เรื่อง ระบบสุดยอดอาจารย์ ศิษย์ของข้าลิขิตฟ้าด้วยตัวเอง
เหนือ้ฟ้าของิแศักดิ์สิทธิ์า้ำอมตะ าแรงกรรโชกพัดผ่านไอพลังวิญญาณที่แผ่คลุมทั่วทั้งฟ้า ราวกับสวรรค์กำลังอึดอัดใจต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ัิผู้ยิ่งใหญ่ 38 คน และกึ่งัิอีกนับร้อยจากิแศักดิ์สิทธิ์า้ำอมตะ ลอยตัวเผชิญหน้าอยู่กับัิผู้ยิ่งใหญ่มากกว่า 200 คนของตระกูลอู๋ และพันธมิตรของพวกมัน
กลิ่นอายของความตึงเครียดลอยอบอวลไปทั่ว ความเงียบที่ปกคลุมไม่ได้เกิดจากความสงบ... แต่มันคือความเงียบก่อนพายุอันบ้าคลั่งจะถาโถมเข้าใส่
ท่ามกลางการรวมตัวของผู้บ่มเพาะระดับสูง หานหมิงกลับยืนอยู่บนแผ่นดาบบินได้ด้วยท่าทีสบายๆ มือหนึ่งถือถ้วยข้าว อีกมือถือช้อนตักข้าวหมูตุ๋นเข้าปาก เขาค่อยเคี้ยวอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อน โดยไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อยว่าความตายอาจจะมาเยือนเขาได้ทุกลมหายใจ
หลัวหยุนไห่มองมาที่หานหมิงด้วยสายตาคล้ายอยากจะฟาดหัวของหานหมิงให้ทิ่ม แล้วตะโกนขึ้น
“ในเวลานี้เจ้ายังจะมีอารมณ์กินข้าวอีกงั้นเรอะ! ถึงพวกเราจะฟื้นคืนชีพได้ในโถงวิญญาณ แต่การบ่มเพาะมันลดลงนะโว๊ย!”
หานหมิงยักไหล่ ขณะตักหมูตุ๋นคำต่อไปเข้าปาก เขาเคี้ยวให้ละเอียดก่อนแล้วจึงตอบกลับ
“การกินอาหารมันช่วยลดความตึงเครียดได้ ตาแก่”
หานหมิงกลืนอาหารก่อนจะพูดต่ออย่างจริงจัง “การได้ทำกิจกรรมอย่างการรับประทานอาหารสามารถลดความเครียดได้ ในสถานการณ์ที่กดดัน เพราะร่างกายและสมองจะจดจำช่วงเวลาการกินอาหารว่าเป็นช่วงที่ปลอดภัยและผ่อนคลาย มันเลยอาจจะส่งผลให้ร่างกายและสมองรู้สึกสงบลงในระดับหนึ่ง ทำให้สามารถคิดวิเคราะห์และมีสติมากขึ้น”
หลัวหยุนไห่หน้าเหวอไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดสวนกลับ
“นะ... พูดอะไรที่คนทั่วไปไม่ค่อยเข้าใจอีกละ…… เจ้านี่มันบ้าจริงๆ!”
แต่ก่อนที่เสียงของเขาจะสิ้นสุดลง หานหมิงก็หายตัวไปทันที
คนจากตระกูลอู๋ที่กำลังประเมินสถานการณ์ถึงกับเบิกตากว้าง เพราะในพริบตา... ร่างของหานหมิงก็วาร์ปไปโผล่อยู่ตรงหน้าของพวกเขาโดยไม่ให้ตั้งตัวแม้แต่น้อย
ัิผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งรีบชักอาวุธออกมาในเสี้ยววินาที เขาดึงดาบวิญญาณระดับัิผู้ยิ่งใหญ่ขึ้นมาตั้งรับการโจมตีของหานหมิงทันที
แต่หานหมิงเพียงแค่ยกมือขึ้น ดาบแห่งแสงที่ดูเหมือนจะเกิดจากการควบแน่นของพลังแสงบริสุทธิ์ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขาและทะยานโจมตีใส่าคนั้อย่างรวดเร็ว
ัิจากตระกูลอู๋คนอื่นๆ เห็นเช่นั้ก็รีบเข้ามาช่วย การโจมตีมากมายหลายทิศทางพุ่งมาทางหานหมิง อย่างรวดเร็ว
คนจากิแศักดิ์สิทธิ์า้ำอมตะ เองก็ตกใจไม่ต่างักับคนจากตระกูลอู่ แต่คนที่สนิทกับหานหมิงอย่างหลัวหยุนไห่ จ้าวหงหลง ไป๋จิงเซิน และเฉินซิงเทียน ต่างเข้าใจความหมายจากการเคลื่อนไหวั้ทันที ก่อนที่พวกเขาจะขยับตัวไปแล้ว
“มีคนเปิด ก็ต้องมีคนตาม” เฉินซิงเทียนพูดขึ้นสั้นๆ พร้อมกับพุ่งตามไปเช่นเดียวกับคนอื่น ก่อนที่เขาจะส่งเสียงภายในไปหาคนอื่นๆ ให้ใช้การโจมตีที่แรงที่สุดใส่หานหมิง
ขณะเดียวั หานหมิงยิ้มบางๆ ดาบแห่งแสงในมือของเขาฟาดออกไปด้วยพลังที่แม้แต่ัิผู้ยิ่งใหญ่ยังต้องขนลุก
ัิฝ่ายตระกูลอู๋ตั้งท่ารับการโจมตีอย่างมั่นใจ โดยคิดจะใช้พลังทั้งหมดของเขารับการโจมตีเอาไว้แล้วดึงหานหมิงให้อยู่ในระยะประชิดเพื่อให้คนอื่นๆ โจมตีหานหมิงพร้อมั
แต่ในวินาทีก่อนที่ดาบจะปะทะ... ดาบแห่งแสงั้กลับหายไปในอากาศ ราวกับไม่มีอยู่จริง!
ดวงตาของาคนั้เบิกกว้างขึ้นทันที
เขารู้แล้วว่า... เขาพลาด เขาน่าจะโจมตีสวนไปเลย เขาไม่ควรเลือกที่จะป้องั เมื่อคิดได้แบบั้าคนั้พยายามฟันสวนไปที่คอของหานหมิงด้วยความเร็วสูงสุด แต่ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว
ดาบแห่งแสงปรากฏขึ้นอีกครั้งในมือของหานหมิง... ฟาดฉับเดียว ผ่าร่างของัิผู้ยิ่งใหญ่ั้ขาดเป็นสองส่วนอย่างรวดเร็ว
เลือดและเศษพลังวิญญาณแตกกระจายเต็ม้ฟ้า
แต่าคนั้ยังไม่ยอมตายเปล่า เขากัดฟันดึงร่างที่ถูกผ่าออกเป็นสองส่วนของตัวเองเข้าไปจับรัดหานหมิงไว้สุดแรง
“ฆ่ามันซะ!! ตอนนี้!!” วิญญาณของเขาคำรามด้วยเสียงสุดท้าย
ในเสี้ยววินาทีั้ พลังจากธาตุต่างๆ พุ่งเข้ามาใส่หานหมิงราวกับพายุ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ และธาตุอื่นๆ พร้อมทั้งดาบ หอก และอาวุธัิผู้ยิ่งใหญ่มากมายที่ปะทุขึ้นมาจากทั่วทุกทิศ
การโจมตีหลายร้อยสายมารวมัเป็นคลื่นมรณะมหึมาที่จะบดขยี้หานหมิง หานหมิงยังไม่ขยับตัว แต่แววตาของเขายังคงนิ่งเฉยพร้อมพูดคำพูดบางอย่าง
“ใจเย็นๆ …”
ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!...
ตูม! ตูม! ตูม! ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!
เสียงของอาวุธที่แทงทะลุกล้ามเนื้อดังก้องทั่ว้ฟ้า และพลังธาตุปะทะเข้ากับร่างกาย มันดังพอจะทำให้ผู้คนในสนามรบเงียบลงชั่วขณะ าคนหนึ่งจากตระกูลอู๋พูดขึ้น
“พลังแห่งความว่างเปล่า…”
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าของทุกคน กลับไม่ใช่สิ่งที่ใครคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นได้
ทุกการโจมตีจากัิของตระกูลอู๋ ไม่ว่าจะเป็นพลังธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ หรือแม้แต่ดาบ หอก ทวน และอาวุธัิที่พุ่งตรงไปยังร่างของหานหมิง ไม่มีสิ่งใดแตะต้องตัวเขาได้แม้แต่ปลายเส้นผม
เพราะรอบตัวของหานหมิงในตอนนี้... ถูกปกคลุมไว้ด้วยบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ มันคือ ความว่างเปล่า
เป็นความว่างเปล่าสีใสที่ล่องลอย ราวกับอากาศที่ไร้รูปร่าง ไม่มีสี ไม่มีเสียง ไม่อาจจับต้อง ไม่มีอะไรที่สามารถตรวจสอบได้
ทุกพลังที่ถูกปลดปล่อยใส่หานหมิง ไม่ว่าจะรุนแรงหรือรวดเร็วแค่ไหน เมื่อเข้าสู่รัศมีของความว่างเปล่าของหานหมิง ก็ทำให้การโจมตีเหล่าั้หายไปทันที ราวกับไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก
แต่หานหมิงไม่หยุดแค่เพียงการป้องั เขายกมือขึ้นข้างหนึ่ง ค่อยๆ หมุนกลางอากาศเบาๆ เหมือนกำลังควบคุมบางสิ่ง
เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา ความว่างเปล่ารอบตัวเขาก็เริ่มบิดเบี้ยว ก่อนจะเชื่อมกับอีกความว่างเปล่าหนึ่ง ที่โผล่มาจากด้านหลังของเหล่าัิของตระกูลอู๋เอง
ความสามารถของเขา ไม่ใช่แค่ป้องั... แต่ยัง สะท้อนกลับ ได้ด้วย
ทุกการโจมตีที่มุ่งมาที่หานหมิง ถูกเปลี่ยนเส้นทางแล้วพุ่งกลับไปยังเจ้าของของมันเองอย่างแม่นยำและรวดเร็ว
การโจมตีจากอาวุธัิหลายร้อยชิ้นที่ถูกปล่อยออกมาเมื่อครู่ กลับพุ่งย้อนกลับ แทงทะลุร่างของัิผู้ยิ่งใหญ่จากตระกูลอู๋อย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงสดไหลพุ่งกระเซ็นกลางอากาศพร้อมเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและตกใจ
"อ๊ากกกก!!"
"อ๊าาาาา!!"
"อร๊ายยยยย!!"
เสียงร้องแห่งความเจ็บปวดปะทุขึ้นรอบด้าน ทั้งดาบ หอก ทวน และพลังธาตุต่างๆ ที่ควรเป็นพลังที่ใช้สังหารหานหมิง... บัดนี้กลายเป็น-่ากระสุนที่ย้อนกลับมาเล่นงานเจ้าของอย่างไร้ทางต่อต้านใดๆ
หลายคนไม่ทันตั้งตัว บางคนร่างทะลุเป็นรู บางคนร่างขาดสะบั้น บางคนแขนหาย ขาหาย ร่างกายถูกไฟไหม้หรือบางคนก็เสียชีวิตทันที
“แม่ง...อะไรัวะเนี่ย!?” ัิคนหนึ่งจากตระกูลอู๋ร้องลั่น ขณะจ้องมองแขนของตนที่ถูกหอกของตนเองปักจนเกือบขาด
แต่ยังไม่ทันที่พวกมันจะได้ตั้งหลัก เสียงแหบแห้งของใครบางคนก็ดังขึ้นกลางสนามรบ
“ฆ่าไอ้เด็กเวรนั่นไปพร้อมัเลย!” เสียงของหลัวหยุนไห่ตะโกนลั่น ท่ามกลางออร่าที่ปะทุขึ้น
“ข้ารอเวลานี้มานานแล้ว!” จ้าวหงหลงคำรามลั่นตามมาทันที
“ถึงจะฆ่าไม่ตายแต่แขนสักข้างก็ยังดี!” เฉินซิงเทียนหัวเราะพร้อมชักดาบออกมา
“เดียวข้าจะเผาข้าวหน้าหมูตุ๋นไปให้เจ้าเอง!” ไป๋จิงเซินวาดมือสร้างรูปแบบขึ้นมาทันที
ออร่าของัิผู้ยิ่งใหญ่จากิแศักดิ์สิทธิ์า้ำอมตะ พุ่งทะยานสู่จุดสูงสุดในพริบตา ทุกคนไม่ได้กักเก็บพลังแม้แต่น้อยพวกเขาใส่ทุกอย่างที่ตัวเองมีในการโจมตีครั้งนี้ ก่อนจะกลายเป็นแสงพุ่งเข้าใส่หานหมิงราวกับจะสังหารเขาจริงๆ
ตูมมมมมมมมมมม!!
ตูมม! ตูมม! ตูมม!!
พลังโจมตีหลากสายสาดเข้าใส่ตำแหน่งของหานหมิงจากทุกทิศราวกับพายุบ้าคลั่ง ัิของตระกูลอู่ที่จะตั้งท่าป้องัก็ต้องพบว่าตัวเองไม่สามารถรวบรวมพลังวิญญาณได้แม้แต่น้อย
“พวกแกกล้าใช้พิษกับ… อ๊ากกกกกก!!”
"แย่แล้ว…. อ๊าาาาา!!"
"ข้าไม่สามารถควบแน่นพลังได้…. อร๊ายยยยย!!"
"ไอ้เวรเอ๊ย ในคำทำนายของคุณหนูซุย มันไม่ใช่แบบนี้สิ อ๊าาาาาาา!"
"ไอ้บ้าเอ๊ย ใครคนไหนมันจะไปคิดว่าจะมีพิษเคลือบไว้ที่ทางออกของความว่างเปล่าั อ๊าาาาาาา!!"
เสียงกรีดร้องมากมายมาจากฝั่งของตระกูลอู๋
ัิหลายคนที่ยังบาดเจ็บจากการสะท้อนพลังโจมตีเมื่อกี้ ไม่สามารถหลบพลังโจมตีระลอกใหม่นี้ได้ทัน พวกเขาถูกคลื่นพลังจากฝ่ายิแศักดิ์สิทธิ์า้ำอมตะซัดใส่เต็มแรง จนร่างกายและวิญญาณสูญสลายไป
ร่างหลายร่างกระเด็นไถลกลางอากาศ เลือดพุ่งยาวเป็นสาย พร้อมฝนบน้ฟ้าที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องราวกับโลกกำลังเสียใจต่อการจากไปของัิเหล่านี้
แต่ยังไม่จบ...
ในจังหวะที่คนจากตระกูลอู๋ที่ไม่ถูกการโจมตีสวนกลับจากหานหมิงคิดว่าตนเองถอยพ้นจากเขตอันตรายแล้ว ใต้เท้าของพวกเขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ผิดแปลก
“คว... ความว่างเปล่า!?”
สายตาของพวกเขากวาดลงมามองที่อากาศใต้เท้า ก่อนจะเห็นว่าใต้ฝ่าเท้าคือ ความว่างเปล่าที่ไร้สี ไร้เสียง ไร้รูปร่าง ที่กำลังเปิดออกเงียบๆ
ทันใดั้ คลื่นดาบแห่งแสงจำนวนมากก็พุ่งทะยานขึ้นมาจากเบื้องล่าง ฉีกกระชากร่างของัิผู้ยิ่งใหญ่บางคนจนขาขาด แขนหาย บางคนโดนผ่าตรงกลางและแบ่งร่างกายของเขาเป็นสองซีกอย่างโหดเหี้ยม
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??