เรื่อง เทพกระบี่เงาอสูร
บที่43 เี่ยฟงถูกจับ
หลังจากไห่ถางออกจากสำนักพร้อมกับราชาแห่งซุยซาน นางตรงไปี่บ้านของเี่ยฟงทันที เมื่อมาถึงก็ปรากฎว่าทุกคนรอนางอยู่ก่อนแล้ว”ข้าขอคารวะท่านพ่อและท่านทั้งสอง”เี่ยฟิงหารและหยูทรวงเมื่อเห็นหน้านางก็สบายใจ นางงามมากทีเดียวไม่อาจหาหญิงใดในอาณาจักรมาเปรียบได้”ลูกพ่อทำไมไม่เรียกพวกเขาว่าท่านพ่อท่านแม่ล่ะ”นางยิ้ม”ท่านพ่อท่านแม่”หยูทรวงเดินมากอดแขนพาไปนั่ง”เจ้าเจอเขาหรือไม่ลูกพ่อ”นางยิ้ม”ลูกได้คุยกับเขาเพียงไม่นานท่านพ่อ”ราชาซินหยวนยิ้ม”เขาเก่งหรือไม่”นางทำท่าตื่นเต้น”ท่านพ่อเขาเก่งเกินกว่าได้ยินมาหลายเท่านัก ครั้งแรกี่ลูกเจอก็คิดว่าเขาต้องเก่งมากี่ชนะอสูรระดับห้าได้ แต่ว่าวันนี้ทำเอาลูกตะลึงไปเลยเขาซ่อนความแข็งแกร่งไว้มากทีเดียว “ฮาๆๆๆๆๆ ราชาหัวเราะเสียงดัง”เขาเก่งขนาดนั่นเลยรึ”นางขยับริมฝีปาก”ท่านพ่อเขาใช้ทักษะี่เรียกอสูรกว่าร้อยตนี่หน้าเกรงขามทำเอาศิษย์สำนักซุยซานขอยอมแพ้ไม่กล้าต่อสู้”ราชาตาโตรวมถึงฟิวหารและหยูทรวง”อะไรนะ”ทุกคนต่างตกตะลึง”ข้าเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”ราชายิ้มอย่างพอใจ ทั้งสองพักี่บ้านเี่ยฟงโดยการดูแลของหยูทรวงได้สร้างเรือนรับร้องไว้ต้อนรับก่อนราชาจะมาโดยการเกณฑ์คนอย่างเร่งด่วนเพื่อสร้างเรือนพักของราชา
หลังจากข่าวกระจายออกไปสำนักป่าไผ่ดำหนึ่งคนเอาชนะศิษย์ซุยซานสี่คนได้ทำให้ตอนนี้ผู้คนยกย่องว่าเป็นอันดับหนึ่งมีผู้อยากเข้าสำนักเป็นพันๆคน
“ดูถ้าปีหน้าเราคงต้องขยายสำนักแล้วท่านเหม่ยตู้ซา”จื่อเยว่พูดขำๆ”ข้าเห็นด้วยนะตอนนี้ชื่อเสียงเรานำหน้าซุยซานแล้ว”จิวจื่อหยาหัวเราะ เหม่ยตู้ซาไม่พูดอะไร
แล้วฟานเยวาก็เดินเข้ามา“อาจารย์เราจะกลับสำนักเมื่อไร”ฟ่านเยว่ถาม”อีกสองวัน”เราจะเข้าเมืองหลวงอีกหรือไม่”นางยิ้ม”เจ้าจะเอาอะไรก็ว่ามา”นางหัวเราะเบาๆ”ข้าอยากไปแวะเมืองหลวงได้หรือไม่”นางยังคงยิ้ม”เจ้าจะไปทำไม”ข้าได้ยินมาว่าี่เมืองหลวงจัดงานโคมไฟพวกเราอยากจะไปดูสักครั้ง”
“เจ้าี่มันเอาแต่ใจจริงๆ ความจริงเจ้ากับซานหนิงก็ออกจากสำนักได้แล้วใยจึงยังอยู่ถ้าชอบเี่ยวเล่น”นางหน้างอ”ก็ข้าสองคนสัญญากับศิษย์น้องว่าจะออกพร้อมกันี่นา”จิวจื่อหยาขำ”ท่านเหม่ยเราแวะเมืองหลวงสังสองวันเถอะเห็นแก่ผลงานเมื่อวานนี้”เหม่ยดูซาใจอ่อน”ก็ได้แต่ว่าตามซานหนิงมาพบข้าหน่อย”ฟานเยว่ดีใจรีบไปบอกทุกคน”เด็กพวกนี้จริงๆเลย
ขณะเดียวกันในี่พักของผาสวรรค์”พวกเจ้ากลับไปต้องฝึกหนักกว่านี้ข้าจะให้พวกเจ้ากินนอนในป่าอสูรข้างสำนักสองเดือน”ศิษย์กว่าสามสิบคนเงียบกริบ”ท่านอาจารย์แบบนี้จะไหวหรือพวกเราอาจตายได้นะ”ชางตงทำหน้าโกรธ”พวกเจ้ารู้ไหมว่าป่าไผ่ดำให้สี่คนนั้นอยู่ในป่านานถึงสองปีตอนอายุ สิบสามกับสิบห้าแล้วี่ไปแค่สองเดือนยังบ่น”พวกเขาเงียบ”อะไรนะอยู่ป่าอสูรแคาสี่คนสองปี”ทุกคนต่างตะลึง”ไม่แปลกเลยทำไม่ถึงได้แข็งแร่งกันขนาดนี้”ใครคนหนึ่งพูดออกมา”เจ้าแค่มองจากข้างสนามข้าเจอกับศิษย์พี่ซางหนิงนางยังไม่เอาจริงด้วยซ้ำ”จางมันวอลพูด”ข้าคิดว่าเี่ยฟงยังไม่เอาจริงเหมือนกัน แม้ต้องเจอกับศิษย์ทั้งสี่ของซุยซานเพราะตอนข้าเจอกับเขาพลังกดดันมหาศาลนั้นข้าต่อต้านไม่ได้เลย”มู่เฉินยังเห็นภาพเี่ยฟงี่เหมือนอสูรร้ายได้ดี
ขณะเดียวกันอี๋เฟยยังนอนไม่ได้สติแต่อาการคงทีแล้ว”พ่อของอี๋เฟงตะลึงกับความพ่ายแพ้และเป็นห่วงลูกชายมากจึงพยามเข้ามาขอดูอาการแต่ว่าถูกห้ามไว้ เี่องจากกำลังรักษาอยู่ “พวกเจ้าเตียมตัวให้ดีข้าจะฝึกจนเกือบตายอีกสามปีพวกเจ้าต้องเหนือกว่าป่าไผ่ดำให้ได้”จูเก๋อโกรธ สำนักต้องตกมาเป็นอันดับสองในรอบหลายร้อยปี
“ข้ามาแล้วอาจารย์ทั้งสอง”เหม่ยตู้ซาและจิวจื่อหยารออยู่แล้ว”ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า”นางทำหน้างง”ข้าจำได้ว่ามีดคู่วายุเจ้าไม่ได้ร้ายกาจขนาดนี้ทำไมในการประลองถึงได้มีพลังมากขนาดนั้น”ซานหนิงยิ้ม”นั่นไม่ใช่มีดวายุของข้าแต่เป็นมิดว่ายุในหอหนังสือชั้นแปดทีแรกข้าคิดว่าเป็นทักษะเดียวกันเพราะชื่อเหมือนกันแต่ว่ามันต่างกันมากมันสร้างลมพายุขึ้นได้และทุกกระบวนท่ามีพลังทำลายสูงมากยิ่งถ้าหากมีธาตุลมพลังจะเพิ่มขึ้นหลายเท่า”เหม่ยตู้ซายิ้ม”นางมองซานหนิง”หรือว่าเจ้าเป็นวิญญาณแห่งเซียนแล้ว”ซานหนิงยิ้ม”ถูกแล้วอาจารย์ช้ากับฟานเยว่ถึงขั้นวิญญาณแห่งเซียนแล้วข้าธาตุลมส่วนฟ่านเยว่ธาตุดิน”นางงุนงง”เหตุใดเจ้าพัฒนาไวเช่นนี้”ซานหนิงยิ้ม”เี่ยฟงให้ยาข้ามาคนละสามเม็ดร่วมถึงเย่หวิ๋นด้วย”ทั้งสองตะลึง”ยาอะไร”จิวจื่อหยาถามด้วยความสนใจ”เขาบอกว่าสูตรหนึ่งข้าเองก็ไม่เข้าใจแต่มันสุดยอดมาก”ทั้งคู่เข้าใจทันที”เป็นเช่นนี้เองมิน่าถึงได้ทีงพลังยิ่งนักดูเหมืนพวกเจ้าได้ของดีๆจากชั้นแปดและเี่ยฟงมากันเยอะสินะ”ซานหนิงยิ้ม”เจ้าไปได้แล้ว ซานหนิงเดินออกไป”ไม่รู้จื่อเยว่เป็นไงบ้างมาเจอศิษย์ก็เกือบสายไปปีหน้านางต้องออกจากสำนักแล้วครบเจ็ดปีพอดี”
“ท่านอาจารย์จื่อเยว่ปีหน้าข้าจะออกจากสำนักแล้วเราพบกันช้าไปหรือไม่”จื่อเยว่ยิ้ม”ไม่ต้องห่วงเหลือเวลายังเหลืออีกตั้งปีข้าจะสอนทุกอย่างี่ข้ารู้ให้แก่ศิษย์ส่วนตัวของข้า”เย่หวิ๋นยิ้มอ่อนโยน”เจ้ารู้ยังทักษะปีศาจหมื่นลี้หรือไม่ “นางทำหน้างง”เจ้าสามารถมองเห็นได้ไกลหนึ่งหมื่นลี้และยิงศรได้ไกลหมื่นลี้”(เป็นหน่วยวัดของจีนมีความยาวเท่ากับ 500 เมตร ) นางตกใจไกลขนาดนั้นเชียว”ถูกแล้วข้าจะสอนทักษะสำคัญของนักธนูอีกอย่าง ทักษะกายหยก มันคือทักษะี่ใช้จัดการระยะประชิดเจ้าจะหมดจุดด้อยหลังจากกลับไปแล้วเจ้าคงไม่มีเวลาเี่ยวเล่น”เย่หวิ๋นยิ้ม
กำหนดการออกจากสำนักซุยซานมาถึงแล้ว หลี่หมิงคง และจางมันวอล มาส่งพวกเขาทั้งคู่ยังบาดเจ็บจึงเดินทางไม่ได้”เย่หวิ๋นไว้พบกันครั้งหน้าข้าชนะเจ้าแน่”นางยิ้ม”ข้าจะรอนะถึงตอนนั้นข้าคงไปี่ไหนสักแห่งบนทวีปเทียนหยวน”ในขณะี่จางมันวอลจ่องมองเี่ยฟง”เจ้าไม่พูดอะไรหน่อยรึเขาจะไปแล้วนะ”นางยิ้ม แต่เี่ยฟงชิงพูดก่อน”ไวมีโอกาสคงได้พบกันนะหลี่หมิงคงจางมันวอล”ทั้งคู่ยิ้ม”ข้า....ข้าจะเป็นเพื่อนกับเจ้าได้หรือไม่”จางมันวอลหน้าแดง”แน่นอนเพื่อนหลี่หมิงคงก็เหมือนเพื่อนข้า”นางยิ้ม
“พวกเราขอตัวก่อนไว้พบกัน”จากนั้นสำนีกป่าไผ่ดำก็ออกเดินทางอีกครั้ง ของรางวัลี่ได้มาเหม่ยตู้ซาเป็นผู้ดูแลและจะนำไปไว้ี่หอหนังสือชั้นแปด
บ้านเี่ยฟงเวลานี้องค์หญิงไห่ถางก็ยังคงพักอยู่นางนั่งอยู่กับหยูทรวงคุยเรื่องวัยเด็กของเี่ยฟง”เขาอดทนมากขนาดไหนกันนะในตอนนั้นพลังของเขาน้อยนิดยิ่งนั้ก”นางรู้สึกเห็นใจ
ไห่ถางเป็นลูกคนเล็กของราชาซินหยวนนางมีพี่ชายและพี่สาวอยู่สองคน นอกจากความงามี่ไม่อาจหาใครเทียบได้แล้ว ความสามารถของนางคือการเจรจาต่อรองทำการค้า และรู้หลักการปกครองคนและบ้านเมืองมีการบ่มาเพาะพลังวิญญาณขั้นเชียนเทวะขั้นเก้านางถือเป็นอัจฉริยะของอาณาจักรซินหยวนคนหี่ง!
การเดินทางของพวกเขาใช้เวลาไม่นานก็ถึงเมืองหลวง ตอนนี้ี่พักในโรงเตี้ยมเต็มทุกแห่งเนื่องจากวันพรุ่งนี้จะมีงานเทศกาลโคมไฟ “เห็นทีเราต้องกางกระโจมในเมืองหลวงแล้วมัง”เี่ยฟงพูดขันๆ”เจ้าจะบ้าหรือไงข้าไม่เอาด้วยหลอก”ซานหนิงหน้าเขียว”ช่วยไม่ได้งั้นไปพักบ้านข้า”ซานหนิงไม่มีทางเลือก”เี่ยฟงยิ้ม”นำว่าเป็นเกียรติข้าน้อยจริงๆ”เี่ยฟงล้อเรียนนาง”เมื่อเดินทางต่อขึ้นไปทางเหนือของเมื่อหลวงก็พบบ้านของซานหนิง บ้านซานหนิงใหญ่โตมากเนื่องจากเป็นตระกูลการค้าจึงร่ำรวยมาก มีรถขนสินค้าอยู่รอบบ้าน
เมื่อมาถึงประตูก็พบพ่อบ้าน จงเจี้ยน “คุณหนูท่านมาใดอย่างไร “
“พอดีโรงเตี๊ยมมันเต็มข้าไม่มีทางเลือก”นางไม่อยากกลับบ้านเท่าไร จงเจี้ยน ให้คนไปรายงาน พ่อของนาง
“พวกท่านเชิญด้านใน”
“ศิษย์พี่บ้านท่านดูวุ้นวายกันจัง”เย่หวิ๋นถาม ในขณะี่อาจารย์ทั้งสามไม่พูดอะไร
“การค้าก็แบบนี้แหละบ้านข้าก็เป็นเช่นนี้”ฟานเย่ว่พูด
“ลูกพ่อไม่เจอกันแปดปีแล้วเจ้าสวยขึ้นมากทีเดียว”
“ท่านพ่อี่อาจารย์และเพื่อนี่ศิษย์น้องข้า”เขาหัวเราะ”คารวะท่านอาจารย์ทั้งสามลูกข้าดื้อหรือไม่”ทั้งส่มคนยิ้ม”ลูกของท่านเก่งมากทีเดียวส่วนเรื่องนั้นท่านน่าจะรู้ดี”เขาหัวเราะ”เจ้าหนุ่มเจ้าคงเป็นลูกท่านเี่ยเป็นแน่”เี่ยฟงทำหน้างงแล้วป้องมือ”ข้าเี่ยฟงท่านรู้จักท่านพ่อข้าด้วยหรือ”เข้ายิ้ม”ข้า หวังฉีอิง ข้าจ้างท่านเี่ยคุ้มกันสินค้าโดยผูกขาดเป็นรายปีเราจึงสนิทกัน”เี่ยฟงงง”ทำไมทานไม่แซ่ซาง”เขาหัวเราะ”ลูกสาวข้าชื่อหวังซางหนิงตอนเด็กนางไม่มีเพื่อนเพราะแซ่นางจึงไม่ค่อยบอกใคร”เนียฟงไม่เข้าใจ”เพราะนางรวยมากไม่มีใครกล้าเล่นด้วยจากนั้นจึงไม่ค่อยบอกใคร”เี่ยฟงยิ้ม”เป็นเช่นนี้เอง”
“ท่านอาจารย์จะพักกันกี่วัน ข้าให้เด็กจัดห้องให้แล้ว”ทั้งสามยิ้ม”เราขอรบกวนสองวันเท่านั้น”ในขณะเดียวกันแม่ของซานหนิงก็ร้องไห้วิ่งมากอดซานหนิง”เจ้ามาแล้วคืนนี้เจ้ามานอนกับแม่นะซานหนิง”เี่ยฟง ฟานเยว่และเย่หวิ๋น อั้นขำจนหน้าแดง”นั่นเจ้าทำอะไรน่ะลูกขายหน้าหมด”ฉีอิงพูดพรางมองี่ซางหนิง”ท่านพ่อข้าชินแล้ว”แล้วทุกคนก็ขำออกมาจึงรีบเอามือปิดปาก”พวกเจ้าปิดปากไม่ไม่ทันแล้ว”หลิงโยว่หลางเช็ดน้ำตาแล้วว่า”วันนี้ข้าเลี้ยงอาหารชุดใหญ่ต้อนรับลูกสาวข้า เด็กๆไปเตรียมอาหารวันนี้มีงานเลี้ยง”ซานหนิงทำหน้าละอา”ท่านอาจารย์ไปพักเถอะเดี๋ยวข้าดูแลแม่ข้าเอง”เหม่ยตู้ซายิ้ม จากนั้นทั้งหมดไปเรื่อนรับรอง พ่อซานหนิงออกไปตรวจสินค้า
“ลูกแม่เจ้ามีหนุ่มๆมาจีบหรอยังเจ้าสิบแปดแล้ว”นางยิ้ม”มีเยอะมากท่านแม่แต่ข้าไม่สนใจหลอก”หรือว่าเจ้าชอบหนุ่มคนนั่น”นางทำคิ้วชนกัน”ใครกะนหนุ่มคนนั่น”ก็เี่ยฟงไง”นางเกือบสำลึก”จริงอยู่ี่ข้าชอบอยู่กับเขาแต่ว่าความรู้สึกมันเหมือนข้ากับฟานเยว่มากกว่า”อ่อ เป็นเช่นนั้นเอง แล้วเจ้าจะออกจากสำนักเมื่อไรี่ครบกำหนดแล้วไม่ใช่หรือ”
“ท่านแม่ปีหน้าข้าจะออกจากสำนักพร้อมพวกเขาอย่าลืมไปรับข้าล่ะ”แม่ของนางยิ้ม
เช้าวันเทศกาลก็มาถึงทุกคนแต่งตัวกันสวยงามเี่ยฟงเดินตามหลังพวกนางไป ผู้คนเต็มถถนในเมืองหลวงสองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าี่ประดับไปด้วยโคมไฟสีต่างๆผู้คนโดยมากใส่ชุดสีแดงซึ่งเป็นสีมงคล มีแต่เี่ยฟงี่ใส่ชุดขาวสามนางวันนี้แต่ตัวสวยกว่าวันอื่นๆเป็นเพราะ หลิงโยว่หลาง จับพวกนางแต่งตัวมีชายหนุ่มหันมองตามสามนางมีแต่เี่ยฟงี่ไม่สนใจเดินดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพราะเขาโดนลากมา เดิมทีเขาตั้งใจจะใช้แร่เสริมพลังกระบี่
อาจารย์ทั้งสามไม่ได้ออกมาเพราะหารือเรื่องอสูรระดับ7จิวจื่อหยาเล่าเรื่องทั้งหมดให้จื่อเยว่ฟัง “อะไรนะเป็นเรื่องจริงหรอ”เหม่ยตู้ซาสงบนิ่ง “ถูกต้องข้ากับจื่อหยาพบมากับตัว เจ้ามังกรนั่นมาช่วยได้ทัน”นางยังตะลึง”แล้วเราจะทำยังไงต่อ”ข้าให้สี่คนนั้นกระจายข่าวให้พวกเราสืบดูแล้ว”สี่คนนั้นหรือจะเป็น”นางยิ้ม”เขานั่นหละ สี่จตุรเทพ แห่งเสี่ยนหยาง“ทั้งสี่คนเคยติดตามเหม่ยตู้ซาสมัยยังเป็นศิษย์ป่าไผ่ดำด้วยกัน นางทั้งสามและพวกเขาเคยท่องยุทธภพด้วยกัน ต่อมานางรับตำแหน่งเจ้าสำนักรุ่นี่สิบสาม ทั้งสี่เลยแยกตัวไปส่วน จื่อเยว่และจื่อหยารักเหม่ยตู้ซามากบากกัยติดหนี้บุญคุณไว้มากจึงมิอาจแยกจากเพื่อนได้ จึงตามมาเป็นอาจารย์
“ต่อไปเราคงต้องคอยจับตาดูพวกมันไว้”เหม่ยตู้ซานางกำลังคิดถึงอะไรบ้างอย่าง”จื่อหยาเจ้าไปค่อยแอบดูพวกเด็กๆมันอาจโพล่มาจับเี่ยฟงก็ได้”นางกังวล”แต่ว่ามันกล้าเปิดเผยตัวตนแล้วอย่างนั้นหรืองานนี้มีคนจำนวนมากมาร่วมงาน”เรื่องนั้นข้าก็ไม่แน่ใจแต่ถ้าเป็นข้าี่คือโอกาสี่จะชิงตัวเี่ยฟงี่ดีี่สุด”เหม่ยตู้ซาพูด แล้าจิวจื่อหยาก็หายไปจากสายตาทันที
ขณะี่พวกเขาเี่ยวกันจนเย็นขบวนรถี่ไม่โคมไฟทำเป็นรูปต่างๆสวยงามขนาดใหญ่ เี่ยฟงเองก็อดชื่นชมไม่ได้ว่ามันสวยจริงๆ เี่ยฟงมองไปี่โคมไฟี่เป็นรูปมังกรสีแดงแล้วมองเหนือขึ้นไปบนหลังคาโรงเตี๊ยม มีเงาคนสวมผ้าคลุมสีน้ำตาลยืนอยู่สองคนพริบตาเดียวชายสองคนก็ปรากฎตัวข้างเี่ยฟงแล้วดึงเขาหายไป ต่อหน้าซานหนิง ฟานเยว่เย่หวิ๋น ทั้งสามนางตะโกนเสียงหลง
เี่ยฟงงงงง...!!!!!!
พ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??