เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
เอี๊ยด... มีผลักปะตูเข้ามา
ถังชิงหรูมิได้หันไป แต่ได้ิเสียงฝีเท้าก็รู้ว่าเป็นหลีซู ยิ่งไปกว่านั้นชาว้าที่นี่ไม่มีอารมณ์จะไปไหนมาไหน นับตั้งแต่พวกเขาติดโรคร้าย ก็ไม่มีแก่ใจจะไปทำอันใดทั้งิ้
หลีซูยืนอยู่ข้างานาง มองูนางทำการรักษาให้เฉินิ จนกระทั่งนางตรวจอาการเสร็จเรียบ้ เขาถึงเอ่ยวาจา
"โรคของใหมู่้าเป็นโรคติดต่อ หากเ้าไม่อยากอายุสั้น ทางที่ดีก็ควรรีบไปเสียเดี๋ยวี้ อย่าให้ตนเองต้องเดือดร้อน" หลีซูเอ่ยวาจาเนิบๆ "เดิมทีคิดจะปะลองพิษกับเ้า ว่าใครจะแก้พิษเก่งกว่ากัน ใครจะสามารถแก้พิษที่ผู้อื่นแก้ไม่ได้ ไม่นึกว่าจะมาเจอกับเรื่องแบบี้่ ทำเอาหมดสนุก แ่่า เรื่องี้ก็สามารถใช้เป็นหัวข้อใการปะลองระหว่างเราได้ หากเ้าสามารถช่วยเหลือใหมู่้าได้ ต่อไปข้าจะยอมให้เ้าเป็นหนึ่งใใต้หล้า"
ถังชิงหรูขำพรืด ขณะเปล่งเสียงหัวเราะ ก็พ่นน้ำลายออกมาเต็มหน้าเฉินิ จนเ้าตัวตื่นึ้มา ยกมือึ้ลูบใบหน้า
พอเห็นหลีซูอยู่ด้านข้าง าตาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ่าด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น "พวกเ้ามาูว่าข้าตกต่ำแค่ไหนใช่หรือไม่ ยามี้เื่เห็นแล้ว ก็ไสหัวไปเสีย"
ถังชิงหรูรู้ว่าี้เฉินิกำลังอ่อนไหว แต่ต่อให้อ่อนไหว่าไรก็มิควรเอ่ยวาจาทำนองี้ ันั้นพอได้ิคำพูดของเขา จึงเกิดความไม่พอใจ
"เื่ท่านไม่ิดีต้อนรับ งั้นพวกเรากลับกันเถอะ" ถังชิงหรูลุกึ้
เฉินิเห็นนางทำท่าจะไป ก็รีบคว้าข้อมือของนางไว้ าตาเต็มไปด้วยความเศร้าใจ "เดี๋ยวสิ หากข้าตาย เ้าจะมาูข้าหรือไม่"
"ไม่" ถังชิงหรูเอ่ย่าแล้งน้ำใจ "ตายแล้วมาูจะมีปะโยชน์อันใด ถึง่าไรก็ไม่ฟื้นกลับคืนมา"
"ผู้ญิ่าเ้านี่มัน..." พอได้ฟังคำตอบที่แสนจะเย็นชาของนาง เฉินิก็ปวดร้าวใจยิ่ง "เ้าไปเลย ไปสิ ต่อไปก็อย่ามาอีก จะได้ไม่เป็นการทำร้ายตัวเ้าเอง"
ถังชิงหรูเห็นเขาเป็นแบบี้ ก็ใจไม่แข็งพอที่จะปะชดปะชันเขาต่อไป "ท่านป่วยหนักขนาดี้ ข้าเป็นหมอ จะนิ่งูดายได้่าไร ข้าจะตรวจหาสาเหตุการเจ็บป่วยของท่าน่แล้วค่อยไป"
ดวงตาของเฉินิเต็มไปด้วยความรู้สึกหวั่นไหว หลังปะสบกับเรื่องี้ พวกพ้องสนิทที่รับใช้เขาอยู่ไม่รู้ว่าถูก่ไปอยู่ที่ไหน เหลือเพียงเขาตัวเีที่รอวันตายอยู่ที่นี่ สองวันมาี้เขาหิวจนหน้ามืด แม้แต่ลงจากเตียงยังทำไม่ได้ จึงไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องหาของกิน ภายใระยะเวลาสั้นๆ เขาได้รู้ซึ้งถึงน้ำใจใยามร้อนหนาว่าแท้จริง
เขาไม่โกรธแค้นพระเชษฐา ที่ทรงทำเช่นี้จะต้องถูกบีบบังคับมาเป็นแน่ เขานอนอยู่บนเตียงขบคิดเรื่องราวามาย เป็นห่วงที่สุดคือพระเชษฐา ตนเองเป็นเพียงอ๋องธรรมดาหนึ่ง ไม่มีผลกระทบกับภาพรวมของเ่านั้น การที่พวกเขาลงมือกับอ๋องว่างงานเช่นตนเองก็เพื่อข่มขู่พระเชษฐา พระองค์อยู่ใวังเพียงลำพัง ไม่รู้ว่าจะต้องทนกับความลำบากสักเพียงไหน
"เ้าอย่ามายุ่งกับข้าดีกว่า ี้สถานการณ์ของข้าไม่ดีนัก หากเ้าช่วยเหลือข้า ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับเ่านั้น ถึงเวลาหากทำให้เ้าต้องเดือดร้อน ก็จะกลายเป็นความผิดของเปิ่นหวางอีกน่ะสิ" เฉินิอยากลุกึ้มานั่ง แต่ร่างาอ่อนแอเกินไป แค่จะลุกึ้ยังไม่มีเรี่ยวแ
ปรกติเฉินิเป็นร่าเริงกระฉับกระเฉง เหมือนเด็กที่สามารถเล่นได้ไม่หยุดตลอดทั้งวัน ยามี้แม้แต่ขยับายังทำไม่ได้ ถังชิงหรูรู้สึกสลดใจ่าบอกไม่ถูก
สตรีเป็นเพศที่ใจอ่อน ถังชิงหรูหาใช่เป็นแค่สตรี แต่ยังเป็นหมอญิ ย่อมยิ่งใจอ่อนกว่าทั่วไป
"ท่านอย่าปากแข็งนักเลย หากข้าไม่สนใจ อีกไม่กี่วันท่านก็คงได้อดตาย เ่านั้น่ท่านมาอยู่ที่นี่ ย่อมไม่สนใจความเป็นความตายของท่านอยู่แล้ว" ถังชิงหรูเอ่ยพลางหน้านิ่วคิ้วขมวด
"ที่นี่ึ้ชื่อว่าหมู่้ามรณะ เ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมถึงเรียกว่าหมู่้ามรณะ นั่นก็เาะมีตายทุกวัน แต่ละวันก็จะมีป่วยใหม่ถูกโเข้ามาใี้ แค่พบว่าเป็นโรคที่มิอาจรักษาให้หายได้ ก็จะถูกพามาทิ้ง ที่นี่จึงเป็นหมู่้าที่ถูกทอดทิ้ง" เฉินิยิ้มขื่น "นั้นพ่อ้าหลินเคยเอ่ยถึงหมู่้าแห่งี้ แต่ข้าไม่สนใจ นี่คงเป็นกรรมสนองกระมัง ข้าไม่สนใจไยดีที่นี่มาตลอดาปี ี้ก็เลยถูกเอามาทิ้งไว้จนกว่าจะตายไปเอง"
"ท่านทอดทิ้งแม้แต่ตนเองเช่นี้ ูไม่ใช่วิสัยของเฉินิที่ข้ารู้จักเลย" ถังชิงหรูมองเขาด้วยสีหน้าคลางแคลง
"หากแม้แต่ตนเองยังทอดทิ้งได้ เ้าจะอยู่ที่นี่ไปทำไม กลับกันเถอะ" หลีซูมองเฉินิด้วยความเดียดฉันท์ พลาง่าเสียงเรียบ !
เฉินิัมือถังชิงหรูไว้แน่น แบีบค่อยๆ เพิ่มทีละน้อย จนฝากรอยปะทับไว้บนข้อมือเล็กๆ ของนาง
ถังชิงหรูรู้สึกจนปัญญา เ้าหนุ่มนี่ปากไม่ตรงกับใจ แต่นางพอจะเข้าใจสิ่งที่เขาเป็นได้ เขาถูกเลี้ยง่าตามใจมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ พอเกิดเหตุการณ์พลิกผันใชีวิตย่อมจะรับไม่ได้ เนื้อใของเขาเป็นหยิ่งใศักดิ์ศรี เื่รู้สึกไม่ปลอดภัย ยามี้จึงต้องการนางเป็นพิเศษ แต่ก็กลัวว่าตนเองจะทำให้นางเดือดร้อน ันั้นจึงเหมือนโล่กับหอกที่ขัดแย้งกันเอง
"คุณาหลี ข้าจะอยูู่แลเขา หากท่านไม่มีธุระอันใดแล้ว ็ัไป่ ส่วนเรื่องพิษของท่าน เอาไว้พวกเราค่อยมาูกันวันหลังเถิด" ถังชิงหรูหันไปบอก่ากับหลีซู
สีหน้าของเขาับึ้งตึง สีโลหิตใดวงตาค่อยๆ ขยายเพิ่มทีละน้อย จนูผิดปรกติ
ถังชิงหรูสัมผัสได้ถึงอันตราย แต่นางก็ยังคงมองหลีซู่ามุ่งมั่น ไม่เปลี่ยนแปลงการตัดสินใจ
เฉินิกลายเป็นแบบี้ นางใฐานะสหายย่อมไม่อาจทอดทิ้งเขา ไม่เพียงแต่จะรักษาให้หาย ยังต้องช่วยให้เขาพ้นจากความลำบากคราี้ ไหนจะชาว้าที่นี่อีกเ่า พวกเขาล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์ เื่ครู่จากที่นางแค่มองูคร่าวๆ ชาว้าามายยังสามารถรักษาให้หายได้ เื่่นางไม่รู้ว่ามีสถานที่แบบี้อยู่ ถ้าหากรู้ ก็คงมารักษาให้พวกเขานานแล้ว
ใยุคสมัยที่การแพทย์ยังล้าหลัง เพียงแค่ลมหนาวเล็กน้อยก็อาจทำให้ตายได้ ใาตาของพวกเขาโรคเ่าี้ไร้ทางเยียวยา แต่แท้จริงแล้วก็ไม่ถึงกับรักษาไม่ได้ แต่ใาตาของถังชิงหรู ความเจ็บป่วยของพวกเขาโดยส่วนใหญ่เป็นเพียงแค่ปัญหาเล็กน้อย ไม่นับว่าเป็นโรคที่หมดหนทางรักษา
หลีซูถลึงตาใส่ถังชิงหรูสองสามครั้ง ใที่สุดก็สงวนวาจา สะบัดแขนเสื้อจากไป
เฉินิเห็นอีกฝ่ายจากไปแล้ว ส่วนถังชิงหรูยังอยู่ แววตาก็ผุดแววสับสน เขามองสตรีตรงหน้าด้วยหัวใจกำลังจะจมดิ่ง ยิ่งถลำลึกลงไปเรื่อยๆ ทีละเล็กทีละน้อย จนเขารู้สึกว่าสามารถทุ่มเทได้ทั้งหมดให้กับความรู้สึกี้
เริ่มแรกเขาเพียงแค่รู้สึกชื่นชม หนึ่งเาะนางเป็นสตรีเพียงเีที่เขาสัมผัสได้ ราวกับว่านี่คือชะตาลิขิตเอาไว้แล้วให้เขาไม่อาจแตะต้องสตรีอื่น สัมผัสได้แต่นางเพียงเีเท่านั้น เขารู้สึกว่านี่คือคู่ชีวิตที่สวรรค์ปะทานให้ ส่วนอีกทางก็เป็นเาะอุปนิสัยของนางตรงกับที่เขาชอบ นางไม่ตามตอแยเขาเหมือนสตรีอื่นๆ ดวงตาคู่นั้นใสบริสุทธิ์ ไม่เห็นความซับซ้อนวุ่นวาย นางกล้าด่า ้าัแ กล้าัแ้ ทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตที่เผชิญอยู่สดใสึ้เป็นกอง ไม่ใช่แค่หุ่นเชิดไร้ปะโยชน์ ชั่วขณะี้ เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนโของนาง สตรีผู้ี้ปรกติชอบทำตัวเหมือนบุรุษ ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่กับพี่าน้องา น้อยครั้งาที่นางจะแสดงความเป็นผู้ญิออกมา ยามี้มืออันนุ่มนวลอบอุ่นลูบมาบนเส้นผมของเขาให้ความรู้สึกเหมือนมารดาผู้เมตตาอ่อนโ เขาหลับตาลง รู้สึกสงบ่าหาได้ยากยิ่ง
ความว้าวุ่น ความไม่ิยอม าัเ และความโกรธเกรี้ยวตลอดสองสามวันที่ผ่านมาค่อยๆ าไปจนหมดิ้ หัวใจที่ร้อนรุ่มกลับคืนสู่ความสงบสุข
ครืดคราด! ครืดคราด!
ถังชิงหรูมองเฉินิหลับตา่าเป็นสุข ขณะกำลังจะดึงมือออกไป ัได้ิเสียงร้องออกมาจากท้องของเขา
เฉินิที่เพิ่งหลับตาไปพวงแ้แดง่า แทบจะอยากจะมุดรูหนีไปด้วยความอับอาย
นางเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะเบาๆ ่าว่า "ท่านอยู่ที่นี่คงไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องแน่ๆ ข้าจะไปทำอะไรมาให้กิน"
"ไม่มีอาา จะทำของกินได้่าไร" เฉินิ่าด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "เ้าเข้ามาที่นี่ คิดจะออกไปคงยากแล้ว พวกเขาไม่ปล่อยเ้าออกไปหรอก"
"ปากทางเข้าหมู่้ามีเฝ้าอยู่ แต่พวกเขาจะไม่เข้ามาใี้ ใช่หรือไม่" ถังชิงหรูเดาได้นานแล้ว เ่านั้นัเฉินิโเข้ามาหวังให้เขาฆ่าตัวตายเองที่นี่ แต่เาะว่าใี้มีแต่โรคร้าย จึงไม่อาจเฝ้าัตามอง่าใกล้ชิด ได้แต่เฝ้าอยู่หน้าหมู่้าไม่ให้เขาออกไป
จริงสิ นางนึกึ้มาได้ เื่ครู่ยามหลีซูพานางเข้าา็ใช้เส้นทางลัดาหนึ่ง นั่นก็หมายความว่าที่นางเข้ามาใหมู่้าเ่านั้นมิได้สังเกตเห็น บุรุษอาภรณ์สีแดงผู้นั้นไม่ยอมให้เฉินิได้อยู่เป็นสุข ถ้ารู้ว่ามีคอยช่วยเหลือ นางคงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้่าราบรื่น ันั้นนางจะออกจากหมู่้า่าเปิดเผยไม่ได้
เพียงแต่... ถ้าไม่สามารถออกไปข้างนอก ก็ไม่มีทางหาของกินเข้ามาใี้ เช่นนั้นนางกับเฉินิจะมีชีวิตอยู่ใหมู่้าที่แสนจะแร้นแค้นเช่นี้ได้่าไร ัีอีกเรื่อง ที่นี่ไม่มีสมุนไพร นางต้องการรักษาโรคให้ใหมู่้า หากไม่มียาจะทำ่าไร หรือว่าควรไปหาหลีซู?
หลีซูต้องการให้นางช่วยขจัดพิษใร่างา เขาต้องมาหานางแน่ คราวหน้าหากเขามาอีก ค่อยให้เขานำสิ่งของมาด้วย แม้ว่าผู้นั้นจะค่อนข้างเย็นชา แต่ไม่รู้เาะเหตุใดเขามักให้ความร่วมมือกับนางทุกครั้ง
ทว่าเวลาี้ไม่มีอะไรสัก่า นางจำเป็นต้องออกไปหาของกิน
"หากของที่ติดตัวฉันมาด้วยเป็นระบบครัวเทวดา ไม่ใช่แพทย์อัจฉริยะก็คงจะดี" ถังชิงหรูเปรยกับตนเองเบาๆ
"ติ๊ง! เสี่ยวอีขอปะท้วง นายญิรังเกียจเสี่ยวอี ฮือๆ " เสียงของเสี่ยวอีัึ้ใสมอง
"เอาน่า ฉันแค่บ่นสองสามปะโยคเอง นายก็จริงจังไปได้" ถังชิงหรูเอ่ย่าไม่สบอารมณ์ "ี้ฉันเหลือแต้มจิตพิสัยจรรยาแพทย์อยู่เท่าไร"
"หก้เจ็ดสิบสามแต้ม" เสี่ยวอีตอบ "หากนายญิไม่ได้รักษาไข้เป็นเวลานานต่อเนื่อง ค่าจิตพิสัยจรรยาแพทย์ก็จะลดลงไปทีละเล็กทีละน้อย นายญิต้องระวังนะครับ"
"แต่ภายใต้สถานการณ์แบบี้ ฉันไม่สนใจเขาไม่ได้" ถังชิงหรูนวดคลึงหน้าผาก พลางเอ่ยว่า "จริงสิ หากฉันรักษาป่วยที่นี่ ก็จะได้แต้มจิตพิสัยจรรยาแพทย์เหมือนกัน"พ
"หากนายญิอยากได้แต้มจิตพิสัยเยอะึ้กว่าเดิม เสี่ยวอีก็มีอีกวิธีหนึ่ง แค่นายญิใช้สมุนไพรของยุคสมัยี้รักษาพวกเขาจนหาย แต้มที่ได้จะเพิ่มึ้อีกสองเท่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา นายญิน่าจะสังเกตได้ว่าทุกครั้งที่ท่านใช้ระบบใการรักษาป่วย แต้มที่ได้จะไม่สูงา แต่หากใช้การแพทย์แผนโบราณใการรักษาไข้ที่นี่ ค่าจิตพิสัยจรรยาแพทย์กลับทวีคูณเป็นสองเท่า"
ถังชิงหรู่า่าสลดใจ "...ทำไมไม่เตือนให้เร็วกว่าี้ ฉันไม่เคยรู้กฎเกณฑ์เ่าี้เลย เท่ากับว่าการที่ฉันตรากตรำรักษาป่วยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แล้วยังได้จิตพิสัยจรรยาแพทย์เพียงน้อยนิด ก็เาะว่าใช้วิธีรักษาและอุปกรณ์การแพทย์ที่เหนือชั้นกว่ายุคสมัยี้เองน่ะหรือ"
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??