เรื่อง มหาศึกห้าแผ่นดิน

ลูกธนู๲ั๤ร้อยพุ่งออกไปราว-่าฝน ผู้ที่มีพลังยุทธ์ต่างก็ใช้อาวุธ ต้านหรือไม่ก็หลบฉากออกไป แต่ว่ามีพ่อค้าที่ตามเข้ามาอีกหลายคน ไม่อาจรอดพ้น ถูกลูกธนูปักเข้าร่างเลือดไหลนองพื้น ตายไปอย่างน่าเวทนา

ราเชนนั้นเตรียมตัวเอาไว้ก่อนแล้ว จึงหลบข้างหลังก้อนหินที่ใกล้ที่สุด แต่พวกนักฆ่า ก็วิ่งกรูกันเข้ามา เพื่อจะจ่อยิงในระยะประชิด แต่ทันใดนั้นเอง แผ่นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน ทุกคนต่างตกใจมีตะขาบตัวใหญ่กว่ามนุษย์สามเท่า ผุดขึ้นมาจากพื้นดิน จำนวนมากมาย๲ั๤ร้อยตัว มันพุ่งเข้ากลืนกินซากศพที่ตาย และโจมตีเหล่ามนุษย์ทุกคนไม่สนใจว่าจะเป็นกลุ่มไหน กลุ่มพวกนักฆ่า ก็ระดมยิงลูกธนูหน้าไม้ใส่พวกมัน แต่ว่าไม่อาจระคายผิวของพวกมันได้เลย ทำให้ถูกตะขาบยักษ์ไล่กัดกินจนตายไปหลายศพ แต่ละคนก็ต่างวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง

“ คุ้มครองคุณชายถู หนีไปก่อน” อาจารย์เยว่หมิง ตะโกนสั่งอี้หลิน กับ อี้หลันที่รีบจับมือ ของราเชน แล้วพาไปข้างหน้าให้ห่างจากเหล่า ฝูงตะขาบยักษ์่

เจ้าสำนักเยว่หมิง ใช้กระบี่ฟาดฟันใส่ร่างของตะขาบยักษ์ จนขาของมันขาดไปหลายตัว

แต่ว่าพวกมันมีเป็นจำนวนมาก จึงบุกเข้ามาราวกับคลื่นทะเล ทำให้ต้องหนีตายกันจ้าละหวั่น

ราเชนก็พยายามหลบหนี แต่ว่าพอเห็นเชียนเชียน กำลังจะถูกเจ้าตะขาบยักษ์กัดกิน ก็รีบสะบัดมือออกจากอี้หลินแล้วพุ่งตัวเข้าช่วยเชียนเชีย โดยผลักนางหลบไป แต่ตัวเอง ถูกเจ้าตะขาบยักษ์ใช้หัวกระแทกเข้าใส่ร่างจนกระเด็นหัวกระแทกกับโขดหิน ร่วงลงไปสู่แม่น้ำ ลอยหายไป

เชียน เชียน ถึงกับร้องเรียกอย่างสุดเสียง แต่ทว่าไม่มีเวลาติดตาม นางถูกอาจารย์ชิงอี้ หิ้วปีก แล้วลอยตัวหลบหนีจาก พวกฝูงตะขาบยักษ์ไปในทันที

ส่วนราเชนนั้น ตอนนี้ร่างก็ลอยไปตามกระแสน้ำ อย่างไร้ทิศทาง บาดแผลก็ถูกพลังของหนอนโลหิต ช่วยรักษาเอาไว้อย่างช้าๆ จนกระทั่งหายไป ราเชนมารู้สึกตัวอีกที ร่างก็ถูกพัดมาเกยตื้นที่หน้าถ้ำแห่งหนึ่ง ราเชนพยายามสลัดความมึนงงออกไป จนกระทั่งสายตาของเขาพบว่า มีเงาร่างของชายชราหนวดขาว มายืนยิ้มต่อหน้าเขา

“ เฮ้ย นี่ท่านเป็นใคร?” ราเชนมองเงาใสๆ ที่ลอยอยู่หน้าเขา ซึ่งไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ

ซึ่งเงาร่างแบบนี้เขาเคยเห็นมาก่อน หรือว่าจะเป็นเจ้าป่า เจ้าเขาแห่งนี้

“ ข้าคือ เทพารักษ์แห่งป่าสนดำแห่งนี้ ยินดีที่ได้พบเจ้าหยางเฟยหลง”

“ นี่..ท่านรู้จักข้าด้วย?”

“ รู้ซิ ข้าเฝ้ารอเจ้ามาตั้งนาน ในที่สุดก็มาเสียที”

“ อะไรนะ รอข้า?”

“ ใช่แล้ว ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย”

“ ไม่ ข้าไม่ช่วย อย่ามายุ่งกับข้าดีกว่า” ราเชนไม่สนใจ คราวก่อนเทพารักษ์ประจำเมืองเปี้ยนเฉิน ก็เคยพูดแบบนี้กับเขา ทำให้เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาแล้ว

“ เฮ้..เจ้าไม่ลองฟังข้อเสนอของข้าก่อนรึ?”

“ ไม่ ข้าไม่อยากฟัง พวกท่านชอบหางานยากให้กับข้าอยู่เสมอ”

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่คราวนี้หากเจ้าไม่ช่วย เจ้าก็ไม่มีทางออกไปจากป่าสนดำแห่งนี้ได้”

ราเชนถึงกับขมวดคิ้ว มองหน้าเทพารักษ์ชราผู้นี้อย่างสงสัย

“ นี่ท่านคิดขู่ข้าอย่างนั้นเร๊อะ?”

“เปล่า มันคือความจริง ป่าสนดำแห่งนี้เป็นป่าปิด ไม่มีใครเข้าออกมาเป็นเวลานาน มันจะมีเวลาปิดเปิดแค่บางเวลาเท่านั้น คนทั่วไปไม่มีทางรู้ได้ว่าทางออกอยู่ตรงไหน และเมื่อไร มีแต่ข้าเทพารักษ์เท่านั้นที่รู้”

เทพารักษ์ยิ้มพราย มองหน้าราเชนอย่างเป็นต่อ

ทำให้ราเชนได้แต่หงุดหงิด ได้แต่เอ่ยวาจาออกไป

“ บอกมา จะให้ข้าทำอะไร”

“ ไม่ต้องห่วง งานนี้ไม่ยาก และเจ้าจะได้อาวุธวิเศษเป็นการตอบแทน”

“ อาวุธวิเศษ?”

“ ใช่ มันคือธนูสุริยคราส เป็นอาวุธเทพโบราณที่อยู่ในป่าสนดำแห่งนี้ ข้าจะมอบให้เจ้า แต่ว่าเจ้าต้องรับปาก ช่วยเผ่าวานรตาเดียว จากพวกคนชั่วที่มากับเจ้า”

“ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนนี่มันเรื่องอะไรกันข้าไม่เข้าใจ”

“ ตอนนี้เผ่าวานรตาเดียวกำลังจะถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ข้าหวังว่าจะให้เจ้าช่วยเหลือพวกมัน จากเงื้อมมือ พวกคนชั่ว”

“ ทำไมต้องฆ่าเผ่าวานรตาเดียวอะไรนั่นด้วย”

“ เพราะพวกมนุษย์ชั่วนั่น มันเกิดความโลภ อยากได้ดวงตาของเผ่าวานรตาเดียว”

“ หือ ?”

ราเชนยังคงสงสัย

“ ดวงตาของเผ่าวานรตาเดียว มันคือเพชรมรกต เป็นของมีค่าสำหรับพวกมนุษย์ไงเล่า”

“ เพชรมรกต?”

ราเชนถึงกับตกใจ ไม่คิดว่า ดวงตาของวานร จะเป็นเพชรมรกตจริงๆ

“ อย่าเสีย เวลาเลย เจ้าเข้าไปในถ้ำข้างหน้านี้ แล้วใช้เลือดของเจ้า หยดลงไปที่ธนู สุริยคราส เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ จากนั้นเจ้าก็ใช้จิตหลอมรวมกับ ธนูสุริยคราส แล้วเจ้าก็จะสามารถใช้พลังของมันได้”

ราเชนไม่ได้ถามอะไรต่อ รีบเดินเข้าไปในถ้ำ ที่อยู่ด้านหน้าทันที ซึ่งด้านหน้าถ้ำก็มีแต่ม่านหมอกปกคลุม แต่พอเดินเข้าไป ก็เห็นแท่นบูชา ที่ด้านบนวางกล่องไม้ยาวสีดำ ราเชนเข้าไปเปิดกล่องไม้พบธนูไม้สีดำ ขนาดใหญ่วางอยู่ และยังมีหน้ากากหนังสีดำวางอยู่เคียงข้างกัน

“ หน้ากากนี่คืออะไร?” ราเชนเอ่ยถามท่านเทพารักษ์แห่งป่าสนดำ

“ นี่คือหน้ากากปลอมตัว ตอนที่เทพธนูโฮ่วอี้ ใช้ชีวิตอยู่บนโลก ท่านจะสวมหน้ากากใบนี้สวมเอาไว้ เพื่อปิดบังโฉมหน้าที่แท้จริงของท่าน”

“เทพธนูโฮ่วอี้ ชื่อคุ้นๆ นะ”

ราเชนนำมาใส่ทันที แล้วลองสัมผัสใบหน้าของตน รู้สึกว่า ผิวพรรณกลายเป็นสีดำแดง จนต้องรีบเอากระจกโลหะออกมาส่องดู

“ โอ้ หน้าของข้าดูเหมือนเปลี่ยนไปมากเหมือนกัน ดูเหมือนกับพวกโจรเลยแฮะ”

“ รีบหยดเลือดของเจ้าลงไปที่ธนูสุริยคราสเร็ว อย่าได้เสียเวลาเลย”

ราเชนพยักหน้ารับทราบ แล้วกัดนิ้วของตนจนเลือดออกแล้วหยดลงไปที่ธนูสุริยคราสตามที่เทพารักษ์บอก แสงสว่างวาบออกมาจากธนูสีดำ ราเชนจับมันขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง ร่างของเขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว พลังงานมากมายพุ่งออกมาจากคันธนู ไหลเวียนในตัวของเขา พลังจิตปราณของเขาอยู่ในระดับที่ 60 กลับพวยพุ่งขึ้นอย่างกระทันหัน 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 ราเชนถึงกับแตกตื่นตกใจ

รีบปล่อยพลังเข้าไปเก็บเอาไว้ในห้วงจิต แต่ว่า พลังงานของมันยังไม่หมด ยังคงพุ่งขึ้นไปอีกครั้ง 70 71 72 73 74 75.....80 81 82 83 84 85.........90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 รา พลังปราณจิตที่เข้ามายังไหลปะทุขึ้นไปอย่างต่อเนื่องจนทะลุพลังปราณจิตขั้นปรมาจารย์ ระดับที่ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

ตูม!!!

พลังปราณจิตของราเชนพุ่งทะลุเข้าขั้นปรมาจารย์ระดับที่ 10 ไปในทันที

ฝุ่นควันตลบอบอวลไปทั่ว ราเชนพุ่งตัวออกมาจากปากถ้ำ แล้วดึงสายธนูที่ทำจากหนวดมังกรโบราณ ส่วนไม้สีดำนั้นทำจากกระดูกคอของมังกรเช่นกัน พอดึงสายออกมา ก็มีลูกธนูไม้สีดำปรากฏขึ้น ราเชนยิงออกไปครั้งแรก อย่างละ 1 ดอก จากนั้นก็ยิงออกไปครั้งละสองดอก จน กระทั่งยิงออกไปครั้งละสี่ดอก อย่างรัวๆ

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว!!!!

ลูกธนูพุ่งออกไปปานสายฟ้าแลบ มันพุ่งทะลุใส่ต้นไม้ที่อยู่ห่างประมาณ 30 เมตร เป็นรูพรุน ราวกับถูกยิงด้วยแสงเลเซอร์

“ ว้าว นี่มันสุดยอดอาวุธจริงๆ มีถุงมิติสำหรับเก็บลูกธนอยู่ในคันธนูนี้ได้ ขอบคุณท่านเทพารักษ์”

เทพารักษ์ลอยตัวเข้ามาใกล้ แล้วเอ่ยว่า

“ หากเจ้ามีพลังปราณยุทธ์ เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ลูกธนูเทพเหล่านี้เลย ข้าเคยเห็นท่านเทพโฮ่วอี้ ยิงลูกธนูปราณออกไป อานุภาพรุนแรงกว่านี้หลายเท่านัก”

“ ก็ข้ามีพลังปราณยุทธ์ที่ไหนกันเล่า ทำได้เท่านี้ก็ดีแล้ว”

“ อย่าช้าเลย เจ้ารีบเดินทางไปที่ต้นน้ำแห่งนี้ เมื่อเจ้าพบกับ เผ่าวานรตาเดียวก็รีบช่วยพวกเขาซะ ก่อนที่จะสายเกิน”

ราเชนพยักหน้า แล้วกระโดดตัวลอยลิ่วโดยใช้พลังปราณจิตเป็นตัวช่วยในการเคลื่อนไหวซึ่งจะรวดเร็วกว่าแต่ก่อนถึง สองเท่า เขาวิ่งขึ้นไปตามต้นน้ำ สักพัก ก็เห็นซากศพของวานรที่มีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์ทั่วไปถึงสองเท่า นอนตายกันเกลื่อนไปหมด แต่ละตัว ถูดเชือดคอจนตาย แล้วก็ถูกควักดวงตาออกไป

ราเชนเข้าไปดูซากศพวานร พร้อมกับได้กลิ่นยาพิษที่โชยมาจากซากศพ

“ พิษสลายพลัง บัดซบ พวกมันใช้พิษจัดการกับเผ่าวานรตาเดียว”

ราเชนรีบลุกขึ้นแล้วรีบไปทันที ไม่รู้ว่าเผ่าวานรตาเดียว จะยังเหลือรอดอีกหรือไม่

จนกระทั่ง ราเชนมาพบกับ ซากศพวานรตาเดียวตัวหนึ่ง มีขนาดตัวใหญ่กว่าเพื่อนๆ นอนอยู่ข้างทาง ดวงตาของมันส่องประกายวาววับ เมื่อแสงแดดกระทบ ราเชนหยุดยืนมอง แล้วเข้าไปใกล้ๆ ทันทีซากศพวานรตัวนี้ไม่ถูกควักดวงตาออกไป

“ เพชรมรกต จริงๆ ด้วย” ราเชนควักมีดออกมา กำลังจะกรีดเอาเพชรออกมาจากซากศพ แต่ทว่า ซากศพวานรยักษ์ กลับเคลื่อนไหว จับเข้าที่มือของราเชนเอาไว้

“ เฮ้ย!!”

ราเชนตกใจสะบัดมือออกมา แล้วกระโดดถอยหลัง เจ้าวานรยักษ์ได้แต่พยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่ไม่มีแรง

“ ข้าจะฆ่าเจ้า พวกมนุษย์ชั่ว” วานรยักษ์น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาเพชรมรกตนั้นคล้ายกับเลือด จ้องมองราเชนอย่างโกรธแค้น 

ราเชนตกใจยิ่ง เพราะไม่คิดว่าเขาจะฟังเสียงเจ้าวานรยักษ์เข้าใจ

“ ข้าไม่ได้ทำอะไรเจ้านะเว้ย ข้าแค่จะมาช่วยเท่านั้น”

คราวนี้เป็นฝ่ายวานรยักษ์ถึงกับตกใจยิ่งกว่า ที่ราเชนสื่อสารกับมันได้

“ เจ้าเข้าใจสิ่งที่ข้าพูด?”

“ ใช่ ข้าจะช่วยรักษาเจ้าก่อน แล้วพวกเราจะไปช่วยรักษาเผ่าของเจ้าด้วยกัน ดีไหม”

“ เจ้า เจ้ารักษาข้าได้?”

ราเชนเดินเข้าไปใกล้ว แล้วนำยาถอนพิษออกมาให้เจ้าลิงยักษ์สูดดม ไม่นานร่างกายของมันก็ขยับตัวได้เป็นปกติ มันยินดีเป็นอย่างยิ่ง เข้ามากอดร่างของราเชนอย่างดีใจ

“ พอ พอ ได้แล้ว รีบไปช่วยเผ่าของเจ้ากันเถอะ”

ราเชนรีบเอ่ย เจ้าวานรยักษ์จับราเชน นั่งบนไหล่ของมัน แล้ววิ่งกระโจนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ณ สถานที่ตั้งของชนเผ่าวานรตาเดียว ตอนนี้ มีวานรเด็ก และสตรี ถูกจับมัดรวมกันเกือบร้อย แต่ละตน ล้วนถูกพิษจนไม่อาจขยับตัวได้ และในกลุ่มนั้นยังมีผู้ตรวจการซ่งฉีและลูกน้องอีกสี่คน อาจารย์หมิงเยว่ กับ อาจารย์ชิงอี้ และเหล่าชาวยุทธ์ พ่อค้า เจ้าของโรงเตี๊ยมพยัคฆ์ หลายสิบคนก็ถูกมัดรวมอยู่ด้วย รอบๆ มีกองฟืนวางอยู่ เตรียมที่จะเผา อีกด้านเป็นเหล่าลูกศิษย์ของสำนักทั้งสองถูกมัดอยู่คนละฝั่ง รอบๆ มีนักฆ่าสำนักฟ้าดินร้อยกว่าคน ถือธนูหน้าไม้ครบ 

มีคุณชายว่านโถว จงอางดำ จงอางขาว ซื่อจื่อห้าว หัวหน้ามือปราบราชสีห์ หัวหน้าห้า และ หัวหน้าหก ยืนมองไปทางป่าทึบด้านหน้า คล้ายกับรอคอยอะไรบางอย่าง

“ เผาพวกมันเลย” หัวหน้าหกสั่งการ ลูกน้องเริ่มจุดไฟเผา หมายจะเผาร่างของเผ่าวานรเกือบร้อยชีวิต และ มนุษย์อีก สิบกว่าชีวิต

แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงร้องคำรามดังออกมาจากป่าทึบ แผ่นดินสะเทือนหวั่นไหว

ลิงยักษ์ขนาดใหญ่กว่าลิงทั่วไปถึงสี่เท่า ค่อยเดินออกมาจากป่าทึบ

มันมีขนหนาสีดำ ตัวใหญ่เหมือนกับคิงคองในหนัง แต่ว่า ดวงตาของมันเป็นเพชรมรกตที่ดวงใหญ่กว่าวานรทั่วๆ ไปและอีกทั้งรูปร่างของมัน ก็ใหญ่โตกว่า วานรยักษ์ทั่วไป มันตบหน้าอกของมัน คล้ายกับแสดงตัวว่าข้ายิ่งใหญ่ที่สุดในป่าแห่งนี้ มันมองหน้ามนุษย์ที่จับพวกของมันด้วยสายตาที่โกรธแค้น แต่เหล่าพวกมนุษย์นั้นถึงเห็นดวงตาเพชรมรกตก็ถึงกับเกิดความโลภมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว

“ เตรียมยาพิษ” หัวหน้าหกออกคำสั่ง คนของนักฆ่าฟ้าดิน กระจายตัวกับออกไปในมือซ้ายถือหน้าไม้ มือขวาถือระเบิดควันพิษ พอลิงยักษ์กระโจนเข้ามา ก็ถูกระดมขว้างระเบิดควันพิษเข้าใส่ใบหน้าของมันทันที

ตูม ตูม ตูม ตูม!!!!!!..........