เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ดาวโลก? ถังชิงหรูรู้สึกงุนงง
หรือว่าบรรพบุรุษเผ่าอิงกูจะเป็ชาวโลก?
นางเคยไปรักษาให้กับเจ้าชายแห่งดาวโลกและอาศัยอยู่ที่นั่นระยะึ่ ในศตวรรษที่สามสิบเอ็ด โลกได้กลายเป็ดวงดาวที่มีความเจริญก้าวหน้าทางเทคโนโลยีขั้นู ทว่าค่อนข้างขาดแคลนทรัพยากร ที่ดินและแหล่งน้ำก็มีน้อย พื้นที่ส่วนใญ่เป็ทะเลทาและหุบเขารกร้าง ันั้นนางจึงมิได้รั้งอยู่ที่นั่นนานนัก
"ใช่" นางกล่าวตอบ
หลังจากที่นางตอบกลับไป โลงศพก็มีเสียงัครืด ่นที่ฝาโลงจะเปิดเอัตโนมัติ
ใช้ระบบการควบคุมด้วยเสียง?
ไม่ใช่เทคโนโลยีสมัยี้จริงๆ ด้วย
ผู้สร้างโลงศพใบี้ขึ้นมาช่างเก่งอย่างร้ายกาจ
คนอื่นๆ ไม่ทราบว่าถังชิงหรูกำลังพูดอะไร ได้ยินนางเอ่ยว่าใช่แค่ประโยคเี โลงใบนั้นก็เปิดมาเ
พวกเขาไปในโลง เห็นหญิงาสวมชุดกระโปรงสีแดงคนึ่นอนอยู่ด้านใน เปลือกาปิดสนิท อาภรณ์สีแดงสดที่นางสวมใส่แลูสะดุดาและวิจิตรประณีต แม้ว่าจะหลับาอยู่ แ่สามารถจินตนาการได้ว่าเมื่อ่นเคยงดงามาแค่ไหน แน่นอนว่าสิ่งเ่านั้นหาได้ทำให้ถังชิงหรูตื่นตระหนก แ่สิ่งที่ทำให้นางตกตะลึงอยู่ตอนี้ก็คือ...
คนผู้ี้...
คนผู้ี้...
"หม่าม้า..." ถังชิงหรูเบิกากว้าง คนที่นอนอยู่ในโลงศพ
ไฉนคนผู้ี้ถึงหน้าาคล้ายคลึงกับคุณแม่ในความทรงจำเนักเล่า? ไม่! ไม่ใช่แค่คล้าย แ่น่าจะใช่มารดาที่หายสาบสูญไปตั้งแ่ตนเยังเ็จริงๆ
คุณแม่เป็นักรบสมาพันธรัฐดวงดาว เจึงูส่งไปให้หุ่นยนต์พี่เลี้ยงเลี้ยงูตั้งแ่เ็จนเติบใญ่ แม่เ้าหกปีจะกลับมาบ้านสักหน แ่ไรา็อยู่บ้านไม่เิสามวัน แ่ถังชิงหรูก็ยังจำหน้าาได้อยู่ เาะแม่เเป็ผู้บัญชาการทาหญิงที่กล้าหาญชาญชัยที่สุดสมาพันธรัฐดวงดาว
แ่ตอนที่เอายุไม่กี่ขวบ ได้ข่าวว่ามารดาหายสาบสูญไประหว่างครามครั้งึ่ แม้แ่ศพก็หาไม่พบ ถังชิงหรูยังจำชั่ววินาทีที่ทราบข่าวได้ดี สเขาวโพลนว่างเป่า หัวใจเต็มไปด้วยความงุนงง จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานา ถึงเ้าใจว่าแม่ไม่มีวันกลับมาอีกแ้
ถังชิงหรูเอื้อมืไปลูบสัมผัสบนใบหน้าสตรีผู้นั้น ดวงหน้ายัง่นุ่ม ราวกับมีชีวิตอยู่ แ่นางย่อมรู้ว่ามารดาจากไปนานแ้ และมิอาจหวนคืนกลับมาได้อีก
"ชิงหรู เป็อะไรหรือเป่า" อิงฉีนางด้วยความสัย
"คนผู้ี้... สวยาจริงๆ" ถังชิงหรูปาดน้ำาที่หางา "อายุเพียงเ่าี้ก็ายเสียแ้ ช่างน่าเวทนานัก"
"นั่นสิ" อิงฉีพยักหน้าเห็นด้วย "มิน่าคนที่เผ่าอิงกูถึงหน้าาดีนัก ที่แท้เาะมีบรรพบุรุษรูปโฉมงดงามขนาดี้นี่เ"
ถังชิงหรูพบสมุดบันทึกเล่มึ่ข้างศพ จากสิ่งที่บันทึกในนั้น นางจึงแน่ใจแ้ว่าสตรีผู้ี้ก็คือมารดาที่หายสาบสูญไปตนเ
"ฉันคือหลินไฉ่เวยผู้บัญชาการกองทัพหญิงคนแสมาพันธรัฐแห่งดวงดาว วันี้คือวันที่ึ่ร้อยที่ฉันมาถึงดาวดวงี้ ฉันกลายมาเป็ทาสหญิงคนึ่ เพื่อรักษาชีวิตรอด ฉันต้องทำงานหนักทั้งวันทั้งคืน ต้องอดทนอดกลั้นกับการคุกคามนายทาสชาย หากร่างาฉันไม่บาดเจ็บสาหัส คงไม่ต้องทนกับความอัปยศอดสูเช่นี้ แ่ฉันจะายไม่ได้ ฉันต้องมีชีวิตต่อไป ไม่ใช่เพื่อใคร แ่เพื่อลูกาคนเีฉัน ฉันต้องหาวิธีกลับไปให้ได้ ยานอวกาศฉันหายไปบนดาวดวงี้ ฉันต้องหามันให้เจอ หลังจากนั้นค่อยใช้มันกลับไปยังบ้านเกิดตัวเ" !
"วันที่ร้อย้าสิบ ฉันรักกับผู้ชายคนึ่ แ่ไม่นึ่าเขากลับเลือกแ่งงานกับหญิงอื่นเพื่ออำนาจ ฉันโา โ... แ่ไม่เคยลืมคำสัญญาตัวเ ฉันยังมีลูกาอีกคนที่ต้องกลับไปหา ผู้ชายถึงสำคัญอย่างไร ก็ไม่สำคัญไป่าลูกาตัวเ ยามที่ฉันจากมาเยังเ็า หรูเอ๋อร์แม่... อย่าเศร้าใจไปเลย แม่ยังไม่าย แม่แค่มาอยู่ในสถานที่แปลกประหลาดแห่งึ่เ่านั้น"
"วันที่สามร้อย ฉันบุกไปชิงตัวเขาในงานแ่งงาน ทำลายงานมงคลเขาจนย่อยยับ เขาเสียใจาแ่ก็ไม่ได้ตำหนิฉัน ทว่าฉันเย่อมรู้ดีว่าต่อจากี้ไประหว่างเราไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกันอีก ฉันจากเขามา ใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบี้อย่างเป็อิสระ"
"ฉันพาทาสร้อย่าคน่กบฏ ุคนต่างเป็มนุษย์เหืนกัน ทำไมพวกเราต้องมาเป็ทาส การที่ฉันตัดสินใจเช่นี้ใช่ว่าเาะรู้สึกเสียหน้าที่พวกเขาทำให้ผู้บัญชาการทาหญิงอย่างฉันต้องกลายเป็ทาส แ่เาะว่าฉันไม่พอใจวิถีโลกใบี้"
"จากกองกำลังหน่วยย่อยเพียงร้อย่าคนค่อยๆ ยิ่งใญ่และแข็งแกร่งขึ้น บัดี้กลายเป็กองทัพหมื่น่าคนแ้ ฉันได้กลับมาเป็ผู้บัญชาการหญิงใหม่อีกครั้ง ตอนที่ฉันยืนอยู่ต่อหน้าคนที่เคยชอบ แววาตื่นตระหนกเขาทำให้ฉันสะใจเป็บ้า ฉันจ้องเขาด้วยสายาทระนง กระบี่ในืพาดอยู่ที่คอเขา ยืนอยู่บนผืนดินที่เคยเป็พวกเรา นับจากบัดนั้นโลกก็กลับคืนสู่ความบ ไร้คราม แคว้นโจวรวมถึงอีก้าแคว้น้ไม่มีใครกล้าแตะต้องประชาขนฉัน ฉันไม่ได้ตั้งตนเป็จักรพรรดินี เาะรังเกียจอำนาจการปกครองเยี่ยงกษัตริย์ ฉันตั้งชื่อให้กับพวกเขาว่า เผ่าอิงกู..."
"ฉันรู้ว่าคนเ่านั้นกระเหี้ยนกระหือรืออยากทำลายล้างประชาชนฉันให้หมดิ้ แ่พวกเขาหวาดัสิ่งที่อยู่ในืฉัน เ่านั้นสามารถช่วยให้เผ่าอิงกูยืนหยัดอย่างแข็งแกร่งได้าร้อยปี เพียงแค่การมีอยู่พวกมันก็ทำให้คนเ่านั้นไม่กล้าทำสิ่งใดกับพวกเรา ทว่าฉันก็ยังคงวิตกกังวล ตอนี้ฉันยังอยู่ พวกเขาย่อมไม่กล้าทำสิ่งใด แ่วันไหนที่ฉันไม่อยู่แ้ ไม่มีใครรู้ว่าเ่านั้นใช้อย่างไร เผ่าอิงกูจะต้านทานการโจมตีแคว้นเ่านั้นได้อย่างไร"
"ร่างาฉันคงอยู่ได้อีกไม่นาน อย่างไรเสียฉันก็ไม่ใช่คนยุคสมัยี้ ร่างาเริ่ม่แอลงุวัน ฉันปรารถนาอยากจะพบหรูเอ๋อร์อีกสักครั้ง ทว่า...ฉันกำลังจะาย คงไม่มีโอกาสกลับไปเจอลูกอีกแ้ เคงเกลียดแม่อย่างฉันาแน่ๆ "
"ฉันสร้างโลงศพให้กับตัวเ เมื่อครั้งครามโลก ฉันบังเอิญรู้เรื่องึ่มาจากตำราโบราณ นั่นก็คือชาวโลกมีคุณสมบัติสามารถทะลุมิติข้ามกาลเวลาผ่านห้วงอวกาศไปยังสถานที่ต่างๆ ได้ ฉันก็เลยคิดว่า ถ้ามีชาวโลกสักคนข้ามมิติมาที่นี่ คนคนนั้นจะพบที่ฉันทิ้งเอาไว้หรือไม่ ถ้าเสามารถข้ามเวลากลับไปได้ ก็สามารถช่วยฉันส่งจดหมายไปถึงลูกาได้ ฉันอยากเว่า แม่ไม่เคยทอดทิ้งลูก แ่แม่หาทางกลับไปไม่ได้จริงๆ แ่โ อย่าโเกลียดแม่เลยนะ"
ถังชิงหรูอ่านบันทึกเล่มนั้น น้ำาก็ไหลพราก
"เป็อะไรไป ในนั้นเขียนว่าอย่างไรหรือ ไฉนเจ้าถึงูเศร้าเยี่ยงี้เล่า" อิงฉีเห็นถังชิงหรูมีสีหน้าผิดปรกติจึงเอ่ยถาม
ถังชิงหรูปาดน้ำา สูดหายใจเอ่ยว่า "ไม่มีอะไร นางเป็บรรพชนรุ่นแเผ่าอิงกูพวกเจ้า และเป็ผู้่ตั้งเผ่าอิงกูขึ้นมา"
"แ้ทำไมเจ้าถึงูโศกเศร้าขนาดี้เล่า อย่างกับว่านางคือคนจากตระกูลเจ้าอย่างนั้นล่ะ" อิงฉีเอ่ยหยอกเย้า
"แค่รู้สึ่าชีวิตคนผู้ี้ไม่ง่ายเลย นางขึ้นจากทาสกลายมาเป็หัวหน้าเผ่า และตอนนั้นยังสร้างความหวาดัให้กับ้าแคว้น แค่อ่านก็รู้ว่าเป็ยอดหญิงผู้กล้าแกร่ง" ถังชิงหรูปิดสมุดบันทึก
"ขอข้าอ่านบ้าง..." อิงฉีได้ยินเช่นนั้น ก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันใด เอื้อมืมาคว้าสมุดบันทึกเล่มนั้น
ถังชิงหรูจับสมุดบันทึกไว้แน่นไม่ปล่อยื นี่คือชิ้นสุด้าที่มารดาทิ้งไว้ให้ นางย่อมอยากเก็บไว้กับตัว แ่สำหรับอิงฉีแ้ นี่คือสมบัติเผ่าตนเ ด้วยเหตุี้ทั้งสองจึงเกิดความกระอักกระอ่วนใจเ็น้อย แ่สุด้า ถังชิงหรูก็ปล่อยื
อิงฉีได้สมุดบันทึกา็เปิดอ่าน "นี่คือตัวอักษรอันใด อ่านไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"
ถังชิงหรูเพิ่งนึกได้ แม้ตัวอักษรในนั้นจะเป็อักษรดาวโลก แ่หาใช่อักษรยุคสมัยี้ อิงฉีซึ่งนับว่าเป็คนมีความสามารถก็ยังอ่านไม่ ถึงจะเป็อักษรชาวโลกเหืนกัน ทว่าคนละยุคสมัย ตัวอักษรย่อมจะแตกต่าง
"ที่จริงในนั้นแค่แนะนำประวัติชีวิตบรรพชนรุ่นแ นางเริ่มต้นจากการเป็ทาส เาะูกดขี่ข่มเหงมาเป็เวลานาน ันั้นจึงนำพาทาสด้วยกัน่กบฏ กองทัพนางยิ่งใญ่ขึ้นทีละน้อย ในที่สุดก็นำพาบริวารเ้าสู่เส้นทางสายโลหิต เปิดฉากเข่นฆ่าสังา ข่มขวัญจน้าแคว้นใกล้เคียง้หวาดผวาไม่กล้ากล้ำกา แ่นางก็หาได้มีใจทะเยอทะยานอยากเป็ฮ่องเต้หญิง เพียงแค่อยากมีสถานที่พักพิงสักแห่งเ่านั้น ครั้นแ้เผ่าอิงกูพวกเจ้าจึงถือกำเิขึ้น เขตทุ่งหญ้าเพลาี้ก็คือสถานที่อยู่อาศัยเผ่าอิงกู"
ถังชิงหรูความจริงเพียงแค่ส่วนึ่ แ่ส่วนที่ไม่อาจกล่าวได้ นางย่อมฝังกลบเอาไว้ในหัวใจตลอดไป ไม่มีวันปริปากผู้ใด ความรู้สึกนางตอนี้สับสนอย่างา ทางึ่คือรู้สึกดีใจที่ได้รู้ว่ามารดาอยู่ที่ไหน แ่อีกทางก็รู้สึกเสียใจที่ต้องพลัดพรากจากกันชั่วนิรันดร์
แ่อย่างน้อยตอนนั้นมารดานางก็ยังไม่าย ทั้งยังกลายเป็ตำนานสถานที่แห่งี้ แม้ว่านางจะกล้าแกร่งขนาดี้ แ่สุด้าก็ต้องายเาะไม่อาจปรับตัวให้เ้ากับสภาพแวดล้อมโลกใบี้ได้
หากตอนนั้นนางมายังโลกี้ด้วยาเนื้อตนเ เกรงว่าก็คงพบจุดแบบเีกับมารดา การเปี่มาอยู่ในร่างใหม่กลับกลายเป็การต่อชีวิตให้นาง ันั้น แม้ว่าร่างี้จะทั้งเ็และ่แอ หน้าา็าา แ่นางไม่เคยนึกรังเกียจ เมื่อเทียบกับการมีชีวิตอยู่ ปัจจัยภายนอกอื่นๆ ้ไม่นับว่าเป็อันใดทั้งิ้
"ที่แท้ก็เป็เช่นี้" อิงฉีกล่าว "ไม่มีอย่างอื่นอีกแ้หรือ"
ถังชิงหรูอยากเหลือเิ ว่าไม่ได้มีแค่ี้อยู่แ้ เพียงแ่เรื่องอื่นๆ หากให้พวกเจ้ารู้ มีหวังคงได้ตกใจกันยกใญ่
ในนั้นเขียนเอาไว้ว่า ในที่แห่งี้ยังมีห้องลับอีกห้อง ที่นั่นนางสร้างกระสุนปืนใญ่เอาไว้ หากใครกล้าคิดร้ายต่อเผ่าอิงกู อาวุธที่มีอยู่สามารถข่มขวัญให้แคว้นต่างๆ เ่านั้นหวาดัได้
แม้ว่านางไม่ได้เ้าไปเห็นด้วยาตนเ แ่สามารถจินตนาการได้ว่าห้องลับนั้นต้องไม่ใช่เ็ๆ มารดาทิ้งกระสุนขีปนาวุธไว้ไม่น้อย เ่านั้นมหัศจรรย์เิไปสำหรับคนยุคสมัยี้ เป็ดั่งอาวุธทวยเทพ สามัญชนเดิมไร้ความผิด แ่เาะมีหยกติดตัวจึงมีความผิด หากูคนไม่ประค์ดีมาพบเ้า อาจไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเผ่าอิงกู มิอาจคะเนได้ว่าจะเปี่ไปอย่างไรบ้าง
"ไม่มีอย่างอื่นแ้ ในนั้นเขียนไว้แค่ี้แหละ" ถังชิงหรูเอ่ยเสียงเรียบ "พวกเราไปกันเถอะ"
ถังชิงหรูไปยังสตรีผู้นั้นอีกครั้ง ทั้งตนเและมารดา้ไม่อาจกลับบ้านได้อีกแ้ ันั้นให้นางพักผ่อนอยู่ที่นี่อย่างบสุขดี่า
เฉินหมิงรั้งข้อืนาง สายาที่จดจ้องฉายแววคลางแคลง "เจ้าูไม่มีความสุข?" พ
"วีรสตรี้าวหาญเช่นี้ หากปล่อยทิ้งไว้ไม่เหลียวแล ูเหืนจะแล้งน้ำใจไปหน่อย" อิงฉีเอ่ย "พวกเราสร้างสุสานใหม่ให้นางสักแห่ง แ้ให้คนในเผ่าาราบไหว้บูชาดีหรือไม่"
"คนายไปแ้ สรรพสิ่ง้ไม่เที่ยง ไยต้องทำให้วุ่นวายเช่นี้ด้วยเล่า หากดวงวิญญาณนางมีจริง คงไม่อยากใหุ้คนต้องลำบากแบบนั้น ให้นางพักผ่อนอย่างบสุขในี้เถอะ" ถังชิงหรูกล่าวเสียงเรียบ "อิงฉี แจกันเจ้าใบนั้นมีความสำคัญา หากมันไปตกอยู่ในืผู้อื่น เกรงว่าที่นี่จะูเปิดขึ้นมาอีก"
"ข้า..." อิงฉีย่นหัวคิ้ว "หรือไม่... ข้าทำลายมันทิ้งไปเลยดีไหม"
ทำลายทิ้ง? แม้ว่าการทำเช่นนั้นจะทำให้ไม่มีใครสามารถมารบกวนมารดาตนเได้อีก แ่หากวันใดที่เผ่าอิงกูเกิดจำเป็ต้องใช้เ่านั้นขึ้นมา ก็จะไม่เหลือทางหนีทีไล่
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??