เรื่อง Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9

ตอนที่ 12 มองโลกด้วยหัวใจพยัคฆ์

เช้าวันรุ่งขึ้น เวลาแปดโมงครึ่ง

หยวนเค่อนั่งอยู่ใ๤ห้องทำงานที่แยกเป็นอิสระ ยิ้มพร้อมพูดกับฉินหยู่ “๠ั๤จะไม่อ้อมค้อมละนะ เจ้าหน้าที่ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับคดีเมื่อคืนนี้ ได้รับเงินอุดหนุน 300 หยวนต่อ๦๲ เงินมาจากกองทุนของทีม…”

ฉินหยู่ผงะไปครู่หนึ่ง และยกนิ้วหัวแม่มือชูขึ้นทันที “หมายถึงให้เกาะติดกับคดี…”

“พยายามเร่งการสืบสวนขึ้น ๠ั๤อยากจะเห็นผลลัพธ์คดีนี้”

“เยี่ยมเลย” ฉินหยู่พยักหน้า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ๠ั๤จะไปละนะ”

“เดี๋ยวก่อน” หยวนเค่อเปิดตู้เล็กๆ ของเขา หยิบรองเท้าบูตหนังคู่ใหม่ออกมาแล้วถามว่า “เท้านายเบอร์อะไร”

“43”

“พอดีเลย เท้าของเราขนาดเท่ากัน” หยวนเค่อหยิบกล่องรองเท้าและวางไว้บนโต๊ะ “มันเป็นของขวัญจากเพื่อน แต่๠ั๤ก็ไม่ได้ใส่มันด้วย นายเอาไปใส่เถอะ”

“นี่... นี่มันของแพงนะเนี่ย”

“อะไร รองเท้าคู่นี้หรือ?” หยวนเค่อโบกมือ “เอาไปเถอะ”

ฉินหยู่ก้มหัวให้และชำเลืองมองที่กล่องรองเท้า และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าความชอบธรรมของหยวนเค่อไม่ใช่แค่การดีแต่ปากเท่านั้น เพราะตราบใดที่คุณทำ คุณจะได้รับผลประโยชน์ทั้งหมดที่เขาสามารถต่อสู้เพื่อคุณได้

“ขอบคุณครับ กัปตันหยวน”

“ขอบใจ ไปได้แล้ว” หยวนเค่อยิ้ม

“ทราบแล้วครับ!”

ฉินหยู่หยิบกล่องรองเท้าและออกจากห้องไป

...

ใ๤อีกสองวันต่อมา พี่น้องตำรวจกองปราบพิเศษใ๤ทีมสามกลุ่มได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดให้กับงานสอบสวน ฉินหยู่พบสิ่งที่ไม่คาดคิดว่า ลุงสามและหมาเหล่าเอ้อนั้นปากแข็งมากยิ่งขึ้น ขณะที่ลูกสมุนอีกสอง๦๲สำรอกความลับออกมาบ้างแล้ว แต่มันก็แกล้งทำเป็นบ้า๦๲หนึ่ง อีก๦๲แกล้งเป็นใบ้ไม่พูดอะไรสักคำ

งานสอบสวนไม่ใช่จุดแข็งของฉินหยู่เลย เพราะนี่ไม่ใช่ใ๤พื้นที่โครงการพัฒนา และประสบการณ์และวิธีการมากมายของเขาไม่สามารถนำมาใช้ที่นี่ได้ เอาแค่ประสบการณ์ใ๤การสอบปากคำอาชญากร ทีมเดิมใ๤สามกลุ่มก็มีประสบการณ์มากกว่าอย่างเห็นได้ชัด ฉินหยู่จึงมอบหน้าที่ให้กับเหล่าเฮย กวนฉี และ๦๲อื่นๆ ทำแทน และเบาะแสกับผลลัพธ์เป็นสิ่งที่เขารอคอยอยู่

บ่ายสามโมงของวันพฤหัสบดี

เสียง๦๲คุยกันแว่วมาจากใ๤สำนักงาน ฉินหยู่นั่งคุยเรื่องไร้สาระกับฉีหลิน เหล่าเฮย เสี่ยวลิ่วและ๦๲อื่นๆ จูเหว่ยเดินกร่างกลับจากไปดื่มไวน์ข้างนอกครั้งใหญ่

“ให้ตายห่า ยังเอาพวกมันขึ้นศาลไม่ได้เลย พวกนายพักกันแล้วเหรอ?” จูเหว่ยถามหลังจากกระดกขวดไวน์ดื่ม

“อืม ๠ั๤แค่พักเหนื่อย” ฉินหยู่พยักหน้า

“เฮ่ย!”

จูเหว่ยใช้มือดึงหัวของฉินหยู่อย่างเคย ลากมาและพูดราวกับออกคำสั่ง “นั่งตรงนั้น”

ฉินหยู่ขยับเลื่อนที่นั่งของเขาด้วยรอยยิ้ม “อย่ามายุ่งกับ๠ั๤เลย ทำไมนายจับหัว๠ั๤ประจำ?”

“ไอ้-่า เกาหัวนายแล้วเป็นไรวะ? นายกำลังจะเป็นเจ้าหน้าที่เต็มตัวแล้ว เริ่มโอหังแล้วเหรอ?” จูเหว่ยถามแกมหยอกล้อ

“ทำไมนายออกไปกินเหล้าใ๤เวลาปฏิบัติงานอีกล่ะ” ฉินหยู่ถามเรียบๆ “ไม่ ร่างกายนายทนอยากได้ แต่เงินทนไม่ได้ ใช่ไหม? เครื่องดื่มนายราคาเท่าไร?!”

“มีเพื่อนและความบันเทิงมากมายที่งานเลี้ยง ๠ั๤ทำอะไรไม่ได้หรอก” จูเหว่ยลงนั่งไขว่ห้างตอบ “ครอบครัวของ๠ั๤เรียกร้องให้๠ั๤แต่งงาน เขาแนะนำให้๠ั๤รู้จักกับสาวญี่ปุ่น๦๲หนึ่ง ๠ั๤ไปพบเธอมาและเราดื่มกันเยอะมาก”

“อ้อ!”

ฉินหยู่พยักหน้า และจงใจหยิบบุหรี่ยาสูบจีนแท้มวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ใส่ปากแล้วจุดไฟด้วยไฟแช็ก

“ฉิบ!” จูเหว่ยผงะและชูคอสบถออกมาทันที “ไอ้เด็กเวร นายบอกว่าบุหรี่หมดแล้วนี่? ทำไมนายปิดบังพี่น้องอย่างงี้ มาเลย ให้๠ั๤มวนหนึ่ง”

“หมดแล้ว ๠ั๤เหลือแค่มวนเดียว” ฉินหยู่ตอบหลังจากหายใจเข้า

“ให้ตายเถอะ อย่าหาเรื่องหัวหน้าทีมตลอดเวลาสิ บุหรี่มันค่อนข้างแพงอยู่ แล้วทำไมนายเอาแต่ลูบไล้มัน” กวนฉียังพูดกับจูเหว่ยด้วยน้ำเสียงติดตลก แล้วยื่นมือแบออกมาทางฉินหยู่ด้วยรอยยิ้ม “แต่๠ั๤แตกต่างจากเขา วันนี้๠ั๤ไม่มีผลงานก้าวกระโดดเหรอหัวหน้า ถ้าพูดตามเหตุผลแล้ว นายควรให้รางวัล๠ั๤หนึ่งมวน”

หากไม่มีใครล้อเล่นและยุ่งวุ่นวาย ทุก๦๲ใ๤กลุ่มอาจจะไม่เริ่มเหลวไหลกับฉินหยู่ แต่ด้วยความคิดที่สับสนและงุนงงของจูเหว่ย เขามักล้อเลียนฉินหยู่ว่าตื้นเขินและกระเป๋าแห้ง ดังนั้นไม่ว่าโอกาสใดหรือเขากำลังทำอะไร ทุก๦๲จะไม่ระวังคำพูดว่าอะไรควรและไม่ควรต่อเขา

“มันหมดแล้วจริงๆ” ฉินหยู่ผลักจูเหว่ยและพูดว่า “๠ั๤เหลือมวนเดียว”

“ฉิบ นายนี่เรื่องมากจริงๆ เอามาเร็ว” จูเหว่ยเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของฉินหยู่ พยายามแย่งบุหรี่ใ๤มือเขา

“หัวหน้าอย่าเรื่องมากเลย เอาออกมาแบ่งให้ทุก๦๲ ๦๲ละครึ่งมวนก็ได้” เหล่าเฮยก็เอาด้วย

“มันหมดแล้วจริงๆ” ฉินหยู่นั่งบนเก้าอี้และเอนตัวออกห่างราวกับทุก๦๲จะแย่งของมีค่าไปจากเขา

“แย่งเลยดีกว่า!” จูเหว่ยพ่นหายใจเป็นแอลกอฮอล์ออกมา และเข้าล็อกคอและแขนฉินหยู่พร้อมตะโกน “เอาเลย ค้นใ๤กระเป๋ามัน เอามาแบ่งกันให้หมด ให้ตายห่าสิวะ ไอ้หนูนี่ช่างไม่รู้กฎเลย เรื่องมากตั้งแต่วันแรกแล้ว...”

“ไม่เอา เฒ่าจู อย่าทำให้๠ั๤ลำบากใจ มันหมดแล้วจริงๆ” ฉินหยู่เน้นย้ำพร้อมหัวเราะร่วน

“เร็วเข้า จับเขาลง เสี่ยวลิ่ว จับขาเขาไว้” จูเหว่ยยังคงเล่นแรง และดูเหมือนทั้งกลุ่มจะสนุกเฮฮากัน

บรรยากาศที่ดูเหมือนสนุกสนานขึ้น ยกเว้นฉีหลินและพี่น้องชาวไทยที่ได้รับบาดเจ็บสอง๦๲ที่ไม่ได้ไปร่วมเล่นด้วย สมาชิกทั้งหมดของกลุ่มสามช่วยกันกดฉินหยู่ไว้กับโต๊ะ และควานหาบุหรี่ที่กางเกงของเขาอย่างชะล่าใจ

“ไอ้บ้า อย่าจับมั่วสิวะ มันหมดแล้วจริงๆ...”

ฉินหยู่ผลักทุก๦๲ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เด็กหนุ่มลูกทีมหลาย๦๲กลุ่มของจูเหว่ย เริ่มแตกคอกัน และเริ่มโต้เถียงกับฉินหยู่

“ช่างเป็นวันที่ดี เหมือนกับว่าวันนี้๠ั๤ไม่ได้สูบบุหรี่” ฉีหลินซึ่งไปนั่งคุยกับสองพี่น้องไทยอีกมุมหนึ่ง พูดยิ้มๆ ราวกับเหน็บแนมใครบาง๦๲และลุกขึ้นเพื่อเทน้ำดื่ม

“ให้ตายห่าสิวะ ๠ั๤เปลี่ยนนายไม่ได้หรอก เอาออกมาเร็วๆ” จูเหว่ยยังกดล็อกฉินหยู่อยู่ แล้วเอื้อมมือไปล้วงกระเป๋ากางเกงของเขาด้วยตัวเอง

ทันไดนั้น ฉินหยู่ก็เอื้อมคว้ากริชตำรวจบนโต๊ะ จับใบมีดด้วยนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ และแทงลงไปที่ต้นขาจูเหว่ยทันที

“สวบ!”

จูเหว่ยตกตะลึงตัวแข็งไปทันที

“อย่าทำให้๠ั๤ลำบากใจอีก อย่าทำให้๠ั๤ต้องแทงนาย...” ฉินหยู่ตะโกนและแค่นหัวเราะ ถือปลายมีดด้วยมือขวา เขาดึงมีดออกไปจากต้นขาของจูเหว่ย และแทงอีกครั้ง

“สวบ!”

ครั้งที่สองมีดแทงเข้าที่ขาของจูเหว่ย และฉินหยู่พลิกตัวถอยหลังไปสองก้าว

เมื่อลูกทีม๦๲อื่นๆ ใ๤กลุ่มเห็นเลือด พวกเขาตัวแข็งทื่อเหมือนถูกมนต์สะกด และฉีหลินก็ค้างนิ่งไปเหมือนร่างไร้วิญญาณ มองดูฉินหยู่ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“โอพระเจ้า? เกิดอะไรขึ้น มันปักแน่นไปมั้ย? แค่มอง๠ั๤และส่งสัญญาณให้๠ั๤รู้ก็ได้” ฉินหยู่แสร้งทำเป็นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเข้าไปชักมีดออกมาทันที มองลงไปที่แผลที่ขาจูเหว่ยและถาม “นายโอเคมั้ย?”

จูเหว่ยเจ็บปวดมากจนกระวนกระวาย และผลักฉินหยู่ถอยหลังออกไป “ซี้ซ…แกบ้าไปแล้วเหรอวะ นั่นมันมีดจริงนะโว้ย!...ซี้ซซ…”

ด้วยรอยยิ้มที่ยังคงอยู่บนใบหน้าของเขา ฉินหยู่พูดว่า “๠ั๤พูดไปแล้ว อย่าทำให้๠ั๤ลำบากใจ เพราะ๠ั๤ไม่จริงจัง นายเลยมักจะล้อเล่นกับ๠ั๤เกินเลยไป ตอนนี้เข้าใจหรือยังล่ะ”

เมื่อทุก๦๲ได้ยินเช่นนี้ ทั้งห้องพลันตกอยู่ใ๤ความเงียบ ทุกสายตามองไปที่ฉินหยู่ อารมณ์ขี้เล่นก่อนหน้าจางหายไปโดยสิ้นเชิง

“อย่าทำให้๠ั๤ลำบากใจใ๤อนาคต นายได้ยินไหม หึหึ” ฉินหยู่วางมีดลงด้วยรอยยิ้ม และยื่นมือออกไปช่วยจูเหว่ยลุกขึ้น “ไปกันเถอะ รีบไปห้องพยาบาล”

จูเหว่ยลังเลไปชั่วครู่ มองไปที่ฉินหยู่โดยไม่รีบร้อน จูเหว่ยก้มหัวให้และเดินกะเผลกตามเขาไปที่ห้องพยาบาล

...

หลังจากเหตุการณ์เล็กๆ จบลง ไม่มีใครใ๤ทีมสามกลุ่มกล้าล้อเล่นตลกมากเกินเหตุต่อฉินหยู่ รวมถึงจูเหว่ยที่กำลังมึนงง สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และไม่มีใครปฏิบัติต่อฉินหยู่ใ๤ฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจใหม่อีกต่อไป

จากมุมมองขอบเวทีอย่างฉีหลิน เขาเห็นชัดเจนว่าฉินหยู่จัดการกับจูเหว่ยอย่างไร และใ๤ใจก็รู้สึกอย่างฉับพลันว่า หากมองผิวเผิน เมื่อฉินหยู่กำลังหัวเราะและพูดคุยกับคุณ ภายใ๤เขาอาจไม่ได้คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขาแม้แต่น้อย คุณคิดว่าคุณรู้จักเขาและเป็นเพื่อนกัน แต่เมื่อคุณทำเกินไป เขาสามารถบอกคุณได้ใ๤แบบที่คุณไม่มีวันคิดออกว่าคุณทำเกินไปแล้ว และยังรักษาหน้าคุณไว้ ใ๤เวลาเดียวกัน ฉีหลินจำได้ว่าพี่สามซึ่งมีอำนาจเหนือทีมมาโดยตลอด ไม่เคยกล้าที่จะสร้างปัญหาให้กับฉินหยู่อีกเลยหลังจากคดีลักพาตัว สิ่งนี้หมายความว่า? มันแสดงให้เห็นว่าฉินหยู่ยังแก้ปัญหาของเขาเป็นการส่วนตัวด้วย

จากนั้นมา ฉีหลินก็ตระหนักว่า ๦๲อย่างฉินหยู่อาจเข้ากับสภาพแวดล้อมที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้ดีกว่าใครก็เป็นได้

กล้าหาญ รอบคอบ เข้าใจความรู้สึกมนุษย์ รู้จักโลก

พื้นที่โครงการพัฒนาได้ฝึกฝนขัดเกลาเขามามากกว่าสิบปี บางที สิ่งที่กำลังรออยู่คือการเริ่มต้นจากที่นี่เป็นต้นไป

...

หลังจากแยกจากจูเหว่ยที่ห้องพยาบาล ฉินหยู่จำได้ว่าเขายังคงเช่าบ้านอยู่ แต่เขาดูเหมือนยุ่งเกินไปช่วงนี้ จนทำให้เขาเกือบลืมที่นั่นเลยด้วยซ้ำ เขาจึงโทรหาแมวแก่และรีบไปที่บ้านเช่าเลขที่ 88 ทันที

ใ๤เวลาเดียวกัน

ใ๤โกดังที่ถนนดินด่าง ชายชราอายุหกสิบเศษยืนพิงไม้เท้าแล้วกล่าวว่า “ฉินหยู่ นายไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อนหรือ?”

“๠ั๤ตรวจสอบกับใครบาง๦๲แล้ว เขาเป็น๦๲ใหม่ที่นี่”

“เขามาที่นี่ครั้งแรกก็จับเสี่ยวเอ้อและต้าหมินซะแล้ว มี๦๲สนับสนุนเขาอยู่ข้างหลังไหม?” ชายชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันกลับมาสั่ง “นำ๦๲ไปหาฉินหยู่๦๲นี้”

…………………………………………………………