เรื่อง ยอดหมอหญิงเทพโอสถ

        เรียกก็ไม่ตื่น ผลักก็ไม่ตื่น

        ดูเหมือนว่ากูเฟยเยี่ยนจะอยู่ในสภาพของการสลบไสลเช่นเดียวกับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย

        ในทีแรกเหมยกงกงนึกสงสัยเล็กน้อยว่าศาสตราจารย์แพทย์กูฉวยโอกาสที่เตี้ยนเซี่ยตกอยู่ใน๪ั๞ตราย ปีนขึ้นไปบนเตียงของเตี้ยนเซี่ยเพื่อโบยบินขึ้นสู่กิ่งไม้กลายเป็นเฟิ่งหวง [1]

        แต่เมื่อเขาไม่สามารถปลุกกูเฟยเยี่ยนได้ เขาจึงล้มเลิกความสงสัยนี้ออกไป ยามนี้เขามีทั้งความสับสนและความวิตกกังวล เขาตะโกนอีกหลายครั้ง ท้ายที่สุดจึงตัดสินใจบีบจมูกของกูเฟยเยี่ยน

        กูเฟยเยี่ยนกลั้นหายใจไม่ไหวจึงจงใจพ่นลมหายใจออกมาสองครั้ง ๯า๷นั้นจึงซุกศีรษะเข้าสู่อ้อมอกของจวินจิ่วเฉิน ถึงอย่างไรหญิงสาวก็จะไม่ยอมตื่น

        “ตื่นๆ ! ”

        “ศาสตราจารย์แพทย์กู ท่านตื่นสิ! ”

        เหมยกงกงอยากจะบีบจมูกนางต่อ นางจึงตัดสินใจมุดศีรษะทั้งหมดเข้าสู่อ้อมอกของจวินจิ่วเฉินเพื่อให้เหมยกงกงไม่สามารถบีบจมูกและมองเห็นได้

        “นี่ นี่…ทำอย่างไรดี! ”

        เหมยกงกงมีความวิตกกังวลมาก จึงตัดสินใจหยิกแขนของกูเฟยเยี่ยนอย่างไร้ความปรานี ในตอนแรกเขาไม่กล้าใช้แรงมากนัก แต่เมื่อเห็นว่ากูเฟยเยี่ยนยังคงไม่สะทกสะท้าน เขาจึงออกแรงหยิกเต็มที่!

        เจ็บ!

        กูเฟยเยี่ยนรีบดึงแขนเข้ามาพลางขดตัวเป็นก้อนกลม หญิงสาวออกแรงเขยิบเข้าสู่อ้อมอกของจวินจิ่วเฉินพลางบ่นพึมพำในใจ "เจ้าชรา เจ้ารอดูเถอะ! "

        เหมยกงกงนึกว่ากูเฟยเยี่ยนกำลังจะตื่นจึงดีใจและหยิกแขนท่อนบนของนางต่อไป กูเฟยเยี่ยนเจ็บปวดจนน้ำตาแทบจะรินไหล ในยามนี้หญิงสาวทำสิ่งอื่นใดไม่ได้นอกเหนือ๯า๷การออกแรงหดตัวเข้าสู่อ้อมอกของจวินจิ่วเฉิน

        กูเฟยเยี่ยนนอนอยู่บริเวณด้านในของเตียง จวินจิ่วเฉินนอนอยู่ด้านนอก ยิ่งนางหดตัวมากเพียงใด เหมยกงกงที่ต้องการหยิกนางยิ่งต้องโน้มตัวลงบนเตียงมากขึ้นถึงเพียงนั้น ซึ่งในยามนี้ร่างกายของเหมยกงกงโน้มตัวมามากกว่าครึ่ง อีกทั้งยังหยิกต้นแขนของกูเฟยเยี่ยนอีกครั้ง

        ทันใดนั้น จวินจิ่วเฉินก็คว้าเข้าที่ข้อมือของเหมยกงกงราวกับว่าถูกรบกวน เหมยกงกงรีบปล่อยมือทันที ในยามนี้เขาตกใจจนเม็ดเหงื่อไหลทั่วร่างกาย        

        ครั้นเหมยกงกงได้สติจึงพยายามสลัดให้หลุด เพียงแต่ว่าทันทีที่เขาดิ้นรน จวินจิ่วเฉินก็กำมือแน่นขึ้นราวกับนึกว่าเหมยกงกงมาแย่งแหล่งที่มาของความอบอุ่น อีกทั้งเขายังมีแนวโน้มว่าจะหักข้อมือของเหมยกงกงด้วย

         “เตี้ยนเซี่ย! ”

        เหมยกงกงไม่กล้าเคลื่อนไหวอีกต่อไป เขาเจ็บปวดรวดร้าวจนดวงตาแดงก่ำหมดแล้ว เขาจะทราบได้อย่างไรว่าเกิดเหตุใดขึ้น เขาจึงอ้อนวอนด้วยความกังวล "เตี้ยนเซี่ย เหล่านู๋ไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้ว...มือของเหล่านู๋จะหักแล้ว! โปรดยกโทษให้ด้วย! "

        กูเฟยเยี่ยนผ่อนคลายลงในที่สุด ภายในใจมีความคิดดุร้าย “เตี้ยนเซี่ย ไม่ต้องเกรงใจ ทำลายมือเขาจะดีที่สุด! ”

        อย่างไรก็ตาม เมื่อเหมยกงกงเลิกเคลื่อนไหวครู่หนึ่ง จวินจิ่วเฉินจึงปล่อยมือไป ฝ่ามือของเขายังคงวกกลับมาที่เอวบางของกูเฟยเยี่ยน เขาสวมกอดเอวบางแน่นราวกับว่ารั้งทรัพย์สินของตนเอง เหมยกงกงถอยห่างออกไปไกลด้วยความตื่นตระหนกที่ยังไม่จางหาย เขาลูบข้อมือพลางถอนหายใจด้วยความหวาดกลัว อย่าว่าแต่ให้ไปหยิกกูเฟยเยี่ยนอีกครั้งเลย เพราะแม้แต่เดินเข้าไปใกล้ เขาก็ไม่กล้า เขามองไปที่คนสองคนที่กอดกันบนเตียงด้วยความรู้สึกสับสนจริงๆ

        เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

        บัดนี้ควรทำอย่างไรดี?

        เหมยกงกงลังเลอยู่นานและไม่กล้าไปตามไท่อีมา เนื่อง๯า๷ประการที่หนึ่งคือ สภาพของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยกับกูเฟยเยี่ยนราวกับว่าสลบไสลด้วยความเมาสุรา ไม่มีสิ่งใดร้ายแรง ประการที่สองคือพวกเขาอาศัยอยู่ในบ้านของเถ้าแก่เฉิง การดำเนินการล้วนไม่สะดวก หากว่ารบกวนเถ้าแก่เฉิงกับซ่างกวนฟูเหรินจนเกิดเรื่องที่คาดไม่ถึง เขาคนเดียวไม่อาจรับมือได้ อีกทั้งหมางจ้งยังออก๯า๷เมืองเพื่อไปสืบข่าว คาดว่าคงไม่น่าจะกลับมาในเร็ววัน สุดท้ายเหมยกงกงจึงถอนหายใจและนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง เขาทำได้เพียงรอจนกว่าพวกเขาจะตื่น

        หลัง๯า๷ที่แน่ใจแล้วว่าเหมยกงกงจะไม่กล้าเอื้อมมือมาอีก หัวใจของกูเฟยเยี่ยนจึงผ่อนคลายลง และในเวลานี้เองที่นางตระหนักได้ถึงความโง่เขลาของตนเอง! เมื่อสักครู่นี้ตกใจจนเขลาเสียแล้วหรือ? นางสามารถกล่าวได้ว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยเมามากจึงไม่ได้ตั้งใจที่จะกระทำเช่นนี้ การที่แกล้งหลับเช่นนี้ไม่ใช่การผลักตนเองลงไปในหลุมพรางหรือ? นี่ไม่ใช่การทำเรื่องโง่เขลาหรือ? เหตุใดทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย นางก็จะทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้ทุกที!

        เมื่อสักครู่นี้กูเฟยเยี่ยนมุ่งมั่นตั้งใจจะแกล้งหลับให้ถึงที่สุด ทว่าในยามนี้นางเสียใจในภายหลังเหลือเกิน เพียงแต่ว่าเรื่องดำเนินการมาจนถึงจุดนี้แล้ว นางไม่สามารถทำสิ่งใดได้อีกนอกเหนือ๯า๷มุ่งมั่นต่อไป

        ในเวลานี้ จู่ๆ มือใหญ่ของจวินจิ่วเฉินก็คลำที่เอวบางของนาง เขาทำการเปลี่ยน๻ำแ๮๞่๫แล้วรั้งไว้แน่นต่อไป กูเฟยเยี่ยนไม่อาจมองข้ามได้ และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาภรณ์บางเบาเกินไปหรือเตี้ยนเซี่ยรั้งไว้แน่นเกินไป เพราะว่านางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิบนฝ่ามือของเขา อุณหภูมินี้อบอุ่นเหลือเกิน อบอุ่นจนทำให้เกิดความไม่สบายใจและทำให้คิดเหลวไหล

        หญิงสาวไม่กล้าคิดเหลวไหลอีกต่อไป ร่างกายของนางบีบอัดแน่นและพยายามเพิกเฉยต่ออุณหภูมิที่อยู่บนเอว เพียงแต่ไม่ช้าก็ให้ความสนใจไปที่จุดอื่น ตัวอย่างเช่น ขาเรียวยาวของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยพาดรัดไว้บนตัวนาง ลมหายใจของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยรินรดบริเวณหน้าผากของนางเบาๆ  และเสียงหัวใจเต้นรัวของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย...

        เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยที่เป็นบุคคลประดุจเทพเจ้า จึงเป็นเรื่องยากที่จะปราศ๯า๷ความคิดฟุ้งซ่าน!

        กูเฟยเยี่ยนจำเป็นต้องนึกถึงเรื่องราวอื่นๆ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตนเอง หญิงสาวนึกถึงเรื่องราวและผู้คนมากมาย สุดท้ายก็นึกถึงนายก้อนน้ำแข็งเหม็นโดยไม่รู้ตัว นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดจึงเอาแต่นึกถึงเขา ดูเหมือนว่าทันทีที่นึกถึงเขา ความสนใจก็สามารถกระจายออกไปได้

        ด้วยเหตุนี้ทั้งห้องจึงเงียบสงบ จวินจิ่วเฉินอยู่ในนิทราจริงๆ กูเฟยเยี่ยนแสร้งทำเป็นหลับ เหมยกงกงนั่งอยู่ข้าง ถึงแม้จะเพลียใกล้ตาย แต่ก็นอนไม่ได้และไม่กล้านอน

        ซึ่งกล่าวได้ว่าเหมยกงกงจ้องมองพวกเขาโดยไม่ละสายตา เพราะกลัวว่าหนุ่มสาวที่ไร้คู่ครองจะทำเรื่องมั่วโลกีย์หลัง๯า๷ที่ดื่มสุรา 

        ต้องทราบเอาไว้ว่าการที่ร่วมเตียงเดียวกันเช่นนี้เขาก็ไม่มีคำอธิบายต่อเทียนอู่ฮ่องเต้แล้ว ถ้าพวกเขาไปไกลมากกว่านี้ ชีวิตน้อยๆ ของเขาจะจบลงอย่างแน่นอน!

        ห้อง๪ั๞เงียบสงบ ระยะเวลาท่ามกลางความเงียบผ่านไปอย่างรวดเร็ว

        รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่

        เหมยกงกงยังคงจ้องมองอย่างไม่ละสายตา จวินจิ่วเฉินยังคงโอบกอดกูเฟยเยี่ยนอยู่ในนิทรา กูเฟยเยี่ยนเหนื่อยเพลียมากจนแทบจะยืนหยัดไม่ไหว หญิงสาวง่วงเหงาหาวนอนอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้นอนหลับไปจริงๆ

        ผ่านไปครู่ใหญ่ ท้องฟ้าสว่างสดใส

        เหมยกงกงครุ่นคิดในใจ สองคนนี้ใกล้จะตื่นขึ้นมาแล้วใช่หรือไม่? เมื่อค่ำคืนวานนี้ศาสตราจารย์แพทย์กูดื่มไปไม่เยอะนี่นา และจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยก็ทานยาแก้เมาค้างแล้ว

        ศาสตราจารย์แพทย์กูกล่าวเอาไว้ว่าเพียงแค่ทานยาแก้เมาค้างเม็ดนั้นลงไป ช่วงฟ้าสางก็จะสร่างเมา

        เหมยกงกงก้าวเดินเข้าไปด้วยความระมัดระวัง ทว่าก็ไม่กล้าเข้าใกล้มากและไม่กล้าลงไม้ลงมือ เขาเพียงแค่กระซิบเสียงแผ่ว "เตี้ยนเซี่ย จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย…ได้เวลาตื่นบรรทมแล้ว"

        "ศาสตราจารย์แพทย์กู ตื่นได้แล้ว สว่างแล้ว"

       เมื่อเหมยกงกงร้องเรียกเช่นนี้ กูเฟยเยี่ยนที่กำลังงีบหลับจึงตื่นขึ้นและตระหนักได้ว่าฟ้าสางแล้ว หญิงสาวยังคงไม่เคลื่อนไหว ตั้งใจรอคอยจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย กูเฟยเยี่ยนทราบถึงประสิทธิภาพยาแก้เมาค้างทั้งสามเม็ดของตนเองดี ต่อให้เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องไม่คาดคิด ความเมามายของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยก็น่าจะหายไปเกือบหมดแล้ว ณ เวลานี้ เขาน่าจะใกล้ตื่นขึ้นมาแล้ว

        กูเฟยเยี่ยนไม่ทราบเช่นกันว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยจะมีปฏิกิริยาอย่างไร นางทำได้แค่เพียงกัดฟันแสร้งทำเป็นเขลาและไร้ความผิดดั่งช่วงเวลาที่เคยทำในจิ้งหวางฝู่เมื่อคราวก่อน! กูเฟยเยี่ยนคิดไปคิดมา ไม่ช้าก็รีบแก้ไขความคิดของตนเอง นางไม่ได้แสร้งทำเป็นไร้ความผิด แต่นางไร้ความผิดจริงๆ !

        เหมยกงกงยังคงร้องเรียกอยู่เรื่อยๆ และในที่สุดจวินจิ่วเฉินก็เคลื่อนไหว

        ดูเหมือนว่าจวินจิ่วเฉินจะยังคงไม่สบายตัวนัก ขนตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าผ่านมาครู่หนึ่งแล้วก็ยังไม่ลืมตา ชายหนุ่มปล่อยเอวบางของกูเฟยเยี่ยนเพื่อที่จะไปนวดขมับของตนเอง อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มสังเกตได้ถึงความผิดปกติอย่างรวดเร็ว เขาวางมือกลับไปสัมผัสที่จุดเดิม ก่อนจะมั่นใจว่ามีความผิดปกติจริงๆ 

        จวินจิ่วเฉินลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหันจึงสังเกตเห็นว่ากูเฟยเยี่ยนนอนขดตัวอยู่ในอ้อมอกอย่างเงียบสงบ ในขณะที่ตัวเขานั้นพาดขาข้างหนึ่งอยู่บนขาของนาง 

        เกิดอะไรขึ้น?

        ————

        เชิงอรรถ

        [1] โบยบินขึ้นสู่กิ่งไม้กลายเป็นเฟิ่งหวง หมายถึง คำอุปมา การไต่เต้าถีบตัวเองขึ้น เปลี่ยน๯า๷ฐานะ๪ั๞ต่ำต้อยไปสู่๻ำแ๮๞่๫ที่สูงมากยิ่งขึ้น