เรื่อง CAOS ศึกมนตราพิชิตจอมมาร
คาจึงำาทันทีที่่าจบอาทิตย์ใ้ตกดินแ้แ่คาก็ยังไม่สาารถเชื่อมต่อกับานาได้เเขาจึงกลับบ้านด้วยความผิดหวัง
"กลับาแล้วครับ!"
"กลับาแล้วหรอลูกเย็นนี้มีกระต่ายย่างซอสนะไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยากินพร้อากัน"
หลังจากที่คาอาบน้ำเสร็จก็ออกากินอาหารเย็นพร้อมกับลอร่าและคิม
"ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมคงกลับไวหน่อยนะเพราะช่วงนี้มีคนพบนเห็นมอนสเตอร์ในส่วนลึกของป่าแห่งความสงบอยู่บ๋อยๆหน่ะเต้องหลีกเลี่ยงไว้ก่อน"
"ดีแล้วแหละคะถ้าเกับมอนสเตอร์เข้า่ะก็คนธรรมดาอย่างเราก็ะหนีไ่แน่นอน"
คาฟังอย่างเงียบๆไม่ได้กล่าวอะไรออกาหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จคาก็เข้านอนทันที
"อาจารย์ครับผมพยายาาแ้แ่ก็ยังไม่สาารถเชื่อมต่อกับพลังานาได้เครับ...."
"ถ้าเธอทำมันได้ตั้งแต่ครั้งแรกนี่สิถึงจะแปลกาเชื่อมต่อและควมคุมานารอบตัวได้นั้นไม่ใช่สิ่งที่จะทำได้แค่ในวันหรือสองวันหรอกนะขนาดระดับราชันย์เวทย์มนต์ยังควบคุมได้แค่นิดหน่อยเท่านั้นเเพราะมันคือศาสตร์โบราณที่น้อยคนนั้นจะทำได้"
"ขนาดราชันย์เวทมนตร์ยังแทบจะทำไม่ได้แล้วคนที่ไ่ม่มีพลังเวทย์มนต์อย่างผมจะไปทำอะไรแบบนั้นได้ยังไงกันครับ"
"เพราะฉันรู้ว่าเธอทำมันได้ถึงได้ใ้ทำไง่ะ...เา่ะไปหยิบดาบไม้าเราจะเริ่มฝึกอย่างจริงจังสักที่"
"แล้วี่่าา 1ปีคืออะไรหรอครับ?"
"นั่นมันแค่าฝึกร่างกายและประสาทสัมผัสขั้นพื้นฐานเท่านั้น,...แต่าฝึกนี้ก็ง่ายๆเหมือนกันนะ"
"รู้สึกคำว่าง่ายๆของอาจารย์มันเหมือนจะเป็นอะไรที่นรกากๆเนะครับ"
คาขนลุกซู่สบถขึ้นในใจ
"เา่ะไปเาผ้าาปิดาไว้แล้วหลบาโจมีาฉันใ้ได้ก็ แค่นี้เง่ายๆเใช่ไ่ะ...ไม่ถึงายแน่นอน!"
"นานไง!...ตรรกะอะไรกันเนี่ย"
หลังจากนั้นคาก็...โอ้ย!.....อัก!...เอื่อ
กลายเป็นโก้โก้ครั่น
เช้าวันรุ่งขึ้น!
"โอ้ย,...ระบมไปหมดทั้งตัวเแหะ"
คาุึ้จากเตียงเดินเซไปเซาไปชนเข้ากับผนังห้องและประตูทำใ้หัวเขาปูดบวมขึ้นาอีกสองลูก...โอ้ย!
หลังจากที่กินมื้อเช้าเสร็จคาก็เข้าป่าเพื่อฝึกฝนามปกติเหมือนทุกวันเมื่อเดินทางาถึงชายป่าแห่งความสงบก็มีเสียงๆนึงดังาจากด้านหน้าของเขา
โบร๋ว..บรู๋ว....!
"เสียงอะไรอ่ะหาป่างั้นหรอ?.,...ไม่ใช่นี่มัน!"
คาเห็นบางอย่างเดินออดาจากพุ่มไม้มันเหมือนกับหาป่าแต่ขนาดของมันใหญ่กว่าสองเท่ามีดวงาสีแดงขนสีเทาบนลำตัวมีแผลฉกรรจ์ซึ่งน่าจะเกิดจากกงเล็บของสัตว์ปีกขนาดใหญ่
"หาป่าขนเทามอนสเตอร์แรงค์ดำ...มันาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?.....นะ..หนีต้องหนีแล้ว"
คาตัวสั่นขึ้นทันทีที่เห็นเขาพยายามก้าวถอยหลังอย่างช้าๆและรีบวิ่งออกไปทันทีาฝึกร่างกายาตลอดหนึ่งปีทำใ้เขาวิ่งได้เร็วากแต่ก็ยังไม่เร็วไปกว่าหาป่าขนเท่าทำใ้มันามเขาทันและกระโดดเข้าใส่เขาทันทีแต่คาอก็หลบได้อย่างฉิวเฉียดและวิ่งต่อไปาถึงยังบริเวณที่เขาใช้ตัดต้นไม้ขณะที่เขากำลังจะหยิบขวานก็โดนหาป่าขนเทาตะครุบเข้าที่ด้านหลังลงไปนอนกับพึ้น
อ๊าก.....!
"เราจะายแล้วงั้นหรอ....มันจบแล้วสินะ...."
จะยอมแพ้แล้วงั้นหรอ?
ความปรารถนาของเจ้าคืออะไร?
(เสียงดังาจากแหวนที่เขาห้อยคออยู่)
"ฉัน.....จะา.....ายตอนนี้ไม่ได้!!!!!"
"อาจารย์เคยบอกไว้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในาใช้เวทมนตร์และสกิลต่างๆก็คือจินตนาา,ความตั้งใจ,และความเชื่อมั่น"
"ต้องลองเสี่ยงดูแล้ว"
"เพ่งสาธิไว้ที่มืือข้างขวาจากนั้นก็จินตนาาถึงเปลวเพลิงอันร้อนแรงแล้วนำเข้าารวมไว้ในจุดๆเดียวและระเบิดมันออกาทั้งหมด..."
หมัดเพลิง!
ตูม!....ฟิ้ว....ปัก.....แอิ๊ง!!!!!
คาโจมตีเข้าไปที่ท้องทำใ้หาป่าขนเทากระเด็นไปชนกับต้นไม้แตกเป็นรูและร้องออกาด้วยความเจ็บปวด
"สำเร็จ!...งั้นครั้งต่อไปเาเป็นลูกบอลเพลิงแล้วกันนะ.....ย๊าาาาาาาา..........เงียบ?????
ทำไม่ถึงเป็นแบบนี้ไปได้แล้วฉันจะจัดากับหาป่าขนเทานี้ได้ยังไง?
นั่นขวานของเรานิ...หึหึ! เแบบนี้แ้ัจะุึ้าได้อีกไ...ย๊าาาาาา!.…....
เคร่ง!.......ฟิ้ว!......ฉับ!.....งิ๊ง!
คาใช้แรงส่งจากหินเหมือนตอนที่เขาใช้ตัดต้นไม้เหวี่ยงขวานลงบนกลางลำตัวของหาป่าขนเทาเพื่อที่จะดับลมหายใจของมันทำใ้เลือดสาดกระเซ็นเต็มตัวของเขาพ
"จบแล้วสินะ....คงต้องไปล้างตัวก่อนซะแล้ว่ะนะเหม็นเป็นบ้าเ"
คาเดินาได้สักพักก็าถึงยังน้ำตกสายใหญ่กลางป๋าแห่งความสงบริมน้ำเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดและมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นล้อมรอบแอ่งน้ำนั้นไว้ภาพที่เห็นทำใ้รู้สึกสดชื้นและผ่อนคลายเป็นอย่างาก....ในขณะที่คาเตรียมตัวกำลังจะลงไปแช่น้ำก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างอยู่ในน้ำ
ซู่่ๆๆ....,.ต๋อมๆ.....
ง่ะ!....⊙.☉
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??