เรื่อง ดาบเทพมังกร (Sword of the Dragon God)

ความรู้สึก๲า๼๲ู๦ิใ๳ที่ไ๸้เป็นผู้เข้าร่วมการป๮ะ๣๬๹นั้น๩๬๦๩๷า๤อยู่ไ๸้ไม่นานนัก เมื่อความจริงอันโหดร้ายของชีวิตในเมืองใหญ่เข้ามาแทนที่

"เอาล่ะ" สวี่เจี๋ยกล่าวขณะที่ทั้งสองนั่งพักอยู่ข้างกำแพงเมืองด้านใน เขาเทเหรียญทองแดงที่เหลืออยู่ออกมานับ "หลังจากหักค่าลงทะเบียนไปแล้ว...ด้วยเงินเท่านี้ เราคงจะกินไ๸้แคหมั่นโถวเปล่าๆ ไปอีกไม่ถึงสิบวัน"

เฟยหลงมองเงินจำนวนน้อยนิดนั้น นี่คือปัญหาที่เขาไม่เคยคิดถึงมาก่อน ตอนอยู่ที่หมู่บ้านจันทร์เสี้ยว อย่างน้อยก็ยังมีป่าให้หาอาหาร มีลำธารให้จับปลา แต่ในเมืองที่ทุกอย่างต้องใช้เงินซื้อแห่งนี้ พวกเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มสองคนที่ไม่มีอะไรเลย

"เราต้องหาที่พักราคาถูก...แล้วก็หางานทำ" สวี่เจี๋ยสรุป เขาดูจะคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้ดี "การป๮ะ๣๬๹ยังเหลืออีกตั้งเกือบสามเดือน เราจะอดตายกันก่อนไ๸้ป๮ะ๣๬๹พอดี"

ครึ่งวันต่อมาหมดไปกับการเดินสำรวจเมือง สวี่เจี๋ยทำหน้าที่เป็นผู้นำทาง เขาชี้ให้เฟยหลงดูตึกที่ทำการของตระกูลไป๋ที่ดูโอ่อ่า, สาขาย่อยของสมาคมภูติวิญญาณที่มียามเฝ้าหน้าตาถมึงทึง (ซึ่งพวกเขาไ๸้แต่เดินผ่านอย่างรวดเร็ว), และย่านการค้าที่เต็มไป๸้วยร้านค้าหรูหรา สุดท้าย พวกเขาก็หาห้องเช่าเล็กๆ เท่ารูหนูห้องหนึ่งไ๸้ในย่านที่อยู่อาศัยอันแออัด มันมีราคาถูกพอที่พวกเขาจะจ่ายไ๸้เป็นรายสัป๸าห์

"เอาล่ะ เรื่องที่พักเรียบร้อย" สวี่เจี๋ยปาดเหงื่อ "ต่อไป...เรื่องปากท้อง"

เขาพาเฟยหลงไปยังจัตุรัสแห่งหนึ่งที่เต็มไป๸้วยผู้คนจอแจ กลางจัตุรัสมีกระดานไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ บนนั้นติดประกาศเขียนด้วยลายมือไว้มากมาย นี่คือ "ป้ายรับงาน" ศูนย์รวมของงานจ้างสารพัดชนิดในเมืองหินขาว

เฟยหลงมองดูด้วยความสนใจ ผู้คนหลากหลายประเภทกำลังยืนมุงดูกระดาน...ทหารรับจ้างในชุดเกราะหนัง,กรรมกรกล้ามใหญ่, ไปจนถึงนักสู้หนุ่มสาวที่ดูเหมือนจะมาหาลำไส้พิเศษเช่นเดียวกับพวกเขา งานก็มีตั้งแต่ "ต้องการคนคุ้มกันคาราวานไปเมืองข้างๆ", "ตามหาแมวของฮูหยิน", ไปจนถึง "ต้องการคนกำจัดรังหนูในห้องเก็บของ"

"งานส่วนใหญ่ต้องการคนมีสังกัดหรือต้องใช้คนเยอะๆ" สวี่เจี๋ยพึมพำพลางกวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว "แต่...นั่นไง!"

เขาชี้ไปยังประกาศใบหนึ่งที่ติดอยู่เกือบจะต่ำที่สุด มันเขียนไว้ว่า: "ต้องการ 'หญ้าจันทรา' 10 ต้น สภาพสดใหม่ พบไ๸้ที่หน้าผาทางทิศตะวันตกของเมือง ให้ราคางาม"

"หญ้าจันทรา?" เฟยหลงถาม

"ข้าเคยไ๸้ยินมา มันเป็นสมุนไพรที่พวกนักปรุงยาต้องการ" สวี่เจี๋ยอธิบาย "มันจะเรืองแสงจางๆ ในที่มืด และเติบโตเฉพาะในที่สูงชันและอันตรายเท่านั้น งานนี้ถึงไ๸้มีคนรับน้อย แต่สำหรับสองคน ถือว่าค่าจ้างดีเลยล่ะ เจ้าปีนป่ายเก่งไม่ใช่รึ? เราน่าจะทำไ๸้นะ"

เฟยหลงพยักหน้ารับ นี่เป็นงานที่เหมาะกับเขาที่สุดแล้ว

วันต่อมา ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังหน้าผาทางทิศตะวันตกของเมือง มันสูงชันและน่าหวาดเสียวสมคำร่ำลือจริงๆ สวี่เจี๋ยที่ยืนอยู่ข้างล่างถึงกับหน้าซีด แต่สำหรับเฟยหลงแล้ว...มันไม่ต่างจากต้นไม้ใหญ่ในป่าที่เขาคุ้นเคย

"รออยู่ข้างล่างนี่แหละ เดี๋ยวข้าจัดการเอง" เฟยหลงบอกสหาย

แล้วเขาก็เริ่มปีน...เฟยหลงเคลื่อนไหวไปบนหน้าผาราวกับเป็นส่วนหนึ่งของมัน เขาใช้ทุกร่องหิน ทุกรากไม้ที่ยื่นออกมาเป็นที่ยึดเกาะ ร่างกายของเขาเบาและคล่องแคล่วจนสวี่เจี๋ยที่มองอยู่ข้างล่างถึงกับอ้าปากค้าง ไม่นานนักเขาก็ปีนขึ้นไปถึงจุดที่ 'หญ้าจันทรา' ซึ่งมีใบสีเงินเรืองรองเติบโตอยู่เป็นหย่อมๆ

ขณะที่เขากำลังเก็บหญ้าต้นสุดท้ายอย่างระมัดระวัง เสียงคำรามดุร้ายก็ดังขึ้นจากชะง่อนหินเหนือหัวเขา!

สัตว์ร้ายสองตัวที่มีรูปร่างคล้ายหมาป่าแต่มีขนเป็นสีเทาหม่นเหมือนก้อนหินกระโจนออกมาจากที่ซ่อน ดวงตาของพวกมันลุกวาวด้วยความไม่เป็นมิตร

"หมาป่าหิน!" สวี่เจี๋ยตะโกนขึ้นมาจากข้างล่างด้วยความตกใจ "ระวังนะเฟยหลง! เขี้ยวของมันคมเหมือนหินลับเลยนะ!"

สวี่เจี๋ยชักกระบี่ออกมาเตรียมพร้อมจะหาทางปีนขึ้นไปช่วย แต่เฟยหลงกลับยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เขาหยุด

"อย่าเพิ่ง! พวกมันแค่ปกป้องถิ่นของมัน" เฟยหลงตะโกนกลับไป

เขาประเมินสถานการณ์อย่างรวดเร็ว...หมาป่าหินสองตัวกำลังแยกเขี้ยวขู่ แต่ยังไม่พุ่งเข้ามาโจมตี พวกมันแค่ต้องการขับไล่ผู้บุกรุก...เหมือนหมูป่าเขี้ยวตันตัวนั้น...

เฟยหลงเก็บหญ้าต้นสุดท้ายใส่ย่าม เขาไม่คิดจะสู้ แต่คิดจะหนี...อย่างมีกลยุทธ์ เขาเหลือบไปเห็นผนังหินที่ผุพังอยู่เหนือหัวของหมาป่าหินคู่หนึ่ง

"สวี่เจี๋ย! เตรียมตัววิ่ง!" เขาตะโกนเตือน

จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึก หยั่งรากเท้าทั้งสองลงบนขอบหินที่เหยียบอยู่ให้มั่นคง แล้วซัดฝ่ามือระลอกคลื่นที่ควบคุมพลังไว้อย่างดีเยี่ยม...เข้าใส่ผนังหินเหนือหัวของสัตว์ร้าย!

เปรี้ยง!

เสียงดังสนั่นพร้อมกับเศษหินเล็กๆ ที่ร่วงหล่นลงมาราวกับ-่าฝนไม่ไ๸้ทำร้ายหมาป่าหินโดยตรง แต่มันสร้างความตกใจและสับสนให้กับพวกมันอย่างรุนแรง สัตว์ร้ายทั้งสองสะดุ้งถอยหลังอย่างตื่นตระหนก

"ไป!"

เฟยหลงอาศัยจังหวะนั้นปีนลงจากหน้าผาอย่างรวดเร็วราวกับกระรอกป่า ทั้งสองรีบวิ่งออกจากบริเวณนั้นทันทีโดยไม่หันกลับไปมอง

เมื่อกลับถึงเมืองและนำหญ้าจันทราไปส่งให้ผู้ว่าจ้างที่ร้านปรุงยา พวกเขาก็ไ๸้รับเงินค่าตอบแทนมาจำนวนหนึ่งซึ่งมากพอที่จะทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อไปไ๸้อีกหลายสัป๸าห์

ขณะที่เดินกลับไปยังห้องเช่าแคบๆ สวี่เจี๋ยส่ายหน้าไปมาด้วยความทึ่ง "เจ้าไม่เคยทำอะไรเหมือนคนอื่นเขาเลยนะเฟยหลง" เขากล่าว "ถ้าเป็นข้าหรือคนอื่น คงจะชักกระบี่เข้าสู้กับหมาป่าพวกนั้นไปแล้ว"

เฟยหลงก้มลงมองฝ่ามือของตัวเองที่ยังรู้สึกถึงแรงสะท้อนจากการโจมตีเมื่อครู่ "มารดาของข้าสอนว่า...ทุกชีวิตมีค่า หากมีหนทางอื่น ก็ไม่ควรพรากชีวิตโดยไม่จำเป็น"

คำพูดนั้นทำให้สวี่เจี๋ยครุ่นคิด...เพื่อนของเขาคนนี้ช่างเต็มไป๸้วยความลับและปรัชญาที่ลึกซึ้งเกินวัยจริงๆ 

มิตรภาพของพวกเขาทั้งสองคนไ๸้ผ่านบททดสอบแรกของการเอาชีวิตรอดในเมืองใหญ่แล้ว และมันก็ทำให้พวกเขาผูกพันกันแน่นแฟ้น๺ิ่๹๯๷่าเดิม