เรื่อง ยอดหมอหญิงเทพโอสถ

        เมื่อเผชิญหน้ากับความอยากรู้อยากเห็นของเฉียนโมโมะ กูเฟยเยี่ยนจึงยิ้มอย่างลึกลับ

        เฉียนโมโมะต้องการถามอีก กูเฟยเยี่ยนจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “เฉียนโมโมะ พวกเราปลูกอะไรสักอย่างภายในเรือนกันเถอะ ที่นี่ว่างเปล่าเกินไป”

        เฉียนโมโมะเอ่ยอธิบาย “นายหญิงน้อย เหล่านู๋จัดเตรียมเอาไว้ให้นานแล้ว ในตอนแรกอยากจะถามท่าน แต่เห็นว่าท่านมีงานเยอะเลยไม่กล้ารบกวน ท่านชื่นชอบสิ่งใด เหล่านู๋ก็จะปลูกสิ่งนั้น”

        เดิมทีกูเฟยเยี่ยนโพล่งออกมาโดยไม่ทันได้คิด แต่เมื่อได้ยินเฉียนโมโมะเอ่ยเช่นนี้ นางจึงเริ่มครุ่นคิดอย่างจริงจัง

        เฉียนโมโมะเอ่ยถาม “นายหญิงน้อย หรือว่าพวกเราปลูกสมุนไพรดี เหล่านู๋ได้ยินมาว่าจะมีสงครามอีกยาวนาน ราคาอาหารกับสมุนไพรจะมีราคาแพงขึ้น!”

        กูเฟยเยี่ยนหัวเราะพลางลูบไล้หวางเป่าติง “สิ่งที่พวกเราไม่ขาดแคลนก็คือยาสมุนไพร ปลูกดอกไม้เถอะ ปลูก…”

        กูเฟยเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะคิดถึงทุ่งดอกเหลียนเฉียวในสวนดอกไม้ด้านหลังของจิ้งหวางฝู่ นางนึกถึงวันนั้น วันที่จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยสงบนิ่งและมีความเศร้าโศก

        หญิงสาวเอ่ยจริงจังโดยปราศจากความลังเล “ปลูกดอกเหลียนเฉียวเถอะ! เหลียนเฉียวเป็นทั้งดอกไม้และยาที่มีสรรพคุณลดความร้อนและขับพิษ ปลูกอย่างเดียวมีประโยชน์ถึงสองอย่าง! ”

        เฉียนโมโมะเอ่ยขึ้นทันที “เหลียนเฉียวดี เหลียนเฉียวดี พรุ่งนี้เหล่านู๋จะเตรียมการให้เรียบร้อย”

        นายและบ่าวพูดคุยกับครู่หนึ่ง จากนั้นกูเฟยเยี่ยนจึงให้เฉียนโมโมะกลับไปพักผ่อนก่อน หญิงสาวฟุบหน้าลงบนโต๊ะศิลา อาศัยแสงสว่างจากดวงจันทร์มาครุ่นคิดจดหมายลับบนใบสั่งยา

        ท่ามกลางความเงียบสงบ จู่ๆ ก็มีคนยื่นแก้วน้ำหนึ่งแก้วมาวางตรงหน้านาง

        กูเฟยเยี่ยนคิดว่าคนผู้นั้นคือเฉียนโมโมะ นางจึงเอ่ยขึ้นมาทั้งที่หลับตาอยู่ “เฉียนโมโมะ ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้องมารับใช้แล้ว ท่านอายุมากถึงเพียงนี้แล้ว ไปนอนพักผ่อนเถอะ! ”

        ทว่าแทนที่คนผู้นั้นจะเดินออกไป เขากลับนำเสื้อมาคลุมให้นางแทน

        กูเฟยเยี่ยนหันกลับไปมองจึงเห็นว่าผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของนางไม่ใช่เฉียนโมโมะ แต่เป็นชายชุดดำที่สวมใส่หน้ากากสีเงิน! กูเฟยเยี่ยนตกใจจึงโพล่งออกมาโดยไม่ทันได้คิด “นายก้อนน้ำแข็งเหม็น! ”

        จวินจิ่วเฉินเอื้อมมือไปประกบริมฝีปากนางทันที “ชู่ว์”

        กูเฟยเยี่ยนแงะฝ่ามือของเขาออกพลางลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบ หญิงสาวโยนจดหมายลับบนใบสั่งยาให้เขาก่อนจะเว้นระยะห่าง

        “จดหมายลับบนใบสั่งยาของเจ้าไม่ได้เร่งด่วนขนาดนั้นใช่หรือไม่? คนหลอกลวง! ”

        ถึงแม้ว่าชายคนนี้จะออกไปเพราะเรื่องเร่งด่วน แต่นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว เขาควรที่จะมาตั้งนานแล้ว เห็นได้ชัดว่าเรื่องเร่งด่วนของเขาคือการกลั่นแกล้งนาง

        จวินจิ่วเฉินนั่งลงพลางเอ่ยออกมาว่า “ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังไขความลับไม่สำเร็จ”

        กูเฟยเยี่ยนเริ่มเอาจริงเอาจัง “ข้าไขความลับไม่สำเร็จจริงๆ นี่ไม่อาจเรียกว่าเป็นใบสั่งยาได้ อย่างมากก็เป็นได้แค่ใบรายละเอียดของยา เจ้าได้ใบนี้มาจากที่ใด? มีความเกี่ยวข้องกับไป๋หลี่หมิงชวนหรือ? ข้าสงสัยว่าเจ้าน่าจะถูกหลอกแล้ว! ”

        “ไม่ใช่ของปลอม”

        แสงสว่างแวบเข้ามาในดวงตาของจวินจิ่วเฉิน เขาเอ่ยเพิ่มเติมว่า “ถ้าเจ้าไขความลับไม่ได้ เกรงว่าการค้าขายของพวกเราจะต้องยุติลง”

        กูเฟยเยี่ยนเกิดความร้อนรน “ให้เวลาข้าอีกนิด! ”

        จวินจิ่วเฉินไม่ตอบทว่าโยนใบสั่งยากลับไปให้นาง

        กูเฟยเยี่ยนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังหลังจากที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วย ได้หรือไม่? ”

        จวินจิ่วเฉินเบิกบานใจเหลือเกิน “ว่ามา”

        กูเฟยเยี่ยนรีบพาจวินจิ่วเฉินเข้าไปในบ้าน แล้วนำภาพวาดในหอพระคัมภีร์ออกมาให้เขาดู “นี่คือภาพวาดของบรรพบุรุษตระกูลกูผู้ล่วงลับไปแล้ว ข้าคิดจะบูรณะผังสายลำดับวงศ์ตระกูล ข้าจึงต้องการตามหาช่างวาดภาพมาฟื้นฟูภาพนี้”

        จวินจิ่วเฉินค่อนข้างที่จะประหลาดใจ “เจ้า บูรณะผังสายลำดับวงศ์ตระกูล? ”

        กูเฟยเยี่ยนรีบอธิบาย “นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของท่านปู่ อารองของข้าไม่เอาการเอางาน ข้าจึงต้องมาช่วย”

        จวินจิ่วเฉินจึงตั้งใจพิจารณาภาพนี้ ไม่ช้าชายหนุ่มก็สังเกตเห็นประโยคข้างภาพวาด “ยากหยั่งรู้พิณหวนกลับราตรีใด ดวงหทัยปลิวครรไลเมฆเอกา”

        “กูอวิ๋นหย่วน? กู้อวิ๋นหย่วน?” เขาพึมพำเบาๆ “ดูเหมือนว่า “อวิ๋นหย่วน” จะมีความเป็นบทกวี”

        ถ้ากูเฟยเยี่ยนได้ยินเพียงสองชื่อนี้โดยที่ไม่เคยเห็นใบหน้าของกู้อวิ๋นหย่วน นางก็จะคิดเช่นเดียวกับเขา ทว่าหลังจากที่นางเห็นใบหน้าของกู้อวิ๋นหย่วน นางก็ไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ออกไปได้อีก

        กูเฟยเยี่ยนเปลี่ยนหัวข้อพูดคุย “สองวันมานี้ข้าตามหานักวาดภาพมามากมาย แต่พวกเขาต่างก็บอกว่ามิอาจฟื้นฟูได้ เจ้ารู้จักช่างผู้ชำนาญการบ้างหรือไม่? แนะนำสักท่านได้หรือไม่? ”

        จวินจิ่วเฉินเบิกบานใจเหลือเกิน “จดจำไว้แล้ว กลับไปจะช่วยสืบหาให้”

        ในที่สุดกูเฟยเยี่ยนก็เผยรอยยิ้มแก่เขา “ขอบคุณนะ! ”

        ครั้นเห็นหญิงสาวมีความสุข ชายหนุ่มก็เหมือนจะมีความสุขเช่นกัน มุมปากของเขาโค้งขึ้นจนเผยถึงรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว

        กูเฟยเยี่ยนทำอะไรไม่ถูกทันทีที่เห็นรอยยิ้มของเขา ไม่ช้าหญิงสาวก็จ้องมองชายหนุ่มด้วยความสงสัย รอยยิ้มของจวินจิ่วเฉินหายไปทันที เขามีความเขินอายเล็กน้อยจึงนั่งก้มหน้าและรินน้ำชาให้ตนเอง

        กูเฟยเยี่ยนไม่ยอม นางเขยิบไปใกล้พลางเอียงศีรษะจ้องมองเขา

        ในตอนแรกจวินจิ่วเฉินปล่อยให้นางมองตามอำเภอใจ แต่ผ่านไปไม่นานเขาก็หันเลี่ยงออกไป

        กูเฟยเยี่ยนหาได้ไล่ตามต่อ มุมปากของนางยกขึ้นอย่างเงียบเชียบ นางอดที่จะแอบยิ้มไม่ได้! นางคิดว่าที่จริงแล้วชายผู้นี้ก็ไม่ได้แย่และเฉยเมยขนาดนั้น เขายินยอมช่วยเหลือนางด้วยนะ!

        กูเฟยเยี่ยนนั่งลงพลางกล่าวด้วยความจริงจัง “นายก้อนน้ำแข็งเหม็น เช้าวันพรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทางไกล น่าจะใช้เวลาประมาณสองเดือนถึงจะกลับมา เจ้าอย่ามาหาข้าที่ตระกูลกูนะ”

        จวินจิ่วเฉินจึงหันไปมอง นัยน์ตาภายใต้หน้ากากสีเงินหาได้เย็นชาดั่งปกติ ทว่าเขาเอ่ยแค่ “อืม” คำเดียว

        “สำหรับเรื่องของจดหมายลับบนใบสั่งยา ในเมื่อเจ้าไม่รีบ เช่นนั้นก็รอจนข้ากลับมา!”

        กูเฟยเยี่ยนเอ่ยออกมาพลางยิ้มอย่างอวดดีเสมือนเป็นการกล่าวเตือน “ข้าออกไปด้านนอกกับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย ถ้าเจ้ากล้ามารังควานข้าอีก เจ้าจะต้องรับผิดชอบผลลัพธ์ที่ตามมาเอง! ”

        จวินจิ่วเฉินเหม่อมองหญิงสาวด้วยความสองจิตสองใจ แต่ก็ปริปากเอ่ยด้วยความจริงจัง “ระยะเวลาสามเดือน…จิ้งหวางเอาตัวรอดแต่เพียงผู้เดียว เขาไม่คำนึงถึงตัวเจ้า เจ้า…เจ้าไม่โทษเขาหรือ? ”

        กูเฟยเยี่ยนปีติยินดีทันทีที่คิดถึงเรื่องนี้ หญิงสาวหยีตายิ้มแย้มพลางส่ายศีรษะ

        จวินจิ่วเฉินจึงถามอีกครั้ง “เพราะเหตุใด? ”

        กูเฟยเยี่ยนยังคงส่ายศีรษะ “ไม่เกี่ยวกับเจ้า! ”

        กูเฟยเยี่ยนมองดูท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของนางด้วยความไม่เข้าใจอย่างแท้จริง ทว่านัยน์ตากลับปรากฏถึงความเอ็นดูโดยไม่รู้ตัว เขาเอ่ยขึ้นมาว่า “สาวน้อยโง่เขลา! ”

        ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปทางห้องหนังสือ

        รอยยิ้มของกูเฟยเยี่ยนแข็งทื่อทันที นางรีบวิ่งตามไปบดบังทางเข้าห้องหนังสือ “ประตูใหญ่ไม่ได้อยู่ที่นี่ เจ้ามาผิดทางแล้ว! ”

        น้ำเสียงของจวินจิ่วเฉินไม่ได้เย็นชามากแต่เป็นความอ่อนเพลีย “ข้าไม่มีที่ไป ขอค้างเพียงหนึ่งคืน”

        กูเฟยเยี่ยนแข็งกร้าวทันที “ไม่ได้! ”

        จวินจิ่วเฉินโน้มตัวเข้าใกล้โดยไม่เอ่ยวาจาใดๆ กูเฟยเยี่ยนคิดไม่ถึงจึงรีบก้าวถอยหลัง แผ่นหลังของนางกระแทกบานประตู ไร้ซึ่งทางถอยหนี

        “อันธพาล เจ้าอย่าคิดว่าข้ากลัวเจ้าจริงๆ นะ! ”

        ทันใดนั้นจวินจิ่วเฉินก็เอื้อมแขนไปยันบานประตูพลางก้มศีรษะและจ้องมองกูเฟยเยี่ยน นางตัวแข็งทื่อทันที และใจก็เต้นผิดจังหวะ กูเฟยเยี่ยนไม่กล้าดุเขาแล้ว นางต้องการเจรจาเหตุผลกับเขา ทว่าเขาเข้าใกล้เกินไป ลมหายใจร้อนผ่าวรดบนใบหน้าของนาง บัดนี้ร่างกายของกูเฟยเยี่ยนเกิดความผิดปกติ นางไม่สามารถไตร่ตรองได้เลย

        กูเฟยเยี่ยนกำลังจะผลักจวินจิ่วเฉินออก ทว่าเขาก้มไปกระซิบอย่างนุ่มนวลข้างใบหูของนาง “เด็กดี ข้าค้างเพียงคืนเดียวและจะออกไปทันทีที่ฟ้าสาง”

        กูเฟยเยี่ยนตกตะลึงเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าตนเองได้ยินผิดหรือไม่ นึกไม่ถึงเลยว่าน้ำเสียงของชายผู้นี้จะนุ่มนวลและอ่อนโยนถึงเพียงนี้ ความนุ่มนวลและอ่อนโยนนี้แทบจะทำให้ใจนางละลาย

        จวินจิ่วเฉินฉวยโอกาสที่กูเฟยเยี่ยนยังคงตกตะลึง เขาดึงนางออกแล้วเดินเข้าไปด้านใน

        ครั้นเห็นว่าเขาปิดประตูแล้ว กูเฟยเยี่ยนจึงไม่กล้าไปรบกวน นางกลับไปที่หอพลันลงกลอนประตูให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเข้าสู่นิทรา

        ในขณะเดียวกันก็มีโมโมะผู้เฒ่าหลายคนรออยู่ที่จิ้งหวางฝู่

        สตรีงดงามตระการตาที่ถูกคัดเลือกจากทั่วดินแดนเดินทางมาถึงพระราชวังเมื่อสักครู่นี้ เทียนอู่ฮ่องเต้จะให้จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทอดพระเนตรด้วยตนเองและทำการคัดเลือกก่อนที่จะออกเดินทาง…