เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ถังชิงหรูส่งพลังงานเ้าสู่่ากายของหลีซู นางรู้สึกอุ่นที่ฝ่าื แม้แต่่ากายก็รู้สึกร้อนึ้มา
ยามนี้หลีซูเริ่มทรมาน พิษสิบกว่าชนิดผสานรวมเป็นหนึ่งเดียวกับ่ากายเขามานาน าจะรีดเค้นพวกมันออกมาย่อมเจ็บปวดึเส้นเอ็นและะูก ่ากายราวถูกแผดเผาอยู่ในกองเพลิง หากมิใช่ว่าในยาอาบมี่ผสมของสมุนไพรซึ่งมีฤทธิ์เย็น เกรงว่าคงทนไม่ได้นานแ้
เคราะห์ดีที่ถังชิงหรูควบคุม่ากายของเขาไว้มิให้ขยับตัวส่งเดช และยังเพิ่มสมุนไพรที่ช่วยสงบจิตใจในยาอาบ ุอย่าง... ่าจะไปได้สวย
"อ๊า" หลีซูคำรามด้วยความเจ็บปวด
ถังชิงหรูมองบุรุษตรง้า ของเสีดำซึมออกมาจากแผ่นัของเขาเป็นจำนวนา ล้วนแต่เป็นพิษจากภายในของเขาทั้งสิ้น
ยามเห็นของเเหล่าั้ นางรู้สึกราวกับเห็นทากูดเลืดุ้าคลานยั้วเยี้ยออกมา ชวนสะอิดสะเอียนเป็นอย่างยิ่ง ที่จริงของเเหล่าั้่ากลัวยิ่งกว่าทากูดเลื พวกมันกลืนกินชีวิตของเขาทีละน้อย ทำให้่ากายอ่อนแอลงไปเรื่อยๆ อายุนับวันยิ่งสั้นลง จากที่นางตรวจวินิจฉัย่ากายของเขาครั้งแ แม้ว่านี้เขาจะใช้พิษต้านพิษ แต่ละวันต้องอาศัยพิษและหนอนพิษจำนวนามาต่อชีวิต แต่ก็อยู่ได้ไม่เกินสามสิบ้าปี เพลานี้เขาคงจะอายุยี่สิบกว่าปีแ้ ดังั้จึงเหลือเวลาอีกไม่กี่ปีเท่าั้
แน่นอนว่าหากถอนพิษจาก่ากายของเขาได้ แ้่ๆ ฟื้นฟูสภาพ่ากายอีกสัะยะหนึ่ง คิดว่า่าจะมีโอกาสรชีวิต เพียงแต่เื่เทียบกับปิทั่วไป อายุของเขาก็ยังคงสั้นกว่าา อย่างไรเสียเื่่นี้เขาก็สัมผัสพิษมาา าเจ็บึแก่นราก าที่เขายังคงรูปโฉมงามสง่าได้ก็นับว่าสวรรค์ปรานีเป็นพิเศษแ้ ปิแ้ ผู้ที่สัมผัสพืชพิษและหนอนพิษมาเป็นเวลานานล้วนแต่อัปลักษณ์ืเท้าหงิกง่อย ไม่มีทาง้าตาดีขนาดนี้ หลีซูสัมผัสได้ึืน้อยนุ่มนวลดุจรังไหมที่ทาบอยู่บนแผ่นัของตนเอง ั่ขณะที่กำลังทรมาน กลับมีความรู้สึกวาบหวิวเจืออยู่
หนึ่งั่ยามผ่านไป ถังชิงหรูไม่อาจฝืน่ากายได้อีกต่อไป นางรั้งืกลับ ปาดเหงื่อบน้าผาก ทรุดกายนั่งลงตรง้าพลางสบตาเอ่ยว่า "วันนี้พอแค่นี้่ ต่อไปข้าจะมาขจัดพิษให้ท่านอีกุสองวัน ่ต่อไปจะใช้วิธีาไหน ก็ต้องูสถานาณ์เฉพาะ้าในแต่ละครั้ง่"
หลีซูไร้เรี่ยวแจะเอ่ยวาจา
แม้ว่าเขาจะนั่งเฉยๆ มิได้ทำิ่ใด แต่พลังสองสายใน่ากายต่อสู้กันตลเวลา จนเขารู้สึกว่า่าของตนเองแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ยามนี้แค่มีแถลึงตาใส่อีกฝ่ายสักสองสามครั้งก็นับว่าเก่งแ้ เขาอยากลุกก็ลุกึ้ทันที เรือนกายแข็งแกร่งที่มีแต่กล้ามเนื้อจึงเผยออกมาต่อ้าถังชิงหรู
ถังชิงหรูมอง่ากายที่มีหยาด้ำเกาะพราวด้วยสี้าตะลึงพรึงเพริด นางรีบหมุนตัวกลับัหันไม่มองเขา
"ฮึ!" หลีซูแค่นเสียงเยาะ "เพิ่งมารู้จักหลบเลี่ยงนี้ มิสายไปหน่อยหรือ เื่ครู่เจ้าไม่เพียงจับข้าถเสื้อผ้า ยังลูบคลำ่ากายของข้าด้วย ข้าเห็นแก่นแท้ของเจ้าจนทะลุปรุโปร่งหมดแ้ นี้จะมาแสร้งทำท่าเหืนสตรี คิดว่าข้าจะหลงกลอย่างั้รึ"
ถังชิงหรูขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ่ยว่า "ข้าไม่ได้แกล้งทำตัวเป็นสตรี แต่ข้าก็เป็นสตรีอยู่แ้ต่างหาก"
นางหมุนกายกลับมา จงใจถลึงตาอย่างดุดันต่อ้าชายหนุ่ม
หลีซูเพิ่งสังเกตว่าตนเองขยับได้แ้ สี้าค่อยดีึ้เล็กน้อย ทว่าแม้ไม่ถูกควบคุม แต่ก็ยังขยับตัวไม่ได้ เนื่องจากไม่มีเรี่ยวแ ยืนนิ่งอยู่ในถัง้ำ จะก้าวออกไปก็ไม่ได้ จะย่อตัวนั่งลงก็ไม่ไหว จึงได้แต่จ้องถังชิงหรูที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
ถังชิงหรูเห็นเขาเิตา้า ก็นึกว่าชายหนุ่มต้องาท้าทายตนเอง เื่เาไู่ แ้นางจะเ้าใจได้อย่างไร
"พยุงข้าออกไป" หลีซูกล่าวเสียงเย็น
"นี้ข้าเองก็ไม่มีแแ้" ถังชิงหรูหาได้โป้ปด นางไร้เรี่ยวแแ้จริงๆ แค่ถ่ายทพลังให้เขาก็ลำบากาแ้ ยิ่งไปกว่าั้ยังต้องอยู่ในท่าั้ึสองั่ยาม แม้ว่านางจะไม่ได้ทำอะไรเลย แต่าอยู่ในท่าั้ึสองั่ยามเต็ม ่ากายก็แทบจะเป็นตะคริวได้เหืนกัน
"หรือเจ้าจะให้คุณชายเี่ข้าอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ ?" หลีซูเริ่ม้าง้ำ
ความรู้สึกที่ึ้ก็ไม่ได้ลงก็ไม่ได้ช่างสมควรตายยิ่งนักที่่าสะอิดสะเอียนที่สุดก็คือยาอาบในถัง บัดนี้พิษปริมาณาถูกขับออกมา ยาในถังได้เปี่เป็นสีดำขุ่นคลั่ก ึแม้เขาจะสัมผัสกับของมีพิษอยู่เป็นประจำ แต่มิได้หมายความว่าจะไม่รักความสะอาด ในบางครั้งนิสัยรักสะอาดของเขาก็เหืนเป็นโรคอย่างหนึ่ง
ถังชิงหรูเห็นเขาแลู่าเวทนา ายืนอยู่ใน้ำเป็นเวลานานอาจได้รับผละทบจากพิษ้า ่ากายอ่อนเปลี้ยมีเพียงแค่แลุกึ้เท่าั้
นางเ้าไปประคองพลางกล่าวเสียงเรียบ "เช่นั้ท่านก็เกาะข้าให้แน่น หากล้มลงไป ข้าไม่รับผิดชอบนะ อย่างไรเสียยามนี้ข้าเองก็ต้องาผู้อื่นมาช่วยพยุงเหืนกัน"
หลีซูจับ้ืของนางไว้แน่น ั่ขณะที่เห็นดวง้าขาวซีดของนาง พลันเิความรู้สึกว้าวุ่นในหัวใจ
ั้แต่จำความได้ นี่คือสตรีที่สองที่ดีต่อเขา แคือมารดาของตนเองซึ่งตายไปนานแ้ภายใต้เงื้อมืของศัตรู!
แต่เขารู้ว่าที่นางทำแบบนี้เพราะมี้แลกเปี่ หากั้ตนเองไม่หยิบยื่นยาถอนพิษให้ นางก็คงไม่สนใจความเป็นความตายของเขา ในโลกใบนี้ไหนเลยจะมีใจบุญสุนทานขนาดั้ ใครจะเป็นหรือตายไม่เกี่ยว้งกับตนเองสักนิด สนใจแต่เื่ในบ้านของตัวเองก็พอแ้
ถังชิงหรูประคองหลีซูไปที่เตียงขนาดใหญ่ที่อยู่ด้าน้า นับได้ว่านี่คือ่ที่งดงามหรูหราที่สุดของห้อง าั้เตียงัใหญ่พอให้สี่้านอนในเรือนทรุดโทรมและคับแคบเช่นนี้ชวนให้รู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ
หลีซูเดินสะดุดเสียหลักล้มลงไปที่พื้น ถังชิงหรูรีบประคองเขาไว้ พลางเอ่ยถามด้วยสี้าห่วงใย "เป็นอย่างไรบ้าง ยังไหวหรือเปล่า"
ยามฝ่าืของหลีซูสัมผัสกับฝ่าืของถังชิงหรู ืเล็กนุ่มนิ่มราวกับไร้ะูก เื่เทียบกับฝ่าืหนาของเขาแ้ นางก็ยังูอ่อนแอกว่าอยู่ดี นี่คือความแตกต่างระห่าชายญิ ไม่ว่าปิสตรีจะมีเขี้ยวเล็บามายเพียงใด ้าที่สุดแ้เื่อยู่ต่อ้าบุรุษก็ยังคงอ่อนแอกว่าอย่างเห็นได้ชัด
แน่นอนว่าที่หลีซูคิดเช่นนี้เพราะไม่เคยเห็นถังชิงหรูยามทุบตีเฉินิ หากเขาได้เห็นคงจะไม่รู้สึกว่าสตรีนี้อ่อนแอเป็นแน่
ผู้ญิซึ่งปฏิเสธผู้ชายุที่มาตามจีบจากดาวต่างๆ ในศตวรรษที่สามสิบเอ็ดและยังมีชีวิตรมาได้ึนี้ หากอ่อนแอก็เกรงว่าแม้แต่วิญญาณคงสูญสลายไปนานแ้
นางวางหลีซูลงบนเตียง พอหันกลับไปเห็นข้างนอกมีแต่ความมืดมิด เสียงแมลงร้องระงมดับความเงียบสงัดยามราตรี ในป่าลึกบนภูเขาเช่นนี้ เขาคงมีแต่แมลงเหล่าั้อยู่เป็นเพื่อน
หลีซูเห็นนางเดินออกไป ก็ไม่กล่าวิ่ใด หลับตาลงเงียบๆ
ข้างนอกมืดสนิท สตรีผู้ั้ยังคิดจะไป ูท่าคงไม่อยากอยู่บ้านัเดียวกับตัวประหา ฮึ! นางไม่ส่องคันฉ่องูเสียบ้างเลย ท่าทางอย่างกับสาวชาวบ้านอย่างนาง ยังต้องกังวลว่าตนเองจะกินไม่เลือกหรืออย่างไร
ขณะที่หลีซูนึกว่าถังชิงหรูลงเขาไปแ้ ก็มีกลิ่นหอมฟุ้งลอยมาจากห้องครัวที่อยู่ติดกัน เขาลืมตาึ้มองไปเบื้อง้าด้วยความประหาใจ ดวงตาคู่ั้ฉายแววสับสน สองืบีบผ้าห่มไว้แน่น พยายามควบคุมความว้าวุ่นเอาไว้
ไม่ช้า ถังชิงหรูก็ผลักประตูเ้ามา ืของนางถือชามมาสองใบ ัจากวางลงบนโต๊ะ ก็เดินออกไปอีกสองสามรอบ ยามนี้มีกับข้าวเจ็ดอย่างกับ้ำแกงอีกชามั้อยู่บนโต๊ะ รวมึข้าวสวยอีกสองชาม
ถังชิงหรูเงย้าึ้มองบนเตียง "นี้ท่านมีแหรือยัง ถ้ามีแ้ก็ลงจากเตียงาินข้าวเถอะ แต่หากยังไม่มี ก็เอาไว้ค่อยกินพรุ่งนี้"
หลีซูขยับนิ้วื ด้วยสภาพ่ากายของเขานี้ เรี่ยวแเริ่มฟื้นฟูึ้มาบ้างแ้ เา่ๆ ขยับลงจากเตียง มานั่งฝั่งตรงข้ามกับถังชิงหรู
อาหารบนโต๊ะหอมฟุ้งไปทั่วห้อง นี่คือิ่ที่เขาไม่เคยเห็นา่อน ปิก็กินแต่ของป่าผลไม้ป่าไปตามมีตามเิ ไม่เคยรู้ว่าอาหารจะมีกลิ่นหอมขนาดนี้ แน่นอนว่าในความทรงจำ เขาเคยมีชีวิตสุขสบายมีเสื้อผ้าและอาหารดีๆ เพียงแต่ต่อา็ตกต่ำจนะทั่งกลายเป็น...
"ไฉนไม่กินเล่า?" ถังชิงหรูเงย้าึ้มองเขา "วันนี้มืดแ้ ข้าคงต้องขอค้างคืนที่นี่ ของป่าบนเขาของท่านมีเยอะทีเดียว เื่ครู่ยามข้าออกไปเก็บสมุนไพร เห็นของกินดีๆ ที่ึ้ในป่าเต็มไปหมด ท่านใช้ชีวิตอยู่ในขุมสมบัติแบบนีุ้วัน คงจะมีชีวิตสุขสบายา มิ่าเล่าึยอมอยู่เดียวที่นี่ากว่าจะเ้าไปอยู่ในเืง"
"ที่ข้าไม่ยินดีเ้าเืงหาใช่เพราะเห็นแก่กิน" หลีซูมองนางด้วยสายตาเย็นชา "เจ้านึกว่าใครจะอยากไร้อนาคตเหืนกับเจ้ากันล่ะ"
"แ้ไฉนที่มีอนาคตเช่นท่านึได้ปล่อยให้ตนตกอยู่ในสภาพอนาถเี่นี้เล่า นี้ท่านก็มาให้ข้าถอนพิษอยู่มิใช่หรือ ท่านเองเป็นผู้เชี่ยวชาญเื่พิษ เื่ที่แม้แต่ืฉมังเช่นท่านยังทำไม่ได้ กลับมาฝากความหวังไว้ที่ข้า ท่านรู้สึกว่ายุติธรรมแ้หรือ ึเวลาหากข้าแก้พิษให้ท่านไม่ได้ ท่านคิดจะสังหารข้าหรือเปล่าล่ะ" ถังชิงหรูคีบไข่ไก่ซีกหนึ่งเ้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พลางเอ่ยวาจาอย่างเอ้อระเหย
"หากเจ้ายังปากาอีก ข้าจะวางยาพิษให้เจ้าเป็นใบ้เสีย" หลีซูบีบตะเกียบไว้แน่น เอ่ยวาจาด้วยสี้าบูดบึ้ง
ถังชิงหรูยังคงั้้าั้ตากินต่อไป หลายวันมานี้นางยุ่งทั้งวัน ไม่ได้กินอาหารที่ทำกินเองมานานแ้ ุวันมีจิ่นเอ๋อร์กับหวนเอ๋อร์คอยูแล อาหารป่าที่กินอยู่นี้ก็ใช้เครื่องปรุงพิเศษที่แลกมาจาะบบ รสชาติโอชาจนแทบอยากจะกลืนลิ้นลงไปด้วย
หลีซูกินไปสองสามคำก็วางตะเกียบ
ถังชิงหรูเงย้าึ้มอง เดิมทีไม่นึกอยากยุ่งเกี่ยว แต่ก็เอ่ยถามอย่างไม่ได้ "ทำไมไม่กินล่ะ ไม่ถูกปากหรือ"
หลีซูจับโต๊ะไว้่ลุกึ้ ่ๆ เดินไปยังตู้ไม้ฝั่งตรงข้าม แ้เอื้อมืไปหมายหยิบขวดใบหนึ่งมาจากบนั้
ถังชิงหรูเห็นเหตุาณ์ก็ปาตะเกียบไปชนขวดใบั้จนตกลงมาแตกเป็นเสี่ยงๆ
หลีซูขมวดคิ้ว หันมามองถังชิงหรูด้วยสายตาเย็นชา "เจ้าจะทำอันใด"
"ข้าเพิ่งล้างพิษให้ แต่นี้ท่านจะดื่มพิษเ้าไปอีกแ้ ุิ่ที่ข้าทำเป็นแค่เื่ขบขันหรือไร ท่านเห็นความพยายามของข้าเป็นอันใด เห็น่ากายของตัวเองเป็นิ่ใดไปแ้"
หลีซูทำ้านิ่ง ยิ้มหยันกล่าวว่า "นอกเสียจากขับพิษออกจาก่ากายข้าโดยสมบูรณ์ มิเช่นั้ข้าก็ต้องกินพิษเป็นอาหารไปตลชีวิตอย่างนี้แหละ"
"เช่นั้ ทำไมท่านึไม่คิดหาทางแก้เล่า นี้เพิ่งเริ่มต้นไม่เท่าไรเอง ท่านก็ยอมแพ้เสียแ้หรือ" ถังชิงหรูเดินเ้ามาหา
นางจับ้ืสัมผัสชีพจรของเขา "ูสิ ชัดเจนอยู่ว่าเปี่แปลงไปในทางที่ดีึ้ ไฉนจึงไม่รู้จักถนอม่ากายของตนเองเสียบ้างเลย"
หลีซูมองขวดโอสถที่แตกะจายบนพื้น คิ้วขมวดเ้าหากัน นึกในใจ ได้จริงหรือ? หากวันนี้ไม่ดื่ม พรุ่งนี้จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้จริงหรือ ตลหลายปีมานี้ เขาต้องดื่มยาพิษุวัน่เ้านอน มิเช่นั้ก็ไม่อาจสงบใจได้พ
"วันนี้ข้าจะค้างคืนที่นี่ หากเิิ่ใดผิดปิ ข้าจะช่วยท่านอย่างแน่นอน" ถังชิงหรูจ้องเ้าไปในดวงตาของหลีซู
"เพราะเหตุใดเล่า?" หลีซูแค่นเสียงเยาะ "หากเจ้าช่วยข้าเพราะทำตาม้ตกลงั้ ก็ไม่จำเป็นต้องวุ่นวายขนาดนี้ก็ได้ แค่ข้าตายไป เจ้าก็หมดปัญหา ึอย่างไรของเผ่าอิงกูก็ถอนพิษได้หมดแ้นี่ ข้าไม่มีิ่ใดจะใช้ขู่บังคับเจ้าอีกแ้"
"ข้าเป็นพูดคำไหนคำั้ อีกอย่าง ่ากายของท่านอยู่มาได้ึุวันนี้ ทำให้ข้านึกอยากจะสู้กับสวรรค์สักั้ หากเขาไม่อยากให้ท่านมีชีวิต ข้าก็จะดันทุรังมิให้ท่านตาย ท่านเองก็รู้วิชาแพทย์ ควรรู้ว่าวิปลาสอย่างพวกเรา หากเิบ้าึ้มา ไม่ว่าอะไรก็รั้งไม่อยู่ทั้งสิ้น" ถังชิงหรูยกมุมปากเผยรอยยิ้ม้า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??