เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นหมอหญิงยอดอัจฉริยะ [แปลจบแล้ว]
ถังชิงหรูลืมาขึ้น เื้หน้า่าเปล่าไร้เงา่าของเฉินหมิง นางรีบุขึ้นมานั่ง กวาดไปรอบห้องก็ไม่เห็นผู้ใด จึงรีบวิ่งออกไปข้างนอก
แอ๊ด... ประูถูกเปิออก ผู้ึ่กำลังจะเดินเข้าในจังหวะที่นางโผล่ออกมาพี ครั้นจะหลบก็ไม่ทันแล้ว เลยถูกชนจนล้มกลิ้งไปด้วยกัน
ทั้งล้มลงที่พื้นเสียงัปึง ถังชิงหรูถูกผู้ั้ทับไว้ใต้่า หน้าผากของทั้งคู่กระแทกกัน่าแรง
"โอ๊ย...." ถังชิงหรูมึนศีรษะอะไรไม่เห็นนอกจากดาวที่วิบวับอยู่ตรงหน้า
สถานาณ์ของเฉินหมิงก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไร แม้จะทาบทับนางอยู่ แต่ท่าทางเหืนจะเจ็บปวดไม่น้อย
จนกระทั่งสของถังชิงหรูได้สติัมาบ้างแล้ว เห็นตรงหน้าชัดเจน ึพบว่าสีหน้าของเขาย่ำแย่่ายิ่ง คำด่าซึ่งติดอยู่ที่ริมฝีปากพลันถูกกลืนลงท้อง พลันหันมาถามด้วยความห่ใย "ท่านเป็อะไรไปหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง"
เฉินหมิงเห็นนางอ่อนโยนขนาดนี้ รู้สึกไม่ชินเท่าไรนัก ปรกติหากเจอเื่ทำนองนี้ นางคงด่าเขาสาดเสียเทเสียไปแล้ว แตู่เหืนว่าเขาจะชอบท่าทางดุร้ายของนางเสียด้วย ด้วยอุปนิสัยแต่เดิมของนาง เห็นชัดว่าไม่ใช่อ่อนหวาน ที่นางปฏิบัติต่อเขา่านุ่มนวล หาใช่ในฐานะพิเศษ แต่เป็เาะความเห็นอกเห็นใจ
เขาเป็หยิ่งในศักดิ์ศรี จะรับความรู้สึกเห็นอกเห็นใจจากสตรีที่ชอบพอได้่าไร เขาไม่้าความเห็นใจ หากนาง้าปลอบประโลมเขาจริง จะปลอบด้วยความรักก็ได้
"ยังไม่าย" เฉินหมิงผละจาก่าของนาง ุขึ้นมานั่งบนพื้น ่เอ่ยด้วย้ำเสียงอ่อนล้า "ขออภัย"
"ท่านออกไปไหนมา" ถังชิงหรูประคองเฉินหมิงใหุ้ขึ้น "่าายังอ่อนแออยู่แท้ๆ จะไปโน่นมานี่่เดชได้่าไร ่ที่จะหายเป็ปรกติ ห้ามท่านออกไปไหนเป็อันขาด"
"ข้านอนมาหลายวัน อยากออกไปเดินเล่นบ้าง แต่ที่นี่ช่างแร้นแค้นยิ่งนัก แม้แต่ผักสักต้นก็ยังไม่มีให้กิน" เฉินหมิงย่นหัวคิ้ว "เ้าจะอยู่ที่นี่จริงหรือ ไม่จำเป็้ทำเพื่อข้าขนาดนี้ก็ได้"
"เพ้อเจ้อ" ถังชิงหรูค่อนข่าไม่พอใจ "้ำแกงปลาของเมื่อวานยังมีเหลืออยู่ ข้าจะไปอุ่นมาให้ แล้วเดี๋ยววันนี้ข้าจะขึ้นเขาไปหาสมุนไพร"
"เ้าพบทางรักษาโรคที่ข้าเป็แล้วหรือ" เฉินหมิงนาง่ามีความหวัง
"ไมู่บ้างเลยว่าคุยกับใครอยู่ โรคเล็กน้อยแค่นี้ไม่คณนาืข้าหรอก" ถังชิงเอ่ย่าไม่สบอารมณ์นัก "เพียงแต่ยัง้หาสาเหตุของโรค หากกำจัดไม่ึต้นตอ ก็ไม่มีทางขจัดให้หมดสิ้นไปได้ ท่านพักผ่อนอยู่เฉยๆ ห้ามออกไปไหนหากมิได้รับอนุญาตจากข้า"
"ขอรับๆ ๆ ใต้เท้าท่านหมอเทวดา" เฉินหมิงเอ่ยกระเซ้า
"เช่นั้ ตอนนี้ใต้เท้าท่านหมอเทวดา้ออกไปทำธุระแล้ว หากท่านเบื่อ จะเดินเล่นแถวนี้ก็ได้ แต่อย่าออกไปไหนไกลนัก" ถังชิงหรูกล่าวพลางทอยิ้มน้อยๆ
เืงชิ่ง
ีตจวนชิ่งอ๋องบัดนี้ได้เปลี่ยนมาเป็จวนสกุลเมิ่งเรียบ้แล้ว บ่าวรับใช้ชายหญิงล้วนถูกขายออกไปจนหมด แม้แต่ทหารสนิทของเฉินหมิงเ่าั้ก็มิอาจรพ้นภัยพิบัติ ส่วนองครักษ์เงาบางส่วนก็หนีไป บางส่วนก็ถูกัหาร เืงชิ่งก็ถูกกวาดล้างครั้งใหญ่ภายในระยะเวลาไม่า
ในห้องที่ตกแต่ง่าหรูหรา บุรุษึ่เอนาอยู่บนตั่ง่าเอ้อระเหย กำลังหยกประดับชิ้นึ่ที่ถืออยู่ในื เขาชูหยกชิ้นั้ล้อแสงอาทิตย์ ชื่นชมความงดงามของมัน่าเพลิดเพลิน
ผู้ึ่ผลักประูเข้ามา กล่าวกับบุรุษผู้ั้ "ใต้เท้า เฉินหมิงยังไม่ายขอรับ"
"หืม?" เมิ่งิเลิกคิ้ว ดเนตรดอกท้อเผยแววประหลาดใจ "ยังไม่ายอีกหรือนี่ ช่างดแข็งเสียจริง"
"มีช่วยเขาขอรับ" ผู้ั้างานต่อไป "เป็สตรีึ่"
"สตรี? ใช่หมอเทวดาั้หรือไม่" ดาของเมิ่งิจมดิ่ง "สตรีไม่รู้จักดีชั่ว ูท่าคง้ให้นางได้รับบทเรียนเสียบ้าง"
"จะให้ข้าน้อย..." ผู้ั้ทำท่าปาดคอ
"ไม่้ ภายใต้สภาพแวดล้อมเลวร้ายเี่ั้ นางจะก่อคลื่นลมอะไรได้ ่ไปเพิ่ม อย่าให้นางออกมาได้เป็อันขาด อยากรนหาที่นัก ก็ให้นางายไปพร้อมกับเฉินหมิงนั่นแหละ อีก่า ต่อไปพวกเ้า้เฝ้าระวังให้ดี หากมีลอบเข้าไปได้อีก อย่าหาว่าข้าแล้ง้ำใจ"
"ขอรับ" บริวารผู้ั้รีบเอ่ยปากเป็มั่นเหมาะ "ข้าน้อยนึกไม่ึว่านางจะเล็ดลเข้าไปได้ทั้งที่มีาจัดกำลังคุมเข้มขนาดั้ ต่อไปจะไม่มีเหตุาณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกขอรับ ใต้เท้ามีเื่อื่นจะรับสั่งหรือไม่"
"ข้ารู้สึกสนใจสตรีผู้ั้ เฉินหมิงเป็โรคประหลาด แต่ไรมาไม่มีสตรีไหนเข้าใกล้เขาได้ แต่นางัเป็้ยกเว้น แม้ในยามที่เฉินหมิงตกที่นั่งลำบาก นางก็ยังเพียรเฝ้าอยู่ข้างา หากที่นางช่วยเหลือมิใช่เฉินหมิง ข้าก็คงชื่นชมเลื่อมใสอยู่บ้าง" เมิ่งิสีหน้าจมดิ่ง กล่าวด้วย้ำเสียงเยียบเย็น "แต่เหตุใดนาง้ช่วยเฉินหมิง และเพียร้มาเป็ปรปักษ์กับคุณชายเี่ข้า"
"เช่นั้... ข้าน้อยควรทำ่าไร" บริวารผู้ั้ไม่เข้าใจเจตนาของเมิ่งิ!
เมิ่งิผู้นี้ ิใ้ำลึกาแผนา แม้แต่สนิทข้างายังเขาไม่ออก ิ่ที่เขาเกลียดชังที่สุดคือลูกน้องที่กระทำิ่ใดโดยพลา ัั้ไม่ว่าเื่ใหญ่หรือเื่เล็ก ผู้ใต้บังคับบัญชาจะ้ขอคำชี้แนะจากเขา่ หลังได้รับคำสั่งแล้วเท่าั้ึจะดำเนินาได้ ใครก็แล้วแต่ที่ละเมิดกฎ้นี้ ต่อให้ผลลัพธ์จะออกมาเป็เช่นไร ผู้ั้ล้วน้าย
"ไม่้ทำอันใดทั้งสิ้น" เมิ่งิเก็บหยกประดับในื "จริงสิ ที่ข้าให้พวกเ้าามหา พบเบาะแสบ้างหรือยัง"
บริวารผู้ั้ก้มศีรษะลงต่ำ พอได้ยินคำพูดประโยี้ของเมิ่งิ เหงื่อกาฬพลันผุดพา ร้องในใจ่าแ่แล้ว ่คุกเข่าลงลั่นวาจา "ข้าน้อยไร้ความสามารถ ยังไม่พบเบาะแสใดๆ เลยขอรับ"
"ไร้ประโยชน์สิ้นดี!" เมิ่งิตะคอกเสียงแข็ง "แค่ให้พวกเ้าามหา าขนาดนี้ยังไม่พบเบาะแส เลี้ยงสวะ่าพวกเ้าไว้จะมีประโยชน์อันใด"
"ข้าน้อยจะรีบเร่งค้นหา่าสุดกำลังขอรับ" บริวารผู้ั้ตัวสั่นงันงก
"ไสหัวไป" เมิ่งิโบกืไล่่าหงุดหงิด
บริวารผู้ัุ้ขึ้นถอยออกไปจากห้องด้วยความรู้สึกโล่งใจ ยามพ้นประูมา ก็ยกืขึ้นเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก แหงนหน้าท้องฟ้าด้วยความลำบากใจ
เมิ่งิหยกประดับในื ดเนตรล้ำลึกฉายแววหม่น "น้องเล็ก เ้าไปอยู่แห่งหนใดกันแน่"
ปีั้ที่ครอบครัวถูกัหารล้างตระกูล มีเพียงตนเกับน้องาเล็กหนีรไปได้ แต่จับพลัดจับผลูพวกเขาี่น้อง้พลัดพรากจากกัน หลายปีที่ผ่านมาั้เขาใช้ชีวิต่าอยู่ไม่สู้าย จนกระทั่งเมื่อไม่ามานี้มีโอกาสได้อำนาจัคืนมา คิดามหานางให้พบ แต่เวลาล่เลยมาเนิ่นา เบาะแสามายล้วนสูญหายไป สถานที่ที่พวกเขาแยกจากกันตอนั้ก็ถูกรื้อถอนไปาแล้ว
ปีั้น้องเล็กเพิ่งอายุห้าขวบ เด็กผู้หญิงตัวเล็กนิดเีเร่ร่อนอยู่ภายนอก ย่อมตกเป็เป้าสายาของชั่วช้าเ่าั้ได้โดยง่าย เขาไม่กล้าคิดไปในทางร้าย าปีานี้ ทุกค่ำคืนล้วน้ผวาตกใจตื่นขึ้นาลางดึก แค่คิดว่านางอาจถูกเลวทรามเหยียบย่ำทำลาย เขาก็แทบจะคลั่งายเสียให้ได้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงขึ้นชื่อเื่ความมีอารมณ์แปรปรวนคุ้มดีคุ้มร้าย
เขาเก็บหยกประดับไว้ในอกเสื้อ่าทะนุถนอม นี่คือของแทนตัวที่เขากับน้องาต่างมีละชิ้น หากามหานางพบ ก็สามารถใช้ของิ่นี้พิสูจน์ตัวตนของนางได้
หมู่้าสกุลหลี่ ชายึ่ยืนอยู่ปากทางเข้าหมู่้า ูองครักษ์เงา้นายตรงหน้าพลางขมวดคิ้ว
องครักษ์เ่าั้ชายหนุ่ม่าระแ ่ล้อมเขาไว้ตรงา ึ่ในั้กล่าวขึ้นว่า "หากเ้าอยากเข้าไปในหมู่้า พวกเราปล่อยเ้าเข้าไปได้ แต่เข้าได้่าเีเท่าั้ มิอาจออกมาได้อีก"
"คุณชายเี่ข้าอยากเข้าก็เข้า อยากออกก็ออก" หลีซูเอ่ย่าไม่แยแส
"เมื่อเป็เช่นนี้ พวกเราี่น้องก็้ล่เกินแล้ว" ผู้ั้กล่าวจบก็ยกืขึ้นโบก
ทุกต่างบุกเข้าโจมตีหลีซูพร้อมกัน
ชั่วขณะั้มีเสียงผิวปากัมาแต่ไกล
หลีซูชักกระบี่ออกจากเอวกำลังจะเข้าต่อสู้กับเ่าั้ พอได้ยินเสียงักล่าว ใบหน้าพลันเปลี่ยนสี กระโออกมาจากล้อม แล้วทะยานออกไปามทิศทางของเสียงั้ ่ที่จะไป เขากระโขึ้นไปบนต้นไม้ ไปที่หมู่้าพลางเอ่ยเสียงเบา "ข้าจะมาหาเ้าอีก ูซิว่าในโลกนี้จะมีที่สามารถถอนพิษใน่าาของข้าได้จริงหรือไม่"
ที่้าไม้ทรุดโทรมในหมู่้าสกุลหลี่ ถังชิงหรู่ปลาที่เพิ่งย่างเสร็จให้กับเฉินหมิง
เฉินหมิงรับมา เอ่ยคำขอบคุณ่ามีมารยาท
ถังชิงหรูเขาปราดึ่ พลางยิ้มกล่าวเสียงเบา "รู้สึกไม่คุ้นกับท่านที่เป็เช่นนี้เลย"
"เ้าอุตส่าห์ย่างปลาให้ข้า หรือว่าอยากฟังคำด่าหรือไร ความชอบของเ้าช่างไม่เหืนใครจริงๆ" เฉินหมิงค้อนนางทีึ่
"สามวันผ่านไปแล้ว กินแต่ของ่านี้ทุกวัน ท้องข้าทรมานนัก พรุ่งนี้ข้าจะขึ้นเขาไปหาของกิน" ถังชิงหรูถอนใจเฮือกึ่ "วันนี้ออกไปหามาทั้งวัน ในที่สุดก็ได้ยาของท่านครบแล้ว กินไปสักสามวัน ูาตอบสนองของท่าน่ แล้วค่อยคิดอีกทีว่าจะเปลี่ยนสมุนไพรหรือไม่"
"หรูเอ๋อร์..." เฉินหมิงจับืของนางไว้ พลางเอ่ยด้วย้ำเสียงจริงจัง "ขอบคุณนะ"
"ท่านอย่าทำแบบนี้ ข้าตกใจนะเนี่ย" ถังชิงหรูรีบชักืั "สมุนไพรของที่นี่มีน้อยา ฤทธิ์ยาก็ไม่ดีนัก พวกเราค่อยเป็ค่อยไป ดีหรือไม่"
"ดี ฟังคำเ้า" เฉินหมิงบอกนาง ไม่ว่าเขาจะหายหรือไม่ แต่ความจริงใจของนางจะประทับอยู่ในใจเขาตลไป แม้ว่า้าย ก็จะไม่ถือโทษโกรธเคือง
"ี่า..." เสียงของเี่ยวหู่จือ[1]ัมาจากด้านนอก
ช่นี้ถังชิงหรูได้ผูกมิตรกับเด็กี่ห้าั้ เนื่องจากมีความสัมพันธ์กับเด็กเ่านี้ พวกเขาึได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากชาว้า แม้ว่านางจะไม่เคยพบเ่าั้ แต่าที่พวกเขายอมให้เด็กๆ มาเล่นด้วย ก็แสดงว่ามีทัศนคติที่ดีต่อนาง
ถังชิงหรูเดินออกไป ถือปลาย่างตัวึ่ติดืไปด้วย กำลัง่กลิ่นหอมฉุย พอเห็นเี่ยวหู่จือยืนอยู่ตรงั้ก็่ปลาให้เขา "ลองชิมูสิ"
เี่ยวหู่จือไม่กล้ารับ ช่นี้พวกเขารับ้ำใจจากถังชิงหรูามายในแต่ละวัน จนรู้สึกกระดากใจแล้ว ประกอบกับวันนี้ที่มาหาถังชิงหรู ก็เาะมีธุระ่าอื่น
เขา้ำาคล หญิงาตรงหน้าด้วยแววาเศร้าสลด "ี่า ครา่ท่านบอกว่าเป็หมอใช่หรือไม่ ท่านช่วยไปูอาาให้ท่านแม่ของข้าทีเถิด"
"มารดาเ้าเป็่าไรบ้าง" ถังชิงหรูยัดปลาย่างตัวเล็กใส่ืเด็กชายตัวน้อย
จากที่คบหากันมาช่ึ่ นางพอรู้ว่าเี่ยวหู่จือกับมารดาต่าง้พึ่งพาซึ่งกันและกันเพื่อเอาชีวิตร มารดาของเขาล้มป่วยเมื่อปี่ ปรกติแล้วเป็เี่ยวหู่จือทีู่แลมารดาของตนเ
"แม่ข้าเพิ่งไอเป็เลื" เี่ยวหู่จือกล่าวด้วยความเศร้าใจ "ี่า ท่านโปรดช่วยท่านแม่ของข้าได้หรือไม่" พ
"พาข้าไปูนางเถอะ" นี่เป็ครั้งแรกที่ในหมู่้ามาามนางไปรักษา หากสามารถช่วยให้มารดาของเี่ยวหู่จือให้หายได้ ชาว้าอื่นๆ ก็จะเชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของนาง ึเวลาพวกเขาก็จะเป็ฝ่ายมาให้นางรักษาเ ที่นางทนไม่ออกไปหาพวกเขา เาะไม่อยากลดศักดิ์ศรีของตนเเกินไป
ในยุคสมัยนี้ หมอเป็ที่เคารพยกย่องของผู้ หากนางเป็ฝ่ายไปหาป่วย ัจะทำให้พวกเขายิ่งเคลือบแคลงในความสามารถ
้าของเี่ยวหู่จืออยู่ไกลจากที่พักของนางพอสมควร ้ใช้เวลาเดินอยู่ครู่ใหญ่ึพบเห็น้าเก่าทรุดโทรมอีกหลังึ่
--------------------------------------------------------------------------------
[1] เี่ยวหู่จือ แปลว่าเสือน้อย เป็ชื่อของเด็กชายในหมู่้า ้า็เรียก ู่เ๋์
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??