เรื่อง ยอดหมอหญิงเทพโอสถ
ภูเาิเตอนใต้เป็นพื้นที่ราบ นอกเหนือจากต้นหญ้าหิมะที่ทนต่อความหนาวเย็นได้แล้ว ไม่มีพืชชนิดอื่นอีก สถานที่แห่งนี้มีะยะห่างจากทะเลน้ำแข็งเพียงแค่สามลี้เท่านั้น ลมหนาวึพัดพาความเย็นที่ถูกขุนเาบดบังมากว่าพันปีมาบรรจบกันที่เชิงเาทั้งหมด ซึ่งทำให้กล่าวได้ว่าหนาวเ้ากะดูก!
ูเฟยเยี่สวมใส่อาภรณ์ฤดูร้อนบางๆ ถ้าไม่หนาวจนสั่นเทาถึงจะแปลก
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตัวสั่นเทา อีกทั้งเห็นว่าร่างกายของนางมีบาดแผลหลายจุด รอยยิ้มของไป๋หลี่หมิงก็ค่อยๆ แข็งทื่อ เาตั้งใจกวาดสายตามอง ภายในดวงตาทอปะกายถึงความกะสับกะส่าย ไม่ช้าเาก็รีบถอดเสื้อคลุมขนั์สีม่วงอันหรูหราของตนเองมาห่อตัวูเฟยเยี่แน่น จากนั้นึโอบอุ้มไว้ในอ้อมอก
ไป๋หลี่หมิงลุกขึ้นยืนและกำลังเตรียมพาูเฟยเยี่ไปที่ราบอีกฟากหนึ่ง ทว่าทันใดนั้นก็มีน้ำเสียงเย็นชาและน่าสะพรึงกลัวดังมาจากด้านหลัง "ปล่อางซะ! "
ไป๋หลี่หมิงรีบหันกลับมามองอย่างฉับพลัน ผู้ที่มาสวมใส่อาภรณ์สีดำทมิฬ บนใบหน้าสวมใส่หน้ากากสีเงิน นั์ตาเย็นชา ไอสังหารอันน่าสะพรึงกลัวกะจายทั่วร่างกายของเา
"เป็นเจ้า! "
ไป๋หลี่หมิงรู้สึกปะหลาดใจมาก ต้องทราบเอาไว้ว่านับตั้งแต่คราว่ที่เาจี้ชิงตัวูเฟยเยี่มาและต่อสู้จนได้ผลเสมอกับหมอนี่ เาไปสืบหาหมอนี่ที่เหมือนดั่งเงาและรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ แต่น่าเสียดายที่ไม่พบเบาะแสใดๆ เลย ถ้าให้คิดคำนวณดีๆ แผนาที่เาวางไว้ในเมืองจิ้นหยางไม่ได้ถูกทำลายโดยูเฟยเยี่ แต่เป็นหมอนี่! เื่ให้คำอธิบายแก่หุบเาเสินหนงและแว้งกัดอาณาจักรเทีเี ฟู่หวงโความผิดทั้งหมดมาไว้ที่เา ลดขั้นเาให้เป็นสามัญชน ขับไล่ออกจากราชวงศ์ บัดนี้สามารถกล่าวได้ว่าชื่อเสียงของเาดังกะฉ่อนไปในทางเสื่อมเสีย ไร้บ้านให้กลับ ทั้งหมดทั้งมวลนี้เมื่อคิดดูดีๆแล้ว ล้มาจากหมอนี่!
ไป๋หลี่หมิงไม่เพียงจะไม่ปล่อยูเฟยเยี่แล้ว แต่ยังถามย้อนกลับด้วยความยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ "ฮ่าๆ พวกเจ้าเดินทางมาด้วยกันหรือเป็นเรื่องบังเอิญ? เจ้าเป็นใครกันแน่? มีความสัมพันธ์อันใดกับเสี่ยวเยี่เอ๋อร์? ”
จวินจิ่วเิถือาบีบบังคับเาโดยไม่ตอบ
จวินจิ่วเิเห็นม้าวิ่งเตลิดเปิดเปิงด้วยความตกใจจากอีกด้านหนึ่งึรีบเร่งเ้าไปหาทันที เาคิดไม่ถึงว่าจะได้พบูเฟยเยี่กับไป๋หลี่หมิง
เมื่อาเล่มคมใกล้เ้ามา นอกจากไป๋หลี่หมิงจะไม่หลบแล้ว แต่ยังอุ้มูเฟยเยี่ต้อนรับเา คราว่ที่เผชิญหน้ากับลูกธนูหน้าไม้ของเฉิงอี้เฟย เาก็ทำเช่นนี้!
ทว่าสิ่งที่แตก่าจากเฉิงอี้เฟยคือจวินจิ่วเิไม่ได้รู้สึกถึงความคุกคามเลยแม้แต่น้อย าคมยังคงปะชิดเ้าหาูเฟยเยี่ ทว่าิาีสุดท้ายู่ๆ ปลายาก็เีเอียงเ้าจู่โจมไป๋หลี่หมิง โดยที่แะแนบชิดแ้ของูเฟยเยี่
ทุกอย่างรวดเร็วจนยากที่จะป้องกัน
ไป๋หลี่หมิงหลบไปด้านข้างโดยที่เกือบจะปล่อยูเฟยเยี่แล้ว จวินจิ่วเิึฉวยโอกาสนี้ในาชิงตัางมา ไม่ใช่ว่าเาไม่กังวลถึงความปลอดภัยของูเฟยเยี่ แต่เามีความมั่นใจมากพอว่าาของตนเองจะไม่ทำร้าาง
ไป๋หลี่หมิงหาใช่ตะเกียงปะหยัดน้ำมัน ทันทีที่จวินจิ่วเิปะชิดกาย ไป๋หลี่หมิงก็ยิงเข็มทองสามเข็มออกไป เนื่องด้วยะยะห่างค่อนข้างใกล้ เาึจำเป็นต้องเคลื่อนกายหลบหลีก ไป๋หลี่หมิงใช้โอกาสนี้คว้าตัวูเฟยเยี่ไว้แน่นพลางหลบออกมาไกลๆ
าปะลองของั้ในครานี้ให้ผลเสมอกัน
ไป๋หลี่หมิงยังคงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทว่าภายในใจกลับถอนหายใจออกมา ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะตนเองมีฝีมือทางด้านพิษและมีตัวปะกันอยู่ในมือ เกรงว่าตัวเานั้นคงจะพ่ายแพ้ภายในสิบกะบท่า หมอนี่เป็นใครกันแน่? เสี่ยวเยี่เอ๋อร์ทราบหรือไม่?
จวินจิ่วเิจ้องมองด้วยความเย็นชา และไม่ช้าก็ชักายาวออกไป
เาจะทำอะไร?
ไป๋หลี่หมิงตกใจเล็กน้อย เาคาดาณ์ไม่ได้ ทว่าเาจะไม่ยอมให้หมอนี่ชิงลงมือ่อย่างแน่นอน ในโลกของศิลปะาต่อสู้ มีเพียงแค่ความเร็วเท่านั้นที่ทำลายไม่ได้ เาเคยได้เรีรู้ในเรื่องความเร็วของหมอนี่แล้ว
่ที่จวินจิ่วเิจะเริ่มลงมือ ู่ๆ ไป่หลี่หมิงก็ปล่อยมือ ูเฟยเยี่ล้มลงสลบไสลบนพื้น
ดวงตาของจวินจิ่วเิฉายถึงไอสังหารทันทีราวกับว่าจะแล่เนื้อของไป๋หลี่หมิงเป็นชิ้นๆ ไป๋หลี่หมิงหัวเราะเสียงดังลั่น “มองทำไม เจ้าให้ข้าปล่อยไม่ใช่หรือ? ทำไม ข้าปล่อยแล้วเจ้ายังไม่พอใจอีก?”
ถึงแม้ว่าจวินจิ่วเิจะโกรธแค้น ทว่ายังคงะมัดะวัง ตัวเาเองก็คาดาณ์ไม่ได้ว่าไป๋หลี่หมิงต้องาทำสิ่งใด? เาเคยได้เรีรู้ในความเจ้าเล่ห์ของไป๋หลี่หมิงแล้ว
ไป๋หลี่หมิงเหมือนจะมองทะลุความคิดของจวินจิ่วเิ เาก้าวถอยหลังพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “ยังไม่เ้ามาชิงนางอีกหรือ? เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะเสียใจในภายหลัง? ”
ไป๋หลี่หมิงต้องาหลบหนีจริงๆ หรือนี่คือกับดัก?
เดิมทีจวินจิ่วเิต้องาใช้วิชาเคลื่อนไหวดั่งเงาเื่เคลื่อนตัวไป ทว่าในยามนี้เาก้าวเดินีะก้าวอย่างเชื่องช้าเฉกเช่นไป๋หลี่หมิง
ไป๋หลี่หมิงย่างถอยหนึ่งก้าว เาขึ้น้าึ่ก้าว ด้วยเหตุนี้ะยะห่างของั้คนึยังคงเ่าเิ ทว่าะยะห่างะหว่างเากับูเฟยเยี่มีความเ้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเ้าใกลู้เฟยเยี่มากเพียงใด เาก็จะมีโอกาสชนะมากขึ้นถึงเพียงนั้น
ไป๋หลี่หมิงถอยหลังไปแล้วสิบก้าวึหยุดชะงักกะทันหัน นั์ตาของเาทอปะกายถึงความชั่วร้ายและเตรียมจะลงมือ ทว่ายามนี้ิเ้ากลับปรากฏุัปิงไห่เอ๋าฉ่ [1] ีะตัวๆ โดยที่โผล่ออกมาจากต้นหญ้าหิมะและลัดเลาะมาตามต้นหญ้าไหล่เา
ในไม่ช้าพวกมันก็ล้อมรอบจวินจิ่วเิกับไป๋หลี่หมิง
ุัปิงไห่เอ๋าฉ่ หรือที่เรียกกันทั่วไปว่าจินเี่เสวี่ยเอ๋า [2] ุัชนิดนี้มีรูปร่างขนาดใหญ่ที่เหนือกว่าหู่ซือ [3] เส้นขนขาวบริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะ นั์ตาสีทองคำ อาศัยอยู่ิเชายฝั่งทางใต้กับชายฝั่งทางเหนือของทะเลน้ำแข็งมาตั้งแต่บรรพกาล ุัขนาดใหญ่าัุ์นี้ดุร้ายและก้าวร้าวเป็นพิเศษ อีกทั้งยังชื่นชอบาต่อสู้กับมนุษย์อีกด้วย
ถ้ามนุษย์เอาชนะพวกมันไม่ได้ มนุษย์ก็จะกลายเป็นอาหารของพวกมันอย่างแน่นอน ถ้ามนุษย์สามารถเอาชนะพวกมันได้ พวกมันจะยอมจำนนอยู่ใต้อำนาจและยอมรับเป็นนายอย่างสมบูรณ์
สำหรับผู้ที่เก่งกาจนั้นสามารถปราบจินเี่เสวี่ยเอ๋าหนึ่งหรือสองตัวให้ศิโรราบได้ ทว่าบัดนี้ิเโดยรอบมีอยู่เป็นฝูงใหญ่!
อย่างน้อยก็ยี่สิบกว่าตัว! ถึงแม้ว่าจะเป็นจวินจิ่วเิกับไป๋หลี่หมิง พวกเาก็ไม่มีความมั่นใจใดๆ วิธีที่เหมาะสมที่สุดของพวกเาคือหลบหนี! เมื่อดูจากท่าทางของจินเี่เสวี่ยเอ๋าแล้ว พวกมันวางแผนที่จะล้อมโจมตีพวกเา อีกทั้งพวกเาไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะดึงดูดจินเี่เสวี่ยเอ๋าอีกมากมายมาหรือไม่
จวินจิ่วเิกับไป๋หลี่หมิงะมัดะวังตัวจากัแะั และั้่าก็ะมัดะวังตัวจาก้า
ทันใดนั้น!
จวินจิ่วเิก็เคลื่อนไหวเ้าใกลู้เฟยเยี่ในทันที ไป๋หลี่หมิงเปิดพัดพับและจู่โจมเข็มพิษออกมามากมาับไม่ถ้ และแะในเวลาเดียวกัน จินเี่เสวี่ยเอ๋าทั้งหมดก็กะโจนเ้ามา
ความเร็วของจวินจิ่วเินั้นเร็วที่สุด เาหลบหลีกเข็มพิษโดยาโอบอุ้มูเฟยเยี่ในแนอนพลางใช้เท้าถีบตัวจากพื้น ุ่ทะยานขึ้นู่ฟากฟ้า ่จะ่ลงิเนอกาปิดล้อมเื่เลี่ยงาสังหารของจินเี่เสวี่ยเอ๋า
จินเี่เสวี่ยเอ๋าสังหารโดนธาตุอากาศ พวกมันในยามนี้ไม่สนใจจวินจิ่วเิแล้ว แต่ตั้งเป้าหมายไว้ที่ไป๋หลี่หมิงที่อยู่ในวงล้อมทันที พวกมัน่าก็จ้องไปที่ไป๋หลี่หมิง ผู้นำหน้าก้มตัวลงเตรียมพร้อมจู่โจมได้ทุกเมื่อ
ไป๋หลี่หมิงกำลังเตรียมจะหลบหนี และในช่วงเวลานี้ ู่ๆ จวินจิ่วเิก็คุกเข่าลงและทำใหู้เฟยเยี่พลัดตกลงไปที่พื้น เาถูกวางยาพิษ ขาและแขนั้ข้างล้ไร้เรี่ยวแรง และเจ็บปวดปะหนึ่งใบมีดเฉือน! ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไป๋หลี่หมิงซ่อนพิษไว้บนร่างกายของูเฟยเยี่!
น่ารังเกียจสิ้นดี!
ไป๋หลี่หมิงมองจวินจิ่วเิ มุมปากยกขึ้นเผยให้เห็นถึงความยิ้มเยาะ แต่ใครจะไปทราบว่าจินเี่เสวี่ยเอ๋าจะหันกลับมามองเช่นกัน ครั้นเห็นว่าจวินจิ่วเิคุกเข่าลงกับพื้น และูเฟยเยี่สลบไสลไม่ได้สติ พวกมันในยามนี้เหมือนกับมองเห็นเื่อที่สามารถล่าได้ึละทิ้งไป๋หลี่หมิงและกะโจนเ้าใส่
หมางจ้งที่ดักซุ่มอยู่ข้าง ๆ สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าพลางุ่ตัวออกมาจู่โจมและปกป้องจวินจิ่วเิกับูเฟยเยี่ทันที จวินจิ่วเิกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด เายืนหยัดโอบอุ้มูเฟยเยี่ โดยที่มืออีกข้างหนึ่งยังคงถือาพร้อมที่จะต่อสู้...
—————
เชิงอรรถ
[1] เอ๋าฉ่ หมายถึงุัขนาดใหญ่าัุ์มาสทิฟฟ์ (Mastiff)
[2] จินเี่เสวี่ยเอ๋า หมายถึง ุัหิมะเ
[3] หู่ซือ หมายถึง ไทกอน ั์ข้ามาัุ์ะหว่างเืกับสิงโต
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??