เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ยามถังชิงหรูับไปที่จวนสกุลถัง จิ่นเอ๋อร์ฟื้นแ้ ยามี้หวนเอ๋อร์ประคองนางมายืนรอที่้าประู พอทั้งสองเห็นถังชิงหรูับมาต่างก็รีบเข้ามาต้อนรับ
ถังชิงหรูเห็นจิ่นเอ๋อร์ซึ่งยังไม่แข็งแดีออกมายืนรอแบบนั้นก็คิ้วขมวดเ่ว่า "เ้าบาดเจ็บขนาดี้จะออกมาทำไม"
จิ่นเอ๋อร์คุกเข่า ถังชิงหรูทั้ง้ำาอ "จิ่นเอ๋อร์มีาผิด หากไม่เพราะจิ่นเอ๋อร์ จวนของเราคงไม่ายเป็เช่นี้ ผักและสมุนไพรที่แม่นางปลูกมาด้วยายาำบากถูกทำลายจนเกือบหมด จิ่นเอ๋อร์ไม่รู้จะหาสิ่งใดมาใช้คืน ต่อไปคงได้แต่ค่อยๆ เก็บหอมรอมริบชดใช้ค่าเสียหายคืนให้แม่นาง ขอแม่นางโปรดอย่าขับไล่จิ่นเอ๋อร์ไปเลยนะเ้าคะ หากจิ่นเอ๋อร์้ออกจากที่นี่ไปก็คงไม่มีทางรอดีแ้จริงๆ แม่นางได้โปรดเมตาสงสารจิ่นเอ๋อร์ด้วย ขอให้จิ่นเอ๋อร์ได้ติดามรับใช้แม่นางต่อไปเถิด"
"ข้าเคยพูดว่าจะขับไล่เ้าหรือ" ถังชิงหรูจิ่นเอ๋อร์ด้วยสายาเยียบเย็น "ับไปพักที่ห้อง"
"แม่นางไม่ไล่จิ่นเอ๋อร์ไปจริงๆ นะเ้าคะ" จิ่นเอ๋อร์ถังชิงหรูด้วยสายาเว้าวอน
"หากเ้ามัวแต่พิรี้พิไรจนอาาบาดเจ็บของตนเองัขึ้น ข้าจะให้เ้าไปจริงๆ " ถังชิงหรูนวดไหล่ของตนเองเบาๆ "หวนเอ๋อร์เ้าอยู่นวดให้ข้า่ เมื่อคืนนอนไม่สบาย วันี้เลยรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว"
หวนเอ๋อร์รีบรับคำ
จิ่นเอ๋อร์เห็นถังชิงหรูับห้องไปแ้ ก็หันไปพูดกับหวนเอ๋อร์ว่า "แม่นางไม่ไล่ข้าไปจริงๆ หรือ"
"ข้าบอกแ้ว่าแม่นางหาใช่คนใไม้ไส้ระกำ เ้าน่ะคิดฟุ้งซ่านไปเอง จะไปโทษใครได้" หวนเอ๋อร์เ่ด้วยอย่างไม่สบอารมณ์ "แม่นาง้เหน็ดเหนื่อยุวัน อย่าไปทำให้นางหงุดหงิดดี่า เ้าน่ะอะไรๆ ็ี เสียแต่คิดาขี้ระแวง เา่ะ ับไปพักผ่อนเถอะ อย่าให้แม่นาง้บันดาลโทสะีเลย"
จิ่นเอ๋อร์ค่อยรู้สึกเบาใ เมื่อครู่ยามฟื้นขึ้นมา แค่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น นางก็ร้องไห้ไม่หยุด คนทางบ้านโหดร้ายและแล้ง้ำใขนาดี้ หากถังชิงหรูไม่้านางีต่อไป นางก็คง้ายสถานเดียว ด้วยเหตุี้หากมิได้รับคำตอบจากีฝ่าย นางคงไม่มีทางพักรักษาอาาบาดเจ็บอย่างสบายใได้ ยามี้ถังชิงหรูรับปากต่อ้าแ้ ค่อยายวิตกกังวล ับไปนอนพักผ่อนได้อย่างสบายใ
ถังชิงหรูับห้องไปนอนได้ครู่หนึ่ง หวนเอ๋อร์ก็ผลักประูเข้ามาแ้นวดไหล่ให้ ถังชิงหรูัาลง ป่ให้สาวใช้นวดไปเรื่อยๆ ใทีุ่ร่างาที่อ่อนเปลี้ยมาสองสามวันก็ผ่อนายได้เสียที จนกระทั่งัไปเมื่อไรมิอาจรู้ได้
"ท่าน..." หวนเอ๋อร์เงย้าขึ้น เห็นเฉินหมิงยืนอยู่ตรง้า ก็รีบุขึ้นมาทำาเคารพ แต่คำ่าวยังมิทันออกจากปาก เฉินหมิงก็ทำยกืบอกให้เงียบเสียง
หวนเอ๋อร์ถังชิงหรู สี้าเต็มไปด้วยาลำบากใ
ยามี้เฉินหมิงยัง้าบวมปูดเหืนหัวหมู แต่ดูดีขึ้น่าเมื่อครู่าแ้ อย่างน้อยยามี้ก็สามารถเห็นเค้าโครง้าของเขาได้อย่างชัดเจน
"นายของเ้าเหนื่อยแ้ อย่ารบกวนนางเลย ให้นางัเถอะ" เฉินหมิงเ่เสียงเรียบ "เ้าออกไป่"
หวนเอ๋อร์หลุบสายา ยอบาคำนับ "บ่าวทูลลา"
เฉินหมิงญิสาวที่อยู่เื้้า นางกำลังัสบายดวง้าพริ้มเพราสงบนิ่ง ท่าทางต่างกับยามปรกติลิบลับ เขายิ้มมุมปากเยาะหยัน "ผู้ญิคนี้มีเวลาที่เงียบสงบได้เหืนกัน น่าเสียดาย พอลืมาทีไร ก็ายเป็สตรีน่ารำคาญอยู่ร่ำไป"
ทว่าชีวิตของเขาก็เพียร้มาผูกติดกับสตรีน่ารำคาญคนี้อย่างเสียไม่ได้ กวาดไปทั่วแว่นแคว้น เขาแตะ้ได้แต่นางคนเดียว แท้จริงแ้นี่คือโชคชะาหรือว่าเวรกรรมกันแน่?
เฉินหมิงนั่งลงข้างเตียงถังชิงหรู ยิ้มอ่อนโยนวาบผ่านแววา เอื้อมืไปสัมผัสดวง้าจิ้มลิ้มของนาง ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงานุ่มเนียนละเอียดของผิวนาง
ถังชิงหรูรู้สึกจั๊กจี้ จึงสะบัดืตบอย่างแราวกับกำลังตบยุงดังเพียะ หลังืของเฉินหมิงปรากฏห้านิ้วใฉับพลัน
ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บ ถลึงาใส่สตรีที่ัอยู่อย่างโกรธเกรี้ยว พลางแค่นเสียงหึ่าวว่า "เ้าเป็สตรีรึเปล่าเนี่ย มีสตรีที่ไหนเป็อย่างี้บ้าง"
ถังชิงหรูกำลังัลึก ย่อมไม่มีทางตอบคำถามเฉินหมิง ถ้าหากนางได้ยิน ก็คงจะตอบเขาไปว่า "เป็ท่านที่เกิดผิดยุคสมัยเอง หากท่านไปเกิดใโลกอนาคต เอาแค่ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดก็เพียงพอที่จะทำให้ท่านตะลึงพรึงเพริดได้แ้"
ตั้งแต่ศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด สถานะของสตรีก็เิ่สูงขึ้น แม้จะ่าวว่าชายญิมีาเท่าเทียมกัน แต่แท้จริงแ้ตั้งแต่นั้น สตรีก็เิ่มีอำนาจแข็งแกร่งและเข้ามาครอบครองตำแหน่ง้าที่ของบุรุษแ้ ดังนั้นเมื่อมาถึงศตวรรษที่สามสิบเอ็ด ผู้เก่ง้าสามารถใแต่ละสาขาอาชีพจำนวนมหาศาลล้วนเป็เพศญิ แม้แต่นักรบของสมาพันธรัฐแห่งดวงดาวส่วนใญ่ก็ยังเป็สตรี !
แต่หาใช่ว่าเพศบุรุษจะไร้สถานะไปเสียทีเดียว เพียงแต่เมื่อเทียบก็สตรีใยุคี้แ้ ผู้ญิใโลกอนาคตมักครองตัวเป็โสดยืนหยัดบนลำแข้งของตนเอง ไม่้พึ่งพาผู้ชายใาดำรงชีวิต
เฉินหมิงรู้สึกคันใบ้า ทรมานอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เขาก็อดทนไม่เกา มิเช่นนั้นก็คงไม่ฟื้นฟูเร็วขนาดี้ เดิมทีเขาไม่คิดจะออกมาจวน ปรกติก็ไม่ชอบออกมาอยู่แ้ ยิ่งใบ้าายเป็แบบี้เขายิ่งไม่อยากไปไหน แต่พอได้ข่าวที่พ่อบ้านส่งมา ก็เลย้มาพบนางอย่างอดไม่ได้
พ่อบ้านบอ่าสาวใช้ของนางถูกคนรังแก จวนของนางถูกทุบทำลายข้าวของ ั่ขณะนั้นหัวใของเขาก็เต็มไปด้วยาโกรธเกรี้ยว โทสะเพลานั้นายิ่ง่าที่ตนเองถูกคนป่ข่าวลือส่งเดชเสียี จึงไม่นำพาใบ้าอัปลักษณ์ของตนเอง ้มาดูนางให้ได้ถึงจะวางใ
เขานอนลงด้านข้างของถังชิงหรู หัน้าเข้าหานาง่ัาลง ิ่นหอมเย็นโชยมา้จมูก สัมผัสได้ถึงเรือนร่างอ่อนนุ่ม ใบ้าของเขาก็ผุดยิ้มงามตระา
"เฮ้ย..." พอถังชิงหรูลืมาขึ้น เห็นใบ้าราวกับหัวสุกรปรากฏอยู่ตรง้าก็ตกใคิดจะเหวี่ยงกำปั้นออกไป ทว่า่ที่หมัดของนางจะชนเข้าที่จมูกของเฉินหมิง นางก็ได้สติขึ้นมา่ ุท้ายพอเห็นชัดว่าเป็เขา ถึงุขึ้นมานั่ง พลางเ่ด้วยาไม่พอใ "ท่านเห็นข้าเป็มารดาหรือไร หรือเพราะมีแต่ข้าที่ท่านสัมผัสได้ถึงามตอแยข้าไม่เลิกเสียที ไ่ไ้! ข้า้รีบรักษาท่านให้หายโดยเร็ว"
รักษาเขาไม่หาย วันหนึ่งเขาก็ไม่อาจแตะ้สตรีอื่น ต่อไปจะ้ามตอแยนางไม่เลิกราเป็แน่ หากรักษาเขาให้หายได้ สาวงามไม่ว่าจะรูปแบบไหนก็สามารถสัมผัสเขาได้ สายาเขาคงจะถูกสาวงามเหล่านั้นดึงดูดจนเิบเิ้มใหล แม้แต่ตัวเองเป็ใครก็อาจจะลืม แ้จะจำนางได้อย่างไร
ถังชิงหรูจับชีพจรให้เขาีครั้ง จังหวะชีพจรของเขาบ่งบอกถึงาแข็งแของร่างา ส่วนที่เคยทรุดโทรม ยามี้ก็ฟื้นฟูับมาเกือบสมบูรณ์แ้ ส่วนพิษที่เคยได้รับก็ถูกขับออกจากร่างาจนหมดสิ้น เนื่องจากนางให้เขากินโอสถอยู่เป็ประจำ
"น้องสาว... เ้าอย่าเพิ่งไปสิ" เฉินหมิงคว้าแขนของถังชิงหรูไว้
นางกำลังจะลงจากเตียงแต่ยามี้แขนของตนเองถูกเขารั้งไว้จึงขยับไม่ได้ นางมุ่นคิ้วขมวด บีบจมูกของเขาแ้่าวอย่างหงุดหงิด "ุขึ้นมาได้แ้"
เฉินหมิงตกใลืมาขึ้น ยามเห็นถังชิงหรู าาผวาใแววาก็เลือนหายไป ายเป็างุนงงเข้ามาแทนที่
"แค่แตะหน่อยเดียว ไม่้ตกใขนาดี้ก็ได้" ถังชิงหรูเองก็ตกใกับาตอบสนองของเขา
"ก็เ้าไม่ได้ป่วยเป็โรคประหลาดอย่างี้นี่" เฉินหมิงหลุบสายา พลางเ่ด้วยารู้สึกฝาดเฝื่อน "ได้ยินว่าจวนเ้าถูกคนบุกเข้ามาทำลายข้าวของ ข้าก็เลยมาดูเ้าหน่อย"
ถังชิงหรูเคยชินกับาต่อปากต่อคำกับชายหนุ่ม พอเห็นเขามีท่าทีเปลี่ยนไปแบบี้ ถ้อยคำที่ติดอยู่ริมฝีปากก็พูดไม่ออก จึงเ่เสียงเรียบ "เช่นนั้นก็ขอบคุณ"
"เ้า้าที่ทางาจับพวกเขามาขังไว้แ้ เ้าอยากให้พวกเขาอยู่ใคุกาเท่าไร ก็ให้พวกเขาอยู่าเท่านั้น" เฉินหมิงวางืลง จ้อง้านางพลาง่าวว่า "หากเ้ายังรู้สึกไม่สาแก่ใข้าจะขับไล่พวกเขาออกจากเืง ไม่ให้มาปรากฏตัวต่อ้าเ้าีต่อไป"
ถังชิงหรูหัวใบีบั เฉินหมิง่เ่ว่า "ท่านไม่จำเป็้ทำเช่นี้ ที่จริงเป็แค่เรื่องเล็กน้อย ข้าจัดาเองได้ ที่ไปแจ้งทางาก็แค่อยากข่มขู่พวกเขาให้ตระัว่าตนเองทำเรื่องโง่งมลงไปแค่ไหน แค่ชาวบ้านธรรมดาไม่กี่คนเอง ไม่ถึงกับ้ให้ท่านออก้าหรอก"
"เ้าเป็คนของเปิ่นหวาง แม้จะเป็เพียงเรื่องเล็กที่ไม่ควรค่าแก่าใส่ใ แต่สำหรับเปิ่นหวางแ้เป็เรื่องสำคัญยิ่ง" เฉินหมิงแค่นเสียง่าวว่า "เปิ่นหวางยินดีทำเช่นี้"
"เป็ท่านอ๋อง มีบุญบารมียิ่งใญ่ มิเคยถูกผู้อื่นปฏิเสธ ้าสิ่งใดก็ได้มาโดยง่าย ทั้งยังสามารถบงาชีวิตของผู้อื่น แต่ท่านเคยใคร่ครวญบ้างหรือไม่ ว่าาทำเช่นี้ ท่านยิ่งไม่ได้รับาจริงใ ุคนต่างัวท่าน ต่อ้าก็เสแสร้งยินดี แต่ลับหลัง..." ถังชิงหรูไม่่าวให้ แต่ด้วยสติปัญญาอันปราดเปรื่องของเฉินหมิง ย่อมเข้าใาหมายของนาง
"เ้าก็ัวเปิ่นหวางเหืนกันหรือ" เฉินหมิงหันมาสตรีตรง้า "ทำไมข้าไม่เห็นาาัวใาของเ้าสักนิดเลยล่ะ"
"ไฉนข้า้ัวท่านด้วยเ่า ชีวิตท่านอยู่ใกำืข้านะ" ถังชิงหรูยิ้มพราย "หากจะัว ก็ควรเป็ท่านที่ัวข้าา่า"
"งั้นก็" เฉินหมิงุขึ้นมานั่ง าผยองวาบผ่านแววาเฉยชา "คนที่ข้าใส่ใไม่ัวข้า ัื่ัว มันเกี่ยวข้องกันตรงไหน"
ถังชิงหรูส่าย้าอย่างระอาใ เ่พลางทอดถอนใ "สังคมที่ไร้สิทธิมนุษยชนก็เป็แบบี้เอง ่าเะ าคิดของพวกเราหาได้อยู่ใระดับเดียวกัน พูดกันไปก็ไม่เข้าใ"
"นี่... ข้าหิวแ้" เฉินหมิงหลังของถังชิงหรู
นางเก็บผ้าห่มพลาง่าวว่า "ลงมาสิ"
"เปิ่นหวางอุตส่าห์ลำบากมา ี้เหนื่อยจนจะไม่ไหวแ้ ให้เปิ่นหวางนอนีครู่หนึ่งไม่ได้หรือ" เฉินหมิงขึงาใส่นาง ้ำเสียงเจือไปด้วยาตัดพ้อ
"ชายญิไม่ควรชิดใ้ หากพวกสาวใช้มาเข้ามาเห็น ไม่รู้จะคิดอย่างไรกันบ้าง" ถังชิงหรูหาเหตุผลาล่าวอ้าง
แต่ไรมานางไม่เคยใส่ใคำ่าวของผู้อื่น เพียงแต่เฉินหมิงติดนางเกินไป นางไม่อยากให้เขาคอยามตอแยเช่นี้ไปเรื่อยๆ ดังนั้นจำเป็้ให้เขาเข้าใว่าขอบเขตระหว่างเขาและนางอยู่ที่ตรงไหน ยิ่งนางามใให้ท้ายเขา เขาก็จะยิ่งแก้โรคเก่าี้ไม่หาย
เฉินหมิงค้อนควักใส่นางอยู่า จนกระทั่งมีเสียงดังมาจากด้าน เฉินหมิงถึงุขึ้นยืน
"ท่านอ๋อง มีพระบรมราชโองามาที่จวน ท่านพ่อบ้านให้ท่านรีบับไปรับราชโองาเ้าค่ะ"
"ราชโองา?" เฉินหมิงนึกประหลาดใ "พระเชษฐามีเรื่องอันใดส่งคนมาแจ้งข้าก็ได้ ไฉนถึง้มีพระบรมราชโองามาถึงข้า"พ
"้เป็เรื่องสำคัญาแน่ๆ " ถังชิงหรูเดาได้ตั้งแต่ครั้ง่ว่าเฉินรุ่ยก็คือฮ่องเ้ค์ปัจจุบัน
เพียงแต่ฮ่องเต้ยังหนุ่มขนาดี้ดูเหืนจะยังไม่มีอำนาจแท้จริง อำนาจาบริหารบ้านเืงล้วนอยู่ใืของอัครเสนาบดีและขุนนางชั้นผู้ใญ่ีสองคน ดังนั้นฮ่องเต้และราชนิกุลก็คงไม่สบายใเท่าไรนัก เพราะาเป็าายของพวกเขาอยู่ใกำืของผู้อื่น
"ข้าจะับไปดู่" เฉินหมิงเ่
ถังชิงหรูเขาวิ่งออกไป ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงรู้สึกสังหรณ์ใไม่ดีนัก ับ้ายว่าจะมีเหตุร้ายอันใดสักอย่างเกิดขึ้น
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??