เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
การกระทำี่รุนแรงาไป ทำใ้คนในโรงครัวต่างฝากความหวังไว้ี่เฉินเนี้ยนหรานอีกครั้ง
สำหรับบุรุษแปลกหน้าี่กำลังจะกลายาเป็นเ้าบ่าวของคุณหนูใหญ่แห่งสกุลโจวผู้แข็งแกร่ง เฉินเนี้ยนหรานอยากรู้อยากเห็น
นางอยากรู้ว่า บุรุษี่เหมือนโจวอ้าวเสวียนจะหน้าตาเป็นเช่นไร ถึงได้มีค่าพอี่คุณหนูใหญ่ต้องการออกเรือนด้วยโดยไม่สนใจสิ่งใด
“อยากจะใ้ข้าทุ่มเททำอาหารใ้กับเขา เรื่องนี้ ข้าจะต้องไปส่งอาหารด้วยตนเอง แล้วตรวจสอบอีกถึงจะสาารถแก้ไขอาหารใ้ถูกปากของเขา”
หลังจากรับภารกิจา เฉินเนี้ยนหรานจึงเสนอความคิดของตนกับสาวใช้ผู้ดูแล่ากล้าหาญ
โชคดีี่สาวใช้คนนั้นแค่พิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง อาจเพราะคิดว่านางเป็นสตรีี่แต่งงานแล้วคนหนึ่งและคงทำใ้เกิดเรื่องใดไม่ได้ จึงตกใ้นางเป็นคนนำอาหารไปส่ง
“ได้ เ้ายกน้ำแกงร้อนนี้ไปกับข้า จำเอาไว้ เมื่อเคุณชาย เ้าต้องีารยาท อย่ามองซี้ซั้ว”
“เ้าค่ะ เ้าค่ะ” หลังจากรับคำ เฉินเนี้ยนหรานจึงยกถ้วยน้ำแกงตามไป
เิเลี้ยวตัดผ่านสนามหญ้า เิผ่านสวนดอกไม้คล้ายเิข้ามมิติอยู่ครู่หนึ่ง จึงาถึงหน้าเรือนเล็กเงียบสงบ
“จำไว้ อย่ามองส่งเดช ไม่เช่นนั้นข้าจะจิ้มตาเ้า” ขณะเิใกล้ถึงข้างเรือน สาวใช้คนนั้นก็พูดเตือนเสียงดุร้าย
“เ้าค่ะ เ้าค่ะ ข้าจำได้แล้ว” เฉิยเนี้ยนหรานทำท่าทางขี้ขลาดหวาดกลัว สาวใช้คนนั้นถึงได้เปิดประตูเ้าไป
“เพล้ง…”
เพิ่งจะเปิดประตูเข้าา ถ้วยชากลับลอยาแต่ไกล
ตามาด้วยเสียงร้องขอของเหล่าแม่นมในเรือน
“คุณชาย คุณชาย ท่านอย่าอาละวาดเลยนะเ้าคะ ข้าได้ใ้คนไปทำอาหาราแล้วไม่ใช่หรือ หากไม่พอใจชา พวกข้าจะเปี่ใ้ ไม่พอใจข้าวก็จะเปี่ใ้ ไม่พอใจคนพวกเราล้วนสาารถเปี่ใ้ได้นะเ้าคะ เพียงแต่คุณชายอย่าโมโหจนทำร้ายตนเองก็พอนะเ้าคะ”
แม่นมร้องขอ ทำใ้เฉินเนี้ยนหรานี่ยืนฟังอยู่ถึงกับเหงื่อตก ไม่รู้จริงๆ ว่าเ้านายี่อาละวาดโวยวายนั้นจะมีหน้าตาเป็นเช่นไร
สาวใช้ี่พานางา็ยืนค้อมหัวอยู่ด้านข้าง ไม่กล้าเ้าไปในทันที
เฉินเนี้ยนหรานจึงอาศัยในช่วงนี้พิจารณาเหตุการณ์ภายในเรือน
ในเรือนนี้ตกแต่งได้เละเทะนัก
สาวใช้ เด็กรับใช้ภายในเรือนนั่งคุกเข่าอยู่เป็นจำนวนา ตรงกลางมีบุรุษรูปร่างดียืนอยู่เพียงคนเดียว
เพียงแต่ บุรุษคนนี้ในตอนนี้กลับทำหน้าดุร้าย
“เปี่ๆ เ้าี่แะี่ต้องเปี่คนแ วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี แค่เห็นของในเรือนนี้ก็ไม่พอใจแล้ว เอาไปเปี่ใ้ข้าใ้หมด”
“เ้าค่ะ พวกข้าจะใ้คนาเปี่ดอกไม้กับต้นไม้ในเรือนนะเ้าคะ” แม่นมี่นั่งคุกเข่าอยู่ไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังเรียกคนใ้ออกไป่าระมัดระวัง ดูเหมือนจะเตรียมตัวเปี่คน เปี่ต้นไม้ดอกไม้จริงๆ
เฉินเนี้ยนหรานขมวดคิ้ว นี่คือการอาละวาดโดยไร้เหตุผล่าแน่นอน เหตุใดคนพวกนี้กลับมองไม่ออก! ทั้งยังต้องเอาใจเขาอีก
เพราะเหตุนี้จึงสาารถมองออกได้เลยว่า คุณหนูใหญ่โจวชอบคนคนนี้จนปรารถนาจะแต่งเขาใ้เป็นเ้าบ่าวจริงๆ
พอดีกับี่ในตอนนี้เอง บุรุษี่เดิมทียืนหันข้างอยู่ได้หันหน้าามอง ตอนี่เห็นใบหน้าตรงๆ ของเขา เฉินเนี้ยนหรานจึงเข้าใจได้ในทันที
ดวงตาของเขางดงามนิ่งสงบราวกับทะเลสาบในฤดูเหมันต์ ในส่วนลึกของดวงตากลับดูราวกับซ่อนความเหงาี่หนาวเหน็บจนเข้ากระดูกเอาไว้ คิ้วสองข้างโก่งขึ้นเล็กน้อยยิ่งเสริมภาพลักษณ์จอมพยศของเขาใ้เพิ่มขึ้นอีก เพียงแต่ไม่ว่าจะเป็นความเหงาหรือพยศล้วนกลบกลิ่นอายความสูงส่งี่ีาแต่กำเนิดของเขาไม่ได้
ถ้าหากไม่ใช่ตรงระหว่างคิ้วของเขามีไฝสีแดงอยู่เม็ดหนึ่ง นางคงคิดว่าคนคนนี้เป็นโจวอ้าวเสวียนแล้วจริงๆ
เหมือน เหมือนกันา
กลิ่นอายสูงส่งี่เหมือนกัน ความโดดเดี่ยว หงอยเหงา…และความไม่ยอมใ้ก็เหมือนกัน…
บนโลกใบนี้เหตุใดถึงมีคนี่เหมือนกันเช่นนี้ออกา?
หากใ้พูด เาไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องัางสายเลือด ยิ่งทำใ้คนรู้สึกว่ามันไม่มีเหตุผล
สำหรับตู้ซินถงี่ยืนอยู่ตรงข้าม เขารู้สึกรังเกียจสายตาหใหลของสตรีี่มองายังตนขึ้นาเองโดยสัญชาตญาณ
แต่ยามี่เผชิญหน้ากับแม่ครัวี่ยืนถือถ้วยน้ำแกงอยู่ตรงข้ามคนนี้ แม้เขาจะไม่พอใจ ทว่าภายในใจกลับไม่รู้สึกรังเกียจ่าหาได้ยาก
โดยเฉพาะสายตาตกใจของสตรีนางนี้ี่มองผ่านเขาไป คล้ายกำลังมองคนี่อยู่ไกลแสนไกล ยิ่งทำใ้เขารู้สึกหงุดหงิด่าน่าประหลาด
กลับเป็นสาวใช้ี่าด้วยกัน เห็นท่าทางบื้อๆ บ้าๆ ของเฉินเนี้ยนหราน และสีหน้าไม่พอใจของตู้ซินถง
สาวใช้จึงตะคอกออกา “แม่ครัวสารเลว แกกล้ามองคุณชายหรือ”
หลังจากนางตะคอกเฉินเนี้ยนหรานเสร็จ จึงรีบหันไปขอโทษตู้ซินถง “คุณชาย ข้าจะควักลูกตาของแม่ครัวคนนี้ทิ้ง ท่านวางใจเถิด ไม่มีผู้ใดกล้าทำผิดต่อท่าน”
เฉินเนี้ยนหรานตกใจ นางเพียงมองบุรุษตรงหน้าแล้วเหม่อไปเ่าั้ เหตุใดถึงต้องาควักลูกตากัน ชักจะาเกินไปแล้วนะ
บุรุษี่อยู่ตรงข้ามได้ยินประโยคนี้พลันเลิกคิ้วขึ้น ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มบางเบาี่ดูราวกับไม่ได้ยิ้มออกา แล้วมองไปยังเฉินเนี้ยนหรานกับสาวใช้คนนั้น เขาเหมือนกำลังรอดูเรื่องสนุกๆ อยู่!
สาวใช้คนนั้นเมื่อเห็นเขาไม่แสดงท่าทีอะไร จึงเลิกคิ้วเตรียมสั่งสอนเฉินเนี้ยนหรานจริงๆ
“สักครู่นะเ้าคะ หากทำผิดไปแล้ว ย่อมสาารถเอาความดีความชอบาชดใช้ความผิดได้ คิดไปแล้วการกระทำไม่ใ้เกียรติของข้าเมื่อครู่นี้ ยังคงสาารถชดเชยความผิดได้นะเ้าคะ ข้าเพียงรู้สึกว่า เมื่อกระทำผิดไปแล้ว หากแค่ตำหนิโทษ สู้ใ้าทำงานชดใช้ความผิดจะดีกว่า วันนี้เป็นข้าี่เสียารยาทก่อน ดังนั้นข้ายินดีรับโทษ ต่อไป ใ้ข้าดูแลเรื่องอาหารการกินดีหรือไม่เ้าคะ? แน่นอนว่า หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว ข้ายังสาารถแสดงตลกใ้คุณชายยิ้มได้ด้วยนะเ้าคะ...”
ล้อเล่นกันหรือ หากการแสดงตลกใหญ่นางไม่มี แต่หากเป็นเล็กๆ ยังพอจะมีอยู่บ้าง
เมื่อคิดเช่นนี้ นางย่อมไม่กลัวอีก
อีก่า มองออกเลยว่าคุณชายท่านนี้ทำท่าทางคล้ายต้องการดูเรื่องสนุกๆ และสิ่งี่นางต้องทำคือ สนองความต้องการของคุณชายี่อยากจะดูเรื่องน่าสนุก
สาวใช้มองไปทางตู้ซินถง หลังจากอีกฝ่ายไม่ได้ท่าทีอะไรออกา นางกลับเชิดหน้า “เช่นนั้นก็ได้ ดูสิว่าอีกเดี๋ยวเ้าจะแสดงตลกอะไรออกา หากไม่สาารถทำใ้คุณชายยิ้มได้ล่ะก็ ข้าจะถลกหนังเ้าออกา”
น้ำเสียงอ่อนา่าชัดเจน
เฉินเนี้ยนหรานไม่กลัว เิไปตรงหน้า่าใจกว้าง ประนีประนอม จัดวางถ้วยะเี เิน้ำแกง คีบกับข้าว งานพวกนี้แม้แต่สาวใช้ี่มองดูอดี่จะพยักหน้าใ้ไม่ได้ แม่ครัวคนนี้ทำงานได้ไม่เลวเลย
ดูจากวิธีการดูแลแล้ว เหมือนกับสาวใช้ในเรือนนี้ดูแลเ้านายไม่มีผิด ในตอนนี้เหล่าสาวใช้กลับรู้สึกชื่นชอบในความสาารถขึ้นาเล็กน้อย
สายตาของตู้ซินถง มองไปยังสายคาดเอวของเฉินเนี้ยนหราน นี่คือสายคาดเอวี่เฉินเนี้ยนหรานทำขึ้นาเอง
สายคาดเอวี่นี่ ครอบครัวคนมีเงินมักใช้ทองาทำเป็นสายคาดเอว
ส่วนครอบครัวธรรมดา จะใช้ของทำมือาทำสายคาดเอวง่ายๆ
สายคาดเอวของเฉินเนี้ยนหรานเป็นของี่นางออกแบบเอง จึงเป็นสายคาดเอวี่ใ้ความรู้สึกแบบในยุคปัจจุบัน
สายคาดเอวนี้เมื่อคาดี่เอวคอด รัดเอวเล็กจนใช้แค่มือเดียวก็สาารถกำรอบได้
โดยเฉพาะสีสัน ยิ่งเป็นสีี่เข้าคู่กัน
ตู้ซินถงหรี่ตา สายตาเปี่ไปราวกับได้เห็นของี่ไม่เคยเห็น จึงไม่ได้โกรธอีก
หัวหน้าสาวใช้เห็นคุณชายี่มักจะอาละวาดยอมใจเย็นาทานข้าวแล้ว ในใจพลันดีใจจนแทบจะร้องเพออกา
นางในตอนนี้สนใจแค่อีกเดี๋ยวจะเอาเรื่องนี้ไปรายงานกับคุณหนูใหญ่่าไร ถึงจะได้รับรางวัล่างาม
“ข้าไม่ทานอาหารชนิดนี้” ตู้ซินถงมองิทอดี่ดูเผ็ดเล็กน้อย เขาไม่เคยทานรสเผ็ดา่อน
แต่เฉินเนี้ยหรานกลับยิ้มออกา “คุณชาย อาหารชนิดนี้ขอแค่ทานเพียงเล็กน้อย หากเผ็ดก็รีบตักข้าวเข้าปาก ทำใ้ในปากมีรสชาติ เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้จะเป็นคนี่ไม่อยากทานข้าว ล้วนสาารถทานอาหารได้่า่เ้าค่ะ”
ินั่นเฉินเนี้ยนหรานได้หั่นใ้เป็นท่อนเล็กๆ และใช้ิาทอด ก่อนใส่จิ๊กโฉ่วไปนิด เิเกลือเ้าไปหน่อยเ่าั้
แม้วิธีการทำอาหารจะง่าย แต่เป็นอาหารี่มีรสชาติจริงๆ
ตู้ซินถงขมวดคิ้ว มองสตรีนางนี้ด้วยความสงสัย เขาหงุดหงิดแล้ว เหตุใดสตรีนางนี้ถึงได้มั่นใจว่าเขาจะทานิพวกนี้?
ไม่รู้ว่าเหตุใด พอสบตาเข้ากับสายตากระตือรือร้นของเฉินเนี้ยนหราน เาัหยิบะเีขึ้นา คีบิท่อนนั้นขึ้นาทานจริงๆ
หลังจากกลืนไปแล้ว สีหน้าพลันเปี่ ก่อนจะรีบตักข้าวขึ้นาทาน
ข้าวี่เดิมทีเต็มถ้วย ถูกตักทานเพียงครู่เดียวจนเหลือแค่ครึ่งถ้วย
ในตอนนี้เองี่เฉินเนี้ยนหรานตบมือ “ดูสิเ้าคะ ข้าบอกแล้วว่าคุณชายทานข้าวเช่นนี้เก่งาเลยเ้าค่ะ ความจริงแล้ว มีบางครั้งี่ท่านรู้สึกว่ารสชาติของกับข้าวนี้ไม่เหมือนกัน แต่หากผ่านความยากลำบากนี้ไป ท่านจะรู้สึกว่ากับข้าวนี้รสชาติ่แล้ว”
ตู้ซินถงี่มีรสชาติเผ็ดเต็มปากจนนึกอยากจะพ่นไฟ ขณะกำลังจะโวยวาย ทว่าหลังจากได้ยินประโยคนี้ของนาง ความโกรธนั้นกลับสลายหายไป่าน่าประหลาด เขามองไปยังเฉินเนี้ยนหราน “เหอะ ฉลาดพูด”
สาวใช้ตกใจจนพูดไม่ออก แต่เมื่อเห็นท่าทางของตู้ซินถงไม่ได้โกรธ จึงดึงความกล้าขึ้นา แล้วเข้าาดูแล่าระมัดระวัง
ครั้งนี้ นางมองไปทางเฉินเนี้ยนหรานด้วยความนับถือ
สาารถทำใ้คุณชายตู้ี่ไม่เคยทานเผ็ดา่อน หลังจากทานิเ้าไปแล้วกลับยังไม่โกรธ สตรีนางนี้มีไหวพริบจริงๆ
ความจริงแล้ว ไม่ใช่เฉินเนี้ยนหรานมีไหวพริบ แต่เป็นเพราะนางรู้ถึงสิ่งี่บุรุษตรงหน้านี้ต้องการ
เขาี่ถูกขังไว้เช่นสัตว์เลี้ยง ไม่มีบุรุษคนใดจะพอใจี่ตนเองถูกเลี้ยงดูราวสัตว์เลี้ยงหรอก
และนางแค่ใส่ความหวังแฝงไปในประโยคนั้น...
ดังนั้น เ้านายคนนี้คงหายจะจับนางเอาไว้เป็นฟางช่วยชีวิต่าแน่นอน!
หลังจากทานข้าวไปอีกครึ่งหนึ่ง ตู้ซินถงดันถ้วยข้าวออกไป “ไม่ทานแล้ว ไม่ทานแล้ว เ้า ออกไปเอาน้ำา ส่วนเ้าอยู่ี่นี่ าเล่าเรื่องตลกใ้ข้าฟัง”
เขาชี้ไปทางหัวหน้าสาวใช้ใ้นางไปตักน้ำาใ้เขา และเฉินเนี้ยนหรานถูกรั้งไว้ใ้เล่าเรื่องตลก
สาวใช้ตกตะลึง จะต้องรู้ว่าหลังจากี่นางถูกยกระดับใ้าเป็นหัวหน้าสาวใช้แล้ว นางแทบไม่ได้ทำงานหยาบๆ เช่นนี้แล้ว
แต่วันนี้ เ้านายคนนี้กลับใ้นางไปเป็นสาวรับใช้ทำงานเบ็ดเตล็ด
ในระหว่างี่นางชะงักไปนั้น ตู้ซินถงก็เอาถ้วยน้ำแกงตรงหน้าไปราดศีรษะนาง
“นังสาวใช้ชั้นต่ำ เ้าไม่คิดจะฟังคำพูดของข้าแล้วใช่หรือไม่ แล้วยังาเรียกข้าว่าคุณชาย เ้านาย ข้ามีสาวใช้ี่น่ารังเกียจเช่นเ้าหรือ? ถุย ไสหัวไป...”
ด่าเสร็จแล้วยังถีบซ้ำไปอีก
หัวหน้าสาวใช้ี่น่าสงสารถูกถีบจนกระเด็นออกไป่าไร้ความผิด
“ฮือ คุณชาย...”
หัวหน้าสาวใช้เงยหน้าาคิดจะอธิบายแก้ตัว แต่เมื่อเห็นสีหน้าี่เต็มไปด้วยความโมโหของตู้ซินถงจึงตกใจจนรีบลุกล้มหกคะมำออกไป
“ข้าออกไปแล้วเ้าค่ะ ออกแล้ว จะออกไปเอาน้ำใ้เดี๋ยวนี้เ้าค่ะ...”
“ส่วนเ้า ดูแลคุณชายใ้ดี” ก่อนจะไปนางไม่วายหันาสั่งเฉินเนี้ยนหราน
รอจนกระทั่งในเรือนเหลือกันเพียงสองคน ตู้ซินถงจึงปรายตามองไปยังสตรีตรงหน้าแล้วยิ้มเย็น “ข้าไม่ใช่คนี่หัวเราะได้ง่ายๆ หากไม่สาารถเล่าเรื่องน่าขันจนฟันหลุดออกาได้ วันนี้ เ้าจะออกจากเรือนนี้ไปไม่ได้”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??