เรื่อง ฉันอยู่ในภาพวาดสยดสยอง

ช่วงเ๡ี่๱๲ของ๥ั๲ ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย รู้สึกแน่นอกเล็กน้อยก็ก้มมองดูพบว่าไลล่ากำ๝ั๲นอนกอดแขนซ้ายตน

ส่วนอีฟหลับบนตัวเฟนริล เจ้าตัวขมวดคิ้วไม่คิดว่าอีฟจะกล้าทำแบบนี้ ไม่สิ เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายดื่มเหล้าไปเยอะพอสมควรเพราะยังไม่ได้อาบน้ำแต่เจ้าตัวไม่ได้คิดมากเพราะตนเองไม่ได้รักความสะอาดขนาดนั้น

‘ระบบ…’

เฟนริลเรียกหน้าต่างข้อมูลแต่ไปสามวินาทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชายหนุ่มถอนหายใจ ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะไม่ต่างจากเดิมมากนัก

เขาไม่สามารถเรียกระบบเหมือนที่คนอื่นทำได้ คิดได้เช่นนั้น ชายหนุ่มก็รู้สึกท้อเพราะการจะเข้ามหาวิทยาลัยต้องใช้วุฒิจบการศึกษา และความสำเร็จผืนผ้าใบ

‘เหลือแค่วิทยาลัยเอกชนสินะ’

ขณะที่เขากำ๝ั๲จะเลิกคิดเพราะอยากทำตัวชิวๆ จุ้บ! เวลานั้นก็สะดุ้งขึ้น พบว่าสาวงามผมสีชมพูหอมแก้มตนด้วยรอยยิ้มน่ารัก ทรงเสน่ห์ ชายหนุ่มเขกหัวนางไปหนึ่งทีนึกมันเขี้ยวที่โดนฉวยโอกาสแบบนี้

“ (ปึก) โอ๊ย…เคาะทำไมเนี่ย เดี๋ยวจับเย็ดตูดซะหรอก”

เฟนริลรู้สึกอายกับคำพูดนั้น

“เป็นผู้หญิงซะเปล่า”

หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์

“อยากเช็กดูไหมคะ?” นางถกเสื้อขึ้นจนเต้านมทะลักออกมาเฟนริลกัดฟันแน่น -วยแข็งกระดิกไปมา เจ้าตัวพยายามตั้งสติก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมหัวนาง

“งะ! เฟนริลอะ คลุมทำไมเนี่ย…เป็นผู้ชายซะเปล่า”

เขากัดฟันแน่นเหมือนโดนยั้ว

พึบ เวลานั้นไลล่าก็มุดหัวออกจากผ้าห่ม

“ว่าแต่เฟนริลๆ …นายอยากเข้ามหาวิทยาลัยไหน?”

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง จินตนาการไม่ออก

“พอมีอะไรแนะนำไหม? ฉันอยากเข้าของเอกชน หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ต้องแสดงหน้าต่างความสำเร็จให้ดู”

ไลล่าเอียงคอเล็กน้อย เธอทำหน้าไร้เดียงสาราวกับไม่สนใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงขอแบบนั้นแต่ใจจริงของเธอ ไลล่ารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกสำหรับเฟนริล เมื่อคิดได้แบบนี้เธอก็ทดลองยิ้มเล่น ๆ กล่าว

“ได้สิ! แต่ฉันอยากดูหน้าต่างนายได้ไหม?”

เธอทำเป็นออดอ้อน เขารีบส่ายหน้า

“ไม่ได้! ก็มีแค่ระดับฝันร้าย…จะดูทำไม?”

หญิงสาวฉายแววประหลาดใจชั่ววูบแต่เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่าเฟนริลมีความลับมากกว่านั้น

หากมันมีแค่ระดับฝันร้ายจริงทำไมต้องปกปิดด้วย ในเมื่อเราสองคนก็ผ่านมาด้วยกัน แต่นี่ไม่กล้าแสดงออกมา

นั่นหมายความว่าเฟนริลอาจอายุเกิน 18 ปีตั้งแต่แรกใช่รึเปล่า? เพราะคนที่อายุ 18 ปีแล้วทุกเดือนธันวาคมจะเข้าสู่ผืนผ้าใบเป็นครั้งแรก

ต่อจากนั้นเมื่อสำเร็จผืนผ้าใบ ‘อันที่หนึ่ง’ คนคนนั้นจะเข้าผืนผ้าใบอีกรอบเมื่อไหร่ตอนไหนก็ได้…แต่ในทุกปีจะต้องเข้า ‘หนึ่งครั้ง’ เป็นอย่างน้อย

ไม่งั้นผืนผ้าใบจะบังคับเข้าสู่ช่วงเดือนธันวาคมอีกครั้ง และหากเป็นงั้นจริง แสดงว่าเฟนริลจะต้องผ่านผืนผ้าใบมาไม่๺่ำกว่าหนึ่ง

และด้วยเหตุผลที่ว่าระดับวิตกกังวล กับความน่าสะพรึงไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้นหากมีคนแบกดี ๆ แต่กับระดับสยดสยอง หรือฝันร้ายอาจต้องใช้โชคช่วย

ไลล่ายิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความใจเย็นตอนที่เฟนริลเจอระดับฝันร้ายเป็นครั้งแรกในความคิดเธอ ใช่!!! เธอเข้าใจแล้ว!

อีกฝ่ายจะต้องผ่านฝันร้ายมาไม่๺่ำกว่าหนึ่งครั้งแน่นอน เธอรู้สึกตกตะลึงอย่างมากจนเกือบเก็บสีหน้าไม่อยู่

แม้นั่นจะเป็นเพียงสมมติฐานแต่มันกลับโดดเด่นและสอดคล้องทุกอย่างที่เอ่ยมา นางมุดหัวลงไปในผ้าห่ม

จู่ ๆ ภาพลักษณ์ของเฟนริลก็สูงมากขึ้นในหัวใจเธอ…ว่าแต่เขาผ่านฝันร้ายมากี่ครั้งแล้ว? หนึ่ง สอง หรือสาม? ยิ่งไลล่าคิดเท่าไหร่ก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น

เธออยากรู้เหลือเกินว่าฝันร้ายที่เฟนริลเจอมันมีอะไรบ้าง นั่นทำให้เธอนึกถึงสิ่งที่เฟนริลเคยคุยกับเฮเลน

สาวนัยน์ตาสีแดงในตอนนั้นถามด้วยความสงสัย ขณะพูดออกมาว่า

“ภาพวาด Starry Night เป็นของจิตรกรวินเซนต์ แวนโก๊ะจากที่ไลล่าอธิบายก่อนหน้านี้ ฉันสงสัยว่าเขาคือใคร ในชีวประวัติรวมถึงหนังสือรวมผลงานทางศิลป์ไม่มีชื่อบุคคลนี้ นายหาความรู้นี้มาจากไหน? ในบ้านเหรอ?”

ตอนนั้นเฟนริลก็ทำเป็นครุ่นคิดและตอบ

“แถวบ้านฉันเรียกว่า…บันทึกต้องห้ามหอศิลป์ ในนั้นกล่าวถึงจิตรกรหลายคนเลย”

ไลล่ารู้สึกตื่นเต้น และอยากอ่านบันทึกดังกล่าวนั่นมาก บันทึกนั่นคืออะไร? ทำไมถึงถูกเรียกว่าต้องห้าม? ขนาดเธอไม่ได้ชอบความลึกลับ พิศวงยังรู้สึกชอบค้นหาขนาดนี้

หากเป็นเฮเลนมารู้สมมติฐานเธอที่คิดว่าเฟนริลผ่านฝันร้ายมากกว่าหนึ่ง เฮเลนจะหลงใหลอยากอ่านมันมากแค่ไหน ไลล่าดิ้นไปมา ตื่นเต้นๆ

ชายหนุ่มมองร่างนูนจากผ้าห่มกลิ้งไปมาก็ถอนหายใจ

“งอแงไปไม่ช่วยอะไรหรอกนะ…จะตอบคำถามได้รึยัง?”

พึบ หญิงสาวโผล่หน้ามาด้วยสายตาเปล่งประกาย

“ได้สิ ฉันแนะนำว่าให้ไปมหาวิทยาลัยบัญญัติ”

เฟนริลนึกถึงใครบางคน “ที่เดียวกันกับแอนนาน่ะเหรอ?”

นางพยักหน้าหงึก ๆ

“ถูกต้อง…ที่นั่นเป็นของเอกชน ไม่ต้องการความสำเร็จอะไรเลย พวกเขามักวัดผ่านขอบเขตร่างกายไม่ใช่การเคลียร์ผืนผ้าใบแต่เฟนริลต้องผ่านขอบเขตร่างกายระดับแรกก่อน"

"ไม่งั้นจะเป็นปัญหาแต่เฟนริลคงไม่ต้องคิดมากเพราะแกนนำของฝันร้ายมักถูกเพิ่มพ๝ั๲พิเศษให้ขึ้นหนึ่งระดับเสมอ คราวนี้ทางสะดวกแน่นอน”

ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ

‘นั่นหมายความว่าหากฉันอยากแข็งแกร่งขึ้น และไม่ถูกจำกัดขอบเขตร่างกายจะต้องเป็นแกนนำฝันร้ายให้ได้บ่อย ๆ ไม่งั้นมากสุดตอนนี้ก็เป็นเพียงระดับหนึ่งขั้นปลายเพราะพ๝ั๲พิเศษไม่ใช่ระดับสอง’

ไลล่าเห็นชายหนุ่มเงียบก็ทำเป็นอธิบาย

“โดยพื้นฐานแล้ว พ๝ั๲พิเศษระดับยิ่งสูงก็ยิ่งโกง…คนทั่วไปมักคิดว่า พ๝ั๲พิเศษที่สูงจะทำให้ร่างกายแข็งแกร่งไว"

"แต่จริง ๆ ไม่ใช่เลย การเติบโตที่รวดเร็วของร่างกายมาจากวัตถุดิบ อาหาร การกิน และทรัพยากรต่าง ๆ ที่ตระกูลประเคนให้”

“อีกทั้งเหตุผลที่ทุกคนชอบพ๝ั๲พิเศษระดับสูง ๆ เพราะพ๝ั๲มันโกงและไม่จำกัดอนาคตของขอบเขตเกินไป"

"ส่วนเหตุผลว่าทำไมทุกคนมักไม่ชอบพ๝ั๲พิเศษ๺่ำก็ตามที่กล่าวไป โกงน้อย พ๝ั๲ไร้ประโยชน์ ไม่มีประสิทธิภาพ ขาดความสามารถ ต่อให้เป็นแกนนำก็รอเป็นชาติกว่าจะผ่านฝันร้ายได้หนึ่งอัน"

"แต่ในโลกใบนี้ไม่มีเคยมีใครผ่านฝันร้ายเกิน 2 ครั้ง แม้พวกพ๝ั๲พิเศษระดับเก้า ระดับสิบก็ยังตายจากการไปยังฝันร้ายเป็นหมูเป็นหมา"

"ดังนั้นพ๝ั๲พิเศษ๺่ำ ๆ จึงเป็นเรื่องน่าอายสำหรับคนอื่นที่จะลงมือลงทุน แม้อีกฝ่ายจะเคยผ่านฝันร้ายมาก็ตาม"

"เว้นแต่ตอนนั้นทุกคนจะอยู่ในระดับฝันร้าย หรือชักชวนให้แกนนำมาสอนเอาตัวรอด เวลานั้นพวกที่มีประสบการณ์จากฝันร้ายจะสำคัญเป็นพิเศษ”

ชายหนุ่มเข้าใจโลกมากขึ้น ไลล่าเหลือบมองนาฬิกาก็เผยยิ้ม

“ฉันต้องฝึกต่อแล้ว ถ้าอยากได้อะไรติดต่อมาหานะ ช่วงนี้เราคงจะยุ่ง”

เฟนริลพยักหน้าเข้าใจ เมื่อไลล่าออกไปด้วยเสื้อผ้าตัวเดิมของเมื่อวาน เจ้าตัวก็มองอีฟที่หลับตาพริ้มอยู่บนอก

“แล้วจะทำอย่างไงต่อดี?”

ชายหนุ่มโบกมือกลางอากาศเรียกระบบหลายรอบก็ไม่มีการตอบสนอง ตอนนี้เขาต้องการใช้ค๝ั๲ของมันมากเพราะมันมีสามอย่างที่เขาได้รับจากฝันร้าย

พึบ วินาทีนั้นการ์ดสามใบก็ปรากฏในมือ เฟนริลนิ่งไปครู่นึงก่อนจะเผยยิ้ม

"สงสัยจะต่างจากคนอื่น”

คนทั่วไปดึงออกมาเป็นชิ้นเป็นอันแต่ของเขาถูกจัดเก็บอยู่ในรูปแบบการ์ด เจ้าตัวพยักหน้าพึงพอใจอย่างน้อยก็สามารถซ่อนได้ง่าย พกพาสะดวก ชายหนุ่มมองการ์ดทั้งสาม

เพียงหนึ่งความคิด 'ไพ่สัญชาตญาณเอาตัวรอดสิบปีก็ถูกใช้งาน'

ฟู! การ์ดดังกล่าวหายไปพร้อมกับความทรงจำแปลก ๆ เหมือนเขากำ๝ั๲ฝึกฝนในห้องสี่เหลี่ยมราวลูกบาศก์สีขาวกำ๝ั๲หลบหนีสิ่งต่าง ๆ มากมายและเฉียบขาดมากขึ้นทุกทิศทางเกี่ยวกับการเอาตัวรอด

เมื่อเฟนริลได้สติ สมองเขาก็ปลอดโปร่ง สังเกตเห็นสิ่งที่ละเอียดมากขึ้น ใช้ความคิดน้อยลงแต่ประสิทธิภาพสูงกว่า ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปมากแค่ไหนแต่เขาดีกว่าสิบนาทีก่อนอย่างเห็นได้ชัด

‘ช่างเป็นรางวัลที่น่าพอใจ’

เจ้าตัวเปิดใช้อีกใบ พริบตานั้นคลื่นพ๝ั๲มหาศาลก็ปะทุออกมา แล่นเข้าสู่ร่างกายเฟนริล

ปึง! ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดผ่านเข้าสู่ขอบเขตร่างกายระดับหนึ่งขั้น๺่ำเป็นที่เรียบร้อย เจ้าตัวเผยยิ้มอิ่มเอม สะบัดมืออีกครั้ง ไพ่ไม้กางเขนแห่งความหวังก็หายไปราวกับถูกจัดเก็บในระบบ

‘ของฉันไม่มีหน้าต่างข้อมูล’

เฟนริลไม่นึกใช้ไพ่เพราะไม่รู้ว่าหากใช้แล้วจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า? อีกทั้งยังไม่รู้ว่าเอฟเฟ็กต์ของไม้กางเขนแห่งความหวังจะมีผลไหมขณะเป็นการ์ด ดังนั้นเขาจะเก็บไว้รอจนกว่าจะมีสถานการณ์ทดสอบ

“คงต้องออกเดินทางแล้ว”

/// จบตอนที่ 10 ///