เรื่อง เกมล่าตาย 18+

"น้องแมว!! งานนี้ด่วนมากเลยนะ! ผอ.จะมาเดินตรวจพรุ่งนี้!"
"ครับ..."
"น้องแมว! งานพี่ด่วนที่สุดขอบ่ายนี้!!"
"ครับ..."
"น้องแมว! งานพี่ด่วนยิ่งกว่าด่วน อีกครึ่งชม.ขอเลยนะ!"
"ครับ..."
.
แกร๊ก...
.
โทรศัพท์ภายในบนโต๊ะทำงานตรงมุมห้องถูกวางลง
เจ้าของโต๊ะได้แต่ทำสีหน้าบอกบุญไม่รับแต่ก็ขี้เกียจจะบ่น...
.
งานที่ผมกำลังทำอยู่คือฝ่ายศิลป์
ของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
ทำป้ายแปะตามห้อง
เอกสารให้ความรู้ ทำบอร์ด ออกบูท จิปาถะ
โดยทั้งโรงพยาบาลมีตำแหน่งนี้หนึ่งคน
ทุกๆคนจึงบอกผมว่างานด่ววนนน!
.
แม่งเอ๊ยยย!!!
.
"อ้าว! แมวทำหน้าเบื่ออีกแล้วนะ!
มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย?!"
.
"อ้า... ไม่ดีกว่าครับ... พี่ช่วยผมไม่ได้หรอกครับ.."
.
"โอ้... แรงง่ะ! เราก็มีความสามารถนะ! ฮะฮะ!"
"ฮิฮิ! ไอ้แมวัก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ!"
"นี่ถ้าไม่หล่อนะ! พี่ตีหัวแตกแน่! ฮ่าฮ่าฮ่า!"
.
ผมชื่อแมว...เป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี
หน้าหวาน่าเจร็อคญี่ป่นหรือดาราเกาหลี
ดวงตาคมกริบเฉียบคมโคตรเท่ห์
คิ้วบางจมูกโด่งตั้งเป็นสัน ปากไม่บางไม่หนา
สีชมพูอ่อนเป็นที่หมายปองของสาวๆ
.
แต่เดี๋ยวก่อนคุณคงจะคิดว่าผมแม่งโคตรโชคดี
เกิดมามีบุญวาสนา มีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังล่ะสิ?
แต่เปล่าเล...
.
"น้องแมวไปกินข้าวกันเที่ยงแล้ว!"
"อ้า... ผมไปทีหลังดีกว่าครับ..."
"ไปเหอะน่า!!"
"อ้า...ครับ..."
.
ผมเป็นคนไม่เข้าสังคม...
ไม่สิ...พูดให้ถูกคือผมไม่ชอบสังคม
ผมไม่ชอบการนั่งเรื่อยเปื่อยในโรงอาหาร
คุยกันสัพเพเหระเป็นชม. โดยเฉพาะ...
.
"นี่รู้มั้ย ยัยฝนน่ะวันก่อนทำมาพูดอวด
ว่าผัวเลี้ยงฉลองวันเกิดหมดเป็นแสนเลยนะ"
.
"อี๋... อีเวอร์... วันก่อนก็เอาเสื้อมาอวดฉัน
เสื้อโคตรไม่สวยอะ! มีเงิน่าเดียวซื้อไม่ได้นะ!"
.
"ต้องโง่ด้วย!! ฮิฮิฮิ!"x5!!
.
"น้องแมวล่ะเคยเจอแบบนี้มั่งป่าว?"
"เ๋??"
"มีมั่งป่าว?"
.
เหล่ารุ่นพี่สาวที่ทำงาน
ซึ่งนั่งล้อมอยู่รอบโต๊ะคะยั้นคะยอถาม
.
"อ้า...ไม่รู้สิครับ... แต่ผมว่าพี่ฝน
กำลังจะเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วนะครับ..."
"อุ้ย!"x5!!
.
นั่นแหละัเป็นซะ่านั้น...
พี่ฝนที่ว่าก็เป็นคนที่นั่งทำงานอยู่ในแผนกเดียวกัน
แผนกของผมเป็นแผนกการตลาดที่มีแต่ผู้หญิง
และผู้หญิงทุกคนในห้องนี้ก็สวยๆหน้าตาดีทั้งนั้น
แต่นิสัยของพวกเธอั...
.
ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!!
.
พร้อมจะแทงข้างหลังทุกๆคนที่ลุกขึ้นจากวงสนทนา
ผมเห็นหลังของพี่ฝนเต็มไปด้วยมีดและเลือดที่หยดลงมา
เรื่องนินทาของพวกเธอก็วนไปวนมา
บางทีแม่งเล่าซ้ำทุกวันที่มากินข้าว
ขึ้นกับว่าวันนี้ใครจะเป็นคนโดนเท่านั้น...
.
"แหม... พี่ฝนคะ! วันนี้ชุดพี่ก็สวยอีกแล้วนะคะ"
"เ๋? ไหนเมื่อกี้พี่บอกว่าไม่สวยเลยไงครับ?
มีเงิน่าเดียวซื้อไม่ได้"
"น้องแมว!"x5!!!
.
และผมก็เป็นคนพูดตรง...เกินไป...
ผมเป็นคนไม่เก็บความลับให้คนอื่น
ัน่ารำคาญที่จะต้องมานั่งคิดให้มากความเผื่อคนอื่นน่ะ
และคนแบบนั้นคุณคิดว่าจะมีใครอยากคบรึเปล่าล่ะ?
.
พูดถึงอยากคบ... ผมก็เป็นผู้ชายทั่วไป
ไม่ใช่ว่าไม่อยากคบใครเลย ผมก็อยากมีแฟนสวยๆ
แต่ความสามารถในการเข้าสังคมของผมต่ำมากๆ
.
ตรงข้ามกับนิสัยพูดตรงแบบขวานผ่าซาก
รักแรกของผม ผมแอบเอาจดหมาย
ไปใส่ในกระเป๋านักเรียนเธอตอน ม.1
.
"อะ! ไอ้โรคจิต!! ฮืออ! ฮือออ!!"
.
เธอคนนั้นถึงกับร้องไห้...
และด่าออกมาให้ได้ยิน...
ทำไมถึงใช้คำว่าเธอน่ะเหรอ?
เพราะผมจำชื่อเธอไม่ได้ซะแล้วน่ะสิ?
.
ตอนเด็กๆผมดูการ์ตูนมากเกินไป
และเชื่อว่าความรักคือสิ่งสวยงาม
แต่ความจริงก็คือ ผมไม่ได้เป็นคน
ที่เข้าใจคอนเซปต์ของความรักเลยสักนิด
ไอ้ที่พระเอกทำแม่งโคตรโรคจิต
และผู้หญิงในชีวิตจริง เขาไม่ได้คิดหรือรับได้ง่ายๆ
เหมือนกับในการ์ตูน นอกจากเขาจะชอบเราอยู่แล้ว?
.
ผมจำได้เลยว่าตอนแรกๆ
ผมหลงรักเธอ่าเป็นบ้าเป็นหลัง
แต่พอผ่านไปหลายปี แม้แต่ชื่อผมก็ลืมที่จะจำ
ความรักัคืออะไรกันแน่
แล้วความรักมั่นคงในการ์ตูนหรือในหนัง
ัมีอยู่จริงหรือเปล่านะ?
.
"อ้า... ถ่ายเอกสาร...หะ...ห้าแผ่นครับ"
"จ้ะ! เดี๋ยวพี่ถ่ายให้นะ! เอามาสิ!"
"เอ้อ...คะ...ครับ..."
.
ปกติผมก็มีปัญหาในการคุยกับคนปกติอยู่แล้ว
แต่ยิ่งกับผู้หญิงที่สวยมากๆัจะยิ่งยากขึ้นไปอีก
ผมประหม่ามากๆ
ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกชอบถึงขั้นรักพวกเธอด้วยซ้ำ
แม้แต่กับพี่สาวร้านถ่ายเอกสาร
ที่ปีๆหนึ่งผมจะได้ใช้บริการเธอแค่ครั้งสองครั้งเองมัั้ง?
มือผมก็ยังสั่นพูดจาสั่นๆอยู่ตลอด...
.
ัเลยกลายเป็นว่าผมใช้ชีวิตวัยรุ่น
โดยการแทบไม่คุยกับผู้หญิงเลย
ซึ่งัก็ไม่แปลกเท่าไหร่
เพราะธรรมชาติผมก็ไม่ชอบสังคมอยู่แล้ว
.
ตึงงง!!
"โว้ววว!! ไอ้แมวว!! แม่งเก่งว่ะ!"
.
บาสเป็นกีฬาที่ผมชอบ...
แต่ที่จริงผมเล่นเป็นทุกกีฬานั่นแหละ
แต่...
.
"เชี่ย!! มึงชู้ตลงลูกเดียวตลอดการแข่งเนี่ยนะ!"
"ท่ามา่าเทพ! ที่แท้กากนี่หว่า! ฮ่าฮ่าฮ่า!"
.
ใช่แล้ว...
ผมเป็นคนที่เก่งอะไรในการเล่นครั้งแรกๆ
เก่งขึ้นได้่ารวดเร็วมากๆจนน่าตกใจ
แต่ไม่สามารถก้าวข้ามกำแพงจากคนเล่นเป็น
ไปสู่คนเล่นเก่งได้
.
ไม่ว่าจะเล่นหรือทำอะไร
ผมก็ทำได้แค่ครึ่งๆกลางๆ
ัไม่ใช่แค่ว่าผมไม่มีพรสวรรค์
แต่ัเป็นเพราะผมขาดความพยายาม
.
ผมเบื่อเร็วมาก ในขณะเดียวกัน
ก็มีความอยากรู้อยากเห็นที่สูงมาก
ทว่าพอรู้ทฤษฏีของัหมดแล้ว
ผมก็ไม่อยากจะทำัอีกเลย
.
ไม่เคยจดจ่อกับอะไรได้เกิน 2 อาทิตย์
ซึ่งนั่นัเป็นตัวผมเองที่ผิด
ไม่มีใครเก่งบาส บอล ปิงปอง หรืออื่นๆได้ในสองอาทิตย์
เหล่านักกีฬาที่มีพรสวรรค์ นั่นัเป็นแค่ข้ออ้าง
.
หากว่าพวกเขาไม่ซ้อมและเล่นั่าจริงจัง
พวกเขาก็ไม่มีทางที่จะเก่งเหมือนกัน
เราเห็นแต่เพียงว่าพวกเขาเหมือนทำอะไรได้ง่าย
เราไม่รู้หรอกว่าเบื้องหลังพวกเขาซ้อมหนักแค่ไหน
.
"เฮ้ย! แมวมึงเชียร์ทีมไรวะ?"
"เ๋? เอ้อ! อาร์เซน่อล!"
.
ผมอาจไม่ชอบสังคม แต่ผมชอบศึกษาสังคม
ผมเชียร์อาร์เซน่อลเพราะัชื่อเหมือน
ขนมคุกกี้อร่อยๆที่ผมชอบกิน
แล้วปรากฏกว่าหลังจากนั้น...
.
"ทีมนี้เข้าชิง มีตัวเก่งคือตัวนี้
โค้ชคือคนนี้ น่าเสียดา...ที่ตกรอบ"
.
"เฮ้ยยย!! มึงไปตามข่าวมาจากไหนวะ?
รู้แม่งทุกทีมเลยเหรอ?"
"เ๋?"
.
กลายเป็นว่าผมมีความรู้มากกว่าคนที่มาชวน
จะกีฬาหรือว่าดนตรี พอมีคนมาชวน
ผมก็กลับไปหาข้อมูลมา่าเต็มที่
ในขณะที่ผมเกลียดสังคม
แต่บางทีความจริงแล้วผมอาจจะเหงา?
ผมเฝ้าอ่านข้อมูลต่างๆมากมายในอินเตอร์เนต
ไม่ค่อยพูดกับคนจริงๆ...
.
แต่ใช้เวลาส่วนใหญ่
สิงอยู่ตามเฟซบุ๊คและเวปบอร์ด?
แม้ว่าภายหลังผมจะเลิกอ่านคอมเมนต์เหล่านั้นที่เคยชอบ
ัไม่มีความรู้อยู่ในนั้น ทุกคนเอาแต่จะโชว์เหนือ
ด่าทอ แซะ วิจารย์คนอื่น่าเมาส์ัส์
ัน่ารำคาญ...
.
ที่ผมชอบความรู้ก็เพราะความรู้
ไม่ทะเลาะกันและไม่ทำร้ายกัน
ผมมักจะคิดเข้าข้างคนที่ถูกด่าหรือประนามในเนต
ัเป็นเพราะว่าพวกเขาเหมือนถูกเหน็บ
ด้วยความเสือกของคนอื่น
ทั้งๆที่บาง่าัเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ความเห็นของผมจึงมักไม่ตรงกับคนส่วนมาก
.
แนนซี่น่ารัก -
-----
สวยก็ไม่สวยเสือกแต่งโป๊
มาจื่อปากลงคลิปดูดไอติมแบบนี้
ใครก็รู้ว่ามึงทำท่าดูด-วย
ขอให้มึงโดนข่มขืนแล้วฆ่า
กูไม่ได้โลกสวย แต่มึงควรโดนค่ะอีดอก!
---ไลค์ 1 k
-ใช่คุณเจ้าของเมนต์สวยกว่าอีกน่ารักเอาะ!
- เราเห็นด้วยควรตายๆไปซะรกโลก!
.
แมว - ตอบกลับ -
---
เขาจะลงคลิปอะไรพวกคุณก็ไม่มีสิทธิ์
ไปแช่งให้เขาโดนข่มขืนแล้วฆ่านะครับ
จะด่าก็ด่าให้อยู่ในกรอบเถอะครับ
---โกรธ 500 คน
.
-----
- ไอ้เหี้ย! ไอ้องครักพิทักษ์นม
- ไอ้พวกติดหีมาอีกละ!
- ไอ้พวกหื่น!
-
.
ใช่...ผมเป็นคนขวางโลกโดยกำเนิด
ไม่ได้คิดว่าตัวเองเท่ห์หรอก
ัก็แค่ผมคิดแบบนั้น
และผมไม่ชอบการโกหกตัวเอง...
.
หลังจากที่ผมไม่สามารถเข้ากับอะไรได้เลย
ผมก็เลยถอนตัวออกมาจากทั้งสังคมจริงๆ
และสังคมในอินเตอร์เนต...
ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังในโลกที่เีั
เฝ้ามองัไป่าไรุ้หมา...
.
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??