เรื่อง ยาใจหยางอ๋อง

ติดตาม

กลับบ้าน

ปรับสีและขนาดตัวอักษร

"พระชายาเพคะ วันนี้วันกลับเยี่ยมบ้านเจ้าสาวนะเพคะ" ซิงซิง เก็บสำรับอาหารเช้าอยู่ แจ้งสิ่งที่ควรต้องทำ

"กลับไปให้โง่สิ ข้าต้องแต่งกับอ๋องบ้ากามแลกกับการออกจากบ้านนั้นนะ" เสียงหลิวอี้เฟย วีนใส่สาวใช้

"แต่...มันเป็นธรรมเนียม" ซิงซิง ไม่รู้จะกล่าวอันใดต่อ

" ข้าไม่กลับ วันนี้ข้าจะไปเดินเล่นในสวน เจ้าจะไปด้วยมั้ย" พูดจบก็ลุกออกจากห้องไปเลย

โอ้ยแม่เจ้า นี้สวนหรือพระราชวังเนี้ย อะลังการงานสร้าง สุดยอด ว่าจวนราชครูสวนใหญ่แล้วนะ จวนอ๋องใหญ่กว่า3-4เท่าได้มั้งเนี้ย หลิวอี้เฟยเดินอ้างปากค้างไปตลอดทาง พวกเชื้อพระวงค์นี้ร่ำรวยขนาดนี้เลยหรอเนี้ย "แมลงบินเข้าปากแล้วเพคะพระชายา" ซิงซิงอดติงพระชายาไม่ได้ กริยาไม่มีความสำรวมเลย เฮ้อ!! คุณหนูผู้แสนเรียบร้อยของซิงซิงหสยไปไหนกัน

"เจ้านี่ ข้ากำลังชื่นชมธรรมชาติ" หลิวอี้เฟย ทำเสียงแข็งเอ็ดสาวใช้ เดินไปซักพัก เจอหนุ่มรูปงาม กำลังเดินผ่านสวนชายหนุ่มรูปงาม ผิวสีน้ำผึ้ง โอ้ยยุคนี้มีแต่คนหล่อๆหรือไงกัน พอกำลังจะสวนกัน ชายหนุ่มรีบทำความเคารพ ทันที " เจ้าชื่ออะไร" หลิวอี้เฟยรีบถาม

"ถวายพระพรพระชายา ข้าน้อยชื่อว่า จางหลง เป็นองค์รักษ์ของท่านอ๋อง"

"จางหลง ข้าจะออกไปซื้อของเยี่ยมบ้าน เจ้าไปเป็นเพื่อนข้าที่สิ" ถ้าใช้หนุ่มน้อยคนนี้ข้าคงออกจากจวนได้ง่ายแน่นอนหลิวอี้เฟยคิดแผนนี้ออกตอนองค์รักษ์จางโค้งคำนับ

"เอ่อ พระชายาขออนุญาตท่านอ๋องแล้วหรือยังขอรับ"

"ยัง!! ข้ายังไม่เจอท่านอ๋องเลยเช้านี้ แล้ววันนี้ต้องกลับเยี่ยมบ้าน ข้าไม่มีของฝากเลย เจ้าจะไปด้วยหรือให้ข้าไปเองก็แล้วแต่เจ้าแล้วกัน" หลิวอี้เฟย ลอบมองสีหน้าหนักใจขององครักษ์หนุ่ม

จริงอย่างที่คาดไว้ ระว่างเดินออกจากจวน มีองค์รักษ์จางหลงเดินตามมาด้วย ทหารยามปล่อยให้ออกมาแต่โดยดีด้านหน้ามีสาวสวยสองนางเดินชี้ชมตลาด ด้านหลังมีชายหนุ่มรูปงามทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จางหลงได้แต่บ่นกับตัวเอง ไม่น้าเลย ข้าไม่น้าใช้สวนเป็นทางลัดเลย อยากเอาหัวโขกพื้นจริงๆ

หลิวอี้เฟย หันไปมองหน้าจางหลงแล้วก็ หลุดขำออกมาก ขู่แค่นี้ ถึงกลับยอมตามมาด้วย จางหลงจะรู้มั้ยว่าถ้าเค้าไม่ตามออกมา นางไม่มีทางออกมาจากจวนมาเดินเที่ยวแบบนี้ได้หรอก

"พระชายาซื้ออะไรฝากฮูหยินกับนายท่านดีเจ้าค่ะ"

"ซื้อทำไม เจ้าเป็นบ้าหรือไง ทำไมข้าต้องซื้อของให้คนพวกนั้นด้วย" หลิวอี้เฟย เอ็ดสาวใช้

"ก็พระชายาบอกท่านจางหลงจะออกมาซื้อของฝาก" ซิงซิงเริ่มสับสน นางได้ยินแบบนั้นจริงๆ นี้น้า

"ถ้าไม่พูดแบบนั้น จางหลงจะยอมพาออกมามั้ย เอาล่ะในเมื่อออกมาแล้ว ขอข้าเปิดหูเปิดตาหน่อยแล้วกัน"

พูดจบก็จูงมือซิงซิง เดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น สุดท้ายแวะที่รัานนำ้ชาร้านหนึ่ง สั่งอาหาร4-5อย่าง เรียกจางหลงให้นั่งทานด้วย พอทานเสร็จก็บ่ายแก่ๆ แล้ว "พระชายาข้าน้อยว่าได้เวลากลับแล้วจวนแล้ว" จางหลงรีบชวนพระชายากลับ

หลิวอี้เฟยก็พยักหน้า วันนี้นางเที่ยวมาพอแล้ว

ระหว่างทาง "ซิงซิงหรือข้าจะอยู่ที่นี่ดี มีเบี้ยรายเดือนให้ มีอาหารดีๆ ให้กิน มีที่ซุกหัวนอน " แล้วที่สำคัญ 2-3วันมานี้หยางชงอวี้ก็ไม่เคย มายุ่งหรือข่องแวะอะไรกับนาง ปล่อยให้นางอยู่เงียบๆ ในส่วนของนาง

"ดีค่ะพระชายา " ซิงซิง รีบตอบรับนายสาว โอว้เง๊กเซียนฮ่องเต้ ในที่สุดพระชายาของข้าก็ตาสว่างซักที

"วันนี้วันเยี่ยนบ้านเจ้าสาวนิ"หยางซื่อเล่อ เอ่ยบอกพี่ชายที่นั่งอ่านหนังสือ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"งานที่เปิ่นหวางให้ไปจัดการเสร็จแล้วหรือ" หยางชงอวี้พูดสวนน้องชายสุดที่รัก

"เรียบร้อยแล้วสิ ไม่งั้นข้าจะมานั่งจิบชาดูท่านอ่านหนังสืออยู่แบบนี้หรือ" หยางซื่อเล่อยักไหล่

"ไม่มีอะไรอื่นทำแล้วหรอ ถึงได้มานั่งจิบชาสบายใจอยู่จวนเปิ่นหวาง" หยางชงอวี้เหล่มองน้องชาย

"ข้าก็มาของข้าแบบนี้ประจำ ทำไมอยู่ๆพี่สามว่าข้าแบบนี้ ข้ากลับจวนก็ได้" ทำหน้าง้ำหน้างอใส่พี่ชาย แล้วเดินออกไปข้าทำอะไรผิด ข้าก็มาแบบนี้เกือบทุกวัน เดินเกาหัวออกจากห้องไป

"มู่หลง เจ้าไปเรียนพระชายาว่า เปิ้งหวางจะพานางกลับไปเยี่ยมบ้าน ให้เตรียมตัวด้วย" หยางชงอวี้สั่งองครักษ์ประจำด้วยที่อยู่ด้านนอก

ผ่านไปครึ่งชั่วยามมู่หลง ใช้กำลังภายในวิ่งมานั่งอยู่หน้าห้องหนังสือ เสียงหอบสั่น" พระชายาไม่อยู่ที่เรือนสอบถามยามหน้าจวนแล้ว พระชายาออกนอกจวนไปกับซิงซิงและ จางหลง ขอรับ" รายงานเสร็จ ได้แต่ก้มหน้า คนในห้องหนังสือนั่งทำสีหน้าเรียบเฉย เหมือนไม่ได้ยินรายงานจากมู่หลง

สองสาว หนึ่งองค์รักษ์ เดินเข้าจวนมาอย่างอารมดี ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองพ่อบ้านหวังรีบเดินมาจากข้างกำแพง"พระชายา ท่านอ๋องเชิญที่เรือนหนังสือพะยะค่ะ" จางหลง หน้าเปลี่ยนสีทันที

"รู้แล้ว นำข้าไปสิ" หลิวอี้เฟยเดินตามพ่อบ้านหวังไป จนถึงเรือนหนังสือ

"พระชายามาแล้ว ขอรับท่านอ๋อง" พ่อบ้านหน้าซีดยืนรายงายอยู่หน้าเรือน

"เข้ามาสิ" เสียงเย็นชา ดังออกมาจากห้องด้านใน

หยางชงอวี้ นั่งอ่านหนังสืออยู่ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ทำไมรู้สึกขนลุกขนพองแปลกๆ

"ท่านอ๋องเรียกหม่อมชั้นหรือเพค่ะ" เสียงหลิวอี้เฟยกล่างอย่างอารมดี แน่ล่ะวันนี้ได้เที่ยวเปิดหูเปิดตา

"เปิ่นหวางว่าจะพาเจ้าไปเยี่ยมบ้าน แต่ให้คนไปตามกลับไม่เจอพระชายา" เหล่ไปมองหลิวอี้เฟยเล็กน้อย"ไปไหนกันมาหรอ ออกไปข้างนอกขออนุญาตเปิ่นหวางแล้วยังงั้นหรือ เปิ่นหวางไม่ยักจะจำได้ว่าอนุญาตให้พระชายาออกนอกจวน" น้ำเสียงหยางชงอวี้แข็งกระด้าง เย็นเชียบหนาวไปถึงกระดูด

ซวยแล้วไง "หม่อมชั้นออกไปหาซื้อของเยี่ยมแม่ใหญ่ รีบออกไปจนลืมขออนุญาตท่านอ๋อง ขอท่านอ๋องโปรดประทานอภัยด้วย" หลิวอี้เฟยรีบก้มหัว ยกมือคำนับแก่อ๋องสาม

"แล้วกลับมาปานนี้ แล้วจะไปเยี่ยมได้ยังไง " หยางชงอวี้เห็นนางยอมขอโทษง่าย รีบต้อนให้จนมุม

"ก็ไม่ต้องไปไงเพค่ะ ส่งแค่ของขวัญไปก็ได้" หลิวอี้เฟยรีบตอบกลัวจะถูก ทำโทษจริงๆ ถึงนางจะเคยถูกตีมาหลายครั้งแต่นางก็กลัวนะจะบอกให้ ถูกตีมันเจ็บนะเว้ย

"เอาล่ะ คงไปเยี่ยมไม่ทันแล้ว ส่งของขวัญไปแทนแล้วกัน" หยางชงอวี้ ใจจริงก็ไม่ได้อยากไปจวนราชครูเท่าไรหนัก ในเมื่อมีคนเปิดทางหาข้ออ้างให้แล้ว ทำไมจะไม่รีบรับไว้ล่ะ "แต่ออกนอกจวนโดยไม่ได้รับอนุญาตมีโทษ จริงหรือไม่จางหลง "

"เดี๋ยวๆๆๆ ข้าเป็นคนลากจางหลงออกไปเองจะลงโทษก็ลงโทษข้าเถอะ " หลิวอี้เฟยรีบออกตัวรับแทน ความผิดนางเอง นางหลอกให้จางหลงพานางออกไปเอง จะให้จางหลงมารับเคราะห์แทนนางไม่ได้

จางหลง นั่งคุกเข้าตั้งแต่มาถึงเรือนหนังสือแล้ว ด้วยรู้ชะตากรรมตัวเอง

"ความผิดครั้งแรก โบย10ไม้ " หยางชงอวี้ สั่งมู่หลง ให้ทำโทษจางหลง แล้วเดินออกจากเรือนหนังสือ ตรงไปยังเรือนหลานฮวา เรือนนอนของท่านอ๋อง