายเี ในสายาผู้หญิงไร้หัวใคนนี้ เขาไม่ต่างอันใดกับชาวอิงกูที่เพิ่งรู้จักกัน
ถังชิงหรูมิแยแสบุรุษที่กำลังปั้นปึ่ง นางมองสตรีชาวเผ่าอิงกูเ่าั้อย่างสสนใ วันนี้นางแต่งาด้วยอาภรณ์งามหรู เมื่อเทียบกับหญิงสาวเ่าั้การแต่งตัวนางแลูมีราคากว่า แต่ทว่ากลับรู้สึกไม่สบายใเ่าไร นางชอบการแต่งาชนเผ่าอิงกู แม้ว่าแพรพรรณจะไม่งามวิจิตร รูปแบบไม่มีความซับซ้อน แต่กลับูแปลกใหม่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวยามสวมใส่
นางสะกิดจางหลินที่อยู่ด้านข้าง เอ่ยว่า "เจ้าหาชุดแบบนี้มาให้ข้าสักชุด ข้าอยากลองใสู่บ้าง"
"เสื้อผ้าแบบนี้ไม่เหมาะกับเจ้า" เฉินหมิงทัดทานทันควัน
"ไม่เหมาะอย่างไร ข้าว่าเหมาะสมดีออก" ถังชิงหรูขึงาใส่เขาอย่างไม่พอใ "ห้ามท่านพูดา สาามามายขนาดนี้ยังอุดปากท่านไม่อยู่เลย"
"ชุดเปลือยไหล่เผยช่ขาเยี่ยงั้ ูได้เสียที่ไหน" เฉินหมิงเห็นนางดื้อดึงเช่นนี้ โทสะในใก็ยิ่งเดือดดาล
"ก็เพราะเช่นนี้ ข้าึรู้สึกว่าน่าสนใ เสื้อผ้าพวกท่านห่อร่างคนเสียมิดชิดราวกับบ๊ะจ่างจนข้าแทบจะหายใไม่ออกอยู่แล้ว" ถังชิงหรูแค่นเสียงหึ "เสื้อผ้าพวกเขาใส่สบาย ไม่้ไม่้ปิดแขนปิดขา ยามสวมใส่แลูงดงามา"
จางหลินมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าลำบากใ ถังชิงหรูมีสถานะพิเศษ มิอาจเสียมารยาท แต่เฉินหมิงก็เป็เจ้านายตน เขาไม่กล้าล่เกินทั้งคู่
"เจ้าอยากสวมใส่ก็ได้อยู่ แต่ห้ามสวมให้ผู้อื่นู" ดาเฉินหมิงทอประาวาววับ ก่อนยื่นคำขาด "สรุปแล้ว ข้าไม่เห็นด้วย"
ถังชิงหรูมองเฉินหมิงด้วยแววาประหาใ นางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อเ่า ก่อนเปล่งเสียงหึ แล้ว่าค่อนแคะ "ชอบกลนัก ทำไมข้า้ให้ท่านเห็นด้วยด้วยเ่า เราไม่ได้เป็อะไรกันเสีย่ ต่อให้น่าหลันหลิงก็เถอะ เขายังมิอาจเจ้ากี้เจ้าการกับข้าขนาดนี้เลย"
ยิ่งค่ำผู้คนก็ยิ่งมารวมตัวกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาต่างมานั่งล้อมรอบกองไฟกองใญ่ที่จุดไว้ตรงา บ้างก็ขับ้ บ้างก็ลุกขึ้นมาเต้นรำกันอย่างครึกครื้นพ
สาวน้อยนางึ่วิ่งออกมาดึงแขนถังชิงหรูให้ออกไปเต้นรำด้วยกัน นางหันมามองเฉินหมิงอย่างเป็กังวล แต่ดีที่จางหลินบอกไว้ล่หน้าแล้ว จึงไม่มีผู้ใดฝืนข้อห้าม จนกระทั่งมั่นใแล้วจางหลินปกป้องเฉินหมิงให้ปลอดภัยได้ ึวางใออกไปร่วมสนุกกับคนอื่นๆ
"ุท่าน หัวหน้าเผ่าคนใหม่พวกเรามาแล้ว" หลังจากั้ก็มีเสียงประกาศดังลั่นขึ้น ุคนต่างหยุด้รำ หันมามองสตรีที่กำลังเดินเข้าแต่ไกล ยามนี้อิงฉีสวมใส่อาภรณ์แบบเต็มยศ ประดับศีรษะด้วยเครื่องประดับเงินชุดใญ่ ูคล้ายกับเขาโค อาภรณ์นางก็ูจะัา ขณะที่นางเดินเข้ามาุคนต่างเปิทางให้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??