เรื่อง ย้อนเวลากู้กรุงศรี

เอาละพรุ่งนี้เราจะทำไฟแช็กดีกว่า-ภัทรนึกในใจพร้อมเขียนลงพื้นถึงสิ่งที่จะใช้

“พัดมึงทำอยู่วะ เร็วเข้าสิมึง”แดงพูดด้วยความโมโหกว่าเดิม

.

.

.

แดงกินข้าวโดยทำหน้ามีความสุขเป็นอย่างมากเพราะหากตอนนี้อยู่ที่บ้านเขาคงจะต้องอดมื้อกินมื้อ ซึ่งสาเหตุของคนที่มาเป็นทหาร หนึ่งในนั้นคือต้องการมีข้าวกินให้อิ่มท้อง

“โหวพี่มันอร่อยขนานนั้นเลยหรอพี่ไอ้ก้อนข้าวกับเนื้อแห้งๆ อันนี้อะ” ภัทรมองไปที่กับข้าวด้วยความสงสาร ข้าวที่แข็งยิ่งกินยิ่งติดคอ เนื้อที่แห้งจนฟันจะหลุด ภัทรจึงพูดเบาๆ ว่า “ฉันเกลียดที่นี่โว้ยยย” ถ้าเป็นสมัยที่เขาอยู่หากมีกับข้าวแบบนี้คงได้โดนผู้คนลุมด่าแน่ๆ  เอาละฉันตัดสินใจอีกเรื่องแล้ว ฉันจะต้องหาข้าวดีๆ กินหลังทำไฟแช็กเสร็จ

.

.

.

วันต่อมา ตอนเช้าที่บรรยากาศเย็นมีหมอกลงนิดๆหน่อยๆ ภัทรนั่งมองแสงพระอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้นซึ่งเขาชอบบรรยากาศที่เงียบสงบแบบนี้ถ้าเป็นในยุคที่เค้ามาคงไม่มีบรรยากาศแบบนี้แน่ๆ บางทีฉันอาจจะชอบที่มากกว่ายุคที่ฉันในบางเรื่องก็ได้นะ 

“เอาละถึงเวลาทำไฟแช็กแล้ว”ภัทรพูดด้วยความหวัง

“อ้ายพัดมึงจะไปไหนวะ วันนี้ไม่มีเวรของมึงไม่ใช่รึ”แดงพูดด้วยเสียงงอแงด้วยอาการที่ยังไม่ตื่นดี

“ฉันจะไปทำไฟแช็กจ่ะพี่ พี่ไปด้วยไหม”ภัทรถามกลับ

“กูไม่ไปหรอก ยังนอนไม่เต็มที่เลย แล้วไฟชงไฟแช็กอะไรของมึงไปเถอะ ไปๆ ข้าจะนอน” แดงพูดพร้อมไล่ภัทรให้เดินจากไป

ภัทรจึงได้เดินไปเอานุ่นที่เห็นเมื่อวานในห่อเสื้อแล้วเดินออกเข้าไปในป่า

.

.

.

“หยุด!เจ้าเป็นใครยกมือขึ้นค่อยๆหันมา” เสียงชายคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

“ข้าเป็นทหารมาทำธุระจ่ะ ชื่อพัดจ่ะ”ภัทรได้แต่ตกใจละรีบตอบเพื่อที่ตนเองจะได้ไม่ตกอยู่ในอันตราย

“บังอาจ!! เจ้าพูดไม่เคารพเจ้าชายเลยรึ” ทหารนายหนึ่งพูดด้วยความโกรธ

เอ๊ะ?องค์ชายรึถ้าในค่ายตอนนี้ก็มี 2 พระองค์ จะเป็นองค์โตรึองค์รองกันนะ “กระหม่อมมาทำธุระขอรับ ทรงอภัยให้ด้วย” ภัทรจึงรีบตอบและค่อยๆหันไป

“เจ้าเองนี่น่า เจ้าคนที่ช่วยมารดาข้า” เสียงที่อ่อนนุ่มจีงพูดขึ้น

“เอ๊ะ!!” ภัทรยังงงเพราะถึงจะรู้จักชื่อแต่ก็ไม่รู้จักหน้า

“นี่คือพระราเมศวร  เจ้าชายพระองค์โตในสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ”ทหารพูดด้วยน้ำเสียงเคารพ

อ่อออ นี่เองสินะพระราเมศวร นิสัยดีเกินคาดแหะ ปกติคิดว่าเจ้าชายในยุคนี้จะบ้าอำนาจซะอีก

“เจ้าไม่ต้องมากพิธีก็ได้ เจ้าคือคนที่ช่วยมารดาข้า ข้าจะไม่ถือโทษโกรธเจ้า แล้วเจ้าเข้ามาในป่าลึกเจ้ามาทำอันใดกัน” พระราเมศวรถาม

“ข้าจะมาทำไฟแช็กขอรับ” ภัทรตอบ

“ไฟแช็กรึ??” พระราเมศวรสงสัย

“ใช่ขอรับ มันคืออุปกรณ์ที่ช่วยให้เราๆ จุดไฟได้ง่ายขึ้นขอรับ” ภัทรตอบ

“งั้นรึฟังดูน่าสนใจ ข้าสามารถดูเจ้าทำอุปกรณ์ที่เรียกว่าไฟแช็กได้รึไม่” พระราเมศวรกล่าวถาม ซึ่งทหารที่ติดตามมาก็ทำท่าทีเก้ๆ กังๆ เพราะกลัวเจ้าชายจะได้รับอันตราย

“ได้ขอรับตอนนี้ส่วนประกอบก็สามารถรวบรวมครบแล้วข้ากำลังจะเริ่มทำพอเลยขอรับ” ภัทรตอบด้วยความยินดีเพราะเขาสามารถเป็นเพื่อนกับเจ้าชายได้ ชีวิตเขาก็จะยิ่งปลอดภัยขึ้น

ดังนั้นภัทรจึงได้นั่งลงเพื่อเริ่มทำแต่ที่จริงมันก็ไม่ใช่ไฟแช็กหรอกนะ มันคือตะบันไฟต่างหากละ ซึ่งตะบันไฟมี2 ส่วน  1คือกระบอกตะบัน หรือตัวเมียทำด้วยไม้เนื้อแข็ง ยาวประมาณ 3 นิ้ว กลึงให้กลม หรือทำเป็นแท่ง 2 ลูกตะบัน คือ ไม้กระทุ้ง หรือตัวผู้ ทำด้วยไม้เนื้อแข็งหรือเขาสัตว์ โดยเหลาให้กลมขนาดพอดีกับรูตะบัน หรือตัวเมีย ปลายเจาะเป็นรูให้เว้าเข้าเล็กน้อยเพื่อใช้บรรจุปุยนุ่นหรือปุยต้นเต่าร้าง แต่เราต้องระวังหากลูกตะบันหลวมไม่พอดีจะต้องควั่นปลายลูกตะบันเพื่อใช้ใยไหมหรือด้ายพันแล้วทาขี้ผึ้งให้ลื่น เพื่อให้เกิดแรงอัดและการเสียดสีจนระเบิดเป็นไฟ

.

.

ผ่านไปครึ่งวัน

“เสร็จซักที เห้อออ ทำมาทั้งวันเลยนะเรา” ภัทรร้องออกมาด้วยความดีใจ

“นี่รึไฟแช็กของเจ้ามันจะใช้จุดไฟได้แน่รึ” พระราเมศวรถามด้วยความสงสัย

“ได้แน่นอนขอรับและง่ายต่อการจุดไม่ต้องเสียเวลาใช้ไม้เสียดสีให้เหนื่อยปล่าวเลยขอรับ” ภัทรตอบ

“ข้าอยากเห็นมันตอนนี้เลย”พระราเมศวรตอบกลับอย่างตื่นเต้น

“ได้ขอรับแต่ก่อนจะใช้ต้องนำเชื้อไฟที่กระหม่อมตากไว้แต่เช้ามาใช้ด้วยขอรับ” ภัทรรีบตอบกลับ

“เชื้อไฟรึ”พระราเมศวรสงสัย

“ขอรับ ทำมาจากนุ่นโดยเชื้อไฟนี้จะใส่ไว้ที่ปลายลูกตะบันที่เจาะเป็นรูไว้ขอรับ” ภัทรจึงอธิบายให้ฟังเมื่อเตรียมเสร็จแล้วภัทรจึงรีบเตรียมการเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ภัทรจึงนำหญ้าแห้งมาวางรองไว้ที่ที่ไฟจะติด

กึ๊ก ๆ เสียงที่ภัทรจุดไฟโดยใช้ตะบันไฟ

แสร่ดดด~ ฟึ๊บ แสงไฟค่อยๆ สว่างขึ้นมาทำให้พระราเมศวรกับทหารคนสนิทต่างก็ร้องออกมาด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก ทหารบางคนถึงกับเข่าอ่อนนั่งลงไปกับพื้น

“นะ นะ นี่มันอะไรกัน 2 ครั้ง แค่ทำ2ครั้งไฟก็ลุกขึ้นมา”ทหารต่างร้องตะโกนด้วยความตกใจ

ภัทรมองเหล่าทหารที่ตกใจจึงพูดเบา ๆ ว่า

”นี่แหละวิทยาศาสตร์”