เรื่อง ตำนานรัก ปีศาจมังกรทมิฬ

....นานมาแล้วบนสรวงสวรรค์ให้กำเนิดบุตรชายเชื้อสายเผ่ามังกรสองตน คนพี่กายแท้เป็นสีดำทมิฬ ไอมารคละคลุ้งทั่วร่างกาย คนน้องกายแท้สีทองเรืองรอง ด้วยความที่บุตรทั้งสองมีพลังมหาศาลจึงทำให้มารดาผู้ให้กำเนิดที่มีร่างเป็นมัจฉาอ่อนแอและดับสลายไป ทั่วทั้งสวรรค์ชั้นฟ้าเกิดเรื่องแปลกประหลาดมากมาย เมื่อบุตรชายทั้งสองจุติ

เหล่าบรรดาเทพเซียนบนสวรรค์บ้างก็ว่าเป็นลางดี ที่บนสรวงสวรรค์ชั้นฟ้าให้กำเนิดเทพผู้ยิ่งใหญ่ อนาคตคงได้ปกครองสามภพเป็นแน่ แต่บ้างก็ว่าเป็นลางร้าย เพราะคนพี่มีร่างกายสีดำ ไอมารคละคลุ้ง ถือเป็นอัปมงคล ถ้ามีชีวิตอยู่บนสวรรค์ต่อไป สวรรค์เก้าชั้นฟ้าคงต้องจบสิ้นแล้ว และยังมีข่าวลืออีกว่าที่พระชายาผู้ให้กำเนิดโอรสทั้งสองต้องดับสลาย จริงๆแล้วเป็นเพราะพลังชั่วร้ายของโอรสคนพี่ต่างหาก

.

ข่าวลือเรื่องลางร้ายแพร่สะพัดไปทั่วสวรรค์ ทำให้เหล่าเทพเซียนต่างเป็นกังวลและเริ่มอยู่ไม่ติดที่ ต่างพากันมาคุกเข่าหน้าตำหนักองค์เง็กเซียน ให้กำจัดปีศาจอัปมงคลนี้เสีย ก่อนที่สวรรค์จะพินาจเหล่าเทพเซียนจะเดือดร้อน

องค์เง็กเซียนลำบากใจยิ่งนัก จะดีจะชั่วก็ยังถือเป็นลูกชายา ที่สำคัญเด็กคนนี้ก็ยังมิได้ทำผิดอันใด ยังมิทันได้กลายร่างเป็นคน

จะทำลายดวงจิตกำจัดให้สิ้นก็ดูจะโหดร้ายเกินไป แต่จะเพิกเฉยต่อเหล่าเทพเซียนและชะตาสวรรค์ก็มิได้

"ข้า ในนามองค์เง็กเซียนแห่งสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ไม่เพิกเฉยต่อชะตาสวรรค์ ขอปลดโอรสเชื้อสายมังกรคนพี่ จากตำแหน่งโอรส ตัดรากเซียน ทำลายตบะขับไล่ออกจากสวรรค์ ไม่สามารถบำเพ็ญเซียนเป็นเทพได้อีก"

"จากนี้ไป เจ้ากับข้า และสวรรค์เก้าชั้นฟ้า ไร้ซึ้งพันธะต่อกัน"

.

.

.

ร้อยปีต่อมา

ณ. ลานกว้างหน้าสำนักหลิงเซียว (สำนักบำเพ็ญเซียนปฏิบัติตามวิถีสวรรค์ ที่ตั้งอยู่ในดินแดนมนุษย์ ผู้ที่ปฏิบัติตามกฎและตั้งใจบำเพ็ญเพียร จะมีอายุที่ยืนยาว)

"ท่านเจ้าสำนักนั่นคืออะไร เหตุใดลูกแก้ววิเศษประจำสำนักที่ตั้งอยู่บนแท่นจึงเกิดประกายแสง" ไป๋ซูซู หนึ่งในศิษย์ประจำสำนักเอ่ยถาม

เจ้าสำนักหลิงเซียว ที่รู้ดีว่าเหตุการณ์นี้คืออะไร ทำได้เพียงทอดมองลูกแก้วอยู่พักหนึ่ง โดยไม่พูดอะไร ก่อนที่จะสั่งให้ศิษย์ในสำนักก้มคำนับ

"แต่ไรมาสำนักหลิงเซียวปฏิบัติตามวิถีสวรรค์ ศิษย์ในสำนักหลิงเซียวจงน้อมรับหน้าที่ที่สวรรค์มอบหมาย" หลังจากสิ้นเสียงเจ้าสำนัก ศิษย์ในสำนักต่างพากันก้มหัวคำนับหน้าแท่นวางลูกแก้ววิเศษ

ไม่นานก็เกิดแสงสว่างวาบ ทั่วบริเวณแท่นวางลูกแก้ววิเศษ ก่อนจะมีร่างของชายรูปงาม สวมชุดขาวดูสะอาดตาปรากฏขึ้น

"ข้าคือเทพผู้ดูแลตำหนักองค์เง็กเซียน ได้รับมอบหมายจากองค์เง็กเซียนให้นำหน้าที่ที่สำนักหลิงเซียวต้องรับผิดชอบ มามอบให้เจ้าสำนัก นี่คือการไหว้วานจากสวรรค์ เจ้าสำนักโปรดทำตามคำสั่ง"

"ข้า เจ้าสำนักหลิงเซียวมิบังอาจขัดพระบัญชา"

"นี่คือดอกม่านจูซาหัว เป็นดอกไม้ในแดนยมโลก ถือกำเนิดที่หน้าประตูสังหารมาร" เทพผู้ดูแลตำหนักองค์เง็กเซียนกล่าว พร้อมกับดอกม่านจูซาหัวที่ลอยอยู่ตรงหน้าระหว่างเขากับเจ้าสำนัก

"ท่านจะให้สำนักหลิงเซียวกระทำอันใดลึ" เจ้าสำนักมองดูด้วยความประหลาดใจ

"เมื่อ1,000ปีก่อน เกิดสงครามเทพมารขึ้น ประตูสังหารมารที่กักขังอสูรและมารเอาไว้ เกิดอาคมถดถอย พลังกระจัดกระจาย องค์เง็กเซียนคนก่อนและเหล่าเทพ พยายามรวบรวมพลังที่กระจัดกระจายเพื่อผนึกประตูสังหารมารอีกครั้ง แต่กลับรวบรวมพลังได้แค่ครึ่ง พลังอีกครึ่งหนึ่งได้บังเอิญถูกจิตของดอกม่านจูซาหัวดูดซับไปโดยมิตั้งใจ องค์เง็กเซียนพยายามจะดึงพลังที่โดนดูดซับกลับคืนแต่กลับไม่เป็นผล จึงทำได้เพียงดูแลดอกม่านจูซาหัวนี้ไว้เป็นอย่างดี แต่เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ยากที่ดอกไม้ต้นเล็กๆจะรับไหว จึงทำให้ต้นของมันค่อยๆเหี่ยวเฉาและตายไปในที่สุด เหลือไว้เพียงดอกม่านจูซาหัวเพียงดอกเดียว จนตอนนี้ดอกของมันเริ่มจะไม่ไหวแล้วเช่นกัน มีเพียงหนทางเดียวที่จะรักษาดอกม่านจูซาหัวนี่เอาไว้เพื่อไม่ทำให้ประตูสังหารมารพังทลาย อสูรมารเข้ายึดครอง สามภพโกลาหล คือการทำให้ดอกไม้ดอกนี้กลายเป็นภูตร และส่งมาอยู่ที่แดนมนุษย์ ดอกไม้ดอกนี้ได้รับพลังเพื่อกระตุ้นจากองค์เง็กเซียน การกลายร่างเป็นคนคงไม่ใช้เวลานานนัก" เทพผู้ดูแลตำหนักองค์เง็กเซียน เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เจ้าสำนักฟัง

เมื่อเจ้าสำนักฟังจบ ก็พอจะรู้แล้วว่าสำนักหลิงเซียวมีหน้าที่ต้องทำอะไรในครั้งนี้

"น้อมรับพระบัญชาองค์เง็กเซียน" เจ้าสำนักหลิ่งเสี่ยวก้มคำนับแล้วพูด

"ดี! แต่เจ้าสำนักควรจำไว้ว่าดอกไม้ดอกนี้คือความเป็นตายของทั้งสามภพ เมื่อดอกไม้ดอกนี้กลายร่างเป็นคน จงให้ปฏิบัติตามกฎของสำนักอย่างเคร่งครัดและดูแลเป็นอย่างดี เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมท่านควรบอกกับนางว่า นางมีทางเลือกและจุดจบอย่างไร" เมื่อพูดจบ ร่างของเทพผู้ดูแลตำหนักองค์เง็กเซียนก็ค่อยๆจางหายไป

"น้อมส่งองค์เทพ" ศิษย์ในสำนักกล่าวพร้อมกัน

.

.

.

นับตั้งแต่ตอนนั้นเวลาก็ผ่านมากว่า 20 ปี

ที่หมู่บ้านใกล้ชายฝั่งทะเลบูรพาเกิดข่าวลือที่น่าสะพรึงกลัว ชาวบ้านต่างเล่าลือกันว่า ที่ทะแลแห่งนี้มีปีศาจร้ายคอยก่อความวุ่นวาย ชาวบ้านที่ออกไปหาปลาหรือเดินทางผ่านทะเล บ้างก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย บ้างก็กลับมาแล้วเอาแต่พูดเพ้อว่า "ปีศาจมังกรทมิฬ! ปีศาจมังกรทมิฬจะเอาชีวิตทุกคน"

เรื่องราวเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ปีศาจมังกรตนนี้ตั้งตนเป็นจอมมารกดขี่เหล่าปีศาจหลายตนให้มาเป็นข้ารับใช้ คอยก่อความวุ่นวายให้แก่มนุษย์ไม่เว้นแต่ละวัน นอกจากจะมีข่าวคนที่ออกทะเลแล้วหายสาบสูญ ที่บริเวณนี้ยังเกิดภัยพิบัติ สภาพอากาศแปรปรวนอีกด้วย บางครั้งก็มีฝน-่าใหญ่ตกลงมา จนทำให้ทั่วบริเวณเกิดน้ำท่วม บางครั้งสภาพอากาศก็ร้อนจัดจนบรรดาสิ่งมีชีวิตพากันล้มตาย และอากาศบางช่วงก็หนาวจัดจนพืชพรรณเสียหาย ทุกอย่างล้วนเกิดจากฝีมือของปีศาจมังกรทมิฬตนนี้

.

เรื่องวุ่นวายต่างๆเดือดร้อนไปถึงสวรรค์ องค์เง็กเซียนจึงมีบัญชาให้ทหารสวรรค์ลงไปคุมตัวปีศาจมังกรทมิฬตนนั้นขึ้นมาเพื่อรับโทษทัณฑ์

.

.

.

(ณ.สวรรค์เก้าชั้นฟ้า)

"หึ ท่านเจ้าสวรรค์ ท่านดูถูกข้าเกินไปแล้ว ลำพังทหารสวรรค์ของท่านแค่ไม่กี่ตน ก็บังอาจมาจับเจ้าแห่งทะเลบูรพาอย่างข้างั้นรึ ที่ข้ายอมขึ้นมาบนนี้เพราะข้าอยากจะมาเจอท่านยังไงล่ะ แล้วไหนล่ะองค์เง็กเซียนผู้สูงส่ง ใจคอท่านไม่คิดจะออกมาต้อนรับข้าหน่อยรึ"

"หุบปากเน่าๆของเจ้าซะ! เจ้าปีศาจ ถ้าคิดอยากจะรักษาชีวิตของตัวเองไว้!" เทพผู้คุมแท่นลงทันฑ์สวรรค์กล่าว

"ท่านน่ะหรอ เทพผู้คุมแท่นลงทันสวรรค์ อยากจะเอาชีวิตข้า ก็ต้องดูว่าท่านมีความสามารถแค่ไหนกัน!" พูดจบปีศาจมังกรเฮยหลงก็พุ่งตัวเข้าหาเทพผู้คุมแท่นลงทัณฑ์ จึงทำให้เกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่ เหล่าทหารสวรรค์ก็พุ่งตัวเข้าไปเพื่อจัดการปีศาจตนนี้

.

.

การต่อสู้กินเวลาไปหลายชั่วยาม ถึงแม้เทพผู้คุมแท่นลงทันฑ์สวรรค์จะเก่งกาจ และมีเหล่าทหารสวรรค์อีกหลายตน แต่ก็ยังพ่ายแพ้ให้ปีศาจมังกรเฮยหลง สิ่งต่างๆรอบบริเวณนั้นพังกระจัดกระจาย แท่นลงทันฑ์สวรรค์ถูกผ่าเป็นเสี่ยง

ทันใดนั้นก็เกิดปรากฏการณ์แปลกประหลาด ฟ้าครึ้มก้อนเมฆจับตัวกันเป็นกลุ่ม เกิดแสงสว่างวาบพร้อมเสียงปริศนาขึ้นมา

"เจ้าปีศาจมังกร นิสัยชั่วร้ายแล้วยังมิสำนึกผิด กำเริบเสิบสานทำลายแท่นลงทันฑ์สวรรค์ ทำให้เทพผู้คุมแท่นลงทันฑ์สวรรค์กับทหารสวรรค์ต้องบาดเจ็บล้มตาย หากสวรรค์มิกำจัดปีศาจชั่วร้ายอย่างเจ้า ก็คงจะไม่ได้แล้ว"

.