เรื่อง ยาใจหยางอ๋อง

วันนี้๮๣ิ๥อี้เฟยไม่ได้ไปเดินเล่นในสวน นางเดินวนไปวนมาอยู่ในห้อง จะทำไงให้รอดพ้นอาหารเย็นค่ำคืนนี้ หากหยางชงอวี้กินเสร็จแล้วไม่ยอมกลับล่ะ แล้วมากินนางต่อจะทำยังไง ตายๆ ทำไงดี "ซิงซิง เจ้าไปบอกท่านอ๋องที่ว่าข้าไม่สบาย วันนี้คงทานข้าวเป็นเพื่อนไม่ได้"

ซิงซิงหันไปมองเจ้าของเสียง นางก็ดูแข็งแรงดี เดินวนรอบห้อง หากไปเดินตลาดข้างนอกคงเดินทั่วเมืองเลยที่เดียวทำไม่ต้องให้โกหก"พระชายา ไม่สบายตรงไหนเพคะ "

เฮ้อ!! ข้าก็เข้าใจน่ะซิงซิงว่าเจ้าซื่อ แต่อย่าถึงขั้นซื่อบื้อขนาดนี้ได้มั้ย "ข้าปวดหัว เจ้าไปรายงานตามที่สั่งก็พอ"

อ๋อ สงสัยเดินวนเวียนมากไป "เพคะ พระชายา"

"เรียนท่านอ๋อง ช่วงนี้หลายวันมานี้ด้านหน้าจวนมีคนของราชครูมาด้อมๆมองๆ ทั้งวัน" จางหลงองค์รักษ์ของอ๋องสามหลังจากพาพระชายาออกนอกจวนโดยไม่ได้รับอนุญาต ถูกสั่งโบย โทษนี้ตัวเขารับได้ เพราะเค้าฝ่าฝืนคำสั่ง แถมท่านอ๋องย้ายเขาไปดูแลส่วนหน้าของจวน มีคำสั่งห้ามเข้าใกล้พระชายาอีกด้วย คิดแล้วก็โทษตัวเอง วันนั้นไม่น่าขี้เกียจเดินแล้วใช้สวนเป็นทางลัดเลย

"จับตาดู๻่๵ไป แล้วมารายงานเป็นระยะ" คนข้างนอกเริ่มคลื่นไหว แต่คนข้างในยังนิ่งเฉย ๮๣ิ๥อี้เฟย เจ้ามีแผนจากจะกล่อมข้ายังไง ข้าจะกระชากหน้ากากเจ้าออกมาให้ได้ หยางชงอวี้ยิ้มเยาะ หลังจากนึกถึงใบหน้าของ๮๣ิ๥อี้เฟยหน้าปั้นยิ้มเสแสร้งของนาง

"ท่านอ๋อง ซิงซิง สาวใช้ประจำตัวพระชายา ของเข้าเฝ้า" มู่หลง ที่ยืนยามอยู่ด้านนอก

"ให้เข้ามา" ซิงซิง เดินตัวลีบเล็ก เข้ามาในห้อง "ท่านอ๋องเพคะ พระชายาทรงปวดศีรษะ วันนี้เกรงว่าจะรับประทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนท่านอ๋องไม่ได้" พูดจบหน้าเหลือหดสองนิ้ว บรรยากาศในห้องเงียบสงัด หยางชงอวี้ยืนมองสาวใช้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยไอเย็น ซิงซิงกำลังจะร้องไห้ หยางชงอวี้โบกมือเป็นสันญาณ ให้ออกไป แล้วเดินไปหยิบหนังสือที่ชั้นมานั่งอ่าน ส่วนซิงซิงนั้นแทบจะบินออกจากห้อง

จะสำเร็จมั้ย หวังว่าอ๋องบ้ากามนั้นคงไปกินข้าวเรือนอื่น นางไม่สบายเขาต้องไม่อยากมาวุ่นวายแน่นอน นึกแล้วก็ภูมิใจในตัวเอง ที่อยู่ๆก็คิดแผนนี้ออกในนาทีสุดท้าย ๮๣ิ๥อี้เฟยยืนยิ้มให้กับตัวเอง ''ข้านี้ฉลาดจริงๆ''

"พระชายาเพคะ สำรับอาหารเย็นมาแล้วค่ะ ซิงซิงให้พ่อครัวผัดผักบุ้งไฟแดง ของโปรดพระชายามาด้วย พระชายาจะได้อารมดี หายปวดหัวไวๆ" พูดไปจัดแจง จัดวางกับข้าวลงบนโต๊ะอย่าสวยงาม

"เจ้านี้รู้ใจข้าจริง" ๮๣ิ๥อี้เฟย ยิ้มกว้าง โอ้ยซิงซิงเอ้ย อยู่ด้วยกันกับข้าก็นาน เจ้ายังซื่อไม่เปลี่ยน

"เปิ่นหวางมาทันอาหารเย็นพอดีเลยใช่หรือไม่" หยางชวอวี้เดินเข้าห้องมา แล้วมานั่งที่โต๊ะอาหาร ทำเป็นไม่เห็นสีหน้าตกตะลึงของอีกฝ่าย

"ท่าน ท่าน มาได้ยังไง ก็ ก็ ซิงซิงไปบอกแล้วนิว่าข้าไม่สบาย" นางพูดติดอ่างอีกแล้ว

"พระชายาของเปิ่งหวางไม่สบาย เปิ่งหวางก็ต้องมาดูแลสิ" ยิ้มหวานตอบสาวสวยที่นั่งอ้างปากเหวออยู่ข้างๆ

อี้เฟย รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด" ท่านอ๋องเพคะ วันนี้หม่อมชั้นรู้สึกไม่ค่อยสบาย เกรงว่าจะดูแล ปรนนิบัติท่านอ๋องได้ไม่ดี ยังไงท่านอ๋องเสด็จเรือนอนุเหมยหลันหลัน ดีมั้ยเพคะ"

หยางชงอวี้ หยิบชามข้าวยัดใส่มือ๮๣ิ๥อี้เฟย "พระชายาของเปิ่งหวางป่วย จะให้ใจดำทิ้งไปได้ยังไง" ใจดำเลย ใจดำเยอะๆ ไม่ต้องมาดูดำดูดี รีบออกจากห้องข้าไปให้ไวที่สุดยิ่งดี อี้เฟยแหกปากอยู่ในใจ บรรยากาศการทานข้าววันนี้แปลกพิลึก อีกคนยิ้มอารมดี ตักคีบอาหารให้สาวสวยข้างกายไม่ขาด ส่วนอีกคนนั่งก้มหน้ามองชามข้าว ทำหน้าเหมือนกำลังถูกบังคับให้ยาพิษ ยิ่งเวลาหยางชงอวี้ คีบผักบุ้งไฟแดงมาให้" ของโปรดเจ้า ทานเยอะๆสิ" ๮๣ิ๥อี้เฟยทำหน้าเหมือนจะสำลักข้าวออกมา ข้าจะไม่กินผัดผักบุ้งไปอีกนาน ข้าจะลบเมนูนี้ออกจากของโปรด

มื้อค้ำอันแสนแปลกประหลาดจบลง ซิงซิงเก็บสำรับแล้วออกจากห้องไป

"เชิญท่านอ๋องเสร็จ เพคะ เดี๋ยวหม่อมชั้นไปส่งที่หน้าเรือน" อี้เฟยก้มหน้าถอนสายบัวให้หยางชงอวี้

"น้องหญิง ไม่ชอบให้เปิ่งหวางดูแลเอาใจใส่หรอกหรือ?"

น้องหญิง? อี้เฟยตากระตุก สงสัยจะท่าไม่ดีแล้วแกอี้เฟย

"ไม่เลยซักนิด" เอาว่ะ ตายเป็นตาย หากต้องนอนร่วมเรือนเคียงหมอนกับคนที่ไม่ได้รัก ตายยังจะดีกว่า

หยางชงอวี้ เดินมาจับมือนางแล้วจุมพิต เมื่อเห็นอีกฝ่ายรีบชักมือออกแล้วถูหลังมืออย่างแรง จึงยิ้มเจ้าชู้เดินมากอดเอวนางจากข้างหลัง อี้เฟยขนลุกซู่ พยายามดิ้นรนออกมาจากวงแขนนั้นแต่ไม่เป็นผล

"เจ้าไม่ได้ต้องการให้เปิ่งหวางรักและเอ็นดูเจ้าหรอกหรือ หากเปิ่นหวางเอ็นดูเจ้า จะต้องการสิ่งใดนั้นไม่ยากเลย"

"ไม่เลยซักนิด ปล่อยข้าได้แล้ว" ๮๣ิ๥อี้เฟย ตะโกนออกมาสุดเสียง พยายามแกะมือปลาหมึกออกจากเอว หยางชงอวี้นั้นเค้าทราบดีว่านางพยายามหนีงานแต่งงาน แต่นางมีหน้าที่มากล่อมให้เค้าเข้าพวกกับราชครูแน่นอนเขามั่นใจในจุดนี้

"หากเจ้าขัดใจเปิ่นหวาง ไม่กลัวตระกูล๮๣ิ๥เดือดร้อน?"

"เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าแต่งออกมาแล้ว ไม่ใช่คนตระกูล๮๣ิ๥อีก๻่๵ไป โอ๊ยปล่อยข้าได้แล้ว ถ้ามีอารมก็ไปหาอนุเจ้านู้นข้าเชื่อว่าพวกนางยินดีปรนนิบัติเจ้าอย่างถึงใจ" เสียงหวีด โวยวายเสียงลั่นห้อง

อยู่ๆ๮๣ิ๥อี้เหยก็ถูกดึงเหวี่ยงออกหมุนตัวมาอีกด้าน นางไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากของนางถูกปิดสนิทด้วยริมฝีปากหยกของหยางชงอวี้ นางไม่สามารถหนีได้เลย จูบนี้รุนแรง บดขยี้เนื้อบางของนาง บังคับเรียกร้องให้อี้เฟยอ้างปากรับลิ้นอุ่นๆ เข้าไปภายใน มืออีกข้างลูบไล้ไปยังแผ่นหลังของนาง แม้จะใส่จะมีเสื้อนอกกั้นอยู่แต่ได้รับรู้ได้ถึงสัมผัสร้อนๆจากมือหยางชงอวี้ อี้เฟยพยายามบังคับสมองน้อยๆที่เหลือที่ยังทำงานได้อยู่ ทำยังไงดีตายแน่ๆ ในห้องนอนอีกด้วย แกโดนรวบหัวรวบหางแน่อี้เฟยเอ้ย อยู่ๆ ๮๣ิ๥อี้เฟยก็เป็นลมล้มพับไป ถ้าหากหยางชงอวี้ไม่กอดไว้ ป่านนี้นางหัวฟาดพื้นไปแล้ว แน่นอนอี้เฟยแกล้งเป็นลมคิดว่าหยางชงอวี้เป็นถึงอ๋องอยากได้หญิงใดก็ได้สมใจ คงไม่หักหาญน้ำใจกับหญิงสาวไม่ได้สติ

หยางชงอวี้ เหล่มองอี้เฟยด้วยความสงสัย แล้วอุ้มช้อนร่างบางไปนอนบนเตียงห่มผ้าให้ ดับเทียนในห้อง ก่อนจะดับเทียนดวงสุดท้ายหันไปมองร่างที่นอนอยู่บนเตียง สีหน้านางนั้นเกร็ง ปากแม้มเข้าหากันสนิท

หยางชงอวี้ดับเทียนดวงสุดท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป

"หึหึ" หยางชงอวี้ หลุดเสียงออกมาเล็กน้อยไม่อยากเป็นของข้าถึงกับแกล้งเป็นลมเลยหรอ

"ท่านอ๋อง คุณชายอวี้หยงกวง เชิญที่หอซื่อเซินขอรับ" มู่หลง องครักษ์คู่ใจเดินออกมาจากความมืด

"อืม เตรียมรถม้า หาคนมาเฝ้าพระชายาไว้ เปิ่นหวางอยากรู้ทุกความเคลื่อนไหวของนาง" กวางน้อย ข้าอยากจะรู้เจ้าจะทำยังไ๻่๵ไป หึหึ