เรื่อง ยอดหมอหญิงเทพโอสถ
ำูกูเฟยเยี่ยนทำให้ผู้คน้าล่างเกิดการสงสัยและการเยาะเย้ยากขึ้น
หานอวี๋เอ๋อร์มั่นใจในการวินิจฉัยตนเองเป็นอย่างยิ่ง เมื่อเผชิญหน้ากับดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่ที่มีคุณสมบัติดีเ่นี้ าไม่เื่อ่ากูเฟยเยี่ยนะสาารถหาจุดบกพร่องที่ไม่มีอยู่จริงาได้
าเอ่ยเสียงดัง “ข้าตกหล่นตรงไหน เจ้าชี้าเลย! ”
หานอวี๋เอ๋อร์พูดแล้วก็จงใจหลบไป้าข้างเพื่อหลีกทางให้กูเฟยเยี่ยน ท่ากูเฟยเยี่ยนไม่ได้ต้องการะเดินเข้าไป ายังคงยืนกอดอกด้วยอารมณ์สงิ่งอยู่ที่เดิม
หานอวี๋เอ๋อร์ถือชัยชนะอยู่ในกำมือชัดๆ แ่เมื่อเห็นท่าทีาก็เกิดความกังวลขึ้นา ท่าก็ได้มองข้ามไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเอ่ยเร่งรัด “หญิงรับใช้น้อย เดินไปสิ”
กูเฟยเยี่ยนขี้เกียจะก้าวเดินออกไป าเอ่ยกับชายชราด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านลุงอาวุโส ท่านาดำเนินการขั้นตอนที่สี่ โปรดชิมรสชาติเกสรดอกไม้”
หลังจากที่หานอวี๋เอ๋อร์ได้ยินเ่นี้ก็เผยรอยยิ้มเหยียดหยามา เดิมทีาคิด่ากูเฟยเยี่ยนะมีไม้ตายอะไรในขั้นตอนที่สี่เสียอีก ที่เเท้ก็คือวิธีการทั่วไป
าหยิบดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่ขึ้นาด้วยตนเอง จากนั้นเด็ดกลีบดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาออกไปเพื่อให้เกสรดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งปรากฏาแล้วยื่นไปให้ชายชรา ชายชราที่ตระหนกใชิมด้วยความระมัดระวังเล็กน้อย เขาไ่้าชิมเยอะ
หลังจากที่เขาชิมแล้ว กูเฟยเยี่ยนยังไม่ทันพูดอะไราหานอวี๋เอ๋อร์ก็ได้แทรกขึ้นาก่อน “ผู้อาวุโส ท่านบอกกัางเถอะ่าท่านชิมแล้วได้รสชาติเ่นไร? ใช่รสชาติหวานชุ่มเล็กน้อยที่แฝงไปด้วยความเผ็ดร้อนืไ่? ”
ผู้อาวุโสีส่ายหน้าไปาพร้อมกับพูด่า “มีความ…ฝาดเล็กน้อย รสชาติ…ดูเหมือน่าะไม่มีรสชาติ”
ทันทีที่ำูเหล่าี้าหานอวี๋เอ๋อร์ก็เกิดความใ “ไม่มีรสชาติ? ท่านลองชิมอีกครั้ง! ”
กูเฟยเยี่ยนนิ่งเงียบ ชายชราจึงทำได้เพียงฟังคำหานอวี๋เอ๋อร์แล้วลองชิมอีกครั้งหนึ่ง ท่าในครั้งี้เขาก็ยังไม่ได้รสชาติอะไรเลย
“เป็นไปไม่ได้!”
หานอวี๋เอ๋อร์ไม่เื่อ าจึงีไปชิมเกสรดอกไม้อีกช่อด้วยตนเอง แ่หลังจากที่ชิมแล้วาก็ตกตะลึงทันที
ไม่มีรสชาติจริงๆ ด้วย!
เป็นเ่นี้ได้อย่างไรกัน?
เกสรดอกตงหยิ่นะมีรสหวานในตอนแรกแล้วตามด้วยกลิ่นฉุนเล็กน้อย ส่วนรสชาติดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่นั้นะเข้มข้นก่ารสชาติดอกตงหยิ่นทั่วไปเสียอีก! ต่อให้ถูกตากแห้งแล้วรสชาติเหล่าี้ก็ะไม่สลายหายไป!
หรือ่าาวินิจฉัยผิดพลาด ดอกไม้ี้เป็นปลอมหรือ?
หานอวี๋เอ๋อร์ไม่อยากะเื่อ
ท่ากูเฟยเยี่ยนกลับเอ่ยถามขึ้นาอย่างจริงจัง่า “คุณหนูสามตระกูลหาน ท่านยอมรับืไ่่าเกสรดอกไม้ี้ไม่มีรสชาติ? ”
เมื่อความจริงปรากฏอยู่ตรงหน้าหานอวี๋เอ๋อร์จึงจำเป็นต้องพยักหน้า
กูเฟยเยี่ยนจึงพูดอีก่า “ท่านลุงอาวุโส ขั้นตอนที่สาม การสัมผัสด้วยฝ่ามือ ท่านลองบีบแรงๆ ไปที่กลีบดอกไม้อีกครั้ง” ชายชราีทำตาม และเมื่อเขาใช้แรงบีบ กลีบดอกไม้ก็เละจนคั้นาเป็นน้ำได้
เมื่อเห็นเ่นี้หานอวี๋เอ๋อร์และผู้คน้าล่างล้วนตกตะลึงตาค้างกันหมด สมุนไพรตากแห้งอย่างดอกตงหยิ่นต่อให้มีความเหนียวก็ไม่ถึงกับะสาารถบีบาเป็นน้ำได้
ดอกไม้ี้ดูเหมือนะแห้ง แ่ในความเป็นจริงี้ำอยู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
กูเฟยเยี่ยนถามหานอวี๋เอ๋อร์อีกครั้ง “คุณหนูสามตระกูลหาน น้ำพวกี้ท่านเห็นืไ่? ”
หานอวี๋เอ๋อร์ส่ายหน้าไปา าไม่เื่อ!
าจึงาีบกลีบดอกตงหยิ่นด้วยตนเอง ไม่ช้าาก็บี้ำสีเหลืองาด้วยตนเอง าเกิดความใาก
กูเฟยเยี่ยนพูดต่อไป “ขั้นตอนที่สอง การดมกลิ่น ท่านลุงอาวุโส ท่านลองดมไปที่กลิ่นน้ำเหล่านั้น”
ชายชราที่ตระหนกใในก่อนหน้าี้เกิดโทสะขึ้นาทันทีหลังจากที่ดมกลิ่นน้ำที่คั้นาจากกลีบดอกไม้ “สมุนไพรี้เป็นปลอม! สมุนไพรี้เป็นเลียนแบบ! น้ำเหล่าี้มีกลิ่นหอมดอกตงหยิ่นแ่ไม่มีกลิ่นฉุน! ”
ดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่สดๆ เมื่อดมจากระยะไกละมีกลิ่นฉุน เมื่อดมจากระยะใกล้ะมีกลิ่นหอม น้ำคั้นจากกลีบดอกไม้ะมีกลิ่นฉุนแฝงในกลิ่นหอม ในส่วนดอกตงหยิ่นทั่วไปะมีเพียงกลิ่นหอมไม่มีกลิ่นฉุน เรื่องี้หลายๆ คนล้วนทราบกันดี ชายชราตรงาหาดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่โดยเฉพาะ แน่นอน่าเขาก็เข้าใจดี!
ในที่สุดเจ้าหน้าที่ปะูถังจิ้งที่สงิ่งาโดยตลอดก็เผยสีหน้าใา ทาง้าเสียงวิพากษ์วิจารณ์้าล่างได้หยุดลงาสักระยะเวลาหนึ่งแล้ว บัดี้ทุกคนล้วนมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะเกิดความใและประหลาดใจาก
นึกไม่ถึงเลย่าสนามปะูหุบเขาเสินหนงะมีการปะูสมุนไพรปลอม! นี่เป็นครั้งแรกในประวัติการณ์เลยนะ! เรื่องราวในวันี้เกรง่าะเป็นปัญหา…อย่างใหญ่หลวงแล้ว!
บัดี้าี่แห่งี้เงียบเป็นเป่าสาก กูเฟยเยี่ยนเอ่ยถามหานอวี๋เอ๋อร์อีกครั้ง “คุณหนูสามตระกูลหาน สิ่งที่ท่านลุงอาวุโสพูดา ท่านยอมรับืไ่? ”
หานอวี๋เอ๋อร์ไม่ทราบ่าควระตอบอย่างไรดีแล้ว
กูเฟยเยี่ยนไม่รอให้หานอวี๋เอ๋อร์ตอบ าก้าวเดินทีละก้าวไปที่ใจกลางแท่นปะูแล้วนำดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่ที่อยู่มือหานอวี๋เอ๋อร์า านำใบไม้ที่เหี่ยวเฉาากางออกพร้อมกับเอ่ย่า “ไม่่าะเป็นดอกตงหยิ่นหรือดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่ ใบไม้ล้วนมีขนเล็กๆ อยู่ภายใน หลังจากที่ตากแห้งแล้วขนเล็กๆ เหล่าี้ะร่วงหล่นลงท่าร่วงหล่นไม่หมด คุณหนูสามตระกูลหาน ท่านคิด่าอย่างไร? ”
หานอวี๋เอ๋อร์ค่อยๆ เงยหน้าหันไปมองกูเฟยเยี่ยน แ่กูเฟยเยี่ยนกลับยื่นดอกตงหยิ่นขนาดใหญ่า “คุณหนูสามตระกูลหาน ขั้นตอนแรก การมองด้วยตาเปล่า ท่านาดูสิ่าขนเล็กๆ ไบไม้ี้หายไปแล้วใช่ืไ่”
หานอวี๋เอ๋อร์ดูด้วยความตั้งอกตั้งใจ ใบไม้ใบี้ไม่มีขนเส้นเล็กๆ จริงๆด้วย ในที่สุดาก็ทนไม่ไหวโพล่งา “เป็นแบบี้ไปได้อย่างไร? หรือ่า…หรือ่าสมุนไพรี้เป็นปลอมจริงๆ ? ”
ในที่สุดกูเฟยเยี่ยนที่ทำหน้าบูดบึ้งาโดยตลอดก็ยิ้มแย้มาโดยที่รอยยิ้มงามสะพรั่งี้แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย าเอ่ยถามไป่า “คุณหนูสามตระกูลหาน เมื่อสักครู่ี้ข้าบอกไปแล้ว่ายาสมุนไพรตัวี้เป็นจริง ข้าเื่อการวินิจฉัยท่าน ทำไม ท่านไม่เื่อในตนเองแล้วหรือ? ”
เดิมทีหานอวี๋เอ๋อร์ก็สับสนากอยู่แล้ว เมื่อได้ยินำูกูเฟยเยี่ยนายิ่งไม่เข้าใจ่าเกิดอะไรขึ้นเข้าไปอีก บัดี้หานอวี๋เอ๋อร์ทั้งโกรธทั้งอับอาย “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าีพูดา! ”
มุมปากกูเฟยเยี่ยนยกสูงากขึ้นเรื่อยๆ พลันเอ่ยต่อไป่า “ท่านหายความ่ายินยอมที่ะเื่อข้าแล้วใช่ืไ่? ”
นอกจากะโกรธและอับอายแล้วหานอวี๋เอ๋อร์ยังรู้สึกเสียใจในภายหลังอีกด้วย!
เดิมทีาต้องการาเหยียบย่ำกูเฟยเยี่ยนและแสดงฝีมือต่อหน้าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย แ่ในตอนี้าไม่เพียงะหน้าแตกแล้ว แ่ยังต้องย้อนกลับายืนยันทักษะยาสมุนไพรกูเฟยเยี่ยนอีกด้วย
นี่มันะอัดอั้นตันใจเกินไปแล้ว!
าทำไม่ได้!
ามองไปที่กูเฟยเยี่ยนโดยลืมเลือนที่ะปกปิดความจงเกลียดจงชัง หญิงสาวปิดปากเงียบไม่ยอมตอบกลับไป
ท่ากูเฟยเยี่ยนยังคงซักถามไปเรื่อยๆ “คุณหนูสามตระกูลหาน ท่านเื่อข้าืไ่? ”
หานอวี๋เอ๋อร์ไม่ปริปากเ่นเคย
ในขณะี้แววตาเจ้าเล่ห์กูเฟยเยี่ยนได้ากขึ้นก่าเดิม ากดเสียงต่ำซักถามออกไป “ทำไม แพ้ไม่เป็นอย่างนั้นหรือ? ”
หานอวี๋เอ๋อร์กระวนกระวายใจในทันที “ข้าเื่อเจ้า ข้าเื่อเจ้า! ข้าเื่อเจ้าแล้ว พอใจหรือยัง! ”
ทันทีที่คุณหนูสามเอ่ยำูเ่นี้า ผู้คน้าล้วนใ พวกเขาคิดไม่ถึงเลย่าคุณหนูสามตระกูลหานที่มักะมีท่าทีสง่างามและอ่อนโยนละมุนละไมะมีช่วงเวลาที่ดุร้ายเ่นี้
นี่คือโกรธเนื่องจากความละอายและความขุ่นเคืองหรือ?
หานอวี๋เอ๋อร์รู้ตัวในภายหลัง่าตนเองตกหลุมพรางไปแล้ว าีมองไปที่้าล่างและหวัง่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยะไม่ได้อยู่ที่้าล่างแท่นปะู
าคิด่าเมื่อสักครู่ี้ตนเองมองไปหลายครั้งแล้วแ่ก็ยังไม่พบเขา บางทีเขาอาจะไม่อยู่จริงๆ ! ท่าน่าเสียดายที่ในรอบี้ามองเห็นเขาแล้ว
าพบ่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยั่อยู่ตำแหน่งที่ั่บุคคลำัญทาง้าซ้ายสนามปะู อีกทั้งำัมองาแท่นปะู าไม่ทราบ่าเขาำัมองาที่าอยู่ืไ่ เพราะาีหันหน้ากลับาโดยไ่้ามองอีก าหวาดกลัว่าะเห็นความผิดหวังและความรังเกียจในดวงตาเขา
หานอวี๋เอ๋อร์หันไปมองกูเฟยเยี่ยนอีกครั้ง ดวงตาาไม่อาจปกปิดความอาฆาตแค้นได้อีกต่อไป
ท่ากูเฟยเยี่ยนไม่ได้สนใจในความอาฆาตแค้นา กูเฟยเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน “คุณหนูสามตระกูลหาน ในเมื่อท่านยอมรับ่าสมุนไพรี้มีปัญหา เ่นนั้นท่านโปรดชดเยให้ชายชราท่านี้เป็นจำนวนเงินสิบเท่าราคาปะูด้วย จำนวนเงินสิบเท่าก็คือหนึ่งแสนสองหมื่นเหรียญทอง”
ในขณะี้เองหานอวี๋เอ๋อร์ก็นึกถึงสิ่งี้ได้ าตกตะลึงในทันทีและไม่สนใจความอาฆาตแค้นอีกแล้ว
หนึ่งแสนสองหมื่นเหรียญทอง?
อย่า่าแ่หนึ่งแสนสองหมื่นเหรียญทองเลย แม้แ่สองหมื่นเหรียญทองาก็ไม่มี! แม้่าตระกูลป้อมปราการหานะร่ำรวย ท่าเงินที่ารดาบุญธรรมมอบให้าในแ่ละเดือนนั้นมีขีดจำกัด าไม่ได้เก็บหอมรอมริบเงินส่วนตัวากนัก! หาก่าารดาบุญธรรมรับรู้เรื่องี้ ท่านจักต้องลงโทษาอย่างหนักแน่นอน
ทำอย่างไรดี?
หานอวี๋เอ๋อร์ใกับจำนวนเงินหนึ่งแสนสองหมื่นเหรียญทองจนพูดตะกุกตะกัก “เรื่องี้…เรื่องี้ยังไม่ได้ข้อสรุปเลย! ข้ายอมรับในตัวเจ้า…แ่ แ่ก็ต้องให้สนามปะูยอมรับในตัวเจ้าเ่นกัน! เกิดอะไรขึ้นกับสมุนไพรตัวี้ เจ้าต้องพูดให้ชัดเจน! ”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??