เรื่อง กฎลับฉบับมาร์ช

“พี่มาร์ชครับ”

เสียงทุ้มคุ้นหูดังกระทบโสตประสาทเรียกให้ร่างใหญ่ที่หัวซุบโต๊ะกระจกโซนโซฟากลางผับแห่งหนึ่งเงยมองตาม

และใบหน้าที่เห็นก็เป็นของคนที่เฝ้าต้องการมาเนิ่นนาน ติดอยู่อย่างเดียวที่เผลอดื่มกับเต้นหนักไปหน่อย เลยไม่มีแรงแม้แต่จะประคองหัวขึ้นมาสนทนากันเฉกเช่นตอนนี้

“พี่ไหวไหม”

เสียงนั้นปลุกอารมณ์ในตัวเขาได้อย่างน่าประหลาด แต่สภาพขณะนี้คือมีสติแต่ไร้สัมปชัญญะ 

“อือ”

ผงกหัวขึ้นแล้วเอนทับแขนคนข้างตัว เกี่ยวกอดรัดแขนเต็มเหนี่ยวด้วยเจตนาแอบแฝง ถ้าเมาแล้วต้องใช้โอกาสใหัเกิดประโยชน์สิ จะปล่อยทิ้งปล่อยขว้างได้ยังไง

แสงไฟเปร่งจ้าเพราะเข้าถึงช่วงคลับปิด เสียงเพลงหรี่ลงเล็กน้อยพอเป็นสัญญาณ รอบบริเวณครึ่งหนึ่งเมาทั้งน้ำ แสง สี และเสียง 

“พี่ธิศๆ”

คนที่โชตะกอดแขนอยู่ตะโกนเรียกใครอีกคน ได้ยินเช่นนั้นจึงตวัดสายตามองตาม จ้องเขม็งแม้กล้ามเนื้อเปลือกตาจะเปิดไม่ไหว ส่งสัญญาณเต็มที่ว่า ‘อย่า’ เข้ามา

“พี่มาร์ชเมาน่ะครับ”

บุคคลลำดับสามมองหน้าแดงๆ ปนตาเหลือกของเพื่อนตัวเองที่กอดรัดน้องรหัสเขาไม่ปล่อย อธิศเกือบจะโป๊ะแตกแต่ยังรั้งสติเล่นเนียนตามแผนได้อยู่

นึกอยากรู้ว่าไอ้สภาพเมาหัวทิ่มนี้จะทำอะไรเด็กตัวโตๆ อย่างธานินท์ได้

“เจย์ขับมันไปส่งคอนโดได้ไหม พี่น่าจะต้องพาไอ้พวกนี้กลับเหมือนกัน”

กล่าวพลางชี้นิ้วไปยังเพื่อนสองสามคนที่นอนระเกะระกะโซฟา สภาพหนักหนาสาหัสดั่งว่าขาหักเรียบร้อย ธานินท์ลังเลครู่นึงแต่ก็ไม่ฝืนปฏิเสธ

ปล่อยทิ้งไว้ก็จะใจร้ายเกินไป

คนเมาผู้สูงใหญ่เทียบเท่าหนุ่มรุ่นน้องสวมบทเนียนเสียยิ่งกว่าเนียน เพราะส่วนหนึ่งก็คือเมาจริงๆ พันโซเซขณะเดินผ่านกลุ่มประชาชนด้านนอกถนนที่เบียดเสียดพอกัน

“สีขาว”

น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าเบี่ยงบอกไปทางรถที่จอดชิดถนน แขนแกร่งพ้นเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์ตั้งใจเกี่ยวรัดคอแกร่งเต็มที่ ทิ้งน้ำหนักแนบเนื้อจนได้กลิ่นหอมจางๆ

ตัวหอมชะมัด

ธานินท์ยืนหอบหายใจมองสภาพรุ่นพี่ที่ปรือตามองมา เริ่มเคร่งเครียดว่าจะต้องไปส่งจริงๆ หรือ แต่ก็คงไม่มีทางเลือกมาก

“บ้านพี่อยู่ไหนครับ”

ไตร่ถามคนเมาขณะเข้ามานั่งประจำพวงมาลัยเรียบร้อย ใจดีเอื้อมไปคาดเข็มขัดให้ 

ทว่าสายตาหยาดเยิ้มของโชตะเพ่งมองเสี้ยวคอแกร่งขาวใกล้หน้าไม่ห่าง อยากดอมดมแต่หวั่นเกรงว่าจะโดนซัดหน้าเสียก่อน

แต่ถ้าเขาอยากได้ธานินท์ วันที่เปิดทางให้เข้าหาคงไม่ได้มีง่ายๆ เช่นวันนี้ว่าแล้วจึงรั้งคอหนาน่าชิมไว้ พูดระยะกระชั้นชิด

“หยิบโทรศัพท์ให้พี่หน่อย พี่จะพิมพ์ให้ดู”

“.........”

“ในกระเป๋ากางเกง”

ธานินท์วัยยี่สิบปีมองทั่วหน้าคมสันที่หลับตาพิงเบาะพร้อมลมหายใจไหลรินไม่เป็นจังหวะ ก้มมองกางเกงที่อีกฝ่ายบอก แต่ไม่เห็นว่ามีมือถือสักเครื่อง

“พี่ไม่ได้ลืมไว้ในผับใช่ไหมครับ”

อีกฝ่ายแสร้งปัดป่ายกระเป๋าสองข้างใต้กางเกงวอร์มผ้าเทายี่ห้อดี ขยับตัวลุกนั่งเบี่ยงให้เห็นข้างหลังแทน

“เป๋าหลัง หยิบให้พี่หน่อย”

และเด็กหนุ่มก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเอื้อมมือไปดึงมาและยื่นให้

ชะตากรรมเมาน้ำเหล้าพลอยให้ข้อความในมือถือเบลอพร่าเลือนแปลกไป จำต้องจับมาจ่อหน้าระยะมิลลิเมตรเสียแทนทำไมเวลาเมามันลำบากลำบนขนาดนี้วะ

“ชื่อมันยาว พี่ขอไอจีหน่อย เดี๋ยวส่งลิงก์ให้”

ธานินท์มองมือถือที่ถูกยื่นมาตรงหน้า แต่ทว่าระหว่างกำลังจะเริ่มเสิร์ชชื่อบัญชีไพรเวทตัวเอง กลับเห็นบางอย่างที่ชวนให้ใจกระตุกระรัว

“.........”

เร่งพิมพ์และกดรับข้อความโดยไว ไม่นานลิงก์ก็ถูกส่งมาก่อนคนเมาจะทรุดหัวสลบสไลไป

ชื่อคอนโดที่อีกฝ่ายว่ายาวเหยียดนั้นคือ ‘East Residence’

รถคันหรูสีขาวเคลื่อนไหวไหลไปตามท้องถนนโปร่งโล่งกลางกรุงเทพฯ ช่วงหนึ่งชะลอตัวกลางแยกไฟแดงรอสัญญาณแม้ถนนจะโล่งพร้อมให้ผ่าเพียงใด 

นัยน์เนตรเข้มนิลดั่งรัตติกาลเบี่ยงมองร่างหนาที่หลับพริ้มนิ่ง เก็บรายละเอียดทั่ววงหน้าคมสันแดงระเรื่อ ไล่ไปยังกลีบปากอิ่มหยักที่เผยอออกเล็กน้อยจรดแผ่นหน้าอกกว้างใต้เสื้อยืดขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ

“..........”

แสงสว่างสลับมืดพริ้วไหวกระทบตาเป็นระยะ ปลุกปั่นสติให้ฟื้นคืนกลับมา กระทบโสตประสาทเริ่มรู้สึกตัวในที่สุด 

“......อือ”

ร่างสูงใหญ่เริ่มเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้าๆ แล้วท้ายที่สุดก็ปะปะกับกระจกใสคุ้นตาเหมือนกับ…

ห้องตัวเอง?

สำรวจตัวเองก็พบว่าอยู่ในสภาพชุดเดียวกับตัวที่ผับเป๊ะ ภาพลางๆ ที่พอจะเริ่ม Recall ได้คือธานินท์ไถ่ถามเบอร์ห้องเขา นั่นคือสาเหตุที่มาถึงห้องก็เป็นได้

แต่เขาเมาเกินไป จนไม่มีช่วงเล่นกับเหยื่อตัวโต

โชตะลุกเดินวนหารอบห้องชุดคอนโดของตน แต่ไม่มีแม้แต่เงาของคนในห้วงความคิด คงมาส่งแล้วกลับไปแน่ๆ

แต่ได้ไอจีมาแล้วนิ่!

ทันใดนั้นร่างสูงวิ่งกลับไปห้องวนหาโทรศัพท์หยิบเปิดขึ้นมาดู เพ่งเลงยังชื่อเจ้าของไอจีที่พึ่งส่งลิงก์ไปเมื่อวานช่วง 03:0 A.M.

รอยยิ้มทั่วใบหน้าคมสันกระจ่างขึ้นยามเห็นรูปโปรไฟล์ที่เบลอเล็กน้อย เลื่อนกลับที่ช่องค้นหาชื่อก่อนหน้า…ธานินท์ต้องเห็นแน่ๆ ชื่อที่เขาเสิร์ชคาไว้ 

ต้องรู้สึกอะไรบ้างสิวะ

ร่างหนาสมส่วมตวัดแขนเกี่ยวลงน้ำเป็นจังหวะกลางน้ำใสในสระประจำมหาวิทยาลัย กล้ามเนื้อมวลแข็งแรงผ่านสายน้ำด้วยท่วงท่าว่องไว ยามร่างเวียนถึงขอบของฝั่งที่ว่ายมาจึงยื่นแตะขอบและพลิกตัวด้วยความไวว่ายไปอีกฝั่ง

“พี่เก่งจัง”

ใบหน้าคมสันด้วยเส้นชุ่มน้ำโผล่ขึ้นมายืนพัก หอบหายใจครู่หนึ่งแล้วมองไปยังเจ้าของเสียงเล็กใกล้หู

เป็นเช่นนี้เสมอเวลาเขามาฝึกว่ายน้ำที่สระ เด็กน้อยสองสามคนก็เวียนมาเรียนว่ายน้ำกับครูสอนเสมอ แต่เด็กหนุ่มที่นั่งขอบสระใกล้เขานี้อายุโดยรวมน่าจะยังไม่ถึงห้าขวบ

“เดี๋ยวเราก็ทำได้”

แววตากลมๆ ใสๆ เปร่งประกายดั่งราวกับดีใจ ความสดใสแผ่ซ่านทั่วส่งตรงมาจนสัมผัสได้

ความจริงที่ว่าเด็กเล็กเป็นสิ่งมีชีวิตที่บริสุทธิ์ไม่ได้เกินไปจากความจริงนัก ใต้ดวงตาใสๆ ไร้เดียงสาหรือคำพูดทั่วไปแม้ไม่แฝงสาระมาก มันเป็นเรื่องจริงไร้การปรุงแต่งมากกว่าผู้ใหญ่ด้วยซ้ำ

“ไท!!! มานี่ครับ”

“ครับ! ไว้เดี๋ยวผมมาหาใหม่นะ”

เด็กตัวเล็กๆ ที่นั่งมองเขาตะตีตะลานวิ่งไปเรียนกับเทรนเนอร์ต่อเป็นที่เรียบร้อย ธานินท์ที่มองตามไม่อาจระลึกตัวได้ว่าเผลอยิ้มตามมากแค่ไหน

ระหว่างนั้นเสียงทุ้มคุ้นหูฉุดรั้งความสนใจกลับมา

“อ่าวเจย์ บังเอิญจัง”

ปรากฎเป็นโชตะ 

“สวัสดีครับพี่มาร์ช”

ร่างสูงใหญ่เหนือสระสวมกางเกงขาสั้นรัดท่อนล่างตัวเดียว นอกเหนือจากนั้นก็เป็นกล้ามเนื้อลอนขาวแน่นดั่งเข้ายิมอย่างสม่ำเสมอ เดินมาวางโทรศัพท์และผ้าเช็ดตัวใกล้ที่นั่งข้างสระ ไม่วายยิ้มกว้างให้รุ่นน้องที่พึ่งเริ่มรู้จักกันได้ไม่นาน

ซุกซ่อนสีหน้าที่แท้จริงไว้ใต้ลึก

เขาไม่เคยมาว่ายน้ำที่นี่เลยด้วยซ้ำ ที่มาเพราะสืบจากเจ้าอธิศอีกที แล้วก็รู้ว่าธานินท์มักมาว่ายน้ำทุกๆ วันศุกร์ชนิดเต็มวัน

“มาว่ายทุกวันเหรอ”

ธานินท์คือน้องรหัสของอธิศ เขาพึ่งจะมาสังเกตเห็นเด็กหนุ่มจริงๆ ก็ตอนขึ้นปีสอง แต่พอได้เห็นและพูดคุยเล็กน้อย…..ความอยากได้ลึกๆ ก็ปลุกปั่นความต้องการส่วนลึก

แต่ปัญหาก็คือไอ้หน้านิ่งๆ ไม่รู้สึกไม่รู้สาอะไรนี่แหละ แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ใช่หรือไม่

“มาบางวันครับ พี่มาร์ชล่ะครับ”

หยักหน้ารับพร้อมยืดแขนไปด้านหลังอวดกล้ามเนื้อท่อนบนของตนเต็มที่ วูบหนึ่งเห็นดวงตาคู่คมเบี่ยงเมียงมองลงท่อนล่างเขาแล้วหันมองน้ำในสระแทน

“ไม่บ่อยเท่าไหร่ พี่มาส่งงานอาจารย์นิดหน่อยก็เลยแวะมาแช่น้ำสักหน่อย”

ธานินท์รับฟังแต่ก็ไม่ได้พูดความอะไรต่อยาว ทิ้งให้คนที่นั่งบนพื้นขอบสระมองสำรวจใบหน้าทรงเสน่ห์ได้ทั่วถึง

“งั้นผมว่ายน้ำต่อก่อนนะครับ”

สีหน้านั่นคล้ายลังเล แต่จากปฏิกิริยาก็พอดูออกว่าอยากว่ายน้ำมากกว่านั่งคุยกัน

“เอาเลย”

ว่าแล้วธานินท์ก็พลิ้วไหวลงไปใต้น้ำต่อ ร่างสูงปลิวลอยไปกับสายน้ำพร้อมการตวัดแขนสลับไปมาอย่างคล่องแคล่ว

เร็วชนิดที่ยังไม่เชื่อสายตา 

ร่วมเจ็ดแปดนาทีเด็กหนุ่มลอยกลับมาใกล้ไม่ไกลจากเขา ถามมาด้วยความสงสัยชัดเจน

“พี่ไม่ลงมาว่ายเหรอครับ”

พร้อมใบหน้าเรียบนิ่งดั่งเช่นทุกครั้งไป ร่างหนาขอบสระยิ้มขำเล็กน้อยหย่อนตัวลงน้ำที่ยังอยู่ในระดับความตื้น จุดที่เด็กคนนี้ว่ายลึกสองเมตรด้วยกระมัง

“จริงๆ พี่ว่ายน้ำไม่เป็น”

สิ้นคำระลอกน้ำหนึ่งก็ปลิวลอยมากระแทกทั้งคู่ ต้นเหตุคือกลุ่มเด็กนักเรียนที่ว่ายในสระเดียวกัน โชตะเช็ดคราบน้ำออกจากหน้าระหว่างแอบด่าในใจพลางๆ

มันว่ายยังไงของมันวะ!

“แต่ชอบมาสระหรือครับ”

ในหัวเริ่มสร้างบทละครทันที ขยับไปใกล้ขอบสระอีกครั้ง ยันไว้กับขอบแล้วดึงตัวให้ลอยขึ้น

“ใช่ พี่ชอบมาแช่น้ำ มันสงบดี แต่ก็ไม่ได้มาว่ายอะไร”

ปลดคำโตแล้วแย้มแยื้อนรอยยิ้มประกอบคำพูด พลันเหลือบสังเกตเห็นคนข้างหลังที่กำลังลอยตุบป่องเหนือน้ำจึงนำไอเดียมาใช้ให้เกิดประโยชน์

“พี่อยากลอยแบบนั้นได้ แต่ทำไม่ได้สักที”

ธานินท์หันไปตามทิศทางนั้น

“เจย์ทำเป็นป่ะ”

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ เริ่มแหงนหัวลอยไปข้างหลังจนท่อนบนจรดขาโผล่ลอยเหนือน้ำมาง่ายดายภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที

โชตะแอบตะลึง แม้จะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องตะลึงงันนัก แต่เทียบกับความสามารถที่เขามี เผลอๆ เขาต้องจมลงไปก่อนล่ะมั้งถึงตั้งสติให้ลอยขึ้นมาได้

“ทำไมดูง่าย”

ทำเป็นพยายาม แต่ความเป็นจริงผ่อนลมหายใจออกหน่วงตัวให้จมน้ำเต็มที่

“ให้ผมลองสอนไหม”

คำชักชวนเรียกใจแกร่งให้เต้นโหยง มองร่างสูงที่ขยับเดินมาใกล้จนน้ำไว้เป็นคลื่นโดนตัว แต่ความรู้สึกลึกๆ กำลังบอกว่าเด็กตรงหน้าเริ่มผ่อนปรนความเกร็งอย่างที่เคยเป็น

เขาเคยคุยกับธานินท์นับครั้งได้ จนกระทั่งมาจนถึงช่วงปีสอง ความจริงเขาไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ แต่เริ่มมีไอเดียแล้วว่าควรดึงความสนใจอย่างไร

“ลองหงายดูครับ เดี๋ยวผมสอนให้”

“พี่จะไม่จมใช่ไหม”

ขยับเดินเท้าพูดคล้ายกังวล ทว่าธานินท์กลับยกมือขึ้นเล็กน้อย พูดราวกับเขาเป็นเด็กหัดใหม่คนหนึ่ง

“เดี๋ยวผมจับหลังไว้ให้ครับ”

“โอเค”

ช่วงขยับมาใกล้กันจึงอาศัยจังหวะจับหมับแขนแกร่งอย่างแนบเนียน หัวใจพลันเต้นตึกตักแรงเกินควรยามฝ่ามือกว้างปนเย็นจากน้ำในสระทาบมาที่หลังแผ่วเบา

ยังไม่ทันได้แหงนหัวธานินท์กลับเสนอทางเลือกให้

“ถ้าพี่กลัวอยากลองใช้ห่วงยางไหมครับ”

คนมากความสามารถชี้ไปฝั่งไม่ใกล้ไม่ไกล….

ซึ่งกำลังหมายถึงห่วงยางรัดคอที่กลุ่มเด็กตัวเล็กๆ กำลังใช้ระหว่างเรียนว่ายน้ำ

“.........”

ไอ้เด็กนี่เป็นห่วงเขาหรืออยากกวนประสาท

“เผื่อพี่กลัวเฉยๆ”

พร้อมสีหน้ายิ้มเล็กน้อยราวกับกลัวว่าเขาจะโมโหที่โดนยัดเยียดห่วงยางเด็กให้ ซ่อนเต้นตุบตับระรัวในใจแล้วสบตาสู้

“ไม่เป็นไร”

“ไม่ต้องเกร็งนะครับ ลองกางแขนไปข้างหลังแล้วค่อยๆ หายใจครับ”

โชตะหย่อนหัวลงจนคลื่นน้ำใสแทรกเข้ามาในหูเป็นเสียงดัง ขยับยืดแขนขาตามคำสั่งแต่ไม่รักษาสมดุล-่าเหวอะไรทั้งนั้นจนหลังแนบชิดติดสนิทฝ่ามือกว้างที่รองรับ

ทว่าเพียงแค่เนื้อตัวสัมผัสมือนั่น ภาพในหัวก็ก่อเกิด หากมันเปลี่ยนมาลูบทั่วตัวเขาจะเป็นยังไงนะ

“...!!!!”

สติถูกรั้งกลับมาเข้าที่ยามท่อนขาโดนจับเล็กน้อยให้กางออก เป็นไปอย่างนุ่มนวลไม่ได้รุนแรงหรือกระด้างแต่อย่างใด

ไม่ผิดเพี้ยนไปจากความเป็นตัวตนของธานินท์ที่เขาเห็น

“กางขานิดหน่อยครับ”

คงจะไม่เป็นไรนักถ้าใช้จังหวะทำความรู้จักกัน 

เลื่อนมือไปกระชับกล้ามแขนขาวผ่อง อีกข้างปล่อยลอยตามคำแนะนำ

“ทำไมถึงชอบว่ายน้ำเหรอ”

คำถามเรียบง่ายทั่วไปแต่เขาได้รับเป็นรอยยิ้มกลับมา ไม่แน่ว่าเรื่องนี้ก็ได้ที่เป็นความสุขจริงๆ ของธานินท์

“มันสนุกดีน่ะครับ”

“แล้วหุ่นดีเพราะว่ายน้ำด้วยหรือเปล่า”

ในะระยะใกล้จนจับได้ เขาเห็นทั้งหมดแล้วว่าเด็กหนุ่มใต้ชุดนักศึกษาทั่วไปไม่ได้ทั่วไปเหมือนเสื้อ แน่นตึงสมส่วนและกล้ามเนื้อลอนช่วงหน้าท้องเล่นเอาลำคอแห้งผาก

อดทนไว้ก่อนนะไอ้มาร์ช 

“น่าจะเพราะอย่างนั้นด้วยครับ แล้วผมก็ทำงานยกของบ่อย”

เขาสืบมาจากอธิศเช่นกันว่าธานินท์ทำงานพาร์ทไทม์ทั่วไป แต่ต้องยกบ่อยขนาดไหนถึงหุ่นดีขนาดนี้เล่า

“พี่ยกเวททุกวันยังไม่ได้ขนาดนี้ เก่งว่ะ”

แสร้งแปะไหล่เล็กน้อยแล้วละมากางออกต่อตามเสต็ป หวังว่าการสัมผัสเเตะเนื้อต้องตัวเล็กน้อยพอจะกวนใจธานินท์ได้บ้าง

“….ผมว่าพี่ก็หุ่นดีแล้วนะ”

ดีแล้วจับมั้ย? จับได้นะ

“แต่ดีจัง ได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบ ได้ทั้งหุ่นได้ทั้งสุขภาพ” 

พูดไปตามความจริง เขาเห็นหลายคนมีความสุขกับการออกกำลัง หรือเล่นนู่นเลนนี่จนเชี่ยวชาญ เก่งในสิ่งที่ตัวเองรักเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งเพราะเหมือนได้สีสันของชีวิต

“แล้วพี่ชอบเล่นกีฬาอะไรเป็นพิเศษไหม”

คำถามธรรมดา แต่รู้สึกพิเศษขึ้นมาทันทีเวลามันออกจากปากธานินท์ ยิ้มแย้มดั่งเดิมตามพล๊อต

“พี่ชอบเตะบอล”

“อ่าครับ”

“แต่ช่วงนี้กำลังฝึกว่ายน้ำ แต่ว่ายไม่ได้สักที” 

“………”

สองดวงตาเลื่อนสบประสานทันทีที่ประโยคนั้นจบลง จงใจเกริ่นขนาดนี้แล้ว ไม่รู้สึกอะไรก็ให้มันรู้ไปสิ

“นานไหมกว่า-”

พูดไม่ถัดจบน้ำระลอกใหญ่สาดเข้าเต็มแผ่นหลังธานินท์แต่เต็มหน้าเขา จังหวะที่ตกใจน้ำไหลซอนเข้าจมูกก็เผลอไผลสูดลงลึก วินาทีนั้นโชตะพลิกตัวออกจากฝ่ามือกว้างอัตโนมัติ แต่โชคไม่ดีกลายเป็นจมลงน้ำไปทั้งตัว

“…..!!!!!” 

แต่นั่นยังไม่ตกใจเท่า…

ธานินท์ที่ดึงเขาขึ้นมาจากน้ำอย่างรวดเร็ว กอดรัดรอบตัวแน่นจนขาลอยจากพื้น

แค่ก!!! แค่ก!!!

รีบเร่งผละห่างขยับไปชิดขอบสระแล้วไอใส่พื้นข้างนอกแทน นานหลายทีและเริ่มหอบเหนื่อย แต่ขณะเดียวกันที่ยืนกันอยู่ไม่ได้เป็นน้ำลึก ธานินท์ช่วยเขาราวกับว่าเขากำลังจะจมน้ำตายเสียซะอย่างนั้น

รวมถึงความวูบโหลงใต้ดวงตาสองคู่หลังพ้นเหนือน้ำมา ดั่งว่าเขาสำคัญกับเด็กนี่มาก

“โอเคไหมครับ”

“โทษที แค่กๆ!! โอยแสบ”

น้ำตาคลอเหนี่ยวดวงตาแต่ไม่อาจบดบังบังภาพที่เขาเห็นได้ ทว่าเมื่อกี้ที่เขาเห็นให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป

“ด่าได้ไหมเนี่ย”

พูดกึ่งจริงกึ่งประชดแล้วตวัดตาขุ่นๆ ไปทางตัวต้นเรื่องที่ว่ายไปจนเกือบชิดขอบสระ 

โชตะตัดสินใจขยับลุกขึ้นไปขอบปูนเหนือน้ำเช่นเดิม แต่ละความคิดจากภาพเมื่อครู่ไม่ได้ ฝั่งธานินท์ที่ยืนอยู่เริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไป….หรือเขาพูดแรงไปวะ

“สระที่นี่ก็โอเคดีนะ แค่กๆ!! เสียดายคนเยอะเกินไปหน่อย”

หนุ่มรุ่นน้องเห็นด้วยแล้วขยับตัวลุกเหนือน้ำมานั่งข้างกัน ใบหน้าคมสันประปรายคราบน้ำใสพึมพำรับแล้วตวัดขาแกร่งในน้ำแผ่วเบา

“ครับ บางทีผมก็ว่ายไม่ถนัดเหมือนกัน”

เป็นความน่าหงุดหงิดอย่างนึงสิหน่า เขาเองก็ไปวิ่งแถวสวนสาธารณะค่อนข้างบ่อย วิ่งทางตรงที่เหนื่อยเป็นทุนเดิม มันทวีคูณเวลาต้องวิ่งซอกแซกหลบคน

“พี่ก็ไม่ค่อยชอบถ้าคนเยอะแบบนี้ แต่ช่วงนี้พี่อยากฝึกว่ายน้ำก็เลยไปเช่าสระว่ายน้ำไว้เผื่อได้ใช้”

“ชะ เช่าหรือครับ?”

ถามเสียงตื่นๆ กับความรวยที่พูดว่าเช่า ‘สระว่ายน้ำ’ ง่ายๆ สบายดั่งราวกับเช่ามือถือจำพวกนั้น

“ใช่ พี่อยากฝึกเงียบๆ แต่ก็ไม่ค่อยได้ไป บางทีไปแล้วว่ายไม่ได้ก็หงุ ดหงิดแต่มันใหญ่พอๆ กับที่นี่เลยนะ”

“……….”

“ถ้าเจย์ได้ไป เจย์น่าจะชอบ”

หยอดขนาดนี้ สาบานได้เลยว่ายังไงธานินท์ต้องตีความหมายออก

อายุเข้ายี่สิบแล้ว ไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาดั่งวัยสี่ห้าขวบแน่นอน แต่ถ้าธานินท์ยอมเล่นตามกับเขา….นั่นก็ถือว่าไฟเขียว

“ดีจังครับ”

“………”

แล้วก็ปล่อยไว้เช่นนั้นไม่หือไม่อือหรือถามใดๆ เพิ่มเติม 

ที่พูดไปมันเวิร์คไหมเนี่ย

“ถ้าอยากไปพี่พาไปได้นะ”

“ครับ?”

คอแกร่งแทบเคล็ดทันทีที่เขาเสนอไปตรงๆ ว่าแล้วก็ดึงวิชาจิตวิทยามาใช้

“ฮ่าๆ พี่แค่รู้สึกว่าไม่ค่อยคุ้มเงินที่เสียไปน่ะ เช่าแล้วก็ไม่ค่อยได้ไปใช้ ถ้าเจย์ไปช่วยใช้ก็คงดี”

“.......”

“แล้วก็ถ้าเจย์ลองไป เจย์สอนพี่ว่ายน้ำด้วยก็คงจะดี พี่ก็อยากเป็นเร็วๆ”

ถ้ามีเงินเช่าสระว่ายน้ำ ก็ย่อมมีเงินจ่ายครูมาสอนแน่หากตั้งใจจริง แต่ทำไมเขาถึงยังเลือกธานินท์ นั่นคือสิ่งที่อยากสื่อ

“ผมไม่ค่อยมีวันว่างน่ะครับ”

น้ำเสียงคล้ายลังเลและหลีกเลี่ยงการสบตาเป็นสัญญาณดีอย่างนึง นั่นไม่ใช่ประโยคปฏิเสธแน่นอนโชตะมั่นใจ ดังนั้น….

“ถ้าเจย์อยากลองไปบอกพี่ได้ พี่ก็อยู่แต่บ้านไม่ค่อยได้ไปไหน ถ้าได้เรียนว่ายน้ำก็คงดี”

ดวงตาคู่คมเข้มนิลหันมามองราวกับซ่อนความคิดประมวลไว้ลึกๆ โชตะจึงคลี่ยิ้มจางหวังประโลมความกังวล

“มีไอจีพี่อยู่นิ่ใช่ไหม”

เอาล่ะ ถือว่าอ่อยพอละ ธานินท์คงอยากใช้เวลาว่ายน้ำกับตัวเองจริงๆ มากกว่าสนทนาเรื่อยเปื่อยแบบนี้

หยัดกายขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยสบประสานกับดวงตากลมๆ ที่ช้อนมองมา

….ราวกับกำลังถามว่าจะกลับแล้วหรือ

“ทักพี่มาได้ถ้าอยากไป”