เรื่อง ทะลุมิติ ย้อนเวลาไปแต่งงานกับนายหน้าโหด สุดซื่อ

“พี่ใหญ่ความจริงแล้วพี่ เป็นพี่น้องของพวกเรา” คำพูดที่ใส่น้ำเสียงความจริงจังของหลี่เฉียง ทำให้ลี่จิ่นชะงักไป

ตั้งแต่ที่หลี่เฉียงได้เข้าไปเป็นทหารในค่ายครั้งแรก เขาก็พบว่าตนเองมักจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นลี่จิ่น ที่เข้ามาก่อนเสมออีกทั้งสองรูปร่างท่าทางก็คล้ายกันไปเสียหมด หลังจากที่ทั้งสองได้เจอกันในค่ายทหาร พอได้ยืนคู่กันแล้วก็แถบจะไม่มีคนแยกออก หลี่เฉียงจึงเขียนส่งจดหมายไปให้แม่เพื่อถามว่าเขามีฝาแฝดไหม แม่ของเขาไม่ได้คิดจะปิดบัง อีกทั้งนางยังทำใจไม่ได้กับลูกชายที่ตายไปหลังคลอดครั้งแรก จึงเล่าให้ฟังทางจดหมายที่ตอบกลับมา พอเขาได้รู้เช่นนั้นก็ตัดสินใจบอกพ่อเรื่องที่เขาเจอคนที่หน้าตาเหมือนกัน และให้สืบเรื่องราวทั้งหมด แต่ตอนนี้พ่อของเขายังให้ปิดเรื่องนี้กับแม่จนกว่าจะยืนยันได้ ว่าลี่จิ่นเป็นลูกแท้ๆ และยอมที่กลับไปอยู่๨้๭๶กัน เพราะหากไม่แม่ของเขาจะเสียใจหนักกว่าเดิม แต่หลี่เฉียงก็คิดจะบอกเรื่องนี้กับแม่ แต่แค่จะต้องรอเวลาที่เหมาะสมอีกหน่อยเท่านั้น

ฝ่ายลี่จิ่นก็รู้สึกผูกผันกับหลี่เฉียงอย่างแปลกประหลาด เขาเอ็นดูหลี่เฉียงมาตลอด จึงยอมให้เขาเรียกว่า ‘พี่ใหญ่’ แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับนี้มีอีกหลายเรื่องที่ต้องตามมา และแน่นอนว่ามันต้องกระทบกับครอบครัวเล็กๆที่เขาเพิ่งสร้างขึ้นมา

“เรื่องนี้ยืนยันได้แน่แล้วเหรอ” ลี่จิ่นต้องการการยืนยัน

“ใช่ ผมเอาเรื่องนี้ไปบอกให้พ่อช่วยสืบ พ่อให้คนในเงาไปสืบเรื่องทั้งหมดให้แล้ว มีพยาบาลเห็นครอบครัวจางมายืนดูเด็กที่เพิ่งคลอดนานสองนาน ก่อนจะอุ้มสับเปลี่ยนเด็กออกไปตอนที่พวกเขาออกจากโรงหมอ ตอนแรกนางพยาบาลคิดว่าตนเข้าใจผิดไป เพราะพยาบาลคนนั้นไม่ได้รับผิดชอบดูแลเด็กเล็ก จึงไม่สามารถตรวจสอบได้ อีกทั้งวันนั้นเด็กคลอดเกือบสิบคน นางจึงสับสนและไม่แน่ใจ แต่นางก็จดบันทึกเรื่องนี้ไว้ มันเป็นวันที่พวกเราเกิดพอดี” หลี่เฉียงค่อยๆพูด “อีกทั้งพ่อได้ส่งคนไป เอ่อ... หลอกถามพ่อจางที่เมาเหล้าอยู่ เขาเป็นคนพูดออกมาจากปากเอง ว่าเขากับภรรยาตอนนั้นอยากได้ลูกมาก แต่พอคลอดดันตาย อีกทั้งหมอบอกว่าอาจจะมีลูกไม่ได้ จึงอุ้มพี่ออกมา เพราะเห็นว่าแม่เราคลอดสองคน เอาไปคนหนึงไม่น่าจะเป็นอะไร...” พอพูดถึงตอนนี้เขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาปากมาก เล่าละเอียดเกิน เขาจึงกลัวพี่ใหญ่เสียใจ จึงมองหน้าลี่จิ่นที่นั่งเงียบมาซักพัก

ลู่เสียนที่เห็นว่าพี่ชายทั้งสองตนนิ่งเงียบไป ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้าได้แต่นั้นเงียบต่อไป

ผ่านไปซักพักลี่จิ่นก็เป็นคนเอ่ยปากขึ้น “เรื่องนี้พี่ต้องบอกพี่สะใภ้ของพวกนาย พวกเราต้องคุยกันก่อน เดี๋ยวพี่ไปตักน้ำอุ่นมาผสมน้ำให้อาบก่อน พรุ่งนี้เราค่อยคุยเรื่องนี้” พอพูดจบลี่จิ่นก็เดินออกจากตรงนั้นก่อนจะไปทางครัวที่มีภรรยาของตนรออยู่

หลังจากพี่ใหญ่ของพวกเขาออกไป ลู่เสียนก็หันมองพี่ชายของตน หลี่เฉียงที่หันมาก็เอ่ยขึ้นเบาๆ “พี่ใหญ่แค่ต้องการเวลา ยังไงเราก็มาบอกเรื่องนี้ตามที่พ่อต้องการ เรื่องจะพาไปที่บ้านคงต้องรอไปอีกหน่อย” ลู่เสียนไม่ได้ตอบอะไรเพียงพยักหน้ารับเบาๆ เท่านั้น

.

.

หลังจากถึงครัวลี่จิ่นก็เดินเข้าไปหาภรรยา แต่เขายังสบสนมีหลายเรื่องตีกันไปหมด จิตใจของเขายังไม่สงบ จึงเดินไวๆไปทางน้ำต้มก่อนจะตักน้ำอุ่นไปผสมให้หลี่เฉียนกับลู่เสียน ก่อนจะเดินไปผสมน้ำอุ่นไว้ห้องนอนตนเพื่อให้อาโยวอาบอาเจียวที่เห็นว่าสามีท่าทีเปลี่ยนไป เหมือนมีเรื่องจะพูด๨้๭๶ นางจึงนั่งในครัวนิ่งๆ รอคำอธิบายเรื่องราว

“อาโยว พี่เขยผสมน้ำอุ่นไว้แล้วไปอาบในห้องพี่ให้ก่อน ชุดอาโยวพี่เขยเอาวางไว้ให้แล้ว” เขาพูดพรางลูบหัวน้องภรรยา อาโยวฟังพี่เขยพูด ก็เดินไปทางห้องเพื่ออาบน้ำ วันนี้มีแขก เขาก็ไม่อยากรบกวนพี่เขยมาก

“ลี่จิ่นคะ” หลังจากที่อาโยวออกไป นางที่เห็นสามีเดินมายืนตรงหน้าแต่ไม่พูดไม่จา นางจึงเอ่ยขึ้นก่อน

ร่างสูงของสามีนั่งลงกับพื้น พรางเอาหน้ามาไว้บนตักของนาง หญิงสาวจึงเอามือลูบเส้นผมของเขาเบาๆ “ลี่..” 

“พวกเขาเป็นพี่น้องของผมจริงๆ” หญิงสาวที่กำลังจะเอ่ยถามอีกครั้ง ถูกขวาง๨้๭๶คำพูดของสามี นางจึงฟังต่อไปเงียบๆ “พวกเขาให้พ่อของพวกเขาสืบแล้ว ข่าวที่มาจากคนในเงา อย่างไรก็ไม่มีทางผิดพลาด” ชายหนุ่มวางคางไว้บนขาของภรรยาก่อนจะเงยหน้ามาหานาง ๨้๭๶แววตาที่สับสน

“พวกเขาเร่งให้คุณกลับไปเหรอคะ” นางเอ่ยถามเบาๆ

“ตอนนี้ยัง แต่ต่อจากนี้ผมไม่แน่ใจ ผมเพียงแต่อยากจะบอกว่าผมมีแผนจะโยชน์ของเรื่องนี้จัดการเรื่องตัดขาดจากครอบครัวจากให้จบ โดยที่เราไม่ต้องให้เงินเพื่อแยกบ้าน ตอนนี้ผมคงบอกได้แต่ว่ามีหลายอย่างที่จะกระทบกับตัวคุณและน้องชาย เลวร้ายที่สุดที่สุดที่คิดได้ในตอนนี้คือ ครอบครัวคงโดนตราหน้าว่าอกตัญญู และคงเฉียดเข้าใกล้หมู่นั้นไม่ได้อีก คุณออาจจะไม่ได้ไปบ้านของคุณตาอีกเลย”

“ตอนนี้พวกเขาตัดขาดคุณจากครอบครัวจางแล้วนี่คะ จากที่คุณเล่าให้ฟัง พวกเขาไม่อยากรักษาตัวให้ อีกทั้งยังหวังแต่เงินคุณถึงห้องมาซื้อบ้านถึงที่นี่ แค่นั้นฉันก็พอจะรู้นิสัยของพวกเขา เรื่องโดนคนด่า แน่นอนว่าต้องมี แต่เราไม่ได้ทำอะไรเสียหายนี่คะ พวกเขาน่าจะลักพาตัวคุณมาเลี้ยงใช่ไหม ยังจะเลี้ยงไม่ดีอีก บุญคุณพวกเขาคุณก็ทำให้ช่วงที่เป็นทหารแล้ว ทั้งเอาชีวิตไปเสี่ยงแทน ทั้งยังส่งเงินให้ ฉันเชื่อในตัวคุณค่ะ ว่าคุณทำได้ เพียงแค่จัดการให้รอบคอบหน่อยกระทบน้อยก็ดีกับอนาคตของครอบครัวเรา”

ภรรยาเขาดีจริงจริง เขาพยักหน้าเบาๆพรางกอดไปที่เอวภรรยา ไม่อยากให้นางเห็นหน้าของเขาที่อ่อนแอ เขายึดติดอยากได้ความรักจากพ่อแม่จางมาหลายปี ในใจทั้งเสียใจและโกรธเคืองต่อครอบครัวจาง ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นแต่ภาพวันเก่าๆ แต่ในใจเขาขอแค่หลุดจากครอบครัวนั้นก็พอ ถ้าไม่ถึงที่สุดก็ไม่อยากที่จะทำร้ายพวกเขาเกินไป

ลี่จิ่นคิดตัดพ้อกับตัวเองว่า เป็นทหารรบมาก็หลายปี ฆ่าคนก็ใช่ว่าจะไม่เคย แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เขากับเด็ดขาดสู่ภรรยาไม่ได้ กับคิดอยากจะพึ่งพิงภรรยาตัวน้อยเสียได้ นางเด็ดเดี่ยว ซื่อตรง อีกทั้งยังมีใจกล้า อีกทั้งนางมอบความใส่ใจที่เขาอยากได้มาตลอด แม้จะเพียงไม่กี่วัน เขาก็ยึดติดกับนางแทนเสียแล้วจริงๆ

“…..” เขานิ่งเงียบไปพักใหญ่ทั้งที่ยังเอาใบหน้าซุกที่เอวหญิงสาว โดยไม่มีทีท่าจะปล่อย

“ฉันอยางรู้ค่ะ ว่าตอนครอบครัวจางตัดขาดกับลี่จิ่น ได้เขียนหนังสือรับรองไว้ไหม”

“ไม่ครับ ตอนนั้นผมหนีออกมาก่อน” ชายหนุ่มพูดพรางกระชับกอด ขย้ำชายผ้าบนตัวนาง เพราะไม่อยากให้นางเจ็บพอรู้สึกถึงแรงกอดที่แน่ขึ้นนางจึงกอดตอบ และลูบหลังกว้าง 

“เรื่องนี้เราจะผ่านไป๨้๭๶กันค่ะ คุณอย่าหักโหมตัวเองมากเกินไป”

“ผมเข้าใจ ผมขอบคุณอาเจียวนะ” ชายหนุ่มที่กอดนางไว้พูดขึ้นเบาๆ

“สามีภรรยาใครเขาขอบคุณกัน” หญิงสาวพูดพรางยิ้ม “เรื่องครอบครัวใหม่ก็เช่นกัน หากคุณอยากไปอยู่นู่นฉันก็ไป๨้๭๶ได้ และแน่นอนหากคุณไม่อยากไป ฉันก็จะอยู่ที่นี่กับคุณเช่นกัน ลี่จิ่น” หญิงสาวมองไปทางสามีตัวโต ก่อนจะพูดดักเขาไว้ “อีกอย่างฉันชอบสามีที่คิดเผื่อครอบครัวเช่นนี้ ทำเพื่อครอบครัว และไม่ชอบเรื่องชู้เป็นที่สุด”

พอพูดจบประโยคนี้ชายหนุ่มก็เข้าใจว่านางต้องการสื่ออะไร เขาพรางคิดในใจว่าเขาหาคนที่ดีเท่าอาเจียวไม่ได้แน่นอน เขาจะไม่ดีทางปล่อยนางไป ตอนนี้เขาตัดสินใจได้แล้ว เรื่องที่อาเจียวไม่ชอบเขาก็จะไม่ทำ เรื่องที่อาเจียวชอบเขาจะยอมทุกอย่าง

.

.

หลักจากกอดอยู่อย่างนั้นพักใหญ่นางก็แกะอ้อมกอดของเขาเบาๆ “ลี่จิ่น พื้นมันเย็น คุณลุกขึ้น” หญิงสาว ออกแรงแกะแขนมากขึ้น เขาก็ไม่ปล่อยให้ภรรยา แต่ก็ลุกตามที่ภรรยาบอก

ตอนนี้นางโดนเขาอุ้มอยู่ในอ้อมแขนและเดินกลับไปที่ต้องนอน เขาอยากให้ภรรยาไปอยู่ในห้องก่อน จากนั้นเขาค่อยเดินมาในครัวอีกครั้งเพื่อเอาน้ำร้อนไปผสมให้นางอาบ

พอถึงห้องก็พบว่าอาโยวหลังปุ๋ยอยู่บนเตียง เขาปล่อยนางลง ก่อนจะบอกว่าจะไปตักน้ำอุ่นมาเติม หลังจากทั้งสองอาบน้ำก็มานอนบนเตียง โดยซูเจียวอุ่มน้องชายตนให้ขยับไปนอนด้านในสุดของเตียง แล้วตนเองก็นอนตรงกลางแทนสามีของมองภรรยาตนอย่างไม่ได้มีปัญหาอะไร พอเห็นว่าภรรยาจัดท่าทางดีแล้ว ลี่จิ่นก็นอนลงบ้างโดยเขาก็โอบกอดภรรยาของเขา

“ลี่จิ่นคะ ถึงอย่างไรฉันก็ไม่เคยเจอครอบครัวจางของคุณแม้แต่คนเดียว ถ้าพวกเราหาเวลาไปคุยเรื่องนี้กับครอบครัวจางตรงๆ ไม่ต้องใช้ครอบครัวหยางมางัดข้อล่ะคะ….”

“ไม่ดีกว่าครับ ผมได้รับรู้ก่อนหน้านี้แล้วว่า คุยเรื่องนี้พวกเขาไม่ได้ อีกอย่างผมไม่อยากให้คุณหรืออาโยวเจ็บตัวที่สุดเราอยู่ห่างพวกเขาดีแล้วครับ”

“ทำไมเหรอคะ เล่าให้ฉันฟังได้ไหมคะ” ภรรยาสาวมองไปทางเขาเพราะอยากรู้เรื่องจริงๆ

แสงเทียนที่ยังไม่ได้ดับลง กระทบหน้าของสามี ที่พยักหน้าให้นางเบาๆ “เรื่องก่อนหน้าที่พวกเขาให้ผมไปเป็นทหารเพื่อไปรบ ผมไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้นแล้ว เพียงแต่ตอนที่ผมออกจากเป็นทหารเพราะบาดเจ็บที่ตา  วันหนึ่งตอนนั้นผมเพิ่งกลับมาจากการไปทำนา บังเอิญได้ยินพ่อแม่จางคุยกันพวกเขาบอกว่าดีที่เขาไม่ได้เอาผมไปขายเป็นทาส เพราะหลังจากไปเป็นทหารก็ได้เงินมากว่า แถมยังได้ระยะยาวกว่า อยู่สบายแล้วทั้งบ้านโดยไม่ต้องพยายามหาเงิน๨้๭๶ซ้ำ ยังดีช่วงที่ผมเป็นทหารผมได้เบี้ยเลี้ยงเท่าไหร่ ทางค่ายจะเก็บเงินไว้ที่คลังครึ่งหนึ่ง ส่งให้ที่บ้านเพียงเจ็ดส่วนจากที่เบิกได้ที่เหลือผมก็ใช้จ่าย ส่วนที่เหลือจากการใช้ผมจะเก็บไว้ในกระปุก”

เขาพูดเสียงเบา ระหว่างนั้นก็มองไปทางภรรยาของตน “แน่นอนว่าตั้งแต่ไปถึงบ้านจางเงินข้างในนั้นผมก็ให้ครอบครัวใช้จ่าย อีกส่วนก็โดนขโมยเรื่อยๆ จนข้างในกระปุกนั้นไม่เหลือเงิน พวกเขาเริ่มไม่พอใจที่ผมไม่ให้เงิน กล่าวหาว่าผมนั่งกินนอนกิน…ยังจะไม่ให้เงินพวกเขาที่ดูแลผม ทั้งที่ตอนนั้นผมก็ทำงาน ทั้งทำนา ทั้งล่าสัตว์….ครอบครัวจางพวกเขาอยากให้ผมไปเบิกเงินมาให้พวกเขาใช้จ่าย ตอนนั้นเองที่ผมทะเลาะกับพวกเขา เพราะผมอยากรักษาตา หมอในค่ายแนะนำหมอที่เมืองหลวงให้ และบอกว่ามีโอกาสที่จะรักษาหาย จนตอนนั้นผมเอ่ยเรื่องแยกบ้านออกมา” เขาหายใจเข้า ก่อนจะถอนหายใจราวกับทำใจ “มีอยู่คืนหนึงผมได้ยินพวกเขาคุยกันว่าจะจ้างกลุ่มคนให้แกล้งมาปล้นบ้าน โดยพวกเขาจะวางยาผมและให้โจรทำร้ายผม จะให้ตีที่ขาให้หัก เพียงเพราะคิดว่าหากผมขยับไปไหนไม่ได้ ผมก็จะยอมเขียนใบรับรองให้พ่อหรือแม่จางเบิกเงินจากบัญชีเงินของผมได้….คืนนั้นเองที่ผมแอบออกจากบ้านนั้นมา “

ภรรยาของเขากอดเขาแน่นขึ้นเพราะเสียงของเขาเริ่มสั่น “ไม่เป็นไรค่ะ มันผ่านมาแล้ว ตอนนี้คุณมีฉันอยู่” ซูเจียวที่ตอนนี้พูดปรอบโยน

“ครับ ผมโชคดีจริงๆ” เขาดึงภรรยาตัวน้อยของเขาเข้ามากอดไว้แน่น ซุกหน้าไปที่ซอกคอหอมๆ ของนาง

ทั้งครู่ไม่ได้พูดจากันอีก ภรรยาสาวเพียงกอดตอบเขาแน่นๆ จนร่างสูงในอ้อมแขน และตนเองจะหลับไป

*ไรท์ยังไม่ได้ตรวจคำผิดน้า ขอ๻ำ๝ั๲ใ๥นักอ่าน๨้๭๶นะคะ