เรื่อง ยุทธวิจิตรพิชิตจักรภพ

.. ฉึก ! ฉึก ! ฉึก ! ฉึก ! ฉึก ! หน้าไม้ถูกยิงตามสัญญาณของซออะวิน .. กลุ่มยอดยุทธ์กุสุมาที่ตั้งท่าอยู่ก่อน ต่างระดมยิงโจรที่บุกเข้ามา ลูกศรโลหะนับร้อยๆ ดอกพุ่งแหวกอากาศเข้าใส่ผู้บุกรุกดัง-่าฝน

แต่กลับผิดคาด .. เหล่าสมุนโจรก็เตรียมตัวมาพร้อม พวกมันยกโล่เข้าสกัดลูกศรอันแหลมคม

.. เคร๊งงง .. เคร๊งงง .. เคร๊งงง .. คร๊างงง .. เสียงลูกศรโลหะปะทะถูกโล่เหล็กดังเกรียวกราว

อ๊ากกก ! เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด สมุนโจรถูกลูกศรยิงทำร้ายล้มหงายไปกว่าสิบคน แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งพวกมันเอาไว้ ยังเหลือสมุนโจรอีกนับร้อยๆ เร่งฝีเท้าบีบกระชับโอบล้อมเข้ามา

ไฟไหม้ ! ไฟไหม้ ! .. เสียงตะโกนมาจากเรือนพักคนงาน พวกโจรประสานกันทั้งภายนอกภายใน .. คนงานที่เพิ่งรับเข้ามาใหม่ได้เผยโฉมแปรเปลี่ยนเป็นโจรร้ายทำการวางเพลิงเรือนพักโดยทันใด

สถานการณ์คับขันถึงขีดสุด พวกโจรที่บุกเข้ามามีกำลังมากกว่าชาวกุสุมากว่าเท่าตัว ทั้งยังมีสายโจรที่แฝงตัวอยู่ก่อนเข้าร่วมการปล้นชิงครั้งนี้

.. แผนการถูกกำหนดมาอย่างแยบคาย ใช่เป็นแค่การปล้นชิงธรรมดาหรือ ?

จอมยุทธ์ซออะวินยืนมองอย่างสุขุม มันสั่งการ “หน่วยภูผาทองปกป้องท่านชาย ภูผานิลประจำที่สูง ..”

แล้วจึงพุ่งกายลงจากหลังคา ปากกู่ร้องด้วยเสียงอันดังว่า “.. ที่เหลือสังหารพวกมันให้สิ้นซาก .. ตะ-ลุม-บอน !!!”

เฮ .. ฮฮฮฮฮฮฮ ..... ยอดยุทธ์กุสุมากู่ร้องตอบรับ ทุกคนท่าทางอาจหาญไม่กลัวตาย ชักอาวุธประจำกายพุ่งเป็นขบวนซ้อนขบวนราวได้รับการฝึกซ้อมมาอย่างช่ำชอง

ซออะวินพุ่งกายล้ำหน้าเข้าหาบัณฑิตไร้สัจอย่างรวดเร็ว เหลือระยะอีกห้าก้าวมันจึงสะบัดดาบใหญ่สีเงินวาวระเบิดพลังฟาดฟันใส่โดยไม่ยั้งมือ

.. ดาบแยกศิลา !

พลังปราณจากซออะวินกดทับใส่ผู้มาเยือน บัณฑิตไร้สัจยังมีท่วงท่าปลอดโปร่งร่ายรำกระบี่ยาวในมือเข้ารับ ก่อเกิดพลังปราณแปลกประหลาดห่อหุ้มกาย

.. กระบี่สัจสังหาร !

.. เปรี๊ยงงง ! เสียงปะทะของดาบกระบี่ พลังปราณระเบิดออกจนอากาศรอบข้างสั่นสะท้าน ทั้งสองถูกพลังกระแทกถอยไปกว่าห้าก้าวต่างจ้องมองกันและกันอย่างไม่วางตา

การต่อสู้ภายในเรือนตระกูลฮวงเป็นไปอย่างดุเดือด .. ฮะ อฮี่ ออฮี่ อออฮี่ เสียงม้าพาหนะร้องแตกตื่น .. ไฟไหม้ลามอาคารไม้อย่างรวดเร็ว ทั้งพื้นที่ถูกส่องสว่างเห็นซากศพทอดร่างอยู่ตามพื้น ..

.. เคร๊งงง ! เคร๊งงง ! คร๊างงง ! อาวุธปะทะกัน .. กลุ่มกองโจรโหมบุกดาหน้ากันเข้ามา ยอดยุทธ์กุสุมายังตั้งขบวนสอดประสานกันอย่างแน่นหนา

ขบวนยอดยุทธ์กุสุมาแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ ถึงมีคนจำนวนน้อยกว่าแต่ก็ไม่เสียเปรียบ ยังมีหน่วยยิงหน้าไม้ลงมาจากหลังคา สร้างความเสียหายแก่กลุ่มโจรอยู่ไม่น้อย

.. เปรี้ยง ! จอมโจรง้าวดำใช้ง้าวคู่ใจฟาดใส่ยอดยุทธ์กุสุมาจนปลิวกระเด็น แหกปากตะโกน “.. มาให้บิดาสังหารเสียให้หมด .. ฮาฮา”

.. เคร๊งงง ! เคร๊งงง ! สมิงหว่องใช้ดาบฟาดฟันนำลูกสมุนบุกตะลุย สมิงเตี้ยอ้อมไปทางด้านข้างเจาะแนวตั้งรับของยอดยุทธ์กุสุมาจนเป็นช่อง

.. โครมมม ! ยอดยุทธ์กุสุมาผู้หนึ่งถูกสมิงฮวนกระทืบถีบจนปลิวกระเด็น ร่างคนผู้นั้นลอยล่องไปชนกับเกวียนเล่มหนึ่งจนล้อหลุดล้มตะแคง สิ่งของบรรทุกร่วงหล่นลงมาทำเหล่าโจรตาแทบล้นทะลัก

.. สิ่งนั้นคือพับผ้าไหมล้ำค่างดงาม

.. กล่องไม้ขนาดใหญ่คว่ำตะแคงมีเหรียญทองคำไหลออกมากองกับพื้น

.. โอ่ .. แม่จ้าวววว !!! เป็นจริงดังที่สายโจรรายงาน .. คณะชาวกุสุมาขบวนนี้กำลังนำสมบัติล้ำค่ามากมายไปยังโอริสนคร

ทรัพย์สินจำนวนมากทำเหล่าโจรคึกคักขึ้นมาทันใด ความละโมบเข้าครอบงำ เลือดในกายพลุ่งพล่าน พละกำลังเพิ่มพูนมหาศาล พวกมันทำการต่อสู้กับยอดยุทธ์กุสุมาเป็นการใหญ่

บัณฑิตไร้สัจยืนขวางกระบี่ ปากกล่าวชม “ฝีมืออาจารย์ซอช่างสูงส่ง .. นับถือ .. นับถือ ..”

ซออะวินพบเห็นผู้มามีท่าทีสงบนิ่งเกินปกติ มันกล่าวถาม “ดูเหมือนท่านมิได้สนใจเหรียญทองเหล่านี้ ..”

บัณฑิตไร้สัจกล่าวตอบเนิบนาบ “ทุกสิ่งล้วนเป็นสิ่งสมมุติ ..” มันมองกองเหรียญทองที่กองอยู่บนพื้น แล้วกล่าวต่อ “สมมุติว่ามีค่า ก็คือมีค่า .. สมมุติว่าไร้ค่า ก็คือไร้ค่า .. ฮา ฮา ..”

ซออะวินกล่าว “เช่นนั้น .. ท่าน ..” มันฉุกคิดว่าเจ้าผู้นี้มิได้ประสงค์ในทรัพย์สิน .. ในที่นี้ยังมีสิ่งใดที่มีค่ามากกว่าสิ่งเหล่านี้ .. ภาพบุคคลผู้หนึ่งปรากฏในห้วงความคิดทำสีหน้าของซออะวินแปรเปลี่ยน ..

มันเหลียวหน้ากลับไปยังเรือนประธาน .. เป็น .. ท่านชายน้อย

บัณฑิตไร้สัจเห็นเช่นนั้นจึงกล่าวว่า “ถูกต้อง .. ฮิ .. ท่านคาดเดาได้ถูกต้อง ..”

เรื่องราวมิได้เรียบง่ายเช่นเปลือกนอก ซออะวินแยกเขี้ยวกล่าวว่า “ฮึ คิดว่าง่ายดายเพียงนั้นหรือ ..” มันยกดาบขึ้นขวางโคจรพลังปราณเตรียมพร้อม “ต้องถามดาบเล่มนี้ดูก่อน ..”

บัณฑิตไร้สัจกล่าวอย่างเย็นใจ “หากเป็นเมื่อกลางวันข้าคงไม่กล้ามา .. แต่ตอนนี้ท่านไม่เหมือนเดิมแล้ว ..” มันยกยิ้มกล่าวต่อ “พิษของเจ้าหน้าบากเป็นเช่นไร ฮา”

ซออะวินถึงกับหน้าเสีย เจ้าผู้นี้รู้ว่ามันถูกเจ้าโจรหน้าบากแพร่พิษใส่ .. ถึงพิษไม่ร้ายแรงแต่ก็แฝงอยู่ในเส้นชีพจร ทำให้มันไม่สามารถใช้พลังปราณได้โดยสะดวก

และตอนนี้ซออะวินใช้พลังปราณได้เพียงกึ่งหนึ่งเท่านั้น .. มันคิดไม่ถึงว่าจะเสียท่าให้กับศัตรูถึงเพียงนี้

ในทันใดที่ซออะวินเสียสมาธิ ท่าเท้าของบัณฑิตไร้สัจก็ขยับเคลื่อนไหว .. ท่าร่างของมันแปรเปลี่ยนเป็นรุกใส่อย่างรวดเร็ว กระบี่ในมือวาดโค้งปล่อยพลังเป็นปราณสามสายพุ่งเข้าหาซออะวิน

.. กระบี่สามสัจจะ !

บัณฑิตไร้สัจช่วงชิงจังหวะโจมตีใส่ซออะวิน ปราณกระบี่ทั้งสามเส้นแหวกตัดอากาศเข้ามาอย่างรุนแรง ซออะวินพลิกท่อนแขนสะบัดดาบเข้าขวางรับ

.. เปรี้ยง ! .. เปรี้ยง ! .. เปรี้ยง ! .. ซออะวินนำดาบสกัดปราณสังหารทั้งสามเอาไว้ .. ผลจากพิษทำพลังปราณของมันติดขัดจึงถูกกระแทกถอยไปถึงสามก้าว

แต่บัณฑิตไร้สัจไม่ได้รุกไล่ตามต่อ ปากร่ำร้อง “ยังสามารถรับปราณสังหารของข้า .. นับถือ .. นับถือ ..” มันพลิกตัวคราหนึ่งก็สามารถสลัดหลุดจากซออะวิน แล้วจึงพุ่งทะยานไปยังเรือนประธานอย่างรวดเร็ว

ซออะวินเห็นเช่นนั้นจึงปรับท่วงท่าเพื่อติดตาม เพียงก้าวที่สองพบเห็นวัตถุมีคมอันใหญ่พุ่งเข้ามาขวางอยู่ตรงหน้า .. เป็นจอมโจรง้าวดำตรงเข้ามาขัดขวาง มันตะโกนข่มขวัญเสียงดัง “.. มอบหัวของเจ้ามา .. ฮา ฮา ฮา”

.. ฟ้าวววววว .. ง้าวสีดำทะมึนแหวกอากาศ พลังปราณกดทับตัดขวางเข้าหน้าอกซออะวิน

.. เคร๊งงงง ! ประกายไฟวูบวาบ ซออะวินบิดท่าร่างหมุนเอียงนำดาบเข้ารับง้าวดำ เป็นกระบวนท่า ‘สี่ตำลึงปาดพันชั่ง’ ชักนำใบง้าวใหญ่ให้พ้นทางด้วยการออกแรงเพียงเล็กน้อย

ยังไม่ทันที่ซออะวินจะปรับกระบวนท่า สมิงหว่องก็พุ่งเข้าหา “อาจารย์ซอ .. ขอชมเพลงดาบอันลือเลื่องของท่านหน่อย ..” แล้วจึงสะบัดดาบในมือเข้าใส่

.. เคร๊งงง ! เคร๊งงง ! คร๊างงง ! ซออะวินตั้งรับอย่างเหนียวแน่น .. เพียงสามกระบวนก็กลับพลิกเป็นฝ่ายรุกไล่กลับ

.. เปรี้ยง ! เปรี้ยง ! เปรี้ยง ! ปราณดาบสีเงินวาวของซออะวินกระแทกสมิงหว่องถอยร่น แต่ละดาบที่ฟาดฟันมีพลังประดุจขุนเขาทั้งลูกถดทับ แขนของสมิงหว่องชาด้านจนต้องถอยหนีเป็นพัลวัน

เมื่อสมิงหว่องเสียท่าก็มีสมิงเตี้ยพุ่งเข้ามาทางด้านข้าง มันส่งเสียงหัวเราะ “ฮิ ฮิ รับประทานสิ่งนี้ก่อนเป็นไร” แล้วจึงซัดเมล็ดทรงกลมเข้าหาซออะวินสามเมล็ด

.. ปุ๊ .. ปุ๊ .. ปุ๊ .. เมล็ดทรงกลมระเบิดออกเป็นฝุ่นควันพิษสีเขียวเข้ม ซออะวินนำดาบขึ้นกวัดแกว่งไล่พิษ พร้อมพุ่งกายถอยกรูดไปด้านหลัง

สมิงเตี้ย สมิงหว่อง และจอมโจรง้าวดำยืนขวางทางซออะวินเอาไว้ บัณฑิตไร้สัจหันกลับมามองแล้วจึงร้องกลับมาว่า “.. เล่นกับสหายทั้งสามท่านนี้ไปก่อนหนา .. ฮา ฮา”

บัณฑิตไร้สัจหาใส่ใจยอดยุทธ์ซออะวินไม่ .. ที่กล่าววาจาก่อกวนเพียงเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ทั้งยังชักนำโจรร้ายทั้งสามสกัดซออะวินเอาไว้

เป้าหมายของมันคือบุคคลสำคัญที่อยู่ในเรือนประธาน หากบุคคลผู้นี้ไม่มีชีวิตกลับไปยังแคว้นกุสุมา ศีรษะบนร่างซออะวินก็มิอาจรักษาเอาไว้ได้

บัณฑิตไร้สัจพุ่งขึ้นบันไดเรือนประธาน มันใช้กระบี่ยาวกวาดทำร้ายยอดยุทธ์สิบกว่าคนที่ตรงเข้าขัดขวาง .. ส่วนซออะวินยังถูกโจรทั้งสามพัวพันเอาไว้

.. โครมมม !!! ประตูไม้เรือนประธานถูกบัณฑิตไร้สัจถีบกระแทกเปิด แสงตะเกียงภายในถูกดับในทันใด เรือนประธานเงียบราวป่าช้า ทั้งยังมืดมิดมีเพียงแสงจากภายนอกสาดส่องเข้ามาเท่านั้น

บัณฑิตไร้สัจกล่าวขึ้นอย่างเลือดเย็น “.. องค์ชายน้อย ออกมาให้เชือดคอเสียดีๆ .. ฮึ ฮึ” แล้วจึงพุ่งกายเข้าค้นหาอย่างรวดเร็ว

ในความมืดของเรือนประธาน .. ที่ห้องชั้นในสุดยังมีหญิงรับใช้แปดนางหลบซ่อนคุดคู้กอดกันกลม .. ฮือ .. ฮือ .. เสียงสะอื้นไห้เบาบาง พวกนางร่างสั่นสะท้านน้ำหูน้ำตาไหล พยายามปิดปากกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอด

อีกสองร่างแอบอยู่หลังฉากกั้น .. หนึ่งคือท่านชายผู้สูงศักดิ์ .. อีกหนึ่งคือคนงานต่ำต้อยผู้ซึ่งมาใหม่

เสียงท่านชายเล็กแหลมกล่าวว่า “เจ้าลากข้ามาทำอะไร ! ข้าจะออกไปต่อสู้กับพวกมัน” แล้วทำท่าชักกระบี่จะลุกขึ้น

อุทัยฉุดแขนเสื้อของท่านชายไว้ แล้วกล่าวว่า “เจ้านี่ ! ประเดี๋ยวก็ได้ตายสมใจหรอก ..”

ท่านชายเชิดจมูกกล่าวอย่างดื้อดึง “ฮึ .. เจ้ามิรู้อันใด .. เพลงกระบี่ของข้า มิเป็นรองผู้ใดในกุสุมา ..”

อุทัยเบ้หน้ากล่าวแดกดัน “ชิ .. น้ำหน้าเช่นเจ้า เคยเชือดไก่สักตัวหรือไม่ ..”

ท่านชายอึ้ง “...” มิเคยมีใครกล่าววาจาประดานี้กับมัน .. มันเริ่มไม่สบอารมณ์ กล่าวว่า “ข้าเคยประลองชนะผู้เยี่ยมยุทธ์มามากมาย .. พลังฝีมือเป็นรองท่านอาซอเพียงขั้นสองขั้นเท่านั้น ..”

“เหรออออ ..” อุทัยกล่าว มันไม่เชื่อวาจาคุยโอ่ของท่านชายผู้นี้แม้เพียงนิด

.. เห็นอุทัยทำท่าไม่เชื่อ ท่านชายจึงกล่าวต่อ “กระบี่ห้าขุนเขาเทวาอวตารของข้าสืบทอดมาแต่บรรพบุรุษ ภาคพื้นทวีปต่างยกย่องให้เป็นสุดยอดแห่งเพลงกระบี่”

เช๊งงงงง .. กระบี่ชั้นดีภายในมือท่านชายถูกชักออกจากฝัก เด็กน้อยผู้นี้มีนิสัยดื้อด้านกำลังลุกขึ้นจะออกไปเบื้องนอก

อุทัยเห็นท่าไม่ดีจึงดึงแขนมันไว้ “ช้าก่อน .. ท่านชายจอมยุทธ์ ..” แล้วกล่าวต่อ “หากท่านออกไปจะทำให้กลุ่มผู้อารักขาของท่านเสียขบวน” .. ท่านชายหยุดหันมามองด้วยความสนใจ

อุทัยจึงกล่าว “คิดดู .. พวกมันต่างต้องการแสดงฝีมือต่อท่าน .. ด้วยเพลงกระบี่ห้าหุบเขา .. อะไรนั้น ..” อุทัยหยุดนิดหนึ่งเพราะจำชื่อเพลงกระบี่ไม่ได้

ท่านชายกล่าว “.. เพลงกระบี่ห้าขุนเขาเทวาอวตาร”

อุทัยทำท่าเออออตาม “ใช่ๆ .. เพลงกระบี่ห้าขุนเขา .. เทวาอวตาร .. เพลงกระบี่อันดับหนึ่งแห่งชมพูทวีป ..” แล้วกล่าวต่อ “.. หากเพลงกระบี่ล้ำเลิศของท่านขับไล่โจรร้ายไปจนหมด .. เหล่าผู้อารักขาเหล่านั้นคงต้องตกงานแล้ว ..”

ท่านชายทำท่าครุ่นคิดตาม “มีเหตุผล .. มีเหตุผล ..” แล้วจึงกล่าวกับอุทัยว่า “.. คนงานเช่นเจ้าช่างมีความคิดลึกซึ้งนัก”

ท่านชายเย็นใจลง ย่อกายลงสนทนากับอุทัยต่อ “เจ้าโล้น .. เจ้าไม่กลัวพวกโจรหรือ ..”

อุทัยได้เวลาคุยโอ่บ้าง กล่าวว่า “ข้าก็เป็นผู้เยี่ยมยุทธ์เช่นกัน .. ฮา”

ก๊ากก .. ก๊ากกก .. ท่านชายหัวเราะเสียงใสดั่งกระดิ่ง มันไม่เชื่อหูตัวเองกล่าวว่า “น้ำหน้าเช่นเจ้านี้หนา .. ผู้เยี่ยมยุทธ์ ..”

อุทัยยิ้มกล่าว “มวยวัดของข้า .. ใช้ชกหาเลี้ยงชีพตั้งแต่ยังเยาว์ มาจนตัวข้าเติบใหญ่ เช่นนี้ ..”

ท่านชายกล่าว “เช่นนั้นหรือ .. เห็นเจ้าชกโจรล้มไปสองสามคน เชิงมวยพอใช้ได้อยู่ ฮา”

อุทัยขายของต่อ “เพลงดาบข้าก็ว่องไว สู้ชนะฝูงลิงมาทั้งฝูงแล้ว ฮา ฮา”

ท่านชายกล่าวด้วยความสนใจ “เจ้านี้ช่างคุยโอ่ .. หากเจ้ามีฝีมือจริงดังว่า ข้าจะจ้างไว้เป็นองครักษ์ข้างกายอีกสักคน”

ระหว่างที่ทั้งสองสนทนากันอย่างออกรส .. เสียงต่อสู้ดังโครมครามแว่วเข้ามา บัณฑิตไร้สัจอยู่ไม่ไกลตะโกนมาว่า “อยู่ไหน .. องค์ชายน้อย .. เจ้าหลบข้าไม่พ้นหรอกกกก”

 ท่านชายสะดุ้ง .. พวกโจรบุกเข้ามาด้านในแล้ว อุทัยกล่าวว่า “เจ้าอยู่ที่นี่ก่อน .. ข้าจะออกไปดูเอง อาจเป็นจอมยุทธ์ซอมาช่วยท่านแล้ว ..” ไม่รอให้ท่านชายตอบคำ มันชิงพุ่งกายหายไปในความมืดอย่างเงียบกริบ

ที่ภายนอกเรือนประธาน .. การสัประยุทธ์ดำเนินไปอย่างดุเดือด อาคารไม้ที่ถูกวางเพลิงส่องแสงแดงฉานราวสีของโลหิตอาบย้อมไปทั่วเรือนสกุลฮวง

ขบวนยอดยุทธ์อาบเลือดต่อสู้กับโจรร้ายอย่างอาจหาญ .. พวกมันไม่ใช่ชาวยุทธ์ดังที่เห็นเช่นเปลือกนอก แต่เป็นกองทหารองครักษ์แห่งราชวังหลวงแคว้นกุสุมา

กลยุทธ์ตั้งรับของกองทหารจัดกระบวนอย่างเหนียวแน่น .. กองอาวุธสั้นเข้าปะทะ .. กองอาวุธยาวสอดประสาน .. เมื่ออ่อนแรงก็สับเปลี่ยนกำลัง .. ยังมีมือยิงหน้าไม้ระดมยิงมาจากเบื้องสูง

.. เพียงเวลาชั่วน้ำเดือดก็มีเปรียบเหล่ากองโจรที่บุกเข้ามาอย่างสะเปะสะปะ .. สมุนโจรสูญเสียนอนล้มตายไปแล้วกว่าครึ่ง

“องค์ชาย!” เสียงซออะวินตะโกนอย่างร้อนรน .. บัณฑิตไร้สัจหายเข้าไปยังเรือนประธาน แต่ตัวมันยังถูกโจรร้ายทั้งสามพัวพันไว้

ท่านชายเจ้าสำอางก็คือองค์รัชทายาทแห่งแคว้นกุสุมา ส่วนซออะวินยังมีอีกฐานะหนึ่ง นั่นก็คือพระอาจารย์ขององค์ชายน้อยผู้นี้ .. มันไม่ห่วงอาการบาดเจ็บของตนเอง ทำการเร่งเร้าปราณพลังถึงขีดสุด

.. ดาบถล่มบรรพต !

.. ตู้มมมม ! เสียงดังสนั่น ปราณดาบทรงพลังฟันเข้าใส่จอมโจรง้าวดำอย่างจัง

.. อ๊ากกก .. ร่างอันใหญ่โตของจอมโจรง้าวดำปลิวราวก้อนนุ่น ด้ามง้าวที่รับดาบถึงกับบิดเบี้ยวเสียรูป แต่ยังไม่อาจป้องกันร่างกายของมันจากปราณดาบอันทรงพลังของซออะวินดาบนี้ได้

.. โครมมม .. จอมโจรง้าวดำกระแทกลงพื้นทอดร่างแน่นิ่ง .. เลือดกระฉูดพุ่งเป็นสายดังน้ำพุ

.. ตู้มมมม ! ตู้มมมม ! ซออะวินฟาดฟันดาบต่อเนื่อง สมิงเตี้ยและสมิงหว่องถูกกวาดกระเด็นได้รับบาดเจ็บปางตาย

แต่สภาพของซออะวินก็ไม่ได้ดีเลิศ .. ผลของพิษร้ายทำชีพจรปราณของมันปั่นป่วนจนกระอักโลหิต แต่ด้วยความเป็นห่วงองค์ชายน้อยจึงฝืนกายพุ่งตัวต่อในทันที

ขณะอีกสิบก้าวจะถึงเชิงบันไดเรือนประธาน .. มันก็ต้องชะงักฝีเท้าเงยหน้าขึ้น

.. เปรี๊ยงงงงง !!! กระเบื้องมุงหลังคาปลิวกระจาย ก้อนวัตถุสีเทาหม่นพุ่งลอยทะลุหลังคาเรือนประธานออกมา

ก้อนวัตถุนั้นลอยหยุดค้างกลางอากาศสูงห้าหกวา รูปลักษณะมีศีรษะร่างกายกางแขนกางขาคล้ายบุคคลผู้หนึ่ง กระบี่เล่มยาวลอยอยู่ด้านข้าง .. แล้วจึงหล่นร่วงลงพื้นอย่างแรง ..

.. โครมมมมม !!! ร่างนั้นร่วงกระแทกลงเกวียนที่จอดอยู่กลางลาน ความรุนแรงทำเกวียนทั้งเล่มพังพาบล้อปลิวกระเด็น เหรียญทองที่บรรทุกอยู่ภายในสาดกระจายไปทั่วลานสกุลฮวง

“..” ซออะวินหันกลับไปมองต้องตกใจจนหน้าซีด แสงจากเปลวเพลิงที่กำลังไหม้อาคารส่องให้เห็นถึงความสยดสยอง ..

.. ร่างนั้นแหลกเหลวป่นปี้ดังเมนูไก่ไร้กระดูก

.. โลหิตพุ่งจากทวารทั้งเจ็ดราวน้ำทะลักออกจากทำนบ

.. ตาของมันยังเบิกโพลงถลนเหลือกด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด

สภาพราวเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายในเรื่องเล่าเขย่าขวัญ .. ซากร่างนั้น คือ .. บัณฑิตไร้สัจ .. จอมยุทธ์ผู้ปล่อยวางกับวัตถุสมมุติในโลกหล้า .. มันได้พบเจอกับสิ่งที่รอมันอยู่อย่างจริงแท้แน่นอน .. นั่นก็คือ .. ๶๯า๸๺า๱