เรื่อง เกิดใหม่เป็นเซียนทั้งที ขอประเดิมด้วยการรีดไถปีศาจหมู

ซูหยุนคร้านจะต่อปากต่อคำ ก้าวเท้าออกไปอีกหนึ่งก้าว เผยกลิ่นอายพลังระดับ ขั้นขัดเกลาวิญญาณระดับกลาง ออกมาอย่างไม่มีปิดบัง

จ้าว๬ู๋จี๋ชะงักไปครู่หนึ่งด้วยความประหลาดใจ เจ้าเด็กนี่ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้าใช้พลังแค่ขั้นขัดเกลาวิญญาณมาท้าตีท้าต่อยกับข้า?

แต่ก็ดี... ในเมื่อตระกูลหลิวไหว้วานมาให้เก็บมันอยู่แล้ว จะตายช้าตายเร็วก็ค่าเท่ากัน

ร่างของจ้าว๬ู๋จี๋ลอยขึ้นสู่กลางอากาศ มองลงมาที่ซูหยุนด้วยสายตาเหยียดหยามราวกับมองมดปลวก "ถ้าเจ้าแตะต้องชายเสื้อข้าได้แม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะสงเคราะห์ให้เจ้าตายสบายๆ ก็แล้วกัน!"

ซูหยุนพยักหน้าหงึกๆ "ตกลงตามนั้น!"

จิตสัมผัสขยับเพียงวูบเดียว ทันใดนั้น ปราณกระบี่อันคมกริบนับร้อยเล่มก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ ซูหยุนจ้องมองจ้าว๬ู๋จี๋ แล้วเอ่ยเสียงเบา

"ไป!"

จาง๬ู๋เบิกตากว้างมองท้องฟ้า พอหวนนึกถึงปราณกระบี่เจ็ดเล่มที่ตนเคยภาคภูมิใจนักหนา ก็ได้แต่ทอดถอนใจ นี่สินะ... โฉมหน้าที่แท้จริงของเคล็ดวิชานี้...

ทางด้านจ้าว๬ู๋จี๋ ทันทีที่เห็นฝูงกระบี่นับร้อย เขาก็ร้องอุทานในใจว่า ฉิบหายแล้ว! ไอ้เด็กนี่มันซ่อนเขี้ยวเล็บ!

แม้จะไม่คิดว่าซูหยุนจะทำอันตรายตนได้ แต่เพื่อความไม่ประมาท เขารีบคว้าผ้าป่านเก่าๆ ที่ชุ่มโชกไปด้วยคราบเลือดออกมา สะบัดวูบหนึ่ง หมอกโลหิตสีแดงฉานก็พวยพุ่งออกมาปกป้องร่างของเขาเอาไว้

ในทะเลความรู้ เสี่ยวถง ร้องลั่น "เจ้านาย! หมอกโลหิตนั่นสร้างจากการเคี่ยวกรรมวิญญาณคนเป็น! ไอ้หมอนี่มันอำมหิตผิดมนุษย์!"

ซูหยุนสัมผัสได้ถึงเสียงกรีดร้องโหยหวนที่ดังแว่วมาจากหมอกเลือดนั้น ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง

"เจ้านี่... สมควรตายจริงๆ!"

ราวกับรับรู้ถึงเจตนาฆ่าของซูหยุน ปลาสีดำใน ทะเลความรู้ ก็สะบัดหางวูบหนึ่ง จุดแสงสีดำทมิฬพุ่งออกมาเกาะติดไปกับปราณกระบี่เหล่านั้น

เมื่อได้รับพลังเสริม ปราณกระบี่นับร้อยก็เปล่งประกายแสงสีดำมืดมิด ความเร็วพุ่งทะยานขึ้นอีกสามส่วน พุ่งเข้าปะทะกับหมอกโลหิตในชั่วพริบตา!

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

หมอกโลหิตที่สัมผัสถึง 'กลิ่นอายแห่งความตาย' บนตัวกระบี่ถึงกับสั่นสะท้าน มันไม่อาจต้านทานได้แม้แต่กระบี่เดียว ถูกฉีกกระชากจนแตกกระซ่าน กลับคืนสู่สภาพผ้าเก่าๆ ตามเดิม

ท่ามกลางสายตาที่เบิกโพลงด้วยความหวาดกลัวสุดขีดของจ้าว๬ู๋จี๋ ร่างของเขาถูกปราณกระบี่เจาะทะลุจนพรุนเป็นรังผึ้ง! กลิ่นอายความตายกัดกินไปทั่วร่าง ทำลายพลังชีวิตจนหมดสิ้นในเสี้ยววินาที

ตุบ!

ร่างไร้วิญญาณร่วงหล่นกระแทกพื้น ฝุ่นตลบฟุ้ง

จาง๬ู๋มองศพที่ตายตาไม่หลับของจ้าว๬ู๋จี๋ด้วยสีหน้าซับซ้อน "เมื่อก่อน... พี่ชายข้าก็เ๵๮าะไปล่วงรู้ว่ามันแอบสร้างศาสตรามารที่ชั่วช้าชิ้นนี้ ถึงได้สั่งสอนมันไป..."

ยังไม่ทันได้รำลึกความหลัง ซูหยุนก็คว้าหมับเข้าที่ไหล่ของจาง๬ู๋ ตวาดลั่น "หนี!"

เขาไม่ปกปิดระดับพลังอีกต่อไป ทะยานร่างขึ้นสู่ฟ้า เผยพลังระดับ ขั้นเชื่อมจิต เต็มพิกัด พาจาง๬ู๋เหาะหนีไปทางทิศตรงข้ามอย่างรวดเร็ว

คล้อยหลังไปไม่ถึงสองลมหายใจ เงาร่างเจ็ดแปดสายก็ร่อนลงตรงจุดที่พวกเขาเคยยืนอยู่... คนที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่มนี้ ยังอยู่ ขั้นเชื่อมจิตระดับกลาง!

คนกลุ่มนั้นไม่แม้แต่จะปรายตามองศพของจ้าว๬ู๋จี๋ พอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่ซูหยุนทิ้งไว้ ก็ทะยานร่างไล่ตามไปติดๆ!

ชายหน้าตาอำมหิตคนหนึ่งเอ่ยขึ้น "ข้าก็นึกว่าเจ้าหลิวซานมันไร้น้ำยาเอง ที่โดนเด็กเมื่อวานซืนซัดจนปางตาย ที่ไหนได้... มันซ่อนพลังไว้นี่เอง! โชคดีที่พี่ใหญ่รอบคอบ ส่งพวกเรามากันหมด ไม่งั้นวันนี้คงปล่อยมันหนีไปได้แน่!"

ผู้ฝึกตนอีกคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้พิทักษ์ตระกูลหลิวหัวเราะร่า "ฆ่าจ้าว๬ู๋จี๋ได้ในพริบตา ไอ้หนูนี่นับว่ามีฝีมือ แต่หิ้วตัวถ่วงอย่างจาง๬ู๋ไปด้วยแบบนั้น รับรองว่าหนีไปได้ไม่ไกลหรอก... หึๆ"

พวกเขาไม่ได้เกรงกลัวพลังที่ซ่อนอยู่ของซูหยุนเลยแม้แต่น้อย ต่อให้เก่งแค่ไหน แต่โดนรุมเจ็ดแปดคนแบบนี้ ยังไงก็ไม่รอด

...

จาง๬ู๋สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวที่ไล่กวดมาติดๆ จากด้านหลัง ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น "น้องชาย ทิ้งข้าไว้เถอะ! ถ้าเจ้าหนีไปคนเดียว พวกมันอาจจะตามไม่ทัน!"

ซูหยุนเหลือบมองจาง๬ู๋แวบหนึ่ง แล้วก็ลอบถอนหายใจ... ถ้าเป็นเจ้าพวกกัวเลี่ยงหรือฟางเหวินอยู่ที่นี่ ป่านนี้คงรู้เจตนาของข้าไปนานแล้ว

ท่านผู้นำตระกูลคนนี้นิสัยดีก็จริง... แต่หัวช้าไปหน่อยแฮะ

เขาจำใจต้องอธิบาย "ก็เ๵๮าะข้าพาเจ้ามาด้วยไง พวกมันถึงได้ไล่ตามมาทัน ถ้าข้าหนีเร็วปรู๊ดปร๊าด มันจะดูผิดสังเกต เข้าใจไหม?"

จาง๬ู๋ร้องอ๋อ "เจ้าไม่อยากให้คนในเมืองฝูเฟิงแตกตื่น เลยล่อพวกมันออกมาจัดการรวบยอดทีเดียวข้างนอก?"

ซูหยุนพยักหน้า ในที่สุดก็ฉลาดขึ้นมาบ้างแล้ว

จาง๬ู๋ลอบเดาะลิ้นในใจ น้องชายแซ่ซูคนนี้ ตกลงเป็นใครมาจากไหนกันแน่? ทำไมถึงได้เก่งกาจขนาดนี้? วาจาเมื่อครู่ ต่อให้เป็นศิษย์เอกของสำนักจินหยาง ก็คงไม่กล้าพูดออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้หรอก...

ระหว่างที่คุยกัน ซูหยุนก็แอบลดความเร็วลงอีกนิด...

...

ผ่านไปครึ่งค่อนวัน ซูหยุนลดความเร็วลงจนถึงขีดสุด จนสามารถมองเห็นกลุ่มคนที่ไล่ตามมาได้ด้วยตาเปล่าแล้ว

เขาลอบพยักหน้า แค่นี้น่าจะไกลพอแล้ว

ร่างของเขาชะงักวูบ แล้วดิ่งลงสู่ป่าเขาเบื้องล่างทันที

ผู้นำกลุ่มตระกูลหลิวเห็นดังนั้นก็แสยะยิ้ม "ฮึ! หมดแรงแล้วสินะ!"

พวกเขารีบลดเพดานบินตามลงไปในป่าทึบ...

แต่ผิดคาด... ยังไม่ทันได้เริ่มค้นหา พวกเขาก็เห็นซูหยุนยืนรออยู่กลางลานโล่งที่สังเกตเห็นได้ง่ายที่สุด กำลังส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้

หลิวเซิ่งมองซูหยุนแวบหนึ่ง ไม่สนใจรอยยิ้มนั้น แปดรุมหนึ่ง ต่อให้เจ้ามีปีกงอกออกมา ก็หนีไม่พ้นเงื้อมมือข้าหรอก...

จาง๬ู๋ได้แต่อึ้ง ...แล้วข้าไม่ใช่คนเรอะ? ทำไมนับแค่หนึ่งวะ?

หลิวเซิ่งส่งสัญญาณให้ลูกน้องกระจายกำลังล้อมซูหยุนกับจาง๬ู๋ไว้ ไม่รีบร้อนลงมือ เอ่ยเนิบๆ "เจ้านี่นับว่ามีฝีมือจริงๆ ถ้าไม่ใช่เ๵๮าะกระเตงตัวถ่วงมาด้วย เราคงไล่ตามเจ้าไม่ทันง่ายๆ แบบนี้"

จาง๬ู๋ที่ความมั่นใจถูกทำลายจนป่นปี้ไปแล้ว ไม่เถียงสักคำ ก้มหน้ายอมรับคำว่า 'ตัวถ่วง' ไปโดยดุษณี

ซูหยุนไม่สนใจคำชม กลับถามสวนไปว่า "เจ้าเป็นคนตระกูลหลิว?"

ชายผู้นั้นเลิกคิ้ว "ถูกต้อง รู้ได้ยังไง?"

ซูหยุนทำเสียงจิ๊จ๊ะ "ก็วิธีพูดจาของเจ้า... มันถอดแบบมาจากไอ้สวะที่หอสมบัติจูเป่าคนนั้นเปี๊ยบเลยน่ะสิ"

หลิวเซิ่งหมดอารมณ์จะเล่นสนุกทันที สีหน้าเปลี่ยนเป็นอำมหิต "นั่นมันหลานชายข้า!"

สิ้นคำพูด เขาไม่รีรออีกต่อไป หัตถ์ยักษ์ขนาดมหึมาปรากฏขึ้นเหนือหัวซูหยุน ความหนาแน่นและพลังทำลายล้างเหนือกว่าที่หลิวซานใช้ในวันนั้นไม่รู้กี่เท่า!

คนอื่นๆ เห็นหัวหน้าเปิดฉาก ก็พากันงัดศาสตราเวทและอิทธิฤทธิ์สารพัดชนิดออกมา โจมตีใส่ซูหยุนและจาง๬ู๋ราวกับห่าฝน!

หลิวเซิ่งถือศาสตราวิญญาณรูปทรงตะขอประหลาด อัดพลังใส่จนปลายตะขอเปล่งแสงคมกริบยาวสามฟุต ฟันฉับเข้าใส่ซูหยุน

ซูหยุนมองการโจมตีรอบทิศทางแล้วแค่แค่นเสียงเย็น จิตสัมผัสกระตุ้นทะเลวิญญาณ พลังปราณอันมหาศาลถูกดึงออกมา ควบแน่นเป็น เกราะพลังปราณ ที่หนาเตอะ ครอบคลุมร่างของเขาและจาง๬ู๋เอาไว้

ตูม! ตูม! ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ฝุ่นควันฟุ้งกระจายบดบังทัศนวิสัย! พื้นดินบริเวณนั้นถูกปอกออกไปลึกกว่าครึ่งฟุต

เกราะพลังปราณสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเมื่อปะทะกับการโจมตีพร้อมกัน แสงของมันจางลงวูบหนึ่ง

ซูหยุนเห็นดังนั้น ก็รีบเติมพลังปราณบริสุทธิ์เข้าไปใหม่อย่างไม่เสียดาย ทำให้เกราะที่ทำท่าจะแตกสลายกลับมาแข็งแกร่งดังเดิมในพริบตา

แม้ร่างของซูหยุนจะถูกฝุ่นควันกลืนกิน แต่สีหน้าของกลุ่มคนตระกูลหลิวกลับไม่มีใครยิ้มออก

จิตสัมผัสของพวกเขาบอกชัดเจนว่า แม้กลิ่นอายของซูหยุนจะอ่อนลงเล็กน้อย แต่ไอ้เกราะเต่านั่นยังห่อหุ้มเขาไว้อย่างแน่นหนา ไม่บุบสลายแม้แต่น้อย

หลิวเซิ่งรู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาในใจ ความแข็งแกร่งของเจ้าเด็กนี่มันระดับปีศาจชัดๆ! ตอนนี้ตระกูลหลิวกับมันเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันแล้ว ถ้าปล่อยให้มันหนีรอดไปได้ ตระกูลหลิวคงไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุขแน่!

เขาตวาดลั่น "อย่ามัวยืนบื้อ! มีทีเด็ดอะไรขนออกมาให้หมด! วันนี้ต้องฝังมันไว้ที่นี่ให้ได้!"

ซูหยุนเองก็เริ่มรู้จุดอ่อนของตัวเอง แม้พลังโจมตีจะรุนแรงชนิดข้ามขั้นไปฆ่าคนได้สบาย แต่ด้านการป้องกันกลับเป็นจุดบอด รู้งี้หาศาสตราเวทสายป้องกันติดตัวไว้บ้างก็ดี!

แต่ถ้าใครไ๸้๺ิ๤ความคิดนี้คงอยากจะกระโดดถีบหน้าซูหยุนสักที แค่เอาพลังปราณเพียวๆ มารับตีนผู้ฝึกตนขั้นเดียวกันแปดคนพร้อมกันได้ขนาดนี้ เอ็งยังจะไม่พอใจอะไรอีก!

เห็นพวกมันเตรียมจะโจมตีระลอกสอง ซูหยุนก็แสยะยิ้ม ยังจะเอาอีกเรอะ?

เขาสะบัดแขนเสื้อ ส่งร่างจาง๬ู๋ลอยละลิ่วไปหลบในที่ปลอดภัย เมื่อหมดห่วง พลังในทะเลวิญญาณก็เดือดพล่านราวกับน้ำต้ม จิตสัมผัสนำทาง เปลี่ยนพลังเหล่านั้นให้กลายเป็น... ปราณกระบี่เต็มท้องฟ้า!

จาง๬ู๋ที่มองดูอยู่ไกลๆ ถึงกับอ้าปากค้าง จำนวนขนาดนี้... น่าจะเป็นร้อยๆ เล่ม! หรือว่าคราวที่แล้วที่เขาระเบิดห้องลับ... นั่นยังไม่ใช่ขีดจำกัดของเขาอีกเรอะ?

หลิวเซิ่งเห็นปราณกระบี่มหาศาลขนาดนั้น ก็รู้ทันทีว่าประเมินซูหยุนต่ำไปมาก ตะโกนลั่น "ถอยเร็ว!"

ทุกคนไม่รอให้บอกซ้ำ รีบแตกฮือหนีตายไปคนละทิศละทาง

แต่ซูหยุนมีหรือจะเปิดโอกาส ปราณกระบี่นับร้อยพุ่งทะยานออกไปราวกับ-่าฝนสังหาร เจาะทะลุทุกสรรพสิ่งที่ขวางหน้า!

แม้พวกมันจะเป็น ขั้นเชื่อมจิต ที่มีความเร็วสูง แต่ปราณกระบี่ของซูหยุนนั้นกึ่งมีรูปกึ่งไร้รูป มันไล่ล่าเป้าหมายอย่างกัดไม่ปล่อย!

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังระงม... คนที่ดวงกุดหน่อยก็ถูกแทงเข้าจุดตาย สิ้นใจคาที่

ส่วนพวกที่ดวงแข็งหน่อย ก็ถูกเจาะจนตัวพรุน กลิ่นอายความตายสีดำกัดกินบาดแผล ดูท่าคงยื้อชีวิตไว้ได้อีกไม่นาน

หลิวเซิ่งไหวตัวทันเป็นคนแรก จึงหนีไปได้ไกลที่สุด บวกกับ ศาสตราวิญญาณ คู่กายทำจากโลหะประหลาดที่แข็งแกร่ง ช่วยรับกระบี่แทนไปได้หลายเล่ม ทำให้เขามีแผลฉกรรจ์แค่ที่ขาขวาที่ถูกเจาะจนเป็นรูโหว่ ส่วนอื่นๆ ยังครบสมบูรณ์

แต่เมื่อสัมผัสได้ถึง 'กลิ่นอายความตาย' ที่กำลังลามเลียขึ้นมาจากบาดแผล เขาตัดสินใจเด็ดขาด กัดฟันฟันฉับเข้าที่ขาตัวเอง ตัดขาขวาทิ้งทันทีเพื่อรักษาชีวิต!

เสียงครวญครางรอบกายค่อยๆ เงียบลง... ลูกน้องของเขาตายเรียบด้วยฤทธิ์ของกลิ่นอายความตาย

ซูหยุนเดินเนิบๆ เข้ามาหาหลิวเซิ่ง แม้ชายคนนี้จะตัดขาตัวเองทิ้ง แต่กลิ่นอายความตายได้แทรกซึมเข้าสู่ชีพจรหลักไปนานแล้ว ต่อให้ตัดขาไปก็แค่ยื้อเวลาตายออกไปอีกนิดหน่อยเท่านั้น...

หลิวเซิ่งรู้ชะตากรรมตัวเองดี ใจหนึ่งก็อยากจะตายอย่างสมเกียรติ แต่อีกใจความกลัวตายก็เข้าครอบงำ เขาอ้าปากร้องขอชีวิต

"ไว้ชีวิตข้าเถอะ! ข้าสาบานว่าตระกูลหลิวจะไม่ตามจองเวรเจ้าอีก!"

เห็นซูหยุนยืนนิ่ง เขาละล่ำละลักพูดต่อ "เจ้าอยากได้อะไร? ศาสตราวิญญาณ? ยาทิพย์? หรือผลึกวิญญาณ? ข้าให้เจ้าได้หมด! ขอแค่ช่วยชีวิตข้าด้วย!"

ซูหยุนถอนหายใจออกมาเบาๆ แววตาเหม่อลอยคล้ายกำลังรำลึกความหลัง

"เมื่อก่อน... ก็มีคนคนหนึ่ง เคยร้องขอชีวิตข้าแบบนี้แหละ... บทพูดแทบจะเหมือนกันอย่างกับแกะเลย..."

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ก้มลงมองหลิวเซิ่ง แล้วถามเรียบๆ

"เจ้ารู้ไหมว่าจุดจบของเขาเป็นยังไง?"

"ยะ... ยังไงรึ?" หลิวเซิ่งถามกลับด้วยความหวังอันริบหรี่

ซูหยุนยิ้มเย็น

"เขาตาย... โดนข้าตบตายคามือนี่แหละ..."