เรื่อง ข้านั้นหรือ นายน้อยพรรคมาร

"ประจันหน้าท้ารบ จุดจบสงครามแคว้น ดินแดนสรวงสวรรค์ อารามยาเฉนเหย่า ทั่วหล้าพลิกปฐพี นามนี้ปราชญ์สรรพสิ่ง"

จิ้งจอกสาวเซียวหูหลี่ผงะหลบแสงอะไรบางอย่างก่อนที่จะหันหลังกลับและให้ผู้ร่วมเดินทางหลบซ่อนตัว แสงสว่างวูบวาบเป็นแนวกำแพงสุดลูกหูลูกตา จนแม่นางดอกบัวถึงกับถอนหายใจยาว

"ศัสตราเทพล้อมเขตแดนไว้เยี่ยงนี้ แม้มดสักตัวอย่าหวังจะรอดไปได้"จิ้งจอกสาวร้องขึ้นก่อนเหลือบตาไปมองร่างชายหนุ่มที่ยังหลับสนิท

"อีกไม่นานราชสีห์ขนทองต้องประจันหน้ากับแม่ทัพใหญ่หลินฟู่เป็นแน่ เจ้าว่าใครจะเป็นฝ่ายปราชัยในศึกครั้งนี้"แม่นางดอกบัวพยุงร่างชายหนุ่มให้นั่งเอนหลังพิงต้นไม้ก่อนจะกระชับกระบี่ในมือลุกขึ้นเดินสำรวจเส้นทาง

"ข้าน้อยไม่สนใจว่าผู้ใดจะมีชัยในศึกครั้งนี้ แต่เราต้องหาทางออกจากวงล้อมศัสตราเทพให้ได้ เพื่อพานายท่านทั้งสองไปรักษาตัวที่อารามเฉนเหย่าก่อนที่ดวงจิตจะล่องลอยกลับไปที่สวนดอกท้อนั่นอีก"หญิงสาวหันไปสบตาชิงเหลียนก่อนจะกลายร่างเป็นจิ้งจอกขาวกระโจนไปที่ร่างชายหนุ่มพรรคมารและเลียไปที่หน้าผากหวังให้ฟื้นคืนสติ

ชิงเหลียนรู้สึกได้ว่าแม่จิ้งจอกสาวมีใจให้เฉินฟูฟู่อยู่ไม่น้อยแต่ด้วยความที่ตนเองเป็นสัตว์ยุทธภพของเถาฟา จำต้องเจียมตัวเองให้ห่างไกลจากชายหนุ่ม แม้จะต้องแอบซ่อนความในใจไว้ลึกๆก็ยังดีกว่าต้องผิดใจกับผู้เป็นนาย

"นั่นไงแสงสว่างทางฝากโน้น อาจเป็นราชสีห์ขนทอง เราไปกันได้แล้ว"แม่นางดอกบัวหันมาไม่พบร่างชายหนุ่มและเซียวหูหลี่

"เซียวหูหลี่ นั่นเจ้าหายไปไหน อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ รีบพาเฉินฟูฟู่ออกมาเดี๋ยวนี้"เสียงร้องเรียกที่ไร้การตอบรับแต่ในขณะนั้น

จิ้งจอกสาวพยุงร่างชายหนุ่มอย่างทุลักทุเล แม้ว่าจะได้ยินเสียงเรียกของชิงเหลียน แต่ในใจคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่บรรพชนเผ่าจิ้งจอกเคยกล่าวไว้ การสละไออุ่นของจิ้งจอกสาวพรหมจรรย์ดังปรากฏในคัมภีร์จิ้งจอกเก้าหางสุดยอดวิชาของเผ่าพันธุ์ปีศาจจิ้งจอกในอดีต และแล้วต้องมาหยุดที่ลำธารน้ำไหลเป็นแอ่งกระทบแสงแห่งจันทรา สะท้อนรัศมีเป็นวงกว้างเสมือนอุ่นไอแห่งปราณพลัง นางค่อยๆถอดเสื้อผ้าชายหนุ่มออกจนหมด แล้วประคองให้นั่งลงแช่ในแอ่งน้ำนั้น ความเสน่ห์หาที่แนบแน่นภายในใจ แผ่ซ่านอุ่นไอ เซียวหูหลี่เข้าโอบกอดด้วยกายเนื้อมนุษย์ที่ไร้อาภรณ์ใดๆเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่ยังคงหลับอย่างไร้สติ ร่างนั้นแนบแน่นด้วยจิตประสานเป็นหนึ่งเดียว อุ่นไอแผ่ซ่านเข้ากายเนื้อ กลิ่นกายจิ้งจอกสาวพรหมจรรย์เป็นตัวยาชั้นดีในการรักษา เวลาล่วงผ่านกว่า 1 ชั่วยาม ร่างทั้งสองยังคงประสานและแนบแน่นดุจจันทราและราตรี แต่ท่วงทำนองแห่งจันทราพาให้ชายหนุ่มหลับใหลดูดดื่มท่องไปกับมนตร์พิศวาสของเผ่าจิ้งจอกที่เหนือโอสถใดๆในใต้หล้า

"นายท่าน เจ้าคะ ข้าขอเป็นทาสรับใช้ท่านตลอดกาล"จิ้งจอกสาวกระซิบข้างหูจอมยุทธ์หนุ่มที่ไร้อาภรณ์และดวงจิตที่ล่องลอย

"เจ้าอย่าทำแบบนี้กับข้า ออกไปให้ไกลเซียวหูหลี่"เสียงที่ดังก้องในห้วงแห่งจิตประสานแต่จิ้งจอกสาวตอกย้ำด้วยสิ่งนี้

จิ้งจอกสาวประกบริมฝีปากอย่างแนบแน่นอุ่นไอแผ่ซ่านในทุกอณูของร่างกายปลุกเร้าดวงจิตของนายน้อยพรรคมารให้ฟื้นคืนสติ ปราณพลังสรรพสิ่ง ยันต์เทพสังหารหมุนวนตามเข็มนาฬิกาทะลุทะลวงประหนึ่งระเบิดที่รอการปลดปล่อย เสียงลมหายใจกระชั้นจนสำลักไอออกมาและผลักร่างจิ้งจอกสาวกระแทกเอาโขดหินสลบไปและกลายร่างเป็นจิ้งจอกขาว ขายหนุ่มลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วรีบอุ้มจิ้งจอกสาวมากอดไว้แน่นเพื่อคลายความหนาว และรีบเดินทางกลับไปสมทบกับราชสีห์ขนทองและคนอื่นๆ

เขตแดนแคว้นกงเหว่ย...

เสียงคำรามกึกก้องทั่วผืนป่า สัตว์ยุทธภพระดับผลึกแก้วสีม่วงตีปีกผงาดราวปักษาหวังทำลายทวนมหาเทพที่ล้อมเขตแดนทั่วทุกสารทิศ อีกทางหนึ่งแม่ทัพใหญ่แคว้นกงเหว่ยผนึกปราณพลังระดับไร้ทิศทางรอแขกผู้มาเยือนแล้วในตอนนี้

จอมยุทธ์หนุ่มเร่งฝีเท้าลัดเลาะไปตามชายป่าโอบกอดจิ้งจอกสาวไว้แน่นเพื่อหวังให้ฟื้นคืนสติโดยเร็ว และในใจคิดที่จะตอบแทนบุญคุณและรับผิดชอบในตัวจ้ิงจอกสาวที่ตนเองได้ก้าวล้ำอุ่นไอพรหมจรรย์แม้ว่านางจะเป็นสัตว์ยุทธภพของเถาฟาก็ตามที ความคิดที่ขัดแย้งกันจนแยกไม่ออกว่าเรื่องไหนควรจะปล่อยเลยตามเลยหรือจะยอมรับแต่โดยดี ระหว่างความฝันกับความจริงอะไรที่ทำกับไม่ได้ทำมันปะปนจนน่าปวดหัว จิ้งจอกสาวเริ่มรู้สึกตัวและกระตุกปลายเท้าจนชายหนุ่มหยุดชะงัก

"ข้าขอบใจเจ้ามากนะเซียวหูหลี่" ชายหนุ่มค่อยๆปล่อยจิ้งจอกสาวลงเดิน

เซียวหูหลี่ค่อยๆกลายร่างเป็นมนุษย์ และหันมาสบตาชายหนุ่มด้วยความกังวลแต่นายน้อยพรรคมารกลับดึงร่างนั้นเข้ามาโอบกอดไว้แน่นและพึมพำจนจิ้งจอกสาวอมยิ้มและเชื่อมั่นในชายหนุ่มที่สวมกอดนางไว้แน่น

"ข้าจะรับผิดชอบในตัวเจ้า และข้าไม่เคยรังเกียจเจ้าแม้แต่น้อยเซียวหูหลี่ และเถาฟาเข้าใจโดยที่นางไม่ตำหนิให้ตัวเจ้าแม้แต่น้อย"ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือลูบลงที่ศีรษะจิ้งจอกสาวอย่างบางเบา

"แต่นายท่าน ข้าอยากให้เรื่องนี้เป็นความลับ หากเรื่องนี้รู้ไปถึงเผ่าจิ้งจอกข้าน้อยเกรงว่า"

"แต่เจ้าสูญเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิต ข้าเป็นลูกผู้ชายพอที่กล้ารับผิดชอบในตัวเจ้านะเซียวหูหลี่"

"แล้วนายท่านเถาฟาและแม่นางชิงเหลียนจะไม่" จิ้งจอกสาวเอ่ย

"นายของเจ้าเยือกเย็นยิ่งนัก ส่วนชิงเหลียนอีกไม่นานนางจะเป็นผู้สืบทอดธิดาเทพวิหารสวรรค์ นางไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นแน่"

"แต่แม่นางชิงเหลียนมีใจให้กับนายท่าน ข้าดูสีหน้านางออกทุกครั้งที่ท่านมีภัย นางจะคอยอยู่เคียงข้างนายท่านเสมอ"

"แต่ข้า..."

"นายท่านอย่ากังวลในเรื่องที่เกิดขึ้น ข้าน้อยเต็มใจและยอมรับมัน"เซียวหูหลี่สบสายตาชายหนุ่มและซบลงที่ไหล่เสมือนบอกความในใจทางด้านแม่ทัพหลินฟู่...

ชิงเหลียนพยุงร่างแม่นางเถาฟาออกมา และปล่อยให้ราชสีห์ขนทองผลึกแก้วสีม่วงระดับมหาเทพได้เผชิญหน้ากับแม่ทัพหลินฟู่ปราณยุทธ์ระดับไร้ทิศทาง เสียงคำรามกึกก้อง ทวนมหาเทพเรืองแสงล้อมรอบ เสียงหัวเราะของแม่ทัพใหญ่แคว้นกงเหว่ยผายมือให้รองแม่ทัพเงาถอยหลังกลับเพื่อให้ตนเองได้ต่อสู้อย่างสมศักดิ์ศรี

"ท่านฉีสือไหนเลยเราต้องมาประมือกันเช่นนี้ หากท่านยอมถอยเพียงครึ่งก้าวยอมมอบตัวแม่นางเถาฟาให้ข้าน้อย แม่ทัพอย่างข้าจะไม่ถือเอาความใดๆ ไปรายงานท่านอ๋องสาม"แม่ทัพใหญ่ต่อรอง

"ข้ายังจำคืนนั้นได้ สุนัขรับใช้เยี่ยงเจ้าที่หลงในอำนาจสังหารคนเฉกเช่นผักปลา เพียงแค่คำทำนายที่เป็นเพียงลมปาก ผู้บริสุทธิ์นับร้อยต้องสังเวยคมดาบ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง บ้านแตกสาแหรกขาดบ้างก็เป็นขอทาน อดอยากล้มตาย เจ้าจะชดใช้พวกเขาอย่างไรกัน ท่านแม่ทัพใหญ่"

"ข้าเป็นแม่ทัพ ความตายเป็นเพียงแค่ปลายคมดาบ คำบัญชาจากปากพระราชาก็เปรียบเสมือนคำบัญชาแห่งสวรรค์ ไหนเลยข้าจะขัดคำสั่งได้"

"แต่เจ้าใช้ความแค้นส่วนตัว ฆ่ายกครัวขุนนางที่ไม่ก้มหัวให้กับเจ้า เด็กทั้งสองคนที่เจ้าตามหานั้นปลอดภัยดี หากเจ้ายังคิดจะเอาชีวิตคงต้องข้ามศพข้า ราชสีห์ขนทองที่ต้องคำสาปเพราะช่วยคนเนรคุณเช่นเจ้า" เสียงคำรามดังกึกก้อง ท่านฉีสือกลายร่างเป็นสัตว์ยุทธภพ ระดับมหาเทพ ส่วนแม่ทัพหลินฟู่ผนึกลมปราณขั้นไร้ทิศทางหลอมรวมทวนมหาเทพซัดเข้าหาฝ่ายตรงข้าม พายุฝนตกผลึกเป็นเสมือนพายุดาบพุ่งเข้าหาราชสีห์ขนทองนับร้อยนับพัน แต่มียันต์ตัวอักษร护送(คุ้มกัน)ลอยหมุนเป็นกงล้อลงมาจากฟากฟ้าทิศตะวันตกเป็นเสมือนเกาะกำบังฝน-่าขว้างหน้าไว้จนแม่ทัพใหญ่ถึงกับผงะเงยหน้ามองหาทิศทางของยันต์เทพในตำนาน

11/04/65

WS-MARS