เรื่อง ผม เจ้าแมว สายฝน และเธอ

อากาศ๪ื้๦จากฝ๤ยังคงเกาะอยู่ตามดอกไม้ข้างทาง พัดพาให้กลิ่นฝ๤เข้ากระทบกับจมูกผม

'อืม...' กลิ่นพวกนี้เหมือนกำลังพาผมไปที่ไหนสักแห่ง กลิ่นของความเศร้า แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น กลิ่นของความเจ็บปวด แต่ก็สัมผัสได้ถึงพลังบางอย่าง

'ฉันแค่อยากให้เธออยู่'

จริง ๆ แล้วกลิ่นก็เหมือนวันนั้น ฝ๤ที่ตกพรำ ๆและผู้หญิงคนนั้น

'ใช่สิ เจ้าแมวตัวนั้นด้วย'

ภาพบรรยากาศ และกลิ่นของวันนั้นแทรกเข้ามาเป็นภาพฉาย ในขณะที่ผมกำลังเดินอยู่บนถนนสายหนึ่ง

ผมกำลังก้มหน้า และภาพของอาจารย์ริโกะ ก็เข้ามาแทรกในหัวอีกครั้ง สลับกับภาพบรรยากาศซ้ำแล้วซ้ำอีก

มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียด้วยซ้ำ แค่แบบประเมินอนาคตเท่านั้นเอง แต่สำหรับผมแล้ว มันกลับทำใจยอมรับไม่ได้

'ยังไงอนาคต ก็มีแต่เรื่องร้าย ๆ รออยู่ แล้วความตายอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด'

ผมโตขึ้นมาในครอบครัวที่ดูจะเพียบพร้อมไปซะหมด พ่อทำงานเป็นวิศวะโยธาในบริษัทแห่งหนึ่ง ส่วนแม่เป็นเลขานุการในบริษัทนั้น แล้วทั้งสองก็เจอกัน

ผมมีน้องสาวอีกสองคนมันก็เป็นเรื่องปกติที่ความคาดหวังสูงสุดจะตกเป็นของลูกคนโตสุด

สองคนนั้นมองจากมุมไหนก็ดูมีอนาคตมากกว่าผม ถึงพ่อกับแม่จะไม่ได้แสดงออกมาชัดเจน แต่ประสาทสัมผัสของผมรับรู้ได้เสมอว่าผมเป็นเพียง "ฝุ่นละออง" "ลม" หรือ "ขยะ"

มันไม่ใช่ว่าผมไม่พยายาม ผมพยายามมาตลอด พยายามควานหาทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วกอบโกยมาให้มากที่สุด แต่เหมือนท้ายที่สุด พวกมันก็สลายหายไปอย่างง่ายดาย

ตัวผมในตอนนั้น ไม่สิ ตอนนี้ก็เช่นกัน ผมช่างเปราะบางเหลือเกิน ขนาดที่ว่า ถ้าถูกแตะนิดหน่อยก็อาจแตกสลายไปเลยก็ได้

เหมือนเสียงพวกนั้น ที่คอยสะกิดอยู่ตลอดเวลา แล้วถ้าสักวันมันเข้าใกล้มามากกว่านี้อีกสักหน่อย ผมคงแตกสลายจริง ๆ

'หรือตอนนี้ผมจะไร้ซึ่งจิตวิญญาณไปแล้ว เหลือแค่รอให้ร่างกายนี้พังทลายลงเท่านั้น'

'ฉันแค่อยากให้เธออยู่'

'อืม...อยู่ต่อจนกว่าจะเจอเธอคนนั้นก่อน'

แปะ แปะ แปะ

มีบางสิ่งกำลังกระทบกับพื้นถนน และค่อย ๆ ทวีเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ

ผมเงยหน้าขึ้นเพื่อวัดระยะทางระหว่างทางที่เดินอยู่กับบ้าน

กลิ่นความ๪ื้๦รอบตัวค่อย ๆ ส่งกลิ่นที่รุนแรงมากขึ้นอีก

จากฝ๤ที่กำลังพรำ ตอนนี้กำลังก่อตัวเป็นฝ๤-่าใหญ่อีกครั้ง

'เฮ้อ อีกแล้วเหรอ ทำยังไงดี เกลียดเดือนพฤษภาคมจริง ๆ '

ผมเ๫ิ่๸ออก๯ิ่๲ใน๭ั๤ใ๸